Alternatieve titel: Seven, 30 juni 2019, 12:39 uur
“Ernest Hemingway once wrote, "The world is a fine place and worth fighting for." I agree with the second part.”
Se7en blijft een meesterlijke thriller. Alle lof voor David Fincher, die de film iets naargeestigs en duisters meegeeft wat het verhaal zeer ten goede komt. De cinematografie is somber en donker, en in de naamloze stad regent het constant. In deze setting komt het verhaal echt tot leven. Twee rechercheurs moeten een seriemoordenaar opsporen die mensen vermoordt volgens de zeven hoofdzonden: vraatzucht, luiheid, wraak, hebzucht, afgunst, hoogmoed en lust.
De twee rechercheurs worden perfect gespeeld door Morgan Freeman en Brad Pitt. Somerset (Freeman) is een oude rechercheur die tegen zijn pensioen aanzit en geen zin meer heeft in een nieuwe moordzaak. Mills (Pitt) is de jonge hond die nieuw is in de stad en graag aan de nieuwe zaak wil werken. Samen krijgen ze uiteindelijk de zaak toegewezen en moeten ze achter de seriemoordenaar aan, die de naam John Doe heeft gekregen. De ijzingwekkende sfeer laat je als kijker niet los en vooral het laatste gedeelte met Doe, Mills en Somerset is waanzinnig goed gedaan. Qua spanningsopbouw is dit ongeëvenaard, en het einde is gruwelijk en briljant tegelijk. Naast Pitt en Freeman zijn ook Paltrow en Spacey steengoed. Vooral Spacey zorgt voor een aantal kippenvelmomenten. Om met de woorden van Somerset te eindigen, ‘This isn't going to have a happy ending.’…
The Aftermath is zeker een sfeervolle film. Knightley is ook geweldig op dreef, en in dit soort films voelt ze zich duidelijk als een vis in het water. Aan de oppervlakte is het kil, triest en afstandelijk, maar door Knightley zie je de emoties steeds meer opborrelen. Ook Skarsgård en Clarke zijn de perfecte acteurs voor dit soort rollen, en de beelden van het landhuis en het platgebombardeerde Hamburg maken indruk.
Helaas is het script wat vlak en eentonig, en dit is meer een kostuum/liefdesdrama dan een oorlogsfilm. Dat wist ik van te voren wel een beetje, maar het probleem is dat er dan wel chemie moet zijn tussen de acteurs. Tussen Knightley en Skarsgård gaat het nog, maar vooral tussen Knightley en Clarke is er geen vonk. Dat zorgt ervoor dat het einde van de film totaal niet werkt, en dat je na afloop met gemengde gevoelen blijft zitten.
“Paige, I myself have come from a wrestling family too. I know exactly what it means to you. But don't worry about being the next me. Be the first you.”
Geweldige film die komedie, familiedrama en sport perfect weet te combineren. Fighting with My Family is het bekende ‘rise-fall-rise’ verhaal dat we al vaker hebben gezien, maar Stephen Merchant, Dwayne Johnson en de acteurs weten er wel echt hun eigen draai aan te geven (de verhaallijn rond de “modellen” is hier een goed voorbeeld van. Dit had heel clichématig uitgevoerd kunnen worden, maar het pakt uiteindelijk erg goed en origineel uit).
Florence Pugh zet een geweldige rol neer als Saraya Knight/Paige, een jonge vrouw die er alles aan doet om WWE kampioen te worden. Daarnaast is de combinatie tussen de typische Britse humor en de Amerikaanse sentimentaliteit erg fijn, en het feel good einde is ook volkomen verdient. Op het laatst leef je helemaal mee met Paige en haar familie. Pugh, Johnson, Headey, Frost, Vaughn en Lowden als broer van Paige, ze zijn allemaal in topvorm.
“I thought this was a high-end restaurant. Why am I the only one wearing a tux?”
“Oh, sorry, I should have told you. Rich people are done with fancy clothes. Now it's all 4,000$ T-shirt that look like they were stolen off the homeless.”
Eén van betere romcoms van de laatste tijd. Ali Wong en Randall Park zijn fantastisch als jeugdvrienden die elkaar na een aantal jaar weer tegen het lijf lopen, en beide met nogal wat oud zeer rondlopen. Zijn moeder was net overleden, ze hadden seks, hij was bot, zij was gekwetst etc. Typische tienerproblemen.
Op zich doet Always Be My Maybe niet heel veel nieuws (vooral het einde het hangt van de clichés aan elkaar), maar Park en Wong vormen een heerlijk duo en door de scherpe dialogen en de rake humor blijft het een genot om hun avonturen te blijven volgen. Veel mensen zullen de rol van Keanu Reeves als hoogtepunt noemen en natuurlijk is dat ook een geweldig gedeelte, maar de film heeft gelukkig veel meer te bieden. Vooral Wong heeft een aantal geweldige momenten en is bijzonder grappig. Ook Park is goed op dreef en vooral zijn scenes als rapper zijn zeer geslaagd. Het einde is cliché, maar het weet ook op een mooie manier de verhaallijn rond de overleden moeder van Park af te ronden.
Alternatieve titel: Palm Trees in the Snow, 27 juni 2019, 19:06 uur
Palmeras en la Nieve
Groots opgezet epos rond de voormalig Spaanse kolonie Fernando Poo/Bioko, en de manier waarop de Spanjaarden omgingen met de mensen op het eiland en hoe het uiteindelijk allemaal op een niet al te vriendelijke manier afliep.
Palmeras en la Nieve is geen gedetailleerde en gruwelijke geschiedenisles over kolonisatie en overheersing, maar als achtergrond voor een verhaal over een familie die er - zijdelings en direct- bij betrokken raakt maakt het wel indruk. De scenes in de huidige tijd komen pas laat op stoom, maar het zijn vooral de flashbacks naar de jaren 50/60/70 die indruk maken. Mario Casas is uitstekend op dreef en hij heeft een geweldige chemie met de betoverende Berta Vásquez. De cinematografie, de locaties, de muziek etc. Het is allemaal even sterk en het zorgt voor een fantastische sfeer. Dat film duurt lang, maar ik heb ruim tweeënhalf uur geboeid zitten kijken naar een groots opgezet familiedrama, met een hartverscheurend maar ook melancholisch en mooi einde.
Alternatieve titel: Mirage, 27 juni 2019, 19:04 uur
Durante la Tormenta
Sterke en originele sci-fi film. Durante la Tormenta gaat over tijdreizen en parallelle dimensies, maar regisseur Oriol Paulo stelt wel zijn personages en hun ontwikkeling voorop. En dan krijg je meestal de beste sci-fi films. Het script zit goed in elkaar en het wordt nooit te ingewikkeld of vergezocht, en het acteerwerk is fantastisch. Vooral Adriana Ugarte verdient alle credits. Grootste minpunt is het moordsubplot, wat niet werkt maar wel een grote rol speelt binnen het verhaal. Dit had weggelaten mogen worden of in ieder geval een minder grote rol mogen spelen, want het had de film nog beter gemaakt.
Prima film. Twee jeugdvriendinnen hebben hun middelbare school niet afgemaakt en leven van paycheck naar paycheck, en proberen als serveersters iedere maand rond te komen. Ze dromen van het strand, maar de realiteit is zwaar en triest.
Gelukkig is de film dat niet, want Never Goin’ Back is bij vlagen een zeer komische en bijna luchtige film met fantastisch acteerwerk van Maia Mitchell en Camila Morrone. De actrices hebben een waanzinnige chemie, en vooral Morrone spat van het scherm (in één van de smerigste scenes die ik ooit heb gezien bijna letterlijk). ‘Mandy’ van Barry Manilow zal nooit meer hetzelfde klinken… Dit soort ‘slice of life’ verhalen kunnen mij altijd wel bekoren, en als je dan ook nog zulke sterke actrices hebt en een regisseur die weet wat ze doet (en een fantastische soundtrack) dan is een film voor mij helemaal geslaagd.
“We are not one-dimensional. We are smart and fun!”
Uitstekend regiedebuut van Olivia Wilde. Het is knap dat je bij je allereerste film al zo’n eigen visie hebt, en Booksmart straalt overtuiging en zelfverzekerdheid uit. De dialogen zijn scherp en realistisch, het acteerwerk is sterk, er zitten een aantal expliciete en eigenzinnige scenes in, de muziek is goed gekozen en de film is grappig, ontroerend en soms ook lekker weird.
Feldstein en Dever hebben een geweldige chemie en zetten op realistische wijze twee tieners neer die te weinig hebben genoten van hun middelbare schooltijd (lees: feesten, relaties, vrienden maken, seks, drank, drugs etc.), en op hun laatste avond voor de diploma-uitreiking besluiten om maar gelijk alles te gaan ervaren. Hun laatste scene bij het vliegveld is emotioneel, maar Wilde weet er ook een grappige draai aan te geven. De film in een notendop. Let op Feldstein, Dever en ook Diana Silvers, deze dames gaan het ver schoppen. Net zoals Wilde als regisseur.
Weergaloos. Chernobyl is een miniserie van de allerhoogste kwaliteit. De regie, de grauwe beelden en troosteloze omgeving, het fantastische acteerwerk, het script wat er voor zorgt dat zelfs de taaie en ingewikkelde stukken begrijpelijk worden uitgelegd (zie aflevering 5). Alles klopt. En dan heb ik het sterkste punt nog niet eens genoemd, want de score van Hildur Guðnadóttir kan ik niet genoeg roemen. Alleen al door de muziek voel je het naderende onheil, en vooral aan het einde van aflevering 2 zit je met zweethanden naar het scherm te kijken. En dat alleen maar door de muziek, erg knap.
De close ups van handen die iets aanraken, de “regen” en witte vlokken die uit de lucht op de mensen neerdalen, een scheur in een pak, kinderen die nietsvermoedend buiten spelen, mannen die maar 90 seconden hebben om graniet van een dak af te gooien etc. Je zou er door alleen naar te kijken al bijna smetvrees van krijgen. Lyudmilla Ignatenko (de geweldige Jessie Buckley uit Beast) doet de domste dingen, maar ze doet het wel allemaal uit liefde voor haar man. En er zit maar weinig liefde en warmte in de serie, waarin iedereen verkeerde keuzes maakt, te eigenwijs en dom is om fouten toe te geven, informatie wordt weggemoffeld en mensen die de waarheid vertellen worden weggepromoveerd of erger. Wanneer Ignatenko tegen haar doodzieke man verteld dat ze zwanger is, en hij zijn hand op haar buik legt, wil je het wel uitschreeuwenom dat niet te doen. Het is donker, naargeestig en zeer triest, maar toch kan je niet wegkijken.
Harris, Skarsgård en Watson zijn uiteraard fantastisch, maar ook acteurs als Ritter, Ineson, Troughton en Keoghan (uit the Killing of a Sacred Deer, wel toepasselijk als je aflevering 4 hebt gezien) zijn erg sterk. Chernobyl is horrorachtig (met body horror waar Cronenberg zich niet voor zou schamen), triest, misselijkmakend en frustrerend, maar soms ook op een zwarte manier zeer grappig. In aflevering 5 wordt het ook nog een rechtbankdrama, en vooral Harris verdient alle prijzen voor deze aflevering. Net zoals schrijver Craig Mazin, ook de bedenker van films als The Hangover 2 en 3, Identity Thief en Scary Movie 3 en 4… Ongelooflijk maar waar.
Matig. Het script zit ongelooflijk rommelig en onlogisch in elkaar, en het idee van een stel kleine criminelen die door de politie worden ingezet om een drugsbende op te rollen is belachelijk. Als hier een komedie van was gemaakt dan had het nog wel wat leuks kunnen opleveren, maar The Mod Squad neemt zichzelf bloedserieus. De acteurs doen het wel redelijk en het is aardig om een jonge Josh Brolin en Claire Danes aan het werk te zien. Maar alle acteurs kunnen beter en hadden er goed aan gedaan om eerst het script te lezen voordat ze 'ja' zeiden tegen dit inspiratieloze werkje.
“We're heroes, my man. It's time to start acting like it. Quit limping around like that.”
Redelijke actiefilm. Voorspelbaar en inspiratieloos, maar het samenspel tussen Skeet Ulrich en Cuba Gooding Jr. maakt wel wat goed. En Peter Firth speelt een uitstekende slechterik, en met zijn maniakale en intense acteerwerk straalt hij dreiging uit. Iets wat Chill Factor goed doet, want voor de rest is het echt zeer matig en mist de film spanning en enerverende actiescènes.
“The two agents you killed on the plane were friends of mine.”
“Thank you for telling me. I do enjoy knowing the people whose lives I've touched.”
Ouderwetse actiefilm die zichzelf tekortdoet door een gebrek aan spanning en een matig script. Had de gehele film in het vliegtuig laten plaatsvinden en je hebt gegarandeerd spanning, maar de regisseur kiest ervoor om het lange laatste gedeelte op een vliegveld te doen plaatsvinden. De spanning, die er in het vliegtuig wel was, is zo snel weer verdwenen. Daar kan zelfs het geïnspireerde spel van Snipes, Sizemore en Charles Rane als bad guy niets aan veranderen.
“Computers are your life, aren't they?”
“Yes. The perfect hiding place.”
Aardige cyberthriller. Echt spannend wordt het niet en de bad guys doen de domste dingen, maar Sandra Bullock is altijd goed en het verhaal zelf is vermakelijk. Floppy's, langzame internetverbindingen en koelkasten van computers, die goeie ouwe tijd. Nostalgie en Bullock, ze zorgen ervoor dat je het vlakke script en de saaie momenten door de vingers ziet.
Alternatieve titel: Lady en de Vagebond, 22 juni 2019, 13:56 uur
“What a dog!”
Prima Disney klassieker. De iconische spaghettiscene is geweldig, en ook het begin is mooi gedaan. Je voelt gelijk die hartverwarmende en sentimentele sfeer waar Disney om bekend staat. Het middengedeelte is wat minder en de bijrollen (behalve Trusty en Darling) maken ook geen blijvende indruk. Maar Lady en Tramp, en de mooie animatie, zorgen ervoor dat het boeiend blijft om naar te kijken. De korte speelduur is ook wel heel fijn.
Vreemde film. Rommelig en verwarrend, maar soms ook grappig (Jeff Bridges is geweldig) en eigenzinnig. Het acteerwerk van onder andere Clooney, McGregor, Bridges, Spacey en Lang is sterk, en ook in de bijrollen zie je veel bekende koppen. Ze worden alleen niet geholpen door een script dat van de hak op de tak springt, en de film is soms ook gewoon saai. Het is een satire en het gaat soms ook lekker over the top, maar de film mist scherpte en humor. Met deze acteurs is dat een knappe prestatie.
“Everything will be all right in the end... If it's not all right then it's not yet the end.”
Leuk. Judi Dench, Maggie Smith, Wilkinson, Nighy, Wilton etc. Al die Britse iconen komen samen in een film die even op gang moet komen, maar zich daarna ontwikkeld tot een vermakelijke en hartverwarmende film. Humor, drama en romantiek, het is een film waar de focus echt ligt op de personages, en met zulke acteurs is dat een uitstekende keuze. Met India en het hotel als sfeervolle locaties. En met Dev Patel en Tina Desai, die ook nog voor een grappig romcom subplotje zorgen.
“He who makes a beast of himself loses the pain of being a man.”
Aardig. Het grootste pluspunt van Standoff is het spel van Fishburne, die duidelijk veel plezier heeft in het spelen van een charismatische huurmoordenaar. Het is ook een goede keuze geweest om de actie en spanning maar op één plaats te doen plaatsvinden. Een afgelegen en oud krakend huis, met een huurmoordenaar die vanaf de eerste verdieping een man en een jong meisje terroriseert die een verdieping hoger proberen te schuilen. Een kat-en-muisspel volgt, maar wie de muis is en wie de kat verandert constant. Jane en de jonge Ballentine doen het ook goed, maar Fishburne steekt er toch bovenuit.
“I can't believe we're paying to see something we get on TV for free! If you ask me, everybody in this theater is a giant sucker! Especially you!”
The Simpsons zijn zo populair dat een film niet uit kon blijven natuurlijk. Homer, Marge, Bart, Lisa en Maggie weten er weer een vermakelijk en doldwaas avontuur van te maken, en de humor werkt en is op momenten ook scherp. Niet alles werkt, en vooral Marge en Bart hebben weinig grappige scenes. Maar gelukkig is vooral Homer weer in topvorm. Net zoals de regisseur en scriptschrijvers.
“There are those who say fate is something beyond our command. That destiny is not our own, but I know better. Our fate lives within us, you only have to be brave enough to see it.”
Leuk. Origineel is Brave zeker niet, maar dat wordt meer dan goed gemaakt met humor, wat sentiment, fantastische animatiebeelden en sterke stemacteurs. Schots klinkt sowieso al mooi, en als je dan ook nog de stemmen van Mcdonald, Connolly en Thompson erbij optelt heb je goud in handen. Brave heeft weinig muziek, maar de nummers die erin zitten werken erg goed.
Dit moet toch wel één van de slechtste remakes zijn die ik ooit heb gezien. De originele Dirty Dancing was geen meesterwerk, maar het had tenminste wel Grey en Swayze. Breslin en Prattes zijn echt barslecht, en van chemie is geen sprake. Breslin was leuk als kindactrice in verschillende films, maar dit kan echt niet. Niet iedereen kan een Drew Barrymore zijn, zo blijkt maar weer. Maar alle acteurs acteren matig, en de regie en het script zijn inspiratieloos.
Aardig. Dead Man Down heeft een wat vreemde combinatie van drama, keiharde actie en zwartgallige humor, maar het werkt voor het grootste gedeelte wel. Colin Farrell is altijd goed in dit soort rollen en hetzelfde geldt voor Rapace. Het is een apart stel, maar het werkt. Het script is het standaard wraak/onderwereld verhaal, maar regisseur Oplev heeft wel een duidelijke visie voor hoe het eruit moet zien. Sfeervol, donker en actievol, zoals ik dit soort films graag zie.
“New York City, Mr. Dundee. Home to seven million people.”
“That's incredible. Imagine seven million people all wanting to live together. Yeah, New York must be the friendliest place on earth.”
Blijft goed. Dat komt vooral door Crocodile Dundee himself (Paul Hogan) natuurlijk, want de man is perfect als laid back Aussie die zich in het drukke New York staande moet weet te houden. Films over cultuurverschillen blijven leuk. Net zoals Linda Kozlowski, en het samenspel tussen haar en Hogan is de grootste kracht van deze film/franchise.
“Don't fear failure. Be afraid of not having the chance, you have the chance!”
Leuk. De Cars franchise kan zich niet meten met de grote franchises en animatiefilms, maar toch zijn het altijd weer zeer vermakelijke films. De animatie ziet er uitstekend uit, de stemacteurs zijn goed gekozen, de racescènes zijn geweldig en het sentimentele verhaaltje werkt. Vooral het subplot rond Lightning en Cruz is erg sterk, en Cars 3 is daarbij ook een mooi verhaal over ouder worden, en weten wanneer je moet stoppen en het stokje moet overdragen aan een nieuwe generatie.
Alternatieve titel: Bros before Hos, 19 juni 2019, 18:21 uur
Bro’s Before Ho’s
Aardige film om een keer gezien te hebben. Bro’s Before Ho’s heeft bedenkelijk acteerwerk, een inspiratieloos script (het is bijna plagiaat), en grove en soms pijnlijk ongrappige humor. Maar op zich werkt het wel, als je maar met de juiste instelling naar de film gaat kijken. Niet te veel van verwachten en genieten van Sylvia Hoeks, dat is mijn advies.
“You know, I'm finally starting to wrap my mind around this shit. We're in here for life. We're gonna die in here!”
Prima film. Met Murphy en Lawrence kan het altijd twee kanten opgaan, maar in Life houden ze zich duidelijk in. En het resultaat is een film die ondanks het trieste verhaal veel luchtige momenten kent, maar zeker op het laatst ook aardig wat emotionele momenten. Murphy en Lawrence laten zien dat ze meer kunnen dan in belachelijke en pijnlijk ongrappige komedies spelen, als ze maar het juiste materiaal krijgen.
Fijne film. In dit soort rollen zie ik Sandler graag, en Drew Barrymore is altijd sterk in dit soort films. Sandler heeft weer een aantal momenten dat hij schijtlollig aan het doen is (samen met de hier wel hilarische Rob Schneider), maar het werkt. Ook omdat hij op de oprechte en sentimentele momenten indruk maakt. En er is chemie met Barrymore, vanaf de allereerste ontmoeting in een klein restaurantje op het prachtig in beeld gebrachte Hawaï. Er zullen nog vele eerste ontmoetingen volgen, en dat is ook de grote kracht van de film. Romantiek met een donker tintje, uiteraard wel met een feel good einde.
“This is not your lucky day. Tell your boss to leave me the fuck alone.”
Redelijke film met Jean-Claude Van Damme. Maximum Risk heeft genoeg actie en de acteurs weten precies in wat voor film ze zitten. Sommige acteurs schmieren er lustig op los, en Henstridge is een schoonheid. Van Damme zelf is weer zijn houterige zelf, maar daarom houden we ook allemaal zo van hem. Steenkolen Engels, spieren aanspannen en bad guys omver trappen. De man weet wat we van hem verwachten.
“Of all the people who should've/could've killed me...”
Matig. Henry Cavill heeft best wat talent en als Superman is hij goed, maar dit is bijna beschamend. Ligt het aan Cavill? De regie? Het script? Wat het ook is, het werkt voor geen meter. Dat Cavill niet eens het slechtste element van The Cold Light of Day is, is veelzeggend. Het verhaal slaat nergens op en van spanning is geen sprake. Het is voorspelbaar en inspiratieloos, en dit soort films ben je één seconde na het einde alweer vergeten. Zelfs acteurs als Sigourney Weaver en Bruce Willis kunnen daar niets aan veranderen, en dat zegt genoeg.
“You're a funny guy Sully, I like you. That's why I'm going to kill you last.”
Echt zo'n jaren 80 actieknaller waar ik altijd wel van kan genieten. Arnie, veel oneliners, belachelijke actiescènes (maar dan ook echt belachelijk), matig acteerwerk, cheesy muziek, eendimensionale personages en over the top bad guys… Heerlijk. In de jaren 80 werden iedere week van dit soort films geproduceerd, en het is heerlijk om je er soms weer even in onder te dompelen.
“Is there one 'right' person for everyone?”
“No, but I think attraction is mistaken for rightness.”
Het is jammer dat Richard Gere en Julia Roberts het met zo'n matig en clichématig script moeten doen. Want net zoals in Pretty Woman is er chemie, maar in tegenstelling tot die film heeft Runaway Bride voor de rest weinig te bieden. Het is vooral zeer saai, en de acties van de personages slaan soms echt nergens op. Daar kunnen zelfs Gere en Roberts niets aan veranderen.
“I believe in a God with a sense of humor. I would find it absolutely intolerable not to be to able blame someone for all this.”
The Sessions is een film waar ik weinig mee kan. Het acteerwerk van Hunt en Hawkes is sterk en het drama rond Hawkes wordt goed uitgewerkt. Maar het is op momenten ook saai en zelfs wat vlak. Een verhaal over een man met een ijzeren long die aan bed gekluisterd is zou toch wat emoties moeten oproepen, maar alleen de scenes rond de sekstherapie werken. Vooral door het uitstekende acteerwerk van Hunt.
Groots opgezet epos van Stanley Kubrick. Spartacus voelt niet echt aan als een Kubrick film, maar de regisseur heeft wel een film gemaakt waar de kwaliteit vanaf straalt. De production design, het acteerwerk, de locaties, de manier waarop het is gefilmd, de grootsheid van het verhaal etc. Alles klopt.
De film is wel erg lang en dat voel je soms, en vooral in het middengedeelte wordt het wat langdradig. De verhaallijn tussen Spartacus en zijn geliefde Varinia werkte voor mij ook niet echt, hoewel de laatste scene tussen beide wel fantastisch is (en een geweldig einde van de film). Douglas, Olivier, Ustinov, Simmons en Laughton zijn ook erg sterk, en nogmaals, de film ziet er fantastisch uit.
Alternatieve titel: Ferngully, Het Laatste Regenwoud, 15 juni 2019, 12:53 uur
“But just think. Humans back in the forest!”
“Yep. There goes the neighborhood.”
Redelijke animatiefilm. James Cameron heeft met Avatar duidelijk goed naar FernGully gekeken, want het verhaal kent heel veel gelijkenissen. De kritische boodschap over hoe wij als mens met de natuur omgaan, een romantisch subplot tussen een mens en een fantasiepersonage, een grote boom waarin speciale krachten schuilgaan etc. Het is een interessante cocktail.
Maar de uitwerking mist originaliteit en het is allemaal opvallend vlak. De muzieknummers zijn matig, en ook de animatie is vrij standaard. De stemacteurs zijn niet al te best, en soms leidt het ook te veel af van het verhaal. De korte speelduur en het vlotte tempo zorgen ervoor dat het allemaal nog wel redelijk wegkijkt.
Fijne film. Hartverwarmend, melancholisch, vreemd, komisch, magisch... Field of Dreams heeft heel veel ingrediënten dat het tot een speciale film maakt. Costner, Earl Jones, Madigan, Liotta en de andere acteurs weten ook precies de juiste toon aan te slaan. Het gaat over honkbal en dromen die nooit zijn uitgekomen, maar het gaat ook over familie, spijt en tweede kansen. Sentimenteel? Zeker, maar in Field of Dreams wordt het nooit te zoetsappig. Op het laatst zit je met kippenvel op je armen naar de scene tussen Costner en zijn vader te kijken, omdat het oprecht aanvoelt en de regisseur hier de hele film naar heeft toegewerkt.
Alternatieve titel: 3 Days of the Condor, 13 juni 2019, 18:47 uur
“I don't remember yesterday. Today it rained.”
Uitstekende politieke thriller. Een rustige opbouw van het verhaal, een ingewikkeld maar wel goed te volgen script, charismatische acteurs en op momenten razend spannend. En Sydney Pollack heeft ook de perfecte locaties gekozen en omstandigheden gecreëerd voor dit soort film vol politieke intrige. De relatie tussen Redford en Dunaway oogt wat vreemd en voelt wat gehaast aan, maar de acteurs weten het wel te verkopen. Ook Max von Sydow heeft een heerlijke rol als huurmoordenaar/overheidsagent. Het einde is uitstekend, met een Refdord die voor de rest van zijn leven over zijn schouder moet blijven kijken.
“None of these men are criminals in the usual sense. They've all got jobs. They all live seemingly normal, decent lives. But, they've got their problems and they've all got a little larceny in 'em.”
Geweldige film van Stanley Kubrick. The Killing had een hele droge film kunnen worden over een stel criminelen die nog één grote slag willen slaan, maar de film is een enerverende misdaadfilm met sterk acteerwerk, een niet-chronologische vertelwijze, een ingenieus script en een ijzersterk einde. The Killing had maar op één manier kunnen eindigen, maar toch brengt Kubrick het op een spannende manier. Het budget voor de film was duidelijk niet al te hoog, maar Kubrick laat hier al zien wat voor briljante en inventieve regisseur hij is.
“In this courtroom, Mr.Miller, justice is blind to matters of race, creed, color, religion, and sexual orientation.”
“With all due respect, your honor, we don't live in this courtroom, do we?”
Blijft sterk. Philadelphia legt het er soms wel heel dik bovenop qua sentimentaliteit, overheersende muziek en drama, maar op de momenten dat regisseur Jonathan Demme een tandje terugschakelt en de acteurs het werk laat doen is de film een sterke en oprechte film over de gevolgen van aids, hoe er tegen homoseksualiteit wordt aangekeken, en ook nog een rechtbankdrama. Met ijzersterk acteerwerk van Hanks en Washington, en geweldige muziek van onder andere Bruce Springsteen.
Alternatieve titel: The Girl Was Young, 12 juni 2019, 18:21 uur
“Oh Robert, if only things would turn out all right.”
Aardige klassieker weer van Hitchcock. Young and Innocent heeft een lekker tempo en een interessant misdaadverhaal, met een fijne chemie tussen Nova Pilbeam en De Marney en een sterk (hoewel zeer ongeloofwaardig) einde. De film mist wel die kenmerkende Hitchcock spanning, en soms kabbelt het allemaal iets te rustig voort. De zoektocht van Erica en Robert naar de werkelijke moordenaar hangt soms van de toevalligheden aan elkaar en is niet altijd even interessant, maar het vlotte tempo en het acteerwerk zorgen er voor dat het een fijne film is om naar te kijken.
Alternatieve titel: Best Shot, 11 juni 2019, 18:42 uur
“My practices aren't designed for your enjoyment.”
Basketbal en Indiana, het is onlosmakelijk met elkaar verbonden. En dat zie je in Hoosiers, met een klein stadje dat helemaal achter hun middelbare school basketbalteam gaat staan. Met veel positieve en negatieve gevolgen. Want de druk dat het legt op de scholieren is immens, en als je zoals Jimmy dan ook nog te maken krijgt met persoonlijke problemen ga je er aan onder door.
Hackman, Hershey en Hopper zijn geweldig, en ook de basketbalscènes zitten goed in elkaar. Het mooiste van Hoosiers vind ik misschien nog wel de beelden van het uitgestrekte landschap van Indiana, en je begrijpt gelijk waarom basketbal zo belangrijk is voor zo’n klein stadje. Er is voor de rest weinig te doen.
Ook Spielberg heeft wel eens een miskleun. 1941 is geen slechte film en Spielberg heeft er duidelijk met veel passie aan gewerkt, maar als oorlogskomedie werkt dit gewoon niet. Mooie locaties, sterk acteerwerk en een aantal enerverende scenes kunnen niet verbloemen dat dit zeer leeg en tegelijkertijd hysterisch aanvoelt. Tel daar dan ook nog de belachelijk lange speelduur van tweeënhalf uur bij op, en je hebt een film waar Spielberg zich duidelijk een beetje aan vergaloppeerd heeft.
“By the way, what are your sympathies?”
“Minding my own business.”
Schitterende klassieker met Bogart en Lauren Bacall in haar debuutrol. De chemie tussen Bacall en Bogart is gelijk zichtbaar, en dat er op de set een liefdesrelatie is ontstaan verbaasd me niets. Het verhaal van To Have and Have Not is ook interessant, en de combinatie van spanning, humor, romantiek en avontuur is perfect.
Regisseur Howard Hawks heeft een film gemaakt waarin we het gevaar en de gevolgen van de Tweede Wereldoorlog zien, maar waar ook genoeg ruimte is voor humor, luchtige scenes en vlijmscherpe dialogen. De laatste scene met Bacall is exemplarisch voor de gehele film. Fijne muziek, Bogart, Walter Brennan als de constant dronken Eddie en de prachtige Bacall… Genoeg om van te genieten.
Alternatieve titel: De Avonturen van Kuifje: Het Geheim van de Eenhoorn, 9 juni 2019, 17:03 uur
“How's your thirst for adventure, Captain?”
“Unquenchable, Tintin.”
De strips over de avonturen van Kuifje heb ik vroeger helemaal uitgeplozen, en de manier waarop Spielberg het allemaal weet te verfilmen laat maar weer eens zijn vakmanschap zien. De combinatie van de avontuurlijke sfeer en de humor werkt uitstekend, en dit is eigenlijk een onvervalste Indiana Jones film. Er zit een achtervolgingsscene in waar je gewoon ogen te kort komt om alles te registreren. Om je vingers bij af te likken zo mooi. Sowieso ziet de animatie er schitterend uit. Kuifje, Bobby, kapitein Haddock, Jansen en Janssen, kleurrijke werelden, leuke humor en een zoektocht naar een schat… Dit smaakt naar meer.
Alternatieve titel: Riddick: Rule the Dark, 8 juni 2019, 18:25 uur
“Don't know how many times I've been crossed off the list and left for dead. Guess when it first happens the day you were born, you're gonna lose count. So this, this ain't nothing new.”
Visueel ziet het er allemaal geweldig uit en Vin Diesel is weer perfect in de rol van Riddick. Het is een sci-fi/actie film (één van mijn favoriete genres), dus al deze positieve punten moeten een sterke film op leveren toch? Jammer genoeg is het allemaal ook erg saai, en je zit eigenlijk de hele tijd te kijken naar een man die op een planeet moet zien te overleven, en te maken krijgt met premie jagers die achter hem aan zitten. Het is langdradig en moeilijk om doorheen te komen. Katee Sackhoff zou in meer films moeten spelen, maar zelfs zij kan weinig uitrichten met haar matig uitgewerkte rol.
“I have to get back to Los Angeles.”
“Have you ever seen the movie Forrest Gump? He ran across the U.S. and he was pretty stupid. I have faith in you.”
Redelijke road trip film. Todd Phillips, Galifianakis, Downey Jr., Monaghan… Het kan slechter. Maar het potentieel wordt nergens echt waargemaakt, en voor mij werkte de humor maar sporadisch. Er zitten sterke scenes in (de scene in de auto waarneer ze marihuana hebben gerookt is geweldig), maar er zitten te weinig van dit soort momenten in. Jammer, want vooral Downey Jr. is goed op dreef. Hoewel hij ver weg van Sunny de hond moet blijven.
Extremely Wicked, Shockingly Evil and Vile (2019) 3,5
7 juni 2019, 18:53 uur
Extremely Wicked, Shockingly Evil and Vile
Interessant. De invalshoek die regisseur Joe Berlinger kiest om het leven en de gruwelijkheden van Ted Bundy te laten zien is intrigerend en Berlinger toont ook veel lef, want we zien vooral Ted Bundy als mediagenieke seriemoordenaar en vriendelijke en charmante huisvader. En de vrouwen (Liz en Carole Ann) die hem blijven steunen en niet los kunnen laten.
Daarom is de beste scene van de film ook het 'Hacksaw' moment op het laatst in de gevangenis, en Efron en Collins zijn hier echt weergaloos. Meer van dit soort scenes had de film goed gedaan, want het is soms wel heel erg vrijblijvend en bijna luchtig. Er had misschien ook wat meer ingezoomd kunnen worden op Liz, want de scenes met Efron en Collins zijn de momenten dat de film echt tot leven komt. Carole Ann (Scodelario) is aardig als klein subplotje, maar de grote rol die ze nu heeft gaat toch ten kostte van de interessante relatie tussen Liz en Bundy.
Prima regiedebuut van Karen Gillan. Dat The Party’s Just Beginning als komedie wordt omschreven is vreemd, want voor mij zitten er toch meer dramatische en tragische momenten in de film dan dat er gelachen kan worden. Realistisch, troosteloos en tragisch, in de film zien we Liusaidh die door een trauma een zelfdestructieve levenswijze erop nahoudt. We hebben dit soort verhalen al vaker gezien, maar de regie van Gillan is indringend en soms ook eigenzinnig. Het is interessant om te zien dat Gillan bij haar regiedebuut al echt een eigen visie heeft, en ze heeft er ook een persoonlijke film van gemaakt.
Matig. Brie Larson is wel sterk op dreef en ook de andere acteurs doen hun best, maar echt interessant wordt het niet en het verhaal gaat uiteindelijk nergens heen. Op zich heeft Larson wel een duidelijke visie over hoe haar film eruit moet komen te zien, maar ze komt eigenlijk met weinig nieuws of een interessante invalshoek. De film heeft ook een fantasie element en het is zeker geen normale coming of age film, maar dat betekent niet dat het gelijk boeiend of vernieuwend is.
Alternatieve titel: A Silent Voice, 5 juni 2019, 18:41 uur
Koe no Katachi
Koe no Katachi ziet er op de eerste plaats fantastisch uit, en het oog voor detail is verbluffend. Het verhaal over pesten en de gevolgen ervan is op zich interessante materie, en regisseur Naoko Yamada heeft er voor het grootste gedeelte ook een interessante en soms indrukwekkende film van gemaakt. De acties en emoties van de personages lijken soms overdreven, maar in de Japanse cultuur liggen sommige zaken toch wat gevoeliger. De film is ook erg lang, en vooral in het middengedeelte wordt het een wat rommelig geheel. Gelukkig eindigt het verhaal van Nishimiya en Ishida precies op het juiste moment.
Someone Great is echt zo'n grove en expliciete romantische dramedy waarmee we tegenwoordig doodgegooid worden. Het is lomp en over the top, en dat de film op het laatst nog met een boodschap wil komen maakt het alleen maar erger. Ik heb mijn vriendinnen dus ik heb geen man nodig, dat werk… Gina Rodriguez kan beter, maar ze acteert barslecht en wil ook even laten zien dat ze ontzettend grof kan zijn. LaKeith Stanfield verdient beter en is de enige die nog wat weet te maken van een eendimensionale rol. In een film over female empowerment is dat wel lichtelijk ironisch te noemen.
Het einde van je middelbare school tijd, we hebben het allemaal meegemaakt. Iedereen gaat wat anders doen met zijn leven, de afstanden worden groter, relaties houden geen stand en vriendschappen verwateren. Uiteraard beloof je wel om contact te houden en soms lukt dat ook, maar vaker blijft het bij oppervlakkig contact of geen contact.
The Last Summer volgt een aantal personages die nu nog willen genieten, maar zich daarnaast ook al druk maken over hun toekomst. Het grootste probleem van The Last Summer is dat de meeste verhaallijnen niet goed uitgewerkt zijn en uiteindelijk ook nergens toe leiden. Alleen de verhaallijn tussen K.J. Apa en Maia Mitchell is leuk om te volgen, maar dat komt ook omdat het de best uitgewerkte verhaallijn is. Apa en Mitchell hebben ook een fijne chemie. Visueel ziet het er allemaal prima uit, hoewel het lijkt alsof alles door een Instagram kleurenfilter is gehaald. Alle andere verhaallijnen en personages zijn niet erg interessant, en wat dat betreft had de regisseur wat meer naar Dazed and Confused moeten kijken.
“If I was a rational person, I would have dropped out of this race a long time ago.”
Uitstekende documentaire over vier vrouwen die zich verkiesbaar stellen voor het Amerikaanse Congres en de strijdt aangaan tegen het zittende Democratische establishment. Het is interessant om te zien dat deze vier vrouwen niet uit het niets komen, maar dat twee organisaties een nauwkeurige werving en selectieprocedure hebben toegepast om de beste kandidaten te krijgen.
Eén daarvan is Alexandria Ocasio-Cortez, nu beter bekend als het begrip AOC. Ontzettend knap hoe zij zoveel mensen op de been krijgt door haar charisma, werklust, standpunten en slimme strategie. Het gedeelte waarin ze het moet opnemen tegen een plaatsvervanger van Joe Crowley is hemeltergend, en hier zie je eigenlijk al het begin van haar uiteindelijke zegetocht. Ze mist nog wat ervaring (op het gebied van buitenlandse zaken/problematiek komt ze nog niet verder dan wat platitudes), maar als je haar nu in het Congres ziet zitten zie je dat ze een snelle leerling is. Als documentaire zit Knock Down the House ook goed in elkaar, met een registrerende en bijna afstandelijke aanpak, waarbij de kandidaten worden gevolgd in plaats van dat ze constant in de camera praten. Knap werk van Rachel Lears.
“If a man is fool enough to get into business with a woman, she ain't going to think much of him.”
Sterke klassieker. McCabe & Mrs. Miller straalt een echte Western sfeer uit, terwijl het eigenlijk niet heel veel klassieke Western elementen heeft. Weinig heroïek, niet al te veel schietpartijen of standoff’s, en geen stoer voor zich uitkijkende helden.
John McCabe is een ondernemer en een slim zakenman, maar ook een lafaard en iemand die niet schuwt om een tegenstander in de rug te schieten. Beatty en Julie Christie zijn een geweldig duo, en het is intrigerend om te zien hoe ze een succesvolle onderneming uit de grond stampen onder zware omstandigheden. Audiovisueel laat regisseur Robert Altman zijn klasse zien en vooral het (nogal overheersende) nummer van Leonard Cohen zorgt voor een authentieke sfeer. Het laatste gedeelte is geweldig, en vooral het feit dat het leven bijna achteloos verder gaat staat in schril contrast met hoe het met McCabe afloopt. Schitterend gedaan.
Alternatieve titel: Misdaad achter het Voetlicht, 1 juni 2019, 18:30 uur
“I HATE rain at funerals.”
Aardige Hitchcock film. Stage Fright zit als verhaal degelijk in elkaar, en de acteurs zijn ook goed op dreef (vooral Marlene Dietrich heeft er zin in). Hitchcock weet alleen de spanning niet helemaal vast te houden, en vooral in het middengedeelte wordt het wat langdradig. De twist op het laatst is aardig, maar een film over moord, twee verdachten, wat muzieknummers en romantiek moet toch enerverender zijn dan het nu is.