- Home
- Bobbejaantje
- Logboek
Logboek
Via deze pagina blijf je op de hoogte van recente stemmen, meningen en recensies van Bobbejaantje.
Standaard zie je de activiteiten in de huidige en vorige maand. Je kunt ook voor een van de volgende perioden kiezen:
januari 2023, februari 2023, maart 2023, april 2023, mei 2023, juni 2023, juli 2023, augustus 2023, september 2023, oktober 2023, november 2023, december 2023, januari 2024, februari 2024, maart 2024
Selecteer maand & jaar
The Uninvited (1944) 3,5
31 januari 2019, 22:11 uur
Mooie sfeervolle b&w film die je best bekijkt als een drama/dedective met bovennatuurlijke elementen. Als je het bekijkt als een horrorfilm kom je bedrogen uit want, ondanks de leeftijd van de film, waren er op dat vlak al veel betere prestaties geleverd, tot stomme films van de jaren '20 toe.
Omdat deze film moeilijk op zondagnamiddag op tv vertoond kan worden, te eng voor kinderen, maar niet eng genoeg om als laatavond film te fungeren, is deze misschien wel wat in de vergetelheid geraakt. En zoals gezegd, hij is eigenlijk moeilijk in een vakje te duwen, voor mij is het geen spookfilm pur sang omwille van detective en andere elementen. Mysterie/Romance, zoiets? Een soort feel good ghost story, waar liefde in de lucht hangt, en die durft afsluiten met een dijenkletser van formaat.
Niettemin heeft deze film wel nog op andere wijze gescoord, met name heeft componist Victor Young een stukje memorabele muziek gecomponeerd "Stella By Starlight" dat nadien uitgegroeid is tot een legendarische jazzklassieker, van Charlie Parker tot Miles Davis vertolkt, en met lyrics erbij door Frank Sinatra en co. Om die reden alleen al heeft deze film bij mij toch wel een streepje voor.
Aimée & Jaguar (1999) 4,5
31 januari 2019, 15:20 uur
stem geplaatst
Night without Sleep (1952) 4,0
27 januari 2019, 09:31 uur
Heb erg genoten van deze mystery/noir. Geweldig hoe men er in die tijd in slaagde om met een minimum aan middelen een maximum aan suspense op te wekken. In dit geval gaat het niet om een whodunit maar om een whatdidhe.
Alcoholisme, freudiaanse complexen, femme fatales, het komt allemaal langs in deze film, gekaderd door de voice over van een prima spelende Gary Merrill. Het is een echte dialogenfilm maar deze zijn op niveau en entertainend in een script dat opgebouwd is uit flashbacks.
Van de cast heeft Linda Darnell nog de grootste carrière uitgebouwd, op een bepaald moment werd ze trouwens beschouwd als één van de mooiste Hollywoodvrouwen, wat wel een teken is dat ze goed in de markt lag. Het moment dat je het accent van Hildegard Knef voor het eerst hoort in de film, is het duidelijk dat het gaat om een immigré, zijnde van Duitse afkomst. Een kleine search leert ons dat zij onder meer haar plaats heeft verworven in de Duitse filmgeschiedenis met de eerste naaktscene ooit in een Duitse film (Die Sünderin, 1951) wat toen een schandaal heeft veroorzaakt.
Prima regie en cinematografie van respectievelijk Roy Ward Baker en Lucien Ballard. De film speelt zich af bij nacht (in de flashbacks) en de vroege ochtend, met een mooi spel van licht en schaduw.
Alsook is er een prima muziekscore van Cyril Mockridge en - daar hou ik van - spelen enkele scenes zich af in een jazzclub met band en jazzdiva achter de microfoon.
Man on Fire (2004) 2,5
26 januari 2019, 11:45 uur
Het is een recht voor de raap wraakfilm, met een langzame opbouw in het eerste deel gevolgd door over the top geweld in het tweede deel. Ik vond de wraakacties van een op zich prima acterende Denzel Washington te Hollywoodiaans grotesk om voor realistisch te houden. Daardoor kon ik mij niet echt goed inleven, had meer het gevoel naar een spektakelstuk te kijken, wat het ook is natuurlijk. De gevoelige momenten in de film, liggen er dan weer te dik op voor mij. Wat engelachtige muziek op slow motion vind ik een te doorzichtige poging om bij de kijker bepaalde snaren te raken.
Maar toegegeven, hij kijkt wel vlot weg, het is niet dat je je als kijker verveelt. Heb me ook minstens één keer geamuseerd met een dialoog die langskwam.
A Star Is Born (1954) 2,0
25 januari 2019, 11:31 uur
Vond ik de versie van 1937 mierzoet, dan vind ik deze een overdosis pathos hebben. Judy Garland kon me in al haar snotterigheid niet overtuigen, bij bepaalde scenes zetten mijn tenen het zelfs op een krullen. Het grote melodrama gecombineerd met een lange lengte maakten het niet zo'n aangename zit. Mijn verwachtingen lagen redelijk hoog, te hoog blijkt. Mogelijk ligt het kijkplezier wel hoger als je deze film bekijkt als eerste versie van A Star is Born.
Het ontbreken van bepaalde beelden, die vervangen werden door stills, maakte het er niet beter op al wil ik daar de film nu niet op afkraken. Aan positieve kant vond ik het geheel mooi gefilmd, met veel zorg voor kostumering, decors, zoals we gewend zijn van dergelijke producties.
Nog een musical afgevinkt maar naar deze keer ik vermoedelijk toch niet meer terug.
Rosetta (1999) 2,5
24 januari 2019, 07:49 uur
Rosetta is de film die de gebroeders Dardenne hun bekendheid heeft gegeven, met een gouden palm voor actrice Emilie Duquenne in Cannes. Na La Promesse en La Fille Inconnue, die ik beide geweldig vind, was dit voor mij de derde Dardenne die ik bekeken heb. En voor mij de minste tot nu toe.
Ik vond het karakter van Rosetta te ééndimensioneel om voor mogelijk te houden. Anderhalf uur lang zie je een robot over het scherm schuiven waar maar één zinnetje uitkomt: 'ik wil werk'. Als kijker kom je niets te weten over haar dromen of wat haar drijft. Ik kan begrijpen dat het leven aan de onderkant heel hard is maar niettemin vind ik het geschetste beeld onevenwichtig. In het leven van Rosetta is er niet één persoon, man of vrouw of hond, voor wie ze enige liefde voelt, tenzij de suggestie op het einde van de film dat er iets kan ontluiken met de jongen die ze verklikt heeft bij zijn werkgever.
In tegenstelling tot de andere films van Dardenne die ik reeds gezien heb, mis ik hier vooral een plot. De film lijkt een hoog tempo te hebben, Rosetta holt van hot naar her, met of zonder laarzen, maar de verhaallijn kabbelt maar voort zonder enige spanningsboog. De camera plakt anderhalf uur lang op de huid van Rosetta maar de kijker komt gewoon niets te weten over haar, wat bij 'echte' documentaires toch wel anders is. Nu krijgt de kijker enkel wat losse eindjes te zien, zoals niet duidelijk is hoe de relatie van Rosetta met haar moeder zal evolueren, wat natuurlijk makkelijker is dan een coherent geheel te brouwen.
Rosetta lijkt mij een verdienstelijke film, op de weg van de gebroeders Dardenne, maar dan vooral stilistisch, zeker niet omwille van een sterk script. En Emilie Duquenne levert inderdaad een goede acteerprestatie, al ben ik nu ook niet zo laaiend enthousiast dat dit een prijs moest krijgen. Als dergelijke 'politieke' film in de prijzen valt, kan dat mogelijk ook te maken hebben met een statement dat de jury wil maken. De schokkerige camera die haar op de huid plakt, zal de actrice daarbij ook wel ten voordele geweest zijn, zonder daarmee te willen afdingen op haar prestatie.
Dellamorte Dellamore (1994) 3,5
Alternatieve titel: Cemetery Man, 20 januari 2019, 08:18 uur
Absoluut een trashy en over the top film. Ik had geen idee dat het een film met humor was en op dat vlak was het zeker een aangename verrassing. Ik kon de combinatie van droge comedy en horror helemaal smaken. Echt spannend wordt het nooit maar dat maakt me niet uit in het entertainende geheel.
Hoewel het dus een trashy film is qua concept en scenario vind ik het wel allemaal mooi in beeld - soms over the top - gebracht. Sfeervolle belichting op de begraafplaats, zelfs een Hitchockiaans shot op het einde van de film, wanneer Fransesco de inspecteur - nog zo'n running gag - ontmoet op de trappen in het ziekenhuis.
Verder meen ik dat de film ook een verwijzing bevat naar A Clockwork Orange. de electronische muziek van Wendy Carlos wordt dan toch onder de droomsekwens van Francesco gezet. Niet toevallig een scene waarin hij ultragewelddadig tekeer gaat.
Aanrader voor liefhebbers van cultfilms en horror met een vette knipoog!
Johnny Eager (1941) 4,0
16 januari 2019, 23:40 uur
Prima film noir waarvan het verhaal me van begin tot eind heeft meegesleept. Regie en cinematografie zijn degelijk, zonder uitmuntend te zijn. Het script zit goed in mekaar en gaat zijn fatalistische gangetje zoals het hoort in dit soort films, met goeie pittige dialogen. Robert Taylor is meesterlijk als de charismatische maffia boss - en ook wel een homme fatale - maar de echte ontdekking was voor mij Van Heflin die een literair aangelegde schurk speelt. Een typetje dat we nog niet veel gezien hebben. Zoals hier op het forum reeds gezegd, krijgt de film daardoor een extra literaire en vaak humoristische kleur als tegenwicht voor het donkere verhaal waarin alle personages zich voortbewegen. De film kent een sterk einde waaruit blijkt dat licht genomen beslissingen grote gevolgen kunnen hebben. En verder kijk ik al uit naar de volgende film met de redelijk verrukkelijke Lana Turner.
Journey into Fear (1943) 4,0
15 januari 2019, 21:24 uur
Genietbare noir/thriller die vooral visueel uitmuntend is. Van regisseur Norman Foster heb ik nog geen andere films gezien maar de hand van Orson Welles lijkt hier toch wel aanwijsbaar. De editing was in handen van Mark Robson, die nadien enkele horrorklassiekers voor Val Lewton zou gaan regisseren. Topteam toch wel.
De plot lijkt me redelijk stevig, ondanks of dankzij de inmenging van verschillende scenaristen.
Joseph Cotton vond ik heel geloofwaardig in zijn rol van een werknemer die in een kluwen van intriges terechtkomt, en boven zichzelf uitstijgt. Behalve thrills bevat deze film ook wel wat humor voor wie er voor open staat. Het gesprek tussen Cotton en de Franse passagier over diens vrouw en zijn liefde voor communisme is kostelijk. Ook diens pogingen om Cotton te bewapenen zijn hilarisch zonder dat de scenes de toon van de film veranderen. Onvergetelijk is de figuur van de huurmoordenaar die de hele film lang geen woord zegt maar des te meer aanwezig is. Gespeeld door Jack Moss die eerder meewerkte als editor aan Welles' The Magnificent Ambersons.
Wat ik ook knap vond aan de film is het gebruik van scheepsgeluiden om de spanning aan te zwengelen. Aan boord van het schip hoor je telkens in de achtergrond het vage gebons van een machine. Well done.
Geen klassieker maar meer dan goed genoeg voor liefhebbers van het genre.
Liebestraum (1991) 4,0
14 januari 2019, 12:29 uur
Prachtfilm die de impressie geeft van een soort nachtmerrie/droomtoestand. Heel mooi gefilmd in (neo-)noir traditie en een prachtig donkere electronische soundtrack - behalve het perfect gekozen titelnummer- van Mike Figgis die er aldus helemaal een auteursfilm van maakt. Goeie acteerprestaties van Kevin Anderson, Pamela Gidley en Bill Pullman. Fijn om Kim Novak aan het werk te zien - niet in een makkelijke rol - in haar laatste film.
Plot, sfeerschepping, het zit allemaal goed hier. Het vrij lage tempo stoorde me niet omdat ik me meegezogen voelde in de sfeer. Typisch een film van begin jaren negentig waarvan de sfeer nog best te vergelijken is met Twin Peaks (de serie kwam uit voor deze film). Pamela Gidley zou nadien nog opduiken in Twin Peaks: Fire Walk With Me (1992), de prequel op de serie, wat wel past in het plaatje.
Liefhebbers van Twin Peaks/Lynch zullen Liebestraum zeker kunnen smaken.
The Bohemian Girl (1936) 1,5
11 januari 2019, 23:09 uur
stem geplaatst
La Prisonnière (1968) 4,0
Alternatieve titel: Female Prisoner, 10 januari 2019, 14:34 uur
De film roept bij mij herinneringen op aan Peeping Tom (1960) dat zich eveneens concentreert op voyeurisme vs. liefde. Het is overduidelijk dat La Prisonnière in volle swingin' sixties gemaakt is, getuige het gebruik van fel psychedelische kleuren en vormen als equivalent van hallucinogene ervaringen (zie ook bvb. A Space Odissey 2001, in hetzelfde jaar gemaakt, bevat ook een dergelijke trip), aftasten van relaties, de zoektocht naar (seksuele) identiteit ....
Hoewel de esthetiek - onvermijdelijk maar niet hinderlijk - gedateerd overkomt, is het thema van de film actueler dan ooit in het huidige digitale tijdperk. Pornografie is nog nooit zo massaal verkrijgbaar en binnen handbereik (no pun intended) geweest dan vandaag, ontdaan van elke soort intimiteit.
Met zijn laatste film bewees H.G. Clouzot de vinger aan de maatschappelijke pols te houden, en betekent het een waardige afsluiter van zijn oeuvre.
The Shanghai Gesture (1941) 1,5
9 januari 2019, 22:32 uur
Beetje een saaie film. Vooral het eerste uur moet je op de tanden bijten omdat er nauwelijks iets gebeurt behalve wat gepalaver in het casino. In de finale - de gastentafel bij Mother Gin-Sling - wordt de spanning wat opgedreven maar de van de pot gerukte twists in het script dragen voor mij niet bij aan het inlevingsvermogen in het verhaal.
Noch het script, noch de acteurs (die ik in andere films zeker wel kan appreciëren), noch de regie en cinematografie konden mij boeien. Enige pluspunt is de wijze waarop Jozef von Sternberg in de beginfase Gene Tierney als een überwoman in beeld brengt. Duidelijk is dat hij ervaring heeft met het filmen van übervrouwen.
Deze film staat ook wel te boek als een film noir omwille van het fatalistische gebeuren, maar in mijn ogen heeft het meer iets van een melodramaatje badend in een decadent exotische sfeer. Ongetwijfeld bestaat hier een publiek voor, afgaande op de positieve reviews die ik terugvind op het internet, maar mij hebben ze niet kunnen overtuigen.
High Sierra (1941) 3,5
9 januari 2019, 10:22 uur
Genietbare film noir met de groten Humphrey Bogart en Ida Lupino in de hoofdrollen. Ook een jonge Cornel Wilde speelt mee in deze film als handlanger Mendoza, enkele jaren voor hij zelf een ster zou worden. De nadruk ligt in deze film meer op het praten dan op de actie (typisch voor vroege noirs), wat de spankracht niet altijd ten goede komt. Niet voor niets bevatten de credits een 'dialogue director'. Het eerste uur van de film, tot aan de hold-up, gebeurt er weinig. Nadien komt er wel vaart in de film met in de finale een spectaculaire achtervolging in de Sierra Nevada.
Geen echte topfilm in vergelijking met wat nadien nog zou geproduceerd worden in het noirgenre maar historisch wel belangrijk als doorbraakfilm voor Bogart, zoals hier op het forum al aangegeven, en in zijn geheel voldoende entertainend.
Isle of the Dead (1945) 4,5
9 januari 2019, 01:08 uur
Heerlijke film. De eerste maal dat ik Boris Karloff in een 'normale' rol aan het werk zie en ik vond hem wel goed gecast in deze film als maniakale generaal die het noorden langzamerhand verliest.. Wanneer zijn personage in de eindscene doodziek door de kamer strompelt, roept hij herinneringen op aan het wereldberoemde monster dat hij voor Universal voordien neerzette: leuke referentie. Behalve goeie acteerprestaties zit de sterkte van de film voor mij vooral in de prima b& w fotografie van Jack MacKenzie die blijkens zijn cv eerder tot de tweede garnituur behoort maar hier toch wel een sterke prestatie neerzet met schimmige nachtelijk verlichte taferelen en binnenhuisscènes. Zo bevindt de zieke vrouw des huizes St. Auby zich dikwijls in haar slaapkamer waar schaduwen van de lamellen zich steevast aftekenen tegen de muur, in de beste expressionistische/noirtraditie traliewerk suggererend.
Heel de film moet het trouwens hebben van een psychologisch dreigende sfeer die gevoed wordt door het bijgeloof van de eilandgasten. Prachtig hoe regisseur Mark Robson en zijn producer Val Lewton een beklemmende sfeer weten neer te zetten, en dit louter op basis van suggestie. De horror bevindt zich in de verbeelding van de mensen. Op dat vlak deed de film me ook wel denken aan I Walked with a Zombie binnen het verdere oeuvre van Lewton. Ten laatste wil ik zeker de prachtig majestueuze maar toch ingehouden muziekscore van de gelauwerde Leigh Harline benoemen die de perfecte gezel is voor dit stukje cinema.