Logboek
Via deze pagina blijf je op de hoogte van recente stemmen, meningen en recensies van mrklm.
Standaard zie je de activiteiten in de huidige en vorige maand. Je kunt ook voor een van de volgende perioden kiezen:
januari 2023, februari 2023, maart 2023, april 2023, mei 2023, juni 2023, juli 2023, augustus 2023, september 2023, oktober 2023, november 2023, december 2023, januari 2024, februari 2024, maart 2024
Selecteer maand & jaar
Mannequin: On the Move (1991) 0,5
Alternatieve titel: Mannequin 2: On the Move, 30 september 2018, 21:02 uur
William Ragsdale is geen Andrew McCarthy en hoewel Meshach Taylor opnieuw de irritante Hollywood mag spelen, is dit meer een abominabele recycle-poging dan een sequel. Jason Williamson [William Ragsdale] is een medewerker in een warenhuis die een mannequin [Kristy Swanson] redt van de verdrinkingsdood (!) en prompt verliefd op haar wordt. Er lopen nog wat Chippendales-achtige gastjes rond met een Duits accent die proberen de boel op te leuken, maar dit is simpelweg niet om aan te zien. Waardeloos.
Mannequin (1987) 1,5
30 september 2018, 19:56 uur
Frank Capra had hier ongetwijfeld een mooie fantasie van weten te maken. Het basisidee is zo slecht nog niet, maar regisseur en co-scenarist Michael Gottlieb omlijstte het verhaal van een jonge ontwerper van mannequins die verliefd wordt op zijn eigen creatie wanneer die tot leven komt met ronduit irritante ondersteunde personages. James Spader zal met weinig trots terugkijken op zijn rol als een bestuurslid van het warenhuis waar Jonathan [Andrew McCarthy] 's nachts met hulp van zijn tot leven komende mannequin [Kim Catrall] dagelijks de etalages voorziet van een nieuw ontwerp. Meshach Taylor schmiert er net zo ernstig op los als de irritante Hollywood, Jonathans verwijfde en overdadig kleurrijke collega. En G.W. Bailey doet een nog minder subtiele variant op Captain Harris uit Police Academy. De spaarzame amusante momenten komen wanneer McCarthy en Catrall niet gehinderd worden door andere karakters, waarbij videoclip-montage op "Do You Dream About Me?" van Alisha het leukste moment is. Verder is dit nauwelijks te pruimen.
The Manitou (1978) 1,0
30 september 2018, 19:56 uur
Tony Curtis en Susan Strasberg doen hun uiterste best om nog enige geloofwaardigheid te geven aan deze stompzinnige horrorfilm. Hoewel de epiloog verwijst naar een incident in Japan waarbij een foetus op iemands rug groeide, is dit nonsens van de bovenste plank. Karen Tandy [Susan Strasberg] bezoekt het ziekenhuis met een enorme knobbel op haar rug. Het blijkt niet alleen een foetus te zijn, maar de reïncarnatie van een medicijnman die 400 jaar geleden stierf. Enter nep-helderziende Harry Erskine [Tony Curtis] en John Singing Rock [Michael Ansara] die het gaan opnemen tegen de machtige magiër met behulp van een andere Manitou.
Wellicht valt hier aanvankelijk de lol nog wel van in te zien, maar wie nog niet is afgehaakt tegen de tijd dat de finale zich aandient, zal toch minimaal moeten grinniken wanneer de Manitou of Machines zich aandient in een spectaculair bedoeld, maar totaal niet overtuigend slot.
Manny & Lo (1996) 4,0
30 september 2018, 19:55 uur
De elfjarige Amanda/Manny [Scarlet Johansson] reist al geruime tijd met haar zwangere, zestienjarige zus Laurel/Lo [Aleksa Palladino] door Amerika om te voorkomen dat ze in een weeshuis of een pleeggezin terecht komt. Om te voorkomen dat Lo in een ziekenhuis moet bevallen, ontvoeren de zusjes Elaine [Mary Kay Place], een winkelbediende die alles over baby's lijkt te weten. Maar omdat de bevalling nog wel even op zich laat wachten, blijft het drietal langer bij elkaar dan de bedoeling was en ontstaat er een ongemakkelijke band tussen hen.
In haar eerste hoofdrol zet de piepjonge Johansson een bijzonder volwassen vertolking neer die perfect het contrast tussen de wat meer bedachtzame Manny en haar wat impulsieve oudere zus accentueert. Toch komt deze film vooral tot leven wanneer Place in beeld verschijnt. Vanaf dat moment zit deze film - met een hele aardige score van John Lurie - vol met verrassende, afwisselend ontroerende en droogkomische momenten die dit de moeite van het bekijken meer dan waard maken.
Man in the Saddle (1951) 3,5
29 september 2018, 18:33 uur
Het verhaal rondom Will Isham [Alexander Knox] een machtige veeboer die vastbesloten is een oude vete in zijn voordeel te beslechten door het land van Owen Merritt [Randolph Scott] over te nemen, waarbij Owen bovendien een bovenmatige interesse blijkt te hebben voor Wills echtgenote Laurie [Joan Leslie], blinkt bepaald niet uit in originaliteit. Dat deze western het gemiddelde toch ruim ontstijgt komt door de (terecht geprezen) prachtige fotografie, vooral tijdens scènes die 's avonds zijn gefilmd en een paar voortreffelijke actiescènes, waarbij vooral een vuistgevecht op een besneeuwde heuvel behoorlijk indruk maakt. Zo weet regisseur André De Toth het maximale te halen uit een wat banaal plot, waarbij het helpt dat de cast ook vakwerk aflevert.
Fahrenheit 11/9 (2018) 4,5
29 september 2018, 18:33 uur
Het is op zijn zachtst gezegd controversieel om iemand met Adolf Hitler te vergelijken. Wanneer Michael Moore beelden van Nazi-rally's overdubt met speeches van Donald Trump rijst dan ook al snel het vermoeden dat deze politieke documentaire volledig uit de bocht vliegt. Maar dat gebeurt niet en dat is te danken aan een uiterst nauwkeurige analyse van alle andere factoren die meespeelden in het succes van Donald Trump. Die doen namelijk bijzonder veel denken aan de onrust en onvrede die heerste in Duitsland begin jaren '30. Moore begint lichtvoetig door zangeres en jurylid van The Voice de schuld te geven voor de kandidaatstelling door Donald Trump, maar de luchtige toon maakt al gauw plaats voor een somber stemmende, vaak schokkende, maar sterk onderbouwde analyse van de tactiek van Trump en het hopeloze falen van de Democraten. Moore herinnert ons aan de schandalige wijze waarop Clintons Democratische tegenkandidaat Bernie Sanders buitenspel werd gezet vlak voor en tijdens de Democratische Conventie, alsmede aan de arrogantie van Clinton, die cruciale staten als Michigan geen enkele keer besloot te bezoeken tijdens haar verkiezingscampagne, in de veronderstelling dat ze die toch wel zou winnen. Moore kijkt ook terug op de recente geschiedenis van zijn geboorteplaats Flint (de stad die ook centraal stond in Roger & Me (1989) en Bowling for Columbine (2002)) en hoe de inwoners van deze stad in Michigan van een koude kermis thuis kwamen toen Barack Obama hun stad bezocht om de watervergiftiging door Gouverneur Rick Snyder niet veroordeelde, maar juist bagatelliseerde. Trump kon alleen opkomen omdat kiezers hun vertrouwen in de enige tegenkandidaat en de partij die ze vertegenwoordigde dusdanig hadden verloren, dat ze besloten de verkiezingen links te laten liggen. Zoveel blijkt wel uit de vele gewone Amerikanen die aan het woord komen en hun mening niet onder stoelen of banken steken. Toch is Fahrenheit 11/9 niet één en al kommer en kwel: Moore toont ook hoe een klein groepje jongeren vanuit een klein kantoortje grote veranderingen teweeg wisten te brengen naar aanleiding van de schietpartij op Parkland High (de zoveelste in korte tijd) en hoe niet alleen zij, maar ook andere, gedesillusioneerde burgers besluiten dat ze politiek actief worden en zo hun stem willen laten horen.
Het feit dat Michael Moore niet alleen Trump, maar ook de Democratische Partij volledig fileert, maakt dit bijna tot Moores beste film ooit. De enige smetjes zijn Moores pogingen om Gouverneur Snyder te arresteren en een ludieke actie met een truck vol met water. Maar wie wil weten hoe de VS zo'n radicale politieke ommezwaai kon maken, doet er goed aan deze film te bekijken.
The Lady Vanishes (1938) 5,0
29 september 2018, 11:07 uur
Hitchcock regisseert weliswaar, maar de kwaliteit en het succes van dit heerlijke misdaadmysterie komt vrijwel volledig op het conto van Sidney Gilliat en Frank Lauder die een dramatische treinreis gebruiken als metafoor voor de politieke verhoudingen in Europa in 1938 en de trein bevolken met scherp geschetste karakters. De stijfkoppige Britse cricketfans Caldicott [Nauton Wayne] en Carstairs [Basil Radford] hielden er zelfs hun eigen filmserie aan over, de hele cast schittert. Margaret Lockwood is de enige treinpassagier die weet dat een oude, ogenschijnlijke ongevaarlijke vrouw [Edna May Whitty] spoorloos is verdwenen. Maar omdat alle andere passagiers in dezelfde coupé glashard blijven ontkennen begint ze twijfelen aan haar eigen herinneringen. Tot medepassagier Gilbert [Michael Redgrave] concreet bewijs vindt en haar besluit te steunen. Een intelligent scenario met een fantastische ontknoping, oftewel een genot van begin tot einde.
The Man in Grey (1943) 3,0
29 september 2018, 10:54 uur
Een jonge man en vrouw ontmoeten elkaar tijdens een veiling waar een aantal portretten wordt verkocht. Hun interesse komt voort uit het feit dat ze afstammelingen zijn van de geportretteerden. In flashback ontdekken we het levensverhaal van vriendinnen Clarissa [Phyllis Calvert] en Hester [Margaret Lockwood], twee vrouwen met een totaal andere achtergrond. De twee verliezen elkaar even uit het oog, totdat Clarissa Hester aanneemt als huishoudster. Maar Hester is verbitterd en heeft snode plannen, terwijl een ontmoeting met de charmante Peter Rokeby [Stewart Granger] druk zet Clarissa's toch al breekbare huwelijk met de conservatieve, veeleisende Lord Rohan [James Mason].
Gainsborough-escapisme dat aanzienlijk populairder was onder het publiek dan bij de critici. De film speelde in op de populariteit van 'vrouwenfilms' in de jaren '40 en toont de duistere kant van een periode die nog steeds veelvuldig wordt geromantiseerd. Niet geheel verrassend zijn de brave sequenties met Calvert en Granger lang niet zo interessant als de momenten met de duivelse Lockwood en de meedogenloze Mason. Lockwood was al een gevestigde naam, onder anderen door haar hoofdrol in The Lady Vanishes (1938), maar voor James Mason betekende dit de doorbraak die de deur opende naar een imposante filmcarrière.
The Man I Love (1947) 3,5
28 september 2018, 20:21 uur
stem geplaatst
I Love a Man in Uniform (1993) 4,5
Alternatieve titel: A Man in Uniform, 28 september 2018, 20:21 uur
Vlijmscherp geschreven, intrigerende psychologische thriller over Henry Adler [Tom McManus], een acteur die na lange tijd eindelijk een rol als politie-agent in een TV-show krijgt aangeboden. Om zich beter te kunnen identificeren met de rol besluit hij zijn uniform in het openbaar te dragen. Aanvankelijk helpt het hem absoluut in zijn acteerwerk, maar geleidelijk aan wordt het steeds moeilijker om zijn rol van de realiteit te scheiden. Dat heeft niet alleen grote gevolgen voor hemzelf, maar ook voor de mensen in zijn naaste omgeving, waaronder tegenspeelster Charlie [Brigitte Bako], die in de serie een bijzondere relatie met heeft.
Dit is niet alleen een interessante karakterstudie over hoe een acteur zich zo kan vereenzelvigen met zijn rol dat hij zijn identiteit verliest, maar ook over hoe de buitenwereld het hem mogelijk maakt om met een aantal zeer dubieuze daden weg te komen, puur omdat hij dat blauwe uniform draagt. Een nog steeds zeer actuele, duistere film met zeer schokkende momenten vanaf het eerste moment en een fantastische vertolking van McManus. Doet qua look, thematiek en karakterisering denken aan Henry: Portrait of a Serial Killer (1986).
A Simple Favor (2018) 1,5
28 september 2018, 12:37 uur
Controlfreak en allesregelaar Stephanie [Anna Kendrick] leert via de school van haar zoontje Emily [Blake Lively] kennen. Hoewel ze in alle opzichten tegenpolen lijken te zijn, worden ze binnen een paar weken elkaars beste vriendinnen. Wanneer Emily opeens spoorloos verdwijnt neemt Stephanie de zorg voor Emily's zoontje op zich en probeert ze samen met Emily's echtgenoot Sean [Henry Golding] te achterhalen wat er precies is gebeurd. Al gauw blijkt dat Stephanie haar nieuwe beste vriendin lang niet zo goed kende als ze had gedacht.
Er zijn wel degelijk interessante elementen te vinden in dit allegaartje van allerlei halfbakken ideeën, niet in de laatste plaats de manier waarop Stephanie - zowel fysiek als psychologisch - langzaam maar zeker steeds meer op Emily begint te lijken na diens verdwijning en Lively is uitstekend als de mysterieuze, maar charismatische Emily. Kendrick daarentegen is bepaald niet Pitch Perfect en stelt teleur in een even geforceerde als onevenwichtige vertolking die de tekortkomingen van het scenario (en van de regie) bloot legt. Het eindresultaat is een rommelpotje van satire, zwarte komedie, thriller en mysterie waarvan de uitkomst ronduit banaal is. Paul Feig wist duidelijk niet hoe hij het verhaal moest benaderen en dat is ronduit frustrerend.
Maniac (1934) 1,0
Alternatieve titel: Sex Maniac, 26 september 2018, 22:31 uur
Absoluut een gevalletje 'zo slecht dat hij leuk is'. Ultragoedkope horroronzin over doorgedraaide wetenschapper doctor Meirschulz [Horace B Carpenter] die een zijn assistent Don Maxwell [Bill Woods] vraagt om zichzelf dood te schieten zodat de goede dokter hem weer tot leven kan wekken met het kloppende hart dat hij in zijn lab (lees: kelder) bewaart. Maar Don besluit de zaken op een andere manier aan te pakken.
Carpenters groteske acteerwerk (inclusief nimmer aflatend maniakaal gelach) is ronduit hilarisch en in een waanzinnige variant op de transformatiescène uit Dr Jekyll en Mr Hyde door Woods er nog een schepje bovenop. Een hond en een kat gaan elkaar te lijf, Woods eet het hoog van een kat op en er is een volstrekt onzinnige scène waarin een aantal jonge (en schaars geklede) dames hun ontbrekende acteertalenten tentoon mogen stellen ter vulling van de beperkte speeltijd. Om even onduidelijke redenen wordt de film enkele keren onderbroken door een wetenschappelijke uitleg (?!) van de psychologie van de 'maniak', voorzien van een romantisch muziekje dat abrupt wordt afgekapt in deze technische puinhoop. Hilarisch slecht, dus een must voor liefhebbers van de wansmaak.
Manglehorn (2014) 1,0
26 september 2018, 22:31 uur
Het is een beetje treurig om twee twee topacteurs te zien in zo'n stroperige, langdradige film. Al Pacino speelt de titelrol, een sleutelmaker die denkt dat hij zijn enige kans op ware liefde lang geleden heeft verspild en zwelgt in zelfmedelijden. Wanneer een bankmedewerker [Holly Hunter] interesse in hem toont, moeten er de nodige (clichématige) obstakels worden overwonnen voordat er überhaupt een kans is dat de twee bij elkaar komen.
David Gordon Green probeert het gebrek aan diepgang te compenseren met wat visuele zeggingskracht, maar gebakken lucht met een mooi kleurtje is nog steeds gebakken lucht. De monotone monologen van Pacino beginnen ook al snel te vervelen.
The Man from the Alamo (1953) 3,5
26 september 2018, 22:30 uur
stem geplaatst
The Man from Colorado (1949) 3,5
25 september 2018, 23:05 uur
Owen Deveraux [Glenn Ford] negeerde als generaal in de Amerikaanse Burgeroorlog de witte vlag van een vijandelijke eenheid en liet ze meedogenloos afslachten. Desondanks geniet hij een reputatie als oorlogsheld waardoor hij na de oorlog als rechter is aangesteld. Maar Owen wordt nog steeds achtervolgd door de demonen van zijn bloederige oorlogsverleden, zeker wanneer hij wordt geconfronteerd met de enige overlevende van de slachting die dreigt zijn reputatie om zeep te helpen. Del Stewart [William Holden], een oude vriend, is vastbesloten Owen te helpen met zijn verleden en met zichzelf in het reine te komen.
Het is interessant om Ford in een onsympathieke rol te zien en hij zet een overtuigende rol neer. Holden is goed, maar minder interessant als de vriend. Er is een aantal goede actiescènes in deze western met boeiende verwijzingen naar de problemen van en de omgang met oorlogsveteranen van WOII.
Mandy (2018) 1,5
25 september 2018, 23:05 uur
Visueel verbluffend en voorzien van een aangename hoeveelheid bloedvergieten en aanverwante gruwelijkheden. Maar áls er een verhaal is, dan moet zich dat volledig voltrokken hebben tijdens een tukje van tien minuten dat ik me meende te kunnen permitteren. Ik had niet de indruk dat ik iets had gemist in deze stijloefening waarin de ondersteunende cast vooral heel angstaanjagend uit de ogen kijkt en probeert te voorkomen dat Nicholas Cage met de titel 'meest overdreven vertolking in deze film' aan de haal gaat. Er is niet mis met twee mensen die elkaar met een kettingzaag te lijf gaan, zeker niet in een horrorfilm, maar het was leuk geweest als er wat meer diepgang was geweest. Veel stijl, nauwelijks inhoud.
A Man Called Peter (1955) 3,5
25 september 2018, 23:04 uur
Dit portret van Peter Marshall [Richard Todd], een van oorsprong Schotse predikant die zich van dorpsdominee ontwikkelt tot de gepassioneerde en geliefde predikant van de christelijke gemeente waar Abraham Lincoln tijdens zijn presidentschap kwam. Peters inspirerende preken en levenswijsheden zorgen ervoor dat dat hij één van invloedrijkste stemmen in Washington wordt.
Het eerste half uur doet vermoeden dat we met een sentimenteel prul te maken hebben, getuige de melodramatische reconstructie van Peters jeugd en de eerste kennismaking met Catherine Wood [Jean Peters], Peters toekomstige vrouw en de verteller van deze biografie. Maar hoe meer Peter groeit in zijn rol als dominee, hoe meer je als kijker ook wordt meegesleept in wat een boeiend levensverhaal blijkt te zijn. Todds Schotse accent overtuigt van geen kanten, maar desondanks draagt hij deze film op voorbeeldige wijze en is dit al met al een fraaie biografie.
Maggie (2015) 3,5
25 september 2018, 09:44 uur
Arnold Schwarzenegger geeft één van zijn beste vertolkingen als de zorgzame vader van een tienerdochter [Abigail Breslin] die gebeten is door een zombie en daardoor langzaam maar zeker de onaangename trekjes van die monsterlijke wezens begint over te nemen. In beginsel is dit een familiedrama over een gezin dat weigert het onvermijdelijke te accepteren en er alles aan doet om zo lang mogelijk bij elkaar te blijven. Geen actiefilm dus, maar goed gemaakt en sterk geacteerd, waarbij vooral de chemie tussen beide hoofdrolspelers - zeer geloofwaardig als vader en dochter - een pluspunt is.
A Man Alone (1955) 3,5
24 september 2018, 20:33 uur
Ray Milland regisseerde zichzelf in deze bovengemiddelde western. Hij speelt een man met flink wat geld op zak die stuit op de postkoets waarvan de inzittenden zijn vermoord. Wanneer hij zich begeeft in het dichtstbijzijnde dorpje wordt hij uiteraard verdacht van de brute overval. Hij weet zich schuil te houden in het huis van de plaatselijke sheriff [Ward Bond], die ernstig ziek is en wordt verzorgd door zijn dochter Nadine [Mary Murphy].
De opening van de film, waarin Ray Milland de gedachten en emoties van zijn karakter zonder enige dialoog duidelijk weet te maken aan het publiek, is bijzonder sterk. Het basisverhaal is echter weinig origineel waardoor de aanvankelijke fascinatie voor deze film snel wegebt. Onderhoudend, maar na zo'n sterk begin had ik een iets beter eindresultaat verwacht.
Man's Best Friend (1993) 4,0
24 september 2018, 20:32 uur
"He is NOT man's best friend", maakt de wanhopige Dr Jarret [Lance Henriksen] duidelijk bij de politie wanneer Max, de hond op wie hij in zijn laboratorium verschillende wetenschappelijke experimenten heeft uitgevoerd, spoorloos blijkt te zijn verdwijnen. Max is 'bevrijd' door onderzoeksjournaliste Lori Tanner [Ally Sheedy, de 'gek' uit The Breakfast Club] die besluit deze intelligente en zich tot dan toe voorbeeldig gedragende hond zelf te verzorgen. Wat ze niet weet is dat Max' meer agressieve karaktertrekjes worden onderdrukt door een verdovend middel. En die verdoving houdt niet eeuwig stand!
Geslaagde combinatie van horror en komedie weet je door sterke montage te doen geloven dat Max werkelijk een superintelligente alleskunner is. Regisseur/scenarist John Lafia maakt spaarzaam maar effectief gebruik van poppen om een aantal schrikmomenten te creëren. Het is bovendien verfrissend om een 'slechterik' te hebben die (ondanks dat Lance Henriksen de rol speelt) feitelijk niet echt slecht is. Er valt ook heel wat te lachen, onder anderen wanneer Max wordt geconfronteerd met een paperboy, een postbode of een tasjesdief. En natuurlijk zijn daar de onvermijdelijke hondenvangers, die vol goede moed op jacht naar hun prooi en uiteraard van een koude kermis thuis komen.
The Male Animal (1942) 4,5
24 september 2018, 20:32 uur
Briljant gecaste komedie over Tommy Turner, een eigenzinnige docent Engels, die zijn reputatie op het spel zet wanneer hij brieven van controversiële personen voorleest in zijn lessen en ze poëtische kwaliteiten toedicht. De toenemende druk op Tommy betekent dat hij zijn vrouw Ellen [Olivia de Havilland] steeds minder aandacht geeft. Dat verandert wanneer Joe Ferguson [Jack Carson], Ellens flamboyante ex-vriend, terug keert en haar aandacht steeds meer opeist. Dat laat Tommy natuurlijk niet op zich zitten.
De drie sterren zijn in topvorm en regisseur Elliott Nugent slaagt er ook in de satirische elementen betreffende de Amerikaanse schoolcultuur op geslaagde wijze te accentueren. De rally voor het footballteam van de school is één van de komische hoogtepunten van deze heerlijke komedie en van de prima ondersteunende cast scoren met name Eugene Palette (als de schooldirecteur) en Don DeFore (als de zeer goedlachse, maar niet al te snuggere aanvoerder van het footballteam) hoge ogen. Een genot van start tot finish!
Malaya (1949) 2,5
24 september 2018, 20:32 uur
Twee topacteurs, een exotische naam, Sydney Greenstreet en een papegaai in een aftands café. Eén van de vele pogingen om het succes van Casablanca te evenaren maar ondanks de aanwezigheid van veel van de juiste ingrediënten nog niet in de buurt kan komen van dat meesterwerk. Het oogt allemaal wat goedkoop en zowel James Stewart als Spencer Tracy zijn weinig overtuigend als twee mannen die hun leven op het spel zetten om rubber uit Malaya te smokkelen. Er is overigens wat weinig actie om deze film werkelijk te bestempelen als een 'avontuur'.
Major Dundee (1965) 3,0
23 september 2018, 16:59 uur
Sam Peckinpah lag flink overhoop met de filmstudio omdat hij de duistere tonen van dit verhaal wilde benadrukken en de studio juist een eenvoudige Indianenfilm voor ogen had. Het is te merken aan het eindresultaat dat, niet geheel verrassend, het best werkt wanneer die duistere kanten zichtbaar zijn. Sam Leavitt brengt alles prachtig in beeld, inclusief een paar indrukwekkende actiescènes, maar ook hij kan de nepheid van een aantal studiosets niet verhullen.
Major Barbara (1941) 3,5
22 september 2018, 18:12 uur
Wendy Hiller is erg goed in dit komische drama waarin ze de rol speelt van Barbara Undershaft die als jonge, idealistische vrouw besluit zich af te keren van haar kapitalistische vader en miljonair [Robert Morley] en zich aansluit bij het Leger des Heils om zich in te zetten voor de minder bedeelden der aarde. Haar toewijding voor de goede zaak wordt op de proef gesteld, enerzijds door Adolphus [Rex Harrison] die als een blok valt voor de doortastende, charismatische Major Barbara, anderzijds door een enorme donatie van haar vader. Aangezien Barbara van mening is dat dit geld is verdiend over de ruggen van miljoenen slachtoffers (vader verdiende zijn miljoenen aan WO I) kan ze niet verteren dat het Leger des Heils de donatie accepteert. Het is allemaal best vermakelijk en het scenario van niemand minder dan George Bernard Shaw (die zijn eigen toneelstuk bewerkte) werpt absoluut enkele intrigerende ethische vraagstukken op, maar het had allemaal een stuk compacter gekund - en gemogen.
Mahogany (1975) 1,5
22 september 2018, 12:05 uur
Tracy [Diana Ross] is een eenvoudige jonge vrouw uit het getto. Ze heeft een baantje in een warenhuis en droomt van een carrière als modeontwerpster. Het geluk lacht haar tegemoet wanneer ze een politieke activist [Billy Dee Williams] ontmoet en de eigenzinnige modefotograaf Sean McAvoy [Anthony Perkins] haar 'ontdekt' en besluit een topmodel van haar te maken. Het geluk lacht Tracy toe, totdat Sean blijkt meer dan een professionele interesse in zijn nieuwe ster te hebben.
Een vrij simplistisch en banaal verhaal maken het onmogelijk om veel plezier te beleven aan deze film, ook al omdat het een wat te nadrukkelijke Diana Ross-egotrip is. Maar de onweerstaanbare titelsong is een pluspunt en er zijn wel degelijk een paar goede momenten, waarvan de fotoshoot waarin de goed spelende Perkins geïntroduceerd wordt het meest overtuigd. Het is echter lang niet genoeg om deze schmaltz goed te kunnen verteren.
The Magnificent Yankee (1950) 3,5
22 september 2018, 12:05 uur
Goed geacteerde biografie over Oliver Wendell Holmes Jr, de eigenzinnige maar gerespecteerde opperrechter van het Amerikaanse Hooggerechtshof van 1902 tot 1931. Respectvol en integer gemaakt, maar voor een modern publiek dat geen gedetailleerde kennis heeft van de Amerikaanse geschiedenis van de periode is dit minder interessant dan het was ten tijde van zijn verschijning. Het onderwerp vereist bovendien veel dialoog waardoor dit oorspronkelijke toneelstuk wat statisch is gefilmd. Het uitstekende spel van Louis Calhern (als Holmes Jr) en Ann Harding (als zijn even toegewijde als scherpzinnige echtgenote) doet je die beperkingen echter grotendeels vergeten.
Se Rokh (2018) 5,0
Alternatieve titel: 3 Faces, 21 september 2018, 17:15 uur
Wanneer actrice Behnaz Jafari een wanhoopskreet ontvangt van Marziyeh Rezaei in de vorm van een filmpje waarin het tienermeisje zelfmoord lijkt te plegen, besluit Behnaz samen met haar regisseur Jafar Panahi de set van haar nieuwste film te verlaten om te achterhalen wat er werkelijk is gebeurd. De zoektocht naar Marziyeh brengt Behnaz en Jafar naar een afgelegen verzameling van dorpsgemeenschappen waar de verstikkende traditionele waarden van de bewoners al gauw duidelijk maken wat Marziyeh tot haar wanhoopsdaad bracht. Maar heeft ze nu werkelijk zelfmoord gepleegd? En waar is Marziyeh dan gebleven?
Een fascinerende film over film waarin alle acteurs zichzelf spelen, inclusief de tientallen amateurs die de kleine bergdorpjes bevolken. Panahi kiest er veelvuldig voor om de camera niet te richten op de actie maar op de manier waarop één van de hoofdpersonen reageert op die actie. Terwijl Panahi per telefoon probeert de producers van zijn film gerust te stellen, volgt de camera Behnaz die ongerust rondom de auto ijsbeert. Het is een ongebruikelijke en zeer gewaagde manier van filmen die aanvankelijk wat vervreemdend is en een enorme discipline vereist van de acteurs... maar het werkt! De aandacht voor de plaatselijke cultuur en gebruiken (de gastvrijheid, de communicatie via autotoeters) versterken de documentaire-achtige feel van dit meesterwerk waarvan het humoristisch eindshot de genialiteit van deze hele onderneming bevestigt.
Living the Light - Robby Müller (2018) 1,5
21 september 2018, 17:15 uur
Oppervlakkig en erg éénzijdig portret is één lange lofzang op het werk van de in 2018 overleden cameraman Robby Müller. De film bevat uiteraard hoogtepunten uit zijn films met onder anderen Jim Jarmusch en Lars von Trier en gesprekken met mensen die met hem samenwerkten, maar er is vooral gebruik gemaakt van beelden uit het enorme archief aan filmmateriaal dat hij voor eigen gebruik maakte. Daaruit blijkt weliswaar dat Müller op een bijzondere manier de wereld keek, maar dat punt is eigenlijk al snel gemaakt. Het beeldmateriaal onthult echter nauwelijks iets over zijn privéleven, behalve dat hij niet veel thuis was. Van enige kritiek, op professioneel of persoonlijk vlak, is geen enkele sprake. 'Over de doden niets dan goeds' zal wellicht het credo zijn geweest, maar door die benadering is deze documentaire nauwelijks de moeite waard. Hopelijk is de tentoonstelling "Master Of Light" een stuk interessanter.
The Children Act (2017) 4,5
21 september 2018, 12:16 uur
Emma Thompson geeft een monumentale vertolking in een geweldig geschreven rol. Ze speelt Fiona Maye, een rechter die zich al jarenlang volledig stort op haar loodzware werk en regelmatig uitspraak moet doen in complexe ethische kwesties. Maar doordat ze zich zo op haar werk stort is de relatie met haar echtgenoot Jack [Stanley Tucci] onder druk komen te staan. Wanneer Jack aankondigt dat hij een affaire wil beginnen, probeert de geschokte Fiona op de voor haar zo gewone rationele manier te besluiten hoe ze nu verder moet, maar wanneer ze kort daarna een ethische zaak rondom de 17-jarige zoon [Fionn Whitehad] van Jehovah-getuigen een uiterste onconventionele wending geeft, blijkt langzaam maar zeker dat Fiona niet langer meer haar emoties volledig kan uitschakelen. Niet als echtgenote, maar ook niet als rechter.
Richard Eyre bewerkte zijn roman tot een scenario dat een treffend beeld van de Britse rechtspraak en het uiterst complexe en veeleisende werk van rechters. Een ander groot pluspunt is de ongebruikelijke, maar zeer volwassen benadering van de barsten in het huwelijk tussen Jack en Fiona. Jason Watkins zorgt voor een welkome luchtige noot als Fiona's geduldige assistent, maar Emma Thompson domineert deze film waarin haar karakter een emotioneel complexe, maar zeer geleidelijke ontwikkeling doormaakt. Ronduit schitterend!
Magnificent Obsession (1954) 3,0
20 september 2018, 21:52 uur
Destijds was dit één van de ultieme blauwdrukken voor toekomstige soapseries en het is ontegenzeggelijk prachtig gefilmd en sterk geacteerd. Maar anno 2018 is het relaas van een verwende playboy die besluit zijn opleiding tot chirurg toch nog af te maken teneinde de vrouw die, mede door zijn toedoen, haar gezichtsvermogen kwijt raakte, zo vaak gekopieerd in de talloze soaps waarmee we decennia lang zijn verwend, dat het een groot cliché is geworden/ Maar in de jaren '50 genoot het publiek hier met volle teugen van.
The Magic Christian (1969) 3,5
20 september 2018, 21:52 uur
Sir Guy Grand [Peter Sellers] is de steenrijke industrieel die zwerver Youngman [Ringo Starr] van de straat plukt en adopteert zodat hij een erfgenaam heeft. Aan het begin van deze regelmatig vermakelijke, maar ook wat rommelige satire kondigt hij al aan dat hij in korte tijd veel... héél veel geld gaat uitgeven. Wat volgt is feitelijk een serie sketches waarin Sellers en Starr de menselijke honger naar geld op nogal extreme wijze uitbuiten. Dat levert zeker grappige momenten op, bijvoorbeeld wanneer Sir Guy een hoop bankbiljetten in een bak met rioolwater smijt, en er zijn bovendien bijdrages van Spike Milligan, Graham Chapman en John Cleese. Maar het hangt een beetje als los zand aan elkaar en daardoor is dit vooral een verzameling leuke momenten. Als film is het niet geheel geslaagd.
Johnny English Strikes Again (2018) 3,5
Alternatieve titel: Johnny English 3, 20 september 2018, 21:51 uur
Verrassend geslaagde komedie profiteert vooral van een verhaal dat inspeelt op actuele ontwikkelingen - het betreft een jonge Social Media-ondernemer die de EU aan zich wil onderwerpen - en het uitstekende werk van Emma Thompson als de Britse Minister President die gedwongen voelt terug te vallen op Aardrijkskundeleraar en voormalig geheim agent Johnny English om te achterhalen wie verantwoordelijk is voor de cyberaanvallen waardoor de identiteit van alle Britse geheime agenten is onthuld. William Davies levert tevens een sterk scenario af dat consequent vasthoudt aan het principe dat Johnny English geen domoor is, maar een stuntelaar. Er is een sterke scène in een Frans restaurant waar English - en zijn trouwe kompaan Bough [Ben Miller] - zich voordoet als ober, inclusief een belachelijk accent. De grappen rondom een harnas leveren ook minimaal een flinke glimlach op. Maar het absolute hoogtepunt is de inventief geschreven en geregisseerde sequentie waarin Johnny English zich in een VR-wereld waant en daar zijn virtuele vijanden één voor één uitschakelt. Niet allr grappen zijn zo geslaagd, maar er valt aanzienlijk meer te lachen dan in de twee voorgangers.
The Madwoman of Chaillot (1969) 2,0
18 september 2018, 17:00 uur
Niet zo slecht als zijn reputatie ons wil doen geloven. Er is zelfs een heel aardige 'rechtszaak' waarin niemand minder dan Danny Kaye op overtuigende wijze de verdediging op zich neemt, maar tegelijkertijd onderstreept die sequentie de grote zwakte van deze mislukte verfilming van deze van oorsprong Franse satire van Jean Giraudoux: het leunt veel teveel op dialoog en regisseur Bryan Forbes slaagt er onvoldoende in om zijn film visueel open te breken. De grote hoeveelheid karakters en de indrukwekkende cast leiden bovendien af van de satirische punten die Giraudoux poogt te maken.
The Mad Magician (1954) 2,5
18 september 2018, 17:00 uur
Een cash-in gemaakt om te profiteren van het enorme succes van House of Wax (1953). Er zitten wat spectaculaire, maar vreemde 3D-effecten in (waaronder Price die water over het publiek spuit) en de make-up is effectief, maar dit is niets meer dan een veredelde remake die daardoor onvermijdelijk nimmer kan tippen aan het origineel. Het verhaal betreft een man die het beu is dat anderen met de eer strijken voor de magische illusies die hij heeft ontwerpen en zijn pogingen om zijn eigen carrière te starten gedwarsboomd ziet omdat hij zijn patenten heeft moeten afstaan. Wraak! Dus...
Madigan (1968) 4,0
Alternatieve titel: Onderwereld van New York, 18 september 2018, 11:11 uur
Richard Widmark en Harry Guardino zijn twee doorgewinterde agenten in New York die van hun commissaris [Henry Fonda] 72 uur de tijd krijgen om een levensgevaarlijke crimineel [Steve Ihnat] in te rekenen die na een mislukte arrestatie op de vlucht is geslagen met hun wapens.
Goed geacteerde misdaadfilm waarbij vooral het contrast tussen de gedreven Madigan [Widmark] en de apatisch ogende commissaris [Fonda] erg effectief is. De aandacht voor het privéleven van de hoofdpersoon geeft een extra dimensie aan deze prima misdaadfilm die zich daardoor op positieve wijze onderscheidt van de vele soortgelijke misdaadfilm uit de jaren '50 en vroege jaren '60.
Madhouse (1974) 3,5
Alternatieve titel: Deathday, 18 september 2018, 09:58 uur
Horroriconen Vincent Price en Peter Cushing zijn samen te zien in dit relaas van
Paul Toombes, een acteur die na de gruwelijke en onopgeloste moord op zijn vrouw een zenuwinzinking kreeg, ook al omdat de politie hem verdacht van de moord. Zijn terugkeer op het witte scherm zorgt voor vernieuwde publiciteit en alles lijkt te wijzen op een glansrijke rentree. Maar dan blijkt ook de moordenaar van Pauls vrouw terug te zijn gekeerd... of is hij misschien zelf verantwoordelijk?
Redelijk stijlvol gefilmde horrorfilm is zeker vermakelijk en fans van Price zullen ongetwijfeld genieten van de retrospectieven (ééntje gepresenteerd door BBC-coryfee Michael Parkinson in een cameo) waarin we flitsen zien uit het indrukwekkende oeuvre van de horrormaestro. Maar Madhouse is minder inventief dan The Abominable Dr. Phibes (1971) en Theatre of Blood (1973) en mist vooral de sardonische humor die deze films zo memorabel maakte.
Made for Each Other (1939) 2,5
18 september 2018, 09:58 uur
Het humorloze script is één van de belangrijkste redenen waarom dit romantische melodrama niet wil beklijven. James Stewart probeert iets van komedie te forceren en Carole Lombard lijkt zich ook niet goed raad te weten met het materiaal, dat in de finale opeens omslaat in pure tragedie. Uiteraard is er wel een happy end, maar het is jammer dat de enorme talenten van Stewart en Lombard zijn verspild in een film die ook voor regisseur John Cromwell vooral een contractuele verplichting lijkt te zijn geweest. Niet slecht, maar onevenwichtig en vooral teleurstellend.
Madame Curie (1943) 3,5
18 september 2018, 09:57 uur
Een uiterst eerbiedig portret van Pierre [Walter Pidgeon] en Marie Curie [Greer Garson], die hun leven in dienst stelden van de wetenschap en wiens grootste verdienste de ontdekking en het isoleren van de elementen Radium en Polonium is. Ze plaveiden daarmee de weg voor een manier om kanker te behandelen en in de jaren '40 was dat nog dusdanig revolutionair dat men een nauwgezette, integere reconstructie van het leven en het werk van het echtpaar Curie met succes naar het grote scherm wist te vertalen. 75 Jaar later is het verhaal nog steeds interessant, maar zorgt de aandacht voor de detail ervoor dat het verhaal zo nu en dan erg traag verloopt. Dat maakt dit voor een modern publiek gedateerd, maar de bewondering voor deze film ten tijde van zijn verschijning is goed te begrijpen.
Macbeth (2015) 3,5
16 september 2018, 22:13 uur
Visueel vaak overweldigende verfilming van het verhaal van MacBeth zwelgt wat teveel in somberheid en wisselt momenten van visuele originaliteit af met staaltjes overacteren. De gestileerde setting vormt een interessant contrast met de superieure versie die Roman Polanski in 1971 maakte, maar de intense vertolkingen maken het geheel zo nu en dan wat langdradig. Dit is zeker één van de meest filmische versies van deze Shakespeare-tragedie. De inhoudelijke benadering is echter weinig verrassend.
The Macomber Affair (1947) 3,5
16 september 2018, 22:12 uur
Gregory Peck mist charisma als de jager die tijdens een safari met Francis [Robert Preston] en Margo Macomber [Joan Bennett] verstrikt raakt in een driehoeksrelatie met dramatische gevolgen. Bennett en Preston maken veel goed en de jachtscènes zijn knap gefilmd in deze redelijk geslaagde Hemingway-verfilming. Wel wat gedateerd, maar voor liefhebbers van de schrijver is dit een aanrader.
Look What's Happened to Rosemary's Baby (1976) 0,5
Alternatieve titel: Rosemary's Baby II, 16 september 2018, 22:12 uur
"Satan, Satan, Satan, Satan", scandeert een clubje duivelsaanbidders te pas en te onpas in wat misschien wel de slechtste sequel aller tijden is. Ruth Gordon keert weliswaar terug in haar Oscar-winnende rol als Minnie Castavet, maar de vervangers voor Mia Farrow, John Cassavetes en Sidney Blackmer zijn bij voorbaat al kansloos. Vooral Ray Milland lijkt geen idee te hebben hoe hij in deze prul is beland. Het wazige plot, waarin veel teveel wordt geouwehoerd (vaak per telefoon) is de definitieve nagel in de doodskist voor deze dwaze poging om een TV-vervolg te maken op één van de klassiekers in het horrorgenre. Saai, slecht, schandalig, maar misschien is dat wel precies waar Satan op hoopte.
The Oslo Diaries (2017) 4,5
16 september 2018, 22:12 uur
Het slepende conflict tussen Israël en Palestina is er ééntje waarin beide partijen evenveel gelijk lijken te hebben. Begin jaren '90 besloot de Israëlische minister van Buitenlandse Zaken Moshe Sharett twee Israëlische geleerden de opdracht te geven om in het uiterste geheim gesprekken aan te gaan met vertegenwoordigers van Palestina, ook al was dat bij wet verboden. Deze documentaire reconstrueert de voorbereiding op en het verloop van de gesprekken die zouden leiden tot een verdrag dat een enorme stap richting permanente vrede had moeten zijn. Maar zodra Minister-President Yitzhak Rabin en PLO-voorzitter Yasser Arafat publiekelijk toenadering tot elkaar zoeken, neemt de kritiek binnen hun eigen achterban enorm toe en is het de vraag of hun handtekeningen op het verdrag überhaupt iets waard zijn.
Alle nog levende direct betrokkenen komen uitgebreid aan het woord en hun relaas maakt deze documentaire een even hartstochtelijk als geloofwaardig pleidooi voor diplomatie: hoewel de mannen lijnrecht tegenover elkaar als onderhandelaars, beginnen ze door de gesprekken hun 'vijanden' te zien als mensen van vlees en bloed, iets wat zelfs tot levenslange vriendschappen leidt. Maar "The Oslo Diaries" maakt ook duidelijk hoe één man jaren van vredesonderhandelingen met drie kogels volledig om zeep wist te helpen, alsmede de controversiële rol van de huidige Israëlische Minister-President Benyamin Netanyahu. Een uitstekend startpunt voor een ieder die zich wil verdiepen in een conflict dat al decennia lang een sleutelrol speelt in de internationale politiek.
Papillon (2017) 4,0
15 september 2018, 14:06 uur
Charlie Hunnam en Rami Malek lijken wat te nadrukkelijk op Steve McQueen en Dustin Hoffman, die de hoofdrollen speelden in de klassieke eerste verfilming van dit verhaal uit 1973. Het onderstreept het gebrek aan starpower in deze overbodige, maar verrassend geslaagde hervertelling van het waargebeurde verhaal van Henri Charrière [Hunnam], die in 1931 de schuld kreeg van een moord die hij niet had gepleegd en dientengevolge uit Frankrijk wordt verbannen en zijn straf moet uitzitten in een gevangeniskamp in Frans Guyana. Zijn enige hoop om te ontsnappen is Louis Dega [Malek], een tengere man die vastzit wegens vervalsing maar wel over de contacten en de middelen (lees: geld) beschikt om zo'n ontsnapping mogelijk te maken. Henri besluit Dega's beschermheer te worden en beraamt al snel zijn eerste vluchtpoging, wetend dat mislukking betekent dat hij een nog zwaardere straf zal krijgen... mogelijk zelfs de doodstraf.
Regisseur Michael Noer weet de erbarmelijke omstandigheden op indrukwekkende wijze voelbaar te maken, daarbij geholpen door sterk werk van de twee hoofdrolspelers, ook al doen die zowel qua uiterlijk als qua speelstijl teveel denken aan McQueen en Hoffman. Maar deze versie van het verhaal is grimmiger van toon, iets wat vooral zichtbaar is in de scènes waarin Henri's fysieke aftakeling tijdens zijn verblijf in een isoleercel op Duivelseiland te zien is. Veel beter dan ik had verwacht, gezien de klassieke status van de eerste verfilming.
I Am Not a Witch (2017) 4,5
15 september 2018, 13:40 uur
Wanneer een jong meisje [Maggie Mulubwa] verschijnt in een Afrikaans dorpje, gebeuren er "opeens vreemde dingen" die een aantal dorpsbewoners doen vermoeden dat het meisje een heks is. De lokale politie draagt haar over aan Mr Banda [Henry B.J. Phiri], de "Minister Of Tourism And Local Beliefs", die met hulp van een Witch Doctor [James Manaseh] vaststelt dat het meisje inderdaad een heks is. En daarom vertrouwt hij haar toe aan de zorg van een aantal heksen die in een soort reservaat leven waar ze vastzitten aan een wit lint. "Dat voorkomt dat ze kunnen wegvliegen", aldus Mr Banda. Maar het biedt ook de mogelijkheid om de heksen te presenteren aan toeristen. En aangezien Mr Banda de heksen heeft aangesteld als 'ambtenaars van de regering' spelen ze het spelletje graag mee! De komst van de veel jongere Shula zal echter verstrekkende gevolgen hebben voor alle betrokkenen.
Phiri is hilarisch als de overheidsambtenaar die er alles aan doet om iedereen te overtuigen van de authenticiteit van hekserij, ook al moet hij daarvoor klinkklare onzin uitkramen. Zijn speech voor de heksen, waarin hij vol trots aankondigt dat hij heeft gezorgd voor een vrachtwagen (een ORANJE vrachtwagen(!)), is één van een flink aantal komische hoogtepunten. Maar mede dankzij de even sobere als effectieve vertolking van Mulubwa verliest de film nooit de tragische aspecten van deze vorm van exploitatie uit het oog. Bovendien is er een prachtig, poëtisch slot dat nog maar eens de perfecte balans tussen tragedie en komedie in deze ruwe diamant onderstreept.
Battlefield Earth: A Saga of the Year 3000 (2000) 0,5
Alternatieve titel: Battlefield Earth, 15 september 2018, 12:31 uur
stem geplaatst
The Predator (2018) 0,5
Alternatieve titel: Predator 4, 15 september 2018, 12:17 uur
Quinn McKenna [Boyd Holbrook] is het type sluipschutter dat met z'n maatjes een weddenschap afsluit over de vraag of de gijzelaars die ze moeten redden toch worden geëxecuteerd door de gijzelnemers. Want ja, dat doen Amerikaanse soldaten nou éénmaal, toch?! Zijn vrouw Emily [Yvonne Strahovski] is het type moeder dat voor een kind met Asperger een briefje achterlaat met de boodschap 'als je rommel maakt, dan snij ik je in stukken!' Want ja, kinderen met Asperger moeten maar leren dat ze niet alles letterlijk moeten nemen, toch?! Er is ook nog iemand die zogenaamd leidt aan Tourette, hetgeen voor de scenaristen nóg een excuus was om een serie beledigende grappen te maken. Ik moet eerlijk zijn, er is één goede grap in deze film. Hij is gemakkelijk te herkennen, want de overige pogingen tot humor zijn totaal mislukt. Ik geef een hint: "Is everything OK back there, guys?" Overigens is er iets wat moet doorgaan voor een verhaal: Predators komen op Aarde om DNA te verzamelen. Had ik al gezegd dat er zowaar een ecologische boodschap valt te ontwaren? Wie denkt dat deze recensie een puinhoop is, heeft de film nog niet gezien. Het eerste uur is al rommelig, maar daarna klopt er werkelijk he-le-maal niks meer van en valt er nauwelijks nog een touw aan vast te knopen. Kan zich qua slechtheid meten met Battlefield Earth: A Saga of the Year 3000 (2000) en dat is een bijzondere prestatie.
La Prière (2018) 1,5
Alternatieve titel: The Prayer, 14 september 2018, 18:49 uur
Helaas wist dit drama over een ontspoorde jongen met een heroïneverslaving die terecht komt in een woongemeenschap met een religieuze inslag en daar het geloof vindt, geen hallelujah-stemming op te roepen. Dat ligt overigens zeker niet aan Anthony Bajon, die overtuigend is in de hoofdrol en de verandering in zijn persoonlijk in ieder geval uiterlijk geloofwaardig weet te maken. Maar het scenario leunt teveel op dialoog, waarbij religieuze overdenkingen doen vermoeden dat we hier te maken hebben met een moderne versie van 'The Little House On The Prairie', de ultieme EO-serie van weleer. Regisseur Cédric Kahn doet ook weinig moeite om de film visueel open te breken, waardoor het vaak behoorlijk saai is. Hoewel deze film qua thema gelijkenissen vertoont met Theo van Goghs Cool! (2004) (dat zich ook grotendeels afspeelt in een heropvoedingsinstituut), komt het kwalitatief nog niet in de buurt. Het is aan de kijker dezes om te bepalen of hij Kahn deze zonde vergeeft. Ik ben slechts gematigd barmhartig...
Journeyman (2017) 4,0
14 september 2018, 18:49 uur
Paddy Considine schreef, regisseerde en speelde de hoofdrol in dit drama over Matty Burton [Considine] een bokser aan het eind van zijn carrière, die in zijn laatste gevecht op heroïsche wijze zijn wereldtitel met succes weet te verdedigen. Maar enkele uren na het gevecht stort hij in en blijkt hij ernstig hersenletsel te hebben opgelopen. Aanvankelijk lijkt dat alleen zijn motoriek en een deel van zijn geheugen te hebben aangetast, maar wanneer hij ook z'n gedrag niet in hand de blijkt te hebben, moet zijn vrouw Emma [Jodie Whittaker] een pijnlijke beslissing nemen.
Het scenario biedt niet bijzonder veel nieuws onder de zon. Sterker nog: het is behoorlijk voorspelbaar. De kracht van deze film zit 'm vooral in het uitstekende acteerwerk van beide hoofdrolspelers en sterke karakteriseringen van Matty's vrienden, die - zoals Matty het zelf zegt - hem eerst verlieten en daarna weer terug kwamen. Dat maakt het haast onmogelijk om deze film te zien zonder een brok in je keel te krijgen en wellicht zelfs een paar tranen weg te pinken.
Dogman (2018) 4,5
14 september 2018, 18:49 uur
In de opening van deze wonderlijke film zien we hoe Marcello [Marcello Fonte] een woeste hond rustig weet te krijgen en het zelfs voor elkaar krijgt om hem te gehoorzamen terwijl hij het beest wast en droogt. Al wat hij daar voor nodig heeft is iets lekkers en zijn zachte, geruststellende stem. Diezelfde technieken gebruikt hij ook om Simoncino [Edoardo Pesce], een beresterke, gewelddadige man die de buurt al lange tijd terroriseert, te vriend te houden. Alleen geeft Marcello hem geen hondenkoekjes maar coke. Maar de status quo wordt doorbroken wanneer Simoncino hem dwingt mee te werken aan iets waarvan Marcello, die het tot dan toe met iedereen goed kan vinden, weet dat het zijn reputatie zal verwoesten.
Fonte maakt op perfecte wijze gebruik van zijn mimiek om datgene te zeggen wat nooit wordt uitgesproken. Pesce maakt van Simoncino één van de meest angstaanjagende bullebakken die je ooit zult aantreffen in een film. De gezamenlijke scènes van Fonte en Pesce zijn subliem, maar dat komt zeker ook door de regie van Matteo Garrone die de tragikomische momenten uit een afwisselend deprimerend en hilarisch verhaal op perfecte wijze weet te accentueren. Het gezamenlijke bezoek aan Simoncino's moeder is daar een perfect voorbeeld van. Enig minpunt aan deze meesterlijke vertelling is het wat warrige slot.
The Last Days (1998) 3,5
13 september 2018, 22:36 uur
Het ultieme document over Holocaust is natuur Claude Lanzmanns monumentale meesterwerk Shoah (1985). Voor wie die epische documentaire heeft gezien zijn hier weinig nieuwe invalshoeken, al blijft het interessant om naast overlevenden van de Holocaust ook te horen van een (vrijgesproken) arts die in Auschwitz experimenten uitvoerde, alsmede van één van de weinige leden van het Joodse Sonderkommando, die het hele proces rondom de gaskamers zagen voltrekken. De persoonlijke verhalen van de vijf mensen die centraal staan zijn boeiend en hun weerzien met het concentratiekamp waar ze verbleven, alsmede met het ouderlijk huis, levert enkele emotionele momenten op, maar James Moll valt ook vaak terug op de bekende archiefbeelden. Een prima introductie voor wie nog weinig over de Holocaust weet, maar ook niet meer dan dat.
The Lusty Men (1952) 4,0
12 september 2018, 22:26 uur
Goed geregisseerd en geacteerd drama waarin Mitchum bewees dat hij ook karakters met meer diepgang kon spelen. Hij speelt hier Jeff McCloud, een succesvolle veteraan uit het rodeocircuit, die na een ernstige beenblessure terugkeert naar zijn ouderlijk huis en daar kennis maakt met Wes Merritt [Arthur Kennedy] en diens echtgenote Louise [Susan Hayward]. Wanneer blijkt dat Wes ambities heeft in de rodeowereld biedt Jeff aan hem te trainen en te coachen voor de helft van eventueel prijzengeld. Louise probeert Wes te weerhouden van een carrière in één van de gevaarlijkste sporten die er is, maar wanneer het prijzengeld binnen stroomt is Wes niet meer te stoppen. Terwijl de relatie tussen Wes en Louise steeds meer onder druk kom te staan, begint Jeff steeds meer interesse in Louise te tonen.
Kennedy mist de ruigheid van een rodeoheld, maar Mitchum houdt zich uitstekend staande tegenover de toen al gelauwerde Susan Hayward. Arthur Hunnicutt is vermakelijk als de rechterhand van Jeff, iemand die het allemaal al eens gezien heeft en kleurrijke verhalen over vroeger vertelt. Nicholas Ray maakt uitstekend gebruik van de mistroostige locaties, de inserts van Kennedy en Mitchum tijdens de rodeo's zijn overtuigend en hij maakt goed gebruik van authentieke beelden, zeker die van de Pendleton Round-Up, de sterke finale van dit stijlvolle drama.
Love with the Proper Stranger (1963) 4,0
12 september 2018, 21:45 uur
Prima romantisch drama met komische elementen maakt goed gebruik van locaties in New York en is een kans om Natalie Wood en Steve McQueen te zien in rollen die we niet direct associëren met hun imago. Angie Rossini [Natalie Wood] is een typische telg uit een Italiaanse familie in New York: charismatisch, rap van tong en niet voor één gat te vangen. Wanneer ze zwanger blijkt te zijn van de zachtaardige muzikant Rocky [Steve McQueen] en hem ermee confronteert, weet Rocky niet goed wat hij met de situatie aan moet. En Angies temperament maakt het ook moeilijk om de emoties opzij te zetten en samen te komen tot een antwoord op die prangende vraag: hoe nu verder?
Wood overtuigt volledig in haar rol, daarbij geholpen door een sterke ondersteunende cast die op treffende en energieke wijze haar familieleven tot leven brengt. Die familiescènes zijn hoogtepunten in deze film die in het laatste half uur even op een door spoor lijkt te komen, maar zich in het laatste kwartier herstelt wanneer Angie en Rocky elkaar (min of meer) uitnodigen voor een etentje. Met een fraai staaltje komisch acteren werken de twee sterren toe naar een fantastische finale met een onvergetelijk eindshot.
The Love Witch (2016) 2,5
12 september 2018, 17:21 uur
Een film die zwelgt in nostalgie en vooral een hommage lijkt aan de Hammer-films en het werk Mario Bava, Roger Corman en David Lynch. Het is zonde dat het verhaal te mager is om een speelduur van twee uur te rechtvaardigen. Er is op zich niets mis mee om stijl boven inhoud te verkiezen, maar het verteltempo ligt hier te laag en het lijkt erop alsof regisseur Anna Biller het zonde vond om sommige - mooi gefilmde, maar overbodige - scènes weg te knippen. Hier is zeker een talent aan het werk met een diepgewortelde kennis van het horrorgenre, maar het lukt Biller niet om de visuele ideeën om te smeden tot een boeiend verhaal.
Love, Marilyn (2012) 3,5
11 september 2018, 16:29 uur
Marilyns persoonlijke observaties in de vorm van dagboeknotities en brieven vormen de basis voor deze inhoudelijk interessante documentaire over Marilyn Monroe. Uiteraard komen de bekendste momenten uit haar leven naar voren, waarbij ook gebruik is gemaakt van archiefmateriaal waarin sleutelfiguren als Billy Wilder, Arthur Miller, Laurence Olivier en Jack Lemmon hun persoonlijke herinneringen aan Miss Monroe delen. De geschreven woorden van Monroe, alsmede citaten uit biografieën van en interviews met andere personen die een belangrijke rol speelde in haar leven, zijn tot leven gebracht door een wie-is-wie van topacteurs. Het is een wat theatraal concept dat niet altijd werkt omdat de acteurs regelmatig de aandacht teveel naar zichzelf toetrekken. Van alle Marilyn-vertolkers komt Elizabeth Banks het best uit de verf. Daarnaast leveren respectievelijk Hope Davis (als Gloria Steinem), Adrien Brody (als Truman Capote) en F. Murray Abraham (als psychiater Ralph Greenson) het beste werk af. Deze documentaire biedt zeker nieuwe inzichten, maar de vorm leidt regelmatig af van de inhoud.
Lovely, Still (2008) 4,5
11 september 2018, 10:22 uur
De hoogbejaarde Robert Malone [Martin Landau] is een eenzame, wat nukkige man die overdag in een kleine supermarkt wat klusjes doet en schilderijen maakt. Wanneer hij Mary [Ellen Burstyn] daar ontmoet klikt het meteen tussen de twee en er bloeit een romance op waardoor Robert helemaal opleeft. Maar wie denkt dat we hier te maken hebben met een klassieke Kerstfilm rondom een romance tussen twee mensen in de herfst van hun leven, heeft het mis. Het zou zonde zijn om meer van het plot te verraden (kijk ook AJB níet op de IMDB-site!). Het indrukwekkende van dit knap opgebouwde drama is hoe regisseur Nik Fackler je als kijker meeneemt in het hoofd van de hoofdpersoon die werkelijk een emotionele achtbaan moet doorstaan. Het is een prachtrol voor Martin Landau die uitstekend tegenspel krijgt van een uitgesproken charmante Burstyn. Ook Elizabeth Banks (als Mary's dochter) en Adam Scott (als de bedrijfsleider van de supermarkt) dragen hun steentje bij aan een complexe film die desondanks probleemloos te volgen is. Een indrukwekkend regiedebuut.
The Lost Patrol (1934) 1,5
10 september 2018, 19:13 uur
Een Brits regiment komt vast te zitten ten tijde van WOI wanneer hun bescheiden kamp omringt wordt door Arabische scherpschutters die ze één voor één dreigen neer te knallen. De combinatie van doodsangst en oprechte verschillen van mening over hoe te handelen, zorgt niet alleen voor geruzie tussen de de overlevenden, maar maakt ze ook tot een gemakkelijk doelwit voor hun onzichtbare vijand.
Een spannend concept dat sindsdien vaak is gekopieerd. Het is belangrijk om te weten dat deze avonturenfilm een blauwdruk neerzette, vooral qua karakteriseringen. Dat is echter niet de enige reden waarom deze klassieker erg gedateerd is: er is weinig spanningsopbouw, de geluidstechniek en de montage laten erg te wensen over en de anders zo beheerste Boris Karloff overacteert op het belachelijke af. Er is weinig spanningsopbouw en het einde is erg abrupt, waardoor eigenlijk alleen de majestueuze score van de onvolprezen Max Steiner (een jaar na zijn meesterwerk King Kong (1933)) nog een goede reden is om deze John Ford-film te bekijken.
Lovelace (2013) 4,0
10 september 2018, 19:13 uur
Amanda Seyfried is een even gewaagde als overtuigende keuze voor de titelrol in deze verfilming van het schrijnende verhaal van Linda Susan Borman, die zich door de opportunistische en brute Chuck Traynor [Peter Sarsgaard] wegens geldproblemen liet overhalen om - onder het pseudoniem Linda Lovelace - de hoofdrol te spelen in de beroemdste pornofilm aller tijden: Deep Throat (1972).
De keuze van regisseur Rob Epstein en Jeffrey Friedman om een Rashômon (1950)-achtige structuur te gebruiken pakt wonderwel goed uit. Het eerste deel van de film toont Linda's levensverhaal zoals het publiek het lange tijd kende: Linda als de gewillige, vrolijke actrice die alles wil doen voor de roem en daar volop van geniet, met hulp van Chuck, haar steun en toeverlaat. Na een korte flash-forward waarin Linda een leugendetectortest ondergaat, passeert hetzelfde verhaal nog eens de revue, maar nu vanuit het perspectief van Linda zelf. Dat verhaal, gebaseerd op Linda's baanbrekende autobiografie 'Ordeal', geeft een totaal andere kijk op de gebeurtenissen. "Lovelace" is daarmee niet alleen effectief en integere biografie van een onbegrepen icoon geworden, maar ook een exposé van de meedogenloze manier waarop de filmindustrie sterren tegen elke prijs wil exploiteren. En ondanks het onaangename thema is er een hoopvol, voor sommigen wellicht zelfs inspirerend einde.
The Lost Moment (1947) 4,0
9 september 2018, 22:48 uur
Uitgever Lewis Venable [Robert Cummings] weet zich met een list toegang te verschaffen tot het huis van Juliana Borderau [Agnes Moorehead], een vrouw van in de 100 die lang geleden de geliefde was van dichter Jeffrey Ashton die lange tijd geleden spoorloos verdween. Lewis hoopt Jeffreys liefdesbrieven te kunnen vinden zodat hij die kan publiceren, maar had niet gerekend op de achterdocht van Juliana's nichtje Tina [Susan Hayward], die bovendien al snel geobsedeerd raakt door knappe nieuwkomer.
Cummings zet hier één van zijn betere acteerprestaties neer, mede omdat hij zorgt voor een balans tegenover de meer flamboyante vertolkingen van Moorehead en Hayward, die eveneens uitstekend spelen. Onder de regie van Martin Gabel, weelderige sets en sfeervol camerawerk, is dit - ondanks het feit dat de film redelijk wat dialoog heeft - vaak een lust voor het oog.
The Lords of Flatbush (1974) 3,0
9 september 2018, 20:48 uur
Perry King, Paul Mace, Henry "The Fonz" Winkler en Sylvester Stallone (in zijn eerste hoofdrol) zijn vrienden die zich hebben verenigd onder de naam "Lords of the Flatbush", een soort van bende zeg maar. Stallone is degene met de meeste praatjes, maar hij is ook degene die voor het eerst voor een volwassen dilemma komt te staan wanneer zijn vriendin Frannie [Maria Smith] zwanger wordt. Het liefst wil hij met zijn vrienden blijven dromen van een gouden toekomst, maar ondanks zijn macho houding begint toch zijn verantwoordelijkheidsgevoel aan hem te knagen.
Een simpel verhaal dat weliswaar niet zoveel verrassingen kent, maar regisseurs Martin Davidson en Stephen Verona - die samen met Gayle Gleckler het scenario schreven - weten wel een treffend beeld neer te zetten van de sfeer en de mores van jongeren in de jaren '50, daarbij geholpen door een aangename en originele soundtrack. Goed uit te zitten en een must voor fans van Stallone!
Lost Horizon (1973) 1,5
9 september 2018, 20:47 uur
Deze film is prima te pruimen, zolang het zich maar niet afspeelt in Shangri-La. De eerste 40 minuten zijn goed gemaakt, zelfs best spannend. Maar zodra Chang [John Gielgud] een aantal Europese overlevenden van een vliegtuigcrash in de Himalaya's naar dat paradijs heeft gebracht, zakt de film volledig door het ijs. Dan worden we onderworpen aan het eerste muzikale intermezzo en vanaf dat moment gaat het bergafwaarts met abominabele liedjes die je werkelijk doen verlangen naar The National Bim Hour uit The Apple (1980). Muzikaal ontoegankelijk en voorzien van teksten die totaal niet lopen - iets waar de acteurs duidelijk moeite mee hebben - en die vaak nergens op slaan. Mijn persoonlijke dieptepunt is "If I Could Go Back" van Peter Finch, maar de onderlinge kwaliteitsverschillen zijn klein, helaas.
Longtime Companion (1989) 4,5
9 september 2018, 14:08 uur
Prachtig drama vertelt zonder opsmuk het verhaal van een groep homoseksuele vrienden tijdens de jaren '80 en de impact die de ontdekking van AIDS heeft op hun leven. Authentiek aanvoelende personages, een gebrek aan sentiment en een documentaire-achtige filmstijl dragen bij aan één van de beste (en vroegste) films over een beladen onderwerp, gespeeld zonder ooit te vervallen in karikatuur door een uitstekende cast. Bruce Davison kreeg zijn Oscar-nominatie ongetwijfeld voor die ene, hartverscheurende scène waardoor je nooit meer op dezelfde manier kunt luister naar Walking On Sunshine van Katrina & The Waves. Het is een meesterlijk geacteerd moment in een uiterst integere, boeiende film die ondanks het deprimerende onderwerp een prachtig, hoopvol einde kent.
The Long, Hot Summer (1958) 3,0
9 september 2018, 13:55 uur
Acteerduel tussen Orson Welles en Paul Newman in melodrama dat gebaseerd is op het werk van William Faulkner. Newman speelt Ben Quick, de archetypische nieuwkomer in het huishouden van grootgrondbezitter Will Varner [Welles], wiens komst vooral het leven opschudt van Wills dochter [Joanna Woodward] en zoon Jody [Anthony Franciosa]. Passie, jaloezie en alle twijfelachtige daden die daarmee gepaard gaan passeren de revue in een goed geacteerde, maar niet bijzonder intrigerende soap die lijkt te werken naar een spectaculaire finale, maar ook dat valt wat tegen.
The Long Gray Line (1955) 3,0
9 september 2018, 13:37 uur
Schaamteloze kloon van Goodbye, Mr. Chips (1939) is gebaseerd op het leven Marty Maher [hier gespeeld door Tyrone Power], die vanaf 1898 maar liefst 55 jaar leefde in dienst van West Point waar hij een reputatie opbouwde als een vaderfiguur die meer dan wie ook soldaten persoonlijk kende. Waargebeurd dus, maar dat heeft John Ford er niet van weerhouden om het verhaal te overgieten met een combinatie van tragiek (veel van Mahers rekruten sneuvelden tijdens beide wereldoorlogen) en sentiment. Het feit dat de film grotendeels op West Point is gefilmd is absoluut een pluspunt en Power is charismatisch in de hoofdrol. Bovendien is er prima ondersteunend werk van Ford-favorieten Maureen O'Hara als Mahers grote liefde en Donald Crisp als 'Old Martin'. Het maakt veel goed, maar is niet voldoende om te tekortkomingen van deze biopic helemaal glad te strijken.
London after Midnight (1927) 4,0
9 september 2018, 13:03 uur
Deze recensie betreft een versie uit 2002 van 45 minuten bestaande uit stills en tussentitels.
Lon Chaney speelt meerdere rollen in zijn meest succesvolle samenwerking met Tod Browning die hier elementen gebruikt die terug komen in de beroemdste vampierfilm aller tijden: Dracula (1931). Getuige de fraaie stills die hier gebruikt zijn om het verhaal te reconstrueren bevat dit één van Chaneys meest indrukwekkende prestaties als makeup-artiest. Chaney speelt professor Edward C Burke die samen met Sir James Hamlin [Henry B Walthall] onderzoek doet naar vampierverschijningen in en rond het huis van wijlen Roger Balfour, die recentelijk zelfmoord zou hebben gepleegd. Chaney is ook te zien als de spectaculaire creatie die op de poster te zien is, één van de vampieren die iedereen in Huize Balfour de stuipen op het lijf jaagt. Of is er toch een andere verklaring voor de angstaanjagende gebeurtenissen?
Het plot zit heel aardig in elkaar en als het acteerwerk net zo overtuigend is als de poses en gezichtsuitdrukkingen op de stills, moet dit een indrukwekkend griezelmysterie zijn geweest. Sowieso zien de sets er prachtig uit en is de fotografie uitmuntend, hetgeen doet vermoeden dat we hier werkelijk met een horrorklassieker te maken hebben. Niet zo gek dus dat dit kassucces sinds de jaren '60 zeer hoop het lijstje van "Most Wanted Lost Films" staat. Wie weet!!!
Lonesome Cowboys (1968) 2,5
Alternatieve titel: Ramona and Julian, 9 september 2018, 13:02 uur
Uiteraard kun je deze film volledig neersabelen vanwege de technische onbeholpenheid, het gebrek aan acteertalent en het ontbreken van een scenario en een verhaalstructuur. Maar het is vanaf het begin duidelijk dat regisseur Andy Warhol bewust afstand nam van al die conventies en iets totaal anders wilde brengen. Bizarre jumpcuts, dialoog die midden in een zin wordt afgekapt, ruis in de microfoon, onverstaanbaar gebrabbel, acteurs die middenin een scène opeens uit hun rol vallen en weer terugkeren en volstrekt waanzinnige, duidelijk geïmproviseerde dialogen waar de cast volop om moet lachen. In een traditionele film zouden dat soort momenten nooit gebruikt worden, maar Warhol doet dat juist wel. Over de waarom-vraag kun je eindeloos discussiëren, maar het eindresultaat is hoe dan ook een allegaartje van losse ideetjes die in een nogal vrije vorm achter elkaar zijn geplakt. Duidelijk is in ieder geval dat de makers veel plezier hadden in het maken van de film, maar ook dat dit onvermijdelijk een wisselvallige filmervaring is geworden.
Loggerheads (2005) 3,5
8 september 2018, 12:00 uur
Drie verhalen die zich - om redenen die pas op het einde van de film worden onthuld - afspelen op Moedersdag in opeenvolgende jaren afspeelt (1999, 2000 en 2001 getuige audio-fragmenten van persconferenties Clinton en Bush Jr). De verhaallijnen zijn uiteraard nauw met elkaar verbonden en het is een beetje jammer dat de link tussen twee van hen al gauw duidelijk is. Het derde verhaal, rondom een dorpsdominee en diens vrouw die een familiegeheim verbergen, levert dan ook de meest interessante momenten op. Tim Kirkman weet weliswaar de sfeer van de locaties goed neer te zetten, mede door het aangenaam rustige verteltempo dat een weerspiegeling lijkt te zijn van de rustieke omgeving waarin de film zich grotendeels afspeelt, maar door te kiezen voor die naturalistische stijl - wat zich ook uit in goede, maar onderkoelde vertolkingen - weet hij het dramatische potentieel van het verhaal niet volledig over te brengen.
Locke (2013) 3,0
8 september 2018, 11:01 uur
Tom Hardy levert ontegenzeggelijk een knappe, beheerste vertolking af als een man 'die wil doen wat juist is' en z'n eigen emoties zoveel mogelijk opzij zet tijdens een nachtelijke autorit in een poging zijn huwelijk en zijn baan - alsmede een belangrijke klus hij opeens aan anderen over laat - te redden. Door het verhaal volledig te filmen vanuit het perspectief van de hoofdpersoon legt scenarist/regisseur Steven Knight zichzelf een flinke beperking op. Hij weet de film visueel interessant te houden en de stemvertolkingen - de film is een aaneenschakeling van telefoongesprekken - zijn uitstekend. Desondanks is de film dramatisch vlak en leent het concept zich veel beter voor een korter format.
The Lodger (1944) 4,5
7 september 2018, 17:54 uur
De aanwezigheid van Laird Cregar in de titelrol, de net ogende, maar ook wat mysterieuze nieuwe huurder van een kamer bij de familie Burton wiens nachtelijke uitjes samen vallen met een serie gruwelijke moorden in Victoriaans Londen, maakt deze remake van de de beroemdste zwijgende film van Alfred Hitchcock superieur aan dat origineel. Cregar, die later dat jaar zou sterven als gevolg van een rigoureus dieet ter voorbereiding op zijn rol in Hangover Square (hij stierf kort na het voltooien van de opname van die film), geeft een genuanceerde, soms kippenvel opwekkende vertolking weg als een man die zich, na zijn ontmoeting met Music Hall-actrice Kitty Langley [een verrassende rol van Merle Oberon] ontpopt als de dwangmatige psychopaat die zijn moordlustige zinnen op haar heeft gezet.
Met behulp van prachtig camerawerk van Lucien Ballard weet regisseur John Brahm de beklemmende sfeer van Victoriaans Londen van rond de eeuwwisseling op effectieve wijze vorm te geven met een visuele stijl die niet onderdoet voor dat van Alfred Hitchcock. Als Hitchcock zijn film opnieuw had mogen maken, zou hij ongetwijfeld dezelfde benadering gebruiken als scenarist Barré Lyndon. Een voortreffelijke thriller en een indrukwekkend (maar ook treurigstemmend) testament van de veel te jong gestorven en door vele vergeten Cregar.
Peppermint (2018) 0,5
7 september 2018, 17:54 uur
Jennifer Garner is Above the Law, Hard to Kill en Out for Justice in deze volstrekt humorloze, vaak ronduit wrede wraakfilm met een bijzonder dubieus slot. Jennifer Garner beschikt zonder enige twijfel over meer acteertalent dan Steven Seagal, maar het kan haar toch niet ontgaan zijn dat dit een leeghoofdige actiefilm is? Ze speelt haar rol als supermoeder, die vijf jaar na de moord op haar man en dochter opduikt om het hele drugskartel (en een paar corrupte officials) in haar ééntje om zeep te helpen, echter alsof het een melodrama betreft. Regisseur Pierre Morel lijkt het vroege werk van Seagal wél gezien te hebben, getuige de casting van Juan Pablo Raba als drugscrimineel Diego Garcia. Die lijkt namelijk als twee druppels water op Richie Madano in Out For Justice! De actie in deze film, die bij deze genomineerd is voor Slechtste Filmtitel Van Het Jaar. is ronduit teleurstellend: pas in de finale is er sprake van enige tegenstand, tot die tijd verhoogt Super Mom de bodycount door de karikaturale schurkjes in hoog tempo neer te knallen. Lafjes dus, maar vooral saaitjes...
The Nun (2018) 0,5
7 september 2018, 14:09 uur
Wiskundig gezien is de kans dat er weer eens fatsoenlijke horrorfilm in de bioscoop komt weer een stukje gestegen. Dit is meer van hetzelfde fantasieloze geneuzel waar we al te lang mee worden opgezadeld. Schrikeffecten die je - mede door opzichtige muzikale cues - ruim van tevoren ziet (en hoort) aankomen, monsterlijke wezens met de kop van Marilyn Manson, verwijzingen naar de bijbel, de zoveelste demon uit één of ander oud geschrift en niet te vergeten een hoop CGI-geweld dat moet compenseren voor een gebrek aan échte spanning. Taissa Farmiga, het (veel) jongere zusje van Vera, is wel een slimme keuze voor de rol van de jonge Lorraine Warring uit The Conjuring (2013). Waarom ze hier Irene heet is mij een raadsel, maar dat geldt ook voor de keuze voor Jonas Bloquet als Frenchie en diens verschrikkelijke pogingen tot humor die de plank totaal misslaan. Het is bijzonder dat dat opvalt, want de hele film is één grote miskleun. Basta, hoogste tijd voor een goede horrorfilm. Eerlijk gezegd zou ik al vrede met iets middelmatigs, als het maar beter is dan dit.
Searching (2018) 4,5
7 september 2018, 14:09 uur
Knappe conceptfilm die volledig is gefilmd vanuit het perspectief van Social Media. De opening toont op fraaie wijze hoe het levensverhaal van tiener Margot Kim [Michelle La] valt na te vertellen aan de hand van allerlei beelden die haar ouders op hebben gedeeld, eindigend met de dood van haar moeder als gevolg van kanker. De nasleep daarvan is zichtbaar op de laatste foto in de sequentie die duidelijk kort na diens dood is genomen. Wanneer vader David Kim [John Cho] zijn dochter niet meer ziet of spreekt sinds ze bij een studieclub biologie was, probeert hij aanvankelijk via social media te achterhalen waar zij is. Langzaam maar zeker komt hij tot het besef dat ze verdwenen is en roept hij de hulp in van de politie. Detective Vick [Debrah Messing], een ervaren politie-agent met een indrukwekkende staat van dienst, onderzoekt de vermissing en vraagt David om de social media van zijn dochter door te spitten, contact op te nemen met haar vrienden en zo te achterhalen wie meer weet over wat er met zijn dochter is gebeurd.
Het is een concept waarvan je je nauwelijks kunt voorstellen dat je daar een avondvullende film van kunt maken, maar Aneesh Chaganty weet heet toch voor elkaar te krijgen. Dat is mede de verdienste van de drie hoofdrolspelers, maar vooral van het scenario dat Chaganty samen met Sev Ohanian schreef. Dat scenario geeft niet alleen een realistisch, maar vooral schrijnend beeld van de oppervlakkigheid van Social Media-contacten, maar toont ook de talloze valkuilen waar je als kijker net zo hard intrapt als de wanhopige vader. Typerend is ook de rol die Social Media speelt wanneer de Margots vermissing groot nieuws wordt: beschuldigingen vliegen over en weer, tieners exploiteren haar verdwijning om maar zoveel mogelijk 'likes' te krijgen. Maar deze film toont vooral hoe de obsessie met Social Media je blind kan maken voor datgene wat zich werkelijk afspeelt. En laat ik niet vergeten te zeggen dat het plot rondom de verdwijning erg goed in elkaar zit. Het is alleen jammer dat Hollywood-conventies vereisen dat er een wat geforceerd happy end is.
The Little Girl Who Lives Down the Lane (1976) 3,5
Alternatieve titel: Het Kleine Meisje aan het Einde van de Weg, 6 september 2018, 20:36 uur
Sinds de dood van haar vader woont Rynn [Jodie Foster] alleen in haar ouderlijk huis. Haar huurbaas Mrs Hallet [Alexis Smith] is niet blij met de situatie en diens zoon Frank [Martin Sheen], een charismatische man die echter zijn handen moeilijk af kan houden van kleine meisjes, valt haar regelmatig lastig. Bovendien verbergt Rynn een groot geheim waardoor ze liever helemaal geen pottenkijkers over de vloer wil hebben, maar dat blijkt onbegonnen werk.
Een bizar uitgangspunt, maar wacht dan maar eens de ontknoping af van deze intrigerende film. Martin Sheen zet zijn controversiële rol met verve neer en Jodie Foster, die nooit acteerlessen nam, houdt zich uitstekend staande als een meisje dat zich meer volwassen moet voordoen dan ze in feite is. Niet voor alle smaken, maar zeker wel voor fans van Foster en Sheen.
Little Fugitive (1953) 4,0
Alternatieve titel: The Coney Island Kid, 6 september 2018, 20:22 uur
Zelden wist een filmmaker op treffende wijze de belevingswereld van een kind tot leven te brengen op het witte scherm zonder visuele fratsen. Deze film doet veelvuldig denken aan Les Quatre Cents Coups (1959) en François Truffaut noemde "Little Fugitive" als één van de belangrijkste inspiraties voor zijn eigen meesterwerk. De zevenjarige Joey [Richie Andrusco] slaat op de vlucht wanneer hij zijn broer heeft doodgeschoten. Niet wetend dat zijn broer hem voor de gek heeft gehouden zodat hij niet op hem hoeft te passen, zoekt Joey zijn toevlucht in Coney Island. Daar gaat hij zo op in de magie van het pretpark dat hij zijn zorgen al gauw lijkt te vergeten.
De scènes tot aan het schietincident zijn niet geweldig geacteerd, iets wat vooral tot uiting komt in de houterig uitgesproken dialogen. Maar de scènes in Coney Island zijn subliem gefilmd. Joey waagt zich meerdere keren aan het blikgooien, waarbij hij na elke mislukte poging een manier vindt om zijn techniek te verbeteren. Zijn ontmoeting met de vriendelijke man bij het ponyrijden is eveneens fraai, maar mijn favoriete moment is Joeys honkbalsessie waarin hij met een - voor zijn leeftijd - veel te grote en zware knuppel tevergeefs probeert de ballen, die in enorm tempo op hem worden afgevuurd, te raken. We zien hoe hij gedurende de sessie van alles probeert om tot een beter resultaat te komen... en het lukt hem, waarbij hij de cameraman - tot zijn eigen schrik - zelfs vol in het gezicht lijkt te raken! Het is een onvoorzien moment dat de filmmakers gewoon in de film lieten zitten. OK, er is eigenlijk geen verhaal te bekennen, maar dit is een meesterlijke karakterstudie van een 7-jarige. Bovendien biedt dit een unieke kijk op Coney Island in de jaren '50.
Little Murders (1971) 5,0
5 september 2018, 21:10 uur
Gitzwarte komedie speelt zich af in New York, wat in de jaren '70 een onaangename, onveilige stad was om te wonen. Elliot Gould speelt Alfred Chamberlain, een cynische fotograaf die het allemaal letterlijk over zich heen laat komen wanneer hij zich in elkaar laat slaan door twee mannen die - aldus Alfred - een excuus zochten om hem in elkaar te meppen. Hij is niet eens dankbaar wanneer buurtbewoner Patsy [Marcia Rodd] hem te hulp komt want 'ze waren net moe aan het worden'. De toon is gezet: Alfred is zo vermurwd door het leven in New York dat hij volstrekt apathisch is geworden "I don't know what love is!", verzucht hij meerdere keren wanneer Patsy, om twijfelachtige redenen, besluit Alfred voor zich te winnen.
Jules Feiffer, die zijn eigen toneelstuk bewerkte, is er op fraaie wijze in geslaagd een scenario neer te zetten dat vaak hilarisch is, maar altijd een deprimerende ondertoon heeft die het centrale thema ondersteunt: de onverschilligheid van een maatschappij dat desondanks krampachtig probeert vast te houden aan traditionele, maar holle normen en waarden. Vol scherpe observaties en ongemakkelijk humoristische momenten (Donalds kennismaking met Patsy's familie is een hoogtepunt) gespeeld door een perfecte cast. Gould co-produceerde deze film een jaar na MASH, een film dat qua thematiek en centraal personage (Alfred zou zo het alter-ego van "Trapper" John McIntyre kunnen zijn) veel gelijkenissen vertoont. Donald Sutherland heeft een hilarische cameo als een onconventionele dominee, evenals Alan Arkin - die tevens regisseerde - als een even ongewone detective. Een film die stof geeft tot nadenken maar van begin tot einde bijzonder vermakelijk is.
No Profanar el Sueño de los Muertos (1974) 3,5
Alternatieve titel: The Living Dead at Manchester Morgue, 5 september 2018, 21:09 uur
Deze sfeervolle horrorfilm is een virtuele remake van Night of the Living Dead (1968) van George A. Romero (inclusief de finale waarin de held wordt doodgeschoten), maar mist de satirische inslag die van Romero's film een meesterwerk maakte. Ray Lovelock is bovendien wat kleurloos in de hoofdrol. Hij speelt George Meaning, een motorrijder die een lift krijgt van Edna Simmonds [Cristina Galbó] nadat ze bij een benzinestop Georges motor dusdanig heeft beschadigd dat hij het moet laten repareren. Edna is vermoeid van een lange reis naar het ziekenhuis, waar haar geestelijke labiele zus wordt behandeld. In de omgeving van het ziekenhuis is een test gedaan met een pesticide waardoor 'alleen wezens met heel weinig hersens' elkaar doden. Onder die categorie valt in ieder geval ongedierte... maar ook de verse lijken in het mortuarium uit de titel.
Hoewel de film een reputatie heeft vanwege het hoge gore-gehalte, neemt regisseur Jorge Grau bijna een uur de tijd om de spanning op te bouwen. Daarna ontaardt deze film dan ook in een bloedbad dat, mede door behoorlijk gebruik van make-up en acceptabele special effects, de liefhebbers van splatterhorror meer dan tevreden zal stellen. En uiteraard geldt ook gewoon het aloude credo: beter goed gejat, dan slecht bedacht. Dit valt duidelijk onder 'goed gejat'.
Little Miss Marker (1934) 3,0
Alternatieve titel: The Girl in Pawn, 4 september 2018, 22:57 uur
Dit is de film waarmee de toen zesjarige (!) Shirley Temple zich definitief ontpopte als America's Sweetheart. Ze speelt Marky, een meisje dat wordt achtergelaten bij beroepsgokker Sorrowful Jones [Adolphe Menjou] tot haar vader een schuld kan voldoen. Zoiets dan, want het maakt sowieso niet zo heel veel sense. Hoe dan ook, laat het maar aan de werkelijk ontwapend schattige Shirley over om de harten te winnen van al die twijfelachtige figuren met wie ze in aanraking komt.
Het verhaal lijkt natuurlijk nergens op, maar de film heeft een goede cast en een paar vermakelijke momenten. De scène waarin Sorrowful een weddenschap aangaat over Marky's gewicht is een komisch hoogtepunt en er is een sterk dramatisch einde. Dit is de Shirley Temple-show en zij is hier in topvorm. Het is jammer dat de film wat slordig is geregisseerd en gemonteerd.
Little Men (2016) 3,5
4 september 2018, 22:57 uur
Goed geacteerd drama over hoe de vriendschap tussen Jake [Theo Taplitz] en Tony [Michael Barbieri] onder druk komt te staan wanneer hun respectievelijke ouders met elkaar in conflict geraken omdat Tony's moeder een winkelruimte huurt van Jakes vader [Greg Kinnear]. Maar Jake en Tony laten hun vriendschap niet zomaar verwoesten en ze besluiten in te grijpen.
Hoewel de film authentiek aanvoelt en de vriendschap tussen de twee jongens goed is uitgewerkt, is de film wat kil van toon en mist het centrale conflict de dramatische impact om werkelijk te beklijven.
The Little Drummer Girl (1984) 4,0
Alternatieve titel: De Lokvogel, 4 september 2018, 14:03 uur
Diane Keaton zet één van haar beste rollen neer in deze verfilming van een boek van John Le Carré. Zij speelt een actrice met pro-Palestijnse sympathieën die door Mossad, onder leiding van Martin Kurtz [Klaus Kisnki], wordt overgehaald haar acteerkwaliteiten te gebruiken om een Palestijnse terrorist te ontmaskeren door zich voor te doen als de vriendin van diens omgekomen broer.
Uiteraard is het verhaal een stuk complexer dan dit, maar Loring Mandel bewerkte het boek tot een behapbaar scenario dat Le Carré-puristen wellicht niet aan zal staan, maar wel ruimte geeft om de personages en hun onderlinge relaties verder uit te werken. Een spannende thriller waarin Keaton toont meer in huis te hebben dat het muizige, neurotische typetje dat ze ook anno 2018 blijft herhalen.
The Limehouse Golem (2016) 4,0
3 september 2018, 21:06 uur
Fraai vormgegeven en gefilmd moordmysterie met Bill Nighy als John Kildare, een detective in Victoriaans Londen die er nooit in geslaagd is de seriemoordenaar die verantwoordelijk was voor een aantal gruwelijke moorden, bijgenaamd The Limehouse Murders, lange tijd geleden te ontmaskeren. Wanneer hij betrokken raakt bij het onderzoek naar de dood van John Cree [Sam Reid], waarvoor zijn echtgenote en music hall-ster Lizzie [Olivia Cooke] ter door veroordeeld is, ziet hij een verband met de Limehouse Murders. Met de hulp van Lizzie hoopt hij eindelijk de Limehouse Golem te kunnen ontmaskeren.
Juan Carlos weet Victoriaans Londen op fraaie wijze tot leven te brengen, zeker in de Music Hall-scènes waarin de cast op overtuigende wijze de vaak platvloerse acts spelen. Het mysterie is intrigerend, zeker ook door de sterke cast en een slim gebruik van flashbacks. De ontknoping is werkelijk een verrassing en maakt dit tot een must voor genreliefhebbers.
Lili (1953) 5,0
3 september 2018, 21:06 uur
Wie zich niet vermaakt met de goocheltrucs die Jean-Pierre Aumont en Zsa Zsa Gabor hier vertonen, zal toch zeker wel geraakt worden door de pure filmmagie van dit muzikale drama met een ontwapenende Leslie Caron en een fraaie rol van Mel Ferrer. Caron speelt de titelrol, een jong weesmeisje dat zich aansluit bij een groep circusartiesten maar moeite heeft om haar draai te vinden. In een slimme variant op The Wizard of Oz zijn Lili's beste vrienden de vier poppen uit de poppenkast van Paul Barthelet [Ferrer], een cynicus die Lili ondanks haar affectie voor zijn poppen - die elk een deel van zijn persoonlijkheid vertegenwoordigen - op afstand houdt.
Een prachtig romantisch sprookje gefilmd op gestileerde Franse sets. Het geeft een leuk kijkje in de circuswereld van rond de eeuwwisseling en het emotionele hoogtepunt is ongetwijfeld "Hi Lili, Hi Lo", een prachtig, sentimenteel liedje waarin Caron op volstrekt overtuigende wijze opgaat in haar duet met een pop. En de fantasiesequentie die leidt tot het onvermijdelijke romantische einde is bijna net zo onvergetelijk. Een juweeltje voor de hele familie, vol warmte en nostalgie, maar met levensechte personages. Een meesterwerk.
Like Crazy (2011) 3,0
2 september 2018, 22:26 uur
De intelligente Britse studente Anna [Felicity Jones] valt voor de Amerikaanse Jacob [Anton Yelcin], maar maakt de naïeve beslissing langer te blijven dan haar visum toelaat om de zomer met haar lief te kunnen doorbrengen. Wanneer ze na een verblijf in haar ouderlijk huis wil terugkeren naar de VS, kan ze vanwege haar overtreding van de wet het land niet meer in.
Meer verhaal is er eigenlijk niet en regisseur Drake Doremus had de hulp van beide hoofdrolspelers nodig om er nog iets van te maken. Jones en Yelcin mochten hun dialogen grotendeels improviseren en het is louter aan hun te danken dat deze film überhaupt uit te zitten is. Sterk gespeeld liefdesverhaal, maar het gebrek aan diepgang voorkomt dat dit boven de middelmaat uitsteekt.
Lighthouse (1999) 4,0
Alternatieve titel: The Lighthouse, 2 september 2018, 22:26 uur
Onderweg naar Blakemore Prison veroorzaakt psychopaat Leo Rook [Christopher Adamson], die een voorliefde heeft voor onthoofdingen, een schipbreuk vlakbij een vuurtoren met een medisch lab waar hij zijn gruwelijk 'experimenten' wil voortzetten met behulp van de vuurtorenwachters. Hij blijkt echter niet de enige overlevende van de schipbreuk te zijn: een groep bestaande uit bemanningsleden en andere veroordeelden verschuilen zich ook in de vuurtoren. Voor Rook een goed excuus om deze bezoekers één voor één af te slachten.
Een simpel verhaal dat wellicht doet vermoeden dat we hier te maken hebben met een minder dan middelmatige horrorcheapie. Maar Hunter weet goed gebruik te maken van de claustrofobische omstandigheden (waaronder het donker) en de barre omstandigheden en geeft de film een fraaie visuele flair. Het acteerwerk is sowieso prima, maar Adamson steekt er bovenuit en maakt van Leo Rook een gedenkwaardige schurk in deze uitstekend gemaakte lowbudget-horrorfilm.
Life Itself (2014) 4,0
2 september 2018, 22:25 uur
In de maanden voor zijn dood als gevolg van kanker waardoor hij zijn onderkaak kwijt raakte - iets wat overigens veelvuldig te zien is - maakte documentairemaker Steve James dit portret van de man die één van de meest toonaangevende filmcritici van zijn generatie. Uiteraard is er aandacht voor zijn jonge jaren, alsmede voor zijn haat/liefde-verhouding met aartsrivaal Gene Siskel, met wie hij meer dan 20 jaar lang op levendige wijze de nieuwste film zou bespreken. Familie, vrienden en (oud-)collega's spreken ook over zijn enorme ego, zijn drankproblemen, alsmede over zijn loyaliteit aan de Conference of World Affairs waar hij meer dan 40 jaar lang trouw een bijdrage aan leverde.
James maakt goed gebruik van archiefbeelden, waarbij vooral de 'deleted scenes' van Siskel & Ebert At The Movies gouden momenten opleveren. Niet alleen omdat ze grappig zijn, maar ook omdat het toont dat er achter de vlijmscherpe discussies wel degelijk wederzijds respect - en zelfs een vorm van vriendschap - schuil ging. Ebert zelf wilde absoluut dat hij ook gefilmd zou worden in zijn laatste levensfase en dat onderstreept zijn begrip van en passie voor het filmmedium: zonder die episode zou dit een onvolledig en niet integer portret zijn geworden. Een must voor iedere filmfreak!
Lifeforce (1985) 3,5
2 september 2018, 10:41 uur
Wat begint als een suspensevolle SF-thriller loopt uit op een waanzinnige, spectaculair spektakel met special effects die de tand des tijds redelijk hebben doorstaan en ervoor zorgen dat dit nooit verveelt. Het verhaal over een groep ruimtevampieren (onder leiding van een naakte dame) dat de aarde over wil nemen is dan ook ondergeschikt aan de actie en dat is geen bezwaar. Het maakt het wel lastig om je identificeren met de hoofdpersonen, ook al omdat er geen grootste acteerprestatie valt te ontwaren, maar voor de liefhebbers van visueel spektakel valt hier meer dan voldoende te genieten.
Life, Animated (2016) 3,0
2 september 2018, 10:40 uur
Het stereotiepe beeld van de Rain Man-autist wordt bevestigd door deze goed bedoelde, niet onaardige maar ook niet al educatieve documentaire. Centraal persoon in deze niet geheel authentiek aanvoelende documentaire is Owen Susskind, een jonge man die lange tijd niet weet te communiceren met zijn ouders, totdat ze ontdekken dat hij kan spreken via karakters uit de Disney-films waar hij zo dol op is - en die hij als jong volwassene volledig kan citeren. Deze documentaire maakt met behulp van fragmenten uit klassieke Disney-animatiefilms als The Little Mermaid, The Lion King, Aladdin en Peter Pan door welke bril Owen de wereld om hem heen ziet. Tevens toont het de impact die Owens stoornis heeft gehad op zijn familie en de voorbereidingen op het moment dat Owen zijn ouderlijk huis verlaat om een zelfstandig(er) leven op te bouwen.
Hoewel er veel gesproken wordt over de problemen van Owens stoornis, zien we daar in deze film maar weinig van. Hij gaat er zelf met humor mee om en de familie is geduldig en begripvol, zeker ook door de voorbeeldige begeleiding die Owen krijgt. Daar is op zich natuurlijk niets mis mee, maar je krijgt daardoor niet echt inzicht in de aard van de problemen. Dat maakt het inhoudelijk onvolledig, maar ook dramatisch weinig interessant, ook al is de film goed gemaakt en zijn de Disney-fragmenten goed gekozen.
Libeled Lady (1936) 4,5
2 september 2018, 10:40 uur
Een briljante cast gaat aan de haal met een aangenaam idioot script en het resultaat is een genot van start tot finish. Spencer Tracy speelt Warren Haggerty, een journalist die wanhopig probeert te voorkomen dat de rijke en beroemde Connie Allenbury [Myrna Loy] een rechtszaak aanspant die zijn krant de nek om zou kunnen draaien. Warren komt op het dwaze idee om zijn ongeduldige verloofde Gladys Benton [Jean Harlow] te laten doen alsof ze getrouwd is met de even charmante als aalgladde Bill Chandler [William Powell], in de hoop dat hij er zo voor kan zorgen dat het (onjuiste) verhaal waarvoor zijn krant is aangeklaagd alsnog waarheid wordt... of zoiets. Ach, het verhaal doet er niet zoveel toen, want het is uiteindelijk gewoon een fantastisch excuus voor hilarische one-liners ("She may be his wife, but she's my fiancee!") en vele komische wendingen. De vonken spatten vooral van het scherm wanneer Jean Harlow en William Powell - die een paar jaar eerder hun huwelijk beëindigden - zich moeten voordoen als gehuwden. Tracy en Loy houden zich knap staande in rollen die minder flamboyant zijn. E. E. Clive is geweldig als de visinstructeur en Walter Connolly bijzonder vermakelijk als Connies vader, een fervent visser op wie Bill wanhopig indruk probeert te maken, ook al heeft hij nog nooit een hengel aangeraakt! Inderdaad, het scenario voorziet ook in een keur aan hilarische bijrollen en dat maakt dit tot een heerlijke screwball comedy die je zeker niet aan je voorbij moet laten gaan.
Leviafan (2014) 4,0
Alternatieve titel: Leviathan, 2 september 2018, 10:39 uur
De trage vertelstijl van Zvyagintsev is niet ieders pakkie-an, maar hier vervalt hij gelukkig niet in langdurige, nietszeggende shots. In plaats daarvan neemt het scenario dat hij schreef met Oleg Negin de tijd om de hoofdpersonen, hun onderlinge conflict en de impact die dat heeft op de mensen om hen heen, te verdiepen. De vroege confrontatie tussen Nikolay [Aleksey Serebryakov], bijgestaan door zijn advocaat Dmitriy [Vladimir Vdovichenkov] met de beschonken burgemeester [Roman Madyanov] die zijn woning wil slopen, is een voorbeeld scherpe dialogen en voortreffelijk acteerwerk. Zvyagintsev toont ook de kilheid van een ogenschijnlijk corrupt systeem, vooral in de scènes waarin de uiteindelijke uitspraak in sneltreinvaart op zeer zakelijke toon wordt voorgelezen. De film duurt desondanks toch veel langer dan nodig.
Let Him Have It (1991) 4,5
2 september 2018, 10:39 uur
Het tragische relaas van Derek Bentley [Christopher Eccleston], een zwakbegaafde man die op zijn 19e werd veroordeeld en geëxecuteerd voor zijn betrokkenheid bij de moord op een politie-agent die - en niemand ontkent dat - is gepleegd door de 16-jarige Chris Craig [Paul Reynolds] in de nasleep van een mislukte inbraak. Derek kreeg de doodstraf omdat hij 'Let Him Have It' zou hebben geroepen, een uitdrukking die op twee manieren valt te interpreteren, terwijl Chris Craig - vanwege zijn minderjarigheid - slechts 5 jaar gevangenisstraf kreeg opgelegd.
Een prachtige productie met een sublieme Eccleston, bijgestaan door een ijzersterke ondersteunende cast met o.a. Tom Courtenay als Dereks vader, Edward Hardwicke als de schooldirecteur en Michael Gough als de rechter. Een schrijnend waargebeurd verhaal op integere én boeiende wijze vertaald naar het grote scherm.
Les Girls (1957) 3,5
Alternatieve titel: Cole Porter's Les Girls, 1 september 2018, 17:05 uur
Sybil [Kay Kendall] schreef een boek over haar jaren als lid van dansgroep Les Girls dat onder leiding stond van Barry Nichols [Gene Kelly]. Haar voormalige collega Angèle [Tania Elg] heeft haar voor de rechter gesleept wegens smaad en dwingt daarmee alle betrokkenen, inclusief Joanne [Mitzi Gaynor], de andere danseres in het gezelschap, om hun versie te vertellen van de gebeurtenissen.
Een niet onaardig verhaal met een aantrekkelijke cast, maar juist daardoor is het resultaat wat teleurstellend. Dat is voor een deel te danken aan de weinig memorabele liedjes van Cole Porter. Alleen "Ladies in Waiting" blijft redelijk hangen, al komt dat zeker ook door de komische timing van de drie vrouwelijke hoofdrolspeelsters. Met de cast is niets mis, maar George Cukors regie van de muzikale intermezzo's is ongeïnspireerd. Een meer dynamische cameravoering en een fantasierijke montage hadden dit muzikale komische drama naar een hoger plan kunnen tillen.
Alpha (2018) 0,5
1 september 2018, 16:12 uur
Alsof het nog niet erg genoeg is dat dit CGI-avontuur de nepheid van de sets en de landschappen benadrukt met eindeloze 'tracking shots', heeft iemand bedacht dat het een geniaal idee zou zijn om de cast 'Native American' te laten spreken. De acteurs kunnen hier duidelijk niet goed mee uit te voeten, bovendien is de dialoog ronduit banaal. Niet zo vreemd, omdat het verhaa,l rondom een jong stamlid dat ten tijde van de laatste IJstijd bevriend raakt met een wolf ,van zichzelf behoorlijk afgezaagd is. Regisseur Albert Hughes verfilmde het humorloze script bovendien alsof het een episch melodrama is. Slaapverwekkend.
BlacKkKlansman (2018) 1,5
1 september 2018, 16:02 uur
Wat een boeiende, humoristische reconstructie had kunnen worden van het bizarre relaas van Ron Stallworth, is een moraliserende en vaak vervelende mislukking geworden. Het waargebeurde verhaal over Ron Stallworth, een jonge zwarte man in Colorado Springs die zich in 1972 bij de politie aansluit en betrokken wordt bij een undercover-operatie waarbij hij de KKK moet infiltreren, heeft alle ingrediënten voor een goede film: suspense, actie, humor en een sterke cast. John David Washington is charismatisch als Stallworth en Adam Driver geeft goed tegenspel als de (Joodse agent) die Rons plaats moet innemen bij ontmoetingen met leden van de Klan. Maar helaas vervalt Spike Lee veelvuldig in gemoraliseer, vooral in de vorm van de romance tussen Ron en Patrice Dumas [Laura Harrier], de voorzitter van een bond voor zwarte studenten. Die verhaallijn bestaat vooral uit geouwehoer over de plaats van de zwarte bevolking in de maatschappij. Bovendien is het een onaangename onderbreking van het centrale plot. Bovendien legt Lee erg nadrukkelijk een link met het huidige Amerika en eindigt hij de film ook nog eens met nieuwsbeelden die zijn gelijk dienen te bewijzen. Niet zo gek dat de liberale goegemeente deze film omarmde, want dit is een geval van preken voor eigen parochie. Nieuwe inzichten geeft het niet en al met al is het een wonder dat Lee zo'n interessant verhaal op zo'n ongeïnspireerde manier heeft gefilmd.
Leprechaun: Origins (2014) 2,0
1 september 2018, 12:28 uur
De titel is ongelukkig gekozen, omdat het direct associaties oproept met een dwergje in groen kostuum dat op zoek is naar zijn gouden shilling. zou dit dan het verhaal zijn achter de ontstaansgeschiedenis van de mythe van de Leprechaun? Nou, niet echt. Dit is een 13-in-een-dozijn slash-n-stalkfilmpje waarin backpackers in Ierland (tot zover de links met 'leprechauns') zich laten verleiden om te trekken naar een afgelegen plek waar ze geconfronteerd worden met een bloeddorstig, maar nauwelijks zichtbaar monster dat een leprechaun moet voorstellen. Geen Warwick Davis, geen humor maar een competent gemaakt horrorfilmpje dat helaas net zo origineel is als zijn titel. Been there, done that... and don't do it again!
Leprechaun: Back 2 tha Hood (2003) 0,5
1 september 2018, 12:22 uur
De opleving in de vorm van Leprechaun in the Hood (2000) blijkt, niet geheel verrassend, van tijdelijke duur. Maar dat de zesde film in de uitgemolken Leprechaun-reeks zó slecht zou, had ik niet verwacht. Het lijkt erop alsof onvoorziene krachten bezig waren met een serieuze horrorfilm, terwijl de schrijvers meer de komische kant op wouden. Helaas is deze film totaal niet grappig (ondanks vele nadrukkelijke pogingen dat te zijn) en scoort het ook op de horrorschaal nauwelijks hoger dan een 0. Dus...
Leprechaun in the Hood (2000) 3,5
Alternatieve titel: Leprechaun 5: Leprechaun in the Hood, 1 september 2018, 12:16 uur
Slechter dan Leprechaun 4 kon het natuurlijk niet worden, maar ik denk niemand erop gerekend had de 5e film in deze uitgemolken franchise zo'n verrassend schot in de roos zou blijken. De aanwezigheid van Ice T is één van de sleutelelementen in deze onderhoudende horrorkomedie. In een milde parodie op zichzelf speelt hij Mack Daddy, een voormalige kruimeldief die na de vondst van een zak met goud een even succesvolle als zelfingenomen producer is geworden. Drie zachtaardige, maar ambitieuze hiphoppers proberen letterlijk en figuurlijk toegang te krijgen tot Mack Daddy's kantoor. Uiteraard komt de Leprechaun
weer op onverklaarbare tot leven om iedereen het leven zuur te maken.
Het is sowieso verfrissend om een film te zien over drie jongens uit South Central die níet aan het stereotiepe beeld van de 'gangsta' voldoen. De karakteriseringen zijn origineel en het gekibbel tussen de jongens levert leuke momenten op. Warwick Davis is ook weer in vorm, maar dit is uiteindelijk een goedkoop gemaakt exploitatiefilmpje. De makers hebben er het beste van gemaakt en dat is in dit geval een aanbeveling.
Leprechaun 4: In Space (1997) 0,5
Alternatieve titel: Leprechaun IV: In Space, 1 september 2018, 12:01 uur
Zo belachelijk als de titel doet vermoeden, dat moet je de makers nageven. Aanvankelijk is het nog wel vermakelijk om te zien hoe Lieutenant Gruber een imitatie doet van Herr Flick, maar ook dat begint snel te vervelen. Een goedkoop gemaakt prulletje dat wanhopig probeert grappig te zijn. Jammer dat de humor zo belegen is dat er nauwelijks iets te lachen valt. Hoe bedroevend het scenario is blijkt wel uit het feit dat de Leprechaun niet eens meer in rijm spreek!. Warwick Davis is deze keer opgezadeld met banale one-liners en zijn vertolking valt voor de eerste keer in deze serie tegen. Niet dat het veel uit maakt, overigens.
Leprechaun 3 (1995) 1,0
1 september 2018, 11:45 uur
De Leprechaun wandelt door de drukke straten van Las Vegas en hobbelt zo een casino in, zonder dat er iemand nadrukkelijk naar hem omkijkt. Zou het een satirische metafoor zijn voor de grijpgrage geldgraaiers die Las Vegas bevolken? Nou, dat waag ik te betwijfelen getuige het matige verhaal en - inmiddels wel 'vertrouwde' - zwakke karakteriseringen en dito vertolkingen. De Leprechaun [Warwick Davis, nog steeds in topvorm] is weer op zoek naar die ene ontbrekende munt uit zijn collectie. Deze keer blijkt degene die de munt in handen heeft al zijn wensen in vervulling kan laten gaan. Maar wanneer anderen daar achter komen is de Leprechaun niet langer meer de enige die de munt koste wat kost in bezit wil krijgen. Het dieptepunt was nog niet bereikt, maar deze dwaze onderneming komt aardig in de buurt. Zeker niet zo grappig als het zelf denkt te zijn.
Leprechaun 2 (1994) 2,0
Alternatieve titel: Leprechaun II, 1 september 2018, 11:45 uur
Een beter scenario met een wat intelligenter plot dan Leprechaun, maar het acteerwerk is veelal bedroevend en ontnemen je vrijwel al het kijkplezier. Alleen Warwick Davis zorgt voor enkele sterke momenten in deze rol, die hem in alle opzichten op het lijf is geschreven. Helaas is dit toch één van de betere films uit de reeks.
Leprechaun (1993) 3,0
1 september 2018, 11:32 uur
Ja, de karakteriseringen van de zogenaamde "Three Guys Who Paint" zijn waardeloos en Jennifer Aniston (een jaar voor haar doorbraak in de sitcom 'Friends') zit opgescheept met een vervelend personage en mislukte grappen. De regie is vaak ronduit knullig en de continuïteit laat ook te wensen. Maar de make-up, de kleding, de timing en de intonatie van Warwick Davis zijn perfect en maken van de Leprechaun een heerlijk vileine schurk. Het verhaal - waarin een Leprechaun over lijken gaat om die ene munt uit zijn zak met goud terug te krijgen - is amusant en er zijn een paar geniale vondsten: de obsessie van de Leprechaun voor (schone) schoenen en zijn verschillende vervoersmiddelen leveren enkele werkelijk hilarische momenten op. Veel wisselvalliger zul je ze niet gauw vinden.
The Left Hand of God (1955) 2,5
1 september 2018, 11:18 uur
Humphrey Bogart was ziek gedurende opnames van dit drama waarin hij de rol speelt van een Katholieke, Amerikaanse missionaris die de plaatselijke bevolking in een afgelegen dorpsgemeenschap in China steunt en zou moeten zien te bekeren tot het geloof. Ondanks dat hij zich niet altijd geheel vroom gedraagt (hij rookt, houdt van een gokje en geeft een ongewenste bezoeker een linkse, vandaar de titel) geniet hij al snel veel respect bij de bewoners. Maar er zijn twee problemen: zijn bovenmatige interesse in zuster Anne [Gene Tierney] en de pogingen van de machtige Mieh Yang [Lee J Cobb] om de missie in handen te krijgen.
Bogarts fysieke problemen zijn zichtbaar in dit ongewone drama, waarin hij ronduit vermoeid oogt en een - zelfs voor zijn doen - onderkoelde vertolking geeft. Lee J Cobb ziet er bizar uit met zijn oriëntaalse make-up en de manier waarop de plaatselijke bewoners zijn neer gezet is een tikje neerbuigend. Maar het belangrijkste probleem is dat het verhaal niet zo interessant is en dat er nauwelijks dramatische hoogtepunten zijn, ook al is het dobbelduel tussen Bogart en Cobb best aardig. Voor Bogart-completisten.
Lianna (1983) 5,0
1 september 2018, 10:38 uur
Lianna [Linda Griffiths] is een moeder van twee kinderen die vastzit in het huwelijk met docent Engels Dick [Jon DeVries] die met regelmaat vreemd gaat met zijn studentes. Lianna vindt steun, vertrouwen en liefde bij haar eigen docent Ruth [Jane Hallaren] met wie ze in een impuls een affaire begint en op wie ze tot over haar oren verliefd wordt. Lianna moet nu haar weg zien te vinden in een leven met een nieuwe seksuele identiteit. En dat heeft impact op al haar relaties, vooral die met haar gezin en haar boezemvriendin Sandy [Jo Henderson].
Hoewel homoseksualiteit een belangrijk thema is in de film, is dit feitelijk een verhaal over een vrouw die zich bevrijdt uit een ongelukkig huwelijk en probeert een nieuw leven voor haarzelf op te bouwen. De liefdesscènes tussen Lianna en Ruth zijn prachtig (de seksscène is één van de mooiste ooit gemaakt), maar de hele film zit vol met kleine, gouden momenten die authentiek aanvoelen. John Sayles (die zelf een mooi rolletje heeft als Jerry) leverde een scenario af waarin de situaties en de dialogen uit het leven gegrepen lijken te zijn. Linda Griffiths geeft perfect gestalte aan de hoofdpersoon in dit briljant geschreven verhaal waarin je volledig mee gaat in Lianna's emoties. Zoals het een meesterwerk betaamt is het echter de slotscène die je werkelijk tot tranen zal ontroeren. Een onvergetelijke filmervaring en 35 jaar na dato nog steeds één van de meest volwassen films over liefde en homoseksualiteit.