Kleurrijk actiespektakel. Het begin met Johnny Knoxville zet al gelijk de toon, en voor subtiliteit of politieke correctheid is geen plaats. Ik heb me er in ieder geval goed mee vermaakt, en Mads Mikkelsen heeft daar een groot aandeel in.
Met zijn charisma en acteerwerk weet hij nog heel wat te maken van een eendimensionale rol. Ook Hudgens doet het goed, en vooral de laatste scene tussen haar en Mikkelsen maakt indruk. Het ene moment is Polar een pretentieloos actiespektakel, maar het andere moment probeert de regisseur er ook nog een oprecht en tragisch subplotje in te verwerken. Dat Mikkelsen en Hudgens ervoor zorgen dat dit werkt is bijna Oscarwaardig.
“She's an enigma my wife. You can get close to her, but you never quite reach her. She's like a, beautiful ghost.”
Leuk. A Simple Favor ontaardt in één grote misdaadklucht, maar er zit ook een serieuze ondertoon in die vooral bij Blake Lively het beste naar boven haalt. Kendrick is perfect gecast als naïeve en ambitieuze supermoeder en ook Golding doet het goed, maar Lively is toch wel de grote ster van de film. In de ene scene meelijwekkend en hilarisch, maar in de andere scene kan ze ook zomaar over lijken gaan en spijkerhard overkomen. A Simple Favor is het soort film waarin niets is wat het lijkt, en het heeft een einde dat van de twists aan elkaar hangt.
Alternatieve titel: Burning, 27 februari 2019, 20:45 uur
Beoning
Betoverend, mysterieus en intens. Tweeënhalf uur lang word je meegenomen in de levens van drie personages, Jong-su, Hae-mi en Ben. Beoning gaat over eenzaamheid, vervreemding, verveling, vooroordelen en jaloezie, en regisseur Lee Chang-dong gooit er ook nog wat symboliek, spiritualiteit, mystiek, seks en paranoia tegenaan. Lee zorgt ervoor dat ook de kijker niet meer weet wat nu de waarheid is of echt is, en wat de echte intenties van de personages zijn.
Is Ben een Patrick Bateman kloon, of gewoon een zeer vreemde en verveelde playboy met te veel geld? Was er echt een kat in het huis van Hae-mi? Wat is er met Hae-mi gebeurd? Wat bedoelde Ben met zijn onthulling over het in brand steken van de tuinkassen? Wat speelt zich allemaal af in het hoofd van Jong-su, en wat is echt gebeurd? Allemaal vragen waar Lee gelukkig geen antwoord op geeft. In het middengedeelte zit een scene waarin Hae-mi danst en de drie personages marihuana roken, en alles wat Beoning zo goed maakt komt hier samen. Schitterend gefilmd, een prachtige cinematografie en briljant geacteerd door de drie acteurs.
“If you feel like screaming, I definitely think that you should.”
Weer een Lars von Trier film. Zwartgallig, gewelddadig, vreemd, depressief en eigenzinnig… Met The House That Jack Built laat Von Trier zich weer van zijn meest compromisloze kant zien. Het resultaat is een film die zijn aardige momenten kent en fantastisch acteerwerk heeft, maar ook een veel te lange speelduur en een einde waarbij ik echt even moest kijken of het nog steeds dezelfde film was. Von Trier zal er vast idee mee hebben gehad, maar ik vond het einde zeer matig en pretentieus. Na zo'n lange zit, waarbij ik vaak mijn aandacht verloor en op de klok zat te kijken, waren deze laatste tien minuten toch wel de druppel.
“Love and manipulation, they share houses very often. They are frequent bedfellows.”
Regelrechte nachtmerrie. Op al de goede manieren. De film mist de audiovisuele magie van Dario Argento’s Suspiria en de lange speelduur is wat problematisch, maar daar staan genoeg sterke punten tegenover. Wat Dakota Johnson in het begin van haar carrière allemaal heeft gedaan weet ik niet, maar hier is ze helemaal in haar element als de schuchtere maar tegelijkertijd zelfverzekerde Susie.
Het laatste gedeelte gaat helemaal over the top, en dat gezicht van Johnson zal me nog wel een tijdje bijblijven. Swinton is ook fantastisch, en haar dubbelrol pakt goed uit. Hoewel de verhaallijn rond dr. Klemperer wel wat ingeperkt had mogen worden. De sterkste momenten van Suspiria vinden plaats rond de dansschool en vooral de intense dansscènes, en de manier waarop de gruwelijkheden worden getoond door Guadagnino, zijn hoogtepunten in de film. Het einde zal niet iedereen kunnen bekoren, maar ik kon mijn blik niet van het scherm afhouden.
Prima film. Natalie Dormer is een sterke en charismatische actrice, en ze weet je in In Darkness helemaal mee te sleuren in het wraakverhaal rond moord, verraad, genocide en meer van dit soort opbeurende zaken. De ijzingwekkende sfeer en de effectieve regie van Byrne doen de rest, en de camera is duidelijk dol op het gezicht van Dormer. Het warrige en soms vergezochte script laat wel wat steken vallen, en een bepaalde twist tegen het einde van de film zie je van ver aankomen. Zonde, want In Darkness doet veel dingen erg goed.
“When we're killed, the past is killed. When kids are killed... that's different. When kids are killed, the future dies. There's no life without a future.”
Donkere en ijzingwekkende Netflix film met uitstekend acteerwerk van Skarsgård, Keough, Badge Dale en vooral Wright. Hold the Dark doet soms denken aan Wind River, met een kleine gemeenschap waar allemaal vreemde dingen gebeuren, en waar de mensen niet bang zijn om geweld te gebruiken. Zelfs niet tegen de politie. De shoot-out is hiervan uiteindelijk het gruwelijke en realistisch gefilmde gevolg. De film komt langzaam op gang en niet alle verhaallijnen komen even goed samen, maar de sfeer en het acteerwerk vergoeden veel.
“The admiration I had for your work has completely evaporated.”
Velvet Buzzsaw is een bovennatuurlijke slasher en een satire op de kunstwereld ineen, en regisseur Dan Gilroy probeert de aparte combinatie zo vloeiend mogelijk in elkaar te laten overlopen. Dat werkt niet echt, en vooral de vele personages en subplots zorgen ervoor dat het een rommeltje is.
Zeker in het begin is het onsamenhangend, maar nadat de schilderijen worden gevonden komt er iets meer focus. De film is sterker als zwarte komedie dan als horrorfilm, en visueel ziet het er allemaal fantastisch uit. Gyllenhaal, Russo, Ashton en Dyer doen het ook goed (Malkovich wordt te weinig gebruikt), en ze hadden een beter en vooral strakker script verdient.
Alternatieve titel: Everybody Knows, 23 februari 2019, 18:16 uur
“It's time that gives character, from personality to wine.”
Uitstekende film weer van Farhadi. Iedereen die wel eens een film van hem heeft gezien weet dat hij meer aandacht besteedt aan de personages, hun onderlinge relaties en het neerzetten van een mooie sfeer, dan aan het thriller/mysterie aspect. En dat is bij Todos Lo Saben niet anders. Vooral het eerste gedeelte tot aan de stroomstoring is heerlijk om naar te kijken, en al deze bekende Spaanse acteurs lijken de tijd van hun leven te hebben. Ik zou uren kunnen kijken naar Bardem, Cruz en Bárbara Lennie die op een terrasje wijn zitten te drinken en keuvelen over van alles en nog wat. Het is bijna jammer dat er ook nog een kidnap-subplot in zit.
Deze film komt wel even binnen. Katie is iemand die alles door een roze bril bekijkt, en haar opgewektheid en levenslust staan in schril contrast met de barre omstandigheden waarin ze is opgegroeid, en waar ze nu nog steeds in leeft. Haar naïviteit en goedheid grenzen soms bijna aan het onwaarschijnlijke, maar ik denk dat we allemaal wel zo'n type kennen.
Olivia Cooke is fantastisch, en ze zorgt ervoor dat je Katie snel in je hart sluit. Het is een moeilijke rol, maar Cooke toont lef en laat haar grote talent zien. Het probleem van de film is dat de regisseur wel heel veel narigheid en problemen op Katie afvuurt, en op een gegeven moment ben je zelf ook helemaal murw gebeukt door alle teleurstellingen en het geweld waar Katie mee te maken krijgt. Een bepaalde verkrachtingsscène zal op je netvlies gebrand blijven staan. Het dubbelzinnige en open einde is mooi gedaan, maar ik had Katie nog wel wat verder willen volgen.
Gaspar Noé is in topvorm. Chaotisch, expliciet, confronterend en compromisloos, Climax is een film die je niet snel zal vergeten. Een groep dansers komt samen in een verlaten gebouw om te oefenen en feest te vieren, maar door een collectieve LSD-trip verandert de sfeer al snel.
Onderlinge vetes komen aan de oppervlakte, vooroordelen worden uitvergroot, en totale anarchie en gekte is het gevolg. Er zit een minutenlang durende scene in waar Sofia Boutella helemaal losgaat, en het is een scene die nu al op de nominatielijst kan voor beste scene van het jaar. Het kleurengebruik doet soms pijn aan de ogen, maar het past precies bij de groezelige en hypnotiserende sfeer die Noé wil creëren. Het duizelingwekkende camerawerk helpt daar ook bij. Met films als Suspiria, Possession, Taxi Driver en Eraserhead in het begin in beeld is duidelijk waar Noé zijn inspiratie vandaan heeft gehaald.
“I know you speak English.”
“Fuck You!”
“Well... that's a start.”
Lekkere actieknaller. Hunter Killer is een film met Gerard Butler in de hoofdrol, dus dan weet je wel wat je kunt verwachten. Bombastisch, actievol, belachelijk, veel testosteron en patriottistisch, je krijgt het allemaal. Het is knap hoe vermakelijk het allemaal is, en hoe lekker het allemaal wegkijkt. Onderzeeërs, een gekidnapte Russische president, een SEALS team dat hem moet bevrijden, Russen die allemaal Engels spreken, Butler die weer de wereld redt etc. Met zo'n film heb je te maken. Als dit je als muziek in de oren klinkt moet je de film vooral gaan kijken.
“It's a complicated world.”
“It's not that complicated.”
Fantastische film. The Hate U Give is een verfilming van het boek van Angie Thomas, en de combinatie van Young Adult en serieuze thema’s werkt uitstekend. Subtiel is het niet, en vooral op het laatst gaat regisseur Tillman Jr. als een sloopkogel te keer. Maar die boosheid past bij het verhaal en belangrijker, het past bij de ontwikkeling die Starr doormaakt.
Stenberg is een openbaring, en ook Hornsby als vader van Starr is ijzersterk. Hun gezamenlijke scenes zijn hoogtepunten in de film, en ik zat zelf als kijker ook vol emotie naar sommige scenes en gebeurtenissen te kijken. Knap als een film dat kan bewerkstelligen. De boodschap die de film uitdraagt wordt niet subtiel gebracht, maar het is wel een relevante en helaas nog steeds broodnodige boodschap in de Verenigde Staten. ‘The Hate U Give Little Infants F***S Everybody’. Ware woorden van Tupac Shakur.
Prima film. Ik ben niet bekend met de manga series van Kishiro, maar Robert Rodriguez heeft er vooral visueel en qua actie een enerverende film van gemaakt. Alita: Battle Angel heeft wel een vreemde combinatie tussen kinderlijke scenes en dialogen, en soms bloederige actiescènes. Soms had ik het gevoel dat film gericht was op kinderen (de dialogen zijn soms abominabel), maar dan wordt er weer een hond vermoord of een personage doormidden gezaagd en heb je het gevoel naar een Resident Evil film te kijken.
Rosa Salazar is wel fantastisch als Alita, en vooral de band tussen Alita en Ido (Waltz) werkt goed. Connelly en Ali worden bijna niet gebruikt, en Johnson, Skrein en de andere acteurs van de bende zijn erg matig. Rodriguez heeft duidelijk meer talent voor het maken van visueel overdonderende actiefilms dan het schrijven van dialogen, maar als je dat op de koop toeneemt valt er veel te genieten. Kom maar op met de sequel.
Heerlijke film. Regisseur Drew Goddard heeft goed gekeken naar Tarantino, en Bad Times at the El Royale is een kleurrijke, eigenzinnige en waanzinnige cocktail van verschillende genres en stijlvormen. Misdaad, drama, thriller, musical etc. Alle genres komen langs.
De niet-chronologische vertelwijze voelt nergens aan als een trucje van Goddard, en het voegt ook echt iets toe aan het verhaal en de sfeer. Het acteerwerk is ook uitstekend, en alle acteurs hebben duidelijk de grootste lol met de soms lange dialogen, scenes waarin gezongen wordt en de soms expliciete en gewelddadige scenes. De scene met Bridges en Cynthia Erivo, waarbij Erivo 'You Can’t Hurry Love' zingt terwijl Bridges onder de vloer naar een tas met geld zoekt, is briljant. Zo zitten er nog wel meer scenes in, en ik heb de gehele speelduur met een grote glimlach naar alle waanzin zitten kijken.
Alternatieve titel: The Hole, 17 februari 2019, 12:26 uur
Le Trou
Schitterende Franse filmklassieker. Vooral de sfeer die regisseur Becker weet te creëren is fantastisch, en de rauwe en realistische aanpak zorgt voor een beklemmende en soms bijna claustrofobische film. De manier waarop de scenes in het middengedeelte, wanneer Roland en Manu hun weg moeten vinden door het ondergrondse gangenstelsel, zijn gefilmd is briljant. Alle acteurs zijn sterk, en je hebt vanaf het begin eigenlijk al het gevoel dat Claude er niet helemaal bij hoort. Het einde komt dan ook niet echt als een verrassing, maar indrukwekkend is het zeker.
“Kid, the next time I say, "Let's go someplace like Bolivia," let's GO someplace like Bolivia.”
Newman en Redford zijn fantastisch als Butch Cassidy en de Sundance Kid. De film straalt die lekkere ouderwetse Western sfeer uit, maar het is eigenlijk op de eerste plaats een karakterstudie over twee mannen die samen overvallen plegen. De sets en locaties zijn geweldig gekozen, en de cinematografie is schitterend.
Katharine Ross heeft ook een geweldige bijrol, en ondanks dat je wel een beetje weet hoe het eindigt is het erg vermakelijk om de twee bankovervallers te volgen op hun avonturen. Het laatste gedeelte in Bolivia is donker en actievol, maar door het spel van Newman en Redford (en de vlijmscherpe dialogen) is het ook opvallend luchtig. Je hebt een band opgebouwd met de twee ‘outlaws’, en dat betaalt zich uit tegen het einde. Het laatste shot met de bevriezing van het beeld is iconisch.
“Are you thieves or what? You want money, is this a robbery?”
“Yeah, Pop, we're gonna steal all your towels.”
Sterke klassieker. Vooral de combinatie van de zwart-wit beelden, het duo Bogart/Bacall, de tropische omstandigheden en het misdaadverhaal zorgt voor een boeiende film, en dan heb je ook nog acteurs als Robinson (weergaloos), Barrymore en Gomez in kleurrijke bijrollen. Key Largo is op zich een standaard misdaadverhaal, maar de locatie, de sfeer en de acteurs zorgen ervoor dat het een allesbehalve standaard film is geworden. Bogart is cool en Bacall is prachtig, maar dat wisten we natuurlijk al.
“That was the last killer that ever got out of my hands.”
Uitstekende klassieker van en met Orson Welles. Touch of Evil ziet er op de eerste plaats schitterend uit, en het verhaal rond een stel moorden, corrupte agenten, een criminele organisatie en zelfs wat romantiek zit goed in elkaar. Welles is echt geweldig, maar ook Leigh, Heston (als latino?), Calleia en Tamiroff doen het goed. Het script lijkt op het eerste gezicht ingewikkeld in elkaar te steken, maar uiteindelijk passen alle puzzelstukjes. Een sterk script, charismatische acteurs en een schitterende cinematografie, Touch of Evil en regisseur Welles doen heel veel dingen goed.
Alternatieve titel: Gojira, 14 februari 2019, 12:47 uur
“Mommy, look. Dinosaurs.”
Prima film. Vooral het eerste gedeelte van Godzilla is sterk, en de manier waarop de drie monsters het op het laatst tegen elkaar opnemen is schitterend in beeld gebracht. De film heeft in het middengedeelte wel wat problemen om het niveau vast te houden, en er zitten veel overbodige scenes en subplots in.
Taylor-Johnson, Cranston, Watanabe en Hawkins zijn allemaal goed op dreef, en nemen het materiaal gelukkig serieus genoeg. Olsen weet nog heel wat te maken van een wat ondankbare rol. Het gaat natuurlijk om de imposante gevechten tussen de monsters, maar er wordt ook genoeg tijd uitgetrokken om de personages en hun onderlinge band uit te werken. Gareth Edwards kent zijn klassiekers.
“Awww... this is one of those days that the pages of history teach us are best spent lying in bed.”
Leuk. The Philadelphia Story is een screwball-komedie zoals ze bijna niet meer gemaakt worden, en vooral tijdens de scenes tussen Stewart en Katharine Hepburn is het genieten geblazen. Grant en Ruth Hussey zijn ook geweldig op dreef, en de vlijmscherpe dialogen vliegen je om de oren. Aandacht is vereist. Het verhaal zelf slaat natuurlijk nergens op en het einde is ridicuul, maar daar gaat het ook niet om. Stewart, Hepburn, Grant en Hussey die chemie en plezier hebben, voor de rest heb je weinig nodig.
“This here's Miss Bonnie Parker. I'm Clyde Barrow. We rob banks.”
Geweldige misdaadklassieker. Iedereen kent Bonnie en Clyde wel, en regisseur Arthur Penn heeft een harde en expliciete, maar soms ook screwball-achtige film gemaakt. De film heeft een opvallend luchtige toon, en Beatty en Dunaway weten het allemaal ook goed te spelen. En met Hackman, Pollard en Pyle in de bijrollen kan je ook weinig fout doen. De actiescènes zien er goed uit, en de cinematografie en production design stralen klasse en vakmanschap uit. Alleen al door de oude auto's waan je jezelf even in een andere tijd. Met het gruwelijke en tragische einde als kers op de taart.
Alternatieve titel: Ballast der Wanhoop, 11 februari 2019, 18:56 uur
“Dying together's even more personal than living together.”
Uitstekende film van Hitchcock. Lifeboat is wat kleinschaliger en grimmiger dan de rest van zijn films, maar er zitten wel weer een aantal bekende Hitchcock elementen in. De manier waarop Bankhead netjes gekleed in de reddingsboot zit, terwijl haar boot net ten onder is gegaan, is daar één voorbeeld van. Realistisch is het niet altijd, maar vermakelijk is het zeker. Alle acteurs doen het goed, maar Bankhead, Bendix, Slezak en Hodiak springen er in positieve uit. En Mary Anderson is een prachtige actrice, dat mag ook wel even gezegd worden. Lifeboat voelt soms aan als een theekransje op zee, maar dat is ook wel de charme van de film.
Rauwe en ijzingwekkende film. Er zijn al veel films gemaakt over kindsoldaten, en het risico is dan ook dat je de gruwelijke verhalen apathisch ondergaat omdat je zo onderhand murw gebeukt bent. Maar Beasts of No Nation maakt indruk, en dat komt vooral door het spel van de jonge Abraham Attah en Idris Elba.
Ontzettend knap hoe Attah een jongen weet te spelen die liefdevol wordt opgevoed, maar door omstandigheden als kindsoldaat wordt ingezet. Geheel geïndoctrineerd, maar toch zie je soms nog iets van menselijkheid doorschemeren. Zijn laatste monoloog is ijzingwekkend, en het laat zien dat de toekomst van dit soort jongens zeer ongewis is.
“We're having too good a time today. We ain't thinking about tomorrow.”
Sterke film. Met zijn charisma is Johnny Depp perfect gecast als John Dillinger, en je begrijpt gelijk waarom Dillinger als de Robin Hood onder de bankovervallers werd gezien. De jaren 30 komen echt tot leven, en zoiets kan je natuurlijk ook wel aan Michael Mann overlaten.
De cinematografie, de production design, de muziek, zelfs de wapens die worden gebruikt etc. Alles is tot in de puntjes verzorgt. Het script laat wel wat steken vallen, en de focus ligt wel heel erg op Dillinger. Bale, Cotillard, Clarke en de andere acteurs zijn goed, maar kunnen weinig uitrichten met hun matig uitgewerkte personages. Gelukkig weet Depp wel raadt met de extra schermtijd.
Uitstekende oorlogsfilm. Op een gegeven moment is er wel heel veel oorlogsgeweld en wil je het liefst even op adem komen. Maar aan de andere kant is dat ook een compliment voor de makers. We Were Soldiers is een oorlogsfilm die weer de Amerikaanse kant belicht, maar gelukkig zit de film niet vol patriottisme. Gibson's personage is (uiteraard) religieus, maar in een oorlogsfilms vind ik dat altijd wel passen. Mel Gibson geeft echt alles, en Barry Pepper maakt iedere film beter door alleen zijn aanwezigheid. Het is ook een goede keuze om de kant van het Noord-Vietnamese leger te belichten, en die scenes zijn kort maar krachtig.
“I hope 1944 turns out well. They pass so quickly. Where do they all go?”
“So quickly. Then we get old. And we never knew what any of it was about.”
Woody gaat op de nostalgische toer. Films van Allen zijn altijd fijn om naar te kijken, en ook Radio Days heeft weer een onweerstaanbare charme over zich. De verhaal speelt zich af in de jaren 30’ en 40’, en Allen weet die tijdsgeest perfect te vatten.
Er was geen televisie en iedereen kwam samen om naar de radio te luisteren. Iedereen had zijn eigen favoriete show, en ruzies ontstonden of werden beslecht door samen naar de radio te luisteren. Mooi om te zien, en Allen is natuurlijk de perfecte regisseur om dit nostalgisch aandoende verhaal te verfilmen. Het is fragmentarisch en niet alles is even interessant, maar dat warme en nostalgische gevoel dat je ook als kijker krijgt bij het kijken naar de film vergoedt veel.
“So, everyone thinks we're crazy for doing this, huh?”
Alleen over sommige acteurs in de bijrollen kan ik iets positiefs zeggen. En Venetië natuurlijk. Maar voor de rest is Just Married een vervelende film met vervelende acteurs/personages en matige humor. Kutcher vind ik soms best te pruimen in quasi-serieuze rollen, maar hier mag hij zich weer van zijn slechtste kant laten zien. Pijnlijk ongrappig en zijn hyperactieve houding werkt al snel op de zenuwen.
Murphy is een prima actrice die er nog iets van probeert te maken. Ook ontzettend vervelend en egocentrisch, maar dat ligt meer aan het matige script dan aan haar. Waarom er hier voor een feel good einde is gekozen, is mij een raadsel. Kutcher en Murphy passen net zo goed bij elkaar als Ben Affleck en Rosamund Pike aan het einde van Gone Girl.
“Look for what is special about each individual, focus on that.”
Oprechte en menselijke film, waarbij ik in het begin wel even moest wennen aan de stop-motion wereld die Johnson en Kaufman hebben gecreëerd. Maar na een tijdje ging ik er helemaal in mee, en het verhaal over een man die voor zijn werk veel met mensen moet communiceren, maar moeite heeft met persoonlijk contact, maakt indruk.
Anomalisa heeft een aantal ongemakkelijke en tenenkrommende scenes, maar het laat wel op schrijnende wijze zien hoe wij als mensen langs elkaar heen praten en leven. We praten veel (zonder iets wezenlijks te zeggen) en communiceren tegenwoordig veel via sociale media, maar echt menselijk contact wordt steeds schaarser. Laat Anomalisa een wijze les zijn.
Alternatieve titel: Bruidsvlucht, 6 februari 2019, 20:28 uur
Bride Flight
Degelijke film over de bruidsvluchten in de jaren 50 van Nederland naar Nieuw-Zeeland. Veel Nederlanders wilde daar een nieuw bestaan opbouwen, en in Bride Flight volgen we een aantal personages die op de vlucht een band opbouwen.
Het grootste probleem van de film is dat regisseur Sombogaart er allemaal dramatische, romantische en sentimentele plotontwikkelingen in wil stoppen, zonder dat het veel indruk maakt. Ongeloofwaardig, houterig geacteerd, slechte dialogen etc. Het helpt allemaal niet. Door de vele verhaallijnen voelt alles ook zeer vluchtig en gehaast aan. De oudere acteurs krijgen te weinig te doen (hoewel Van Ammelrooy fantastisch is), en van de jongere acteurs weet alleen Elise Schaap indruk te maken.
Alternatieve titel: De Kleur Paars, 5 februari 2019, 18:16 uur
“I'm poor, black, I might even be ugly, but dear God, I'm here. I'm here.”
Met The Color Purple laat Spielberg zien ook het zwaardere werk niet te schuwen. De eerste drie kwartier was zeer moeilijk om doorheen te komen, maar gelukkig wordt het in het tweede gedeelte een stuk beter. Dit is een regelrechte dramafilm, maar dan wel geregisseerd door Spielberg. Whoopi Goldberg werd gezien als komediante, maar in haar eerste serieuze rol laat ze zien ook een fantastisch drama-actrice te zijn. Ook Oprah Winfrey en Danny Glover maken een ijzersterke indruk. The Color Purple heeft een onvergetelijk laatste gedeelte, en het is hier waar alles wat Spielberg zo speciaal maakt als regisseur samenkomt.
Na een stroef begin weet Achtste-groepers Huilen Niet je helemaal in te pakken. Dit soort films kunnen soms iets te sentimenteel uitpakken, maar de regisseur kiest gelukkig voor een realistische en wat ingehouden aanpak. Dat zorgt ervoor dat het verhaal over Akkie, die aan leukemie lijdt, juist meer indruk maakt.
De film is duidelijk gemaakt voor een jongere doelgroep, maar probeert tegelijkertijd ook de volwassen kijker aan te spreken. Dat lukt aardig. Door de positieve opstelling van Akkie en sommige script- en regiekeuzes wordt het nooit te dramatisch, en de luchtige toon kan ik wel waarderen. Het onderwerp en de zwaarte van de strijdt tegen kanker worden niet gebagatelliseerd, en dat is het belangrijkste.
Alternatieve titel: Frankie and Alice, 3 februari 2019, 12:33 uur
“Frankie's not here. She's awake and frightened. I'm getting tired of having to step in for her...”
Gemengde gevoelens. Halle Berry en Stellan Skarsgård zijn echt weergaloos in moeilijke rollen, en vooral Berry weet goed raadt met de verschillende persoonlijkheden die ze moet spelen. Geen gemakkelijke opdracht, maar Berry is ijzersterk. Het probleem van Frankie & Alice is het script, want nergens wil het maar een klein beetje spannend of interessant worden. Ontzettend jammer, want Skarsgård en Berry verdienen beter.
Redelijke tienerthriller over studenten en een geheime sociëteit. Het wordt nergens spannend en de acteurs (buiten Joshua Jackson) overtuigen ook niet, maar het kijkt allemaal lekker weg. Het wordt nergens vervelend of saai om naar te kijken. Dat komt vooral door het hoge tempo en de korte speelduur. Regisseur Rob Cohen kent zijn klassiekers.
“I'm sorry, I didn't know love had an expiration date.”
Zoetsappige film over een jonge vrouw die in Italië samen met een oude vrouw en haar kleinzoon op zoek gaat naar de grote verloren liefde van de oude vrouw. Seyfried, Verona, Toscane, de zomerse sfeer etc. Met een wijntje erbij is Letters to Juliet geen moment vervelend om naar te kijken. Het verhaal heeft de bekende en voorspelbare plotontwikkelingen en Egan is zeer matig als kleinzoon/love interest, maar door de sfeer en Seyfried valt het niet al te veel op.
“If I could kill someone with my mind right now, it would be you.”
Matig. Ashton Kutcher is sowieso niet mijn favoriete acteur, en Cameron Diaz kiest niet altijd de beste scripts. Beide zijn erg matig, en ze worden in What Happens in Vegas ook niet geholpen door het inspiratieloze en bloedeloze script. Zoals zo vaak in dit soort films zijn de acteurs in bijrollen beter op dreef, en acteurs als Corddry, Sudeikis, Bell en Galifianakis zorgen tenminste voor nog wat humoristische momenten.
De Crank films kunnen mij niet echt bekoren. Origineel zijn ze zeker, en Jason Statham en de andere acteurs (hallo Amy Smart) doen het goed. Maar de pijlsnelle regie/montage en de expliciete scenes deden mij weinig. Vreemde, originele en eigenzinnige films kunnen soms goed uitpakken, maar met Crank gaan de regisseurs voor mij toch een stap te ver. Het is een smaakkwestie, dat geef ik gelijk toe.
Alles met een iPhone filmen. Het werkt, laat regisseur Sean Baker op fraaie wijze zien. De film barst van de energie, en de actrices lopen als stuiterballen door de straten van het zonovergoten Los Angeles. Het is kerstavond, maar deze personages hebben andere zorgen aan hun hoofd. Het is tragisch en meelijwekkend, maar soms kun je ook ongegeneerd om ze lachen. Ook door het uitstekende acteerwerk van Rodriguez (wat een debuut!) en Taylor.
Alternatieve titel: Wrong Bet, 2 februari 2019, 12:36 uur
“The whole bet is on Atilla!”
“Wrong bet!”
Ontelbare keren gezien. Lionheart heeft Jean-Claude Van Damme en heel veel vechtscènes (niet allemaal even sterk), en soms heb je gewoon zin in zo'n pretentieloos filmpje. Het is allemaal amateuristisch gefilmd en het acteerwerk is barslecht, maar daarvoor kijk je dit soort films natuurlijk ook niet. Van Damme die een veel grotere tegenstander in elkaar slaat, daar doe je het voor...
Aardige thriller die vooral door de acteurs en het naargeestige sfeertje boeiend blijft om naar te kijken. Douglas en Bean hebben natuurlijk legio van dit soort rollen gespeeld, en in Don't Say a Word laten ze weer eens zien waarom ze er zo goed in zijn. De sympathieke huisvader en de maniakale bad guy, ze kunnen het waarschijnlijk in hun slaap nog spelen. Prima bijrollen ook van Famke Janssen, Murphy en de jonge Bartusiak (beide actrices zijn op veel te jonge leeftijd overleden helaas). Geen meesterwerk onder de politiethrillers (daarvoor is het te standaard), maar het kijkt allemaal lekker weg.
Alternatieve titel: What If, 1 februari 2019, 19:06 uur
“It's complicated. All this love shit's complicated. And that's good, because if it's too simple you've got no reason to try. And if you've got no reason to try, you don't."
Prima romcom die vooral door de acteurs het aanzien meer dan waard blijft. Zoe Kazan is altijd leuk, en hetzelfde geldt voor de altijd sterke Adam Driver en Mackenzie Davis (hier in bijrollen). Radcliffe doet het ook goed, en het samenspel met Kazan zorgt voor de leukste momenten in de film. The F Word heeft de standaard romcom verhaallijnen, en wat dat betreft brengt de film niets nieuws onder de zon. Dat dit niet altijd een probleem hoeft te zijn laat The F Word op overtuigende wijze zien.
“I'm not the property owning type. No, I prefer my life to fit in hand luggage.”
Leuk. Dit soort films die zich afspelen in een rustig, idyllisch Brits plaatsje kan ik altijd wel waarderen. Iedereen kent elkaar, er zijn heel veel geheimen, nieuwe bewoners worden met achterdocht nagekeken en er is veel roddel en achterklap. Uitstekend acteerwerk van Gemma Arterton, Cooper, Evans, Camp en Allam, en het eindigt allemaal in één grote klucht. Het verhaal is (losjes) gebaseerd op een boek van Thomas Hardy, en dat kluchtige sfeertje komt in Tamara Drewe goed naar voren.
Redelijke spionagefilm die vooral door de acteurs genietbaar blijft. Want het script laat echt te veel steken vallen, en sommige plotontwikkelingen zijn te belachelijk voor woorden. Ieder personage blijkt zijn eigen agenda erop na te houden en zijn eigen motivaties te hebben, en acteurs als Skarsgård, McGregor, Harris en Lewis weten het aardig te verkopen. Met een beter script was Our Kind of Traitor alleen een veel betere film geworden. Zonde.