Lao Tang Tou (2011)

Een documentaire die me een ander beeld van het hedendaagse China heeft gegeven dan ik zelf ervan had. De stijl is afstandelijk of neutraal te noemen, zonder dat er de pretentie is dat de werkelijkheid wordt weergegeven zoals die is. Er wordt namelijk veel ruimte overgelaten voor de kijker om zelf een mening te vormen. Het geeft de film voor mij een aura van eerlijkheid en openheid over de maatschappij.

Voor mij ging de film over het contrast tussen het oude China en het nieuwe. Dit wordt duidelijk door een transitie die heeft plaatsgevonden in de mentaliteit van het volk. Dit wordt in beeld gebracht door de verschillende karakters van de oude Tang Xixin, die vooral in woede leeft over het verleden, het mislukte communisme. Dit falen lijkt hij toe te schrijven aan wanbeleid van mensen binnen de partij, het ideaal blijft voor hem overeind getuige de portretten van Marx, Lenin en Stalin aan de muur.
Zijn dochter echter leeft opportunisitsch en toekomstgericht, ze is een bordeelhoudster die ook opereert in de illegale mijnindustrie(een welhaast poetisch gegeven). Het sterkte punt van de documentaire is de dynamiek in de relatie tussen de generaties en de ontzettende driftige, maar ook geestige oude Tang.