Deze film afgelopen avond herzien en wel als openluchtvoorstelling in Arthouse Lux in Nijmegen. Hoewel de beelden op het grote scherm niet goed tot zijn recht kwamen blijft het gewoon een uitstekende film. Het filmpubliek op het terras dacht er enigszins anders over. Sommigen schrokken zich bij sommige actiescènes de lazarus. Maar ja, Drive is nu ook niet bepaald een arthouse film. Liefhebbers daarvan houden toch meer van drama met niet al te veel geweld en zeker niet zoals getoond werd in Drive waarin het geweld plotseling verschijnt op momenten waarin je het niet verwacht. Voor mij is dat juist de sterke kant van deze film die behalve uitstekend acteerwerk van Ryan Gosling ook nog eens beschikt over een uitstekende soundtrack met als uitschieter de song Desire - Under Your Spell
Alternatieve titel: De Rode Cirkel, 21 augustus 2017, 11:05 uur
Niet slecht maar ik had hier gezien de positie in de top 250 van deze film toch iets meer van verwacht. Op visueel vlak vond ik het niet allemaal bijster hoewel het Parijs anno 1970 wel goed werd weergegeven. Ik vond het een film die qua stijl in ieder geval goed paste in de beginjaren zeventig.
Grappig die scènes trouwens als er gebeld moest worden naar het hoofdbureau van politie. Daarvoor moest je vaak als je de stad uit was naar een telefooncel of een bewoner in de buurt. De mobiele telefoon zoals wij die nu kennen moest immers nog uitgevonden worden. Wat dat betreft komt deze film nu erg gedateerd over.
Mooiste en beste scène van deze toch wel enigszins teleurstellende film vond ik de ruim een half uur durende juwelenkraak. Voor de rest stelde het allemaal niet zo veel voor van wat we te zien kregen en hebben we dit soort misdaadplots in de film noir "The Asphalt Jungle" allemaal al eens eerder en veel beter gezien.
Alternatieve titel: Ip Man, 17 augustus 2017, 12:19 uur
Veel beter dan ik had verwacht.
Tja, martial arts films zijn niet direct mijn ding. Meestal heb ik het na enkele gevechtsscènes wel gezien. Allemaal teveel van hetzelfde. Ook bij deze film scheen het daar naar toe te gaan. Ik heb het dan over de eerste 35 minuten. Visueel erg mooi dat wel maar om hier de volle 105 minuten naar te moeten kijken? Maar... na 35 minuten kreeg de film gelukkig een radicale wending. De Japanners vielen China binnen. De 2e Sino-Japanse oorlog was begonnen. Het was voor de Chinezen gedaan met de pret. De mooie kleuren van het China in vredestijd veranderden plots in grauw. De vechtsport was niet langer amusement meer maar werd meer een middel om je staande te houden tegen de wrede Japanse bezetter. Ja, die Japanners zijn in China als beesten te keer gegaan. (Lees o.a. "The Rape of Nanking"). Dat werd uitstekend weergegeven door die sadistische Japanner met het brilletje. De spanning was ook af en toe te snijden.
Het moge duidelijk zijn dat deze film het voor mij hoofdzakelijk moet hebben van het uitstekende oorlogsgedeelte. De martial art scènes waren zonder meer goed, laat dat duidelijk zijn, maar juist door dat gedeelte met de Japanse bezetters kreeg deze film pas een verhaal. Of deze film helemaal op feiten is gebaseerd, daarover heb ik toch enigszins mijn twijfels. Dat gevecht met de generaal lijkt mij er enigszins bij verzonnen, maar zeker weten doe ik het natuurlijk niet.
Kort samengevat:
Een uitstekende film dus dit "Yip Man" die ook nog eens een prachtige score heeft. o.a. te horen bij de openings, de martial arts oefenscène (na 111 minuten) en de aftiteling. Voor mij tot dusver te beste martial arts film die ik gezien. Beter dan vergelijkbare films zoals Fearless en The Grandmaster.
Alternatieve titel: The Burmese Harp, 16 augustus 2017, 09:54 uur
In een reactie op een opmerking van John Milton bij de film Dunkirk schreef ik o.a. het volgende:
Het punt is en dat heb ik de laatste tijd ontdekt; ik ben helemaal niet meer in de stemming voor oorlogsfilms. Vanmorgen nog geprobeerd een oorlogsfilm te bekijken maar er na een half uur de brui aan gegeven.
Wel, vanmorgen heb ik die film - en dat was deze film dus! - toch maar afgekeken en dat is maar goed ook, want i.t.t. Dunkirk wist deze film mij wél te raken. Niet zo zeer vanwege die doorgaans schreeuwende Japanse soldaten maar vooral door die krachtige uitstraling van de monnik Mizushima, die de boodschap van het boeddhisme uitstekend begrepen had. De kracht van die boodschap ligt in het zwijgen. "De waarheid kan niet onderwezen worden" zo luidt een boeddhistische spreuk. Beelden zeiden trouwens meer dan genoeg en dan heb ik het vooral over die op visueel vlak schitterend weergegeven beelden van de talrijke vergane lijken van de gesneuvelde Japanse soldaten die bij mij veel meer indruk maakten dan die gevechtsscène die we in het eerste half uur te zien kregen. Ik vind deze film dan ook een zeer sterke anti-oorlogsfilm. Het einde, de reis naar huis van de Japanse soldaten over de rivier met op de achtergrond het Birmese vlakke landschap, een pagode daar boven uitstekend vond ik trouwens zeer mooi.
Alternatieve titel: Blind Chance, 13 augustus 2017, 14:47 uur
Het plot van Blind Chance dat bestaat uit een drietal verhalen waarbij drie mogelijkheden de revue passeren van de hoofdrolspeler heb ik al eens meer gezien en op visueel vlak trouwens veel mooier. Dat laatste weegt bij mij wel mee bij het beoordelen van deze film en niet in de laatste plaats omdat Kieslowski's films uit zijn Franse periode juist uitmunten in schitterend camerawerk, kleurengebruik en niet te vergeten de prachtige scores van Zbigniew Preisner.
Trouwens, ik moest bij het zien van deze film toch vooral denken aan de Sovjet films die in de nadagen van de Sovjet Unie gemaakt werden. Ook die oogden net als deze film oerlelijk, symboliserend het verval van het communistische systeem zou ik haast zeggen. Dat Blind Chance vele jaren niet in Polen vertoond mocht worden spreekt natuurlijk vanzelf. Kritiek op de Partij was nog steeds een gevoelig onderwerp in het Polen van de eerste helft van de jaren tachtig die toen gekenmerkt werd door landelijke stakingen die georganiseerd werden door de autonome onafhankelijke vakbond Solidarność.
Alternatieve titel: Orphan, 12 augustus 2017, 21:15 uur
Zware kost, dat blijkt wel uit het feit dat van de 12 bezoekers in de zaal er 5 deze voortijdig verlieten. Hadden waarschijnlijk de inhoud niet goed gelezen want anders hadden ze moeten weten dat dit geen film was voor een gezellig avondje uit. Ik werd zelf ook niet helemaal vrolijk van deze film over een getraumatiseerde vrouw, waarvan wij vier aspecten te zien kregen uit haar turbulente verleden. Bijzonder was wel dat elk van de vier momenten uit het leven van die vrouw - elk met een andere naam - gespeeld werd door een andere actrice zoals o.a. Adèle Exarchopoulos - Sandra in dat gedeelte van de film - die wij vooral kennen van haar rol in La Vie d'Adèle. Ik vond dat gedeelte trouwens ook het beste. Van het waarom van die trauma's van Renée - met Renée begint het eerste gedeelte van de film - werd trouwens niet al te veel prijs gegeven. Het was voor mij dus af en toe best wel puzzelen.
Deze film gisteravond gezien in Cinemec en tot mijn grootste verrassing werd de film niet onderbroken door een pauze en dat was maar goed ook. Het zou mij helemaal uit de stemming gebracht hebben net zoals mij overkwam bij Dunkirk een paar weken terug in de Vue bioscoop.
Over Baby Driver verder;
Dit is nu echt een film om te bekijken met het verstand op nul. Focus je niet op geloofwaardigheid maar geniet van de over de top actiescènes en de muziek die uitstekend paste in dit maffe filmpje die als een sneltreinvaart aan mij voorbij ging. Het absoluut tegenovergestelde van traag en slaapverwekkend zou ik willen zeggen. Mooi ook om ook Kevin Spacey weer eens te zien en bovendien werd ik weer verwend met mooie jonge vrouwen waarbij Monica zoals verwacht uiteindelijk het loodje zou leggen. Tja, shit happens. Mooi einde ook.
In het kort samengevat:
Prima amusement dus deze film van Edgar Wright die mij ook al aangenaam verraste met The World's End, zijn voorlaatste film.
Alternatieve titel: The Double Lover, 10 augustus 2017, 23:38 uur
Weer een zeer goede film van Ozon. Het plot plaatste me nogal eens voor vraagtekens - zo van, waar leidt dit allemaal naar toe - maar op het einde werd mij alles duidelijk. De spanningsopbouw opbouw van deze thriller vond ik zeer sterk, vooral het laatste half uur. Maar... waar deze film het voor mij vooral moest hebben is de voortreffelijke cinematografie. Wat dat betreft begon de film ijzersterk en ook de slotscène was bijzonder mooi en paste uitstekend in deze thriller. Verder valt nog te vermelden de prachtige erotische scènes - zo zal je ze in een Hollywood film niet aantreffen, maar so what - de mooie beelden in het museum en nog meer van dat. Ozon maakt de laatste tijd best wel goede films, dat moet gezegd worden. Dit met verwijzing naar zijn vorige films Frantz (2016) en Jeune & Jolie (2013). Totaal andere films die wel laten zien dat Ozon een zeer veelzijdig filmmaker is.
Alternatieve titel: As the Gods Will, 3 augustus 2017, 16:08 uur
Film begint goed met het spelletje met de Daruma pop maar eindigt later helaas in mineur met de Matryoshka game, verreweg het minste deel van deze verder best wel vermakelijke film van Miike. De games met de reuze kat en de ijsbeer vond ik zonder meer de beste. Tja, het leugenspelletje met de ijsbeer was toch wel iets anders dan het leugenspelletje in Raiâ Gêmu: Za Fainaru Sutêji (2010) waar het in vergelijking met deze horrorthriller er nogal zachtaardig aan toe ging. Niet bij die ijsbeer dus. Maar ja, je kijkt naar een film van Miike, toch wel een sadist in filmland. Zelfs de mooiste vrouwen ziet hij graag een kopje kleiner gemaakt worden zoals we in het begin van de film te zien kregen. Op visueel vlak was het allemaal best wel mooi, kan ook gezegd worden van de score inclusief het grappige kinderliedje "bambo cage, little bird in a cage" in de Kokeshi game.
Alternatieve titel: The Hidden Face, 1 augustus 2017, 16:50 uur
Alvorens ik mij ging wagen aan deze thriller eerst de recensies hierover gelezen en dat is maar goed ook want ik heb nogal de gewoonte van een film die ik wil gaan zien eerst de trailer te gaan bekijken. Als ik dat bij deze film gedaan zou hebben, dan zou dat deze film voor mij aanzienlijk minder spannend gemaakt hebben, want die trailer - achteraf bekeken! - was een spoiler van jewelste; ik zou haast zeggen de grootste spoiler die ik ooit in een filmtrailer ben tegengekomen. Nu werd ik tenminste flink verrast en zo hoort het natuurlijk ook in een echte thriller. Film kende een uitstekende spanningsopbouw én - ik kan het niet nalaten om te zeggen - een paar bloedmooie vrouwen. De hond met de naam Hans mocht er ook wel zijn hoewel ik gezien de reputatie van de vorige bewoner eerder zou verwachten dat die Adolf zou heten. Het open einde bevredigde mij aanvankelijk niet helemaal maar aan de andere kant geeft de regisseur je de ruimte om zelf te fantaseren hoe het met Fabiana afgelopen zou kunnen zijn. Daar is niks mis mee dus.
La Cara Oculta vond ik iets minder dan Contratiempo (2016) ook een thriller van Spaanse makelij die ik eergisteren heb bekeken. Wel een aanrader voor thrillerliefhebbers die die film nog niet gezien hebben.