Dit was wel boven verwachting mooi. Had mij tot nu toe nog niet gewaagd aan concertfilms in de bioscoop, maar nu besef ik dat het verdomd goed werkt. Maar dit is dan ook nog wel wat anders dan een giga stadion opname met 80.000 man publiek dat luidkeels door de muziek weergalmd. Het is net zoals het album zelf, zeer ingetogen, rustig en behoorlijk sfeervol.
Springsteen koos voor een bijzondere locatie die hij in de eerste 10 minuten een erg mooie betekenis geeft. De 100 jarige schuur speelt een belangrijke rol op zich, zowel als sfeer, herinnering, maar ook de akoestiek, die volgens Springsteen zelf als instrument functioneert.
We krijgen de 13 nummers van Western Stars te horen in een live jasje. We krijgen per nummer een haast poëtische uitleg. Vaak deed het mij denken aan Jonas Mekas, de 8mm home video beelden met een oude mijmerende man, die herinneringen en gedachten spinsels deelt.
Daarnaast speelt er zich een romantisch tafereel af, waardoor de film een bijna liefdesbrief wordt aan Patti Scialfa, zijn vrouw. Ze wordt erg mooi gepresenteerd door de camera. De samenzang stukjes zijn tedere close-ups. En Springsteen verteld met veel passie hoe Patti hem altijd heeft recht gehouden.
Een zeer overtuigende opvoering van een mooi ingetogen album met poëtische mijmeringen, het maakt mij oprecht nog meer fan van Springsteen!