Disneyproductie over twee broers die zich in een moeilijke familiale positie bevinden maar zoals van dergelijke films mag worden verwacht zijn de problemen er om te worden overwonnen...
Een nog erg jonge Matt Dillon zit goed in de rol van de 15 jarige wie nog de zin voor verantwoordelijk gedrag ontbreekt. 'k Vond hem de meest overtuigende acteur, ondank de Golden Globenominatie voor Jim Metzler, in een film die op geen enkel punt potten breekt en mag geklasseerd onder de middelmatige familiale films.
Avonturenfilm, een eerbetoon aan een helper van het Britse bezettingsleger in India.
Kon weinig bekoren, behalve dan misschien enkele grappige scènes (medicijn voor de olifant, de vlieg in de punch...) met naast Cary Grant, deze keer een nogal karikaturaal type, vooral Victor McLaglen, in zijn typische stijl en onvergetelijk sinds zijn knokpartij met John Wayne in "The Quiet Man".
Film vermeldt dat alleen de verering van de God Kali berust op historische feiten.
Alternatieve titel: It's Already Tomorrow in Hong Kong, 30 maart 2018, 17:34 uur
Mooie romantische film die natuurlijk onmiddellijk doet denken aan "Before Sunrise", "Before Sunset" en eigenlijk minstens dezelfde charme uitstraalt dan die twee van Linklater.
Netjes opgebouwd met passende dialogen en met een oprechte, tedere slotscène; "We hebben toch niets gedaan"..."Daar gaat het niet om....Gevoel...".
Knappe en sfeervolle beelden van Hong-Kong.
Uit het niets, maar een absolute meevaller.
Absurde toestanden in deze drama-komedie met toch het accent op komedie, want al ligt de ondergrond wel ernstig met onbegrip tussen ouders en zoon en tussen de ouders onderling, het hypocriete van de vader, de oppervlakkige betutteling van de moeder enz, het is toch veruit het grappige dat de bovenhand haalt en vaak hilariteit verwekt (de haringscène).
Stijlvol (met de tafelscène begin kreeg ik het gevoel naar een stuk van Pinter te kijken) en heel wat spitsvondigheden (de roltrap, de ontmoeting met het meisje, de dansende asbakjes, het vliegensnijwerk...)
Spijtig wel die slapstickscènes op het einde, maar niet zo erg, want een zeer genietbare film met uitstekend acteerwerk.
Lof zeker voor van Warmerdam die instond voor scenario en regie.
Toch een snijdende documentaire over de rassendiscrimatie in de States, hoe de zwarte bevolking zich tot op heden nog steeds ondergeschikt voelt en niet vrij zoals het hoort.
Film vertoont heel wat filmfragmenten met voorbeelden van hoe blanke sterren zich mooi, vrolijk, heldhaftig en rechtschapen toonden, iets waar zwarten nooit de kans toe kregen.
In het slot nogal wat uitspraken die de bitterheid van de zwarte bevolking onderlijnen, een bitterheid waarvoor blanken blind zijn en er voor geen reden vinden.
Alternatieve titel: Three Men to Kill, 29 maart 2018, 15:45 uur
Uitstekend begin van de film, dat in zijn vervolg helaas niet altijd beantwoordt aan de verwachtingen die aanvankelijk wel konden gesteld worden.
De logika en aanvaardbaarheid van het gebeuren moet wijken voor actievolle, zeg maar moorddadige scènes, die op zich geen waarde toevoegen.
Met Delon, op toppunt van zijn uitstraling, als hoofdrolspeler, producent en beslist een vinger in de pap wat scenario betreft, lijkt zo'n verloop wel eigenlijk niet zo ongewoon. Teleurstellen doet hij natuurlijk niet en medespeelster Dalila Di Lazzaro, mij onbekend, is wel iets meer dan gewoon sensueel.
Jacques Deray, aan wie we toch "Borsalino" en "La Piscine" danken zet hier een middenmoot misdaadfilm neer.
Niet vergeten te vermelden uiteindelijk het misdadig gekonkel voor macht en geld achter de schermen en voor de liefhebbers : er zit een stevige achtervolgingsscène in.
Weer zo'n goed, maatschappelijk geladen Brits filmpje (had van Ken Loach kunnen zijn) met deze keer een asociaal en vereenzaamde tiener in de hoofdrol, trouwens goed vertolkt door Katie Jarvis. Ook Michael Fassbender acteert goed.
Depressieve toon, alhoewel ook uitzicht op beterschap.
Een thema dat leeft.
Intriest verhaal en ondanks de schreinende toestanden raakt de film zelden. Alleen de scènes met de twee kleintjes kunnen even emotie opwekken. Misschien ligt het aan de onduidelijkheid in het verhaal omtrent van wat voorafging.
Natuurlijk worden de acteerprestaties van Jennifer Lawrence en John Hawkes gewaardeerd.
Alternatieve titel: Winter Sleep, 29 maart 2018, 10:45 uur
Valt ongetwijfeld lang uit, maar blijft een boeiend werk, met niet te versmaden acteerprestaties.
Waarde zit zeker in de vele dialogen waarvan de lengte toch de volle aandacht doet vereisen, maar die uiteenlopende onderwerpen aansnijden waaronder de maatschappelijke ondergeschiktheid van de vrouw, de familietrots... maar ook gewone, herkenbare disputen en standpunten.
Wat theatraal.
Doorsnee zaterdagavond TV-crimi.
De oorzaak van de ongelukken van Julia vinden hun uitleg in het verleden, zodat het intrige zich op twee fronten afspeelt.
Wat onwaarschijnlijk maar film voert de kijker toch mee naar een spannende ontknoping, een beetje American style.
Behoorlijke opbouw en dito acteerwerk.
Alternatieve titel: Monelle, 28 maart 2018, 14:55 uur
Nogal melodramatisch deze film met evenwel uitstekend dialoogwerk waarbij vooral kan gerekend worden op het talent van de op dit vlak onvolprezen Louis Jouvet.
En er is ook nog het weerzien met Dany Robin, in zo vele films als het goedhartig, van braaf tot ondeugend meisje. Ook nu overtuigend in haar rol.
Zeker niet de beste film van Henri Decoin.
Spaghetti-restant, de sigaartjes en de ruige-gezichten-close-ups inbegrepen (dit laatste geldt niet voor Sharon en Leonardo, natuurlijk).
Niets mis mee, alhoewel het thema van één man die een gans stadje in zijn macht heeft en terroriseert is lang niet nieuw.
Van daaruit vertrekkend natuurlijk weet ge al wat het slot gaat voorbehouden en als er dan een wraakneming bovenop komt dan valt het woord "voorspelbaar", al moet gezegd dat er toch kronkels inzitten.
In feite niets denderend, diepere karaktertekening nul, maar zo gemakkelijk en onbezorgd te bekijken, dat ik er toch een kleine 3,5 voor over heb.
Behoorlijk imposante cast.
Wat een overeenstemming in de kwoteringen voor deze film...
Is inderdaad een klein, eenvoudig filmpje dat zeker niet lang nazindert en in de beginne zelfs wat onwennig aandoet met het optreden van het hoofdpersonage, de omgang met de leerlingen, het ietwat onduidelijk zijn over de aard van de wedstrijd, maar langzamerhand meer en meer gevoel in het verhaal brengt, éénmaal de karakters verduidelijkt.
Charmant slot dat het niveau zeker optrekt.
Al zoveel over deze film geschreven dat ik er eigenlijk niets kan aan toevoegen.
Behalve dit dan misschien : film haalt zijn prijzen voor visuele effecten, muziek, geluid, enz, en terecht, maar eigenlijk vind ik de ontwikkeling van ideeën en de fantasie die in het verhaal zitten het bijzonderste. Het is nog positief ook, want ondanks de sombere vooruitblijk die in het begin van de film wordt opgehangen, wordt in het slot de overwinningskracht van de mens toch onderlijnd.
Soms wat lang maar ook vaak boeiend en spannend.
Anna Hathaway ken ik de meest expressieve vertolking toe.
Alternatieve titel: The Best Way to Walk, 25 maart 2018, 19:57 uur
Frisse en voor zijn tijd wel gedurfde film. Niet dramatisch voorgesteld maar eerder komisch en luchtig zonder ooit vulgair te zijn. Best genietbare film. Zeer gedegen prestaties van de twee hoofdrolspelers. Een film waar de kijker zelf maar een mening en een besluit moet vormen. Een jeugdkamp met een oppervlakkige directeur, enkele groepsleiders, vaak in conflict met zichzelf maar jeugdig en zichzelf vooropstellend boven hun taak om een pak joelige kinders te begeleiden, laat staan ze iets bij te brengen.
Alternatieve titel: The Time of the Pen-Holder, 25 maart 2018, 17:40 uur
'k Heb er toch een kleine 3,5 voor over, al ben ik ook de mening toegedaan dat er meer in zat.
Het is de kroniek van een negenjarige jongen, in adoptie, op het Franse platteland, getekend als hij is door verwaarlozing bij zijn ouders.
Het is evenwel niet dat alleen want van aard is hij op vele vlakken onhandelbaar en alleen complete vrijheid van doen en laten kan hem aan het lachen brengen. Meerdere scènes bewijzen dat (zeker de slotscène). Het zijn eigenlijk de beste scènes want het merendeel ervan zijn heel kort, missen diepgang en de overgang ertussen is niet echt vloeiend.
Jean-Paul Rouve is goed in zijn rol van begripvolle adoptievader en ook Anne Brochet, in een onsympathieke rol en ontevreden over haar lot in het boerenleven, doet dat eigenlijk ook goed. Meeste overtuiging komt echter van Denis Podalydès als de onderwijzer, met toch wat vooroordelen tov Pippo. (Wat vermelden de Fransen in de aftiteling graag als er ééntje van hun Académie Française bij zit). En Annie Giradot, in één van haar laatste films, herinner ik me liefst van vele jaren terug ("Mourir d'Aimer"-1971!) en de kleine Raphaël Katz verdient zeker de nodige lof.
Regisseur Daniel Duval is mij alleen als acteur bekend.
Alternatieve titel: De Vreemdeling zonder Naam, 25 maart 2018, 14:07 uur
Heel wat gelijkenis met de films die Clintwood speelde onder regie van Serge Leone.
Niet ongewild denk ik want teveel ingrediënten, zeg maar cliché's, zijn terug te vinden.
Een "One Hero"-wraakfilm maar met een veel luchtere toon want teveel western-karikaturen passeren de revue en bepaalde toestanden zijn bepaald grappig.
Belet allemaal niet, hoe ge het ook beziet, dat "High Plain Drifter" een vlot, genietbaar en zorgeloos kijkstuk is.
Spetterende en bikkelharde (gelukkig wordt ons het beeld van de moord op een familie bespaard) die naar mijn gevoelen en matige kennis en appreciatie van het genre, ver boven de middelmaat staat.
Een stevig, goed in elkaar gestoken, inhoudelijk verhaal met mooi camerawerk en beeldvormingen, een puike soundtrack en overtuigend acteerwerk.
Twee lessen haal ik er uit : de beslissing voor dergelijke acties gaat uit van de hoogst mogelijke instanties en staat haaks tegenover de idealistische en gematigde opvattingen van kwaadbestrijding en - dit maakt de slotscène overduidelijk - het einde van de drugoorlog(en) is lang niet voor morgen.
Een film over "doodgaan" waar ge toch meer dan eens fijntjes moet om lachen. Fijnzinnige galgenhumor is het, gebracht door twee sterk expressieve, charismatische acteurs, ondersteund door halfgrappig, halftrieste toestandjes en gebeurtenisjes. Aldus ook met een flinke portie emotie en wie houdt van honden krijgt nog wel wat "en plus".
Akkoord, de film zakt in het tweede gedeelte wat in, verliest wat aan vondsten, maar herpakt zich naar het einde toch ook weer.
Genietbare soundtrack, zoals heel de film, wat mij betreft.
Alternatieve titel: The Wild Oat, 24 maart 2018, 15:14 uur
"Le soleil ça fait tout grandir : les melons, les pommes de terre et même les enfants.....". Een zin die mij is bijgebleven uit deze film die ik meer dan 55 jaar geleden zag, me erg charmeerde en nu nog altijd even fris overkomt. Een film rond het Franse dorpsleven en het "wonder" Fernandel, maar ook met humor en emotie en met de adorabele Pierrette Bruno ("La bonne Planque") en ook een zekere Francis Linel waar ik destijds een plaat van had ("Un Gamin de Paris"). Zeer, zeer mooi. Charme die nooit meer terugkeert.
Alternatieve titel: False Trail, 23 maart 2018, 18:56 uur
Best spannend deze 15-jaar-later-film, alhoewel er reeds vroeg een zeer sterk vermoeden ontstaat, maar de verwikkelingen rond de moord zijn inhoudelijk voldoende om het boeiend te houden.
Een stevige krimi met een goede regie, een plot dat goed in elkaar steekt en knappe acteerprestaties.
Alternatieve titel: Kitty Foyle: The Natural History of a Woman, 23 maart 2018, 18:28 uur
Ginger Rogers is beter dan de film.
Het eerste gedeelte is flauwe romantiek, daarna toch wat inhoudelijker daar waar klassenonderscheid een belangrijke rol gaat spelen in de plot, die toch in zijn geheel geen indruk maakt en alleen even doet opschrikken als Ginger zich eens kwaad gaat maken tegen haar schoonfamilie. Deze scene en de slotshot in de taxi maken Kitty's keuze duidelijk. Het werd tijd.
Beslist niet erg vindingrijk de wijze om de flashbackepisodes aan elkaar te lassen.
Gebaseerd op waargebeurde feiten, is dit best een zeer goede prent, met knap camera- en regiewerk, aangename songs en twee hoofdactrices - niet alleen Golden Globe Drew Barrymore, maar ook een verbluffende Jessica Lange - die letterlijk en figuurlijk de show stelen.
Alternatieve titel: Fighters, 22 maart 2018, 18:31 uur
Wat bijzonder filmpje dat alvast van in de beginne verrast omwille van de extreme toekomstgerichte visie op het leven (of is het einde) van het hoofdpersonage.
Grappig eigenlijk en zeker wanneer iemand, zowat haar tegenpool, mee naar het trainingskamp trekt.
Een mogelijke toenadering ligt wel in het verschiet...
Meen in de slotscène een conclusie te vinden : Twee jongeren die hebben leren relativeren. Het leven heeft aan veel meer behoefte (vriendschap, liefde, hulp, interesse...) dan aan het vasthouden van eenzijdige opvattingen enerzijds, onverschilligheid en gebrek aan ambitie, anderzijds.
Blikvanger is Adèle Haenel, het streng gedreven meisje dat zelfs de survivaloefeningen en wat daar bijhoort (eten, logement...) onvoldoende hard vindt.
Niet de eerste verfilming van de zedenroman van Emile Zola, maar wel een bijzondere, al was het maar omdat het reeds in vier jaar tijd de vierde film van Christia-Jacque was (na "Adorables Créatures", "Lucrèce Borgia" en "Madame de Barry") waarin Martine Carol de hoofdrol kreeg toebedeeld (In de jaren 50 moest ge 16 jaar zijn om te kunnen genieten van de verleidelijke verschijning van Martine, maar dat is lang, zeer lang geleden...)
"Nana" is een pittig filmpje over een femme fatale in de letterlijke betekenis van de uitdrukking, maar tegelijkertijd een zedenschets en een luchtige doorlichting van menselijke zwakheden. Niet zwaarmoedig opgevat, want er is voldoende plaats voor wat grappigheden, maar het zou Zola niet zijn moesten er geeen tegenstellingen tussen de luxueuze rijkdom en jan met de pet niet even worden aangeraakt.
Charles Boyer is een perfecte tegenspeler voor Martin Carol, maar het mag gerust gezegd dat heel de cast keuring zijn streng trekt.
Zorg voor decors en costumering en de dialogen zijn best genietbaar.
Alternatieve titel: The Ballroom, 22 maart 2018, 13:55 uur
De film is één schets van mensen, hun karakters, hun verzuchtingen en ambities, hun spijt, kortom wat hun emotioneel bezighoudt.
Absolute verdienste van de film is dat alhoewel alles zich in een danszaal afspeelt, de cineast er toch in slaagt de aandacht van de kijker gaande te houden. Althans voor wie van het genre houdt en actievolle scènes kan missen.
Doorheen de film is de zuiderse, volkse dansmuziek nooit uit de lucht.
Alternatieve titel: Ways of Love, 21 maart 2018, 18:28 uur
Weliswaar naar de novelle van Jean Giono, maar Marcel Pagnol, waarvan we inderdaad veel filmplezier aan te danken hebben, heeft er schitterende dialogen voor geschreven.
De synopsis hierboven beschrijft zowat het gehele verhaaltje, maar daarbij komt ook nog de pittoreske manier waarop de mentaliteit in een klein Frans dorpje wordt geschetst en vooral ook van zijn inwoners.
Echt grappig hoe er wordt omgegaan met de bedreigingen van het hoofdpersonage en hoe hij daarop telkens gevat repliekeerti; hoe pastoor, burgemeester, schoolhoofd en vrienden de schuld van een eventuele zelfmoord van Jofroi onrechtstreeks in de schoenen van buurman Fonse schuiven wat die man werkelijk van zijn stuk brengt, om er medelijden mee te hebben.
Klein Pagnol-filmpje uit zijn beginjaren waaraan ik veel plezier beleefde en waarvan ik niet kon laten er een kleine 4 aan te geven.
Catherine Frot ontving een César voor haar vertolking. Terecht, want deze veelzijdige actrice, mag gerust haar voet zetten naast die van Meryl Streep uit "Florence Foster Jenkins" en André Marcon is daarbij zoveel geloofwaardiger dan Hugh Grant, als de echtgenoot die eerst uit eigenbelang, daarna uit bezorgdheid voor zijn vrouw, haar de waarheid niet wenst te vertellen.
Degelijke film over het bekende thema van de van kunst geobsedeerde rijke dame, die zich een zangtalent had ingebeeld, en al kan er soms gelachen worden om dat "talent", het gebeuren is terecht een drama.
Goede vertolkingen, dialogen, decors en costumering.
Matige kwotering, vind ik. Het onderscheid US - Frankrijk ...?
Puike, gevarieerde film over vriendschap, met symboliek en toch als hoofdthema "vrij zijn" al krijgen de gruwel van de oorlog en de natrauma's ervan zeker de nodige kritische belangstelling.
Eigenlijk de film van Alan Parker die me het best heeft bevallen. Mooie, de interesse gaande opbouw, camerawerk, vaak pittige dialogen of monologen en bovenal het schitterend acteren van Matthew Modine en Nicolas Cage (toch ook één van zijn topprestaties).
Indringende muziek van Peter Gabriel.
Toch een onwaarschijlijk verhaal, matig script en bovendien niet al te best vertolkt (Een voorbeeldje: Als Nora de keuken, waar David op de vloer ligt, binnenkomt, kijkt ze zelfs niet in die richting, terwijl ze daarop doodgewoon aan haar zoon zegt dat David overleden is, dan nog aan een ziekte waarin in de plot nooit sprake is van geweest.
Film laat enkele punten bijna totaal links liggen, bijvoorbeeld de problematiek van het volwassen worden van een persoon met het Downsyndroom, en brengt in het slot een simpel vervolg van het verhaal wat in realitiet een bijtend probleem zou zijn.
Teleurgesteld.
irène is gedecideerd maar wat onhandig ("je suis conne"' zegt en schrijft ze), heeft het moeilijk in de omgang met mensen, zeker wanneer de kans op een hechtere relatie zou kunnen in de maak zijn.
Het eerste gedeelte van de film is best grappig (de fles), wat karikatuur maar toch met een zekere subtiliteit in de humor.
Nadien zwakt het af, komen wat absurde situaties en bloedt het verhaaltje weg.
Niet totaal oppervlakkig, maar toch zonder veel diepgang. Maar hoeft dat voor zo'n filmpje met enkel romantische verwikkelingen ?
Cécile de France is goed gecast voor haar rol.
Alternatieve titel: Hong Kong, 19 maart 2018, 07:24 uur
In hun sketches zijn ze onweerstaanbar grappig en ze verstaan de kunst het sappig-pittig Antwerps dialect ook voor niet-sinjoren best verstaanbaar te maken.
In hun films blijft dit laatste wel overeind maar het echt komische is veel minder. Toestanden en bewoordingen worden al te geforceerd om humoristisch te klinken, waardoor de spontaniteit en natuurlijkheid er niet meer is en het uiteindelijk in plaats van grappig, dom en dwaas overkomt.
"Gaston en Leo in Hong Kong" is helaas zo'n film.
Sorry Gaston, sorry Leo, maar 'k heb er maar een laag "saaifer" voor over.
Alternatieve titel: The Return of Martin Guerre, 18 maart 2018, 18:44 uur
Van een zeldzame, mooie intensiteit deze op ware gebeurtenissen gesteunde film die ons een heel verzorgd beeld ophangt van het boeren- en dorpsleven zo'n 500 jaar geleden en natuurlijk een inzicht geeft over de waarde van de rechtspraak ("Beter een schuldige vrijspreken, dan een onschuldige veroordelen" of "Er zijn er meer die op hem stemmen dan anderen, dus is hij vrij...") .
Voor decors en costumering is geen kosten of moeite gespaard en wat dan gezegd van een schitterende Gérard Depardieu, op het toppunt van zijn kunnen en m.i. in één van zijn meest overtuigende rollen.
Een zeer aangename verrassing, geen seconde verveeld en wat raar dat het 7 jaar geleden is dat hier nog iemand een woord heeft over geschreven. Film is natuurlijk al 36 jaar oud, maar van die veroudering is niets te merken.
Alternatieve titel: The Ascent, 18 maart 2018, 10:48 uur
Partizanen- en ook burgerleed tijdens WO II.
Een film, prachtig van expressie, over moed, zelfopoffering, verraad, collaboratie en... dood. De terechtstellingsscène naar het einde toe is een onvergetelijk en enig stukje film en de scotscène moet daar amper voor onder doen.
Heel mooie beeldcomposities en massa's close-ups die menselijke gevoelens weergaloos mooi weergeven (het jongetje dat de terechtstelling gaande slaat en de doodsangst bij het meisje dat zich duidelijk afvraagt "waarom, ik ben nog zo jong" zijn maar een paar voorbeelden) waarbij meteen de uitermate knappe vertolkingen mag onderlijnd, waarbij toch de collaborant-ondervrager Portnov erg opvalt.
Subtiele soundtrack in dit rauw, aandoenlijk werk.
Alternatieve titel: Code 37 - De Film, 17 maart 2018, 19:40 uur
Ontstellend zwak script. Er gebeuren twee aanslagen waarna het onderzoek (?) verzinkt in een pak warrige nevenverhaaltjes die als ze niet clichématig zijn, dan toch erg onwaarschijnlijk.
Ontgoocheld, zeker om een actrice als Veerle Baetens hierin aan te treffen.
Rap vergeten.
Kan me echt dergelijke toestanden niet voorstellen. Zo onwaarschijnlijk en meteen de flauwste film over gevangeniskampen met Amerikaanse soldaten.
Vreemd toch dat in al dergelijke films de loftrompet wordt gestoken over moed, zelfopoffering, eer en zovoort en dat die films gevuld zijn met onderlinge vetes tussen de gevangenen, ontsnappingspogingen, handeltjes, weinig realistische houding van officieren, ook in relatie met de Duitsers en dat amper de nadruk wordt gelegd op wat de gevangenen toch het meest moet hebben beziggehouden, namelijk de onzekerheid over en de angst voor wat hun mogelijks te wachten stond.
In deze " Hart's War" is het rechtspraak die de aandacht opeist, maar het is een kwestie van rassenhaat, dat evengoed in de US had kunnen plaats vinden en dus met de oorlog niets te maken. Bovendien is de ontknooping, zoals gezegd, toch erg onwaarschijnlijk, bijna potsierlijk.
Alternatieve titel: Scènes uit een Huwelijk, 16 maart 2018, 21:03 uur
Zeer sterke film, als het ware één dialoog over de verschillende aspecten van het huwelijk met heel wat dispuutpunten over geluk, verdraagzaamheid, waardering, aanhankelijkheid, enz... (Ingmar Bergman zelf was reeds vijf maal gehuwd en zal dus wel geweten hebben wat er zich kan voordoen).
Prachtige close-ups van vooral de mooie, talentvolle Liv Ullmann.
Film heeft één nadeel. Hij duurt toch te lang. Onvermijdelijk gaat de aandacht verslappen als ge hem aan één stuk wilt zien.
Indrukmakende film met enkele zeer sterke en verbluffend goed geacteerde scènes over een onwezenlijk thema over mensen, wanhopig en onzeker over hun toekomst.
Tand des tijds behoorlijk goed doorstaan, deze film ik toch al een paar keer zag.
Gig Young als showverkopende, menselijk ongevoelige, presentator van de "contest" is effenaf schitterend.
TV-crimi waarvan er momenteel heel wat de Franse zenders overspoelen.
Het is doorsnee ontspanning (of inspanning omwille van het complexe intrige) waarbij het verhaal doorgaans begint met een moord, gevolgd door het onderzoek dat meestal diep in het verleden moet teruggaan omwille van vroegere vetes, geldkwesties of gebroken liefdes, en uiteindelijk de dader vindt, maar niet vooraleer heel wat onopgeloste mysteries zijn opgeklaard en vaak één en ander platgestreken.
Een bijna constante rode draad is ook dat het rechercheteam, in welke bui het zich ook bevindt, voor een streepje humor zorgt, wat het allemaal veel lichter maakt.
Niettemin is deze "Crimes in Lozère" van degelijke makelij en is spek voor de bek van iemand die houdt van een misdaadfilm die absoluut niet zwaar doorweegt.
Sterke en wetenswaardige film over een aspect van WO II die we niet altijd te zien krijgen, namelijk het verzet van de joden, op de vlucht voor het Duits oorlogsgeweld.
Naar een waar gebeuren, maar toch wat avontuurlijker opgeschroefd, zeker naar het einde toe.
Zeer behoorlijk acteerwerk waarbij Liev Schreiber toch wel erg opvalt.
Alternatieve titel: The Interval, 16 maart 2018, 11:59 uur
Eigenlijk een film over de macht en de rivaliteit tussen straatbendes, alhoewel heel anders opgevat dan de films die we met dit thema doorgaans te zien krijgen.
Een gekidnapt 15-jarig meisje en een tegen zijn wil in aangeduide jeugdige bewaker. Beide jonge mensen in een ongemakkelijke positie, zich beiden angstig afvragend wat er te gebeuren staat en langzamerhand voor elkaar begrip opbrengend, hierbij geholpen door hun jeugdige dromerijen en fantasieën.
Film bestaat dus nagenoeg volledig uit in de grond onschuldige gesprekken van beide youngsters, niet van alles goed bewust maar naderhand toch beseffend dat hun vrijheid van handelen niet onvoorwaardelijk zal zijn.
Alternatieve titel: Het Dagboek van Anne Frank, 15 maart 2018, 17:22 uur
Aangrijpende weergave van de ontberingen en angsten die deze ondergedoken joden, in een kleine ruimte, gedurende 2 jaar meemaakten.
Knap is ook wel het accent op hoe jongeren deze bittere belevenissen anders ervaarden dan de ouderen.
Exact zoals het dagboek het verhaal brengt of niet, de film is toch duidelijk en overtuigend genoeg in hoe deze mensen, met hoop en twijfels, naar het fatale einde toeleefden.
Goede karaktertekeningen, zeer behoorlijk acteerprestaties en niet te vergeten de mooie muziek, al waren precies de momenten van doodse stilte het meest impressionant.
Geen fan van horrorfilms maar de aanwezigheid van Gregory Peck, één van die Hollywood-iconen uit vervlogen tijden, maakte mij wel nieuwsgierig. Komt daarbij dat de film meer dan 40 jaar oud is en ik aldus hoopte op een zekere matiging van de horroreffecten.
Kwam wel uit zoals verwacht : Peck komt ook in dergelijke rol tot zijn recht, de plot is in de eerste plaats mysterieus en eigenlijk, wat mij betreft voor geen enkele vorm van realiteit vatbaar, de geweld- horrorscènes vallen nog mee en de film haalt zijn verdienste uit het stelselmatig opdrijven van de spanning, te eindigen met enkele climaxen en uiteindelijk het mysterie open te laten.
Toch weer een zijdelings aspect van WO II, waarbij de Britten met hun "Women's Land Army" 20.000 vrouwen naar het platteland stuurden om de landbouwers die in het leger waren, te helpen vervangen. De grond moest immers meer dan ooit opbrengen. Een energieke actie die de Engelsen wel typeert.
Liefde en romantiek vormen de hoofbrok van deze film, die in het slot wat emotie en nostalgie bergt, maar toch voortdurend aan de littekens van de oorlog herinnert en ook heel wat authenticiteit in de setting brengt : de kleding, het stoomtreintje, de rantsoeneringsbonnetjes, het nieuws van het front, "The Lambik Waltz"...
Ook het acteren is goed en de film brengt mooie fotografie.
Een 3,5 is er wel aan besteed.
Alternatieve titel: The Clan, 13 maart 2018, 17:19 uur
Naar een waargebeurd onverkwikkelijk verhaal. Die Guillermo Francella is alleszins goed gecast als de onbewogen misdadiger met de brave-huisvader-look in het openbaar en ook in zijn huiskring (helpt gemotiveerd mee met het huiswerk van zijn dochter) die in feite deels onwetend is over de gruwelijke activiteiten van het geliefd gezinshoofd.
Film kan wel boeien maar verloopt niet zonder hiaten (van het zoeken naar de dader krijgen we niets te zien terwijl de finale inval toch als een verrassing komt).
'k Zag geen verband tussen de songs en het gebeuren. Een minpuntje, toch.
Hilary Swank is het stoere eendje onder de Hollywood Babes (cfr "Million Dollar Baby" e.a. en ik ga zeker niet beweren dat ze het lelijkste is), en nu steelt ze toch weer de show in haar "mannelijke" pioniesrol, evenwel samen met de onvolprezen Tommy Lee jones als de nuchterdenkende trapper in een film die me vooral om zijn gevarieerdheid kon bekoren.
Opvallend vooral is het beeld van de voor velen ondraaglijke hardheid van het bestaan in het wilde westen, maar er is ook plaats voor emotie en humor, doorgaans gebracht in echt levendige dialogen en gezegden, terwijl toch vele clichétoestanden uit westerns worden vermeden en er echt aanvaarbare scènes ontstaan, zoals het contact met de Indianen (zonder woorden a.u.b. !).
De mooie fotografie en beeldcomposities en soundtrack vervolledigen de film naar een voor mij echt genietbare western.
Alternatieve titel: Stephen King's The Green Mile, 13 maart 2018, 07:10 uur
Ondanks het absurde van de genezing van de blaasontsteking, het verwijderen van de tumor en de verrijzenis van de muis, zit ge toch geboeid en meelevend te kijken.
Film lijkt mij één metafoor voor het goede en het slechte bij de mens en de kracht die daar van uitgaat.
Terzelfdertijd een scherpe en menselijke blik achter de muren van een gevangenis en de taken van de cipiers.
Er wordt stevig geacteerd in deze even stevige film en niet alleen door Tom Hanks en M.C.Duncan.
Alternatieve titel: 32 Rue de Montmartre, 12 maart 2018, 17:17 uur
Heel wat Franse (en andere) sterren uit die tijd in deze film die het verhaal brengt van een moord en waarbij het onderzoek heel wat blootlegt van wat er zich aan verborgen intriges achter de façade van een chic gebouw afspeelt.
Heel wat personages dus wat het onderzoek niet bepaald vereenvoudigt maar de film doet niet zwaar en gewichtig en brengt zelfs meerdere komische noten over het gedrag van de al dan niet verdachten en over de kleine rivaliteit die ontstaat tussen de twee rechercheurs.
Af en toe wat allusies op maatschappelijke toestanden, standenonderscheid, huwelijkstrouw, bedrog en schijnvertoning smukken het onderzoek wat op.
Acteerwerk is doorgaans goed verzorgd.
Geen klassieke topper, maar aangenaam om deze "dertiger" te bekijken.
Niet bepaald fan van de Funès : te veel lawaai en te veel muilentrekkery en te weinig fijne humor en dat moet dan van het script komen, maar ook in deze "Oscar" blijft het bij cliché's hoofdzakelijk bestaande uit klassieke misverstanden en tumult.
Begrijp wel dat het ganse gedoe wel op de lachspieren werkt maar anderhalf uur, ook al gaat de actie razendsnel, duurt toch lang.
Alternatieve titel: The Finishers, 12 maart 2018, 11:51 uur
Film over een vader-zoon-relatie die aan emotie wint naarmate het einde nadert en waarbij in het slot het geluk er af straalt.
Jacques Gamblin, als de vader, en Fabien Héraud, als de gehandicapte zoon, acteren prima.
Er is ook flink camerawerk met mooi beelden, zoals deze van het zwemmen en de slotkilometers van de loopkoers.
Alternatieve titel: The Class, 11 maart 2018, 12:18 uur
Waargebeurde escalatie van de gevolgen van pesterijen op school. Thema dat "in" is en zich ook op het werk manifesteert, hier op een degelijke manier filmisch verhaald.
Alternatieve titel: The Chase, 11 maart 2018, 11:35 uur
De jacht op een gestolen diamant. Meer dan dat stelt de plot van deze Franse komedie niet voor, maar....de film hield een grote troef in de handen om de massa naar de zalen te lokken namelijk een aantal idolen uit die tijd een nummer laten opvoeren : Sylvie Vartan, Johnny Hallyday, Frank Alamo, Eddie Mitchel, Nancy Holloway, Charles Aznavour.... Bovendien speelt Mylène Demongeot, Pierre Bellemaire e.a. zich zelf en is er nog Franck Fernandel, de zoon van zijn beroemde vader. De ogen heeft hij alvast perfect overgeërfd en natuurlijk l'accent marseillais.
Voor wie die tijd meegemaakt heeft, zit er toch een zeker genotswaarde in, zoniet.....
Alternatieve titel: Mother, 10 maart 2018, 11:20 uur
Het verhaal situeert zich in klein stadje ergens in Estland, waar er niets te beleven valt en men zich ofwel schikt in zijn eentonig bestaan ofwel ambities koestert om elders een nieuw en levendiger toekomst op te bouwen.
Wanneer een man in de coma geraakt door een schotwonde, komt er toch één en ander aan het licht, heel langzaam, beetje per beetje en nog vele poorten openlatend. Het bezorgt de film toch een zekere spanning. Vreemd genoeg wordt plots en totaal verrassend de hele oplossing prijs gegeven, maar is het wel zo ?
Al bij al toch van degelijke makelij dit klein filmpje, waarin de personages perfect de tristesse van hun bestaan reflecteren, en die ik zag op Sundance Channel.
De toch wel erg verrassende en niet zo evidente plotwendingen naar het einde toe doen besluiten dat het mysterie van de Eiffeltoren toch ook een "mysterieuze" oplossing kreeg;
Sfeervolle belle-epoque-setting met een, zeker van uit het recherchewerk gezien, luchtige toon in het verhaal, waarvoor men eigenlijk nooit echt in de ban geraakt.
Behoorlijk acteerwerk van toch meerdere gekende Franse acteurs : Marie Denarnaud, Aïssa Maïga, Patrick Descamps...
TV-film over alcoholverslaving en de dramatische gevolgen ervan binnen en naast het gezin.
Geen bekende acteurs in deze Franse productie, maar de rollen zijn wel uitstekend ingevuld met Claire Keim in de hoofdrol en vooral met de jonge Hélie Thonnat, als de moedige zoon die de ontstane gezinslast op zich neemt wat meer dan eens aanleiding geeft tot ontroerende scènes.
Van Lorenzo Gabriele zag ik reeds de komedie "Comme Chez Soi", maar hier bewijst hij ook met een schrijnend drama overweg te kunnen.
Op een kleine hapering in de montage na en ook met een zekere voorspelbaarheid, toch een goede, inhoudelijke film.
Alternatieve titel: Wild Life, 8 maart 2018, 18:29 uur
Cédri Kahn maakte, net als met "Une Vie Meilleure" een heel degelijke film, een onthutsend en in het slot aangrijpend verhaal.
Op ware gebeurtenissen gebaseerde film die ons onthoudt van hoe het verder met de betrokkenen is gegaan.
Boeiende opbouw en een uitstekende Matthieu Kassovitz.
Alternatieve titel: The Consolation, 8 maart 2018, 13:01 uur
Goede TV-film die zich ontwikkelt als een flashback.
Flavie beleeft een depressie die zijn oorzaak vindt in narigheden uit haar jeugd. In de eerste plaats haar relatie met haar moeder (zelf niet gelukkig in haar huwelijk) die de jeugd van haar dochter als het ware zelf wil beleven en daardoor het 13 à 15-jarig meisje extreem gaat manipuleren en haar in een soort "folie de grandeur" zelfs ondoordacht in de armen van een verkrachter leidt. Eigenaardig in de film is dat Flavie dit laatste gebeuren niet onmiddellijk aan de psycholoog prijsgeeft en zich dat feit plots op het laatst herinnert. Een minpuntje of gewoon het accent op hoe slachtoffers van verkrachtingen het moeilijk hebben om de feiten kenbaar te maken ?
Aldus een wel inhoudelijke film met Lou Gable, goed in de rol van het jonge meisje, al is het wel Léa Drucker, als de moeder, die de meest, gevatte variatie in haar act brengt.
Niet de allerbeste musical en alhoewel naast de muziek, echte liefde hoog in het vaandel staat, toch eigenlijk wat triest.
Het acteren vond ik wel goed, op een niveau zoals het in musicals uit die tijd past maar het meeste plezier komt toch uit de songs.
Naast het ondertussen door miljarden voetbalfans geradbraakte (R & H draaiden zich wellicht evenveel keer in hun graf om) "You'll never walk alone" zijn er toch ook het mooi romantische "If I loved You", het uitbundige "june is bustin' out all over" en de mooie tekst van "Soliloquy".
Alternatieve titel: The Visitors, 7 maart 2018, 17:19 uur
Soms sprankelend, soms dwaas, waarbij dit laatste helaas toeneemt naarmate de film vordert.
Nochtans een thema om er iets echt grappig van te maken en in Frankrijk werd de film ook wel goed onthaald, getuige de Césarappreciaties. (Valérie Lemercier won er ééntje en de rest werd er voor genomineerd). 'k Zag evenwel Christian Clavier (in dergelijke rol gegoten) en Jean Reno het sterkst acteren.
Middelmatig, maar verdient niet volledig te worden afgebroken.
Alternatieve titel: Hotel Swooni, 7 maart 2018, 16:54 uur
Het laatste gedeelte maakt wel wat goed maar echt indringend is het allemaal niet en heel echt verweven zijn de verhaaltjes ook niet, laat staan dat ze enige echte emotie zouden losweken.
Viviane De Muynck, onlangs gelauwerd voor haar gehele carière, laat de beste acteerprestatie optekenen.
Stelt Kaat Beels met deze langspeler wat teleur, ondertussen was ze al behoorlijk succesvool met series als "Tabula Rasa" en "Beau Séjour.
De pit die in Django's jazzgitaar zit is niet altijd in de verhaallijn van deze film terug te vinden.
Toch heb ik een degelijke en toch ook interessante film gezien over Django Reinhardt en over de zigeunervervolging tijdens WO II.
Reda Kateb zit goed in de rol van jazzmuzikant en ook Cécile de France (tijdje geleden; "Le Gamin au Vélo" en "Casse-Tête Chinois" was het laatste dat ik van haar zag) voldoet als gelegenheidsvamp, die een machtspositie bij de bezetter tracht af te dwingen
Niet te vergeten natuurlijk, de ten zeerste genietbare jazzy sessies.
Beter dan verwacht en dan de matige scores.
Denderende misdaadfilm : het zenuwslopend leven van infiltranten.
Een waterval van korte scènes doorspect met Scorsese's ondertussen platgetreden pad van heftig fysiek geweld.
Het laatste halfuur is spannend, verrassend en niets ontziend, zowat het summum dat het genre inhoudt.
DiCaprio en Damon zijn voortdurend in de picture maar het is de satanische verschijning van Jack Nicholson die letterlijk en figuurlijk de show steelt.
Weer een film over een aan WO II-rakend aspect, namelijk de appeasement tussen de Britse premier Chamberlain en Hitler, net vóór WO II.
Met deze toestand aanvankelijk op de achtergrond, later als kern van het gebeuren wordt het verhaal gebracht van een verliefde jonge vrouw wiens leven totaal overhoop wordt gegooid.
Knappe vormgeving, degelijke opbouw en goed acteerwerk van een toch wel goed bekende Britse cast.
Genietbare soundtrack, impressionant zelf in de slotfases.
Alternatieve titel: Mostly Martha, 5 maart 2018, 14:08 uur
Aangenaam en sympathiek filmpje, met naast een wat tranerige passage naar het einde toe, toch heel wat knappe momenten en met even charmante muziek.
Het slot is best origineel en de synthese van de film bevattend : Naast een gepassioneerd beroepsleven is er nog heel wat....maar dat waar ge uiteindelijk het meest voor leeft zal altijd bovendrijven....
Knap gemaakte film over enkele baanbrekers in de psycho-analyse.
Geen onderwerp waar de mens dagelijks - of helemaal niet - mee bezig is, maar toch boeiend om de vele gedachtenwisselingen en discussies tussen de 4 denkers te volgen. De verdienste van de cineast zeker om het als dusdanig te hebben voorgesteld. In het begin krijgt de kijker wel de mening dat het tussen Jung en de totaal ontredderde Spielrein gaat (Keira Knightley acteert inderdaad erg heftig), maar dit blijkt pas de aanleiding tot veel meer gedachtengoed in de film.
Alle acteurs op hoog niveau waarbij toch ook Vincent Cassel, als Gross, zeker weer in zijn rol gegoten zit.
Verwonderde mij Amy Adams als hoofdrolspeelster in een SF-film aan te treffen maar uiteindelijk zat ze best in haar geëmotioneerde rol in een toch ook ongewone film in het genre.
Spanning wordt in de film wel stelselmatig opgedreven, maar het slot laat toch nog wat vragen open en brengt enkele flauwe scènes.
Knappe soundtrack en geslaagde beeldvorming.
Moest toch even bedenken en daar maakt de film stevig allusie op : indien onze planeet ooit met dergelijke situatie geconfronteerd zou worden, veel globale eensgezindheid omtrent de aanpak van het gebeuren zouden we toch niet mogen verwachten...
De generatiekloof binnen de immigrantenbevolking werd door Faucon reeds in zijn "Dans la Vie" uit 2007 aangekaart.
"Fatima" is een kleine, eenvoudige film waarin goed wordt geacteerd.
Het probleem van Fatima heb ik niet zo duidelijk aangevoeld. 'k Vond ze toch een behoorlijk mondje Frans spreken en haar dochters waren toch niet Arabisch-onkundig. Dat ze het moeilijk had met hun westerse inleving was wel begrijpelijk en ook door haar omgeving genegeerd worden moet pijnlijk geweest zijn.
Film houdt dus zeker een menselijk en gevoelig aspect in, maar eigenlijk geraakt heeft hij mij niet.
Alternatieve titel: 13 Minutes, 2 maart 2018, 19:01 uur
Interessant toch om kennis te kunnen maken met een toch weinig bekend, maar op een haar na het uitzicht van de wereld veranderend gebeuren, aan de hand van een degelijk opgebouwde film die ook op een knappe manier het tijdsbeeld weergeeft.
Het begint met de aanslag en daarna zijn er afwisselend flashbacks waarbij we Elser beter leter kennen, zijn privéleven en vooral zijn houding tegenover het reeds sterk ingewortelde nazisme en de figuur van Hitler.
Christian Friedel en Katharina Schüttler zetten goede acts neer, maar ik vond vooral Burghart Klaussner, als één van de ondervragers, perfect menselijke gevoelens weergeven.
Ik meen dat de film sinds 1 maart op Netflix te zien is.
Alternatieve titel: Fire at Sea, 1 maart 2018, 17:48 uur
Nee, Rosi heeft zijn film niet volgestouwd met beelden en getuigenissen van de ellende die zich op de Middellandse Zee afspeelt.
Niet dat er geen indringende bewijzen van het onmenselijk gebeuren worden aangevoerd : de getuigenis van de dokter, de noodkreet vanuit het zinkend bootje, de evacuatie van de totaal uitgeputte, stervende of reeds overleden mensen, de lijken in de verstikkingsruimte waar voor de overtocht 800 € werd betaald, de brandwonden...., maar Rosi wisseltt deze beelden of met het contrasterend geluk van een eenvoudige vissersfamilie uit Lampedusa.
Het komt heel verassend over en voor een documentaire doet het onwennig aan, zeker in de beginne, maar het vormt een knap gemonteerde afwisseling en is niet zonder betekenis. Ook Samuele heeft problemen maar eigenlijk ze zijn pietluttig en zijn zorg voor de toekomst is zeker niet drastisch. Signifikant is zeker het gedrag van Maria die liedjes op de radio aanvraagt, zich alleen maar zorgen maakt over het weer en een afbeelding kust als dank voor haar geluk. Dit geluk is aan de immigranten voorbij gegaan...
Alternatieve titel: Mario Puzo's The Godfather, 1 maart 2018, 09:15 uur
Indrukmakende film over de Italiaans-Amerikaanse maffiawereld. Een boeiend maar ook onthutsend relaas over het doen en laten van een familie die tot die wereld behoort. Film munt uit in heel wat die cinema genietbaar maakt : de compactheid van het verhaal (geen zwakke punten waarbij de aandacht automatisch verslapt), prachtig camerawerk waardoor cinematografisch zeker in orde, sterke dialogen, enkele memorabele scènes en een clevere casting van prima acteurs.
Als ik dan toch even moet afwijken van de superlatieven : toch eigenaardig dat de kijker mogelijks geneigd zal zijn de familie Corleone als "de goeden" te aanzien en de anderen als "de slechte", terwijl ze toch allemaal in één en dezelfde niet zo stichtende trommel zitten...
Ook mooie muziek.