Toch wel heel bijzondere film, waaraan zeker wat moois te beleven en nadien te bedenken valt zoals het scherp getekend contrast tussen de niets ontzienende wedloop van grootmachten naar technologische voorsprong en de empathie van een eenvoudige jonge vrouw voor een totaal ander specimen wat leidt naar een sprookjesachtige romance.
"You'll never know how much I love you" tegenover zo iets als "You must know how much I hate you".
Ook een film over eenzaamheid : een spraakloos meisje en een geketend monster.
Fraaie muziek, kleur en design ('k Weet niet waarom ik, op dat vlak, af en toe aan Scorsese's "Hugo" moest denken...) en goede vertolkingen, waarbij ik ondertussen al weet dat er in Sally Hawkins veel meer steekt dan de, overigens onweerstaanbare, bekketrekkende lachetaart uit "Happy go Lucky".
Guillermo del Toro lijkt wel iemand die graag de fantasie-toer opgaat ("Pan's Labyrinth") en het er zowel filmisch als inhoudelijk goed van afbrengt.
Agatha Christie's verhaal heeft genoeg verrassende wendingen - eigenlijk verwacht je wel telkens dat er meer achter steekt - om je te boeien, maar of het daardoor des te gelovenswaardig overkomt is een andere vraag. Het zal de liefhebbers van dergelijke verfilmingen evenwel worst wezen, want de film geniet van een originele en klas- en sfeervolle opbouw en kan bovendien rekenen op uitstekende vertolkingen van in de eerste plaats Toby Jones, met daarnaast Andrea Riseborough en zelfs Monica Dolan als de meid (wat zou een Kathy Bates in die rol gepast hebben).
Observatiecinema. Verwacht geen verhaaltje van A tot Z met climaxen maar het volgen van een jongeman wiens ambitie en "reason to live" door pech aan diggelen is geslagen. Sentimentaliteit hoort er niet bij maar en wordt verwacht dat de kijker zich in het hoofdpersonage inleeft en als dat lukt dan is deze "The Rider" een heel mooie film.
Interessant is ook de kijk op de rodeo-wereld dat nog steeds leeft in de States en te waarderen is zeker de fotografie van landschappen, mens en dier.
Vooral Jack Lowden acteert excellent en geeft perfect de vele gevoelens weer van het onwezenlijke dat hij ervaart.
Een ruwe film is deze "Calibre" wel, maar knap en duidelijk opgebouwd en spanning verzekerd.
Miniserie die op het einde een overduidelijke opening laat naar een vervolg.
Een teleurstelling op zich, in deze verfilming van eerder middelmatig niveau, dat met katholiek-protestantse rivaliteit op de achtergrond, het heeft over onbereikbare en onbeantwoordde ambities en liefdes enerzijds, het omgaan met drama's uit het verleden anderzijds.
Nogal wat waarde wordt gehecht aan dialogen en mijmeringen maar inhoudelijk mocht het iets meer.
Het acteren zit wél goed en aan de mij onbekende Ann Skelly is het wel even wennen in haar rol van een ietwat ondoorgrondelijke jonge vrouw.
Alternatieve titel: The Guilty, 19 december 2018, 12:22 uur
Een één-locatie-film zonder weerga. Geen gewoon kijkje hoe het in zo'n alarmcentrale aan toe gaat maar een verhaal met een trillende, beangstigende en naar de keel grijpende spanning met bovendien een verrassende en onthutsende ommekeer.
Jakob Cedergren acteert overtuigend en weet met veel gevoel de impact van de opeenvolging van nare gebeurtenissen op zijn gemoed weer te geven.
Een thriller zonder daadwerkelijke actie. Er zijn er nog maar deze lijkt mij toch uitzonderlijk goed geslaagd.
Fiona Maye is een workaholic, die met vele overgave en ernst haar belangrijke taak van rechter op zich neemt en in een zaak, van geloof en leven, een vertederende passage in haar leven meemaakt.
Emma Thompson is zonder meer verbluffend in haar rol, waarop ze had aangedrongen om te mogen vertolken, in deze film die de relatie ouder-kind uitzonderlijk scherp naar voren brengt.
Knappe film.
Christine is een persoonlijkheid, houdt er wat eigenzinnigheden op na en is ook wel een flapuit en niet bepaald respectvol.
Een coming-on-age film die gedragingen van tieners heel goed observeert en meteen ook een grote natuurlijkheid uitstraalt.
Film staat bol van korte scènes die recht op het doel afgaan met een behoorlijk tempo tot gevolg.
Saoirse Ronan (liefst geen schmink, dacht de regisseuse, die voor haar regiedebuut aan haar eigen jeugd dacht) steelt de show, terwijl ook Laurie Metcalf ook veel overtuiging in haar rol steekt.
Mooie scène is wel deze waar Christine haar eerste lief, Danny, in de armen sluit nadat hij haar de twijfels en schrik rond zijn geaardheid toegaf al dient toegegeven dat de film niet openstaat voor vergaande sentimentaliteit. Netjes gedoseerd op dat vlak.
Geen topper, naar mijn gevoel, maar een goede up-to-date-film die ge niet kunt laten voorbijgaan.
Alternatieve titel: Breathing, 16 december 2018, 19:31 uur
Somber drama over een pechvolle jongere. Wat zijn tegenslagen inhielden viel wel min of meer te vermoeden, maar wordt pas tegen het einde enigszins verduidelijkt.
De werkzaamheden rond het mortuarium zijn bepaald onaantrekkelijk en verhogen nog de beklemming die rond deze film hangt.
Wel een thema dat de aandacht verdient, maar stoorde me toch wel aan een en ander, zoals het herhalen van bepaalde scènes. De onderzoeken na iedere verlofdag, als voorbeeld.
Alternatieve titel: Angel Street, 16 december 2018, 12:24 uur
Ondanks dat de film uit 1944 heel wat ronkende namen in de cast had - wat hier nu niet het geval is - is deze 1940-versie niet de minste, integendeel.
Overduidelijk op een stage-play gesteund, waarvan de auteur, Patrick Hamilton, mede instond voor het script van de film.
Goed opgezet verhaal, met de nodige suspense, een geloofwaardig slot, keurig dialoogwerk en behoorlijke vertolkingen van, toch mij, enkele onbekenden, al vond ik die Frank Pettingell, als de pientere Rough, soms toch sprankelend, een beetje Peter Ustinov-alike, uit bepaalde films dan.
In de marge van het verhaal, een schrijnende tegenstelling tussen rijk en arm, als de vervuilde en sjofel geklede kinderen, het park niet in mochten.
Onthutsend te zien hoe weinig gevolg er gegeven werd - en nog steeds wordt - aan klachten van slachtoffers van aanranding.
Aan de hand van een aantal getuigenissen wordt alles verduidelijkt. Het spijtige in deze documentaire is wel dat de getuigenissen dezelfde gegevens en besluiten aanvoeren en het geheel eigenlijk verzuipt in het vele cijferwerk, zodat de film eigenlijk reeds al na minder dan een halfuur al bekeken is en de boodschap overgebracht.
Heel knap hoe Cuaron deze Mexicaanse familie voorstelt, al lijkt de film in de eerste plaats een ode aan het dienstmeisje Cleo.
Soberheid en gevatheid siert deze film die zich afspeelt met op de achtergrond een maatschappij die feest als het kan maar ook revolteert.
Vond het na een tijdje wel een film met een hart, maar waar bleef de emotie ? Tot dan de de bevallingsscène en ook de scène van de redding (Schitterend gefilmd, trouwens) en ook de passages waarbij een ontgoochelde of weemoedige, maar bovenal trouwe, Cleo lang in close-up kwam, brachten daar verandering in. Veel bewondering trouwens voor Yalitza Aparicio, die de rol vertolkt.
Alternatieve titel: El Alamein: The Line of Fire, 14 december 2018, 18:54 uur
Sobere maar indrukmakende film over de woestijnoorlog, een aspect van WO II, die minder belicht wordt dat wat zich in West-Europa afspeelde. De film legt niet de nadruk op heldendom maar op de onmenselijke omstandigheden waarin deze oorlog werd gestreden, de vele ontberingen en de gedachte dat het allemaal tot niets diende. Het slotbeeld met het monument met de vele namen van de gesneuvelden maar ook de vele naamlozen is sprekend voor de opzet van de film, gedraaid in vaal-bruine kleur.
Alle acteurs zijn uitstekend. Emilio Solfrizzi, als de luitenant, liet op mij de grootste indruk.
Mij onbekend, maar toch een heel bijzondere kerel die professor Marston; voldoende om er een "op ware feiten gebaseerde" film van te maken, waar Angela Robinson, met een heel sterke regie, toch wonderwel in is geslaagd.
Een gegeven dat Amerika's goed fatsoen uit die tijd totaal vertrappelt.
Sterke vertolkingen (Rebecca Hall !).
Enige minpuntje is misschien dat de impact op de kinderen, zeg jongeren, van die bijzondere gezinssamenstelling (en gedragingen) niet erg sterk aan bod komt (op één incidentje na), maar voor de rest knappe verfilming.
Stany Coppet, die we toch weinig of niet te zien krijgen in langspeelfilms, maakt indruk als de gedreven ontdekkingsreiziger, die fysiek en mentaal fel ondermijnd geraakt, maar toch de moed vindt een dagboek bij te houden en achter te laten waarop deze film dan is gesteund.
Film werd in 4 weken tijd opgenomen in Frans Guyana. Coppet zelf is van Guyaanse origine.
Avontuurlijk relaas met uiteraard sterke beelden van natuur, maar zoals gezegd, het acteren van Coppet houdt u het meest geboeid.
Er is inderdaad een film uit 1968, "Charly" dat hetzelfde gegeven behandelt en zo te zien beter onthaald werd dan deze TV-film "Des Fleurs pour Algernon".
Een fantaisistisch onderwerp als vertrekpunt, dat zich vooral had kunnen lenen voor een komedie dat in veel gevallen zou uitgemond zijn in pure dwaasheid, met één of andere "komiek" in de hoofdrol.
Niets van in deze film. Eigenaardig, maar bij het bekijken van deze "Des Fleurs pour Algernon", is het absurde van het uitgangspunt weg en lijkt ge eerder een normale, gevoelige stuk romantiek en problematiek te beleven. Aldus, zeer verdienstelijk en in een duidelijke taal en beeld voorgesteld.
SF zie ik er niet in, eerder een aanzet dat toelaat aan te tonen dat sensibiliteit en emotie uit een menselijk bestaan niet weg te bannen zijn.
Toch wel een film met een behoorlijke spankracht waarin een erg gedreven katholieke priester het zwaar te verduren krijgt wanneer hij gevangen geraakt in zijn geloof en bezwaard met schuldgevoelens.
Zo'n strenge rol, met een psychologisch hevig slot, lijkt wel voor Burton weggelegd maar ook tegenspeler Dominic Guard vertolkt goed zijn rol van uitdager, zich verkneukelend in de pijnlijke twijfels van zijn leraar en begeleider.
Af en toe scherpe, drama en paniek suggerende muziek (Deed me denken aan "Psycho").
Alternatieve titel: The Desert Bride, 12 december 2018, 14:06 uur
"Als in de woestijn een meeuw tegen de voorruit van een autocar vliegt en de reis daardoor niet kan worden voortgezet is dit geen toeval meer, maar is er een tussenkomst van een heilige mee gemoeid..."
In hoeverre Teresa hieraan gelooft zal blijken uit het verloop van deze kleine, zeer eenvoudige film, met zeker geen opwindende scènes maar die toch boeit omwille van het natuurlijk menselijke in het verhaaltje. Gringo steekt met opzet de tas van Teresa weg om toenadering met haar te krijgen. Hoever zijn ambities reiken hoeven we niet precies te weten. Feit is dat Teresa, van wie we aan de hand van flashbacks meer te weten komen over haar eerder troosteloos bestaan, zich plots ver weg uit haar dagelijkse sleur bevindt.
Twee acteurs met keurige vertolkingen. Van Paulina Garcia zag ik reeds een paar films, o.a. "Gloria".
Camera d'Or- en Certain Regardnominaties in Cannes voor deze "La Novia del Desierto" dat best meeviel.
Net als "Waterloo Bridge" die ik enkele dagen geleden zag, is deze Mervyn LeRoy-film een drama dat erg op het sentiment inspeelt.
Toch te melodramatisch en beslist ongewoon, maar al zit ge met die bedenkingen, de film slaagt er toch in je in het verhaal te doen opgaan, wellicht mede door zijn filmisch keurige opbouw en de overtuiging die van de acteurs uitgaat.
Spitsvondige wendingen in deze rechtspraak-film. Om Hitchcock jaloers te maken. Klare en duidelijke dialogen, met de nodige humor, en ook uitstekend werk van meerdere acteurs waarbij vooral Charles Laughton en Elsa Lanchester te citeren vallen.
De veelzijdigheid van regisseur Billy Wilder wordt hier weer onderstreept. Over zijn ganse carrière beschouwd : een topfilmmaker.
Alternatieve titel: Irving Berlin's Call Me Madam, 10 december 2018, 14:25 uur
Wat me aanspoorde om deze film te zien ? De te verwachten muziek van Irving Berlin en de persoon van Ethel Merman, die ik alleen kende van ooit eens gezien te hebben in een TV-Show "Anything Goes", eveneens uit 1953, en dat men haar de "First Lady of Broadway" noemde en componisten als Berlin, Cole Porter, Gershwin...vochten om haar in hun play te hebben.
"Call Me Madam" zorgt, zoals heel veel van die muzikale films uit die tijd, enerzijds voor een onbenullig plot, anderzijds voor toch wel een aangename belevenis, omwille van de songs ("It's a Lovely Day, Today" en "I Hear Singing" klinken toch bekend in de oren) en hier ook omwille van de pittige, plezierige dialogen en gezegden. "I'm very pleased to be in a Duchy. One of my grandparents were Dutch, so..."
Is romantiek de hoofdbrok, toch grappig de tegenstelling tussen de ongedwongen Amerikaan en de protocolaire Europeaan (wellicht) en zijn de kameraadschappelijke telefoontjes van en naar "Harry" (president Truman, notabene) toch ook verrassend plezierig.
Ethel doet dat goed en ook Sanders (dat zingen zal wel gedubd zijn, zeker). O'Connor is een komiek en danser en Vera Ellen kan dat ook.
Drie verhaallijnen over vrouwen, niet bepaald echt gelukkig in hun beroep of in hun relatie en die de pijn van gebrek aan waardering of genegenheid ervaren.
Weinig opwinding, maar wel veel stille momenten die de kijker de tijd laten mee te denken met de geschetste toestanden. Hou er wel van.
Sober en met goede vertolkingen. Laura Dern en Michelle Williams voelen zeer goed hun rol aan, maar ook de jonge Lily Gladstone, als de paardenverzorgster, valt goed mee.
Alternatieve titel: The Stranger in Me, 8 december 2018, 21:22 uur
Knappe act van Susanne Wolff in deze goede film die handelt over post-natale depressie.
Film toont ook aan dat éénmaal de therapie een opening laat naar herstel, alle problemen niet meteen weg zijn.
Toch is het einde van de film hoopvol.
Alternatieve titel: Een Man Die Ove Heet, 8 december 2018, 16:13 uur
Het begin steekt vol knorrige (galgen)humor maar Ove is "slecht in het doodgaan", zodat we ons aan wat uitleg mochten verwachten over hoe het allemaal zo ver was kunnen komen.
En terwijl Ove beetje per beetje gaat ontdooien en meer en meer respect en genegenheid voor anderen krijgt en er zelf meer gaat voor openstaan, vernemen we zijn verhaal, aan de hand van keurig gekozen en passend ingelaste flashbacks, een verhaal van verdriet en schoonheid.
Mooie film, grappig, triest, en eigenlijk wel feelgood, after all. Mooie beeldvorming.
Die Rolf Lassgård is reuzegoed in zijn rol en aan zijn sarcastische replieken heb ik nog het meeste plezier beleefd :
Parvaneh : Ik heb eens nagedacht...
Ove : Niet zo opscheppen.
Alternatieve titel: Life and Nothing But, 7 december 2018, 19:26 uur
Zag de film voor een tweede keer. Het was al wat geleden dat ik nog eens Sabine Azéma aan het werk zag, deze keer als bekoorlijke tegenspeelster van een meesterlijke Philippe Noiret, bijna niet te evenaren als dergelijke rollen, waarin hij werkelijk de film draagt, hem te beurt vielen. ("Coup de Torchon", "Le Vieux Fusil"...)
WO I eindigde op 11 november 1918, het leed zinderde nog lang na. "Men waant zich nog in de oorlog", zegt Irène als ze ziet dat ze lang niet alleen is om haar verdwenen echtgenoot op te sporen, twee jaar na de oorlog, en ook hoe ze ziet hoe een gemotiveerde majoor en zijn manschappen nog elke dag miserie en gevaar trotseren.
Bertrand Tavernier laat niet na een kritisch blik te werpen op het verloop van de oorlog, de massale slachtingen, de afstandelijke houding van overheden, het kapitaal dat tegenwerkende keuzes maakte en de hypocrisie na de feiten. Dat één en ander uit de mond van Noiret komt is niet verwonderlijk en mist zeker geen trefkracht.
De chaotische sfeer is knap, cinematografisch weergegeven en het slot houdt de menselijke hunkering in van mensen naar een leven ver van het rauwe.
Alternatieve titel: The Vanishing of Sidney Hall, 7 december 2018, 18:33 uur
Knappe film waarin het precies de grillige, onchronologische opmaak van het verhaal is dat een meerwaarde vormt en de film boeiender en genietbaarder maakt naarmate hij vordert. Prima montage dus en tevens heel behoorlijk acteerwerk. Ook de soundtrack mag er zijn.
Heel lang geleden eens gezien en toen reeds onder de indruk en nu nog eens, en inderdaad : tijdloos.
Love at the first sight, maar helaas is het vervolg heel dramatisch.
Doorleefde vertolkingen van de hoofdrolspelers. Het schijnt dat Vivien Leigh, net na haar succes in "Gone with the Wind",.... Laurence Olivier als tegenspeler wou, maar MGM zette daar een stokje voor en koos voor Robert Taylor wat een goede keuze bleek, naast mooie Vivien. (Ze waren al eens samen in "A Yank at Oxford".)
De 1931-versie heb ik (nog) niet gezien, evenmin als de weinig gekende en minder goed gekwoteerde remake uit 1956 onder de titel "Gaby" met Leslie Caron.
"Waterloo Bridge" is een sobere liefdesfilm met een brok hard sociaal realisme en emotie.
En in de rand twee markante spelers : Maria Ouspenskaya, hier als "Madame" en good old C.Aubrey Smith als de charmante oom.
Houdt ge voor onmogelijk, maar "based on a true story", zodat we wel in dit verhaal wel moeten stappen en meteen vaststellen dat heel veel aan het acteerwerk te danken is, een verbluffende Rovert De Niro vooral, maar ook Robin Williams zit overtuigend in zijn rol van gedreven vorser met veel aandacht voor zijn patiënten.
Merkwaardig in de film is wel hoe wordt aangevoerd hoe menselijke gevoelens en contacten een belangrijk element vormen in een genezingsproces en de medische wetenschap zullen blijven verbazen.
Heel wat aandoenlijke scènes met weelijwekkende zieken maar een slot dat toch wel voor een optimistischer noot zorgt.
Alternatieve titel: Klokslag 12, 5 december 2018, 15:01 uur
'k Zag hem al minstens voor de derde keer en het blijft een knappe, heel bijzondere film, een "western-plus".
Eentje die van vele cliche's van het genre afstand doet. Een stevige opbouw; de actie verloopt zowat in real time en zelden zo een spanning, in alle soberheid, weten opdrijven.
Cary Grant is beslist in zijn element en zet één van de beste westernhoofdrollen allertijden neer. Een terechte Oscarwinnaar.
Inhoudelijk ook, want toch een schrijnende schets hoe solidariteit, ook dankbaarheid en moed bij de massa, soms ver te zoeken is.
En Grace Kelly ? Nog maar halverwege op de affiche, maar innemend mooi en overtuigend in één van haar debuutfilms van haar korte carrière.
Veel harder dan de eerste maar ook minder genietbaar met een flauw plot, zonder hoogtepunten maar wel met veel cliché's.
Alleen decors en costumering kunnen wedijveren met de eerste film en Delon is Delon, zeker geen "tête de gangster", maar toch was hij grotendeels in misdaad-actiefilms te zien en hij werd er razend populair mee.
Omdat we zoveel van die man gewoon waren, lijken zijn films van de jongste jaren tegenvallers en toegegeven, het is wel wat minder geworden.
Toch kon ik deze "Wonder Wheel" wel smaken. Een 100% herkenbaar Woody Allen's product dat een drama brengt over pech en schuld en waarbij ik toch meerdere malen fijntjes hebben moeten lachen, zo treffend worden enkele menskes in hun zielig gedoe voorgesteld.
Geslaagde tijdsschets in het kleurrijk decor van een vakantie-oord, rijkelijk voorzien van slecht weer, met de typische soundtrack van evergreens, deze keer uit de fifties.
Mooie fotografie en eigenlijk kon Kate Winslet, als de meest ongelukkige van allen, best overtuigen.
Alternatieve titel: An Act of Defiance, 3 december 2018, 12:18 uur
Naar waar gebeuren, deze film over de apartheid in Zuid-Afrika in de jaren 60. Niet de eerste film over dit onderwerp, maar het blijft een ontstellend historisch voorbeeld van menselijk onrecht.
Zonder groots te zijn, laat de film zich toch gemakkelijk en boeiend volgen. Slot is werkelijk keihard.
Merkwaardig - en best sfeer en tijdsgeest weergevend - de mengelijk van Engels en Zuidafrikaans.
Bijwijlen ontroerende reportage over deze met beperkingen opgezadelde mensen, die toch vaak verrassend helder redenerend voor de dag komen, anderzijds, de ene al meer dan de andere, hulpbehoevend en meelijwekkend zijn.
Bij het zien ervan bedenkt ge toch hoe moedig en bewonderenswaardig de mensen zijn die dit leed helpen lenigen en hoe belangrijk de vooruitgang op geneeskundig vlak inzake het Syndroom van Down wel kan betekenen , al blijft dit natuurlijk een andere, delicate materie.
Alternatieve titel: Crater, 2 december 2018, 13:33 uur
Leek aanvankelijk een reportage tot er toch een verhaal de kop op stak, dat me plots deed denken aan die TV-shows waar kinderen in een zangcompetitie worden gedropt, met overgeëxciteerde ouders en waarbij succes vlak naast ontgoocheling en wie weet wat voor psychisch oplapwerk ligt.
Een kind moet een kind kunnen blijven en indien niet uit eigen spontane beweging en een 100% motivatie, is aandringen uit de boze en kan leiden naar...de krater.
Betekenisvolle scènes zijn die van het onderbroken volleybalspelletje of de openingsscène met de speelse herhaling van de les.
Close-ups, real time...Spijtig dat dergelijke filmpjes meestal ongemerkt voorbijgaan.
Alternatieve titel: Good Morning, Night, 2 december 2018, 07:03 uur
Film met de historische ontvoering in 1978 van de Italiaanse politicus Aldo Moro als thema en die zich vooral toespitst op de gevoelens, bedenkingen en twijfels die bij de ontvoerders heersen. Gelukkig zijn de acts van meerdere hoofpersonages van uitstekende kwalitiet zodat de film nooit saai wordt ondanks de psychologische benadering van het gegeven.
Alternatieve titel: Army Go Home, 2 december 2018, 06:56 uur
Doodjammer van dat nutteloze en onwaarschijnlijk gevecht en geweld op het einde van de film want als satire op het Amerikaans bezettingsleger best geslaagd. Onkunde en vleierij, gebrek aan discipline en handel in bij het leger gestolen goederen....
Joaquin Phoenix zet in ieder geval een goede act neer.
Het is aanvankelijk wel wennen om in het complexe, vaak spirituele, maar sarcastisch en onverschillig personage van Greg binnen te geraken en als de film eindelijk aanslaat met het zieke meisje is het je gewoon afvragen in hoeverre Greg zijn eigenheid bewaart zeker waneer emoties crescendo gaan.
Ongewone combinatie van een heel bijzondere levensopvatting met de doodsernst in het leven.
Een goed acterende Andrew Buchan in de rol van de man die in zijn leven nog maar weinig verantwoordelijkheid en ernst op zich nam en plots in een toestand komt te staan die hem onderste boven haalt en waar amper of geen uitweg mogelijk is.
Film over relatieproblemen, die amper "komedie" in zich houdt, tenzij ge de verrassende aanzet naar het ganse gebeuren, als niet al te ernstig ervaart.
Het verder verloop is echter van dramatische aard - was een beetje te voorspellen - en ontwikkelt ook wel degelijk emotie dat gelukkig net buiten de oversentimentaliteit blijft.
Ook Romola Garai (partner van de regisseur) en Anna Friel spelen overtuigend terwijl er toch ook veel zorg besteed werd aan keuze van de kleine Phoenix.
Genietbare film.