“That same guy has been following us the entire night!”
Matige slasherfilm. Hell Fest heeft best een aardig uitgangspunt met een moordenaar die actief is in een horror-themed attractiepark, en het begin is veelbelovend. Maar zodra we kennis maken met de hoofdrolspelers gaat het mis, en het grootste minpunt is dat de moorden zo inspiratieloos in beeld worden gebracht. Saai bijna, wat een grote doodzonde is binnen het genre. Forsyth is wel een aardige final girl, en het feit dat je niet te weten komt wie de moordenaar is, is ook wel origineel gedaan. Frustrerend, maar gelukkig wordt er niet voor een vergezochte of juist voor de hand liggende keus gekozen.
“We keep secrets from lots of people, but most of all we keep them from ourselves. And we call that forgetting.”
Uitstekende film van Danny Boyle. Visueel ziet alles er weer fantastisch uit, en hij heeft met McAvoy, Dawson en Cassel ijzersterke acteurs gecast. Het verhaal is soms weer een echte hersenkraker, maar Boyle zorgt er wel voor dat alles goed te volgen blijft. Een bepaalde scene waarin Dawson alles uitlegt voelt wel heel erg gemaakt voor de kijker, maar storen doet het niet. Daarvoor is Trance in zijn geheel te sterk en ook gewoon zeer vermakelijk. Laat dat maar aan Boyle over.
Prima documentair over Lady Gaga. Het belangrijkste van dit soort documentaires is dat er ook wordt ingezoomd op de schaduwkanten van de roem, en dat we echt een inkijkje krijgen in het leven van een superster. En gelukkig krijgen we dat hier. De manier waarop Gaga met haar ziekte omgaat, haar onzekerheden, hoe hard ze werkt om een nieuwe plaat te maken, de band met haar familie, haar Italiaanse roots etc. het komt allemaal langs. Nadat de documentaire was afgelopen had ik echt het gevoel dat ik Gaga heb leren kennen, en dan heb je als documentairemaker eigenlijk alles goed gedaan.
Alternatieve titel: Wild Tales, 29 maart 2019, 19:23 uur
Relatos Salvajes
Geweldige film die zijn naam wel eer aandoet. Dit zijn inderdaad zes wilde verhalen, en dat Pedro Almodóvar één van de producenten is verbaast me niets. Vreemd, eigenzinnig, gewelddadig, kleurrijk en grappig, Relatos Salvajes is een zwarte komedie waarvan er wel meer gemaakt zouden mogen worden. Alle verhalen zijn sterk, maar als ik favorieten zou moeten aanwijzen dan is dat het derde verhaal rond twee mannen die op een verlaten autoweg elkaar steeds meer naar het leven staan, en het laatste verhaal rond een doldwaze bruiloft. Heerlijk.
Alternatieve titel: All These Sleepless Nights, 28 maart 2019, 20:27 uur
All These Sleepless Nights
Uitstekende film. All These Sleepless Nights voelt aan als een droom, en door de regie, het indringende camerawerk en de muziek lijkt het wel of je naar een documentaire aan het kijken bent. Het naturelle spel van de onbekende acteurs helpt daarbij ook.
Het losbandige en onvolwassen leven van Krzysztof kun je veroordelen, maar gelukkig steekt de film ook wel de draak met de manier waarop hij zijn leven leeft. De manier waarop Krzysztof met vrouwen omgaat, en geen relatie kan onderhouden, verklapt ook wel wat diepere problemen en bindingsangst. Maar gelukkig is All These Sleepless Nights vooral een feest om naar te kijken en te luisteren, en het doet je terugverlangen naar die onbezorgde studententijd waarin je ieder feest afstruinde.
Redelijke dansfilm. Het is leuk om Winstead en Thompson aan het begin van hun carrière te zien, en ook de dansscènes zijn goed gechoreografeerd. Al het andere is wel zeer matig, en vooral het verhaal is voorspelbaar en standaard. Jonge vrouw met grote dromen, tegenslagen, daddy issues, romantisch subplotje etc. We kennen het zo onderhand wel. Winstead zorgt ervoor dat het allemaal nog wel lekker wegkijkt.
“Do not confuse love with lust, nor drunkenness with judgment.”
Mooie locaties, een zomers sfeertje, een lekker loom tempo, Amber Heard, Johnny Depp eindelijk weer in een goede rol etc. The Rum Diary doet heel veel dingen goed. Het probleem van de film is het matige script, en ondanks alle pluspunten is het op momenten ook gewoon saai. Het is best leuk om naar een stel dronken journalisten te kijken, maar hun avonturen zijn niet interessant genoeg voor een twee uur durende film. Het corruptie subplot komt ook niet goed uit de verf, en ik had liever gewoon de hele tijd naar de doldwaze avonturen van Depp en Rispoli willen kijken. Met Heard erbij uiteraard.
“Coughlin's Law: anything else is always something better.”
Aardig. Cocktail heeft een vreemde verhaalstructuur, met eigenlijk drie aktes die uiteindelijk één film vormen. New York, Jamaica en uiteindelijk weer New York, de film oogt fragmentarisch en gehaast. Maar het plezier straalt ervan af, en Cruise, Shue en Bryan Brown hebben een uitstekende chemie. Vooral de scenes tussen Cruise en Brown zijn vermakelijk. Cocktail is door het acteerwerk, de korte speelduur, de lekkere muziek en het zomerse sfeertje een plezierige romcom die lekker wegkijkt.
“Morally you're supposed to overcome your impulses, but there are times you don't want to overcome them.”
Geweldige film van Polanski. Het is duidelijk dat Carnage gebaseerd is op een toneelstuk, en om dit soort film te laten slagen heb je geweldige acteurs nodig en een ijzersterk script. En gelukkig slaagt Carnage er op beide punten in om de perfectie te benaderen. Twee echtparen komen samen om te praten over hun zonen die met elkaar gevochten hebben, en waarbij één van hen ernstig verwond is geraakt.
Het begint beleeft en aardig, maar de fragiele verstandhouding komt steeds verder onder druk te staan en explodeert uiteindelijk. De grootste kracht van Carnage is dat Polanski het materiaal heeft benaderd als zwarte komedie, en er zitten veel momenten in de film waar je met een glimlach naar zit te kijken. Het is een beetje voorspelbaar dat de twee stabiele factoren, Winslet en C. Reilly, uiteindelijk degene zijn die exploderen (Foster staat de gehele film in standje elf). En alcohol als katalysator voelde ook wat gemakkelijk aan. Maar dat zijn twee kleine minpunten in een voor de rest zeer vermakelijke film.
Schitterende poster. Uitstekende film. First Girl I Loved heeft een wat dromerige en bijna hypnotiserende sfeer, en actrices Gelula en Hildebrand doen het geweldig. De fantastische muziek maakt het helemaal af. De film lijkt veel op La Vie d'Adéle, en op het einde heb je wel het gevoel dat het goed komt met Anne (Gelula).
De film heeft wat discutabele subplots (alles met acteur Mateo Arias, een bepaalde seksscène), maar het belangrijkste is dat je de motieven van de personages wel begrijpt. Zelfs van Sasha (Hildebrand), waar je tegen het einde van de film echt een hekel aan krijgt, maar waar je wel van begrijpt waarom ze bepaalde dingen doet en zegt. Frustrerend en ongemakkelijk, maar hé, we zijn allemaal tiener geweest... Ik had nog wel een scene tussen moeder (Adlon) en dochter willen hebben, maar voor de rest is dit een sterke en originele coming of age film.
“This is the end of everything.”
“The beginning. The beginning of everything.”
Groots opgezet epos. Visueel ziet het er allemaal schitterend uit, en ook het acteerwerk is sterk. Crowe, Connelly en Watson geven alles, en Aronofsky zorgt ervoor dat het er visueel allemaal verzorgd uitziet. Maar het verhaal is zeer matig, en ook de speelduur is problematisch. Tegen het einde zitten er wat aardige scenes in en Aronofsky heeft ook wel een mooie boodschap, maar op dat moment voelt het een beetje als mosterd na de maaltijd.
Grimmige Robin Hood film van Ridley Scott. Dit is meer een oorsprongsverhaal, en ergens is dat wel jammer. Want Robin Hood is toch het leukst als hij steelt van de rijken en de koning van Engeland bestrijdt. In deze film zie je vooral hoe Robin Hood zo is geworden, en dat levert een vermakelijke en actievolle film op. Met spectaculaire actiescènes, sterk acteerwerk en zelfs een liefdesverhaaltje dat werkt. Vakwerk van Scott en acteurs als Crowe, Blanchett, Von Sydow, Hurt en Strong.
Alternatieve titel: My Mom Robs Banks, 23 maart 2019, 16:19 uur
“Honey, I would never do anything to jeopardize this family. Okay? Okay?”
Amateuristisch. Het idee achter de film is nog best interessant, maar de uitwerking is belabberd. De acteurs proberen het nog wel maar kunnen ook weinig uitrichten met zulke matig uitgewerkte personages. De regisseur valt meer te verwijten, want Mommy´s Secret is een wanproduct. Regie, camerawerk, editing etc. Lachwekkend slecht. Sarah Grey is leuk, maar kan dit allemaal niet verbloemen.
“You don't see the destruction that you cause. Or you at least pretend not to, so you can sleep at night.”
Aardig familiedrama. One More Time is niet origineel en kabbelt soms iets te rustig voort, maar een acteur als Christopher Walken weet zelfs met de simpelste dialoog iets speciaals te doen. Amber Heard is ook erg goed als dochter van Walken, en hun gezamenlijke scenes zorgen voor de sterkste momenten in de film. De muzieknummers hadden beter gekund, maar Heard en Walken brengen ze met volle overtuiging. Ook de andere acteurs doen het goed, en zij zorgen ervoor dat de film boeiend blijft om naar te kijken.
Aardige thriller. I.T. wil ook nog wat zeggen over de gevaren van het afhankelijk zijn van technologie/AI en privacyschending, maar echt diepgaand of interessant is het allemaal niet. Origineel ook niet, en Frecheville als psychopaat maakt weinig indruk. Frecheville en Brosnan spelen onsympathieke personages, wat ook niet helpt om echt betrokken te raken bij het verhaal. Hoe het met beide afloopt maakt je eigenlijk weinig uit, en dat is wel een probleem. Vooral omdat Brosnan de good guy moet zijn...
Barslecht. Let's Be Evil had best een goede film kunnen zijn, maar door het matige script en de verschrikkelijke visuele effecten is er geen doorkomen aan. De onbekende acteurs zijn niet eens het slechtste gedeelte van de film, en dat zegt al veel.
“And now two worlds colliding, only one survives.”
Ik heb wel een zwak voor de Transformers franchise. Het is belachelijk, bombastisch, soms pijnlijk ongrappig en eigenlijk één grote actiespektakel zonder opbouw of verhaal. Maar het feit dat de film tweeënhalf uur lang vermakelijk blijft laat zien dat Michael Bay ook een aantal dingen goed doet.
De actie is wat overzichtelijker gefilmd dan de vorige films en het laatste gedeelte is zelfs spectaculair. Gelukkig neemt de film zich ook niet te serieus. Net zoals de acteurs, en vooral Hopkins, Turturro en sommige stemacteurs hebben de grootste lol. Wahlberg en Haddock vormen ook een leuk koppel. Dat sommige subplots nergens heengaan en de Decepticons (en Megatron) wel heel gemakkelijk worden verslagen neem ik dan op de koop toe.
Alternatieve titel: Shadows in the Sun, 19 maart 2019, 20:37 uur
“Typewriters make you think about the words you choose more carefully, because you can't erase them with the push of a button.”
Aardige film met een lekkere lome sfeer, Toscane als locatie en acteurs die duidelijk de tijd van hun leven hebben gehad. Jackson, Keitel, Forlani en Giannini hebben samen een fijne chemie en vooral Keitel heeft duidelijk plezier in het spelen van een oude schrijver met een writers block. Het verhaal is voorspelbaar, maar bovenstaande pluspunten zorgen ervoor dat het vermakelijk blijft om naar te kijken. Je hebt als kijker gelijk zin om met een biertje in de zon te gaan zitten en te genieten van alles om je heen. Met Forlani naast je, wat wil je nog meer?
Alternatieve titel: Cold War, 17 maart 2019, 20:32 uur
“Now I'm yours. For ever and ever.”
Knap gemaakte film van Pawlikowski. Zimna Wojna laat zien in wat voor wereld de Oost-Europeanen moesten leven net na de Tweede Wereldoorlog, en in de jaren 50 en 60. Maar de film is nog meer een verhaal over de onmogelijke liefde tussen Wiktor en Zula.
Met elkaar leven lukt niet, maar ze kunnen ook duidelijk niet zonder elkaar. Door omstandigheden en het politieke klimaat lukt het ze niet om rustig samen te leven, maar ook door hun botsende karakters. Knap gespeeld door Kot en Kulig. De cinematografie is schitterend, en ook de production design, kostuums en muziek zorgen voor een sfeervolle en zwaarmoedige film. Het einde is wel heel pathetisch en zwaarmoedig, maar aan de andere kant had ik ook niet anders verwacht.
Alternatieve titel: IO: Last on Earth, 17 maart 2019, 15:25 uur
“We have learned to fear our planet and fled to the stars in search of a new one. But the fascination for other worlds could not turn my eyes away from the beauty of our home.”
Aardige film. IO is meer een dramafilm dan sci-fi, en mensen die dat liever andersom hadden gezien zullen teleurgesteld zijn. Maar ik vond het verhaal rond Sam wel interessant, en Qualley acteert ook goed. Het probleem van de film is dat het script te veel steken laat vallen en dat de onderliggende boodschap – we moeten zo lang mogelijk blijven vechten voor het leefbaar houden van onze planeet- pas op het laatst echt goed naar voren komt. Ik had graag willen zien hoe het nu verder gaat met Sam en Micah (Mackie), en de film eindigt net op het moment dat het interessant begon te worden.
Knap regiedebuut van Paul Dano. Hij heeft gekozen voor een onvervalst familiedrama, en het script dat hij samen met Zoe Kazan heeft geschreven zit knap in elkaar. Geen grootse gebaren of emotionele uitbarstingen, maar een intiem en ingetogen verhaal over een familie dat steeds verder uit elkaar valt. Met zoon Joe als protagonist, en acteur Oxenbould zorgt er zonder al te veel woorden voor dat je meeleeft met Joe. Mulligan en Gyllenhaal zijn perfect gecast als ouders, en kijk tijdens de laatste scene vooral naar het gezicht van Mulligan. Briljant acteerwerk. De schitterende beelden van het landschap van Montana maakt het allemaal af.
Alternatieve titel: The Resistance Banker, 17 maart 2019, 12:37 uur
Bankier van het Verzet
Nederlandse films en de Tweede Wereldoorlog, het blijft een goede combinatie. Bankier van het Verzet past ook weer perfect in deze traditie, en het is een verhaal dat verrassend genoeg nu pas wordt verfilmd. Want het verhaal over een stel bankiers, die geld proberen door te sluizen naar het verzet en op andere manieren de nazi’s proberen dwars te zitten, is een intrigerend stukje Nederlandse geschiedenis.
Verzetshelden, een plan dat op ieder moment mis kan gaan, verraad, onverwachte hulp, moord etc. Alles zit er weer in. Het verhaal klinkt misschien niet al te spannend, maar de regisseur en de acteurs weten op bepaalde momenten een ijzingwekkende spanning te creëren. Knap werk van Atsma, Derwig, Bokma, Thiry en Ouwerkerk.
“Long Live Stalin!”
“Stalin's Dead! Malenkov's in charge!”
“Long live Malenkov!”
Heerlijke satire die zich afspeelt rond het overlijden van Josef Stalin. Al zijn vertrouwelingen willen de macht overnemen, en The Death of Stalin ontvouwt zich tot een zeer zwarte komedie waarin iedereen elkaar manipuleert en te slim af probeert te zijn. Over een moord hier en daar wordt ook niet moeilijk gedaan.
Het is vreemd om al die bekende Amerikaanse en Engelse acteurs Russen te zien spelen, maar omdat het satire is en niet alles even serieus wordt genomen kon ik er wel in meegaan. Acteurs als Buscemi, Considine, Tambor, Beale, Isaacs en Kurylenko hebben de grootste lol, en ze weten wel raadt met de vlijmscherpe en briljante dialogen die ze voorgeschoteld krijgen. De scriptschrijvers waren in topvorm.
Sfeervolle horror/thriller van Gareth Evans. Evans neemt zijn tijd om het verhaal rustig op te bouwen, en je zou kunnen zeggen iets te veel tijd. Maar de sfeervolle setting, het intrigerende verhaal en het sterke acteerwerk zorgen ervoor dat je wel geïnteresseerd blijft kijken. Stevens, Boynton, Lewis Jones (schmiert er aardig op los), Sheen en de andere acteurs zijn uitstekend op dreef, en als in het tweede gedeelte de gekte losbarst dan gaat het ook echt los. Horrorachtige momenten waar je met een zeer ongemakkelijk gevoel naar zit te kijken, gecombineerd met ook nog wat fantasie en drama.
Alternatieve titel: Sunday's Illness, 16 maart 2019, 12:14 uur
La Enfermedad del Domingo
Uitstekende film over een moeder en dochter die elkaar na 35 jaar geen contact weer ontmoeten. Op initiatief van de dochter, en langzaamaan kom je erachter waarom ze het contact weer wil aanhalen. Het moment dat duidelijk wordt waarom ze haar moeder nodig heeft is indrukwekkend, en de laatste scene in het water is hartverscheurend. Lennie en Sánchez zijn geweldig. Soms had ik het gevoel dat de film zich zou ontwikkelen tot een thriller, maar uiteindelijk is dit een dramafilm die keihard binnenkomt. Complimenten ook voor de regie en de gekozen locatie. Fantastisch gedaan.
“I started this day off crying, so if you ask me, laughing is progress.”
Leuk. Dit soort 'slice of life' verhalen kan ik altijd wel waarderen. Support the Girls is tragisch en heeft veel dramatische momenten, maar de film is ook grappig en hoopvol. In Support the Girls volgen we voor een dag een stel (schaars geklede) vrouwen die in een sportbar werken, en proberen om zoveel mogelijk geld te verdienen door te flirten met de mannen (en vrouw) die er langskomen. Er zitten veel vaste gasten in de bar dus ze doen het goed. Het klinkt niet al te bijzonder, maar het wordt door de regisseur en de actrices vermakelijk neergezet. Humoristisch, oprecht en levensecht. Vooral Regina Hall, Richardson en McHayle zijn uitstekend op dreef.
“Do me a favor. I got three days left on this probation. When you got that gun on you, just don't tell me about it. Plausible deniability.”
Uitstekende film van Estrada. Rauw, hard en tragisch, maar ook grappig, speels en eigenzinnig. Qua regie en editing lijkt Blindspotting soms op Sorry to Bother You of een Spike Lee film, maar de film heeft wel zijn geheel eigen vibe. Met uitstekend acteerwerk van Diggs en Casal, en ook Gavankar doet het goed als vriendin/baas van Colin.
Blindspotting probeert actuele, sociale en raciale problemen in Amerika aan te kaarten, maar Estrada doet dat wel op geheel eigen wijze. En het werkt geweldig. Met ook nog een rapscéne op het laatst die hartverscheurend is, maar tegelijkertijd ook belachelijk en zelfs grappig. Dat het werkt laat het vakmanschap en het talent van Estrada en de acteurs zien.
Alternatieve titel: The Guilty, 14 maart 2019, 19:58 uur
Den Skyldige
Uitstekende film. Onze Deense vrienden hebben een patent op donkere en naargeestige politiethrillers, en Den Skyldige is ook weer een pareltje. Het plot zit simpel in elkaar en alles is op één locatie gefilmd, maar de uitvoering is perfect. Dat komt ook door het acteren van Cedergren, en zelfs tijdens de stille momenten zit je soms met zweethanden op het volgende telefoontje te wachten. De twist tegen het einde van de film kwam voor mij onverwacht, en het is knap hoe geloofwaardig en spannend regisseur Gustav Möller het 88 minuten lang weet te houden.
Alternatieve titel: Montparnasse Bienvenüe, 14 maart 2019, 12:50 uur
Jeune Femme
Dertig jaar, een relatie die net op de klippen is gelopen, dakloos, geen vrienden en zonder baan of geld... Paula heeft zich waarschijnlijk wel eens beter gevoeld. Er zijn al vaker films gemaakt over dit soort specifieke problemen, en Jeune Femme brengt ook weinig nieuws onder de zon.
Maar het is interessant om Paula te blijven volgen wanneer ze langzaamaan weer wat grip op haar leven probeert te krijgen. Ze zwelgt even in zelfmedelijden, maar ze pakt al snel de draad weer op en gaat op zoek naar werk en wat ze wil in haar leven. Knap geacteerd door Dosch, die Paula met een bepaalde oprechtheid en menselijkheid weet te spelen, maar er ook voor zorgt dat we om haar kunnen lachen.
Fantastische acteerprestatie van Winstead. All About Nina is als film redelijk standaard en niet alle personages en acteurs zijn even sterk, maar Winstead zorgt ervoor dat het boeiend blijft om naar te kijken. Zelfs als ze gewoon tegen zichzelf in de spiegel aan het praten is. Het verhaal over een zelfdestructieve en met een jeugdtrauma rondlopende komediante is redelijk voorspelbaar, en je zit eigenlijk te wachten op de onvermijdelijke meltdown en het inkeermoment. In een fantastische scene komt dan uiteindelijk alle woede en het verdriet eruit, en Winstead weet het perfect te spelen.
“Jung says that, "In all chaos, there is a cosmos. In all disorder, a secret order. The pendulum of the mind swings between sense and nonsense, not between right and wrong."”
Bijzonder, eigenzinnig en artistiek. Regisseur Josephine Decker heeft met Madeline's Madeline een unieke film gemaakt, en de grootste kracht van de film is dat Decker zich geen beperkingen heeft opgelegd (of beperkingen opgelegd heeft gekregen) en al haar fantasie en talent in de film kan stoppen.
Net zoals de acteurs, die duidelijk veel improviseren (wat wel toepasselijk is) en ijzersterk acteren. Howard is een regelrechte openbaring. De eerste 20 minuten moest ik er wel even inkomen, maar het verhaal rond een geestesziek persoon en een improvisatie show is intrigerend. Het camerawerk en de manier waarop de geluiden worden gebruikt zorgt ervoor dat je jezelf soms in het hoofd van Madeline waant. Realiteit en fantasie vloeien in elkaar over, en het resultaat is een uniek filmproject van Decker.
“Sadness never ends. Van Gough said that before he died.”
Nikserig. Het gebeurt niet vaak, maar al tijdens het kijken van The Kindergarten Teacher vroeg ik me af wat de regisseur nu wilde zeggen met haar film. Het hoofdpersoon is een onsympathieke en triestige vrouw, die via één van de kinderen die ze lesgeeft toch nog haar nooit waargemaakte dromen en ambities uit wil laten komen.
Het resultaat is een trage film zonder doel of boodschap. Of het moet zijn dat je uiteindelijk wordt opgepakt voor het ontvoeren van een kind omdat je helemaal doordraait, maar dat was iets wat je al van mijlenver aan zag komen. Hoewel de manier waarop dan nog wel verrassend is. Complimenten voor Gyllenhaal, die nog heel wat weet te maken van een ondankbare rol.
Ambitieus. Peter Jackson en regisseur Christian Rivers hebben met Mortal Engines een film gemaakt (gebaseerd op de boeken Philip Reeve) die er schitterend uitziet, met groots opgezette actiescènes en een vakkundig gecreëerde wereld door Rivers en zijn team. Het probleem van de film is alleen dat het allemaal zo weinig indruk maakt, en vooral tijdens het actievolle laatste gedeelte zit je zonder al te veel betrokkenheid naar alles te kijken. Dat ligt niet aan het acteerwerk, maar meer aan het rommelige en overvolle script, en de eendimensionale personages.
Fantastic Beasts: The Crimes of Grindelwald (2018) 3,0
Alternatieve titel: Fantastic Beasts and Where to Find Them 2, 12 maart 2019, 20:24 uur
“The time's coming, Newt... When you're going to have to pick a side.”
Aardig vervolg van de avonturen van Newt, Jacob, Tina, Queenie en Dumbledore, hier sterk gespeeld door Jude Law. Het script is onsamenhangend en rommelig, en er zijn echt te veel subplots en personages. Maar vreemd genoeg vond ik het allemaal best goed te volgen, en visueel ziet alles er weer schitterend uit. Voordeel is ook wel dat ik de boeken en films over Harry Potter niet minutieus heb doorgenomen en ieder detail heb ontleed, dus eventuele continuïteitsfouten merk ik niet zo snel op. Complimenten ook voor de production design, want de sets zien er waanzinnig uit.
Het subplot rond Credence wordt wel zeer matig uitgewerkt, en Ezra Miller is ook erg saai in de rol. Redmayne, Waterston, Fogler en Sudol vormen (net zoals in de eerste film) een vermakelijk kwartet, en ik denk dat de volgende delen weer meer de nadruk op dit viertal moeten leggen. Met Law, Depp, Turner (als broer van Newt) en Kravitz in vermakelijke bijrollen.
“Why is it important, do you think, to see this images? Why is it important for you to be there? Right now you may be one of the only Western journalists in Homs. Our team has just left.”
Gemengde gevoelens. A Private War heeft een aantal sterke e indrukwekkende scenes, en Rosamund Pike is weergaloos als de onsympathieke maar intrigerende Marie Colvin. Het probleem van de film is het matige script, en de film mist spanning en wil maar niet interessant worden. Of de film wel een heel eenzijdig beeld geeft van de oorlog in Syrië stoorde me niet echt, want A Private War laat duidelijk weten dat dit het verhaal van Colvin is. Het is zonde dat haar interessante leven zo'n saaie film oplevert.
“I'm the hero of this story, NOT the victim. They fell apart, I didn't.”
Indrukwekkend. The Tale laat zien hoeveel impact seksueel misbruik kan hebben op het verdere leven van een jong meisje, en dat ze zelfs als 48-jarige vrouw nog steeds rondloopt met het nooit verwerkte trauma. Het is frustrerend om te zien dat Jennifer nog altijd in een staat van ontkenning verkeerd over wat er met haar gebeurd is, maar je ziet haar langzaam veranderen.
En aan het einde van de film zie je haar een begin maken met de verwerking van het misbruik. De confrontatie tussen Jennifer en haar misbruiker op het laatst is hartverscheurend, en Dern en Heard zijn fantastisch. Nélisse als jonge Jennifer is ook geweldig, en Ritter verdient complimenten voor het spelen van een zeer moeilijke rol. Regisseur Jennifer Fox speelt met de verschillende tijdlijnen, maar ze zorgt er wel voor dat alles vloeiend in elkaar overloopt en dat het nergens rommelig of onoverzichtelijk wordt. Ondanks het zware onderwerp straalt de film een bepaalde rust uit, en vooral Jennifer toont voor het grootste gedeelte van de film weinig emotie. Wel realistisch, en Dern weet het perfect te spelen. Het eindshot (de poster) is ook perfect gekozen door Fox.
Waanzinnig. Assassination Nation is overvol, en de regisseur wil veel verschillende genres, onderwerpen en subplots combineren. Het is een kleurrijke en hyperactieve cocktail, en bijna alle hedendaagse problemen en gevaren komen langs. Sociale media, sexting, geweld tegen vrouwen, politiegeweld, racisme, pedofilie, het wapengebruik etc. Alles komt langs. De regie en het camerawerk doen denken aan het werk van Tarantino en Korine, en de film straalt ook een bepaalde boosheid uit. Assassination Nation heeft een maatschappijkritische boodschap, maar wil ook gewoon vermaken.
“Do you ever feel like you are waiting for something to happen, but you don't know what it is? But it's that thing that could make your life special."
Intrigerende film over een stel studenten, die willen inbreken in de universiteitsbibliotheek om een aantal kostbare boeken te stelen. Het is interessant om te zien wat deze studenten drijft, en de scenes/interviews met de echte personen voegde ook echt iets toe aan het verhaal.
Fictie en realiteit vloeien moeiteloos in elkaar over, en soms lijkt het bijna een documentaire. American Animals laat ook zien hoe moeilijk het is om een overval te plegen, en de voorbereidingen zorgen voor de nodige humoristische scenes. De overval zelf is spannend in beeld gebracht, en dat alles helemaal mis gaat zal niemand verbazen. Reservoir Dogs wordt genoemd, maar dit zijn uiteindelijk toch een stel amateurs die grote fouten maken. Sterk geacteerd door Peters, Jenner, Keoghan en Abrahamson.
Alternatieve titel: One of Us, 9 maart 2019, 13:24 uur
22 July
Indrukwekkende film over Utøya, Anders Breivik, de slachtoffers en alle andere betrokkenen. Dat is ook gelijk het grootste probleem van de film, want Paul Greengrass wil te veel verhaallijnen en subplots in zijn film proppen. Vooral het gedeelte met de advocaat van Breivik, en het gedeelte met de premier, hadden weggelaten mogen worden. Of je het gedachtegoed van Breivik zo prominent in je film moet stoppen is discutabel, maar ik begrijp wel dat Greengrass alle kanten wilde belichten. De verhaallijn rond Viljar is veruit het sterkste gedeelte van de film, en zijn scene in de rechtszaal op het laatst is een kippenvelmoment.
Vermakelijk. Captain Marvel is zeker geen perfecte film, en vooral het script laat veel steken vallen. Maar als origin story voor Carol Danvers/Captain Marvel voldoet het zeker. Sommige personages worden nauwelijks uitgewerkt, en vooral Ronan, Starforce (Hounsou, Chan etc.) en Agent Coulson doen bijna voor spek en bonen mee.
Maar het belangrijkste is dat Brie Larson overtuigt als Captain Marvel, en na een aarzelend begin weet ze de rol echt haar eigen te maken. Vooral in de scenes met Jackson, Lynch en de jonge Akbar laat Larson zich van haar sterkste kant zien. Brutaal, assertief, grappig en zelfverzekerd, Larson laat niet met zich sollen. Het subplot rond de Skrulls/Talos is verrassend sterk uitgewerkt, en Mendelsohn laat weer eens zien wat voor fantastisch acteurs hij is. Goose the Cat steelt de show, en de jaren 90 setting zorgt voor een aantal (niet al te subtiele) knipogen. De acteurs verdienen een beter script, maar gelukkig gaat het niet ten koste van een vermakelijke en vlotte 21ste Marvel film. Met een post-credits scene die je met verlangen doet uitkijken naar Endgame.
Alternatieve titel: Wreck-It Ralph 2, 8 maart 2019, 20:09 uur
“Aw, come on! Princesses and cartoon characters? Barf!”
Leuk. Ralph Breaks the Internet is een grappig, hartverwarmend en vlot vervolg op de eerste Wreck-It Ralph film, en Ralph en Vanellope komen deze keer terecht in het internet. Met alle gevolgen van dien. De gevaren van sociale media, de zucht naar bekendheid, de haatzaaierij, maar ook alle positieve kanten van het internet komen langs.
De vriendschap tussen Ralph en Vanellope vormt nog steeds het hart van de film, en C. Reilly en Silverman zijn fantastisch op elkaar ingespeeld. Maar ook Gadot, Henson en Lynch zijn sterk op dreef, en de racescene tussen Shank en Vanellope/Ralph is een spectaculair hoogtepunt. Net zoals de prinsessenscene waarin alle Disney prinsessen samenkomen. Grappig en origineel gedaan, en het is een scene die laat zien hoe gedetailleerd de makers te werk zijn gegaan.
Moeilijke film om te beoordelen. Cam heeft een aantal sterke punten en vooral het acteerwerk van Brewer, en de eigenzinnige en zelfverzekerde visie van regisseur Goldhaber, zorgen voor een film die tenminste weet wat het wil zijn. Visueel ziet het er ook allemaal uitstekend uit. Het is alleen jammer dat Goldhaber in het laatste gedeelte zijn grip op het materiaal verliest, en er blijven wel heel veel vragen onbeantwoord. Jammer, want de wereld die hij heeft gecreëerd is interessant, en Brewer is een veelbelovende actrice.
Aardige apocalyptische actiethriller. Qua sfeer doet Hotel Artemis heel veel dingen goed, en het hotel is fantastisch vormgegeven. Het acteerwerk is wat wisselend, maar K. Brown, Foster en vooral Boutella en Bautista zijn fantastisch. Er zit op het laatst een vechtscene in met Boutella waarin ze laat zien een actieheldin in wording te zijn. Als ze dat wil zijn natuurlijk. Meer van dit soort scenes had de film goed gedaan, want lange tijd gebeurt er weinig. De sfeer en het acteerwerk vergoeden veel, maar kunnen niet verbloemen dat er met een beter script veel meer in had gezeten.
“Now the best thing we have going for us, is being who we are.”
“Why?”
“Because no-one thinks we have the balls to pull this off.”
Geweldige film van Steve McQueen. Widows is een stijlvolle heistfilm met ook nog serieuze thema's zoals raciale spanningen, politiegeweld, relatiedrama, politieke intriges en corruptie. Het is een soms overvolle film. Dat voel je wel, maar door de regie van McQueen (sommige camerastandpunten en editing keuzes zijn briljant) en het script van Gillian Flynn en McQueen zelf komt alles mooi samen.
Dat komt ook door het acteerwerk van Viola Davis en de andere acteurs, en er is eigenlijk geen zwakke schakel in de overvolle cast. Gelukkig wordt ook niet gewacht met een bepaalde twist tot het einde van de film, want zelfs de kijker had wel door dat Liam Neeson nog leefde. Widows lijkt op een gewone heistfilm, maar McQueen weet er toch iets speciaals van te maken. Hij heeft goed naar Spike Lee en Michael Mann gekeken.
“How's it feel to have blood of eternity inside you?”
“It feels not fucking right!”
Genoten. Overlord is een originele en spannende Tweede Wereldoorlog/horrorfilm, en vanaf het enerverende begin word je gelijk de film ingezogen. Je krijgt bijna geen tijd om adem te halen en het begin in het vliegtuig, en de droppings boven vijandelijk gebied, zijn een perfecte binnenkomer.
Het doet bijna denken aan het iconische begin van Saving Private Ryan. Overlord is natuurlijk wel een stuk minder serieus en realistisch, en na een tijdje krijgen we te maken met vreemde experimenten, zombies, pratende hoofden en mannen die over superkrachten beschikken. De combinatie oorlog en horror werkt, en de film straalt ook plezier uit. Spannend, gruwelijk en ijzingwekkend, maar ook vermakelijk en pretentieloos.
Fantastische miniserie. Chan-wook Park heeft er een stijlvolle en sfeervolle serie van gemaakt over het conflict tussen de Joden en de Palestijnen, en een Engelse actrice die verstrikt raakt in een web van intrige, tegenstrijdige belangen en terrorisme. En als linkse radicaal ook voor zichzelf moet uitmaken waar ze nu staat, en hoever ze bereid is te gaan.
De laatste woordenwisseling tussen Charlie en Gadi staat eigenlijk symbool voor de gehele serie. Iedereen speelt een rol, maar als je de hele tijd een rol moet spelen wie ben je dan? En raak je de grip op de realiteit niet kwijt? Florence Pugh is het charismatische en ijzersterke middelpunt van dit alles, en ook Skarsgård, Shannon en de andere acteurs zijn fantastisch op dreef. Visueel ziet het er allemaal geweldig uit, en Park zorgt ervoor dat realiteit en fictie moeiteloos (en coherent) in elkaar overlopen.
“I want to live a big, great, fantastical life, but I am concerned that the tragedy that seems to follow me, the tragedy that birthed me will prevent that from ever happening.”
Tranentrekker. Met Life Itself wil regisseur Fogelman even laten zien dat het leven één en al treurnis is. Na de film vraag je jezelf bijna af wat het allemaal voor zin heeft. Zelfmoord, een dodelijk busongeluk (met een zwangere vrouw), jeugdtrauma’s, familiedrama, kanker etc. Fogelman wil alle ellende van de wereld in zijn film stoppen.
Een kind dat haar ouders op jonge leeftijd heeft verloren staat eigenlijk al met 0-3 achter in het leven, maar Fogelman wil graag ook nog de 0-4, 0-5 en 0-6 scoren. Dat je op jonge leeftijd een dodelijk ongeluk hebt gezien is natuurlijk niet genoeg, want je ouders moeten ook nog uit elkaar gaan en je moeder moet aan kanker overlijden. Dat ze (Olivia Cooke en Alex Monner) daarna nog 42 jaar gelukkig samen hebben geleefd krijg je nauwelijks te zien, want je zou zomaar de mooie momenten in een leven tonen. Complimenten voor de acteurs, want Isaac, Cooke, Monner, Wilde, Banderas en Costa (kan er iemand mooier huilen?) weten het allemaal wel te verkopen.
Matig. Redbad heeft best wat aardige momenten en de acteurs proberen het wel, maar Roel Reiné verpest alles met verschrikkelijke regiekeuzes en een rommelig script. Wie nu nog met slow motion actiescènes aankomt moet eigenlijk zijn regiebrevet inleveren, en ook visueel ziet het er zeer matig uit. De “grote” veldslagen slaan nergens op, en boogschutters weten zelfs op een afstand van 50 meter nog niets te raken. Het einde voelt ook gehaast en afgeraffeld aan, wat vreemd is voor een film van ruim tweeënhalf uur. Het laat zien wat voor broddelwerk Reiné ervan gemaakt heeft.
“I don't want to be in a band and even if I did, I'm not going to be in one with my dad.”
Hartverwarmend. Hearts Beat Loud heeft sterk acteerwerk, leuke muziek, een fijne sfeer en een goede combinatie tussen humor en wat serieuzere momenten. Het verhaal zit aardig in elkaar, hoewel er niets is wat je niet al eerder hebt gezien. Maar Offerman en Clemons hebben een aanstekelijke chemie, en acteurs als Ted Danson en Toni Collette weten zelfs de kleinste bijrol kleur te geven. Alleen de relatie tussen Clemons en Sasha Lane had wat meer aandacht mogen krijgen, want echt overtuigd van hun liefde was ik niet. Maar voor de rest is dit weer een fijne indie film waarvan er meer gemaakt zouden mogen worden.
“I killed someone! I killed someone!”
“Stop yelling!”
Leuk. Dit soort komedies staat of valt bij de chemie tussen de acteurs onderling, en Kunis en McKinnon hebben duidelijk de grootste lol. McKinnon is niet mijn favoriete actrice, maar hier doet ze het goed en wordt ze wat in toom gehouden door de wat ingetogenere Kunis. The Spy Who Dumped Me is een vlotte actiekomedie, en het belangrijkste is dat de film zowel in de actiescènes als de op komische momenten overtuigd. En dan heb je de oorlog eigenlijk al gewonnen. Dan mogen zelfs het verhaal en sommige plotontwikkelingen en twists voorspelbaar zijn.
“When I discovered drugs my world went from black and white to technicolor. I can never give that up.”
Indrukwekkend. Beautiful Boy laat zien hoeveel onmacht er kan zijn bij ouders met een zoon die verslaafd is aan crystal meth. Het is interessant om te zien dat er geen duidelijke oorzaak is voor Nic’s drugsgebruik, en hij lijkt gewoon zeer vatbaar voor verslavingen. Niet kunnen omgaan met de realiteit van het echte leven, zo laat hij op een gegeven weten. Een onschuldig grapje lijkt het dan nog, en zelfs de vader wuift het lacherig weg.
Maar een jointje samen met je pa is de opmaat naar meer voor Nic. Carell en Chalamet zijn geweldig en de telefoonscene tussen vader en zoon, waarin de vader eindelijk de hoop opgeeft, is schrijnend en gaat door merg en been. Complimenten ook voor Tierney, die met weinig woorden toch ongelooflijk veel emotie weet over te brengen. Ook de muziek is dromerig en zeer sterk gekozen. Het einde lijkt wat afgeraffeld, maar omdat dit een waargebeurd verhaal is snap ik wel waarom Van Groeningen voor dit einde heeft gekozen.