Alternatieve titel: My Little One, 31 mei 2019, 17:16 uur
Russische films, veelal somber, triest en realistisch maar soms ook nog erg rauw er bovenop, zoals deze "Ayka" : het verhaal van een jonge vrouw in Moskou, op de vlucht uit angst om opgepakt te worden als illegale door de politie of door... - en dat zal later blijken en het intrieste van haar wedervaren nog sterk verhogen - en uit angst om met een kind nog dieper in de armoeput te geraken.
Schreinend beeld van gewetenloze menselijke uitbuiting met een pak cynisme er bovenop of wat dacht je van de krotverhuurder die spreekt van "Hotel Zonneschijn", of wanneer de wanhopige Ayka solliceert voor werk ze gevraagd wordt "Kom je voor "Hoe word je rijk ?"" of het idee dat je krijgt als je ziet dat dierenverzorging de volle aandacht krijgt, terwijl men onverschillig en hard aan menselijk leed voorbijgaat.
Film laat een diepe indruk na. Het overvloedig gebruik van de handcamera - wat mij eigenlijk niet altijd zint - verhoogt hier wel het chaotische, uitzichtloze van de geschetste toestanden in de Russische hoofdstad. Ayka, schitterend vertolkt en terecht gelauwerd door Samal Yeslyamova, heeft een doel, een project, wil werken en is moedig maar krijgt geen kans.
Verwonder en ook erger mij een beetje voor de zeer matige belangstelling voor zo'n film van dergelijk goed niveau.
Alternatieve titel: Three Monkeys, 31 mei 2019, 12:04 uur
Psychologisch, tragisch en clever opgebouwd deze mooie film die alleen maar ogenschijnlijk traag verloopt, want er bebeurt toch wel één en ander en zo blijft ge gedurende de ganse zit spontaan geboeid kijken.
Ontleding van de mens, een vast patroon bij deze regisseur lijkt mij.
Alternatieve titel: The Fool, 30 mei 2019, 18:59 uur
"Wij leven als varkens en zijn als varkens voor elkaar"
Onthutsend voorbeeld van corruptie en wanbeleid van een overheid die alleen aan zich zelve denkt en, wanneer ze in het nauw wordt gedreven, voor werkelijk niets terugdeinst, ook niet tussen de leden onderling, om toch maar het eigen hachje te redden.
Uiteraard wordt hier ook het klasse-onderscheid sterk in de verf gezet : enerzijds de fuivende gezagsdragers, anderzijds een volkje dat, ver onder de ons bekende armoedegrens leeft.
Duistere beelden in deze film die trouwens ook goed vertolkt wordt. Indruk maakt zeker Natalya Surkova als de door haar aanhang bewierookte burgemeester, al is ze, bij nood, daarvoor niet altijd dankbaar...
Alternatieve titel: A Fortunate Man, 28 mei 2019, 23:02 uur
Lijkt wel een miniserie met inderdaad een epische inslag over een jonge man, ambitieus, eigenzinnig en koppig, en radicaal worstelend met zijn godsdienstige opvoeding die hem blijft achtervolgen en ook zal tekenen in zijn volharding en ook bezinning.
Klasse-onderscheid is een voornaam item in deze film, die ik alleen maar kan loven over de rustige, klassevolle manier waarop het verhaal uit de doeken is gedaan.
Mag er gezegd dat er goed wordt geacteerd, het is de mooie Katrine Greis-Rosenthal - zag haar nog maar aan het werk in "The Absent One" en dan nog in een kleinere rol - die werkelijk de harten steelt. Voegt daarbij dat de cameraploeg van Bille August haar passend in beeld brengt wat haar toelaat heel wat gevoel in haar act te steken.
Sfeervolle beelden van de armoedige wijken en de luxe van de hoofdstad en ...de ideeën van onze Per waren zeker niet slecht, nog brandend actueel eigenlijk.
Is Vincent Lacoste uitstekend in de rol van de wat oppervlakkig door het leven stappende jongeman die plots moet gaan leren wat verantwoordelijkheid dragen is en uiteindelijk een nieuwe levensvisie met interesses en liefde voor zijn familie en omgeving vertoont, het is de kleine Isaure Multrier - toch wel een paar jaar ouder dan de 6 of 7 die in de film wordt aangegeven - die een aantrekkingspool in deze film is en zorgt voor de emoties en ontroering. Een prachtige casting en even prachtige vertolking.
Een beetje toch boven de middenmoot, deze film die me inzake stijl een paar keer deed denken aan de films van Claude Sautet ( de fietsrit van David naar het park van de aanslag, suggereert het nakend onheil en de manier waarop David het ongeluk van zijn zus vertelt aan een oude vriendin door op zijn stappen terug te keren...)
Het begin is fris en dartel met ongekunstelde dialogen daarna komt Amanda en dat is zeker de moeite.
Heb ook nog iets geleerd : Elvis has left the buiding.
Alternatieve titel: Shoplifters, 26 mei 2019, 17:37 uur
Knap hoe Koreeda druppelsgewijs weetjes over de personages uit die "familie" prijsgeeft en ons ondertussen vergast op een meesterlijke regie met een resem prachtige beelden van elk van die mensen waarvan, zoals later zal worden verduidelijkt, er toch iets bepalend aan de hand is.
Prachtige, indringende vertolkingen waarbij de kinderen toch uitblinken al stellen de andere, Koreeda-getrouwen, niet teleur.
Zoals hiervoren al gesteld, ben ik er ook van overuigd dat een tweede kijkbeurt je nog heel wat, vooral visueel, moois moet doen ontdekken.
Alternatieve titel: Happy as Lazzaro, 25 mei 2019, 19:49 uur
Lazzaro IS goedheid, waarvan wordt geprofiteerd en mee gespot en... dit ten alle tijde.
Heel mooie film die niet alleen als een soort parabel het verhaal brengt van een doodbrave ziel die uiteindelijk moet vaststellen niet te thuis te horen in een maatschappij vol leugen, bedrog en gebrek aan medeleven. De maatschappij die hij kent is er nochtans ene van onwetendheid en uitzichtloze armoetoestanden, die ook zelf wordt uitgebuit (het ronselen van werkvolk aan panieklonen aan de fabriekspoort)
Schitterende opbouw, met wonderbaarlijke wendingen. Om vele reden boeiend en cinematografisch (natuurbeelden en cameravondsten) te waarderen.
Geslaagde casting voor de dromerige figuur van Lazzaro.
Alternatieve titel: The Truth about Bebe Donge, 24 mei 2019, 17:57 uur
"Het geluk staat u goed...","Het ongeluk staat u goed..." en het is nog waar ook, want Danielle Darrieux was naast een uitstekende actrice ook in alle omstandigheden een heel mooie vrouw en is hier wel het lichtpunt van deze Henri Decoins verfilming van dit duister Simenon-verhaal.
Een beetje warrig en ook soms wat langdradig naar het saaie toe. Er wordt gewerkt met de flashback-methode en dat haalt af en toe de kadans er wat uit.
Toch zijn er enkele knappe scènes waar de naar huwelijksgeluk hunkerende Darrieux niet de gewenste respons krijgt van haar echtgenoot, rol gespeeld door Jean Gabin die gelukkig met dergelijke rollen raad weet.
Niet denderend, maar toch. Het zwart-wit verhoogt het dramatische van het verhaal en uiteindelijk houdt de film toch wel een schets in van de ingesteldheid van de bourgeoisie, in hun vermeende "charme discret", uit die tijd.
Alternatieve titel: Starter for Ten, 24 mei 2019, 11:57 uur
Romantische studentenkomedie. Wel grappig maar toch o zo clichématig en voorspelbaar.
James McAcoy met zijn softy-baby-gezicht vindt hier een geschikte rol.
Studentikoos en eigenlijk, slecht is het zeker niet.
The Naked Gun: From the Files of Police Squad! (1988) 3,5
Alternatieve titel: The Naked Gun, 24 mei 2019, 07:03 uur
Schitterend als parodie op de Amerikaanse detective- en poltiehelden uit de actiefilms.
Van droge, grappige humor alover het absurde naar toch ook wel flauwe momenten in de film.
Het blijft evenwel een zorgeloos, al bij al genietbaar kijkstuk met de "untouchable" Leslie Nielsen in beste doen.
Uitgebreide documentaire over de etnische conflicten van de jaren 90 in de Balkan en het proces van meer dan anderhalf jaar rond de Servische generaal Ratko Mladic.
Interessant hoe de zaak nog eens uit de doeken wordt gedaan over het uitroeien van de niet-Servische bevolking in Bosnië en de haat die onder verschillende etnische groepen uit het vroegere Joegoslavië is blijven sluimeren sinds de bloedige verdeeldheid tijdens WO II.
Getuigenissen, archiefbeelden op een kundige manier gemonteerd, met zowel aanklagers als de verdediging aan zet, maken de documentaire samen met de uitlegteksten erg levendig.
Enkele gruwelbeelden waarvan ik er zeker ééntje zal blijven onthouden (de dochter die, na 22 jaar, naast het ontbonden lijk van haar vader nog de kracht heeft om toelichting te vragen over de doodsoorzaak en naar de gaten in zijn kledij.)
Een verschrikkelijk historische gebeuren waarvan ge denkt, zoiets gebeurt nooit meer. Helaas. Ik ken een monument waarop geschreven staat "Nooit meer oorlog". Het staat er al 100 jaar...
Toch weinig kijkers voor dergelijke film.
Wie alleen vertrouwd was met Charly als vagebond uit de 20 en 30-er jaren, kijkt wel verbaasd naar deze "Limelight", maar hoe men het ook apprecieert, iedereen had destijds de muziek van de film op een 78-toeren plaat in zijn collectie. Ook ik. Het orkest was Frank Chacksfield en de plaat kostte precies 54 frank.
Chaplin doet hier in "Limelight" wat hij voorheen altijd gedaan heeft : inspelen op het gemoed, inzonderheid van de kleine man en ook diens sympathie winnen door in te gaan tegen overheid en wet als die het hart negeren.
De film is melo en déjà vu en Chaplin zoekt wel aanknooppunten met zijn eigen leven en, al hoeft hij persoonlijk niet te klagen, toegegeven dat de eindscènes niemand kunnen onberoerd laten.
Charles Chaplin was een genie in zijn vak.
Alternatieve titel: The American Beauty, 21 mei 2019, 17:40 uur
Gelukkig meer grappig dan dwaas en eigenlijk wordt doorheen dit dolle verhaal heel wat passend gehekeld : jaloersheid, vleierij en drang naar profijt, kleinzierigheid van de rijke bourgeoisie, potsierlijkheid en onwetendheid van de ambtenarij (de minister kent niet meer van een auto dan het oude grootmoedertje) ...
Ik vond het goed. Rire à la française, zegt de affiche en zo is het.
Voorspelbaar en déjà vu, maar niettemin filmisch in orde met ruim voldoende spanning en knappe vertolkingen, wat de film zeker de moeite waard maakt om te bekijken.
Romantische musical die pas naar het einde toe sterker wordt in het verhaal wanneer wordt aangevoerd dat uiteenlopende ambities een hinder kunnen vormen in een relatie.
Inderdaad, hommage aan de vroegere musical. In een paar dansscènes in het begin dacht ik instinctmatig aan Fred en Ginger, maar dan helaas zonder de muziek van een Porter, Gershwin, Kern, Hammerstein.., en op het einde, wanneer vroegere geliefden die onderussen hun professioneel- en privéleven hebben uitgebouwd, elkaar nog eens zien, kwam me een gelijkaardige scène uit "Les Parapluies de Cherbourg" voor de ogen.
Ryan Gosling en Emma Stone overtuigen als het romantisch koppel in deze vlotte, kleurrijke musical die naast zijn filmische waarde ook voor altijd zal herinnerd worden aan die belangrijke Oscar die in die andere enveloppe zat.
Filmisch is dit alvast een kunstwerk ( de spitsvondige, verruimende camera, de decors, de kleurenpracht, de ganse montage...), maar komt daarbij dat ge na een tijdje meegesleurd wordt in het verhaal, of moet ik zeggen in het spel van de drie dames aan het hof, hun ambitie, hun finesses, hun venijn.
Colman ging lopen met een Oscar maar Rachel Weisz en zeker Emma Stone verdienden dat evenzeer.
Spitse dialogen en een satirische, spottende kijk op gebruiken en gewoontes uit die tijd, in meerdere lagen van het volk (de chickenrun als hoogtepunt van spot met hooggeplaatste functies).
Yorgos Lanthimos weet wat cinema is en gaat realiteit én fantasie niet uit de weg.
Alternatieve titel: Don't Tell Me the Boy Was Mad, 18 mei 2019, 13:30 uur
Film begint met een proces tegen de dader van een terroristische actie waarbij het heel duidelijk wordt dat de haat en de wraakgevoelens na de Armeense genocide heel diep zitten.
Nadien krijgen we een verhaal, twee generaties later, waarbij heel wat aspecten rond terroristische aanslagen loskomen o.a. het verhaal van de moeder van een strijder die tegen de stroom van wraaknemingen ingaat.
Film behandelt dit specifieke onderwerp op een behoorlijk boeiende manier maar laat, bij voorbeeld in de slotscène (de kinderen die oorlogje spelen), toch ook uitschijnen dat terrorisme om welke kwestie dan ook, nooit ver zal weg zijn.
Goede sfeer- en mentaliteitsschepping en kwalitatieve acts.
"De Armeense genocide heeft van ons gekken gemaakt", zegt het hoofdpersonage, wat mogelijks ook die eigenaardige titel van de film verklaart.
Clint Eastwood is een attractie als de oude, eigenzinnige man, moeilijk van zijn stuk te brengen en die zich wel wat laat welgevallen, maar langzamerhand spijt krijgt over zijn vroegere houding, zeker tegenover zijn familie. Dit laatste is de sentimentele kant van de film die naar het einde ahw toegroeit naar een ode aan een sterke, liefdevolle gezinsband. Best in orde, maar de pluspunten van de film zitten toch in de grappige wijsheden, replieken en oneliners waarbij Clint het script omtovert naar een genietbaar stukje film. Heel geslaagd is bijvoorbeeld de scène tussen Clint Eastwood en Bradley Cooper in het wegrestaurant.
Geen wonder deze film, maar er toch erg veel plezier aan beleefd en een dikke 3,5 waard.
Alternatieve titel: This Is Our Land, 16 mei 2019, 16:29 uur
Ze is realistisch en beroepshalve en familiaal sterk gemotiveerd, kijkt met ongeloof naar het voorstel dat haar wordt gedaan, voelt zich uiteindelijk gecharmeerd en boordevol goede intenties, ondergaat de diepe ontgoocheling tot enkel woede overblijft. Vele gevoelens die perfect door Emilie Dequenne worden weergegeven. Ze is het menselijk lichtpunt in deze film die aansluitend - en met duidelijke linken naar - met politieke toestanden in Frankrijk, nog steeds levendig en actueel.
Geen grootse film maar wel interessant omwille van het blootleggen van extreme gevaren in het politieke landschap met het meedogenloos opslorpen van de kleinste vorm van privacy.
Even dacht ik dat de film op een happy-end ging afstevenen maar uiteindelijk primeert toch de boodschap.
Alternatieve titel: The Great War, 14 mei 2019, 10:37 uur
Klassiek opgebouwd oorlogsfilm : soldaten die onderling kennismaken, doorgaans onbewust zijn over de echte gruwel van de oorlog, daar verschillend tegenover staan om dan effenaf in het vuur te worden gestort.
Deze keer echter niet verhaald van uit de positie van één of ander heldenpeloton maar vanuit het zichtsveld van 2 lafaards.
Een anti-oorlogsfilm met uitbeelding van oorlogsgeweld, zoals het in de jaren werd gedoogd, maar daarom niet minder indringend, het waanzinnige van het gebeuren aan de kaak stellend. Satirisch en kritisch.
Een interessante film, maar wat blijft hij hier magertjes aan de kant staan.
Vrij gesteund op de roman "Le Retour des Cendres" van Hubert Monteilhet uit 1961, deze goed gemaakte film van Petzold.
Na-oorlogse drama's moeten ons niet meer verbazen, dus ook dit door de film behandelde intrige niet, mogelijks hier en daar wat afgerond, maar niet in die mate dat het stoort.
Film begint met een markante scène waaruit een weinig humane houding van de US-veroveraars in het stukgeschoten Berlijn blijkt, maar ook andere begrippen, zoals in eerste instantie, joden die naar een nieuwe houding en indentiteit zoeken, zitten in deze film.
Mooiste scène is ongetwijfeld de slotscène, ofte "bevrijdingsscène", met het mooie, toepasselijke "Speak Low", inderdaad een song uit 1943 (Kurt Weill).
Het acteerwerk is af. Zeker mooie Nina Hoss overtuigt. Zag haar reeds in de hoofdrol in 3 andere films van Petzold ("Yella", "Jerichow" en "Barbara".)
Alternatieve titel: It's Only the End of the World, 13 mei 2019, 17:44 uur
Naar een toneelstuk en dat is er overduidelijk aan te zien, dit psychologisch drama, dat eigenlijk alleen al waardering verdient omdat het in filmtaal nog best meevalt, toegegeven dat de cast sterk uit de kuiten gewassen is, waarbij vooral Vincent Cassel de aandacht trekt.
Een stervende zoekt bij zijn familie nostalgie en steun en vindt er alleen maar onverschillige, gefrustreerde elkaar voortdurend diep beledigende mensen, waarbij dient gezegd dat Gaspard Ulliel in de vele close-ups knap emoties als ongeloof om wat hij ervaart en diepe teleurstelling weergeeft.
Is de eerste "familiale" scène beslist chaotisch en zekert moeilijk te volgen, later zijn er wel enkele waarbij de sterk in zichzelf verankerde personages beter worden belicht.
Niet zo'n echt toegankelijke film, naar mijn gevoelen, maar toch maar goed voor de Jury Prijs in Cannes en een nominatie voor de Gouden Palm.
Alternatieve titel: House without Roof, 11 mei 2019, 16:37 uur
Debuutlangspeler van de jonge regisseuse Soleen Yusef, zelf van Iraaks Koerdische afkomst, en dus heel goed geplaatst voor dergelijke film waarin culturele en vooral familiewaarden uit het Middenoosten van groot belang zijn.
Eigenlijk een film over hereniging van familieleden maar vooral over vriendschap. Is het onderwerp, met de voortdurende twisten en oorlog in het moederland als oorzaak van de ellende op de achtergrond, doodernstig, een heel stuk van de film, dat men zou kunnen betitelen als een soort "familiale odyssee", heeft toch een lichtere toon met zelfs grappige momenten. Avontuurlijk is het wel en het slot houdt enkele vriendelijke, hartverwarmende verrassingen in.
Genietbaar filmpje, voor een stuk opgenomen in Duhok, geboorteplaats van de regisseuse, waarbij ook wel wat aandacht gaat naar natuurbeelden van de streek.
Alternatieve titel: The Other Side of Hope, 10 mei 2019, 16:38 uur
De overbekende en actuele problematiek van migratie en verzoek om asiel, de vaak koele aanpak van overheden, de clandestine, duistere, onwettige handeltjes die overmijdelijk opduiken wordt hier wel heel merkwaardig gebracht met een film die niet opzichtig aan de klaagmuur gaat staan, maar eerder met weinig emotie (de onverschillige, strakke gelaatsuitdrukkingen van de restauranthouder en personeel, bijvoorbeeld) maar ook met droge humor en een dikke streep muziek.
Mooi is wel de vriendschap tussen de Irakees en de Syriër en de diepe bezorgdheid van deze laatste voor zijn familie.
Alternatieve titel: Right Now, Wrong Then, 9 mei 2019, 20:03 uur
Wanneer ge bij het zien van een film je voortdurend afvraagt welke filosofie er nu eigenlijk achtersteekt dan zit je niet al te comfortabel te kijken, temeer daar je nieuwsgierigheid uiteindelijk tot heel weinig leidt.
De rol van het meisje in het eerste gedelte was nog iets, dat van de regisseur in het tweede hoorde misschien grappig te zijn, maar kon ik niet mee lachen.
Een beschouwing van de kronkels in het leven, de toevalligheden die bepalend kunnen zijn, keuzes die heel verschillend uitvallen.....!?
Had er meer van verwacht. Schijnt nochtans dat van deze regisseur - ik zag van hem al "Hahaha", wat ook al niet bekoorde - dit één van zijn meer toegankelijke films is.
Niets erger dan valselijk te worden beschuldigd.
De broosheid van verklaringen en getuigenissen in deze film die je omwille van het extreem dramatische van het gebeuren aangrijpt en je een tijdje met een onbehaaglijk gevoel opzadelt.
Goed naverteld. Intelligente opbouw.
Alternatieve titel: Teddy Bear, 6 mei 2019, 17:38 uur
Kleine, erg lieve film, over een man op zoek naar liefde die het erg moeilijk heeft wanneer hij voor een verschroeiende keuze wordt geplaatst, dilemma dat in de film met enkele rake scènes wordt belicht (de overnachting bij zijn moeder als zijn liefde pas is aangekomen uit Thailand, zijn leugentjes omdat hij niet durft de knoop door te hakken, de scène in de kledingszaak...)
En hebben we soms wat meelij met onze reus, de film is zeker niet gespeend van humor. Zwaar aan de hand is het dus nooit, wel met een menselijke toon over de ganse lijn.
Fijn gekozen titel.
Het meisje Sarah lijdt onder haar handicap, legt zich allerlei morele verplichtingen op, zondert zich af in haar stille wereld en stelt zich uiteindelijk erg introvert aan. Een relatie met haar zit dan ook vol hindernissen.
De vertolking van deze moeilijke rol - het moet geloofwaardig blijven - wordt overtuigend waargenomen door debutante Marlee Matlin die dat met veel overtuiging doet in deze film die helaas in het mondeling herhalen van wat met tekens werd uitgedrukt toch wel een handicap vindt.
Verder verwijt ik de film toch ook wat sentimentaliteit en op een cliché wordt er nu ook niet gekeken.
Volledig raken deed hij mij eigenlijk niet.
Alternatieve titel: Far from Men, 4 mei 2019, 17:51 uur
De opgelegde tocht naar gerechtigheid krijgt een heel ander uitzicht naarmate beide personages elkaar beter leren kennen en onderwege ervaringen opdoen, emotionele maar ook verrassend gewelddadige die voortspruiten uit de Algerijnse opstand tegen het Frans koloniaal bewind.
Het begrip "oorlog" is eigenlijk veel dichter dan ge zoudt denken in deze film. Treffend is wel de scène waarbij 2 opstandelingen hun vroegere overste uit WO II - en nu hun vijand - herkennen, toen ze als "indigènes" aan zijn zijde streden. Een wrede kronkel over de impact van oorlogvoeren.
Viggo Mortensen, die én als vreemde én als kind van de streek, onder zware druk en twijfels komt te staan zit zeer goed in zijn rol en ook zijn compaan Reda Kateb is geloofwaardig in zijn personage.
Sfeervol, voor een stuk toch avontuurlijk, met vaak impressionante beelden van het landschap. Ook het schooltje, afgelegen, waar kinderen, vanuit alle hoeken naar toe komen en zonder leeftijdsonderscheid in één klas worden ondergebracht, is tekenend.
Extremely Wicked, Shockingly Evil and Vile (2019) 3,5
4 mei 2019, 13:50 uur
Gruwelbeelden blijven beperkt in deze film die zich vooral toespitst op de rechtzaak rond deze destijds wereldpers halende seriemoorden.
Geen verhaal dus met een enquête naar dader dat naar een climax leidt, maar niettemin inzake opzet en opbouw best geslaagd met heel wat materiaal uit het dossier.
Zac Efron is geknipt voor het charmeur-personage, spelenderwijs in staat vertrouwen en liefde van mensen, vrouwen dan, te winnen, zonder enig vermoeden van kwaadaardigheid op te wekken.
Alternatieve titel: A Fantastic Woman, 3 mei 2019, 16:45 uur
Sebastián Lelio, momenteel wat in beeld met zijn Amerikaanse remake van zijn eigen "Gloria", zet hier het zoveelste voorbeeld neer van fanatieke onverdraagzaamheid en vooroordelen tegenover keuzes van een ander.
Actrice Daniela Vega leent zich uitstekend voor deze rol waarbij ze erin slaagt, naast verdriet, vooral onbegrip over hoe ze lichtzinnig en onrechtvaardig wordt behandeld en wilskracht uit te stralen.
Knap camerawerk met enkele geslaagd filmische vondsten (de tegenwind, de scène in het bad op het einde...)
Alternatieve titel: In the Name of My Daughter, 2 mei 2019, 22:55 uur
Een lang en saai ter plaatse blijven trappelen van het verhaal in zowat het eerste uur van de film, tot het overduidelijk wordt dat de impact van een listige charmeur een harde wig zal slaan tussen moeder en dochter en dat ook de blinde liefde van deze laatste niet zonder (dramatische) gevolgen zal blijven.
Is de "20 jaar later" achteraf misschien wel even verrassend, het rechtbankgedeelte krikt de film ook wel wat op, al blijven we toch uiteindelijk in het ongewisse over enkele essentiële punten.
Ook ik heb het gevoel dat het beter had gekund, maar als ik er het klassespel van Adèle Haenel er bij tel, kom ik toch aan een, naar boven afgerond, kleine 3,5.
Negende film die ik zag van André Téchiné, een wat eigenzinnige regisseur, vind ik, en die moeilijke onderwerpen niet uit de weg gaat en mogelijks precies daardoor niet altijd gemakkelijk in de smaak valt.
Alternatieve titel: Francofonia: Le Louvre under German Occupation, 2 mei 2019, 11:45 uur
Wat naast het oorlogsgeweld en machtsexplosie de impact is op het patrimonium aan kunstschatten van een land, is wel interessant eens te doorlichten en ongetwijfeld kan de geschiedenis nog heel wat verrassende en merkwaardige gevallen bloot leggen.
Sokurov's film lijkt mij een semi-documentaire. De mengeling van documentire aspecten als archiebeelden met scènes die als fictie overkomen bleek mij eigenlijk meer af te leiden van de bewuste doelstelling van de film en éénmaal zover ging hij lichtjes vervelen.
Geef mij dan maar liever een echte, volle documentaire, zou ik zeggen.
Alternatieve titel: Summertime, 1 mei 2019, 15:33 uur
Mooie, tedere film over liefde.
Voert de film ons in eerste instantie mee naar een groep voor vrouwenrechten ijverende jongeren, het is de lesbische aard van de twee vrouwen in de hoofdrol die in het verhaal, dat zich zowat 50 jaar geleden afspeelt, voor de meeste tegenkantingen zal zorgen en meteen ook de mooiste en gevoeligste scènes uit deze film zal opbrengen.
De vertolkingen zijn gaaf. Vooral Cécile de France is opmerkelijk in haar feministische gedrevenheid en verliefdheid op de vrouw die uiteindelijk nog het meest lijdt, rol eveneens geloofwaardig vertolkt door Izïa Higelin, terwijl ook Noémie Lvovsky als de moeder die haar dochter "bedreigd" ziet, eveneens keurig vertolkt.
Mooie beelden van het Franse platteland, met daarbij goede schets van het nuchter boer zijn.
Alternatieve titel: Crisis-Go-'Round, 1 mei 2019, 09:21 uur
Onbegrijpelijk voor Victor dat zijn vrouw hem plots heeft verlaten en daarom gaat hij hulp en raad vragen bij familie en vrienden maar hij stelt alleen maar vast dat hij niet alleen is in dergelijk geval en dat heel wat toestanden verder chaotisch zijn geëvolueerd. Iedereen praat er op los, niemand luistert...
maar langzamerhand komt Victor tot het besef dat de genegenheid en belangstelling die hij nu zoekt misschien wel datgene was dat hij zijn vrouw niet schonk. Het is de les en het ernstige in deze overigens grappige-dialoogrijke komedie met heel wat acteurs in beste doen, met vooral Vincent Lindon (altijd een goede film als hij meedoet), Patrick Timsit en de in december van vorig jaar overleden Maria Pacôme.
Geslaagde komedie, met een problematiek als aanzet die vandaag zeker niet minder actueel is. Absoluut genietbaar. Ontspannend met wat wijsheden.