Logboek
Via deze pagina blijf je op de hoogte van recente stemmen, meningen en recensies van Lovelyboy.
Standaard zie je de activiteiten in de huidige en vorige maand. Je kunt ook voor een van de volgende perioden kiezen:
januari 2023, februari 2023, maart 2023, april 2023, mei 2023, juni 2023, juli 2023, augustus 2023, september 2023, oktober 2023, november 2023, december 2023, januari 2024, februari 2024, maart 2024
Selecteer maand & jaar
Gangster Squad (2013) 3,0
31 juli 2019, 16:33 uur
Een hele andere kijk op de zogenaamde Mob-squads waar James Ellroy in Strikt Vertrouwelijk over schrijft, wat later uiteraard als LA Confidential op het scherm zou verschijnen. Laat er geen vergissing over bestaan dat deze zogenaamde Gangster Squad's of Mob Squad's zoals Ellroy ze omschreef, echt bestonden. Toch een saillant detail dat ze in LA Confidential voornamelijk fout en corrupt waren en in deze film juist wel aan de goede kant staan. Waar overigens deze film stopt begint LA Confidential.
Wat Gangster Squad het meeste kenmerkt is het verschil met LA Confidential. Alle klasse qua verfijndheid, acteren, personages, het op te lossen raadsel en goed dialogen mankeert tot op zekere hoogte aan Gangster Squad. Daarmee is het dan nog niet meteen een slechte film, een redelijk gangbare actiefilm met de nodige gang, zat actie, en een beetje humor, sommige scenes best wel aardig in elkaar gemonteerd of gechoreografeerd, daar en tegen, foutje wanneer Gosling de gewonde schoenpoetser tegen de borst wil drukken maar daar reeds bloedvlekken zitten. Ik denk dat de eerste take niet helemaal naar de zin was. Mooi dreigend sfeertje overigens wanneer hij daarna een van de schutters liquideert en naar binnen gaat om Cohen te grijpen. Fijn sfeertje, mooi opgebouwd. Over de acteurs gesproken, Gosling, Brolin, Penn en Patrick halen met gemak op de automatische piloot een voldoende.
Eindresultaat, een meer dan vermakelijke actiefilm met een best wel mooi jaren '50 sfeertje. Gewoon aardig voor zo nu en dan...
300: Rise of an Empire (2014) 2,5
31 juli 2019, 16:09 uur
Al niet zo'n hele erge fan van het origineel, niet dat ik een beetje stilistisch hak en zaag werk niet kan waarderen, maar redelijk inhoudsloos is het wel, en dit zogenaamde vervolg niet anders.
Uiteindelijk gaat het om één of andere zeeslag, iets waar overigens weinig, historisch gezien, van klopt, tevens kan die Sullivan Stapelton een dergelijke rol niet dragen. Heeft lang niet het charisma en de overtuiging, die Butler in 300 wel in zijn aanwezigheid en toespraken legt, om een dergelijke leider te zijn.
Maar goed dat zijn allemaal dingen waar je uiteindelijk niet naar moet kijken. 300: rise of an empire moet je vooral kijken vanwege de stijlvolle shots met tegenlicht, de stripachtige sfeer met veel contrast, de kleurfilters en natuurlijk de over the top actie en dikke bloed klodders die in het rond vliegen. Het summum van een hersenloze hak en zaag film, dan zit je met deze geramd. Verder is ieder vorm van denken overbodig bij deze prent.
Nightcrawler (2014) 2,5
31 juli 2019, 16:01 uur
Weinige verhullende noch charmante aanklaagt tegen sensatiejournalistiek en hoe daar mee gescoord wordt en waarvan de vraag blijft waar de oorzaak ligt. De kip of het ei, begint het bij de gebruikers of de pushers? Want als de pushers niet filmen valt er niets te kijken...Het idee van de film is dan ook best wel interessant en leent zich prima voor een goede film. Het ongeluk, de opname, de editing floor en het nieuws waar het in behandelt wordt en de uiteindelijke aflevering op tv waar het in te zien is, de hele wandel komt in die zin in beeld.
Waar ik echter inhoudelijk helemaal op afhaak gedurende de film is het gedrag van Lou Bloom, die een uitermate naar en eng mannetje blijkt te zijn. Niet alleen heb ik niets met de gozer en vind ik niet grappigs aan zijn handel en wandel, er komt ook niet een stukje reflectie of leermoment voor hem waardoor alles anders of beter wordt, of bijvoorbeeld karma zijn werk doet. Tenenkrommend zit ik meer dan twee uren naar een lul van gozer te kijken die alleen maar zijn zin krijgt. Misschien mis ik in eerste instantie de ironie van het geheel maar hier kan ik even helemaal niets mee.
Anders dan anders is het uiteraard wel en Gylenhaal zet zeer overtuigend de enge en gladde Bloom neer. Toch had ik het mooier gevonden als hij zelf op de brancard afgevoerd werd als the news of tommorrow. Nu lijkt, doe maar kut en je komt er wel, de boodschap
Cast Away (2000) 4,0
30 juli 2019, 10:25 uur
Heeft ooit wel eens meer indruk gemaakt, desondanks blijft het een bijzondere film met veel stof tot nadenken. Want waar gaat de film nu per definitie over? De schipbreuk? Liefdesverdriet? Overlevingsdrang? Eenzaamheid? Natuurlijk allemaal, in meer of mindere mate, maar ik denk dat de grootste aanklacht van de film gaat over het begrip 'tijd'. De greep die het concept tijd tegenwoordig op de mens heeft. Alles moet op tijd, het moet zo snel mogelijk, er moet nog meer, agenda erbij, strakke planning, je bent niet op tijd...Chuck spreekt in de beginfase van de film meer over 'tijd', dat alles te lang duurt en alles op tijd moet, dan iets anders. Chuck lijkt een vlees geworden metronoom die bij de tijd lijkt te leven, tijd voor zijn vrouw, de tandarts of een fatsoenlijk kerstdiner lijkt er niet in te zitten. De tijd beheerst de mens, zorgt voor haast en stress. Een vriend van me die met een ernstige burn-out te kampen heeft gehad zei dat de beste keuze die hij nadien gemaakt heeft het niet meer dragen van een horloge was.
Hoewel Chuck, hilarisch genoeg, zijn eerste dagen nog steeds bepaalde gewoontes na leeft zoals de pakjes bij elkaar zoeken, bewaren en sorteren, zal hij er snel achter komen dat op dit eiland het concept tijd niets is. Tijd bestaat niet meer, het is een begrip geworden die daar niet van toepassing is. Zeg maar een grote detox van haast. Hoewel niet altijd even soepel en flatteus volgen we Chuck in zijn eerste dagen en weken zichzelf ontwikkelend en dingen bedenkend om te kunnen overleven. Vooral de scene met het vuur is aandoenlijk en aanstekelijk. Mr. Wilson is een leuke psychologische touché, een mens die niét in zichzelf praat is gek of wordt gek, dit is een wellicht toevallig ontstaan dingetje maar wel heel belangrijk om niet helemaal de realiteit uit het oog te verliezen en aftestompen of gek te worden. Een ongelofelijk metamorfose maakt later plaats voor de weldoorvoede Chuck en andermaal zien we hem als een halve wildeman op het eiland rondscharrelen nu toch wel met de overtuiging dat zijn einde toch wel naderend is. Aan alles is te merken dat hij op het randje zit en op korte termijn echt weg moet zijn van dat eiland.
Eenmaal terug in de bewoonde wereld is alles wat hij had en waarvoor hij zijn best deed terug te keren, niet meer. Een verschrikkelijke tegenstelling dringt zich aan je op. Zo alleen was hij op het eiland toch niet, met Mr. Wilson en Keli als stuwende kracht tot terugkeer, terwijl nu tussen de mensen, lijkt hij toch stuurloos, doelloos en vooral alleen, want Keli is verder gegaan. Ik snap ook niet dat ze na dat 'welkomstfeestje' hem helemaal alleen laten zitten, te midden van al dat eten. Iedereen loopt de deur uit, zelfs zijn maat Stan. Ik vind dat onbegrijpelijk. Van de andere kant zou je kunnen stellen dat het symbool staat, dat hij nog steeds op dat eiland is. Dat hij weer tussen de mensen is, maar nog steeds alleen.
Is het dan zo depressief en triest? Had hij beter op het eiland kunnen blijven en doodgaan? Nee, Chuck zelf haalt er een meer dan prima boodschap uit, dat Keli hem redden en hij verder moet met het leven. 'Er spoelt wel weer wat anders aan met de branding.' En wanneer hij het pakje bij de vrouwelijke lasser brengt denk ik, verrek dat mag ook wel bij mij aanspoelen. Lari White overigens, vorig jaar overleden aan kanker.
Meer dan mooi gemaakt film, Tom Hanks die hoofdzakelijk de film alleen draagt en dat natuurlijk met verve doet. Prachtige omgeving, het eiland, en hilarisch en kostelijk hoe Hanks zich weet te redden en onder de indruk van de metamorfose die hij ondergaat. En toch vooral de boodschap van de film. Vele dingen zijn er zoals gezegd op los te laten, ieder zal zich aangesproken voelen door iets anders hoewel ik persoonlijk het grootste thema de mens en de worsteling met tijd er in zie. Zeg maar gerust een verholen aanklacht tegen de tijd en hoe dat concept ons in een wurggreep heeft.
The Notebook (2004) 3,0
29 juli 2019, 15:40 uur
Hier had ik vanwege de behoorlijk hoge waarderingen toch meer van verwacht, maar helaas...
De film ademt zondermeer een bepaalde degelijkheid en kwaliteit uit. Goede cast, prima muziek, camerawerk, acteurs doen hun best en bijvoorbeeld in het begin een heel aardig jaren '40 sfeertje. Er is gepoogd een best wel aardige cirkel met het verhaal te creëren, echter wel een cirkel die ik erg voorspelbaar vond. Van de andere kant is het wel weer zo dat zonder de gecreëerde cirkel de film sobere middelmaat geweest zou zijn, nu heeft de film toch nog iets extra's. Toch heb ik weinig tot niets met de personages. Gosling vind ik, zoals wel vaker in het begin van zijn carrière, een beetje excentriek en hooghartig, een zonderling figuur en McAdams vind ik in deze prent ook maar een tuthola die zoals Noah het zelf op een gegeven moment zegt, niet weet wat ze wil.
Door de 'twist' die een paar aardige dialogen en licht emotionele momenten herbergt en een prima boodschap, degradeer ik de film niet meteen naar de middelmaat. Het idee is in die zin wel goed, maar de personages en wat er gebeurt prikkelt of raakt mijn persoonlijk niet genoeg om indruk te maken.
Seen and done with it...next!
Midnight Special (2016) 2,5
29 juli 2019, 10:50 uur
Apart, spannend, sfeervol...maar niet overtuigend.
Midnight Special begint met een behoorlijke duistere sfeer en twee mannen, Edgerton en Shannon, die een jochie op sleeptouw hebben, en vrij rigide te werk gaan. Een soort kerkelijk gemeenschap komt in beeld, en verschillende overheidsinstanties die allemaal koste wat koste dit kereltje in handen willen krijgen. Het geheel wordt nog even wat dreigender bij de eerste kennismaking met de krachten van de jongen, wanneer de eigenaar van de eerste safe house naast de jongen op bed zit en ik toch wel even schrik, wat krijgen we nu allemaal? De meteorietenregen, die later een satelliet blijkt te zijn, hakt er ook wel aardig in.
Spanning en dreiging alom en wat helpt is dat men al halverwege met het verhaal begint en een work back doet, format wat de film prima ligt. De uiteindelijke uitleg en het tonen van de andere dimensie is meer dan prima, aardig bedacht en ziet er goed en overtuigend uit net als alle andere special effects.
Waar de film uiteindelijk op 'nat' gaat zijn tal van kleine dingetjes. Shannon die met zijn SUV nooit tussen die twee Humvee's door gepast had, toch lukt het. Edgerton die na het rammen van de roadblock onder de krasjes en beschadigingen in het gezicht zit, terwijl het ruit heel is, en het prikkeldraad niet naar binnen gekomen is. De schotwond van Shannon die verdwijnt. Maar wat ik zelf het minste vind; Dunst begint de jongen opeens vragen te stellen waarom die satelliet naar beneden moest. Vervolgens haken die twee mannen er op in van waarom en wie volgt ons dan? Net alsof er nog nooit eerder een inhoudelijke dialoog met de jongen gevoerd is over de dingen.Zou toch juist het eerste zijn wat je doet? En wat me ook niet bekoort; de wisselwerking tussen de jongen en de volwassenen. Het ene moment lijken de volwassen heel resoluut en het kind het kind, om plotseling vervolgens helemaal om te draaien, de volwassen twijfelend en besluiteloos en het kind opeens met de geniale ingaven en plannen. Net als dat het kind het ene moment kotsend in de berm ligt, even later als Bambi door het bos huppelt om daar na weer in elkaar te storten en verzorgt te moeten worden. Of dat iemand van de NSA, Adam Driver, weinig tot geen aanmoediging nodig lijkt te hebben om de jongen naar buiten te smokkelen. . Tsja....hmmmm.....
Een hele aardige film, dat wel, spannend, het ziet er mooi uit en mooie muziek en sfeer. Maar inhoudelijk en qua script zijn er wat dingetjes die niet lekker op elkaar reageren en het allemaal net niet zijn.
Prisoners (2013) 5,0
28 juli 2019, 13:31 uur
Wauw! Wat een knaller van een film. Met absolute zekerheid een vaste stek in mijn persoonlijke top 10. Ik moet zeggen dat ik niet weet waar ik moet beginnen met mijn recensie over wat er zo goed is aan deze film. Eigenlijk zou ik scene voor scene er bij kunnen pakken, maar laat ik dat maar niet doen...
De film begint uiteraard bij de vermissing van de meisjes waarop de licht neurotische en ontvlambare Gyllenhaal, die duidelijk al te veel meegemaakt heeft, op de zaak gezet wordt. Het gaat vader Hugh Jackman allemaal niet snel genoeg en zoals hij zegt in het begin van de film: 'Pray for the best, but prepare for the worst', begint hij ook zijn onderzoek en met een nog bottere bijl dan de agent. Het samenspel van de twee vind ik geweldig, de een nog wat expressiever dan de andere, maar ik weet niet voor welke van de twee ik het meest bang zou moeten zijn want Gyllenhaal lijkt ook iedere moment volledig door te kunnen draaien, geweldig geacteerd overigens van de laatste genoemde.
Een bijzonder interessant mysterie ontvouwt zich in die zin, waar wel steeds aanwijzingen gevonden worden maar niets dat de zaak oplost, sterker, de zaak wordt steeds groter en enger, maar ondertussen lijkt het toch allemaal met elkaar te maken te hebben. De pastoor met zijn dode 'huisgenoot', de engerd met al zijn slangen, het spel van Dano waarvan je denkt speelt hij nu of niet, de enge bemoederende tante, het jongetje dat 20 jaar eerder verdween, de camper...het is een geniaal bedacht geheel dat meer dan prima bij elkaar komt met een paar zeer spannende momenten.
Wat mij met name heel erg opvalt, de sfeer die Villeneuve overal aan weet te geven, de rustige en gemoedelijke suburb in het begin, de druk en onzekerheid van de vermissing en het onderzoek, de twijfels en spanning, niet alleen weet hij dit in verschillende lagen prima te brengen, tevens slaagt hij er in om aan de meeste scenes nog een scherp randje toe te voegen. De arrestatie van Dano waar je meteen al een soort van labiel oncontroleerbaar momentje hebt van Gyllenhaal maar tevens ook die verschrikte blik met beslagen bril van Dano hebt, het verhoor waar de beide mannen in de hoek staan, zit ook meteen zo'n onprettig gevoel aan dat je denkt wat gebeurt hier? De ongemakkelijke discussies tussen Gyllenhaal en Jackman, het moment dat de zak van Dano's hoofd raakt en je dat kapotgeslagen gezicht ziet. Villeneuve schrikt er niet voor terug het bruut en reëel te brengen, zoals het zou kunnen gaan, zo ook niet om twijfel bij je te stichten. Allemaal zouden we in het geval van Jackman die engerd te grazen willen nemen, alleen tot hoe ver? Of Dano die op straat het hondje staat te kelen, is die gast echt wel zo dom als hij zich voordoet of is het een vreselijke sadistische en uitgenaste gozer?
Spanned en beklijvend vind ik tevens de scene waar Gyllenhaal Dastmalchian weet te vinden en uiteindelijk binnen dringt en arresteert. Werkelijk waar heerlijk hoe hij hem eerst met zijn bek tegen de muur aan slaat alvorens te boeien. De freakshow waar Gyllenhaal zich vervolgens dan in bevind van geslachte varkens, gereedschapskisten vol met bebloede kinderkleren en slangen en die eindeloze raadsels en doolhoven op de muur getekend...pfff...een voorportaal van de hel? Voor karakter Bob Taylor die gekker dan een deur is uiteraard wel. Brilfuckingiant!!! Van de laatste scene tot en met het verhoor dat natuurlijk vreselijk uit de klauwen loopt, het moment dat ik zelf ook 'godverdomme nee nee' zit te roepen! En achteraf is het niet eens de dader.
Let wel na bovenstaande is de film 1:40:00 onderweg, verveelt nog geen minuut, nog bijna een uur te gaan en het raadsel wordt groter en groter....Prisoners? Zeker, allemaal, stuk voor stuk, van de situatie en van hun trauma's en rugzakjes.
Behalve een suspense volle rit draait de film natuurlijk vooral ook op morele dilemma's. Vooroordelen, wie heeft het gedaan, wie weet iets, de politie doet niets, en in dit geval een karakter die het 'recht' in eigen handen nemen niet alleen heel serieus neemt maar er ook verdomd ver mee gaat. How far would you go? De dader wordt het slachtoffer, het slachtoffer wordt de dader...en dit zoals eerder gezegd in opgezweepte spanningen en sferen. Is er dan geen minpuntje? Ja, zeker wel. Gyllenhaal vind het meisje om haar vervolgens, niet wetende wat voor drugcocktail ze in haar heeft en zelf bloedend aan een schotwond aan het hoofd, met grote spoed naar het ziekenhuis te brengen. Iets wat andermaal met veel emotie en vaart gebracht wordt, maar iets wat slecht onderbouwd wordt. Hij vind haar, schotenwisseling...en dan plots zitten ze in de auto met heel veel bloed op het gezicht en erg grote haast. Nu lijkt het net alsof Villeneuve op het laatste moment nog besloot een dergelijke scene er in te plakken, terwijl ik denk je valt daar nu wel heel plots in terwijl de rest van het tempo heel traag en doordacht opgebouwd is, had dat nu hier ook bij gedaan dan had de auto scene alsnog wel gekund. Hoe het nu gedaan is contrasteert het met de rest van de film en lijkt het wel alsof het niet past. Dit laatste bepaald toch net dat de film wat mij betreft geen 5 maar een 4,5 krijgt.
Desalniettemin, wat een film, wat een karakters, wat een acteurs die stuk voor stuk geweldige prestaties neerzetten, met name Gyllenhaal met zijn neurotische tikjes spreekt mij erg aan, en Dano is ook voortreffelijk. Poeh....wat een film mensen, wat een film.
American Pastoral (2016) 2,5
28 juli 2019, 09:56 uur
American Pastoral een film die bij mij wat onder de radar gebleven was, maar gisteren op tv en de kans meteen maar gegrepen, vooral vanwege de meer dan behoorlijke cast en bijzondere filmposter.
Daar blijft echter de interesse bij, de film komt al net zo hortend en stotend tot je als dat Merry stottert. De vraag waar dit heen gaat, wordt het nog beter en hoe loopt het af, maakt dat ik toch blijf zitten. Maar behalve de grote en bekende cast, mooi settings, prima jaren '50 en '60 sferen en aankleding, beklijft en boeit de film eigenlijk nergens in den bijzonder en lijkt de film van slechts 108 minuten toch voor het gevoel veel langer te duren.
Voor het gevoel lijkt me het toch zonde want de achtergrond, de jaren zestig, met alle raciale problemen en spanningen, lenen zich dan ook prima voor een goede film. Verder lijken er wel tal van kleine interessante nuances te sudderen, het klassenverschil, het onbegrip voor situaties en mensen, het niet kunnen loslaten, aristocratie versus iets toe willen voegen aan de wereld, de falende relatie met zijn vrouw. Als the Swede overigens ergens in slaagt dan is het wel het onvermogen zijn dochter te begrijpen. De film lijkt overigens over de lotgevallen van de dochter te gaan maar lijkt op het einde toch met een hele kleine touche qua boodschap te veranderen. Het lijkt toch over The Swede zelf te gaan, hoe hij alles leek te hebben, een leven van goud voor zijn voeten en hoe daar vooral niets van terecht kwam en een leven vol ellende en onzekerheid werd. An American Life? Who will say...
Goed, mijn interesse in het boek is zeker gewekt, de film is echter geen hoogvlieger. Maar wellicht komt de film beter en anders tot zijn recht als je het boek gelezen hebt.
Waco: Madman or Messiah (2018) 4,0
27 juli 2019, 12:21 uur
Zo! Na de miniserie Waco, een aantal weken terug, van de hand van John Erick Dowdle met onder andere Taylor Kitsch, deze tweedelige docu ook gretig ontvangen en met veel smaak verorbert.
Het enigma David Koresh, wat was hij? Na de neutralere koers in de serie komen er nu toch dingen aan het licht die erg fout overkomen en worden er omtrent het gedrag van de Davidians veel tegenstrijdigheden naar voren gebracht. Dingen waar de autoriteiten zich met rede over achter het oor krapte wat mij betreft.
Mooie stijlvolle docu met genoeg aandacht voor alle kanten, de impact die het gehad heeft op mensen en kennelijk nog steeds geloven, uitleg vanaf het begin tot het einde, en tevens een interessant stuk over David zijn tijd voor Waco. Wat me dan verder erg opvalt is het mooie tweedelige verhaal tussen verschillende ooggetuigen. Twee kampen die lijnrecht tegen over elkaar stonden en weinig tot geen oog voor elkaar hadden en weinig begrip toonden met daartussen in een zelfbenoemde 'Messias' die de situatie in de eerste plaats creëerde, en die vervolgens catastrofaal uit de klauwen liet lopen. Iemand die zonder enig twijfel alle hou vast met de realiteit verloren was en ongelofelijk faalde, wat mij betreft, om zijn volk te beschermen. Als hij zo'n verlicht en slim wezen geweest was, had hij die mensen dan met simpele reden en gebaren kunnen beschermen in plaats ze in de afgrond te storten? Ten eerste wat moesten ze met die wapens? Schuldig is hij/zijn ze bij voorbaat al. Ten tweede had die situatie niet ontmanteld kunnen worden als je weet dat je al in gaten gehouden wordt door de ATF? In de serie wordt ook gebracht dat ze goed met de plaatselijke sheriff konden. Had dan een delegatie uitgenodigd voor een bakje koffie met de mogelijkheid alles te laten doorzoeken. Je hebt toch niets verbergen? Je bent toch vredelievend? Je bent toch God die iedereen tot elkaar wil krijgen? Ik vind het allemaal zo dom mogelijk. Hoe langer ik er over nadenk hoe meer het beeld van een verknipte machtswellusteling en manipulator bij mij op komt. En dan toch vraag ik me af hoe hij al die mensen zo ver kreeg. Bepaalde bijbelleer en wijsheid die hij uitkraamde zal toch raak geweest zijn, net als dat Kitsch in de serie best wel hele zinnige dingen zegt. Dingen die ik heel interessant vind vanwege aanleg, cursussen en achtergrond.
Interesse naar meer info is eens te malen aangewakkerd, op zoek naar het antwoord:
David Koresh, enigma of iemand die teveel in zichzelf 'geloofde'?
Der Name der Rose (1986) 4,0
Alternatieve titel: The Name of the Rose, 26 juli 2019, 11:51 uur
Ooit als tiener gezien samen met mijn vader en ik vond het maar een merkwaardige film, een klooster, saai, monniken, saai....maar dan toch vreemde dingen. Iemand op de kop in een vat met varkensbloed, een lelijke dikke vent verdronken in een grote kuip water met citroenbladeren...het zegde me allemaal niet zo veel, maar dat was toen. Inmiddels is dat wel anders, en behoort deze dramafilm/mysterie vooral vanwege zijn afwijkende setting tot één van mijn favorieten in dit genre.
Wat mij vooral heel erg opvalt is de locatie waar de film zich afspeelt. Een moordmysterie in een klooster, een klooster bovendien met een wel hele vreemde schare snuiters, de ene nog raarder dan de andere, dit gepaard met een bijzonder beklemmende sfeer, aangezwengeld door een mooi gemaakte soundtrack van Horner en het aloude adagio zonder angst geen kerk en god lijken de kloostermuren bol te staan van geheimen en andere schimmige zaken. Nu wordt er hier boven gerept dat het karakter Baskerville niet in die tijd past met zijn 'andere' kijk en 'scherpere en modernere' spraak maar zonder het karakter Baskerville is er natuurlijk niets op te lossen en zouden we alle bijzonderheden die er spelen niet kunnen zien want Baskerville is met zijn afwijkende kijken en aanwezigheid juist het vergrootglas waardoor wij kijken.
Zoals gezegd een heerlijk tijdsbeeld van alle valkuilen en gewoontes binnen de kerk en het kloosterleven in de oude tijd, komen voorbij en vooral de menselijke zwakheden en problemen, want de ene is nog verknipter dan de andere. Een interessant mysterie ontvouwt zich waarbij Baskerville vooral veel tegenwerking van eeuwenoude mechanismen en gewoontes ondervind en waar ik me persoonlijk helemaal om dood lach. Natuurlijk is de film vreselijk serieus bedoeld en is het dodelijk ernst wat er gebeurt, toch zoveel bekrompenheid en angst, want andermaal zonder angst geen god. Het hek lijkt uiteindelijk van de dam als Gods Wrake zelf in de persoon van F. Murray Abraham, de Inquisitie, ten tonele verschijnt. Schuldig? Onschuldig? Maakt niet uit. Koppen zullen rollen en de druk stijgt op Baskerville om de zaak op te lossen.
Nogmaals, prachtig tijdsbeeld, geweldige locaties met name het klooster, mooi shots van het klooster en omgeving en bijvoorbeeld van het labyrint, een heerlijke onheilspellende sfeer in combinatie met Horner's soundtrack, meer dan prima rollen van de meeste acteurs. F.M. Ambraham en Lonsdale zoals gewoonlijk onplezierig, een jonge en naïeve Christian Slater, ook prima natuurlijk, Connery stoïcijns en op de automatisch piloot maar wie mij vooral opvalt is Ron Perlman als de verstandelijke beperkte Salvatore, in één word; geweldig. Verder nog niet te vergeten de snedige conversaties en dialogen tussen Baskerville en onder andere Jorge, de botsing tussen oude en nieuwe denkbeelden. Een verlichtere kijk of het geregeerde worden door angst en onderdrukking.
Afijn, heerlijk film, bijzonder vermakelijk.
Titanic (1997) 3,0
25 juli 2019, 13:48 uur
De film die bijna het monument had kunnen zijn, dat deze tragedie verdiende, maar het helaas niet werd. Voor de zoveelste keer geprobeerd, mede voor een up to date recensie hier, en voor de zoveelste keer, ondanks alle voorkennis toch weer teleurgesteld. Ik kan me nog herinneren dat ik de film in 1997 in de bios zag en onder de indruk was van de grootsheid, en de in beeld gebrachte ramp, en natuurlijk het heen gaan van Jack, maar toch zat me onmiddellijk iets niet lekker. Toen ik later iemand hoorde reppen over het scheve beeld dat er krap aan 1500 mensen verdrinken maar we voornamelijk janken vanwege Jack, ging er toch een lichtje op. Hiernaast ging ik me de keren dat ik daarna de film herzag steeds meer irriteren aan de overdaad aan sentiment en de veel te opgeklopte en gedramatiseerde bakvisliefde tussen Jack en Rose met dat vele te kleffe Celine Dion nummer...pfoe...
Cameron geeft er in het begin wel een hele aardige draai aan. Alhoewel die vlotheid van dat zoek- en bergingsteam ook weer zo zo is. Dat hele schatzoekers air en de te vlotte Bill Paxton strookt niet echt met het ware beeld. Groot fan van Robert Ballard, de vinder van onder andere de Titanic, veel beeldmateriaal gezien van deze man, maar alles voltrok zich in kleurloosheid, saaiheid en degelijkheid, daar is niets spannends aan, geen mannen met shirtjes halfopen, sigaren in de aanslag, ringetjes in het oor en pochend een kluis naar boven halen om die leeg te trekken, want in de eerste plaats, hoe krijgen ze dat ding boven, ten tweede is dat graf- en monumentroof. Maar goed...
Mooie beelden van de Titanic in de haven, de hoofdrolspelers doen hun intrede, een niet te missen klassenverschil wordt ook meteen duidelijk gemaakt. Vele mooie beelden volgen van het interieur in het schip en de sfeer en als we ooit een behoorlijk beeld zouden kunnen krijgen van het schip en hoe een reis aan boord van een White Star Line schip geweest moet zijn, dan is dit het wel. Een wel heel bijzonder 'zoet' verhaaltje wordt vervolgens op gang gebracht, om het geheel cachet te geven tot de daadwerkelijke ramp, een verhaaltje dat naar mijn gevoel steeds gezochter, zoeter, en kleffer wordt, en wat ik vooral erg tegenstrijdig vind, dat de gebeurtenis waar het daadwerkelijk omgaat steeds verder naar de achtergrond geraakt. Zo vind ik het karakter Rose vrij wispelturig en onleesbaar. Zo moet ze eerst niets van Jack hebben en dan weer wel. Ze is de geremdheid zelf maar plots kan ze wel uit de kleren. En is ze wel zo gevangen als ze beweert? Want ze krijgt dingen toch prima voor elkaar blijkt uit de schilderijen, dat het misschien innerlijk niet helemaal lekker zit a lá maar dan die plotselinge drang naar zelfmoord? Mij een beetje te dramatisch. De ja-nee-toch-weer-wel reactie op Jack, lijkt mij meer een nukkig dametje die niet weet wat ze wil, het fuck you gebaar, hou toch op zeg! De zwierige ren door de stookruimtes, de snelle wip achterin de auto en al dat gedoe rond die tekening...het is opgeklopte dramatiek, romantiek en sentiment met maar één doel, en nog wel afleidend en de verkeerde kant op ook.
Vanaf het moment dat de kleffe liefdesrelatie gelaten wordt voor wat het is, het moment: 'Iceberg straight ahead' en de daarop volgende keten aan catastrofale fouten, grijpt de film, en de gebeurtenis wat op de eerste plaats had moeten komen in deze film, mij verschrikkelijk bij de keel. De daarop volgende gebeurtenissen, angst, onzekerheid, onderschatting, de ontzetting bij de mensen die zo zeker waren van het onzinkbare schip en eigenlijk de onontkoombaarheid van wat dreigt te gaan voltrekken, te weinig reddingsboten, te weinig tijd, en gruwelijke onderschatting, dringt langzaam door. Het uiteindelijke zinken, diagonaal staan, de orde en paniek bij het sloepen strijken, het breken van het schip, de complete chaos en het veld met bevroren lijken waar men later door vaart opzoek naar overlevenden, prima rolletje overigens van Ioan Gruffud, zijn voor mij zowel bone chilling als emotionerend. Wonderwel, prachtig en spott on in beeld gebracht, op dat vlak mankeert er niets aan de film weliswaar hier en daar onderbroken door de ploetertocht van Jack en Rose en vaak naar mijn smaak niet altijd even realistisch. Om de slag met de bijl maar eens te noemen en het feit dat ze daar al bijna in een hypo thermische staat hadden moeten geraken in die eindeloos tocht door gangen en vertrekken. Sterker nog, afgezien van Rose die nog wel eens een dampwolkje produceert leest het allemaal van Jack af alsof hij in een subtropische zwemparadijs afspeelt. Maar goed nu wil ik de film ook weer niet té hard afvallen.
Ik persoonlijk ben van kinds af aan al verzot en gebiologeerd van de mythe en ramp van de Titanic. Zo ook van iedere vorm van docu/info of boek dat maar beschikbaar is. Het mag niet een wonder heten dat ik de geschiedenis dus behoorlijk ken op de meeste feiten blij verast ben, weinig fouten worden er gemaakt en de ramp zelf zal nog nooit zo overtuigend en mooi in beeld gebracht zijn met prima dramatische kleine noten als het oudere echtpaar samen op bed, de moeder met haar kinderen en de notabelen die hun post niet verlaten en het strijkersensemble. Alleen op basis hiervan zou de film gemakkelijk een 4,5 of zelfs 5 kunnen scoren. Het is een beeld dat absoluut aan de verwachtingen voldoet. Het punt waar Cameron wat mij betreft zijn eigen film ondermijnt is het subverhaal dat teveel aandacht krijgt en waar je min of meer gedwongen wordt meer voor te voelen dan voor de ramp zelf. Als kijker lijk je weinig keus te hebben aangezien Jack en Rose je nogal in je strot geduwd worden, oh boehoe Jack is dood boehoe...ohw en ach er zijn nog 1500 mensen verzopen. Het verdriet rond Jack lijkt belangrijker dan de tragedie van de ramp die bijna onderbelicht en onpersoonlijk lijkt. Dan als laatste sentimentele hoogtepunt, dat ze nog even afscheid neemt en het medaillon in het water gooit. Ik vraag me dan ook af of het een rampenfilm met wankel evenwicht moet voorstellen, of een doorsnee drama liefdesverhaal toevallig op de Titanic.
Een hele grote gemiste kans, mijn inziens, omdat de balans in de film totaal zoek is en ik me afvraag waarom Cameron, die duidelijk geobsedeerd is door de Titanic, getuige National Geographic, voor een dergelijke opbouw gekozen heeft. Jammer maar helaas. Hopen dat er misschien binnen kort een andere maatschappij of regisseur een poging wil wagen en afleidende poespas achterwege laat.
She's All That (1999) 2,5
25 juli 2019, 11:24 uur
Aardig niemendalletje die best wel leuk is en nergens zwaarder wordt dan het begeleidende nummer van Sixpence none the richer.
Rachel Leigh Cook en Freddie Prinze jr. slagen er aardig om behoorlijke stereotype rollen zonder diepgang de nodige sympathie te geven. En vooral Freddie Prinze komt toch niet echt over als de afstandelijke en arrogante 'president' die je zou verwachten. De film die verder niet echt heel bijzonder is qua opbouw of ontwikkeling moet het wat mij betreft vooral hebben van de rustige en timide Rachel Leigh Cook die toch een interessante transformatie doormaakt. Verder zijn babyface Paul Walker en een hele jonge Anna Paquin erg grappig om voorbij te zien komen. En een heerlijke en bijzonder vervelende rol van Matthew Lillard. Wat een flapdrol, moet je ook maar zo kunnen spelen.
Zo nu en dan leuk op een verloren moment, maar vooral omdat Rachel Leigh Cook toch wel erg leuk is.
The Age of Adaline (2015) 3,0
22 juli 2019, 12:32 uur
Prima drama-light dat vooral het eerste half uur qua verteltrant, begin en de vocie-over, erg te vergelijken is met The curious case of Benjamin Button. Net als in de laatste genoemde is er sprake van een afwijking in het verouderingsproces wat natuurlijk voor de nodige maatschappelijke maar ook prive en relationele problemen zorgt.
De film valt daarna vooral op door zijn gemakkelijke licht sprookjesachtige sfeer, een prima spelende Lively die niet alleen uitermate charmant is maar ook een bescheiden karakter met de nodige empathie en verdriet weet neer te zetten. De kanteling die de film qua plot maakt wanneer Ford zijn rentree maakt is even onherroepelijk als goed. De reeks aan gebeurtenissen die daar in gang gezet worden is even voorspelbaar als goed. behalve dat ik me afvroeg waarom ze nooit zelfmoord overwogen had leek het me vanaf het moment dat ze vertrok even logisch dat ze een ongeluk zou krijgen en gereanimeerd zou worden waarna alles weer in het correcte hersteld was. Zoetsappig wellicht maar niet storend.
Prima filmpje voor een keer, al is het alleen maar om de prima rol van Blake Lively.
Ray (2004) 3,0
22 juli 2019, 12:13 uur
Gisteravond voor het eerst gezien en de eerste woorden die me te binnen schieten zijn: opvallend, bijzonder, maar ook niet helemaal mijn ding.
Dat de film overladen is met prijzen en/of nominaties, is vanaf het begin tot het einde duidelijk te merken. Er is veel tijd aan het verhaal, en het hele leven, besteed en de film is op interessante wijze gemonteerd. Zo is het niet onmiddellijk duidelijk hoe de jeugd geweest is, dat hij de nodige trauma's en lastige dingen meesleept is aan alles voelbaar, door dat mondjesmaat te brengen en niet met een standaard verhaallijn te komen leer je gaandeweg het karakter Ray kennen en met flashbacks komt er steeds meer over zijn moeilijke jeugd naar boven. Moet zeggen dat de flashbacks erg goed zijn, de momenten dat hij dan vervolgens in het heden iedere keer zijn dode broertje vind zijn nog beter, en de trip-achtige cold Turkey ontmoeting met zijn moeder en overleden broertje terwijl hij zijn detox ondergaat vind ik fantastisch.
Zo vallen verder natuurlijk het tijdsbeeld op, de fijne muziek, ik hoorde onder andere Andy Garcia in Black Rain voorbij komen en de sample die Jamie Foxx ingezongen heeft op dat nummer van Kanye West. En natuurlijk niet te vergeten Foxx die Ray in al zijn maniertjes, mimiek en loopje perfect lijkt neer te zetten, een Oscar die hij meer dan terecht gewonnen heeft. Het hele leven komt in die zin voorbij, sociale onrust, het gewicht van het succes en het daaraan gekoppelde leven met drugs en vrouwen en iedereen die een graantje mee wil pikken of hem uitbuit.
Toch na een drie kwartier in de film, kan het niet voldoende mijn aandacht beet houden en ondanks de moeite die in de film gestoken is en de uitmuntende prestatie van Foxx, spreekt het me niet genoeg aan. Niet in ieder geval om een film van 2,5 uur te laten boeien. Een gemiste kans is het zeker niet, er is genoeg uitgehaald toch spreekt het mij over de lange duur niet voldoende aan.
Dracula (1958) 3,5
Alternatieve titel: Horror of Dracula, 22 juli 2019, 11:51 uur
Uiterst vermakelijke bewerking van Bram Stoker's bekende verhaal. Er verschilt nogal wat met de verfilming van Coppola uit 1993 en het boek, hoewel dat wel erg land geleden is, maar dat deert mij totaal niet.
De film valt op als een sfeervolle en vlotte productie met de nodige drama die zich vooral kenmerkt in vorsende en pijnlijke blikken, de dramatiek en schrik waarmee Harker zijn hoofd draait wanneer Dracula voor het eerst verschijnt en de manier waarop de broer van Lucy zich aan de muur vast grijpt als Van Helsing een staak door haar hart drijft om een paar momenten te noemen. Het grenst aan het kolderieke toch geeft het de film een prettig soort charme waardoor je het allemaal niet te serieus neemt. Net als de wijze waarop de Graaf vergaat als hij in het zonlicht komt, het is voor die tijd zowel knap gemaakt als met het huidige tijdsbeeld in gedachte, grappig te noemen.
Eng wordt het nergens, met een beetje fantasie is het een beetje spannend te noemen, maar bijzonder vermakelijk is en aardig geacteerd wordt er ook nog wel. Gewoon erg prettig om te zien.
The Longest Day (1962) 4,0
21 juli 2019, 10:12 uur
Heerlijke stukje jeugdsentiment waarvan ik eigenlijk niet meer wist wanneer ik hem voor het laatste gezien had, desondanks schoten me al kijkend completen dialogen en snedige opmerkingen te binnen. Verder kenmerkt de film zich door tal van dingen die tegenwoordig niet meer kunnen of erg suggestief zijn. Een typerende scheiding tussen de stoere en brutale Amerikanen tegenover de altijd norse, domme of gemeen overkomende Duitsers. Licht overdreven hang naar flinkheid, stoerheid, vaderlandslievend en dat oorlog, en het sterven daar in, nog iets dappers en nobels heeft. Soms wat fout aandoende scenes, het zij slecht of matig gemonteerd, zoals wanneer Rommel gemonteerd is op een bunker en een preek houd en plotseling weg is en even snel weer verschijnt.
Toch mag dit allemaal de pret niet drukken. Vooral wanneer je voor de zwart-wit versie uit 1962 gaat zitten overkomt mij toch een gevoel van nostalgie en laat ik al dat geleuter over realisme en nep voor drie uren varen. Een meer dan prettige film die geen moment verveelt trekt voorbij met een kust en te keur aan bekende acteurs met Robert Mitchum, Henry Fonda, Richard Burton, Sean Connery, Rod Steiger, Robert Ryan, beetje vrouwelijk schoon met Irina Demick en warempel twee Bondschurken met Carl Jurgens en Gert Frobe. John Wayne vond ik persoonlijk het minste met zijn gebrekkige intonatie en dat hese geknauw. Opvallende verschijning vind ik Tony uit West Side Story die een niet altijd even zekere para speelt en dit prima doet.
Filmisch vallen er wat dingen op te merken, de foute montage met Rommel op de bunker bijvoorbeeld. Of anders wel de Glider die land bij de Pegasus brug, waarbij een take dat hij toestel over de grond door het prikkeldraad glijdt maar liefst drie keer wordt gebruikt. Daar staat tegenover een paar hele aardige sfeervolle takes, zoals in het verregende kampement in het begin, en het vele materiaal dat gebruikt wordt en goed in beeld komt. Daarnaast de grotere scenes op het strand met de vele figuranten en het meest in het oog springt de one take opname vanuit de lucht van de bestorming van het Quisterham Casino. Een aanval die jammerlijk faalt waarop een tank te hulp komt. Vechttechnisch en filmisch zijn vooral die van de Vrije Fransen in Quisterham de beste en meest overtuigende scenes van de film.
Wat mij nu achteraf vooral opvalt is dat hij ondanks zijn drie uren geen moment verveelt, in tegenstelling tot de intensere en meer overtuigende A bridge to far. Daar denk ik gedurende de film toch wel eens; zijn we er bijna? The Longest Day overtuigt zeker niet op alle fronten maar vanuit het nodige tijdsbesef en jeugdsentiment is het toch een bijzonder leuke en vermakelijke film die het bekende boek van Cornelius Ryan volgt dus qua inhoud meer dan prima de maat houdt met historische feiten en echte personages als John Steele, Dutch Schultz en Werner Pluskat om maar eens wat te noemen.
Leuk, gewoon leuk.
Billy Elliot (2000) 3,5
20 juli 2019, 09:02 uur
Hele aardige feel good movie die zich op meerdere opzichten met The full monty laat vergelijken, maar dat niveau niet kan tippen. Beide films kenmerken zich door de setting van het armoedige en treurige arbeidersleven, kleurrijke en desolate achterbuurten, de uitzichtloosheid van het bestaan, een nog al onconventionele 'way out' die door omgeving en vrienden niet bepaald begrepen en breed gedragen wordt en het toch doen/slagen van de wens na de nodige strubbelingen. Zoals ik zeg, wat mij betreft veel parallellen.
Desondanks heeft Billy Elliot veel, heel veel, te bieden als film. De jonge Jamie Bell speelt meer dan behoorlijk de rol van de door dansen geobsedeerde Billy. Mooie tegenstrijdigheid is de macho omgeving waar hij in op groeit, zijn vader en broer, en het juk waar allemaal onder zuchten, het overlijden van moeder. De keuze voor het ballet lijkt dan ook symbolisch te staan voor een vlucht, iets wat nog eens extra benadrukt wordt wanneer Billy in de bus gestapt is en vader en broer weer met hun helm op de lift in stappen om de sombere krochten van de mijn weer te betreden. Een bestaan dat hun ongetwijfeld op een zeker punt zal breken. Verder kenmerkt de film zich met licht absurdistische en komische momenten, lekkere scherpe dialogen en het nodige gescheld in plat Engels wat altijd heerlijk is.
Fijne soundtrack met onder andere The style council, The Jam(grappig beide keren namelijk Paul Weller), T-Rex, The Clash en ik meende ook Bowie ergens gehoord te hebben. Prima rollen van Jamie Bell en Gary Lewis.
Fijn filmpje, toch maakte hij 18 jaar terug toen hij voor het eerst op tv was iets meer indruk.
Space Truckers (1996) 1,5
19 juli 2019, 20:51 uur
Zo, dat was ook niet veel. Na de kennismaking met Hopper in Speed herinner ik me dat deze film uit kwam en het me in eerste instantie wel wat leek omdat Hopper er in speelde. Destijds nooit gezien, en eigenlijk helemaal vergeten tot hij afgelopen week op tv kwam. Dit is mijn kans dacht ik, en ik vroeg me af waarom de film eigenlijk zo weinig op tv kwam, maar dat weet ik nu.
Stelt eigenlijk bitter weinig voor, neigt naar een cultklassieker qua stijl, foute humor en matige special effects. De aanwezigheid van Charles Dance maakt het enigszins dragelijk maar al met al is het veel te weinig voor een positieve beoordeling. Gezien en snel weer vergeten wat mij betreft.
Lock, Stock and Two Smoking Barrels (1998) 4,0
Alternatieve titel: Lock, Stock & Two Smoking Barrels, 18 juli 2019, 12:16 uur
Generale repetitie van Ritchie voor Snatch en wellicht iets minder gelikt en stijlvol, doch erg vermakelijk. Ik kan me herinneren dat ik de eerste keer LSTSB pas zag na Snatch en toen viel hij tegen. Ik had veel meer een vergelijkbaar iets verwacht, toch kan ik deze film inmiddels ook prima waarderen.
Een kust en te kuren van bizarre personages, acties, dialogen en de nodige humor passeren de revue. Zo is het verhaal, wat nauwkeurig in elkaar past, iedereen op een bepaald moment bij elkaar brengt en waar iedereen elkaar te slim af probeert te zijn, ook weer typerend. Zo ook de domme toevalligheden die plots weer een slinger aan alle gebeurtenissen geeft.
De nodige humor, kolderieke actie, 'I hate traffic wardens', en alles lekker vlot en scherp gemonteerd met de nodige muziek. Prima rollen van de meeste acteurs, eerst filmrol naar het schijnt van Statham en Jones was de dag dat men begon met draaien net vrijgelaten. Toch heeft Snatch net iets meer.
Rescue Dawn (2006) 2,5
17 juli 2019, 12:32 uur
Na lange tijd weer eens geprobeerd en afgezien van de verhaallijn, neergeschoten, gevangen en ontsnapt, wist ik er eigenlijk niet veel meer van. Maar helaas heeft de film andermaal niet weten te overtuigen.
Het begint best wel aardig, de aanloop op het vliegdekschip, de beelden van de Skyraider die er niet onder aardig uit zagen, en al vrij snel bevind Dieter zich op de grond en in de penarie. Al vrij snel volgt gevangenname en de uiteraard weinig tot de verbeelding sprekende behandeling. De 'echte' bombardementsbeelden in het begin spreken voor zich en zijn wellicht bedoeld om de kijker te laten zien wat een piloot als Dengler routinematig over het landschap uitstrooide aan napalm, fosfor en fragmentatie, en dat hij daarom niet bepaald op een vriendschappelijk ontvangst hoefde te rekenen. Dit zijn eigenlijk ook de beste momenten van de film, de aanloop, het neerstorten en de gevangenname met de daarop volgende behandeling, hoewel de aanloop met de vlucht wel iets langer had mogen duren.
Dengler wordt vervolgens naar een gevangenkamp toe gesleept waar niet alleen de gevangen aan een saaie routine onderworpen worden maar ook de kijker. De ontsnapping en de vlucht door de jungle met Zahn is al net zo eentonig en langdraderig. Goed geacteerd wordt er wel overigens. Zahn zet meer dan prima de uitgebluste Duane neer met zijn glazige blik, en Jeremy Davies, beter bekend als Upham uit Saving Private Ryan, speelt zoals gewoonlijk weer een moeilijke ziel die het vooral erg moeilijk heeft met zichzelf, iemand waar je weer zonder moeite een hekel aan hebt.
De film heeft zeker hele aardig punten. Zo wordt er zo nu en dan sfeer technisch echt wel wat van gemaakt met muziek. Zo zijn de natuurshots natuurlijk adembenemend en de acteurs proberen er het beste van te maken. Het lijden en de angst komen hier en daar ook prima naar voren, als mede de honger en onmenselijke behandeling. Toch boeien de personages niet in het bijzonder, lijkt de film over het geheel nogal te slepen, en is wat er gebeurt eerder allemaal ter kennisgeving dan meeslepend te noemen.
Een aardige film, zeker geen topper, zelfs in die zin een lichte misser op alle vlakken te noemen. Wel grappig overigens die kop van Bale wanneer hij de maden op zit te eten en wanneer één van de crewchiefs in de heli Denglers rugzak leeg haalt en de reactie wanneer hij de dode slang eruit haalt.
Efter Brylluppet (2006) 3,5
Alternatieve titel: After the Wedding, 16 juli 2019, 16:59 uur
Een meer dan behoorlijk drama die qua inhoud in één adem genoemd kan worden met Festen. Wanneer kan je nu beter met een familie ontboezeming komen dan tijdens een feest of trouwerij? Daar houden die Scandinaviërs kennelijk wel van.
Veel beelden met contrast, de wereld waar Jakob zich voor inzet en zich vervolgens in bevind om maar eens één te noemen, hoe je toch gelukkig kunt zijn met minder en ongelukkig met alles, en de keuze waar Jakob voorgesteld wordt. Ik persoonlijk vond het niet erg verassend. Het droop er natuurlijk af dat Jakob voor iets anders gehaald was door Jorgen en nadat de conclusie kwam dat Jakob en Helene elkaar kenden had ik al zoiets van is Jorgen stervende? Dat hij stiekem pillen uit een kluisje haalt en Jakob ondertussen de vader van de oudste dochter blijkt te zijn was voor mij de bevestiging. Desalniettemin ontplooit de film zich wel in een aantal goed geacteerd scenes waar de vonken en het vuur afspat zoals het gesprek in de keuken. Geweldige acteurs zowel Mikkelsen als Lasgard. Een man overigens waar het afstraalt dat hij een mannetjesputter eerste klas is die altijd zijn zin krijgt en waarschijnlijk nog nooit een moment van zwakte getoond heeft of ziek geweest is en nu geconfronteerd wordt met het onvermijdelijke. Mooi gevormd karakter ook hoewel soms licht stuitend, maar het verklaart wel de hele aanpak.
Mooie cinematografie, sfeervolle muziek, mooie fade in en fade out's. Goed geacteerd, apart verhaal. Goede film in die zin, maar het niveau van Festen tikt hij net niet aan.
Pay It Forward (2000) 3,0
16 juli 2019, 12:29 uur
Best wel aardige film dat draait om een hele aardige boodschap en een heel simpel concept als het doen van een goede daad.
De tijd wordt genomen om het best wel goed te brengen, doormiddel van een nieuwe leraar met een 'aparte' opdracht, Osment die doormiddel van problemen thuis ook niet echt met de neus in de boter gevallen is, en daarna een vrij ambitieus als mede idyllisch plan bedenkt. De goede kneepjes en het ontroerende van het plot zijn toch wel dat de 'goede daden' die Osment zelf verricht op niets uit lijken te draaien. Toch reikt zijn boodschap verder dan hij had verwacht. Het idee met de journalist die zich er in vast bijt en de zwerver, Caviezel, die uiteindelijk toch het licht ziet en iets goeds doet, zijn best wel aardig bedacht. De molensteen die Spacey meesleept, en daarmee maar al te goed de problemen en onzekere toekomst van Osment herkent, ook wel. De zucht hier van boven over het einde deel ik niet. Juist doordat de film zo eindig krijgt hij iets meer impact. Hoe vaak zien we zoiets niet dat een goedbedoelende de rekening betaalt? Dat maakt het wat mij betreft realistisch.
Genoeg met de lovende woorden, want is het allemaal zonneschijn? Neen! De film is uiteindelijk op de een of andere manier een beetje te klef en te zoet. HJ Osment is zo nu en dan echt bloedirritant. Hij is simpelweg te wijs, te bijdehand, te slim en te 'volwassen'. Pas bij dat feestje, waar de journalist voor de deur staat, en later bij dat interview, heeft Osment twee momenten van iets kinderlijks, gedrag dat bij een kind van die leeftijd past. Het idee is geweldig, maar met dat kind heb ik uiteindelijk niets. Helen Hunt ziet er overigens uit om op te vreten en Caviezel zet een prima rol neer net als Spacey overigens.
Prima film voor een keer, aardig idee, maar heeft vroeger wel eens grotere indruk gemaakt. Ik denk dat je als kijker toch eelt op de ziel krijgt.
Cry-Baby (1990) 1,5
Alternatieve titel: Cry Baby, 15 juli 2019, 12:30 uur
Een paar spaarzaam leuke momenten, verder wel een aardig 'vetkuiven' sfeertje met de auto's en de muziek, en die Amy Locane is best wel te pruimen, maar verder vooral veel te veel musical met enthousiast dansende mensen op straat enzovoort...en laat ik nu een vreselijke hekel aan musicals hebben en hysterische gedoe omtrent.
Malcolm X (1992) 3,0
15 juli 2019, 10:19 uur
Een behoorlijke lange zit van 3 uren waar zeker de tijd genomen wordt om een bepaald beeld van de situatie destijds te schetsen, de ontwikkeling van Malcolm en de hele afloop en de kwaliteit druipt er in die zin af. Dat het in die tijd erg onrustig was blijkt ook wel uit de gemiddelde Vietnam-docu of anders Detroit van Bigelow. Goede vertolking natuurlijk van Washington, Malcolm X is zeker in de houding en mimiek en kleine gebaartjes te herkennen. Toch duurt de film mij te lang om de hele tijd te boeien. Ik heb bij tijd en wijlen echt moeite mijn aandacht erbij te houden een al te hoog cijfer gaat de film dan ook niet krijgen.
Desondanks is het zo nu en dan een meer dan interessant beeld. In het begin de hilarische en schreeuwerige pakken van zowel Spike Lee als Washington, de redelijk kolderieke momenten met de inbraak en de samenwerking met Delroy Lindo die een hele aardige rol neerzet. Maar dat is wat mij betreft opvulling want afgezien van wat achtergrond voegt het weinig toe. Pas wanneer hij zich in de gevangenis in bepaalde literatuur en leer gaat interesseren begint het wat mij betreft echt te leven. Dan zijn we wel inmiddels al anderhalf uur onderweg en heeft de film al enigszins verloren op zijn lange aanloop. Interessant blijft wel het beeld wat geschapen wordt over de situaties en maatschappelijke onrust. Hierboven wordt stereotypering genoemd, alle blanken slecht, alle zwarten goed. Ik geloof dat je dan juist helemaal de plank mis slaat. Dit is wat ik juist sociaal gezien en maatschappelijk interessant vind, namelijk dat het hele gedrag en verdeling in die zin een groot grijs gebied is ingegeven door een eeuwenoud leer van hiërarchie, een voorgeprogrammeerd idee van verschil tussen beide wellicht aangesterkt door angst voor elkaar. De blanken zijn niet perse verkeerd, natuurlijk wel in hun behandeling, maar vooral in een eeuwenoude kolossale denkfout die terug gaat naar de slavernij. Dit aangevuld met dat de gemiddelde Amerikaan nu niet bepaald een ontwikkeld burger van de wereld was, lijkt het meeste gedrag en gedachtengoed toch puur uit verschrikkelijke domheid te komen. Is het Malcolm zelf niet terug komt op zijn gedachtengoed na zijn trip naar Mekka? Hij betrapt zichzelf juist ook op racisme en stereotypering. Maar goed, terug naar de film.
Zo nu en dan erg kundig gebracht, mooi tijdsbeeld, Malcolm X maakt zelfs gespeeld door Washington indruk en het gebruikelijke gekonkel leid tot een einde niet veel anders dan ML King en Kennedy. De wereld willen veranderen komt tegen een prijs en het zou me niet verbazen dat hier ook weer een overheidsdienst een dikke vinger in de pap had. Prima film die toch krachtiger en pakkender gekund had mits hij iets compacter geweest was.
The Shawshank Redemption (1994) 5,0
14 juli 2019, 12:47 uur
Bijzonder goede bewerking van Stephen King's De Ontsnapping die vanuit het origineel veelal draait vanuit het oogpunt van Red. De scriptbewerking heeft echter ook veel ruimte gelaten voor Andy.
Wat maakte deze film nu zo verschrikkelijk goed? Ten eerste toch het bijzonder verhaal rondom Andy die niet meer misplaatst kon zijn in de gevangenis dan wie dan ook. Toch weet hij in die rauwe wereld, waar iedereen voor zichzelf op moet komen, eenzaam is, en afstomping op de loer ligt, zichzelf te blijven. Hij verlaagd zich niet tot bepaalde praktijken en blijft een bepaalde nobelheid uitstralen en probeert een positieve uitwerking aan alles mee te geven. Het is het ultieme voorbeeld van iemand die zich niet laat veranderen ondanks de hardheid van de mensen en zijn omgeving. Een voorbeeld waar we allemaal lering uit zouden kunnen trekken. In plaats van de ontsnapping had King het ook de man niet veranderde kunnen noemen. Hoe moeilijk is het tegenwoordig om dicht bij jezelf te blijven, bij je eigen waarden en principes, en niet mee te laten slepen in negativisme en lage daden vooral in z'n situatie. Psychologisch gezien zit daar wel een hele goed kern en boodschap in.
Dan is er de aanpassing van het script maar tevens de toon en benadering van Darabont. Hij brengt een koude en rauw wereld aan het daglicht met veel fysiek geweld, corruptie, eenzaamheid en gebroken levens en worden bepaalde momenten, zoals Andy versus The Sisters en wanneer Hadley de Dikzak de eerste nacht het zwijgen oplegt, behoorlijk bruut gebracht. Toch weet Darabont een fijne balans te benaderen, onder andere met de prachtige soundtrack, van het rauwe gevangenisleven en een fijngevoelige bijna kwetsbare sfeer waarin de sleur, eenzaamheid en de sluimering naar betere tijden toch heel delicaat wordt gebracht, iets dat mij behoorlijk weet te raken. Dat het kwartje net zo goed de andere kant op kan vallen, zoals in het geval van Brooks, is even confronterend als begrijpelijk en andermaal een bepaalde eerlijkheid en realisme dat King als geen ander kan brengen.
Geweldige rollen van iedereen. Een aantal acteurs in hun meest memorabele bijrollen ooit zoals William Sadler, Clancy Brown, Mark Rolston en James Whitmore. Vooral in de gevallen van Brown en Sadler durf ik te stellen dat ze nooit weer een dergelijke rol gespeeld hebben of iets dat zo goed paste. Freeman bijna op de automatisch piloot in een rol die hem prima past en Tim Robbins ook in goede doen. Als laatste dan nogmaals de soundtrack te noemen, prachtige muziek van Thomas Newman.
The Untouchables (1987) 4,0
11 juli 2019, 22:57 uur
Vroeger al indrukwekkend en nog steeds een meer dan prima en sfeervolle film ondanks dat Costner nu niet bepaald zijn beste rol neerzet.
De film begint, ondanks de meteen al stemmige soundtrack, als een redelijk brave actie/politiefilm. Toch met de intrede van Malone en Capone wordt er een andere koers gevaren en na het eerste succes van Ness is uiteraard Capone de eerste die hard ingrijpt op eigen mensen nog wel. Ronduit choquerende en geweldig opgebouwde scene waarin Capone tijdens het diner iemands hoofd inslaat met een baseball bat. Vroeger al beklijvend en nog steeds, de opbouw van die scene, met de muziek op het einde is geweldig. Net als de trappenscene in het treinstation. Dat is zonder twijfel de beste scene van de hele film en zo super geslaagd qua opbouw, sfeer, choreograaf en spanning. Geweldig die scene, kijk hem altijd minimaal twee keer en iedere keer weer met ingehouden adem. ‘You got him? Yeah, I got him.’ Dat het gebeuren met de kinderwagen één op één is overgenomen uit Pantserkruiser Potjomkin mag de pret niet deren. De Niro is zondermeer de leading man met zijn explosieve en arrogante vertolking van Capone. Connery ook goed en zelfs de koele Andy Garcia is beter dan Costner, wat vooral Costner aan te rekenen is. Meest stuitende is de intonatie loze reactie wanneer hij Connery halfdood in de woonkamer vind. Hij herstelt zich enigszins in de scene met Nitti op het dak. Over Nitti gesproken, Drago mag ook wel even genoemd worden die de griezelig gewetenloze moordenaar prima neerzet. De scene overigens wanneer de moordenaar Malone in zijn huis besluipt is ook prachtig qua opbouw en cameravoering.
Al met al, The Untouchables is uiteindelijk meer een charismatische en sfeervolle vertolking die naar een avonturenfilm met een scherp randje neigt dan een echte politiefilm. Sfeer- en stijlvol, actie, meer dan behoorlijk opgebouwde spanning, op het einde een traantje met die mooie altsaxofoon wanneer hij de foto tevoorschijn haalt met de vier ‘onaantastbaren’, en die soundtrack is ronduit geweldig, van kwetsbaar en melancholieks tot up your throat dreigend. Heerlijk.
Lost in Translation (2003) 3,5
11 juli 2019, 22:05 uur
Aparte maar degelijke film die verschillende gradaties binnen een relatie aanstipt, een pasgehuwd stel dat langs elkaar leeft en een lang getrouwd en vastgeroest echtpaar, waar in beide gevallen de sleur en onvrede afdruipt. Verder richt de film zich vooral op het concept platonische liefde. Ik denk dat de boodschap van de film vooral in die zin draait om de connectie die je met iemand kan hebben, het gevoel en begrip, en dat daar verder geen seks aan te pas hoeft te komen. Dat leeftijd, afkomst, en waar je staat in het leven er ook niet toe doet. Mooi voorbeeld in die zin is het pijnlijke gebeuren wanneer Charlotte en haar man bij de vreselijke oppervlakkig Kelly aan tafel zitten en John praktisch in haar reet kruipt. Niet alleen dat laatste is stuitend maar de schier oneindige domheid en oppervlakkig van dat mens nog meer, net als die domme rapper. Hoewel bij leeftijdsgenoten, kon ze niet verder van haar intellectuele en gevoelsmatige niveau afzitten, dus zoekt ze Bob op die even verderop zit. Bijzonder hoe hij haar wel weet te prikkelen en 'los' krijgt en ze er op uit gaan. Ja je zou verwachten dat er op een duur iets opbloeit en meer gebeurt, maar van mij persoonlijk hoeft dat niet. Zo blijft er rond de 'klik' van de twee een bepaalde onschuld hangen.
Verder een Interessant film waar je over kan filosoferen of mensen voorbijgangers zijn of een dergelijke ontmoeting het 'lot' is. Hilarisch bij tijd en wijlen, vooral het cultuurverschil met die hysterische Aziaten, bepaalde gewoontes, en toch ook wat Bob Harris betreft, een kijkje in het doodsaaie leven van een acteur/artiest die in een zoveelste hotel ver van huis en haard wordt gepropt en van het glorierijke sterrenleven weliswaar 2 miljoen rijker wordt maar niet echt gelukkig. Wat me wel opvalt is dat Charlotte niet echt op inhoudelijk hele diepe opmerkingen of dialogen te betrappen is ondanks dat ze filosofie gestudeerd heeft.
Enfin binnenkort nog maar eens proberen.
Born on the Fourth of July (1989) 4,0
11 juli 2019, 14:41 uur
Best wel lage score overigens voor een film als deze met zoveel kritiek en sarcasme, en die als geheel prima uit de verf komt. Van het suikerzoete 'The All American Dream', tot de 'ontnuchterende' strijd tegen het communisme, tot de schokkende staat en behandeling in het veteranenziekenhuis, tot de verandering en Kovic die uiteindelijk het 'licht' ziet. Het is het vakkundig op de hak nemen door Stone van het land dat zich zelf zo groot vind maar kennelijk ook 'groots' is in het laten vallen en vergeten van mensen die ballast zijn voor de Amerikaanse droom. Niet alleen speelt het hele verhaal rond Kovic maar brengt het ook een meer dan prima beeld van de onrusten en raciale geschillen in het land zelfs destijds. Waarom een oorlog 20.000 km verderop uit vechten terwijl het al oorlog is in je eigen land?
Een meer dan prima gestileerd plaatje komt voorbij met een uitermate goed spelende Cruise. Begrijpelijk dat hij hier voor in de prijzen gevallen is, echter dat lange haar en die plaksnorren zijn verschrikkelijk. Never the less...de vlucht naar Mexico is ook allemaal zo zo en had wellicht iets korter gekund, desondanks brengt het wel goed het maatschappelijk probleem rond zulke gevallen. Mooie kleurenfilters, in het begin nostalgisch, Vietnam hysterisch en eenmaal terug in de States realistisch. Meest beklijvende toch wel de ontnuchterende scenes in het veteranenziekenhuis waar de boel aan elkaar hangt van amateurisme, viezigheid en ach who cares? Grappig dat veel acteurs uit Platoon hier ook weer inzitten zoals Berenger, Dafoe en Mark Moses. Bij tijd en wijlen ook prima soundtrack van Williams die doorgaans niet zo hoog zitten heb. Prima rol tevens ook van Caroline Kava, de moeder van Kovic, die goed gestalte geeft aan de godsdienstige en bekrompenheid zelf over hoe alles hoort. De hele schare aan kinderen doet niet de indruk wekken dat ze zelf stil gezeten heeft maar het woord penis is uit den boze.
Anyway, prachtige spottende film, weliswaar niet altijd overal even veel vaart als enige echte minpunt. Enuh...voor diegene die hier boven stelt dat Kovic beter zelfmoord had kunnen plegen omdat het dan indrukwekkender geweest was, de beste man leeft nog steeds. Inmiddels 74, maar hoe dan en waarom dan? Zijn biografie wordt meer dan prima nageleefd, dus waarom zou je het einde dan veranderen?
Under Suspicion (2000) 3,5
11 juli 2019, 14:13 uur
Ondanks de toch nogal matige waarderingen toch helemaal geen gekke film.
Wat ogenschijnlijke begint als het ophelderen van een paar hiaten in een verklaring ontaard al snel in een soort van kat en muis spel waarvan inzet en alle kennis niet meteen duidelijk is. Is Hearst inderdaad zo onschuldig als hij zich voor doet? En wat zijn de motieven van de politiechef en zijn kompaan om zich zo in Hearst vast te bijten? Beetje bij beetje wordt duidelijk dat Hearst een nogal ingewikkeld privéleven heeft met de nodige strubbelingen, een scheve schaats rijd en door al die ontdekkingen keer op keer een bevestiging komt dat hij niet vertelt hoe de vork werkelijk in de steel zit, kortom liegt. Samen met Owens en Benezet ben je er al snel van overtuigd dat Hearst niet zomaar iets verbergt maar dat hij de dader wel eens kan zijn. Des te begrijpelijker dat Benezet zich er zo in vast bijt en Hearst psychologisch zo probeert de bewerken dat hij het vroeg of laat wel toe moet geven, hetzij omdat ontkennen geen zin meer heeft of omdat Hearst het domweg opgeeft.
Het samenspel tussen de acteurs die elkaar niet ontzien, is al een waar schouwspel. Hackman uiteraard als de narrig, arrogante man, een rol die bij prima beheerst, en Freeman op gevoel, maar ook met een scherp randje. Zelfs Jane legt een voor hem prima rol neer. Toch behoort de meeste aandacht uit te gaan naar de twist. Hearst breekt, letterlijk op hetzelfde moment wanneer het nieuws doorsijpelt dat de echte dader gepakt is. Van Under suspicion naar een gedwongen bekentenis. Wanneer je genoeg druk zet wil iedereen alles toegeven, het is maar de mate van hefboom en druk. De rollen zijn plots opgedraaid, the good guys zijn plots de bad guys en de 'crimineel' lijkt het slachtoffer van verkeerde interpretatie en tunnelvisie te zijn geworden. Een leven, ego, status en relatie in minder dan uren verwoest. Bij Christoffer Jeffries deden ze er langer over.
Waarom deze film zo onder de radar blijft en dermate lage waarderingen krijgt snap ik echter niet helemaal. Er staat een prima cast die meer dan hun best doen, van een aanvankelijke praatfilm wordt toch een prima mysterie gemaakt met de nodige spanning, een knap bedachte twist en iets om over na te denken. Geen meesterwerk zoals hier boven beweert wordt maar een meer dan degelijke film.
Indiana Jones and the Last Crusade (1989) 4,0
10 juli 2019, 13:17 uur
Net als de Temple of Doom een aanstekelijke en vermakelijk avonturenfilm waar humor weer een bepalende toon heeft.
Wat vooral centraal staat is de chemie tussen vader en zoon, ofwel Jones jr. versus Jones sr. De chemie, het sarcasme, oud zeer, het gekibbel en verschil in aanpak is van een aanstekelijk niveau. Vooral ook de wisselwerking tussen de avontuurlijke Jones, die men toch constant naar het leven staat, en de rustige en meer theoretisch aangelegde Jones sr. die het vluchten en aanslagen ontwijken allemaal maar als nieuw ervaart, is erg vermakelijk.
Jones sr.: You say this has been just another typical day for you huh?
Indiana Jones: NO. It's been better than most.
Verder lijkt er na ToD toch weer gekozen te zijn voor een herkenbaarder en inhoudelijker archeologisch doel. Waar vooral Raiders of the lost Ark 'inhoudelijk' heel veel brengt lijkt dat idee in de Temple of Doom weer geheel terzijde geschoven te zijn en vooral om avontuur te draaien en het verhaal ondergeschikt. In The Last Crusade lijken de lessen van beide voorgangers samengesmeed te worden tot deze pakkende en vermakelijke film. Dat wil zeggen met een inhoudelijk aansprekend verhaal dat iedereen, die zich iets van de bijbel herinnert, zal kennen, een hele dikke knipoog naar de setting en geschiedenis vlak voor de oorlog met de Nazi's en Hitler, met als bijzonder grappig moment het signeren van het boek door Hitler, en natuurlijk de wisselwerking tussen Jones jr. en Jones sr. Niet te vergeten dat Rhys-Davies en Elliot ook meer dan prima rollen neer zetten. Zelfs River Phoenix komt even voorbij. Overigens, die Allison Doody ziet er nog steeds uit om op te vreten. Weten we zeker dat ze niet stiekem wat uit die beker gedronken heeft?
Eindoordeel, werkelijk waar heerlijke en bijzonder vermakelijke film. Actie, beetje spanning, goed verhaal en vooral veel lachen geblazen. Maar puur omdat ze alle drie hun charme hebben geef ik alle drie de Indiana Jones film hetzelfde cijfer.
Whiplash (2014) 4,5
9 juli 2019, 16:19 uur
'I can still fucking see you, Mini Me! '
Verbijsterend, verbazend, choquerend, prikkelend, humoristisch....Whiplash is wat mij betreft een 'homerun' op alle fronten. Een bijzonder vermakelijke en prikkelende topfilm met top acteerprestaties en dat terwijl er eigenlijk weinig tot niets gebeurt en vooral de vraag wekt hoe ver je gaan mag om het beste in iemand boven te krijgen.
Als liefhebber van Jazz moet ik wel zeggen dat het niet echt om Jazz gaat, tenminste niet het soort Jazz dat ik in gedachte heb wanneer men over Jazz praat. Dit neigt naar swingband/schoolband achtige jazz, soort van opstap van het conservatorium richting echte jazz-quartets. Maar dat mag de pret niet drukken.
Men neme een 'talentvolle' leerling, men zet daar een leraar tegenover met een nogal buitenissige aanpak die, als je hem mag geloven, het beste in muzikanten naar boven wil halen. Of is het gewoonweg schudden aan de boom en kijken wat er blijft hangen? Het is dan ook de vraag waar de film op uit gaat draaien wanneer je begint te kijken. Wat is de toon? Feel good, hand op de schouder en het komt allemaal wel goed...? Nee gelukkig niet.
Vanaf de eerste ontmoeting tot het laatste optreden is er de constant opbouwende prikkel van de aanpak van Fletcher, die niet alleen de jonge Andrew gedrevener krijgt, maar hem ook als persoonlijkheid doet ontwikkelen met als climax de grote bek en het te lijf gaan, met als laatste en uiteindelijke krachtmeting het optreden waarin hij in de zeik lijkt te worden gezet, maar die kennelijk puur bedoeld is om hem te dwingen improviseren en boven zichzelf uit te stijgen. Iets wat Andrew tot groot genoegen met vlag en wimpel doet. De aanpak lijkt te slagen...Over de aanpak gesproken, de hele film blijft het gissen naar Fletcher. Is de man zo'n vreselijke draak? Wat is nu de insteek van de aanpak? Het prikkelen en iemand boven zich uit laten stijgen of het breken van iemand? Die twijfel wordt dan nog extra gevoed door de zelfmoord van een ex-leerling. In veel gevallen lijkt de man toch mensen gewoon te willen breken. Even lijkt hij na zijn ontslag en het opduiken in de kroeg verandert te zijn, het was een act. Maar, dan dat optreden...'You think I'm fucking stupid? I know it was you.' Tegen die tijd denk ik toch, dit is persoonlijk, hij wil hem kapot maken...Fletcher zei nog wat voor volk er in de zaal zat en dat een misser catastrofaal zou zijn voor een carriere.
De acteurs, Melissa Benoist, altijd leuk. Meer dan goede rol van de jonge Myles Teller en ik moet zeggen dat de jongen toch meer dan prima de geobsedeerde, perfectionistische, door faalangst gestuwde jongeling neerzet. Formidabel! Maar hij kan wat mij betreft niet in de schaduw staan van de rol en verschijning van JK Simmons. Ik herinner me de man als een goedzak in The Mexican en Patriots Day, weliswaar heeft hij al wat een andere rol als Jameson, maar deze prestatie en rol is next level. De arrogantie, scheldpartijen, zijn hele presentatie als testosteronbom in zijn zware shirtje die oogt alsof hij inderdaad ieder moment je fysiek in tweeën breekt. En dan toch weer die aanpak. Wil hij breken of maken? In ieder geval fascinerend.
Fascinerende film, één van de beteren die ik gezien heb dit jaar.
The Village (2004) 3,5
8 juli 2019, 09:21 uur
Bijzondere film waarvan ik eigenlijk niet snap waarom de film zulke lage beoordelingen als dit heeft. Weliswaar valt er het nodige op aan te merken qua het verhaal, maar ondanks dat heeft de film genoeg anders te bieden qua setting, acteerprestaties en vooral sfeer.
Wat mij persoonlijk toch wel aanspreekt is het concept van het terugtrekken uit de huidige maatschappij en het opzetten van een eigen onafhankelijke samenleving en vooral zonder geld en andere afgoderij. Ik persoonlijk heb vaak wel de gedachte dat het vroeger beter was. Dat toen men simpeler leefde men ook sneller gelukkig was met weinig. Ik persoonlijk zie de charme wel van wat de ouderlingen hebben geprobeerd te creëren. Hoe hou je de mensen voor hun eigen bestwil vervolgens bij elkaar zonder dictatuur? Op deze manier dus. Is dat netjes zo te liegen en de mensen bang te maken? Wellicht niet maar de saamhorigheid die je er mee creëert vind ik dan wel weer bijzonder. Goed, minpunten aan het verhaal waar je nogal over discussiëren kan zijn; waarom je bijvoorbeeld niet een plan hebt bedacht zoals wanneer iemand ernstig gewond raakt, of waarom je dat blinde meisje weg stuurt en de reden waarom er nooit een vliegtuig overkomt. Het is allemaal ver gezocht maar valt te pareren met redenen als dat er nu eenmaal offers gebracht moeten worden wil je dit geheel qua samenleving laten doen slagen. Ivy is de aangewezen persoon omdat ze zelf een corrigerend vermogen heeft net als vader de leraar en daarom zowel het belang van de missie begrijpt als het belang om de monsters 'in leven' te houden.
Beetje bij beetje wordt tijdens de tocht door het bos duidelijk hoe werkelijk de vork in de steel zit, desondanks blijft men een sfeer houden die je af doet vragen of het werkelijk zo is. Want helemaal koosjer lijkt dat bos toch niet te zijn wat bevestig wordt door de verschijning van een monster, een monster waar ze overigens erg handig mee afrekent. De cirkel is rond als Ivy terugkeert en daar ongetwijfeld Lucius mee redt. Walker suggereert min of meer dat hij zich zelf kwalijk neemt niets te hebben ondernomen toen Ivy blind bleek te worden. Niet alleen is dit een goedmaker naar dat schuldgevoel ook offert hij het verhaal en zijn dochter op aan Alice Hunt waar hij gevoelens voor heeft. Ivy zelf wil maar al te graag om haar geliefde te redden. Het verhaal gaat dus ook over opoffering, naaste liefde en ondanks principes het doen van 'the right thing'.
Prachtige beelden en stijl, vooral de nachtopnames van het dorp zijn vaak van grote schoonheid. De acteerprestaties zijn buitengewoon. Adrien Brody steelt natuurlijk de show als de geestelijke minder ontwikkelde Noah, maar de sterke, onverschrokken en uitbundige Bryce Dallas Howard doet er niet vooronder, wat een powerhouse. Phoenix is ok prima in de zwijgzame rol van Lucius. De wachter die we niet te zien krijgen en preekt wat, en niet, te doen tegen de andere wacht is Shyamalan zelf die zoals gewoonlijk zijn opwachting ook maakt. Verder is de sfeer qua muziek en opgebouwde spanning fenomenaal. De scene als de monsters het dorp binnen komen en Ivy onzeker in deuropening staat te wachten op Lucius waarop hij in slowmotion net op tijd is, haar hand grijpt en naar binnen leid is buitengewoon mooi. De opgebouwde spanning, slowmo, muziek...prachtig! Zo ook de spanning die opgebouwd wordt in het bos en dat je als kijker toch zit van klopt het wel? Is er echt niets? Wel twee ongelofelijke slapzakken die terug gaan en gvd een blind meisje alleen in het bos laten. Schande!
Filosofisch gezien een heel interessant verhaal met dilemma, sfeervol, beetje spanning, prima acteerprestaties, het is een mooie film, het blijft een mooie film ook al weet ik de ontknoping.
Che: Part Two (2008) 2,0
Alternatieve titel: Guerilla, 6 juli 2019, 15:21 uur
Ché deel 2, en helaas een voorzetting van het eerste deel qua toon. Afstandelijk zoals hier boven ook al genoemd wordt, krabbelend door de jungle en Del Toro die als astmatische werkmier alles probeert te sturen. Waar de eerste nog een beetje boeit doet de tweede dat in het geheel niet. Alles blijft weer oppervlakkig en zijn uitstapje naar de Congo blijft zelfs geheel onbesproken, zijn discutabel status/ geschiedenis eveneens.
Helaas, wellicht dat het gewoon ook een ver-van-mijn-bed-show is. We kennen niet veel van die geschiedenis, andere cultuur, dus dan spreekt het wellicht nog minder aan.
Che: Part One (2008) 2,5
Alternatieve titel: The Argentine, 6 juli 2019, 15:00 uur
Een film die zich het meest laat omschrijven als een 'totaalplaatje' qua betrokkenheid en leidinggevende kunde gedurende de prent. Let wel een karakterstudie is het zeker niet. In dat kader blijft de film vrij vlak en heb je nog niet echt een idee wat voor persoonlijkheid deze man nu precies was en wat hem dreef.
We zien Ché echter deze film wel in vele gedaanten. Als wereldverbeteraar op de boot richting Cuba, krabbelend en zwoegend met zijn astma in de jungle, als verzorger van de gewonden na de strijd, leider en ontwikkelaar van nieuwe cellen, zelfs als aanvoerder in een aardig stukje urban oorlog. Dit wordt kunstig gemonteerd met zwart wit archief beelden en de eveneens zwart wit beelden van het interview met Lisa Howard waar duidelijk is dat hij inmiddels een leidende rol in het kabinet bekleed. De kunde en groei van deze man is daarmee ongekend en de revolutie maakte hij op alle lagen mee in die zin.
Echter, die principiële man die zijn eigen militairen terugstuurde om een gestolen auto terug te brengen om vervolgens als straf terug te lopen, wordt wel heel braaf gebracht. Er worden twee executies in beeld gebracht die hij beveelt maar de geschiedenis leert dat Che Guevara veel, heel veel executies beval of zelfs leiding aan gaf. Hier gaan ernstige geruchten over in die zin, dat er heel veel bloed kleeft aan de handen van Ché die er niet voor terugdeinsde gevangen, spionnen, overlopers, en later toen men veel politieke gevangenen in de beruchte gevangenis La Cabana had, standrechtelijke executies naar gelang of zin uit voerde zonder enig vorm van proces. Getallen wijken uiteen van tientallen tot honderden.
Uiteindelijk is het een aardige film die moeite heeft heel erg te boeien. Een paar aardige momenten, een Del Toro die erg zijn best doet...maar in mijn geval heel erg de vraag waarom je een dergelijke uitgebreide film van vier uren maakt, deel 1 en 2, en je dan zo dermate op de vlakte houd. Een karakterstudie wordt het niet, maar een echt beeld over dingen die eventueel wel gebeurt zijn ook niet. Noch een biopic, noch een aanklacht. Het doel van de film ontgaat me dan eigenlijk ook een beetje...
Catch-22 (1970) 4,0
Alternatieve titel: Catch 22, 6 juli 2019, 11:17 uur
Bizarre film die zich in eerste instantie het meeste doet vergelijken met de spottende en humoristische invalshoek van Mash. Moet zeggen dat ik een paar weken geleden niet erg ver in het boek gekomen ben, kon me allemaal maar matig boeien, maar ik denk dat ik nu na het zien van de film toch weer een poging ga wagen en er wellicht een beter beeld bij heb.
Wat opvalt natuurlijk de spottende en soms trieste toon. Het is lachwekkend maar tegen een zeer dringende en serieus achtergrond. Die bommenwerpervluchten waren verre van een pretje en de beoogde 50 vluchten werden zelden gehaald door een bommenwerper of voltallige crew. Bijtend sarcasme in die zin wanneer Milo en Cathcart hun nieuwste handel bespreken terwijl er een toestel een noodlanding maakt. Achteloos lopen ze verder en gunnen het toestel nog de bemanning die geen teken van leven geeft een blik waardig. Kers op de taart is de geïrriteerde indruk die Milo maakt wanneer de explosie zijn baret afrukt. Een aparte scheidslijn is meteen getekend in verschillende opzichten, de oorlog is big business en aan alles kan geld verdiend worden. Zelfs de parachutes die de bemanning het leven moet redden, dat het geld belangrijker is dan de levens van de bemanning lijkt veel te zeggen. De zelfde soort tegenstelling is te vinden in dat men 'met elkaar' onder de wapenen is, een leger vormt en de vijand bestrijd. Toch is iedereen op zijn eigen manier met iets anders bezig, binnen de 'eenheid' is iedereen een individu. Yossarian, liegt en bedriegt om er weg te kunnen komen, Cathcart is aan het geld verdienen, Milo met zijn eigen bedrijf en Orr met zijn eigen ontsnappingsplan om maar eens wat te noemen. Dat bijna iedereen eigenlijk knettergek is behalve degene die juist gek verklaard wil worden is dan wel weer een grappig detail. Zoals het Catch 22 dilemma al zegt, het meest normale is niet in zo'n vliegtuig weer omhoog willen en naar huis dus dan moet je wel de normaalste zijn.
Veel bekende namen met Martin Sheen, Jon Voight, Charles Grodin. Erg verast met de aanwezigheid van Art Garfunkel, de bijzonder 'harige' Bob Balaban en een hele jonge professor Proton. Tevens vind ik die Alan Arkin zo bekend maar ik kan me maar niet bedenken waar ik die man van ken.
Een aparte, boeiende en humoristische film en iets om over na te denken, wat toch wel weer geleid heeft tot interesse in het boek, veraste met het vele echte materiaal dat voorbij komt, dat ze nog zoveel van die bommenwerpers konden opscharrelen en prima acteerprestaties.
X-Men: Apocalypse (2016) 3,5
4 juli 2019, 09:18 uur
stem gewijzigd, oorspronkelijke stem was 3,0 sterren
Lady in the Water (2006) 2,0
3 juli 2019, 12:17 uur
Zelfs teleurgesteld nadat ik met lage verwachtingen aan deze film begonnen was, weliswaar met de hoop dat het een gevalletje The Village zou zijn die ik best wel kan waarderen en goed vindt. Maar helaas....
Het grote probleem met Lady in the Water is met name dat het vlees nog vis is. Het blijft voornamelijk tussen alle genres inhangen en lijkt in die zin niet echt een richting in te slaan qua sfeer. De chemie is er totaal niet tussen 'het verhaal' en de omgeving. Daarnaast vind ik het maar raar, niet perse slecht, dat Shyamalan zelf een vrij prominente rol speelt. Verder; het boeit niet, mist spanning, het komt niet over, de personages boeien niet, hoewel ik het niet bezwaarlijk zou vinden om zelf BDH uit een zwembad te plukken, en Giamatti zijn best doet er wat van te maken, mislukt het eigenlijk op alle vlakken. Waar ik het voornamelijk kwijt raak onder het mom 'whatever' is het moment dat dat Story bij Vick onder de douche zit. Met het nogal buitengewone verhaal in gedachte staan de posse en de puzzelaar door voor de douche naar een wildvreemde en naakte vrouw te kijken en het lijkt allemaal doodnormaal, niemand verblikt of verbloosd of bied aan het gordijn dicht te doen of haar op zijn minst wat aan te laten trekken.
Pas bij de tweede lichting komt er wat normaal realisme met opmerkingen dat ze naar het ziekenhuis moet en wordt er een aantal opmerkingen gemaakt die op een normaal reactie/relativering lijkt. Dit is wat ik bedoel met dat de chemie tussen het sprookje en 'normale' omgeving niet tot stand komt. Had dan een inrichting genomen als setting. Daar zou het normaal zijn om 'abnormaal' te reageren bovendien zou je dan ook nog kunnen spelen met het feit of het nu echt is of een bedenksel van de patiënten zelf is.
Jammer maar helaas, behoorlijke mislukking terwijl ik toch van mening ben dat dit niet gehoeven had en wellicht een andere setting als een enorm verschil had kunnen maken.
Indiana Jones and the Temple of Doom (1984) 4,0
3 juli 2019, 11:53 uur
Avontuurlijk vermaak met de hoofdletter H van humor. Duidelijk wordt met de tweede film een andere koers gevaren dan de eerste. Waar vooral de eerste draait om degelijkheid met zo nu en dan een knipoog en vooral diepgang betreffende een historisch feit en hoe daar een 'archeologisch' avonturenverhaal om heen gedraaid wordt, gaan wat The temple of Doom betreft alle remmen los qua avontuur, over the top actie, soms op het randje af flauwe humor en vooral toch een verhaal met geschiedenis dat een groot bedenksel zal zijn.
Desondanks de mindere diepgang qua verhaal en de vrij eenvoudige actie/humor/gillende vrouw inslag is een meer dan prima en vermakelijke film geproduceerd. Of dat moet het jeugdsentiment zijn dat zich laat spreken, want dit was mijn eerste kennismaking met Indiana Jones en in die tijd vond ik het toch een partij raar. Die vreemde dinerscene met al dat rare eten om maar eens wat te noemen. De scenes met de priester die de harten uit zijn offers pakte vond ik daarentegen maar doodeng. Tegenwoordig kan ik om alles kostelijk lachen, chilled monkeybrain, snake suprise, de gang vol met insecten, de hysterische Capshaw en de best wel mooi vormgegeven en sfeervolle offerplaats en rituelen. Waar het eerste deel ook een zekere vrolijkheid heeft gaat dit deel daarentegen weer richting iets macabers en sinisters, en die sfeer slaat prima aan.
Vanaf de scene in dit nachtclub tot en met de eindscene op de touwenbrug, het vliegt je allemaal in een razende vaart voorbij. Beetje spanning, romantiek met een knipoog, sfeervol, beetje macaber en sinister, en een prima bad guy met Amrish Puri. Kleine dingetjes die niet goed zijn als de boeien en ketting die Short Round wel erg gemakkelijk van zijn enkels krijgt, de verdwijnende brandwond op de zij van Harrison Ford en de rivier met de krokodillen die het ene moment een wilde en brede stroom lijkt en vervolgens in een shot vanaf de grond maar een dun stroompje lijkt....het mag de pret niet drukken.
Zoals gezegd, inhoudelijk minder sterk dan de eerste, wel een vermakelijk en qua vaart vliegende gebeuren vol foute humor, actie en avontuur en vooral vanwege het jeugdsentiment toch een half puntje hoger dan hij zou moeten hebben.
Shooting Dogs (2005) 3,5
Alternatieve titel: Beyond the Gates, 2 juli 2019, 10:57 uur
Niet slecht, echt niet slecht....maar toch het gevoel dat hier iets meer uit te halen geweest was en dat hij zich niet kan meten met Hotel Rwanda, en vooral nu heel nieuwsgierig naar Sometimes in April.
Op zich wordt er een prima drama neergezet die de gruwelen niet schuwt. In die zin krijg je meer te zien dan in Hotel Rwanda. Daar blijft het vooral bij heel veel dreigen en wat oud archiefmateriaal op afstand. Maar hier zijn de bebloede machetes niet aan te slepen en wordt er ook flink met die dingen op los gezwaaid. Het sinistere en broeierige sfeertje wordt prima aangekaart, toch wordt deze ook weer anders aangepakt dan in HR. In de laatste genoemde wordt er veel meer een spanningsboog gecreëerd tussen beide partijen terwijl dat in SD toch wat meer in beeld gebracht wordt met dwars gedrag en vooral een soort kille ambtenarij hoe alle gezinnen genoteerd worden. Beide niet prettig en wellicht dat de laatste vorm toch wel de kilste en engste. Voorbereiding op genocide, zondermeer. Dom gedrag van domme mensen is van alle tijden, maar dat daar ambtenaren tussen staan strak in het pak zegt toch wel heel veel over de haat, ontmenselijking en kille berekening.
Waar de film vervolgens het meest op nat gaat is het duo Hurt en Dancy. Waar Hurt nog wel redelijk zijn best doet en Dancy die jeugdige naïviteit op een gegeven moment gelukkig verliest, is de naïviteit en het onrealistische van die twee, Peppi en Kokki worden ze hier boven genoemd, stuitend en irritant. Zo loopt Hurt constant te beweren dat hij er in '73 ook bij was, hoewel die gebeurtenissen minder grootschalig was gebeurde praktisch het zelfde, toch lijkt niet echt door te dringen wat er gaat gebeuren en in plaats van de mensen massaal op die school te houden iets te organiseren met een vlucht of evacuatie naar een buurland. In '73 waren scholen namelijk ook niet veilig, dat zou hij moeten weten als hij er bij was. Dan Dancy, een jeugdig soort naïeve overmoed wat alles zo'n beetje betreft. Hoe lang is hij dan in dat land? Zelfs een kijker heeft eerder door dat ze het meisje voor 'rotte vis' uitmaken en waarom Francois genegeerd wordt door die mensen. En Dancy maar heel onnozel vragen wat er aan de hand is. Hoe je het ook went of keert dat is gewoon een zwaktebod in de film. De onenigheid tussen die twee kampen moet al tijden een dergelijk zwaar maatschappelijk probleem zijn dat zelfs 'spring-in-het-veld' Dancy daar geen uitleg over nodig heeft.
Goed, goede punten, slechte punten, de film heeft op bepaalde vlakken een zekere overtuiging en een goed inzicht op wat daar gebeurt is lijkt onontkoombaar met al de gruwelijke details. De nonnen bijvoorbeeld die Hurt vind...Toch had er meer gedaan kunnen worden met de karakters Hurt en vooral Dancy. Het einde is wel aardig, de kinderen, maar voelt meer als mosterd na de maaltijd. Jammer genoeg toch niet de impact die ik hier van verwacht had en zeker niet het monument dat deze film had kunnen zijn.
Diarios de Motocicleta (2004) 2,5
Alternatieve titel: The Motorcycle Diaries, 1 juli 2019, 09:01 uur
Hier had ik toch iets meer van verwacht. Redelijk roadmovie in die zin over een jongere Che Guevara die door deze reis zijn eerste geestelijke stappen doet richting zijn politieke inslag. Helaas, op wat koddige momenten na dat je je afvraagt hoe die twee stuntpiloten zo ver op dat oude ding zijn gekomen, raakt of beklijft de film me echter nergens.
De film moet het vooral hebben van zijn prachtige natuurbeelden en de beelden van de oude cultuur, Machu Pichu, en alle verschillende stammen die vaak erg slecht behandelt worden. Schrijnend zijn de gevallen zoals de uitbuiting bij de mijn en het verhaal dat de traditioneel geklede vrouwen in Lima vertellen. Dan toch in het leprakamp verwacht ik vuurwerk te gaan zien maar het blijft hoewel een lichte aanklacht tegen het systeem, de maatschappij en de slechte behandeling van de armen nog steeds erg braaf. Alberto en Che zijn verder twee aardige jongens maar echt 'feeling' krijg ik ook niet met de twee personages.
Aardig een keer gezien te hebben maar behalve dat toch een redelijke tegenvaller.