Kind van de Zon (1975)

Het is wel duidelijk te zien dat die film tot stand is gekomen in samenwerking met de Stichting Pandora (die van die spiegelposter "ooit een normaal mens ontmoet"). Josée Ruiter speelt goed, is alleen wel erg zwijgzaam. Dat ze stapelgek wordt vanwege eenzaamheid is niet eenduidig. Bij de groepstherapiesessies (tenenkrommend geklets, goed geacteerd) wordt gesuggereerd dat er wat mis is gegaan in haar jeugd. Ramses Shaffy lijkt vooral zichzelf te spelen. Eveneens leuk dat Dora van der Groen (moeder), Cox Habbema (zus) en Kitty Courbois (wel hele kleine bijrol aan het eind) voorbij komen. De film laat vooral goed zien hoe omstanders verschillend reageren op een psychiatrische patiënt. En hoe zo'n patiënt zich gedraagt, maar minder hoe iemand zich voelt, wat er in iemand omgaat en wat de redenen zijn voor het gedrag. Een film met een boodschap in elk geval met zelfs als slottekst: "Vragen naar de dag waarop ik genezen ben, is hetzelfde als vragen naar de dag waarop ik gek werd". Film zou nu totaal anders gemaakt worden en is werkelijk een bijzonderheid. Al had er van mij wat meer dialoog in gemogen en vond ik het wel erg neigen naar een voorlichtingsfilm over schizofrenie/paranoia.

Wel leuk om al die bekende acteurs van vroeger te zien (Kitty Courbois, Johan te Slaa, Ramses Shaffy, Dora van der Groen, Cox Habbema), en het is altijd aardig een oude NL film te zien om het veranderde straatbeeld. Maar het verhaaltje vind ik weinig boeiend. Er wordt vooral veel hysterisch gekrijst, en daar hou ik niet zo van. Toch blij dat ik deze film nu heb als oude NL speelfilm uit de 70er jaren.
Ik moet wel zeggen dat Josee Ruyter goed speelde, maar ik heb bij dit soort films na afloop altijd het gevoel alsof ik zelf nu rijp ben voor een psychiatrische inrichting!

Hoe ben je er aan gekomen? Ik vind geen distributeur op DVD.

Een DVD is er ook nog niet. Denk dat ie net als ik een ex-rental VHS heeft.

Wordt vandaag en morgen uitgezonden op Geschiedenis TV.

Josèe Ruiter speelt hier op een overtuigende en dramatische rol van een psychiatrische patiente neer, die van het ene drama in het andere overgaat. Wel erg eenzijdig depressief en dramatisch, maar dat is logisch.

Wat toen misschien heel opzienbarend was is nu niet meer dan een hysterische, rommelige ''Last Tango in Paris (?) achtige'' aaneenschakeling van fragmenten waarvan eigenlijk alleen de eerste 5 minuten (intro) en het laatste half uur echt de moeite waard zijn. Aan de rolverdelingen lag het zeker niet, Ruiter is zelfs heel sterk, evenals die man die haar vader speelde, al kwam het maar de helft van de tijd ''echt'' over, dit vooral door het uitermate zwakke scenario. Ben benieuwd wat Van Nie (vader van?) nog meer te bieden heeft want kwa (docu-achtige) stijl was dit wel interessant. Nogal ''anders'' dan het meeste wat in die tijd van de lopende band af kwam rollen, wat vaak of ''te'' oudbollig of plat was. Alleen jammer van de muziek die nogal vaak te erg aanwezig is en absoluut niet past bij de sfeer. (2*)

Polygoonjournaal item over de koninklijke premiere van Kind van de Zon:
Koningin Juliana op de filmpremière van ''Kind van de Zon'' - YouTube