De tweede Hitchcock die ik nu gezien heb. De vorige was North by Northwest en het viel me al snel op dat beide films gelijkenissen met elkaar vertonen. Zo draait het verhaal wederom om een man die op de vlucht slaat, dit keer doordat de desbetreffende man beschuldigd wordt van moord. Met die gebeurtenissen opent de film al vrij sterk, waarna het onderhoudend blijft en zo nu en dan spannend wordt. De vaart wordt er helaas echter uitgehaald wanneer de hoofdpersoon bij het huis van de rijke dame komt. Daarna volgt nog een vrij korte confrontatie tussen verdachte en dader maar is dat een vrij slappe en ook nog korte situatie. Jammer, de film begon nog wel goed, maar qua niveau ging het daarna helaas wat achteruit.
Een film die zich afspeelt om de strijd om Gallipoli. Qua onderwerp allereerst interessant, maar helaas is de film een stuk minder. De film draait namelijk voornamelijk over de vriendschap van Archy en Frank, twee sprinters die besluiten zich aan te sluiten bij de ANZACS en naar Gallipoli vertrekken. En dat is waar de film juist een andere kant op gaat. De opbouw is vrij matig en de film verloopt in een traag tempo. Tussendoor was het me allemaal te vrolijk allemaal terwijl ze toch uiteindelijk oorlog zouden gaan voeren. Zo was ook de oefening met de aanval me iets te lollig uitgewerkt en stelde het wat mij betreft ook maar weinig voor. Pas aan het einde gaat het om de strijd van Gallipoli, al moet gezegd worden dat de manier waarop niet echt interessant is wanneer je een harde strijd verwacht. De grootste verrassing zit dan ook in het vrij confronterende einde.
Alternatieve titel: Flodder 2, 23 juli 2018, 10:08 uur
Toch iets minder leuk dan de eerste Flodder, dit deel waarin de Flodders naar Amerika gaan en verward worden met een Russische familie. Grof, platte humor en de nodige bekende ingrediënten. Zo haalt Maas enkele stukken uit het eerste deel vrijwel volledig om in Amerika nog even een keertje te herhalen. Zoon Kees staat namelijk te basketballen met een aantal volledig naakte dames (in het eerste deel waren de naakte dames aan het tennissen) en zien we een uit de hand gelopen ruzie die eindigt in een autoachtervolging . Qua humor en doen en laten was het weer voldoende, al moet ik zeggen dat opvolger Flodder 3 net weer een stuk leuker was dan dit deel, voornamelijk door de invulling van de cast.
Alternatieve titel: De Man Die Verdwijnen Moest, 22 juli 2018, 23:22 uur
Een degelijke thriller over een man die voor een andere man wordt aangezien, vervolgens daardoor in de problemen komt en vlucht om te kunnen overleven. Een film met een interessant verhaal, een sterke hoofdrol en een aantal degelijke bijrollen. De memorabele scene met het sproeivliegtuigje was erg sterk net als de scene op Mount Rushmore. Met de acties van Roger Thornhill op de veiling zelfs ook nog een stukje humor, al werd het me niet helemaal duidelijk of dat zo ook bedoeld was door Hitchcock.
Voor mij de eerste Hitchcock film die ik gezien heb, als ik me niet vergis. Mede dankzij de hoge notering en de hoge score had ik flinke verwachtingen, maar uiteindelijk op het gebied van spanning viel het me een klein beetje tegen.
Alternatieve titel: Flodder Forever, 21 juli 2018, 17:31 uur
Hoewel Huub Stapel de 'originele' Johnny is, is het vooral Coen van Vrijberghe de Coningh die voor mij de beste Johnny vertolker was. Daarmee ook een vooruitgang wat mij betreft en ook de toevoeging van Stefan de Walle als Kees is een vooruitgang. Nu is Kees een behoorlijke slungel waar hij eerder een bijdehand mannetje was, en dat slungelige werkt veel beter naar mijn idee. Ook leuk om te zien dat dit deel uiteindelijk verder ging met de serie, zo ook de entree van Hennie die nog een leuke grap met zoon Kees uithaalt. Terugkeer van opa, alhoewel hij toch was overleden nadat hij met zijn rolstoel vast kwam te zitten op het treinspoor in deel één en dus ook niet aanwezig was in Flodder in Amerika maar jammer dat uitgerekend de familie Neuteboom op vakantie gaat en daardoor nauwelijks in de film voorkomt. Qua doen en laten is het niet veel veranderd na twee eerdere films, maar Flodder 3 vermaakt ook nog wel degelijk en is dankzij de 'vertrouwde' cast net iets leuker dan deel twee. Mooi ook dat 'explosieve einde', wat weer het tegenovergestelde resultaat is van het einde van deel één.
Kleine verhoging van de score na herziening. Vond het toch een heel stuk brutaler en botter dan de gemiddelde afleveringen van de serie, wat al bijvoorbeeld begon aan het begin van de film toen Whiskey door Ma Flodder werd geschopt. Werd mij wel weer eens te meer duidelijk dat de cast niet mijn meest favoriete cast is, want zo vind ik Stefan de Walle (die een compleet andere Kees speelde) en Coen van Vrijberghe-de Coningh leuker in hun rol als Kees en Johnny. Zelfde wat ook weer met de jongste flodders het geval is. Horace Cohen was daarin toch wel een heel saai personage. Opa daarentegen ook een leuke rol. Het moment dat hij in volle vaart met zijn rolstoel over de weg scheert en dat gezicht als hij meiden met zijn bordje van conducteur op hun kont slaat. Geweldig. Nelly Frijda op dreef, Tatjana Simic als eyecandy. Lou Landré als sullige Sjakie. Het grootste succes van de film komt duidelijk door de cast. De film zit vol grove situaties, die stuk voor stuk hilarisch zijn, maar ook genoeg van de scenes zijn memorabel. De film is me na jaren niet te hebben gezien toch weer beter bevallen.
Alternatieve titel: Robert A. Heinlein's The Puppet Masters, 16 juli 2018, 09:36 uur
Beetje The X-files achtig.
Een sciencefiction/thriller waarin de aarde te maken krijgt met een slakken achtige buitenaardse invasie waardoor de mensen worden overgenomen. De hoofdrolspelers doen denken aan Mulder en Scully en de wijze waarop de twee te werk gaan heeft ook meerdere raakvlakken. Los van de vergelijkingen met The X-files, een vermakelijke film. Een film met een vrij behoorlijke vaart en een aantal spannende momenten. Ook de sfeer is prima.
Remember that kid everyone ignored on Valentine's Day?
- He remembers you.
Standaard slasher. Vooral veel formulewerk waarin een gemaskerde moordenaar een groep vriendinnen vermoord. De link wordt al snel gemaakt naar een voorval uit het verleden, maar kent niet al te veel grote verrassingen. Een leuke cast met blikvangers Denise Richards als eyecandy en David 'Angel' Boreanaz, maar ook een kleine rol van Katherine Heigl die op de vlucht in het mortuarium zich verstopt in een lijkenzak, waarna de moordenaar haar keel doorsnijdt . De film bevat een aantal fijne kills, onder meer met een pijl en boog en een boormachine in het water waarna kortsluiting ontstaat een redelijk sfeertje en het wordt zo nu en dan ook nog wel wat spannend. Einde daarentegen zorgde voor de grootste verrassing toen de moordenaar bekend werd. Eerlijk is eerlijk, ik had het niet zien aankomen.
Boo. Om te beginnen heeft deze film niet bepaald de meest interessante titel en qua originaliteit is het toch wel heel droevig gesteld. Gelukkig is de film wel een stuk beter dan de titel, al moet gezegd worden dat het ook zeker geen goede film is. De setting daarentegen is wel goed. De film speelt zich af in een vervallen ziekenhuis, wat het meest voor plezier zorgt. Qua acteren is het zwak maar de special effects zien er vrij behoorlijk uit. Verhaal werd een beetje teveel van het goede en ging na een tijdje wel wat vervelen. Qua sfeer op zich zo nu en dan best oké, met een aantal redelijke schrikmomenten aangevuld.
Een misdaaddrama waarin de vriendschap van een aantal jongens in Hell's Kitchen centraal staat. Een film die zich rustig opbouwt en ruim de tijd neemt om de karakters te introduceren. De film kent niet echt heel grote verrassingen, maar weet de gehele speelduur de aandacht vast te houden. Van het ongelukkige moment waardoor de vrienden in de gevangenis komen tot aan de gebeurtenissen in de gevangenis tot aan het leven na het uitzitten van de straf in de gevangenis. Wraak voor het misbruik en daaropvolgend het sterke uitgewerkte plan waardoor de moord niet gestraft wordt en de groep nog één keer samenkomt . Een ruime zit, maar door het interessante verhaal en het sterke acteerwerk van de cast, voelt het eigenlijk niet als een ruime zit.
Alternatieve titel: Look Who's Back, 15 juli 2018, 08:00 uur
Flinke tegenvaller. Had er vooraf wel het één en ander van verwacht. Het idee dat Hitler in de moderne tijd zou terugkeren, leek me op voorhand wel grappig. Probleem was dan ook dat de film uiteindelijk compleet anders was dan ik had gedacht. Hoopte op een film waarin hij constant in hilarische situaties kwam dankzij de moderne technologie maar dat ging net even wat anders. Die situaties zijn er wel, zoals met de telefoons en dergelijke maar het is helaas niet op een grappige manier uitgewerkt. Het begon nog redelijk grappig toen Hitler bij die winkel met de krantenrek onderuit ging, maar al gauw werd duidelijk dat Er Ist Wieder Da geen standaard komedie is. Het hele gebeuren dat het puur om politiek ging werd me heel snel al zat en met een ruime 110 minuten is dit dan ook een veel te lange film.
Degelijke film die zich in een post apocalyptische wereld afspeelt en waarin een kleine groep mensen in leven probeert te blijven. Film begint compleet to the point, aangezien je midden in de overlevingstocht zit en de groep met allerlei wapens rondloopt. Nadeel is dat de groep al snel bij een verlaten woning aankomt, waar vrijwel de gehele film zich afspeelt. De verrassingen in het huis en de daaropvolgende bestorming zijn een interessant pluspunt en dit gegeven zorgt voor een aantal flink brute actiescènes. De film is spannend tegelijkertijd en weet met de invulling van de cast degelijke personages neer te zetten. De daarbij behorende sfeer is sterk en de grauwe kleurenfilter geeft ook net dat extra beetje sfeer.
H.P. Lovecraft's Dreams in the Witch-House (2005) 2,5
Alternatieve titel: Dreams in the Witch House, 14 juli 2018, 12:32 uur
Enigszins tegenvallende vierde aflevering uit de Masters of Horror reeks. Het verhaal vond ik wat tegenvallen, maar de uitwerking vond ik net iets beter. Het wordt allemaal redelijk mysterieus opgebouwd en Stuart Gordon werkt het grootste deel met een vrij donkere setting, wat de sfeer alleen maar goed doet. Maar het is jammer dat er weinig horror in voor komt, waardoor er vooral de eerste helft weinig te genieten valt. Zo is de rat met het menselijke gezicht van bedenkelijk niveau. De laatste pakweg 10 a 15 minuten wordt de film beter en beter en komt er meer spanning in en zelfs een hoeveelheid bloed en wat lichte gore. Jammer genoeg is dat dan ook meteen het einde.
Alternatieve titel: Monika - A Wrong Way To Die, 13 juli 2018, 11:01 uur
Een film van Steven R. Monroe. Eerlijk gezegd had ik die naam nog niet eerder gehoord maar het blijkt dus dat hij de regisseur is van de remake I Spit On Your Grave. Een vluchtige blik in zijn lijst met gemaakte films levert vooral slechte resultaten op en de eerder genoemde film, inclusief het tweede deel lijken zonder meer qua beoordelingen zijn beste werk. De I Spit On Your Grave films heb ik op het moment van schrijven nog niet gezien, maar ik kan me na het zien van MoniKa voorstellen dat die films waarschijnlijk wel een stuk beter zullen zijn.
MoniKa is een vrouw die vermoord wordt maar toch weer terugkeert om wraak te nemen. Qua verhaallijn doet dat wat denken aan de klassieker The Crow, maar met die vergelijking houdt het dan ook meteen op. Het verhaal komt tergend langzaam op gang, maar weet hoe gek het ook klinkt eigenlijk nauwelijks op gang te komen. Het verhaal is saai, de film is langdradig en er is vrijwel nergens sprake van spanning. Zelfs een sfeervol geheel is het allerminst. De film zit vol met dialoog en slechts een aantal actiescenes die geen indruk maken. Het einde daarentegen is de grootste verrassing.
Dan word je dus uitgedaagd om een film te kijken van Something Weird. Op voorhand werd ik daar al niet bepaald vrolijk van, maar heel toevallig had ik ergens nog Basket Case liggen. Desondanks die film toch heel lang vermeden en nu omwille van die reden toch maar eens opgezet.
Basket Case is een film die vooral opvalt door het belabberde verhaal ervan. Een jongen wordt gescheiden van zijn misvormde broer en die, of beter gezegd dat ding, besluit daarvoor wraak te nemen. Ook al komt de film uit 1982 en is het inmiddels flink verouderd, het monster in de rieten mand ziet er belabberd uit. Vooral wanneer het in beweging komt is het bijna lachwekkend om te zien. Was net of ik op dat moment naar 'Buurman & Buurman' of een 'Chicken Run' aan het kijken was, al moet ik zeggen dat ik die andere titels beter vind.
Qua sfeer was het redelijk gesteld met Basket Case, maar spannend werd het vrijwel nooit. Kills zijn grotendeels off screen waarna het bloed in de rondte vliegt, waardoor het op het gebied van horror ook zeer zeker niet kan overtuigen. En ook de humor was eerder tenenkrommend dan leuk.
Alternatieve titel: 1944: Forced to Fight, 1 juli 2018, 12:21 uur
Stevig oorlogsdrama die qua opening mij even deed denken aan Saving Private Ryan. Niet dat deze opening zo extreem is als de film van Steven Spielberg, maar de bestorming had er zeker wel gelijkenissen mee. De film komt dus goed op gang en bevat de nodige actiescenes. Er komen onder meer tanks voorbij en er vinden aanvallen plaats vinden vliegtuigen, ook het nodige geweld wordt vrij hard in beeld gebracht getuige het feit dat een soldaat aangeeft dat het rustig is op het moment dat hij wordt afgewisseld, en de volgende die zijn plek overneemt door een sniper door het hoofd wordt geschoten. Film wordt van twee kanten getoond, maar kent gaandeweg een mindere periode waardoor de vaart wat afneemt. Toch wordt de film sterk hervat en kent de scene waarin de mannen een jonge groep tegenstanders treft een verrassend slot.
1944 wisselt harde actiescenes af met de nodige drama en zelfs een vleugje humor. Vooral de scene waarin de mannen toegesproken worden, de heer in kwestie 'heil hitler' zegt en de soldaat vervolgens zegt 'ik zeg niets' en daaropvolgend de foto's van hitler welke ze niet willen hebben is grappig.
De verfilming naar een boek van Stephen King. Een productie die uiteindelijk zeer moeizaam tot stand kwam en welke uiteindelijk ook jaren heeft geduurd om te maken. Arcel maakte de film met Idris Elba als de gunslinger en Matthew McConaughey als de magiër. Het verhaal zelf stelt maar weinig voor, en eerlijk is eerlijk, ik ken de boeken alleen van naam, maar een film maken van net iets meer dan 90 minuten is best kort. Vooral als je bedenkt dat er al vele boeken in de reeks zijn uitgebracht.
The Dark Tower weet zich niet te onderscheiden tot een sterke boekverfilming, maar het is me allemaal toch behoorlijk meegevallen. De film ziet er visueel sterk uit en heeft een aantal fijne actiescènes, waarbij Elba flink in het rond kan knallen. Het is echter jammer dat het script wat aan de matige kant is.