Hellhole (2019)

Hoewel de film voor mij niet volledig werkte, is-ie wel erg bijzondere en cinefiel. Met geweldig, vaak effectief camerawerk. Haast een museale installatie, maar ook weer zo cinematografisch bijzonder dat je m vooral op zo groot mogelijk doek moet zien.

Mja, ook gezien in Berlijn, en ik vond het toch voornamelijk saai om eerlijk te zijn. Sommige shots waren mooi, maar nodeloos gerekt. Ik snap dat het was om eenzaamheid te schetsen, maar ik vond het een beetje te self aware wat betreft arthouse gehalte.

Voorts, als Brusselaar, deed het mij pijn dat het zo'n anti-reclame was.

Hier heb ik toch weer erg veel zin in hoor. Violet (2014) vond ik fantastisch. Denk dat hij hier binnen een weekje of 2-3 opent.

Sluit ik me grotendeels bij aan; fascinerende stijl maar voor mij wel minder doordringend dan in Violet. En de keuze voor de laatste scene (dat cirkel shot bij die F16) snapte ik niet helemaal.

Aha, een film over ons collectief bewustzijn! Met dien verstande dat het collectief bewustzijn natuurlijk helemaal niet bestaat. Jedoch, een film die een historische gebeurtenis aankaart is al een prestatie op zich voor de Vlaemsche cinema, die meestal grossiert in een ontkenning van de werkelijkheid en plaatsneemt in een soort gezapig niemandsland, een tragikomisch voorgeborchte, een confituurpot-universum. Provocateur Devos laat op een gegeven moment het enige Vlaamstalige personage in het groot CONFITUUR op een white board schrijven. De toon is meteen gezet! Terzake: net als Violet een aangename verrassing voor iemand die normaal koude rillingen krijgt van termen als 'meditatief', 'impressie' en 'meanderend'. Devos zal hoogstwaarschijnlijk nooit een film maken die ik 100 keer of zo herkijk, maar afstoten doen zijn creaties al evenmin. Hij brengt zijn personages niet in beeld als afzichtelijke gedrochten, is niet bang van de schoonheid van een klassieke compositie en filmt met een jansenistische kuisheid - wat al meer is dan we kunnen zeggen van 99% van die handelaars in obsceniteiten die vandaag de dag als cineasten moeten doorgaan. Bovendien opmerkelijk dat de titel HELLHOLE nooit een overdreven contrast vormt met de contemplatieve toon van het werkje: het is een film die ondanks zijn wat weemoedige voorkomen een stille, trefzekere kracht uitdraagt en op een onbewaakt moment wel eens genadeloos zou kunnen toeslaan.

Kwatongen beweren dat de film geen fraai beeld van Brussel zou schetsen. Nu ben ik zelf maar een nep-Brusselaar, maar ik vond het toch een heel aardige bedoeling, niet in het minst omdat op een gegeven moment zelfs café Het Gevaar eventjes in beeld komt (geloof me vrij, die sublieme vechtbarak verlaten jullie niet zonder kleerscheuren!). Toegeven, qua architectuur verwachtte ik ook wel wat meer gelet op de schromelijk overdreven sales pitch van Devos die aankondigde dat, ik parafraseer, "de film een ongeziene exploratie van het Brussels stedenbouwkundig weefsel zal worden, een wrange evocatie van de urbane littekens achtergelaten door de megalomane vernielzucht van Vanden Boeynants en Charley de Pauw" (nog zo een donkere episode uit ons 'collectief bewustzijn' waar dringend eens een film over gemaakt mag worden – maar dan liefst niet door Stijn Coninckx).

Na afloop keerde ik per trein terug naar mijn niet nader genoemd provinciegehucht: in Brussel-Noord vroeg een meisje in welk station we waren, niemand wist het en niemand leek één der landstalen machtig. Hij is zo gek nog niet, die Devos.

filmtitel.

over de productie en cinematografie

Vanaf 23 januari in de bioscoop (Windmill Film)

Op 22 maart 2016 schokte een reeks aanslagen de Belgische hoofdstad Brussel. Met Hellhole kruipt de Vlaamse filmmaker Bas Devos in het collectief bewustzijn van een maatschappij die niet weet of ze nog eens door een catastrofe getroffen zal worden.

(...)

De absolute meerwaarde van Hellhole zit hem uiteindelijk vooral in zijn aanspraak op een groter verhaal, dat vooral via subtiele verwijzingen (bijvoorbeeld naar de transcontinentale vluchtelingenstroom) verteld wordt. Niet toevallig werkt één van de mensen in de film, Alba (Alba Rohrwacher, de zus van de Italiaanse regisseuse Alice Rohrwacher), als tolk voor het Europees Parlement. Hellhole mag zich op die manier misschien in Brussel afspelen en ook wel degelijk over Brussel gaan, de onderbuik van de film gaat heel Europa aan.

uitgebreide recensie

Saai, saaier, saaist. Deze film is een kandidaat voor de categorie ‘saaiste film aller tijden’. Niet alleen gebeurt er niks maar de beelden zijn ook op geen enkele manier mooi of interessant. Omdat de film op geen enkele manier kan boeien kan het me ook niet boeien waar de film over gaat of wat de regisseur ermee heeft willen zeggen. De film heeft in ieder geval niet ‘verveling’ als thema (ook al laat de film ons vaak minutenlang naar een oninteressant ding kijken zonder dat er iets gebeurt of wordt gezegd), zodat de film niet bewust saai is om de kijker te laten nadenken over de verveling, wellicht als grondthema van ons postmodern bestaan, hetgeen nog interessant zou kunnen zijn: nee, de film laat slechts een eindeloze reeks aan oninteressante scenes uit de oninteressante levens van drie oninteressante mensen zien. Dat maakt de film helemaal vervelend.

Van Hellhole had ik één en ander verwacht. Ik kon hem jammer genoeg niet meepikken op het laatste Filmfestival in Gent, maar blijkbaar heb ik ook niet te veel gemist. Vrij langdradige uitgesponnen film met veel stilistische beelden en beelden die lang blijven "hangen". Beetje in de trend van Kid (2012) van Fien Troch. Zogezegd nietszeggende beelden van 10 seconden konden best de helft korter. Alsof het opnames waren van bewakingscamera's in één of andere hoek van een willekeurige straat...

Het punt werd sowieso gemaakt. De shock na de aanslagen in Brussel is nog steeds voelende in de film. De angst, de ongemakkelijkheid, de rusteloosheid, de leegte en de eenzaamheid komen naar voren. Er zijn een drietal van elkaar losstaande personages die zo elk hun eigen manier van leven hebben om verder te gaan. Veel dialogen zijn er niet. De film wordt verhaald via de beelden. Sfeervol? Mja, ik laat het in het midden want vind het niet steeds even geslaagd.