Alternatieve titel: Bloody Milk, 31 maart 2019, 14:14 uur
Hubert Charuel, zelf een boerenzoon die in zijn jeugd de bedreiging om een veestapel te zien vernietigd worden, zou hebben meegemaakt, zet hier een zeer realistisch portret neer van de jonge, zelfstandige boer die leeft voor zijn dieren en tot het uiterste wil gaan om ze niet te zien afgeslacht.
Treffend acteren en goed camerawerk om de gevoelens van die man weer te geven. Ook de muziek steekt een handje toe en om, naast de emotionele kant, ook de sociale weerslag te onderlijnen (niet zonder kritiek op overheid), zijn de inlassingen met Bouli Lanners geslaagd en op hun plaats.
Goede film, inhoudelijk interessant en filmisch treffend voorgesteld.
Alternatieve titel: Mirage, 30 maart 2019, 17:48 uur
Fantasierijk verhaal dat precies door het ongeloofwaardige boeit, nieuwsgierig als men is hoe de cineast uit die puzzle geraakt. En eigenlijk lukt dat best, maar voortdurende aandacht is wel vereist.
Een pluspunt zeker voor script en montage en op het acteerwerk is niets aan te merken.
Te klasseren onder "SF-tijdreizen" met een asterisk "Bijzonder".
Esse is één van die jongeren die de maatschappelijke orde, zoals we ze kennen, links laat liggen en kiest voor een misdadig bestaan dat hem hopelijk veel geld zal opbrengen.
Hij verzeilt in een criminele dievenbende in Marseille waar hij een opleiding "geniet" maar ook de vernederingen en tenslotte de gevaren leert kennen.
Kleine maar behoorlijk ruw-rauwe film, zeker in het slot met heel natuurlijk spel van nagenoeg alle acteurs, waarbij ik toch vooral hoofdrolspeler Nicolas Duvauchelle en Emilie Lafarge als het meisje Sandra wil citeren.
De film is al 20 jaar oud, maar dat is daar noch inhoudelijk, noch filmisch aan te merken.
Eigenlijk positief bedoeld met een waarschuwende vinger.
Alternatieve titel: The Confession, 28 maart 2019, 18:38 uur
Dit leek me echter en doorleefder vertolkt dan "Léon Morin, Prêtre".
Ook het inspelen op gevoelens bij de kijker leek me gevatter, zeker in het laatste gedeelte van de film.
Natuurlijk niet de eerste film over dergelijk thema waarbij de trouw aan de geloftes van een priester wordt bedreigd, maar deze vond ik beslist knap gemaakt.
Best geslaagde biografische film met bekende operafragmenten en ook enkele populaire oorlogsongs. Toch een heel pak verdienste in deze film.
Aannemelijk gebracht verhaal dwz geen holderdebolder liefdes of karikaturale figuren.
Eleanor Parker is best goed. Glenn Ford ook, al had ik soms wat last met zijn gelaatsuitdrukking.
Alternatieve titel: My Golden Days, 27 maart 2019, 22:03 uur
Dat kaderwerk heb ik evenmin begrepen en de "verteller" die af en toe de live-actie ter hulp schoot verraste me wel wat, maar wat me vooral stoorde was het ellenlange hoofdstuk "Esther" met veel over en weer geslinger van terugkerende meningen en feiten.
Een stevige inkorting had de film goed gedaan.
Aldus, teleurgesteld ondanks Amalric, die ik doorgaans weet te apprecieren.
Alternatieve titel: After Hitler, 27 maart 2019, 06:55 uur
Boeiende documentaire over het naoorlogs Europa : de onwezenlijke chaos en het voortdurend menselijk leed.
Interessant ook wanner uit de doeken wordt gedaan hoe twee machtsblokken ontstaan, het overwicht van het communisme in de oostbloklanden, gepaard gaand met de terechtstelling en massale uitdrijving van Duitsers in die landen, met het begrip "het Ijzeren Gordijn" tot gevolg en daar tegenover het Marshallplan waarbij Europa uit de hand van Amerika at. De Koude Oorlog was niet ver meer...
Voor mij mag er gerust een vervolg op deze documentaire komen.
Alternatieve titel: Step by Step, 25 maart 2019, 22:09 uur
Emotievolle film over een aantal jonge mensen wier lot aan een rolstol is verbonden of toch aan een toestand die alle hoop op een herneming van het vroegere leven uitsluit.
Indruk maken de dialogen onder deze pechvogels, cynisch als het is, ook revolterend maar toch steeds met terreinwinst voor de gedachte dat hun toekomst niet verder zal reiken dan wat een bescheiden, aangepaste ambitie kan bieden.
Camera weet gepast in te zoemen op de momenten van eenzaamheid en wanhoop, wat het pakkende van de film sterk verhoogt.
Hoofdrolspeler Pablo Pauly werd genomineerd voor een César als meest belovende jonge acteur.
Voor de film twijfelde ik tussen een kloeke 3,5 of een 4. Een 4 dan maar en in gedachte een 7,6 op 10.
Weinig kijkers voor toch een mooie film.
Alternatieve titel: Masculin, Féminin, 24 maart 2019, 19:11 uur
Goddard gooide heel wat ingrediënten in deze nouvelle vague van net vóór dat fameuze jaar 1968, maar heeft het toch vooral over de jeugd. Een jeugd die toen ook weinig uitweg of houvast had, in een zekere leegte verviel, bereid was te revolteren al bleek het soms meer om de revolte op zich te doen : de enig knappe scène "Produit de consommation".
Niet alle films van Goddard bevielen me, maar deze is wel bijzonder en al ontbreekt een éénlijnig verhaal (bij Goddard is dat geen uitzondering), toch loerde er een verrassing om elke hoek en bleek het een boeiend kijkstuk, een stijloefening, een spel met de kijker, een ongedwongen uiting van losse gedachten en waarom dan niet even Françoise Hardy en Brigitte Bardot als toemaatje.
Jean-Pierre Léaud is weer outstanding en ook Chantal Goya was erg minzaam. De sproetjes van Marlène Jobert kwamen maar ene keer is close-up.
Film die zal blijven hangen als deze waarbij Glenn Close voor de zoveelste keer naast een Oscar greep. Ze had het misschien wel verdiend. Haar indringende vertolking is het meest verdienstelijke dat uit deze prent te puren is.
NIet altijd even boeiend en garant voor afwisseling, dit Nobel Prijs-gedoe en zelfs aan de flauwe kant wanneer de flashbacks worden geserveerd.
Laat ons echter niet te streng zijn en de film toch waarderen om het verhaal dat aantoont welke emotioneel drama achter beroemdheid kan schuilgaan.
Niet echt overtuigend, deze film over verdrietverwerking, waarbij in het slot een banale vrijpartij totaal misplaatst is en absoluut niet subtiel gekozen om de evolutie in het gemoed van Alice te suggereren.
Evenwel niet het enige minpunt want al te veel nietszeggende scènes en verwonderlijk, zelfs een Isabelle Carré, leek af en toe niet echt in haar personage te zitten.
Het verhaal is wel heel bijzonder en brengt vanuit het personage van Daisuke, wel een positieve, empathische boodschap
Alternatieve titel: Beating Heart, 20 maart 2019, 18:31 uur
Zo zie je maar dat zelfs mooie Danielle Darrieux deze eerder flauwe komedie - 'k zie er niets dramatisch in - niet kan redden.
Begint wel grappig en origineel met een opleidingscentrum voor toekomstige dieven, maar nadien lijkt het verhaaltje toch wat geforceerd en niet bepaald boeiend om volgen.
Het meeste plezier beleefde ik nog aan het spel van Jean Tissier, die in zijn eigen flegmatieke stijl, toch weer een weinig betrouwbaar personage neerzet.
Alternatieve titel: A Bag of Marbles, 18 maart 2019, 22:12 uur
Aangrijpend oorlogsdrama waarbij vooral het wedervaren van de kleine Jo ontroering opwekt. Overtuigende vertolking trouwens.
Niet de eerste film over de vlucht van Joodse kinderen voor het nazigeweld tijdens WO II en natuurlijk valt men met dergelijke films onvermijdelijk in de gekende toestanden van vervolgingen, arrestaties, deportaties, verzet, collaboratie en represailles, maar dergelijke gebeurtenissen zijn in de geschiedenis te belangrijk om ze in een, overigens goede film, als clichés te beschouwen.
Alternatieve titel: What Will People Say, 17 maart 2019, 20:50 uur
Wat een angst en verdriet in de ogen van het meisje Nisha, pakkend vertolkt door Maria Mozhdah.
Een verhaal dat toch naar het hart grijpt in een film die met zijn op zich nietszeggende titel toch nog meer de twijfelachtige reden van alle ellende onderstreept.
Meerdere schokkende scènes ( het onwaardig verzoek van de vader opdat zijn dochter zich van het leven zou beroven in eerste instantie, maar ook het ontzettend corrupt optreden van de politie, als voorbeelden.)
Naast het hoofdpersonage, ook een sterke vertolking van Adil Hussain, wiens rol als vader in de slotscène mogelijks wat vragen losweekt, al blijkt ook hieruit dat deze "What will People say" een film is over het delicate en genuanceerde van cultuurverschillen, inzonderheid de problematiek rond de in het nieuwe land opgroeiende jeugd.
Indringend relaas van twee mensen die zoals zovelen Europa trachten te bereiken in de hoop op een beter leven : hun onmenselijk tocht en vooral de uitbuiting door keiharde, ongevoelige mensensmokkelaars.
Een overtuigende schets. Wat voor deze twee geldt, is helaas ook het lot van vele duizenden.
Alternatieve titel: Ne Tirez Pas, 16 maart 2019, 08:57 uur
De voorbereiding van meerdere jaren voor deze film heeft geloond.
"Niet schieten" is een knappe film die niet alleen enig inzicht geeft in de wanpractijken die rond het onderzoek plaats vonden, maar ook op een overtuigende, gevoelige manier de impact weergeeft van personeen bij het drama betrokken, hun woede, hun onmacht, het onbeantwoord blijven van essentiële vragen en uiteindelijk hun weerzin van de bevoegde instanties.
Hoogtepunten zitten in de emotionele scene met de identificatie van de slachtoffers en in de aangrijpende replieken tegenover de zoveelste nutteloze commissie.
Jan Decleir is subliem in zijn vertolking en Jonas Van Geel bevestigt zijn veelzijdigheid.
Alternatieve titel: Letters from War, 16 maart 2019, 07:17 uur
Een anti-oorlogsfilm, eigenlijk, want hij stelt de materialististische gruwel, onzin en nutteloosheid van de oorlog - ook de kolonisatietijd krijgt een veeg uit de pan - tegenover de diepmenselijke hunkering naar liefde van vrouw en kind.
Dit laatste gebeurt aan de hand van een bloemlezing aan liefkozende woorden, zo vindingrijk, maar ook zo mooi, dat ze je wel even doen glimlachen maar meteen de meerwaarde van deze gevoelens tov wat zich in het verre Angola afspeelt onderlijnen. Merkwaardig is wel dat anderzijds de film ook het plichtsbewustzijn laat primeren (scène met de majoor).
Film die je in de beginne wel wat doet twijfelen, zo van "wat wordt dat hier ," maar langzamerhand terecht je aandacht wint.
Jane Horrocks zet op knappe wijze een stukje biografie neer van de Britse zangerers Gracie Fields, populair bij de soldaten, ook nog in WO II.
Ik kende ze van naam en kon ze ongeveer situeren in de amusementswereld maar dat was dan eerder ten gevolge van wat ouderen me destijds over haar vertelden.
Enige liedjes, als "Sally" wekken wel enige nostalgie en ontroering op.
Goede film met ook een uitstekende Tom Hollander, als echtgenoot Monty Banks.
Alternatieve titel: De Wrede Haven, 15 maart 2019, 11:51 uur
Film die er na 65 jaar nog steeds staat (Zag hem ondertussen al 3 à 4 keer).
Indrukwekkend sociaal drama met schreinende toestanden waarbij instanties die voor de belangen van de arbeiders moeten instaan, deze uitbuiten, onder druk zetten en hun eigen macht tot in het misdadige toe misbruiken.
Een aaneenschakeling van sterke scènes, sommige soms vertederend binnen het ruwe van de film en waarbij ik zeker de eenvoudige dialogen tussen Brando en de debuterende Eva Marie Saint onthou en bovenal de onthutsende scène in de taxi met de twee broers.
Een sterk verhaal binnen een cinematografisch knap geheel.
Er wordt door de ganse cast echt overtuigend geacteerd maar van Marlon Brando kunnen wel stellen dat, ondanks dat de man vele schitterende vertolkingen bracht, deze "On the Waterfront zeker op zijn visitekaartje mocht.
Af en toe wel karikaturaal maar toch ontwapenend sympathiek met een heel bijzondere Sally Hawkins. Ook Eddie Marson als de nukkige auto-instructeur en Samuel Roukin als de boy-friend zijn uitstekend.
Poppy is echter de centrale figuur die ervaart dat niet éénieder lachend door het leven stapt. Zij wel, want als haar fiets wordt gestolen beklaagt ze zich alleen maar op het feit dat ze zelfs geen afscheid heeft kunnen nemen.
Sally Hawkins, een actrice die ondertussen bewezen heeft heel wat in haar mars te hebben.
Vlotte en grappige Amerikaanse komedie. Soms nogal goor, maar wie stoort zich daar nog aan ?
The cast kwijt zich goed van haar taak en film geeft nog een toetje met enkele bloopers.
Zoals een spionage-film hoort te zijn, met een geheimzinnig intrige, veel vragen en verrassende wendingen en af en toe valt er wel een aanslag of is het zo dat "ongewensten" uit de weg worden geruimd.
Toch is deze "Espion, lève-toi" geen hoogvlieger in zijn genre. Met de koude Oorlog op de achtergrond, de aanslagen ""in opdracht" en een hoofdpersonage dat van het ene mysterie in het andere verzeilt, slaagt de film er toch zelden in echt te boeien. De opnames zijn nochtans puik, de cast kent zijn vak en ook de muziek mag er zijn en de film laat toch enkele bedenkingen over het spion-zijn na.
En inderdaad. Yves Boisset komt weinig aan bod. Ikzelf zag hier pas mijn derde film van de man (een 4-tal blijven voorlopig op de wishlist). Wellicht ligt de reden in de sterk naar politieke narigheid neigende thema's.
Alternatieve titel: Our Struggles, 11 maart 2019, 17:51 uur
Romain Duris speelt de rol van de man die zodanig begaan is met zijn beroep en met de problemen van anderen dat hij de gevolgen van zijn verwijdering van het thuisfront niet ziet aankomen.
Een eerder bekend thema waarbij Duris wel goed de verbazing en het ongeloof die hem overvalt goed uitbeeldt en waarbij de kinderen wel goed hun droefheid bij het gemis aan hun moeder weergeven, maar waarbij het geheel van de film er nooit inslaagt de kijker in de ban te houden en te doen meeleven.
Alternatieve titel: Capernaum, 10 maart 2019, 09:27 uur
Als dat niet door merg en been gaat...
Het is natuurlijk op zijn minst ongewoon dat een kind van 12 zijn ouders voor de rechtbank brengt en hen in striemende bewoordingen beschuldigt, maar eigenlijk onderlijnt dit maar nog eens het drama van het onrechtvaardige, gruwelijke lot van kinderen uit de armoedige sloppenwijken die moeten opdraven voor het vuile werk terwijl er alleen maar ellende en misdaad in hun leven binnensluipt.
Wat maakt die kleine Zain Al Reefa indruk en hoeveel scènes zijn er niet waar het verdriet, het ongeluk en de onderdrukte woede en onmacht van die kleine jongen, waarvan de ouders zelf niet weten wanneer hij geboren is, zo pakkend wordt weergegeven.
Cineaste Nadine Labaki onderlijnt hier met verve de sociale chaos en wantoestanden die in de Libanese hoofdstad heersen : film begint met mistroostige luchtbeelden van de sloppenwijk en eindigt met een close-up van de kleine Zain, na 12 jaar het glimlachen verleerd.
Alternatieve titel: Cold War, 8 maart 2019, 20:26 uur
Wanneer politieke, propagandistische bemoeiingen het repertoire en de houding van een zanggroep bepalen , wordt de eerste wig gedreven tussen de liefdesrelatie van Zula en Wiktor.
Film die de nadruk legt op het kille klimaat tussen het veramerikaansd West-Europa en het strenge Oostblok waar de minste verdenking nare gevolgen heeft, tijdens de vijftiger en zestiger jaren.
Dit laatste maakt eigenlijk meer indruk in de film dan het liefdesverhaal op zich. Indruk maken ook de nette, fraaie beeldcomposities. Ook de optredens van het koor zijn smaakvol gebracht en op het acteerwerk valt er niets op aan te merken.
Bijzondere film, zonder veel tierlantijntjes waarbij de cineast recht op de indrukken die hij wil weergeven afgaat.
Alternatieve titel: Burning, 5 maart 2019, 22:58 uur
Een metafooroefening, deze film die je na het zien er van, al ontbreekt er bij je wat preciesheid (Is het wel nodig ?) in het verhaal, je toch perplex achterlaat, want dit is mede door de prachtige beeldcomposities, de muziek, het acteerwerk, de intelligente en gevatte opbouw, de onderhuidse, maar beslist aanwezige verwijzing naar heersende sociale en maatschappelijke toestanden, én meerdere wondermooie scènes, als hiervoren reeds omschreven, een staaltje knappe filmkunst.
Het eerste uur blijft aan de rustige kant maar ge voelt dat er iets te gebeuren staat en de verschijning van Ben ( het verbranden van kassen staat in voor zijn misdadigheid tov het meisje brengt de film in een gericht thema.
Zeker de moete een tweede keer te bekijken. Nieuw film-artistiek gegarandeerd.
Film bevat zoveel mooie scènes waarbij ge werkelijk meegezogen wordt in het traumatische bestaan van een overigens wilskrachtig personage dat de plotse wending in het slot me verbaasde.
Eenvoud, eerlijkheid en discretie sieren deze film die bovendien een hoog filmisch niveau haalt.
De vertolking van Victor Polster is zonder meer subliem. Hij weet perfect de psychische pijn die zijn personage ervaart weer te geven.
Omdat het wellicht voor de Amerikanen niet de sensatie bracht die ze mogelijks verwachtten, bleef de film wat in de kou, maar de Cannes-prijzen zijn des te verdienstelijk.
Regisseur Lukas Dhont haalt zich met deze mooie debuutfilm wel stevige verwachtingen voor de toekomst op de hals...
"Dvojina" is een film over twee jonge vrouwen die elkaar ontmoeten en zich even laten meedrijven in hun gesprekken, hun betrachtingen, hun gevoelens.
Sterkte van de film (anders werd het wellicht een uitzichtloze, saaie bedoening) is zonder twijfel de treffende, charmante manier waarop beide hoofdactrices zich in hun rol uitleven en opgaan in hun ongedwongen, speelse maar levensechte dialogen (in meerdere talen dan nog). Dat de film een clichépunt gebruikt om één en ander te verduidelijken (één van de twee is stervende) kan men bezwaarlijk een minpunt noemen omdat het zo bescheiden natuurlijk wordt aangehaald.
Alternatieve titel: Fukushima, Mon Amour, 3 maart 2019, 09:30 uur
Het is moeilijk je te concentreren op je verder dagelijks leven als je geheugen geplaagd wordt met al het dramatische dat zich vroeger heeft afgespeeld.
Kleine, lieve film die het belang van spontane, minzame vriendschap onderstreept, wat het betekent begaan te zijn met het lot van anderen.
Acteerwerk, muziek en ook de wit-zwarte fotografie valt te waarderen. Charmante, pittoreske slotscène.
Van de niet meer zo jonge regisseuse Doris Dörrie zag ik alleen maar het prachtige "Kirschblüten Hanami". Duitse films dringen hier toch moeilijker door...
Alternatieve titel: The Hands of Orlac, 1 maart 2019, 14:40 uur
Dokter zegt "Hersenen bevelen de handen", maar dat valt enigszins anders uit, zodat we een verhaal te verwerken krijgen dat sterke gelijkenissen vindt in andere titels, hiervoren al geciteerd en vergeleken.
Niettemin boeiend gebracht, deze "stille", niet al te zwaar inzake sfeer, decors, belichting enz maar onvermijdelijk met de kenmerken van de tijd zoals zeer expressief acteren en daardoor een matige progressie. Blijft interessant om er af en toe zo ééntje mee te pikken. Werkt best verruimend.