Naast een regisseur van een aardige rij Hollywood-films in allerlei smaken was George Stevens opmerkelijk genoeg ook de man die tijdens de Tweede Wereldoorlog de gruwelijke beelden van Dachau filmde toen de Amerikanen dat kamp hadden bevrijd. De beelden, met onder andere de crematoria, bergen met lijken en massagraven zijn de bekendste en meest gebruikte beelden in documentaires over de holocaust.
Naar het schijnt werden door zijn oorlogservaringen zijn naoorlogse films een stuk serieuzer, twerijl hij voor de oorlog vooral komedies en Astaire/Rogers musicals regisseerde.
Van Stevens heb ik op het moment 3 films gezien: Shane, A Place in the Sun en Giant. Deze 3 films worden soms wel eens de Amerika-trilogie genoemd van Stevens. Dit vind ik een vreemde benaming, want deze 3 films voelen zelfs thematisch nauwelijks aan als een trilogie (in tegenstelling tot bijvoorbeeld de Vietnam-trilogie van Oliver Stone). Shane en Giant zijn nog wel aan elkaar te linken. Giant verteld als het ware de verdere ontwikkelingen van de Texaanse boeren uit Shane. Maar wat heeft A Place in the Sun hier mee te maken. Dat is ook de enige film die wat mij betrefd net zo goed in Nederland, Frankrijk of wel Europees land dan ook had af kunnen spelen.
Verder doet het er niet toe want alle drie de films zijn zeker de moeite waard om te bekijken. Shane is met 4,5* mijn favoriet, gevolgd door Giant met 4 sterren en A Place in the Sun is net wat minder met 3,5*. Mijn complimenten ook voor de vaak prachtige cinematografie in deze films.