Logboek
Via deze pagina blijf je op de hoogte van recente stemmen, meningen en recensies van Metalfist.
Standaard zie je de activiteiten in de huidige en vorige maand. Je kunt ook voor een van de volgende perioden kiezen:
januari 2023, februari 2023, maart 2023, april 2023, mei 2023, juni 2023, juli 2023, augustus 2023, september 2023, oktober 2023, november 2023, december 2023, januari 2024, februari 2024, maart 2024
Selecteer maand & jaar
A Simple Favor (2018) 3,5
30 september 2018, 08:22 uur
She's an enigma my wife. You can get close to her, but you never quite reach her
Paul Feig, de man verantwoordelijk voor de meest recente Ghostbusters film en nog een aantal bijster oninteressante komedies. Ik had nooit verwacht dat ik ooit eens in de cinema ging zitten voor een film van zijn hand maar zowaar: met A Simple Favor heeft hij het geflikt. Al is het niet helemaal zijn verdienste natuurlijk, de aanwezigheid van zowel Anna Kendrick alsook Blake Lively hebben me in het verleden al vaker over de streep getrokken om eens een film te gaan zien. Dat, gecombineerd met het feit dat Feig deze keer eens meer de thrillerkant opging deed me vermoeden dat er een goede film in het verschiet lag.
Ja en nee is het resultaat. Feig kan het uiteraard niet laten om er wat humor in te steken, maar die werkt op zich nog wel goed. Het is een beproefd gegeven om twee tegenpolen vriendinnen van elkaar te laten worden, maar de dynamiek tussen Emily en Stephanie zit doorheen heel de film goed. Het probleem zit hem echter in de dosering. A Simple Favor ontvouwt zich langzaamaan tot een heuse thriller (zo eentje van het soort waar je wordt ingezogen en de vreemde acties van de personages links laat liggen totdat je er later eens logisch over nadenkt) en dat wordt dan op het einde opeens doorbroken door de tussenkomst van die idiote buurman, inclusief verschrikkelijke one-liner. Zonde, want voor de rest is dit best wel een aantrekkelijke film. Een combinatie van Gone Girl en Wild Things (en talloze andere films) maar eentje die dus niet altijd de juiste balans weet te benaderen. Toch doet Feig wel veel goeds. Fijn dat hij kiest voor een nagenoeg Franstalige soundtrack (voor mijn part mogen meer films Bonnie and Clyde van Brigitte Bardot en Serge Gainsbourg brengen) en dat geeft toch eens net dat beetje verschil met gelijkaardige films.
De cast mag hier natuurlijk ook niet bij vergeten worden. De carrière van Henry Golding is na het succesvolle Crazy Rich Asians nu helemaal van start gegaan en hij mag zich meteen meten met twee van de populairste leading ladies van het moment: Anna Kendrick en Blake Lively. Golding doet het behoorlijk, al doet hij weinig verschillend ten opzichte van Crazy Rich Asians, maar de kracht van A Simple Favor zit overduidelijk in het vrouwelijke duo. Altijd fijn om atypische personages bij elkaar te brengen en in het geval van Kendrick en Lively knettert het wel. Zeker Kendrick weet zich de rol van vlogger Stephanie goed eigen te maken, het kantelpunt is wanneer ze meer en meer qua persoonlijkheid in de richting van Emily begint te evolueren. Zo'n mysterieuze rol als die van Emily kan je ook met een gerust hart overlaten aan Lively, die doet er altijd wel iets goeds mee. Een fun fact tussendoor: de Gin die gebruikt maakt om de - vele - Martini's te maken is van het merk Aviation Gin, een bedrijfje dat in handen is van Lively's echtgenoot Ryan Reynolds.
Ik denk de eerste film van Feig die ik zonder problemen heb uitgekeken, de wonderen zijn de wereld nog niet uit. Het is echter vooral een combinatie van verschillende aspecten die A Simple Favor boven de middelmoot laat uitsteken. Op narratief vlak niet zo bijzonders maar vooral de rollen van Kendrick en Lively maken dit nog erg genietbaar. Van mij mag Feig verder in deze richting gaan regisseren, het gaat hem beter af dan zo'n Spy of The Heat.
3.5*
Rambo (2008) 3,0
Alternatieve titel: John Rambo, 29 september 2018, 18:00 uur
Live for nothing, or die for something. Your call
Ik heb nooit het genoegen gehad om de eerste 3 Rambo films tijdens hun release in de cinema te gaan zien aangezien het nog tot 1991 zou duren vooraleer de kleine Metalfist het licht zag, maar ik heb altijd wel fijne herinneringen gehad aan dit vierde deel. Ik kon me niet meer veel herinneren van het cinemabezoek op zich (alleen het feit dat ik - in navolging van de hype van de after-credits stukjes van Marvel - nog minutenlang naar een wandelende Stallone heb zitten kijken) maar het stond me wel bij als één van de beste delen uit de reeks. Recent nog eens de eerste 3 films gekeken en dan kan natuurlijk deze 4e niet ontbreken.
Zeker wanneer Stallone de laatste tijd nogal veel aan het hinten is naar een vijfde deel, maar of dat er effectief nog moet komen? Het is moeilijk te benadrukken waarom juist, maar ik krijg hier niet het Rambo gevoel van de eerste 3 films bij. Qua actie zit het op zich nog wel redelijk goed met een aantal visuele kills maar het plot(je) rond een stel groep christelijke zendelingen op humanitaire missie die diep in de shit geraken kon me niet zo enorm boeien. Tel daar dan ook nog eens Rambo die voor het eerst het scherm moet delen met een stelletje verwaande huurlingen en het gemis aan Richard Crenna (kolonel Trautman) bij op en je zit gewoon aan een minder deel. Het personage Rambo wordt natuurlijk ook maar grootser en grootser en hoewel dat een evolutie was die in de voorgaande films al gestart was, lijkt hij nu wat de feeling kwijt te zijn met de voorgaande films. Stallone deed in het verleden veel moeite om de continuïteit te garanderen en dat gevoel mis je hier een beetje. Maakt dat van dit 4e deel een slechte film? Dat nu ook weer niet.
Vooral omdat Stallone natuurlijk wel cool blijft. Hij is uiteraard heel wat jaren ouder geworden maar het is vooral goed dat hij er niet aan vasthoudt dat hij nog altijd datzelfde beest is als uit de vorige films. Hier is het meer een vechter op pensioen en juist dat zou moeten knetteren met het groepje jonkies. Matthew Marsden (Schoolboy) en co zijn echter compleet inwisselbaar en stellen bitter weinig voor. Hetzelfde kan gezegd worden voor dat groepje religieuzen. Het is dat ik dankzij Buffy/Angel een klein zwak heb ontwikkeld voor Julie Benz zodat ik ze hier nog wat kan waarderen, maar de rest van die groep is eerder storend te noemen. Ook de eerste keer in de Rambo franchise dat Stallone de regie op zich neemt trouwens. Oogt allemaal nogal hyperkinetisch, maar dat is sowieso wel eigen aan actiefilms uit die periode (en nu) als je het mij vraagt. De lichaamsdelen vliegen in ieder geval wel in het rond.
Dus was het dat dat me misschien zo fascineerde als 16 à 17-jarige? Ik zou het niet meer kunnen zeggen. De Rambo franchise blijft een leuk iets, maar ik prefereer de trilogie (hoewel dat tweede deel me ook niet zo lag) toch boven dit deel. Benieuwd wat Stallone nog gaat brengen in de toekomst, maar ik ga me in de tussentijd maar eens met de Rocky reeks bezig houden, daar mis ik ook nog stukken van.
3*
Moana (2016) 4,0
Alternatieve titel: Vaiana, 24 september 2018, 21:46 uur
If you wear a dress, and have an animal sidekick, you're a princess
Ik blijf een getrouwe Disney fan, maar ik merkte wel dat ik de laatste Disney films niet meer zo charmant vond. Er zitten nog altijd degelijke films tussen, maar datzelfde gevoel als ik vroeger bij titels als Aladin of Lion King had kwam nooit terug. Het was echter interessant om te zien dat Moana een terugkeer was van regisseurs Ron Clements en John Musker die voor één van de twee bovenstaande titels hebben gezorgd. Hoog tijd dus om eens te gaan zien wat dit ging brengen.
En zowaar: het gevoel van weleer is terug. Ik zal altijd meer een liefhebber blijven van de oude stijl van animeren, maar Moana mag zich makkelijk tot één van de beste Disney films van de afgelopen jaren (misschien zelfs wel de beste tout court) kronen. Een degelijke verhaallijn met flink wat zelfspot en het doorbreken van de fourth wall, dat stukje tijdens de credits is daar het perfecte voorbeeld van, en verder gewoon aimabele personages. Geen overkill aan sidekicks (wat was ik blij dat dat varkentje niet mee op de boottocht ging, met Heihei heb je voldoende humor) en hoewel er misschien net iets teveel muzikale intermezzo's zijn, zijn die wel van zo'n hoog niveau dat dat weinig uitmaakt. Fijn ook dat er deze keer geen romance van wordt gemaakt maar dat dit eerder wat wordt uitgewerkt als een soort van buddy film. De dynamiek tussen Moana en Maui ligt natuurlijk nogal voor de hand, maar er zijn genoeg leuke momentjes om de wat geforceerdere te doen vergeten.
Visueel ook erg geslaagd trouwens, ook hier misschien wel één van de mooiste films van de laatste jaren. Het is echter vooral toch ook het uit een ander vaatje tappen dat Disney doet. Dat ze regelmatig inspiratie gaan halen bij sprookjes is gekend en ze waren al wel eens wat in andere richtingen gaan zoeken (Clements en Musker regisseerden ook het New Orleans getinte The Princess and the Frog) maar Moana voelt als Westerling vele malen origineler aan dan hetgeen van de afgelopen jaren. Genoeg kleurrijke personages + symboliek en ook de stemmencast is van een hoog niveau. Knap hoe ze regelmatig de gezichtsuitdrukkingen van Dwayne Johnson in Maui hebben kunnen krijgen en verder doet hij het ook goed in die rol. Auli'i Cravalho imponeert als Moana en elke rol van Alan Tudyk, hoe klein dan ook, is altijd een meerwaarde in een film. Leuke toevoeging ook nog van Jemaine Clement (Flight of the Conchords!) die hier in een heuse David Bowie stijl zijn stem verleent aan Tamatoa, een gigantische krab.
Fijn! Ik had hier duidelijk al veel langer geleden tijd voor moeten vrijmaken. Er zijn blijkbaar al een aantal ideeën voor een sequel (zelfs een live-action variant..) maar van mij mag het hier bij blijven. Die Disney sequels zijn vaak toch al een heel stuk minder - hoewel ik op zich nog altijd een zwak heb voor de Aladin films - en dit verhaal lijkt me perfect afgesloten te zijn. Visueel stevig in orde, qua cast ook en gewoon algemeen gezien een degelijke film.
4*
Crazy Rich Asians (2018) 4,0
24 september 2018, 09:14 uur
I'm so Chinese. I'm an econ professor that's lactose intolerant
Er zijn altijd van die films die onbedoeld controverse opwekken. Crazy Rich Asians is de verfilming van het gelijknamige boek van Kevin Kwan en kreeg positieve reacties omdat het de eerste Amerikaanse film in lange tijd was die volledig met Aziatische cast werd gedraaid. Een beetje het Black Panter verhaal dus, maar al snel keerde die stemming omdat er dan weer teveel met Westerse Chinezen werd gewerkt. Plus het feit dat zo'n veralgemening/stereotypering zoals 'Crazy Rich Asians' in de titel niet kan, zorgde er dan ook nog voor dat de film hier en daar werd uitgebracht onder de titel 'Crazy Rich'.
Dat allemaal voor een film die als uitgangspunt heeft dat het niet uitmaakt wat je afkomst enzovoort is want dat liefde toch alles overwint. Veel gedoe om niets lijkt me (al komt dit natuurlijk wel van een niet-Aziaat) en het haalt vooral de aandacht weg van een voor de rest uitstekende film. Natuurlijk is dit een standaard verhaal in het kwadraat maar in de handen van Jon M. Chu (die de Step Up reeks eigenhandig naar een hoger niveau bracht) wordt dit een vermakelijke rollercoaster met een leuke visuele flair. Bovendien ook eentje die vooral handig gebruikt maakt van de nodige clichés en daar ook nog iets nuttigs mee weet te doen. Niet alle verhaallijnen komen weliswaar even goed tot hun recht (zeker de plotlijn van Astrid, de zuster van Nick, voelt een beetje geforceerd aan. Dit zal echter waarschijnlijk wel de aanloop zijn naar een meer uitgebreide plotlijn in de - ondertussen al bevestigde - sequel, zie ook het korte stukje tijdens de credits) maar heel die dynamiek tussen Rachel en Nick werkt gewoon erg goed.
Eerlijk is eerlijk, het is echter wel vooral Michelle Yeoh die me hier het meest weet te charmeren. Als de toekomstige schoonmoeder van Rachel speelt ze een niet zo'n aimabele rol, maar het gaat haar wel bijzonder goed af. Het is eens een aangename afwisseling van de talloze vechtfilms waar ze indertijd in heeft meegespeeld, al hebben net die films me juist fan van haar gemaakt. De focus ligt vooral natuurlijk op het koppel in de film: Constance Wu en Henry Golding. Die laatste maakt hier zijn debuut als acteur, hij had enkel al wat ervaring als host voor een aantal tv-shows, maar daar is niets van te merken. De chemie met de aandoenlijke Constance Wu is er volledig en bijrolletjes zoals die van Ken Jeong doen het altijd wel goed. Soundtrack is wel een beetje vreemd trouwens, snap niet echt goed het nut om nummers zoals Yellow van Coldplay of Money (That's What I Want) van The Beatles te coveren in een andere taal. Je had evengoed iets meer authentieke muziek kunnen nemen lijkt me.
In ieder geval: laat je niet teveel afleiden door alle commentaar omheen de film. Crazy Rich Asians is een vermakelijke film die nog net dat beetje extra krijgt door dat sommige scènes er gewoon boenk op zijn. Veel daarvan is te wijten aan een vlotte cast, maar het bronmateriaal mag ook niet onderschat worden. In ieder geval benieuwd wat de sequels (Kwan schreef uiteindelijk een trilogie: Crazy Rich Asians, China Rich Girlfriend en Rich People Problems) gaan geven. Zolang het hetzelfde team is, kun je mij wel terug in de cinema vinden.
4*
Buksorim Namtaegwon (1984) 1,5
Alternatieve titel: South Shaolin vs. North Shaolin, 19 september 2018, 20:09 uur
Buddha bless you
Een paar dagen geleden was het poging 2 om South Shaolin VS North Shaolin eens te kijken. De eerste keer was ik halverwege in slaap gevallen en aangezien het te lang geleden was (en het eerste stuk verre van nog fris in het geheugen zat), was ik maar terug opnieuw begonnen. Wat blijkt? Wederom terug in slaap gevallen en de eerste keer kan dat nog mijn schuld zijn, maar als dat een tweede keer bij dezelfde film voorkomt.. Dan scheelt er toch iets. Dan maar de dag erna teruggespoeld tot waar ik het me kon herinneren en de film verder afgekeken.
Om maar duidelijk te maken dat het begin van de film erg taai is om door te komen. Er wordt een onnavolgbaar plot op poten gezet waarin twee zonen gescheiden van elkaar worden en waarvan er eentje in het South Shaolin kamp terecht komt. Alleszins toch iets in die richting, want het probleem met South Shaolin VS North Shaolin is dat er eigenlijk drie versies bestaan. Aangezien dit een Taiwanese/Zuid-Koreaanse productie is (het meer betrouwbare HKMDB geeft enkel aan dat regisseur Chia Chun Wu uit Taiwan komt en zegt verder niets over een co-productie) zijn er ook twee verschillende versies gemaakt. Vraag me niet waar de verschillen in beide versies zitten, want ik heb sowieso het gevoel dat de Engelse variant die ik heb gezien (zowat de enige die beschikbaar is op DVD lijkt me, mijn versie zit in de Kung Fu Classic Vol xx collection) nogal verknipt is. Overgangen lopen niet soepel, het plot is lastig te volgen en uiteraard is er weer die abominabele - ik begin er in deze collectie echter wel gecharmeerd door te worden - Engelse dub.
Toch een aantal redenen om dit eens een kans te geven en in de eerste plaats is dat Casanova Wong. Sowieso al een übercoole naam maar iemand die vooral het bekendst is geworden dankzij onder andere Warriors Two (met Sammo Hung) en The Fearless Hyena (met Jackie Chan). Fijn om hem in ieder geval nog eens tegen te komen en hij maakt hier ook zijn debuut als action director. Vreemde keuze dan dat juist hij ervoor kiest om niet zijn bekendste moves (vooral zijn benenwerk) te tonen, maar de hoofdrol gaat hem goed af. Eagle Han Ying is een toffe slechterik maar vooral het absurde laatste halfuur is te leuk. Opeens komen er ronddansende doodskisten aan te pas, wordt Wong aangevallen door geesten, zijn er ninja's die vuur spuwen, ... Het heeft allemaal niets met het plot of de personages an sich te maken maar het is wel een aangename afwisseling. Het is hier dat de film dan nog wat van zijn punten sprokkelt, want die typische comedy (die sidekicks!) komt hier verre van tot zijn recht.
Vreemd filmpje in ieder geval en de zoveelste onvoldoende in deze collectie en toch blijf ik ze maar kijken. Er zit toch altijd wel een zeker iets in dat ervoor zorgt dat ik me weer wil wagen aan de volgende film in de reeks. Misschien kom ik Chia Chun Wu nog wel eens terug tegen, al lijkt die zich vooral met de nodige Bruce-splotaition filmpjes bezig gehouden te hebben.
1.5*
Hansa Studios: By The Wall 1976-90 (2018) 3,5
18 september 2018, 16:52 uur
Muziek en de Berlijnse muur
Het was een aangename toevalligheid: net op het moment dat ik mijn reis naar Berlijn was aan het voorbereiden, bleek Canvas met een documentaire over één van de bekendste muziekstudio's aller tijden op de proppen te komen. Niet eender welke studio zelfs, maar toch wel net degene die zich in Berlijn situeert. In Hansa zijn een aantal legendarische albums opgenomen en hoewel ik sowieso wel van plan was om een bezoekje te gaan brengen, leek me dit in ieder geval een fijne introductie te zijn.
Want als Bowie liefhebber (zijn Berlijn albums behoren weliswaar niet tot mijn favorieten, geef mij maar een Diamond Dogs of Ziggy Stardust bijvoorbeeld) is het natuurlijk een plaats die je moeilijk links kunt laten liggen als je gaat citytrippen. Het voordeel aan deze documentaire is in ieder geval al het beeld dat je van de studio krijgt. Groots in de grote jaren, nu bijna gereduceerd tot een evenementenzaal. De tand des tijds staat voor niemand stil - duidelijk ook niet voor de geïnterviewden - en toch is het jammer dat iets met zo'n allure ondertussen vergane glorie is geworden. Gelukkig is er nog genoeg materiaal beschikbaar om de oude tijden de doen herleven en in dat opzicht is er ook nog genoeg volk beschikbaar die indertijd hebben meegewerkt aan de albums. Mensen zoals Gareth Jones en Eduard Meyer zijn interessante toevoegingen en natuurlijk is het ook altijd fijn om wat muzikanten aan het woord te zien. Daardoor heeft deze documentaire wel eerder iets van een aantal aan elkaar geplakte afleveringen van bijvoorbeeld Classic Albums maar dat kan de pret niet deren.
Temeer omdat het niet altijd even voor de hand liggende groepen zijn. Zo'n groep als Einstürzende Neubauten, het is toch net iets anders dan bijvoorbeeld U2 of Marillion. Verder krijgt niet elke groep evenveel screentime en waren er voor veel groepen precies weinig afgevaardigden. Bono lijkt er maar wat tegen zijn zin te zitten en van Bowie, Iggy Pop en Nick Cave moeten we het enkel maar met archive footage doen. In het geval van Bowie is dat nog logisch, die anderen had ik wel verwacht in plaats van hun gitaristen.
3.5*
Jaws: The Revenge (1987) 2,0
Alternatieve titel: Jaws 4, 16 september 2018, 22:32 uur
If mediocrity were fat, you'd all be whales!
Het is een vreemde franchise, die Jaws reeks. De eerste blijft natuurlijk een klassieker in zijn genre en hoewel daar best nog wel wat op aan te merken is, is het wel een erg vermakelijke film. De opvolger is echter al heel wat poverder en bij het derde deel ben ik blijkbaar één van de weinigen die zich er nog kostelijk mee geamuseerd heeft. Voor dit vierde deel stond ik echter niet te springen. Opnieuw terug naar Amity en opnieuw met het Brody gezin... Het werd eens tijd voor iets anders.
Ik had wel in de eerste plaats niet verwacht dat de gebeurtenissen uit deel 3 gewoon genegeerd gingen worden. Jaws: The Revenge (let vooral op het gebrek aan een cijfer in de titel, de makers wilden echt wel duidelijk maken dat het derde deel voor hen niet bestaat) start dus terug in Amity maar al snel maken we de switch naar het paradijselijke Bahama's. Dat het daar warm water is en dat haaien daar niet kunnen leven hebben ze blijkbaar in de film ook al door - er wordt zelfs opzettelijk naar gerefereerd - maar dat is niet het laatste stukje 'dichterlijke vrijheid' die regisseur Joseph Sargent en co zich toe-eigenen. Zo lijkt de haai wel erg gefixeerd te zijn op leden uit het gezin Brody en kan hij zowaar nog grommen ook. Maar zelfs dat kan ik op zich allemaal nog wel verdragen, je weet op voorhand dat dit pulp zal zijn. Het is echter wanneer er besloten wordt om Hoagie te laten terugkeren (die verrijst ineens terug op de boot zonder ook maar enige uitleg hoe hij aan de haai is ontsnapt) en de duidelijke dood van Jake terug te draaien (die opeens niets blijkt te mankeren, zelfs nadat hij ettelijke keren door de haai is gebeten) dat de emmer vol is.
Al wil ik daarvoor niet alle schuld bij Sargent leggen, want blijkbaar was in het oorspronkelijke script het effectief de bedoeling dat Jake stierf maar door testscreenings besloten ze hem terug tot leven te wekken. Vraag me af wat de mensen in die screening verwacht hadden, want Jaws 4 is ook de film met het minst aantal doden in heel de franchise en geef nu toe: daar kijk je dit soort films toch voor. Het enige noemenswaardige is dat Lorraine Gary nog eens terugkeert in de rol van Ellen Brody en dat Mario Van Peebles één van zijn slechtste rollen ooit speelt. Sowieso niet de meest geweldige acteur maar wel uitstekend in onder andere Highlander III. Ook wel fijn om eens een gezicht te kunnen plakken op een stem die een groot deel van mijn jeugd is meegegaan: Judith Barsi. Die verleende indertijd in de eerste Land before Time haar stem aan Ducky, ze werd jammer genoeg op 10-jarige leeftijd lafhartig vermoord door haar eigen vader.
De laatste officiële Jaws dus maar je hebt nog genoeg rip-offs zoals Jaws 5 (die gebruik maakte van footage van de voorgaande films) en natuurlijk een hele resem aan haaienfilms zoals L'Ultimo Squalo of Shark Attack 3: Megalodon. Genoeg voer voor de liefhebbers dus, maar ik denk dat ik het hier even bij ga laten. Oh ja, Michael Caine is hier vreselijk trouwens. Blijkbaar kreeg hij een dikke paycheck voor 7 dagen filmen (al moest hij wel de Oscarceremonie waar hij won voor Hannah and Her Sisters laten schieten) en heeft hij er een mooi huis mee gebouwd. Eerlijk is hij wel, die Caine.
2*
Façades (2017) 3,5
Alternatieve titel: Facades, 15 september 2018, 10:17 uur
Uw appartement is nen doolhof
Toch vreemd hoe bepaalde films compleet onder de radar kunnen blijven. Met Beau Séjour hebben regisseurskoppel Kaat Beels en Nathalie Basteyns één van de meest gelauwerde Vlaamse reeksen van de afgelopen jaren afgeleverd en naar hun meest recente film lijkt geen haai te kraaien. Niet zo verwonderlijk ook wanneer je bekijkt dat de marketingmachine rond Façades nooit echt op gang lijkt te zijn gekomen. Hopelijk komt daar met de homerelease dan toch eens een beetje verandering in.
Want de eerste echte film die het koppel samen als regisseurs maakt (Kaat Beels regisseerde nog wel een segment van Bruxelles Mon Amour en regisseerde op haar eentje Swooni) is een film om gezien te worden. Een ietwat eenvoudig plot rond een vrouw die op een kruispunt in haar leven staat - verlaat ze haar overspelige man terwijl ze ook nog eens voor haar dementerende vader moet zorgen of pakt ze het toch anders aan - wordt in de handen van Beels en Basteyns een mooi gestileerd drama dat nog enige tijd blijft nazinderen. Façades is vooral geen flitsende film. Geen opzwepende muziek, geen grootste personages maar eerder alles klein en ingetogen. Veel opgekropte emoties ook en die terughoudendheid werkt eigenlijk perfect. Misschien hier en daar allemaal wel net iets teveel tragiek. Voor mij had de uiteindelijke flashback waarin we te zien krijgen hoe Alex aan de wonde aan haar been komt niet gehoeven, had het mooier gevonden wanneer je ook als kijker daarbij in het ongewisse blijft. Een beetje zoals Alex op een bepaald moment tegen haar vader zegt: ze hebben het zo lang geheim kunnen houden tussen hun twee, laat dat ook zo blijven.
In ieder geval is dit het soort film dat gedragen wordt door de cast en in het geval van Façades zorgt daar een erg geslaagd duo voor: Natali Broods en Johan Leysen. Die eerste lijkt alomtegenwoordig te zijn met onder andere rollen in Tabula Rasa (waar Kaat Beels ook mee aan heeft gewerkt) en De Infiltrant maar het is gewoon een actrice die zelfs in haar eerste rollen - zoals in Any Way the Wind Blows - indruk maakt. De rol van Alex mag ze aan het lijstje toevoegen maar veel is dus ook te danken aan Leysen die haar dementerende vader speelt. Knap hoe die twee hun personages, die toch makkelijk in een cliché zouden kunnen vervallen, met zoveel verve weten te brengen. Dan zou je verwachtten dat de bijrollen er wat bekaaid afkomen, maar de Nederlandse komiek Theo Maassen blijkt ook zijn mannetje te staan. Het is die driehoeksverhouding (waar zelfs een extra iemand aan wordt toegevoegd eenmaal Frieda Pittoors, de moeder van Alex, terug op de proppen komt) die de film boeiend houdt.
Vreemd dat hier zo weinig rond te doen is geweest. Een aantal grote namen zowel voor als achter de camera zouden toch garant mogen staan voor wat marketing. Het kan natuurlijk zijn dat ik het bij Façades allemaal gemist heb maar het mag in ieder geval duidelijk zijn dat dit gezien mag worden. Hier en daar net iets te uitleggerig misschien maar het is een kleine smet op een voor de rest uitstekend geheel. Dat laatste shot blijft toch op je netvlies gebrand..
Dikke 3.5*
The Karate Kid Part II (1986) 3,5
Alternatieve titel: De Karate Kid Deel II, 14 september 2018, 11:43 uur
Daniel-san, lie become truth only if person want to believe it
Oorspronkelijk was ik een tijd geleden van plan om de volledige Karate Kid reeks te herzien. De aanleiding daarvan was de aanschaf van het 4e deel dat ik volgens mij nooit heb gezien, maar de eerste Karate Kid film sloeg me eerlijk gezegd een beetje tegen. De nostalgie spatte er vanaf, maar de speelduur en het onevenwichtige tempo nekte de film. De vervolgen gingen er qua gemiddelde op de site niet op vooruit en de reeks bleef een tijdje opzij liggen tot ik gisteren opeens terug zin had in de wijsheden van Mr. Miyagi. Meteen maar eens deel 2 opgezet.
Die start dan ook met een soort van korte recap van de gebeurtenissen uit het eerste deel (die winnende kick van Daniel blijft toch wel erg leuk om te zien) en nadien springen we 6 maanden vooruit. Had verwacht dat dit zich veel meer op de wraak van Kreese ging focussen maar het is een aangename verrassing dat het Miyagi is die meer wordt uitgediept. De verandering van setting doet de film goed en hoewel het plot(je) rond de eer van een stel slechteriken iets te min is voor een volledige film te dragen, zorgt het best nog wel voor een vermakelijk filmpje. Even lijkt de film compleet te ontsporen wanneer Sato zijn mening rond Miyagi compleet verandert, maar gelukkig is er nog altijd Chozen om de film de nodige climax te geven. Dit tweede deel is naar mijn gevoel dan ook net iets meer superieur aan zijn voorganger omdat het tempo hier gewoon heel wat beter is. Beetje jammer wel dat bepaalde zaken nogal abrupt worden afgesloten (onder andere Ali maar dat is blijkbaar te wijten aan Elisabeth Shue die niet meer wou terugkomen.. Liever dan deze manier dan een andere actrice te casten) maar eigenlijk stoort dat veel minder dan je in eerste instantie zou verwachten.
Vooral omdat de combinatie Pat Morita & Ralph Macchio nog altijd goed overeind blijft staan. De leraar/leerling verhouding blijft over de gehele lijn boeien en zeker Macchio lijkt nu veel beter in zijn rol te zitten. Grappig wel dat hij er nog altijd zo enorm snottig uitziet. Hij was hier al 24 jaar en kan met gemak voor een 15 à 16-jarige doorgaan. Ook Morita weet veel goeds te doen met zijn uitgebreide rol maar ook qua nieuwkomers zit het hier wel goed. Danny Kamekona is als Sato een goede tegenstander voor Morita (er schuilt ook een zeker venijn in de scènes die ze met hun twee hebben) en met Yuji Okumoto krijgt Macchio ook nog een goede tegenstander voorgeschoteld. Geen Elisabeth Shue dus deze keer en dat betekent ruimte voor een nieuw liefje voor Daniel-San en die komt er deze keer in de vorm van Tamlyn Tomita als Kumiko. De twee hebben een goede chemie waardoor de climax net dat beetje extra krijgt.
Aangenaam verrast in ieder geval. Ik denk dat ik de eerste 3 films ooit wel heb gezien, maar van deze was blijkbaar niet veel blijven hangen. Onterecht, want dit blijkt zowaar de betere te zijn. Oké, misschien net iets minder iconische scènes (je mist zo'n "Wax on, wax off" natuurlijk) maar over het algemeen aangenaam mee vermaakt. Zag als voorproefje gisteren ook een trailer van deel 3 passeren, daar lijkt Kreese terug veel meer de focus te hebben. Kan ook wel eens tof zijn.
3.5*
Edward Scissorhands (1990) 4,5
14 september 2018, 11:42 uur
Kevin, you wanna play scissors, paper, stone again?
Ik ben van plan om binnenkort naar de tentoonstelling van Tim Burton in Genk te gaan en kwam tot de conclusie dat ik eigenlijk een aantal van zijn bekendste films nog niet heb gezien of in ieder geval erg lang geleden. Zo dateerde mijn stem van Edward Scissorhands (3.5* trouwens) nog van in de periode dat ik me net bij MovieMeter had aangemeld en het was maar de vraag of het toen een herinneringsstem was of dat ik de film effectief had gezien. In ieder geval: nog geen review geschreven? Hoog tijd om dat te gaan doen.
En weggeblazen, zoveel is duidelijk. In de loop der jaren nog wel eens wat flarden van dit hersenspinsel van Burton gezien, maar fragmenten alleen laten niet zien hoe een geslaagde film dit eigenlijk is. Burton is zo één van die weinige regisseurs die je met weinig moeite compleet mee in zijn wereld kan trekken en in het geval van Edward Scissorhands lukt dat vanaf de eerste seconde. Het contrast tussen de kleurrijke huizen en dat mistroostige kasteel is al geweldig, maar het wordt nog helemaal beter wanneer Edward zich onder de mensen begint te begeven. Heerlijk kitsch, droevig èn grappig tegelijkertijd. Het zijn er maar weinigen gegeven. Naar het einde toe wordt misschien de moraal iets te hard door je keel geramd met de 'twist' dat het Kim is die het verhaal vertelt, maar langs de andere kant geeft het de film wel een soort sprookjesgevoel waar hij mee wegkomt. Iets wat absoluut versterkt wordt door de soundtrack van Danny Elfman en hoewel ik normaal gezien niet zo'n fan ben van zijn werkt, past het hier goed.
Edward Scissorhands is vandaag de dag vooral ook bekend als de eerste samenwerking tussen regisseur Burton en acteur Johnny Depp. Er moet altijd een film de eerste zijn, maar ondertussen zitten we al bijna aan de dubbele cijfers. Het mag gezegd worden dat het wel een uitstekende eerste samenwerking is. Depp is werkelijk geknipt over de gehele lijn voor de rol van de vreemde Edward en speelt hier misschien wel één van zijn indrukwekkendste rollen ooit. Hier voelt het allemaal nog niet aan als een mengelmoes van typetjes en zeker de combinatie met Dianne Wiest oogt aandoenlijk. Beter dan die met Winona Ryder trouwens die echt wat in de film moet groeien. Naar het einde toe is het er boenk op (misschien ook wel omdat de twee tijdens de opnames zijn beginnen daten en zelfs een tijdje verloofd zijn geweest) maar het duurt dus even. Verder op de cast weinig op aan te merken in ieder geval. Die typische suburban vrouwen (met onder andere Conchata Ferrell in een kleine bijrol) zijn stuk voor stuk leuk gecast, maar de kers op de taart is toch de rol van Vincent Price.
Normaal gezien ging die een grotere rol als uitvinder krijgen maar hij was al ernstig ziek waardoor het allemaal wat werd ingekort. Ironisch dan ook dat zijn laatste scène in zijn laatste film een sterfscène is maar het is een waardig afscheid van een heus icoon. Verder nodigt dit vooral uit om me eens terug wat te gaan verdiepen in het vroege werk van Burton. Beetlejuice lijkt me bijvoorbeeld ook schandalig laag gewaardeerd te staan. Heerlijke film in ieder geval, hopelijk nog meer van zo'n herzieningen.
4.5*
Jaws 3-D (1983) 3,5
Alternatieve titel: Jaws III, 9 september 2018, 18:40 uur
You're talkin' about some damn shark's mother?
Aha Jaws 3D: het deel waar het allemaal begon mis te lopen met de haaienreeks die Steven Spielberg in 1975 was gestart. De sequel die 3 jaar later volgde wordt algemeen gezien nog goed beoordeelt, maar ik vond het in ieder geval niet zo bijzonder. Wat me is bijgebleven is dat het vooral een herhaling van zetten uit de eerste film was en het leek me een goed idee dat ze deze keer eens van setting gingen veranderen, in hoeverre dat mogelijk is aangezien je altijd nog water nodig hebt natuurlijk. Jaws in een pretpark? Laat maar komen!
En eerlijk gezegd, ik snap echt niet waarom dit zo hard wordt neergesabeld. Regisseur Joe Alves had de nodige ervaring opgedaan bij de twee voorgaande films (Production Designer bij Jaws en Production Designer + Second Unit Director bij Jaws 2) en maakt hier een leuk jaren '80 pulpfilmpje van. Meeliftend ook op de 3D hype uit die periode - met onder andere ook Friday the 13th Part III en Amityville 3D - is dit vermakelijke nonsens waarbij de zonen van Brody uit de voorgaande film de hoofdrol spelen. Van vader Brody is geen spoor meer te bekennen en met uitzondering van een korte referentie naar de vorige films maakt dat ook allemaal geen zier uit. Ook net iets beter qua spanningsopbouw dan zijn voorganger, hoewel de film op dat gebied wel niet tot de enkels reikt van de eerste film, maar vooral gewoon 90 minuten durende mayhem. Het is te verwachten dat dit allemaal redelijk low-budget blijft, maar zo'n scène als die waar de haai de controlekamer induikt.. Gecombineerd met die cheesy 3D effecten is dat gewoon veel beter vermaak dan de suffe film die Jaws 2 is.
En Lea Thompson doet hier zowaar in mee! Als er nu één jaren '80 actrice is waar ik een ongelooflijk zwak voor heb ontwikkeld, dan is het toch wel Thompson. Een absolute meerwaarde in Howard the Duck en Back to the Future en hoewel het hier een ietwat veredelde bijrol is, doet ze het absoluut niet slecht in haar debuut. Ook Dennis Quaid doet het trouwens nog wel leuk. Net als Thompson zit hij ten tijde van Jaws 3D nog maar aan het startpunt van zijn carrière maar er duikt hier en daar al wel de nodige kwaliteit op. De chemie met Bess Armstrong was bovendien ruimschoots aanwezig en dan rest er vooral nog een heerlijke Louis Gossett Jr. als grote baas die wat willekeurig beslissingen neemt. Simon MacCorkindale is wel wat op het randje trouwens als de Britse Philip FitzRoyce, een ietwat vervelend personage en de invulling van MacCorkindale is niet veel beter.
Zo zie je maar: voor Jaws 2 waren de verwachtingen vermoedelijk te hoog gespannen, bij deze Jaws 3D waren ze zo laag dat het enkel maar kon meevallen. Toffe jaren '80 nonsens met een fijne cast en een haai die nog lekker moord en vernieling zaait. De verandering van setting doet de film deugd en ik ben benieuwd wat deel 4 weer gaat brengen. Die wordt nog slechter dan deze film beoordeeld maar het kan blijkbaar alle kanten uit...
3.5*
Rampage (2018) 2,5
Alternatieve titel: Rampage: Big Meets Bigger, 6 september 2018, 14:45 uur
Weirdos on the internet call him Ralph
Videogames verfilmen, het blijft toch iets waar veel films over struikelen. Zo af en toe zit er wel eens een vermakelijk filmpje tussen, maar het merendeel doet weinig eer aan het bronmateriaal. Het is vreemd waarom ze nu pas bij de gelijknamige games van Midway zijn terecht gekomen (de Rampage franchise was vooral populair in de jaren '80 - '90 en sinds 2006 is er geen nieuw spel meer uitgekomen) maar als liefhebber van Rampage 2: Universal Tour was ik hier toch wel geïntegreerd door geraakt.
De games waarbij een stel monsters gewoon gebouwen vernietigen en wat mensen op eten zouden voor een vermakelijke film kunnen zorgen, maar het is zonde dat regisseur Brad Peyton (die ook al het lauwe San Andreas maakte) dit zonder al te veel humor maakt. Hier en daar eens een kleine verwijzing naar de games met onder andere de rode jurk van Claire en ook zo'n klassieke arcade kast van het spel in de achtergrond maar verder is dit allemaal nogal serieus. Gelukkig laat Peyton zich niet verleiden tot een grootschalige speelduur en blijft dit netjes binnen de speelduur van 2 uur maar zelfs dan begint het naar het middenstuk redelijk hard te slepen. Komt voor een groot stuk ook wel omdat er gewoon een aantal volledige blikken aan clichés worden opengetrokken qua personages. Rambo Burke is gewoon irritant, Claire Wyden is verre van een goede slechterik en haar komisch bedoelde sidekick in de vorm van haar broer Brett is gewoonweg irritant. Zelfs zo'n kleine bijrol als die van cowboy Harvey Russel irriteert over de gehele lijn.
Gelukkig is dit visueel best nog overtuigend. De vergelijking met King Kong is makkelijk gemaakt en hoewel Skull Island qua epicness indrukwekkender was, zijn een aantal van de battles met George, Ralph en Lizzie (de hagedis in de film wordt nooit zo genoemd maar de andere 2 namen komen uit het originele spel) de moeite waard. Veel vernieling in ieder geval en dat is toch net hetgeen dat dit films leuk maken. Beetje jammer wel dat de verhoudingen van de monsters onderling niet altijd even goed overeen lijken te komen. Zeker George wisselt in de gevechten vaak van grootte. Dwayne Johnson blijft verder een perfecte keuze voor dit soort komisch bedoelde actierollen en doet dat goed maar zijn rol als Davis is verre van memorabel. De meeste van zijn personages beginnen tegenwoordig iets teveel een herhaling van zetten te worden. Teleurstellende rol ook van Jeffrey Dean Morgan die zich hier als Harvey Russel een vervelend accent aanmeet en Naomie Harris weet ook weinig meer te doen met haar rol van eventuele love-interest voor Johnson.
Toch wel een teleurstelling eigenlijk en de verwachtingen waren dan al niet enorm hoog gespannen. Hier had een veel leukere film met de nodige tongue in the cheek humor van gemaakt kunnen worden. Het jammerlijke is dat dat er af en toe wel uitkomt - hoewel het dan soms erg puberaal is met George die fuck you doet - maar Peyton neemt dit absoluut veel te serieus. Jammer, maar voor de liefhebbers van het spel: op Rampage - Total Destruction zijn de eerste 2 games als extra toegevoegd.
2.5*
Jaws 2 (1978) 2,5
2 september 2018, 19:13 uur
And I know what a shark looks like, because I've seen one up close
Ik geef toe, ik heb best een zwak voor dit soort filmreeksen. Zo het soort waar de eerste film een ietwat onverwacht succes is en waarbij dan nog een hoop sequels op worden gemaakt. Ik wou al langer eens iets meer van de Jaws saga gaan zien, maar het was pas recent met de aanschaf van een box met deel 2, 3 en 4 dat ik er eindelijk de kans toe zag. Niet echt een idee wat te verwachten (speciaal ook het eerste deel niet herzien om niet te veel te gaan vergelijken) maar hoopte eerlijk gezegd toch op een betere film.
In de eerste plaats omdat Roy Scheider terugkeert als Brody, één van de hoofdpersonages uit de vorige film. Jaws 2 is echter niet veel bijzonders in vergelijking met zijn voorganger en dat is vooral te wijten aan het feit dat regisseur Jeannot Szwarc de kunde mist om hier eenzelfde suspensefilm van te maken zoals Steven Spielberg dat indertijd deed. Hij kiest ervoor om de haai meteen in vol ornaat te tonen en dat doet toch wel wat afbreuk aan de spanningsopbouw. Jammer ook dat hij ervoor kiest om dit niet compacter te maken. Eenmaal de tieners goed en wel op zee zitten (en al zijn aangevallen door de haai) schiet de film in een stroomversnelling maar de aanloop ernaar kabbelt maar zachtjes door. Verder is dit eigenlijk ook maar gewoon een vervolg in the name only te noemen. Oké, met Brody heb je iemand uit de vorige film die terugkeert (maar die eigenlijk gewoon dezelfde verhaallijn voorgeschoteld krijgt met opnieuw de burgemeester die hem niet gelooft) en er is even een korte verwijzing naar de boot van Brody en co maar had verwacht dat er net iets meer ingespeeld was op de eerste film. Nu oogt het meer als een losse remake.
Gelukkig is er dus nog Roy Scheider om de meubelen wat te redden. Hij blijft de beste acteur in de film en hoewel hij hier dus eigenlijk nagenoeg hetzelfde moet doen als vorige keer, blijft het hem wel goed afgaan. Jaws 2 is vooral nog interessant door de toevoeging van de tieners en het feit dat er daar niet veel van overblijven. Het probleem situeert zich echter in het aantal tieners. Mocht Szwarc iets meer personages geknipt hebben en degene die overbleven wat meer backstory hebben gegeven, dan had het een compleet andere film geweest. Nu sterven er mensen zonder dat je doorhebt wie ze eigenlijk zijn. Zonde, want voor de rest zijn hier zeker en vast ook wel positieve punten aan op te merken. De soundtrack van John Williams blijft als een huis overeind staan en ook visueel blijkt dit best nog wel goed. Het is niet van eenzelfde klasse als wat Spielberg deed, maar ik heb al heel wat slechtere haaienfilms gezien.
Ietwat teleurstellend vervolg dus. Misschien waren de verwachtingen net wat te hoog gespannen vanwege de aanwezigheid van Scheider. Ik ging er van uit dat hij meespeelde omdat hij kwaliteit in het product zag maar blijkbaar deed hij mee om onder zijn contract met Universal Pictures te geraken. Ben benieuwd naar de andere delen in de reeks, al zegt het gemiddelde van Jaws 3 ook alweer genoeg... Ach, wie weet valt dat allemaal wel mee.
2.5*
Le Cinéma dans l'Oeil de Magnum (2017) 3,5
Alternatieve titel: Cinema through the Eye of Magnum, 1 september 2018, 15:24 uur
Fotografie en film
Eigenlijk is het grappig hoe deze twee thema's toch onlosmakelijk met elkaar verbonden zijn. Je hoeft geen filmfanaat te zijn om foto's mooi te vinden of vice versa, maar als filmliefhebber kun je soms toch echt wel je ogen te kost geven aan een foto van een bepaalde film of acteur/actrice. Dat moeten de mensen van Magnum indertijd ook hebben gedacht, want zij staan zelfs nu jaren later nog steeds op kop met sommige van de indrukwekkendste shots in de geschiedenis van film.
In dat opzicht is Le Cinéma dans l'Oeil de Magnum een interessante zit. Het begin van de documentaire situeert zich in het ontstaan van Magnum als maatschappij en is vanuit historisch punt erg boeiend. Genoeg nuttige interviews ook met Isabella Rossellini (dochter van Ingrid Bergman die indertijd nog iets met Robert Capa, mede-oprichter van Magnum, heeft gehad) maar ook met een aantal van de nog levende fotografen. Naarmate de documentaire vordert valt het echter allemaal wat als los zand uit elkaar. De dood van Capa betekende een keerpunt voor het bedrijf maar regisseuse Sophie Bassaler geraakt niet verder dan wat interviews met fotografen. Op zich niets mis mee, want dat vormt soms boeiend materiaal maar je blijft wat met je honger zitten wanneer je echt iets over de geschiedenis van Magnum zelf te weten wilt komen. Beetje jammer ook van de korte speelduur, ik vermoed dat er met dit thema toch echt wel meer gedaan kan worden dan nog geen uur aan materiaal. Zeker omdat ik met gemak het dubbele van die tijd zou kunnen luisteren naar iemand zoals Eve Arnold en die komt hier maar sporadisch aan bod.
Misschien dat er nog wel ergens een langere versie rondslingert, maar aangezien werkelijk elke andere site ook al 52 minuten aangeeft vermoed ik dat hier effectief bij zal blijven. Interessant om eens gezien te hebben in ieder geval, al is het maar om eens een gezicht te plakken op wie verantwoordelijk is voor sommige iconische foto's.
Kleine 3.5*