Als preventieve film over de gevolgen van drugsgebruik kan dit wel tellen ... Drie jongeren en de moeder van één van hen kennen een neerwaartse spiraal door hun verslaving aan drugs en amfetamines. Burstyn zet een memorabele rol neer die pijnlijk is om te zien bij vlagen. Nochtans heeft ze het zelf niet gezocht: haar psychiater schreef haar teveel van die pillen voor (nogal ongeloofwaardig toch).
Requiem for a Dream kent geen medelijden voor zijn personages: op het einde hebben ze hun nachtmerrie bereikt ... Veel visuele truukjes in de film die het allemaal trippy maken, maar door het overmatig gebruik ervan had ik iets van "Ok nu heb ik het wel gezien".
Dit is zeker een goed en sterk en deprimerend drama die velen wel afkerig zal maken voor dit chemische spul. De beste scène vond ik trouwens gewoon die TV show die plots naar de huiskamer van de moeder verhuist. Subliem om te zien gewoon.
Alternatieve titel: 14 Blades, 29 juli 2018, 20:18 uur
Laat ik maar beginnen met zeggen dat ik het verhaal niet veel soeps vond. Weinig vernieuwend, weer met klassieke romance tussen de überkrijger en de mooie chick. En weeral een tiran die de macht wil grijpen en moet tegengehouden worden. De Aziatische film heeft toch nood aan vernieuwing op dat vlak want na vele decennia van dit noem ik dit meer dan uitgemolken. Maar ja een Chinese film zou geen Chinese film zijn moesten ze het niet visueel weer erg mooi afmaken want het is weer buitengewoon mooi om zien. Heeft op veel momenten veel van een western weg (decors, muziek, opzet van de scènes). Ik moest ook wel lachen wanneer de kippenboutjes als wapen gebruikt worden . Maakt het luchtig en leuk. Martial arts vallen mee zoals hoort bij een wuxia film.. ziet er choreografisch niet makkelijk uit. Oerdegelijk, maar niet één die er echt uit springt.
Alternatieve titel: Maigret Lays a Trap, 27 juli 2018, 22:11 uur
Ja, die is zo mogelijk nog beter dan L'Affaire Saint Fiacre. Ditmaal probeert Maigret een serial killer te stoppen. Dit is een voorbeeld van hoe je een goede film in dit genre maakt. Bovendien is dit script weer ijzersterk en is er nauwelijks een ongeloofwaardigheid te bespeuren. Het is weerom een whodunnit met topspeurder Jules Maigret, die zowat een beetje de Franse Sherlock Holmes is. De kunst hier is om de kijker te doen geloven dat er geen twist is terwijl er wél één is, en eerlijk gezegd vond ik dit hier grandioos werken. Sommigen zouden zeggen dat dergelijke films geen hoge herzieningswaarde hebben, maar om alle details te vatten denk ik net wel dat deze film een tweede kijkbeurt zeker verdient. Onder de indruk.
Alternatieve titel: Maigret and the St. Fiacre Case, 27 juli 2018, 16:24 uur
Goede whodunnit met Gabin als de Franse Columbo... onlangs op ARTE ... Maigret wordt door een oude kennis teruggeroepen naar zijn geboortedorp; de vrouw heeft een doodsbedreiging ontvangen. Kort daarna sterft ze in de kerk. Is het haar hartaandoening? Of moord? De opbouw is inderdaad zoals bij dergelijke films hoort: hoe is de moord gebeurd? Welk mobiel had de dader? Wie is de dader? Het levert een klassieke maar wel boeiende film op met een "tricky" plot en die trouw blijft aan de sombere en zwaar beladen sfeer uit de romans van Georges Simenon. Tijdens de eindscène aan de ronde tafel borrelen alle spanningen op een geweldige manier naar boven. Gabin imponeert!
Kitscherige rotzooi dit. Wat een afschuwelijke film. Musicals zijn al niet aan mij besteed (opera nog minder) maar heb er wel al gezien die ik kon waarderen zoals Sweeney Todd, Dirty Dancing en La La Land. Dit onding echter irriteerde me van de eerste tot de laatste minuut en dat heeft veel met de kitsch te maken. Verhaal is vooral "love" hier "love" daar en nog eens "love". Velen zullen hier wel een meesterwerk in zien maar ik zag hier niks in dat me beviel. Ofwel ben ik geen romanticus genoeg voor dit soort films.
Alternatieve titel: Sword of the Stranger, 26 juli 2018, 16:47 uur
Helemaal niet mis. De anime is op zijn sterkst tijdens de actiescènes; het ziet er lekker flitsend uit allemaal. Veel bloed ook maar minder goor dan bvb Ninja Scroll die ik eventjes geleden zag. Maar eigenlijk is het grafisch helemaal geslaagd met vooral mooie achtergronden die voor een sterk gevoel van ruimte zorgen. Het klassieke samoerai verhaal is op zich weinig verrassend maar verveelt nergens: Japanners en de Chinese bezetters werken samen om de hand te leggen op een jongen, wiens bloed onsterfelijk zou maken . De jongen krijgt hulp van een "man with no name", uiteraard een ervaren zwaardvechter. Zeker een aanrader voor wie zijn zinnen op een anime heeft gezet.
Dit blijft een fantastische film... zou ik echt graag in de top 250 zien. Douglas in één van zijn allerbeste rollen Toen ik hem in 1993 in de bioscoop zag was ik redelijk weggeblazen. Een overprikkelde ambtenaar van defensie keert met geweld terug naar zijn gezin. Het script onthult mondjesmaat informatie over D-FENS en dat zorgt voor een zorgwekkend profiel namelijk de man die op het punt staat ex-vrouw en dochter te vermoorden .
Natuurlijk is hij heel de film verder een antiheld omdat hij de maatschappelijke kwalen rondom hem op eigen wijze aanpakt. De scène in het Whammyburger restaurant en met de neonazi zijn om in te lijsten. De kijker identificeert zich makkelijk met wat de man doet en dat maakt deze film zo populair; Hij doet waar alle anderen alleen maar van dromen... de middelvinger met kracht opsteken naar de maatschappij. In die zin is de film ook satirisch. De idiotie van het maatschappelijk systeem wordt meer dan eens centraal gezet en men wil ons verantwoordelijk stellen voor hopeloze mensen als D-FENS.
Het ontbreekt Falling Down niet aan zwarte humor en oneliners ("take some shooting lessons asshole") en het moraliserende wordt verstandig links gelaten. Ik geef die film geen 5* door de helaas wat oninteressante plotlijn tussen Prendergast en zijn labiele vervelende vrouw. Dit soort dingen stoort de film vond ik. Verder een meesterwerk waarbij alle stukjes goed op hun plaats liggen.
PS : als je veilig wilt zijn voor een achtervolger ga je toch niet op een doodlopende pier gaan zitten
Alternatieve titel: The Professional, 25 juli 2018, 15:36 uur
Kan hier ook niet zo lovend over zijn. Belmondo vind ik al ergerlijk in dergelijke rollen, waar hij zich met een glimlach door de moeilijkste situaties worstelt Dat maakt de film nogal spanningsloos want als kijker weet je toch dat hij nooit in de problemen zal raken. Hier speelt hij een door de geheime diensten opgeofferde huurling die terugkeert naar Frankrijk om wraak te nemen. Niet veel beter dan een doorsnee Chuck Norris of Charles Bronson film. De score van Ennio Morricone is overbekend maar past eerder bij een drama dan een actiefilm. Acteur Robert Hossein, die Belmondo's nemesis speelt lijkt sterk op Tommy Lee Jones... Filmkriebel zegt: leuk voor een keertje.
Alternatieve titel: Maze Runner 3, 24 juli 2018, 11:27 uur
De eerste film wist men niet waar het allemaal naartoe ging, de tweede film ging duidelijk nergens naartoe, de derde film maakt veel goed en vond ik de beste van de drie.
Een beter einde dan de Hunger Games : Mockingjay die men dan nog in twee films moest opsplitsen. Dit derde deel is een grote verbetering en een deftige afsluiter van de trilogie. Best tevreden met wat ik zag : een paar goede actie-scènes, ditmaal wel een duidelijk doel waar men kan naar uitkijken, sterkere visuele vormgeving, personages net iets interessanter uitgewerkt al zijn er nog steeds een paar die totaal niks voorstellen zoals Jorge, Brenda en Frypan. Ondanks de matige acteurs heeft deze afsluiter wel degelijk kwaliteiten en biedt het het spektakel dat men verwacht. Best een positieve verrassing want ik geloofde helemaal niet dat het goed zou worden.
Alternatieve titel: Scherprechters, 23 juli 2018, 18:34 uur
Geniaal verhaal met een twist. Echt genoten van deze minder bekende film met Michael Douglas. Een van de weinige met hem die ik nog niet had gezien. Star Chamber schippert ergens tussen juridisch drama en thriller en komt zeker niet dwaas over. Er worden enkele interessante morele kwesties belicht. Ik vond de film nog steeds fris en actueel overkomen want justitie is er tot nu toe niet veel beter op geworden.
Zeer matige onderwaterthriller met scènes die rechtstreeks uit de Alien films lijken overgenomen. Niks van originaliteit dus. De special effects zijn slecht; het monster komt nergens goed in beeld wat ook al een teken is dat de effecten niet al te best waren. Personages storend cliché: seksistische grapjes van Sixpack, de obligate neger en latino om een politiek correcte film te krijgen, de leider van de crew die het alvast zeker zal overleven samen met het mooiste meisje aan boord (survival of the handsomest).... Verder duurt het ook een vol uur voor de film echt begint in gang te schieten. Kijkt nog wel makkelijk weg daarom nog net 2,5* maar ik hoef hem niet meer opnieuw te zien.
Hoog gemiddelde voor deze voorloper van de "éénlocatie" films met een beperkt aantal acteurs. Ik vind dit een minder werk van The Master of Suspense. Een beetje vergezocht allemaal maar de manier waarop Stewart het vermoeden krijgt dat de verdwenen David in het flatje ligt ligt er nogal dik op. Heel ongeloofwaardig dat de twee mannen, die zo bekommerd zijn om de perfectie van hun moord, het nalaten de hoed van hun slachtoffer te doen verdwijnen . Stewart fantastisch in zijn rol en een vrij experimentele en macabere film van Hitchcock.
Met Hollywood kon ik nog wel lachen maar Cattrall, Spader en McCarthy vielen niet mee en de humor is flauw. G.W. Bailey mag zijn Cpt Harris nummertje nog eens overdoen in een andere film dan Police Academy in de rol van een security agent. Ik vind het geen al te beste eighties flick maar moet toch toegeven dat de luchtigheid een boost geeft aan het goed humeur.
Haha, precies de grootmoeder van Benoit Poelvoorde.
Een eenzame weduwe wordt door haar neef ten laste genomen. Wat ze niet weten is dat de tante het leven van al wie in haar buurt is, ondraaglijk maakt. De film heeft wel een half uur om op gang te komen, maar van zodra de oppas erbij komt kijken wordt het echt goed tot het einde. Een zwarte en satirische komedie is het wel, maar het antwoord op de vraag waarom tatie Danielle zo vervelend doet geeft ook stof tot nadenken en zorgt ervoor dat je toch enig begrip voor haar gaat opbrengen. Jammer dat de film wat muf begint, maar een uitstekende tweede helft maakt dat ik toch nog aan 3,5* kom. Dit was ook de debuutfilm van de al vele malen bekroonde Franse actrice Karin Viard.
Alternatieve titel: The Merciless, 15 juli 2018, 22:00 uur
Hoge verwachtingen mogen onmiddellijk bijgeschroefd worden: dit is geen al te beste misdaadfilm. Deze film over een complexe undercover operatie vindt geen toon; wil eerst 's brutale misdaad zijn, dan weer op de proppen komen met komische elementen die eerder gaan storen, dan wat drama met de overleden moeder . En niks van dit alles lijkt echt te werken. De vele flashbacks en flash forwards maken het geheel er niet beter op. Gelukkig kreeg ik nog wat hulp hierbij anders was ik compleet verloren. Film heeft nog het meest mee van Infernal Affairs / The Departed. Zuidkoreaanse films komen er heel vaak goed van af bij mij, maar bij deze kan ik me niet vinden.
Alternatieve titel: The Return, 14 juli 2018, 15:38 uur
Bloedstollende film. De opzet is vrij simpel, maar hoe goed is dat gebracht. Dit wordt terecht één van de beste Russische films ooit beschouwd en hoe blij was ik dat ze die op Canvas speelden (merci Gilles Coulier voor de keuze!) want deze krijg je toch zelden te zien op het kleine scherm. Tja, wat moet ik zeggen: geweldig kleurgebruik; de beelden getuigen van een fotografische geest achter de camera. Zoals mijn voorgangster zegt is de spanning diep voelbaar en de achterliggende tragiek heeft bijna iets bijbels.
Want ik geloof wel dat de vader de allerbeste bedoelingen had om van zijn jongens sterke mannen te maken, hij bleef innerlijk met een zwaar schuldgevoel zitten dat hij hen zo lang heeft achtergelaten om duistere onbekende motieven. Daarom vind hij ook de woorden niet om dit goed te maken. Hoewel de jongste zoon Ivan de meest rebelse is en voortdurend zijn vader uitdaagt, denk ik ook dat de vader het zachtst voor hem is omdat hij het in zich heeft om voor zichzelf op te staan. In zekere zin kijkt de vader het meest op naar die zoon. Merk op dat de enige keer dat de vader een klap geeft, het voor zijn oudste, de brave en volgzame zoon is.
Zvyagintsev refereert ook naar andere cineasten zoals Tarkovsky, of naar bijbelse schilderijen zoals tijdens de intro aangehaald, die zijn film een betekenis moeten meegeven als kunstwerk. Voor mij was dat zelfs niet nodig: hij vindt op alle mogelijke manieren de juiste snaar te raken door beeld en gevoel op elkaar af te stemmen. Subliem stukje cinema, de 100e uit de top 250 die ik mag afvinken.
Alternatieve titel: Insidious: Chapter 4, 13 juli 2018, 17:54 uur
Dit flauwe vierde deel haakt in op de jeugd van Elise maar ontbreekt pijnlijk aan spanning en vooral aan een origineel verhaal. Er wordt van alles en nog wat door elkaar gemangeld in de poging om de film interessant te maken: serial killer story, verleden en heden die elkaar ontmoeten, familiereünie-onzin etc. Het kijkt best weg maar het is voor de rest een nogal overbodige film. Geloof het of niet: er wordt weeral gehint op een sequel waar niemand zit op te wachten.. toch niet als het verder op die manier moet.
Alternatieve titel: Botsing der Titanen, 13 juli 2018, 12:25 uur
Jeugdnostalgie. Een film die veel indruk had gemaakt op mij als kind, en zelfs nu vond ik dit een fijne herziening. In veel opzichten beter dan de met CGI opgepimpte remake uit 2010. Ik ben dan ook blij dat de remake lager wordt gewaardeerd als deze. Deze klassieker kent een sterke vormgeving: die scène met de veerman Charon staat al decennia op mijn netvlies gebrand en de scène met Medusa is van epische proporties.
Hoewel ik geen grote fan van stopmotion en Harryhausen-effecten ben, vond ik dat de special effect artiest hier op zijn best te zien is. Enkel de beginscène (overstroming van Argos) en de Kraken vond ik té knullig. Deze film maakte een wat vergeten legende uit de Griekse mythologie terug bekend. Het uiltje Bubo is een onmisbaar personage in deze film, net als R2D2 in de Star Wars films.
Jaren 80 onzinfilm over een jonge boerenzoon die in L.A. terechtkomt en door stomme omstandigheden in het bezit komt van een zak heroine. Mikt erg op een tienerpubliek en veroorlooft zich nogal wat vrijheden. Als je van de typische 80s vibe houdt zul je dit misschien nog redelijk goed vinden want het is echt wel een typisch product uit die tijd met alles erop en eraan. Het acteerwerk is benedenmaats.
Alternatieve titel: Build My Gallows High, 11 juli 2018, 20:49 uur
(reactie op ander bericht)
You're no good and neither am I, that's why we deserve each other...
Toch wel akkoord met chevy... er is een probleem met het tempo waardoor de film mij maar niet wilde boeien. De film wordt als een schoolvoorbeeld van film noir beschouwd, en dit is één van Kirk Douglas' allereerste rollen. Je kan wel zeggen dat Jane Greer volledig beantwoord aan de definitie van femme fatale... fataal voor Mitchum! De film kende een remake met Jeff Bridges en Jane Greer (!) : Against All Odds (1984) - MovieMeter.nl
Intussen zijn we alweer 40 jaar verder en is scheiden bijna net zo natuurlijk als een pint drinken. Gelukkig bestaat er nog een film als deze die ons eraan herinnert dat scheiden best een pijnlijke zaak is, vooral voor het kind. De impact van een scheiding op de ontwikkeling van het kind vind ik zelfs vandaag nog ferm onderschat door scheidende ouders en iets waar men soms nogal lichtvoetig over doet. Het scheidingsscenario in Kramer vs Kramer is het meest klassieke maar de regisseur weet toch alle implicaties ervan in beeld te brengen. Hoffman in een mooie rol, misschien een tikkeltje hypernerveus (ja, met de eieren).
Ik heb ook de indruk dat de makers niet echt dezelfde meevoelendheid aan de dag legden voor de vrouwelijke rolinvulling in een relatie, waardoor het op bepaalde momenten een wat eenzijdige benadering is van de vader-zoon relatie. Maar goed, ik snap de jaren '70 cultuur nog wel: vrouwenemancipatie stond nog in de kinderschoenen en was zelfs nog tot ver in de jaren '80 redelijk taboe.
Deze film durfde het onderwerp aan te snijden en het pakte goed uit.
Alternatieve titel: Steamboy, 8 juli 2018, 20:37 uur
Steampunk
Een anime die zich afspeelt tijdens de industriële revolutie in Engeland waarbij nieuwe technologie te pas en ten onpas wordt gebruikt. Opvallend is dat de film niet echt bad guys en good guys kent. De boosdoener is de technologie en wetenschap waar de mensen nog geen vat op hebben, wat leidt tot katastrofale gevolgen. Goed idee om ook Robert Stephenson in de film te steken (al was hij al overleden). Het idee is sterk, maar de film zelf viel me wat tegen door de vele zwak uitgewerkte personages, het geeky gedoe met die machines en een zwaar inzakkend middenstuk. Het schiet nogal wat tekort om een meesterwerk te zijn.
Serial killer film gekruid met hypnose en zwarte magie. De mysterieuze man die aan geheugenverlies lijdt is aanvankelijk intrigerend en de sfeer weet wel eng uit de hoek te komen... en ook dat kon eigenlijk sterker. Eens je begint te snappen hoe het in elkaar zit, wordt het allemaal wat minder, zeker wanneer de impulsieve detective en zijn mentaal labiele vrouw erbij worden betrokken. De serial killer film van het begin lijkt in iets totaal anders te eindigen, en dat gaf me best een desoriënterend gevoel.
De degelijke middelmaat zal ik maar zeggen. Revenge is redelijk nasty maar met een lachwekkende ongeloofwaardigheid, en dat voor een film die zich erg serieus lijkt te nemen. Want het moet overkomen als een feministische fantasie in tijden van MeToo hashtag, een film met een niet mis te verstane boodschap naar de mannen toe?
Overdreven is het ook wel. Sowieso het overleven van een dergelijke val plus verwondingen lijkt me onmogelijk. Er lijkt ook wel 50 liter bloed in het lichaam van deze figuren te zitten, met de kilometerslange bloedsporen die ze nalaten. Geen paniek echter: tegen het einde is Jen bijna genezen: in ieder geval loopt ze al energiek rond met een zwaar jachtgeweer . Ook met Kevin Janssens op het einde was het overdrijven geblazen. De finale in de villa was dan wel weer spannend.
In handen van een minder competente regisseur was dit twee keer niks geworden, nu schiet er toch nog een gestileerde film over die visueel aanslaat (doet me qua kleurgebruik denken aan het foute "Hobo with a Shotgun"): dit openingsshot met de zonnebril van Janssens was prachtig.
Uiteraard een paar pijnlijke scènes die al menig maal zijn aangehaald en waarbij ik mijn best moest doen om niet weg te kijken, zeker die met de glasscherven in de voet en het gaspedaal die hij dan met die bijna half opengereten voet moet indrukken (**kots**). Maar het kon allemaal korter: films met zo'n dun plotje kun je gerust in 80 minuten afronden. Ergens tussen 2,5* en 3*