Logboek
Via deze pagina blijf je op de hoogte van recente stemmen, meningen en recensies van mrklm.
Standaard zie je de activiteiten in de huidige en vorige maand. Je kunt ook voor een van de volgende perioden kiezen:
januari 2023, februari 2023, maart 2023, april 2023, mei 2023, juni 2023, juli 2023, augustus 2023, september 2023, oktober 2023, november 2023, december 2023, januari 2024, februari 2024, maart 2024
Selecteer maand & jaar
I Am the Law (1938) 4,0
30 juni 2018, 10:26 uur
De kleurrijke karakterisering van hoofdpersoon John Lindsay [Edward G Robinson], een professor in de rechten die vastbesloten is een misdaadsyndicaat dat gewone mensen terroriseert op te rollen, is één van de sterke punten van dit misdaaddrama. Lindsay is weliswaar gedreven, maar hij heeft ook een opvliegend karakter en is verstrooid genoeg om z'n brandende pijp in z'n jaszak te stoppen. Robinson doet hier zelfs een poging de Big Apple te dansen in één van de leukste scènes. John Beal is minder effectief als Paul Ferguson, Lindsays belangrijkste assistent, maar Otto Kruger is ijzersterk als het charmante, maar aalgladde meesterbrein achter de misdaad. Het basisverhaal is weliswaar niet bijster origineel en uiteraard voldoet deze film aan de opgelegd 'Crime does not pay'-regels van de Hayes Office, maar er zijn voldoende verrassende momenten die deze film de moeite waard maken. Asta - beroemd uit The Thin Man (1934) - steelt de film met een sublieme cameo.
I Am Not a Serial Killer (2016) 4,0
30 juni 2018, 09:02 uur
"Great scott!" Christopher Lloyd heeft eindelijk weer eens een fantastische rol. Hij speelt hier Mr Crowley, de hoogbejaarde buurman van John Wayne Cleaver [Max Records], de zoon van een begrafenisondernemer. John is een sociopaat met een ongezonde fascinatie voor moord die door middel van therapie probeert in het reine te komen met demonen uit het verleden. Maar wanneer zijn dorpje wordt opgeschrikt door een serie gruwelijke moorden, waarbij steeds een orgaan wordt verwijderd, raakt John geobsedeerd door de zaak en hij raakt er al snel van overtuigd dat Mr Crowley de moordenaar is.
Het feit dat de hoofdpersoon zich soms gruwelijkheden inbeeldt is een wat flauwe manier om je als kijker aan het lijntje te houden, maar regisseur Billy O'Brien slaagt er wel in om een constante beklemmende sfeer neer te zetten, daarbij geholpen door sterk werk van Max Records in een pittige rol. Hij maakt tevens uitstekend gebruik van de locaties in Virginia, Minnesota en het is verfrissend dat hij sfeer verkiest boven gore. Componist Adrian Johnston zorgt voor een ongebruikelijke, sfeervolle score met veel nadruk op orgelmuziek en ik meen zelfs even een Wurlitzer te horen! Een ongebruikelijke, maar geslaagde psychologische thriller.
I Am a Camera (1955) 4,0
30 juni 2018, 08:36 uur
De legendarische musical Cabaret was gebaseerd op deze film, die weer gebaseerd was op het boek van Philip van Druten dat gebaseerd was op de verhalen van Christopher Isherwood, die in Berlijn woonde tijdens de opkomst van de Nazi-partij. Christopher is een schrijver die bevriend raakt met Sally Bowles, een charismatische, jonge zangeres wiens levenslust aanstekelijk is. Haar impulsieve gedrag is fascinerend, maar leidt ook tot frustraties in een tijd waarin de wereld buiten het hedonistische leven dat Christopher en Sally leiden haast ongemerkt onder druk komt te staan van de Nationaal-Socialisten.
Deze verfilming mist weliswaar de visuele flair die Bob Fosse toevoegde aan Cabaret (1972) en de homoseksuele ondertonen zijn minder nadrukkelijk, maar Laurence Harvey en Julie Harris zijn allebei fantastisch in de hoofdrollen in deze uiterst vermakelijke film, die weliswaar is overschaduwd door de met prijzen overladen versie met Michael York en Lize Minnelli, maar daar nauwelijks voor onder doet.
Tag (2018) 2,0
29 juni 2018, 17:20 uur
Vijf mannen houden hun vriendschap intact door een verbond dat ze 30 jaar geleden hebben gesloten: ieder jaar gedurende de maand mei spelen ze tikkertje en de gene die 'het' is om middernacht op 1 juni moet de schande van het verlies dragen tot het weer 1 mei is. Jerry [Jeremy Renner] trouwt op 31 mei en dat zal de laatste dag zijn waarop hij nog meedoet aan het spel. Hogan [Ed Helms], Bob [Jon Hann], Randy [Jake Johnson] en Reggie [Lil Rel Howery] besluiten samen alles op alles te zetten om Jerry, die nog nooit is getikt, nu eindelijk eens 'het' te laten zijn. Uiteraard laat Jerry dat niet zomaar gebeuren.
Gebaseerd op een waargebeurd verhaal en aan het einde van de film zie je beelden van de echte mannen die het spel spelen. Dit had een komische meditatie kunnen worden over hoe je vriendschap levend kunt houden door unieke momenten te creëren, maar de karakters zijn karikaturaal geworden, de humor is vaak platvloers en de film vervalt keer op keer in belachelijke en soms ronduit gewelddadige slapstick. Isla Fischers hysterische vertolking als Hogans echtgenote typeert een film die al het hart uit het basisgegeven heeft gewrongen. De dramatische slotwending ten spijt heeft men hier duidelijk gekozen voor de oppervlakkigheid en dat is een gemiste kans. De beste momenten komen wanneer we de gedachten van Renner horen terwijl hij een nieuwe poging om te worden getikt probeert te verhinderen, maar dat is een schrale troost.
Back to God's Country (1919) 2,5
28 juni 2018, 19:53 uur
Canadees melodrama onderscheidt zich vooral van de vele middelmatige melodrama's uit die tijd met een aantal scènes die gefilmd zijn in de besneeuwde Canadese landschappen. Maar het meest opvallende moment is een scène waarin twee van de hoofdrolspelers in een stroomversnelling geraken, omdat het behoorlijk doet denken aan de legendarische finale van de Amerikaanse klassieker Way Down East. Niet slecht dus, maar ook zeker niet opzienbarend.
The Avenging Conscience: or 'Thou Shalt Not Kill' (1914) 3,5
Alternatieve titel: The Telltale Heart, 28 juni 2018, 16:03 uur
Deze recensie betreft de versie van 84 minuten. David Wark Griffith weet op aardige wijze elementen uit 'The Tell-Tale Heart' en het gedicht 'Annabel Lee' van Edgar Allan Poe te verwerken tot (zoals de alternatieve titel 'Thou Shalt Not Kill' al doet vermoeden) een prekerig melodrama. Het happy end is nogal geforceerd, maar deze film is zeker de moeite van het bekijken waard omdat het de laatste film is die Griffith maakte voor zijn epische meesterwerk The Birth of a Nation (1915). Opvallend is het subtiele acteerwerk en het effectieve gebruik van close-ups om het drama te verhogen. Henry B. Walthall, die de hoofdrol zou spelen in The Birth Of A Nation, is uitstekend in de hoofdrol en Blanche Sweet speelt de charmante, maar ietwat naïeve love-interest. Geen meesterwerk, maar een must voor filmhistorici.
Voyage of Time: Life’s Journey (2016) 1,0
Alternatieve titel: Voyage of Time, 28 juni 2018, 15:51 uur
Het geen goed teken als ik na 10 minuten al op mijn horloge kijk om vast te stellen hoe lang ik dit nog aan moet zien. De beelden zijn absoluut fraai, al valt het veelal niet mee om authentieke beelden en CGI van elkaar te onderscheiden en dat is niet als compliment bedoeld. De film voltrekt zich in een slakkengang, evenals het pretentieuze pseudo-poëtische geprevel van Cate Blanchett. Hoe vaker ze het had over 'mother', hoe meer ik (louter spreekwoordelijk) wilde roepen om mijn moeder. Als ik de moeite had genomen om vooraf te kijken wie de regisseur was, was ik er waarschijnlijk beter tegen bestand geweest. Sommige mensen vinden het werk van Terrence Malick geweldig, anderen kunnen 't niet uitstaan. Ik behoor duidelijk tot de laatste categorie, al zal dat mij er niet van weerhouden om Rosegund te aanschouwen.
Hotel Artemis (2018) 3,0
28 juni 2018, 15:43 uur
IJzersterk basisidee komt onvoldoende uit de verf, ondanks een welkome hoofdrol van Jodie Foster, die duidelijk geniet van haar a-typische rol als de alcoholische zuster die een hotel/ziekenhuis runt voor criminelen. Dave Bautista is ook prima als een 'gediplomeerd verpleger' die haar op onconventionele wijze assisteert. Er zijn voldoende vermakelijke momenten om een kijkje te rechtvaardigen, maar regisseur/scenarist Drew Pearce weet komedie, actie en drama niet tot een beklijvend geheel te verwerken. De keuzes voor de soundtrack zijn lang niet zo hip als Pearce zelf lijkt te denken en het is vooral jammer dat Jeff Goldblum - een geniale keuze voor de misdaadkoning Wolf King - zo''n beperkte bijdrage levert. Uiteindelijk is het best aardig, maar er had zoveel meer in gezeten!
Michiel de Ruyter (2015) 5,0
Alternatieve titel: Admiral, 27 juni 2018, 20:16 uur
stem geplaatst
Redbad (2018) 0,5
27 juni 2018, 20:03 uur
De Friezen spreken Nederlands, de Denen spreken Engels en een zonsverduistering is een volle maan. Het zegt over het abominabele niveau van dit nauwelijks uit te zitten epos. Treurig zijn de vele continuïteitsfouten in de scènes in koude kasteelruimtes, waar de adem wél te zien is medium shots, maar niet in close-ups! Gijs Naber doet zijn uiterste best in de titelrol, maar Roel Reiné maakt er een absolute puinhoop van, daarbij geholpen door het scenario van Alex van Galen dat niets meer is dan gebakken lucht, gepuncteerd met talloze clichés. Net als in het superieure Michiel de Ruyter (2015) maakt Reiné hier veelvuldig gebruik van slow-motion en kunstmatige geluidseffecten, maar in Redbad zijn de vechtscènes rommelig gefilmd (maar niet rommelig genoeg om te zien dat de figuranten er he-le-maal niets van kunnen) en slecht gemonteerd (er is soms geen touw aan vast te knopen). Het 3D-bloed heeft bovendien een hoog Copy/Paste-gehalte. Jack Wouterse verdient de prijs voor de meest dramatische vertolking en dat is zeker geen compliment. Dan is er ook nog die verschrikkelijke, plechtige score die maar niet weg wil gaan en slechts onderstreept dat dit puur gebakken lucht is. Het meest wonderbaarlijke is dat ik de 160 minuten heb weten vol te maken, een prestatie waarmee ik mijzelf van harte feliciteer! Wat niet wil zeggen dat ik ook maar iemand wil aanraden om diezelfde uitdaging aan te gaan.
Já, Olga Hepnarová (2016) 1,5
Alternatieve titel: I, Olga Hepnarová, 27 juni 2018, 12:05 uur
Op 10 juli 1973 maakte Olga Hepnarová 28 slachtoffers (waarvan 8 dodelijke) toen ze in Praag met een kleine vrachtwagen inreed op een aantal voetgangers, naar eigen zeggen om wraak te nemen op al diegenen die haar ooit pestten. In het eerste uur proberen regisseurs en scenaristen Petr Kazda
en Tomás Weinreb een karakterschets neer te zetten van Olga [Michalina Olszanska], maar het geeft nauwelijks duidelijkheid over de aanleiding tot haar wanhopige daad, anders dan dat Olga onvoldoende en niet snel genoeg de psychiatrische hulp die ze zoekt. Verder zijn er vooral veel lange stiltes, opgevuld met veelal emotieloze blikken en niet te vergeten enkele expliciete (lesbische) seksscènes. Je kunt natuurlijk zeggen dat het best gewaagd is, maar ik kon er eerlijk gezegd helemaal niets. Zelfs wanneer Olga tijdens haar proces zelf het woord neemt, wist ik nog steeds niet of ze werkelijk een 'psychopaat, maar wel een verlichte' was, of een pathologische leugenaar. Pas in de laatste minuten kom daar enige duidelijkheid over, maar ik vroeg me wel af waarom die 90 minuten die eraan vooraf gingen zo nodig waren.
Suds (1920) 3,5
27 juni 2018, 10:05 uur
Mary Pickford is op haar charmantst in deze romantische komedie waarin ze een eenvoudige wasvrouw in East End speelt. Ze droomt van een beter leven en verzorgt al ruim 8 maanden het overhemd van een welgestelde jongeman [Albert Austin] die het nooit heeft opgehaald. Wanneer haar collega's vragen waarom ze het kledingstuk zo liefdevol behandelt, vertelt ze een fantastisch verhaal dat duidelijk maakt dat ze op de grens van realiteit en fantasie leeft. En daardoor is ze blind voor de genegenheid van Benjamin Jones [Harold Goodwin].
Pickford toont opnieuw waarom filmpubliek over de hele wereld zo dol op haar was. Gespeend van ijdelheid ziet ze er toepasselijk armoedig en onverzorgd uit als wasvrouw. De Assepoester-achtige transformatie in een fantasiesequentie toont dat ze even goed (en zonder ironie) een prinses kon spelen. Het is jammer dat het gebrek aan focus in het scenario. Het bevat slapstick, romantiek en drama, maar scenarist Waldemar Young lukt het niet die elementen op een geslaagde manier te vermengen tot iets wat voelt als een geheel. Toch is dit een vermakelijk Pickford-vehikel, mede voortgetrokken door 'Lavender - A horse - Played by an ex-polo pony' die zorgt voor een paar goede komische momenten.
Beast (2017) 4,0
Alternatieve titel: Jersey Affair, 26 juni 2018, 20:13 uur
Getraumatiseerde jonge vrouw Moll [Jessie Buckley] lijdt aan waanbeelden en een dominante moeder als hoofd van een familie die ze nauwelijks kan uitstaan. Mollstroosteloze bestaan op het eiland Jersey krijgt wat glans nadat Pascal [Johnny Flynn] haar redt van een aanranding. Tussen de twee bloeit een romance, maar al snel blijkt dat Pascal ook de nodige duistere geheimen heeft. De relatie komt vooral onder druk te staan wanneer Moll ontdekt dat Pascal één van de hoofdverdachten is in het onderzoek naar de verdwijning van drie meisjes op het eiland.
Intrigerende psychologische thriller is sterk geregisseerd en profiteert van een emotioneel complex, maar voortreffelijk gespeelde hoofdrol. Pearce probeert je soms iets te nadrukkelijk op een dwaalspoor te zetten en de film is wel érg deprimerend, maar dit is sfeervol gefilmd en boeiend tot het lugubere einde.
Incredibles 2 (2018) 3,5
26 juni 2018, 15:52 uur
Het verbod op superhelden heeft het leven van The Incredibles er niet gemakkelijker op gemaakt. Ze leven in een motel op kosten van de overheid. Wanneer die financiering stop wordt gezet, moet er geld in het laatje komen. Maar in een moderne familie kan de moeder ook de kostwinner zijn, zeker wanneer Elastigirl [Holly Hunter] een aanbieding krijgt voor een campagne die moet helpen om superhelden en hun superkrachten weer legaal te maken. Mr Incredible [Craig T Nelson] moet het ondertussen zien te redden met nukkige tiener Violet [Sarah Vowell], diens eigenwijze broertje Dash [Huck Milner] en niet te vergeten baby Jack-Jack [Eli Fucile]. Die laatste levert nogal wat onverwachte problemen op, maar die blijken van pas te komen wanneer de schurkachtige, geheimzinnig Screenslaver al het goede werk van Elastigirl teniet wil doen.
Craig T Nelson en Holly Hunter geven opnieuw uitstekende stemvertolkingen in deze redelijk geslaagde sequel. Het stemacteren van Milner en vooral Vowell is regelmatig erg over-the-top en soms wat irritant. De actiescènes in het eerste deel zijn net zo bombastisch als de lawaaiige score van Michael Gacchino. De film is veel leuker wanneer het zich richt op de beslommeringen thuis, vooral wanneer de 'problemen' met Jack-Jack (met uitstekend stemwerk van Fucile) zich manifesteren. Hoewel de identiteit van Screenslaver zich vrij gemakkelijk laat raden is er een sterke finale, met dank aan een aantal inventieve, nog niet eerder vertoonde superkrachten. Sowieso is het verfrissend om een familiefilm te zien waarin de traditionele rollen van kostwinner en gezinsverzorger 'gewoon' zijn omgedraaid.
Quo Vadis? (1913) 3,5
26 juni 2018, 15:25 uur
Meer dan 100 jaar na dato valt het wellicht niet mee te begrijpen hoe groot de impact van deze film was op het het Amerikaanse publiek en de filmindustrie. Hoewel DW Griffith al wat experimenteerde met massascènes kon hij in 1912 alleen maar dromen van een grootse, verzorgde productie als dit. De vaak imposante sets kunnen natuurlijk niet tippen aan die in Intolerance (dat 5 jaar later op het witte doek verscheen), laat staan in de grootste bijbeldrama's die Cecil B DeMille in de jaren '20 op het scherm zou toveren, maar het waren de Italianen die het bijbelse epos uitvonden. Natuurlijk, het acteerwerk is vaak bijzonder overdreven en van dramatisch gebruik van close-ups is helemaal geen sprake. In de gerestaureerde versie maken de tussentitels bovendien van tevoren al duidelijk wat we gaan zien. Maar Gustavo Serena geeft een opvallend genuanceerde vertolking als Petronius en de massascènes in de finale zijn goed geregisseerd. Let ook op de knappe beeldcompositie in de slotscènes, die zijn werkelijk voorbeeldig. Een historisch relikwie dat uiteraard hopeloos is verouderd, maar films als deze leverden een belangrijke bijdrage aan de explosieve groei van cinema als kunstvorm die zich enkele jaren later zou ontpoppen.
Tarzan of the Apes (1918) 3,0
25 juni 2018, 23:05 uur
Zeker als je Johnny Weismüller hebt gezien in de verfilming uit 1932, is Elmo Lincoln op zijn zachtst gezegd een weinig atletische verpersoonlijking van de Koning van de Jungle. De oorspronkelijke film duurde rond de 130 minuten, dus het is niet zo vreemd dat de nog bestaande versies rommelig zijn. Vooral in de eerste helft springt het verhaal nogal eens van de hak op de tak en jammer genoeg komen enkele sleutelscènes - waaronder de dood van Kala, Tarzans apenmoeder - onvoldoende uit de verf. Toch heeft de film zo zijn momenten, waaronder Tarzans gevecht met een inboorling en Gordon Griffith is uiterst charismatisch als Tarzan als kind. Het zou bijzonder prettig zijn als de volledige versie van deze film ooit nog ergens in een archief opduikt, want het is de eerste Tarzanfilm en ééntje die erg trouw is aan het oorspronkelijke boek van Edgar Rice Burroughs.
The Hurricane (1937) 3,0
Alternatieve titel: Orkaan, 24 juni 2018, 13:47 uur
Dr. Kersaint [Thomas Mitchell] keert na lange tijd terug naar het eiland Manikoora, dat jaren geleden werd verwoest door een orkaan. In flashback volgen we het verhaal van de romance Marama [Dorothy Lamour] en Terangi [Jon Hall] die moeite hebben zich te conformeren aan de regels en wetten die bureaucraat DeLaage [Raymond Massey] ze oplegt. Terangi komt zo vaak in aanvaring met DeLaage dat deze hem verbant van het eiland, maar Terangi is vastbesloten te ontsnappen en terug te keren naar zijn eiland en de liefde van zijn leven.
Escapisme van de bovenste plank dat inspeelt op het succes van Mutiny On The Bounty, waarvan het scenario meerdere verhaalelementen ontleent. Het stereotype beeld van de eilandbewoners maakt de film wat gedateerd en het zich constant herhalende 'aloha-hoe'-motief in de voor een Oscar genomineerde score van Alfred Newman draagt bij aan de oubolligheid. Maar de orkaanfinale is ook 80 jaar na dato nog steeds bijzonder spectaculair en (op een enkele cutaway na) volstrekt overtuigend. De Oscar voor het beste geluid is dus zeker verdiend, maar verder is dit behoorlijk gedateerd.
The Hunters (1958) 3,5
24 juni 2018, 11:26 uur
Robert Mitchum is uitstekend gecast als Cleve Saville een veteraan uit WOII die in 1952 leiding moet gaan geven aan een vliegeenheid met een paar eigenzinnige, jonge piloten. Persoonlijke spanningen ontstaan wanneer Cleve een buitengewone interesse toont in Kristina [May Britt], de echtgenote van luitenant Carl Abbott [Lee Philips], maar dat is niet het enige probleem waar Cleve mee wordt geconfronteerd.
Robert Wagner en Richard Egan geven prima ondersteunende vertolkingen, maar de van oorsprong Zweedse Britt lijkt nog te worstelen met haar dialoog, gezien haar wat houterige spel. De liefdesdriehoek komt dan ook niet zo goed uit de verf, maar als actiefilm is dit - ondanks de licht-propagandistische ondertoon - zeer goed te pruimen. Het zou mij niet verbazen als Tony Scott deze film als inspiratie gebruikte voor Top Gun, want de vliegsequenties zijn uitmuntend en het geluid is ook van hoogstaande kwaliteit.
Ocean's Eight (2018) 1,5
Alternatieve titel: Ocean's 8, 23 juni 2018, 14:55 uur
De film rond Danny Ocean waren pretentieloze popcornfilm met een aantal vaste ingrediënten die het in ieder geval verteerbaar hielden, zonder ooit ook maar enige grootsheid te pretenderen. Een sterke cast, een waanzinnig complex plan dat tot in de meest belachelijke details is uitgewerkt, een hoog tempo en een scherpe montage. Hoe belangrijk de rol van Steven Soderbergh was als regisseur blijkt wel uit deze routinematige en weinig vermakelijke sequel waarin Sandra Bullock de rol speelt van Debbie Ocean die direct na haar vrijlating wegens goed gedrag een bezoekje brengt aan haar vriendin en partner-in-crime Lou [Cate Blanchett] om een plan in werking te stellen waar ze 5 jaar over heeft nagedacht en dat dus waterdicht is. Ze heeft alleen nog niet bedacht wiens hulp ze daarbij gaat inzetten en ze loopt gedurende de voorbereiding op de heist regelmatig op tegen toch niet al te verbazende problemen op. Het plan is minder dan waterdicht, het blijkt uiteindelijk ronduit dom te zijn. Bullock en kornuiten doen dan ook meer denken aan De Zware Jongens dan aan Ocean's Eleven, ook na de plichtmatige verrassende slottwist die alleen maar onderstreept dat Ocean's 8 het plan, net als de scenaristen, niet helemaal goed hebben doordacht. Blanchett en Anne Hathaway (als het beoogde slachtoffer) zijn prima gecast, Bullock is minder overtuigend en de anderen zijn veroordeeld tot (soms aanstotelijke) karikaturen. Misschien kun je je vermaken met een spelletje 'raad-de-beroemdheid-in-een-cameo'.
Chappaquiddick (2017) 2,5
Alternatieve titel: The Last Son, 22 juni 2018, 19:46 uur
Een stijve vertolking van Jason Clarke als Ed Kennedy, die kort na de moord op zijn broer Bobby een kans om voor het presidentschap te gaan aan zich voorbij liet gaan. Zijn reputatie liep permanente schade op toen hij in 1969 betrokken was bij een auto-ongeluk waarbij Mary Jo Kopechne [Kate Mara die indruk maakt in deze kleine rol] om het leven kwam. Deze reconstructie van de nasleep van dit ongeluk (dat plaatsvond nabij Chappaquiddick, vandaar de titel) toont hoe de politieke machine van vader Joseph [Bruce Dern] elke truc aanhaalt om reputatieschade te voorkomen, alsmede hoe Edward wordt verscheurd tussen zijn persoonlijke integriteit en zijn politieke toekomst. Zal hij besluiten de waarheid te vertellen of laat hij zich toch redden door een politieke machine die het verdraaien van de waarheid in eigen voordeel tot kunst heeft verheven?
Het is nooit vervelend, maar de uitkomst is natuurlijk van tevoren al bekend. De karakteriseringen zijn bovendien vrij oppervlakkig, al is het wel interessant om Ed Helms (vooral bekend van The Hangover) in een serieuze rol te zien als Joseph Gargan, een belangrijke vertrouweling van Ed Kennedy die een sleutelrol speelt in de nasleep van deze zwarte pagina uit de geschiedenis van de Kennedy-clan.
Sandome no Satsujin (2017) 1,5
Alternatieve titel: The Third Murder, 22 juni 2018, 19:22 uur
De opening is het enige moment waarop dit slaapverwekkende drama tot leven komt: we zien hoe Misumi aan de oevers van een rivier een man doodslaat en diens lichaam verbrandt. Misumi is een recidivist dus dit is zijn tweede moord. Tijdens zijn proces wordt hij verdedigd door Shigemori, de zoon van de rechter die Misumi de vorige keer liet ontsnappen aan de doodstraf. Shigemori Jr probeert zijn zaak zo goed mogelijk voor te bereiden en Misumi praat wel veel, maar zegt weinig, dus tot zijn grote frustratie (en die van de kijker) wordt niemand er niets wijzer van. Stemmige pianomotiefjes en een paar intense scènes willen ons doen geloven dat het allemaal grote betekenis heeft, maar de dialogen zijn even traag als vervelend. De vraag is of Misumi wegens verzachtende omstandigheden aan de doodstraf zal ontsnappen, maar de titel geeft al antwoord op die vraag. Wie een uiltje wil knappen kan dat prima doen bij deze film, wie werkelijk intellectueel uitgedaagd wil worden doet er beter aan achter in de zaal Candycrush te spelen.
How to Die in Oregon (2011) 4,5
21 juni 2018, 22:52 uur
Het valt niet mee om nog met rationele argumenten te komen tegen de controversiële "Death With Dignity Act" die Oregon als eerste Amerikaanse staat doorvoerde om terminale patiënten de mogelijkheid te bieden zelf te bepalen wanneer en onder welke omstandigheden ze sterven. Met name Cody Curtis en haar familie verdienen grote bewondering voor de keuze om de camera's te tonen hoe zij allemaal omgaan met Cody's terminale kanker. Maar het verhaal verloopt niet zoals je zou verwachten en juist dat onderstreept de waarde van "Death With Dignity": het biedt de patiënt een keuze, mocht de pijn en de last zo groot worden dat het ondraaglijk wordt. De strijd van Nancy Niedzilski, wiens man na een lijdensweg stierf zonder gebruik te kunnen maken van de regeling omdat hij in een andere staat woonde, om de wetgeving in haar thuisstaat Washington te veranderen is eveneens inspirerend. Maar het meest schrijnende verhaal is dat van Randy Stroup, een arme, doodzieke man en tegenstander van de wetgeving, die geen chemotherapie kon ondergaan omdat hij daarvoor niet was verzekerd. Een intiem en indrukwekkend document dat verschillende perspectieven toont en die je niet onberoerd zal laten.
Klanken van Oorsprong (2018) 3,5
21 juni 2018, 15:58 uur
Deze documentaire over de invloed van Indorockers op de popmuziek in Nederland (en ver daarbuiten) eindigt met een 'in memoriam' dat duidelijk maakt dat deze film niet veel later gemaakt had moeten worden. We spreken hier werkelijk van de laatste overlevenden van wat een muzikale revolutie bleek te zijn. The Blue Diamonds en Anneke Grönloh zijn het bekendst bij het grote publiek, maar de eerste 80 minuten richten zich vooral op de explosieve muziek en de energieke optredens van de Tielman Brothers en de vele indorockbands (waaronder The Crazy Rockers) die eind jaren '50 grote populariteit genoten, zeker ook in Duitsland. Het is jammer dat geen van de Tielman Brothers zelf aan het woord komt (de laatste telg stierf in 2016) en dat het laatste kwart een rommeltje is. Pas dan is er ruime aandacht voor de gruwelen van WOII en de zuivering onder Soekarno, waardoor Nederlanders en Indonesische Nederlanders het land massaal moest ontvluchten, iets wat veel effectiever was geweest aan het begin van de film. Het gebruik van historisch beeldmateriaal is vaak wat rommelig en hoewel het goed is om de kijker eraan te herinneren aan het feit dat Liesbeth List, Boudewijn de Groot en Ernst Jansz óók een directe link hebben met voormalig Nederlands Indië, voegen de interviews met deze grootheden nauwelijks iets toe aan deze documentaire die mede daardoor ook te lang duurt.
Betty - They Say I’m Different (2017) 4,5
21 juni 2018, 15:58 uur
Wat als Betty Davis een man zou zijn geweest, verzucht één van de muzikanten met wie ze in haar relatief korte, maar explosieve carrière werkte. De combinatie van de superstrakke funkgrooves, haar rauwe, ongeremde stemgeluid en de suggestieve teksten doet vermoeden dat ze had concurreren met Robert Plant en Led Zeppelin. Deze documentaire maakt duidelijk dat de scheidslijn tussen succes en (relatieve) anonimiteit begin jaren '70 afhankelijk was van je geslacht. Oude vrienden en leden van haar begeleidingsband kijken terug op de tijd voordat deze Queen of Funk (een terechte bijnaam) 35 jaar geleden haar muzikale leven en haar alter ego Betty Davis verruilde voor een kluizenaarsbestaan. Cruciaal is de medewerking van Betty Davis zelf, die in mythologische, maar fascinerende woorden vertelt over de invloed van blueszangeressen als Big Momma Thornton, haar even wederzijds inspirerende als moeizame relatie met jazzlegende Miles Davis en de reden voor haar besluit. Vast staat dat Betty Davis haar tijd ver vooruit was en dat haar muziek het verdient te worden herontdekt. Deze documentaire is een uitstekend startpunt voor de liefhebbers van funk en muziekgeschiedenis.
How to Commit Marriage (1969) 3,0
21 juni 2018, 00:27 uur
Er zijn wel degelijk aardige momenten in deze komedie over Frank en Elaine Benson, een ouder echtpaar gespeeld door Bob Hope en Jane Wyman, wiens vrij plotselinge besluit om te scheiden samenvalt met het nieuws dat hun dochter [JoAnna Cameron] wil gaan trouwen met David Poe [Tim Matheson] om zo in de voetsporen te treden van haar ouders, die in haar ogen het ideale huwelijk hebben. Dus besluiten de Bensons de schijn op te houden wat uiteraard tot problemen leidt, zeker wanneer Davids vader [Jackie Gleason] nog een appeltje te schillen heeft met Frank!
De vermakelijke opening toont hoe kleine ergernissen een lang huwelijk onder spanning kunnen brengen en er is een grappige droomsequentie. Regisseur Norman Panama doet er duidelijk alles aan om de film interessant te houden, maar het scenario geeft een vrij naïef beeld van de jongerencultuur van die tijd, vooral wanneer de leden van rockband 'The Comfortable Chair' ons trakteren op een optreden. Leslie Nielsen en Maureen Arthur hebben ondankbare bijrollen, dus het is niet wellicht opzienbarend dat de film gestolen wordt door Mildred... een chimpansee met een wel erg opmerkelijk talent. Onderhoudend vanwege de sterren, maar dit is zeker geen hoogvlieger.
How Much Does Your Building Weigh, Mr Foster? (2010) 3,0
Alternatieve titel: Norman Foster - Architect, 20 juni 2018, 11:26 uur
Norman Foster is één van de beroemdste modernistische architecten. Hij ontwierp onder anderen de imposante Viaduc de Millau in Zuid Frankrijk, Hearst Tower in New York en het hoofdkwartier van Swiss Re in Londen, in de volksmond bekend als 'The Shard'. Spectaculaire shots en eerbiedig - soms ronduit slijmerig - commentaar maken duidelijk dat dit vooral een lofzang is op Foster, die zelf vertelt over zijn kindertijd en terug keert naar zijn ouderlijk huis in Manchester waar hij zijn eerste ontwerpen schetste. De titel verwijst naar een vraag die een even visionaire als excentrieke veteraan uit de architectenwereld, Buckminster Fuller, hem ooit stelde. Het stellen van die vraag inspireerde Foster tot een revolutionaire benadering van zijn gebouwen, waarbij cement een veel minder prominente plaats krijgt. Het is allemaal best interessant en technisch valt er weinig op aan te merken, maar dit is wel een erg éénzijdig portret.
House of Strangers (1949) 4,0
19 juni 2018, 17:04 uur
Richard Conte speelt één van zijn beste rollen als Max, één van de vier zonen van de machtige bankier Gino Monetti [Edward G Robinson, eveneens voortreffelijk], die een appeltje te schillen heeft met zijn drie broers. Max heeft 7 jaar in de gevangenis gezeten en zijn broers hebben de touwtjes stevig in handen bij de familiebank. In flashback ontdekken we de oorzaak voor de vete tussen de broers.
Sterk scenario met scherpe dialoog. Regisseur Joseph L Mankiewicz houdt de teugels stevig in handen waardoor de film blijft boeien, ook al omdat het spel over de hele linie prima is. Er is ook een prima score van Daniele Amfitheatrof, maar de verhaallijn betreffende Contes relatie met Susan Hayward lijkt er met de haren bij gesleept. Dit verhaal stond tevens aan de basis van de western Broken Lance (1954) en The Big Show (1961).
The House of Magic (2013) 3,5
Alternatieve titel: Flits & Het Magische Huis, 19 juni 2018, 13:39 uur
Het verhaal is niet bijster origineel en qua animatie mist deze Europese productie de finesse van de grote studio's, maar dat wordt gecompenseerd door een hoog tempo en een grote hoeveelheid inventieve en vaak bijzonder grappige visuele ideeën. Thunders welkomsfeest is een mooie variant op de 'Little Wooden Head'-scène uit Pinocchio (1940) en qua inventiviteit doet dit regelmatig aan Toy Story (1995) denken. Het kan weliswaar niet tippen aan die meesterwerken, maar dit is prima vermaak voor (heel) jong en oud.
Hereditary (2018) 2,5
18 juni 2018, 15:02 uur
Een familiedrama vermomd als horrorfilm die pas tegen het einde een abrupte wending neemt richting horror, maar helaas maakt dat de film er niet beter op. Toni Collette geeft een indrukwekkende tour-de-force als Annie, de laatste overlevende van een familie waarvoor de omschrijving 'disfunctioneel' niet toereikend is. Haar broer verhing zich op zijn zestiende, haar vader stierf als gevolg van een psychose en haar moeder leidde aan een permanente dissociatieve identiteitsstoornis. Samen met haar echtgenoot [Gabriel Byrne], haar zoon [Alex Wolff] en haar dochter [Milly Shapiro] probeert Annie dit verlies te verwerken, maar het rouwproces leidt tot grote individuele emotionele spanningen die het gezinsleven onder enorme druk zetten.
De voortreffelijke muziek van Colin Stetson leent zich perfect voor een horrorfilm, maar hoewel er enkele schokkende momenten zijn, heeft het boeiende eerste uur niets met horror te maken. Daarna zakt het niveau aanzienlijk, want Collettes tot dan toe sublieme vertolking ontaardt in hysterie voordat de bizarre (en uiteindelijk zelfs ronduit dwaze) wendingen elkaar opvolgen tot aan de finale die ronduit verbijsterend is. En niet om de juiste redenen! Bovendien duurt het allemaal veel te lang. Jammer, want Ari Aster weet wel degelijk een beklemmende sfeer op te roepen. Een imposant speelfilmdebuut als regisseur, maar als scenarist slaat Aster de plank toch enkele keren flink mis.
Don't Worry, He Won't Get Far on Foot (2018) 5,0
16 juni 2018, 18:53 uur
Fenomenaal biografisch drama zou Joaquin Phoenix wel eens zijn vierde Oscarnominatie kunnen opleveren. Hij is perfect als John Callahan, een volledig ontspoorde alcoholist die na een ongeluk vrijwel volledig verlamd is geraakt. Deze film beschrijft hoe Calahan met pijn en moeite de 12 stappen van Alcoholics Anonymous doorloopt en hoe hij, ondanks zijn handicap, succes weet te vergaren als cartoonist.
Gus van Sant schreef zelf het niet-sentimentele, bij vlagen aangenaam droogkomische scenario en weet alle mensen die elk op hun eigen manier Calahans leven beïnvloeden tot leven te brengen, daarbij geholpen door een perfecte cast. Rooney Mara en Jack Black zijn daarin de grote namen, maar Beth Ditto maakte op mij grote indruk als Reba, een uiterst directe, maar zeer nuchtere (sic!) mede-verslaafde in de praatgroep. Maar het is Jonah Hill die de film steelt met een bijzonder fraaie ingetogen vertolking waardoor zijn ontroerende slotscène één van de absolute hoogtepunten is. De montage van Gus van Sant en David Marks is oogstrelend en de spaarzame score van Danny Elfman verdient ook een pluim. Eén van de beste films van het jaar en misschien wel de beste film ooit over alcoholisme.
Jeune Femme (2017) 4,0
Alternatieve titel: Montparnasse Bienvenüe, 15 juni 2018, 13:01 uur
Deze uitstekend geregisseerde film leverde Léonair Seraille de Gouden Camera voor beste debuutfilm op en daar valt niets op af te dingen. Laetitia Dosch stijgt tot grote hoogten als Paula, de 'jeune femme' uit de titel, die probeert te haar leven op de rails te krijgen wanneer ze na de zoveelste slaande ruzie met haar minnaar, de succesvolle fotograaf Joachime Deloche [Grégoire Monsaingeon], op straat komt te staan. In de openingsscène gaat ze volledig door het lint en ontsnapt ze maar net aan gedwongen opname. De toon is gezet: Paula is geen lieverdje, maar heel geleidelijk ontdekken we de reden voor haar emoties en ontwaren we ook de zachtere kant van een jonge vrouw die worstelt om een baan, een inkomen en een dak boven haar hoofd te krijgen. Seraille maakt effectief gebruik van Parijse locaties en de verschillende personen die Paula ontmoet tijdens haar odyssee zijn scherp neergezet. Dit is zeker geen gemakkelijke film, maar de geduldige kijker wordt beloond met één van de meest indrukwekkende karakterstudies van de laatste jaren.
Utøya 22. Juli (2018) 2,5
Alternatieve titel: Utøya: July 22, 15 juni 2018, 12:46 uur
Naargeestige, exploitatieve reconstructie van het 72 minuten durende bloedbad dat Anders Breivik op 22 juli 2011 aanrichtte op het Noorse eiland Utøya, enkele uren na de aanslag op een regeringsgebouw in Oslo. Het verhaal begint een paar minuten voor het begin van de schietpartij en richt zich op de 18-jarige Kaja [Andrea Berntzen die wanhopig probeert de schutter te ontlopen. Regisseur Erik Poppe besloot de hele film in één take op te nemen, wat onderstreept dat hij meer bezig was met een stunt dan met een integere reconstructie. Het scenario mag dan gebaseerd zijn op getuigenissen van de overlevenden, maar deze thriller levert geen nieuwe inzichten op en voelt daarom vooral als een cash-in en niet als een eerbetoon aan de vele slachtoffers. Dat neemt niet weg dat Berntzen een indrukwekkende fysieke en emotionele tour-de-force neerzet in haar filmdebuut! En daarmee redt ze de film... net!
Love, Simon (2018) 1,0
15 juni 2018, 12:27 uur
Waar maakt deze jongen zich in vredesnaam zo druk om? Die vraagt bleef maar in mijn hoofd spoken tijdens de vaak tenenkrommende eerste helft van dit luchtige tienerdrama over Simon [Nick Robinson], die al enkele jaren weet dat hij homoseksueel is en dat krampachtig probeert te verbergen. Wanneer hij op een schoolblog een post leest van 'Blue', die ook worstelt met zijn seksualiteit, besluit Simon onder een pseudoniem met de mysterieuze 'Blue' te corresponderen. De problemen ontstaan wanneer de irritante Martin [Logan Miller] zijn emails ziet, er afdrukken van maakt en dreigt deze openbaar te maken als Simon hem niet weet te koppelen aan Simons goede vriendin Abby [Alexandra Shipp]. De film is lang nauwelijks aan te zien, zeker wanneer we kennis maken met de adjunct-directeur Mr Worth [Tony Hale] en Ms Albright [Natasha Rothwell], die werkelijk een belediging zijn voor iedere serieuze onderwijzer! Wanneer Simon eindelijk uit de kast komt zijn er enkele rake momenten, maar tegen het einde verzandt de film toch in een moeras aan sentimentele clichés.
Hounds of Love (2016) 4,0
14 juni 2018, 10:38 uur
Sfeervolle, goed geschreven en sterk geacteerde psychologische thriller gebaseerd op ware feiten begint in Perth in 1987, wanneer Vicki Maloney [Ashley Cummings] wordt gekidnapt door het jonge echtpaar John [Stephen Curry] en Evelyn White [Emma Booth]. Het scenario richt zich op de gespannen relatie tussen de explosieve John en de onderdanige Evelyn, maar vooral vanuit het perspectief van Vicki, die daardoor al snel door heeft dat de sfeer op elk moment om kan slaan. Dat gegeven zorgt voor veel suspense, ook al neemt regisseur/scenarist Ben Young in zijn speelfilmdebuut wat teveel zijn toevlucht tot stijlmiddelen.
Hot to Trot (1988) 0,5
14 juni 2018, 10:29 uur
Bob Goldthwait is het type komiek dat je óf onuitstaanbaar 'of onweerstaanbaar vindt. Maar waarschijnlijk zullen zelfs zijn grootste fans moeite hebben om uit te leggen wat er leuk is aan deze sneue variant op de Mr Ed-formule. John Candy heeft de ondankbare taak de stem te verlenen aan een sprekend paard genaamd Don, Virginia Madsen speelt de love interest zonder overtuiging en Dabney Coleman moet om één of andere reden met twee uitstekende valse tanden rondlopen. Het is niet verwonderlijk dat het paard de beste acteerprestatie neerzet. Onleuk.
The Hot Rock (1972) 4,5
14 juni 2018, 10:29 uur
Eén van de leukste heistfilms ooit gemaakt, waarbij het niet zozeer gaat om een ingenieus plan als wel om de incompetentie van de bandieten. Dortmunder [Robert Redford] wordt direct nadat hij een celstraf heeft uitgezeten benaderd door zijn zwager, die hem in contact brengt met Dr Amusa [Moses Gunn], die bereid is er flink wat geld tegenaan te gooien om een waardevolle diamant in bezit te krijgen. Het is aan Dortmunder en zijn handlangers om dat voor elkaar te krijgen en het lukt ze... alleen moeten ze de diamant verstoppen wanneer het alarm afgaat. Daardoor moeten ze de diamant dus opnieuw stelen!
Redford speelt zijn rol volstrekt serieus en dat versterkt de vele komische elementen in deze bij vlagen hilarische misdaadkomedie, waarin elk nieuw plan complexer, waanzinniger en niet te vergeten veel duurder wordt. Zero Mostel is subliem als een derde partij die probeert zijn slaatje te slaan en Gunn speelt zijn toenemende ongeduld en frustratie met de waanzinnige materiële eisen van de dieven op sublieme wijze. De montage door Frank P. Keller en Fred W. Berger leverde het duo (terecht) een Oscarnominatie op en Quincy Jones zorgt voor een heerlijke soundtrack.
Hot Millions (1968) 3,5
14 juni 2018, 10:11 uur
Sterke cast in vermakelijke, maar ook wat statische komedie omtrent een kantoormedewerker [Peter Ustinov] die de komst van een gloednieuwe computer gebruikt om een plan in werking te stellen waarmee hij duizenden dollars kan verduisteren zonder dat zijn baas [Karl Malden], die blind vertrouwt op de technologie, daar enige weet van heeft. Maggie Smith speelt Ustinovs charmante, maar niet al te snugger lijkende secretaresse in deze aangename, maar niet bijzonder hoogstaande film.
Hold Your Man (1933) 4,0
12 juni 2018, 21:03 uur
Clark Gable is Eddie Hall, een oplichter die, wanneer een politieagent hem achtervolgt, zijn toevlucht zoekt in het appartement van Ruby Adams [Jean Harlow] die geen idee heeft wat haar overkomt maar Eddie toch uit handen van de politie weet te houden. Uiteraard vliegen de scherpe one-liners heen en weer tussen de twee sterren, met dank aan scenaristen Anita Loos en Howard Emmett Rogers, die nog niets van hun onderlinge chemie hebben verloren sinds ze voor het eerst samen verschenen in Red Dust (1932). Maar de komedie verandert in een drama waarin Jean Harlow kan laten zien dat ze meer is dan de 'blonde bombshell' die velen toen (en nu nog) in haar zagen. En Harlow is uitstekend, ondanks soms wat prekerige toon. De film valt verder op vanwege de bijdrage van de Theresa Harris (als een mede-gevangene) en George Reed (als diens vader, een predikant). Deze twee zwarte acteurs spelen een serieuze rol waarbij hun huidskleur niet van belang is. Even opvallend is het feit dat ze niet voorkomen in de credits!
Hoe dan ook, een prima vehikel voor het sterduo Gable en Harlow.
Hot Lead and Cold Feet (1978) 2,5
Alternatieve titel: Hot Lead & Cold Feet, 12 juni 2018, 17:50 uur
Kinderen hebben ongetwijfeld meer waardering voor deze dwaze Disney-westernkomedie waarin Jim Dale drie rollen speelt: een missionaris, diens broer (een beruchte revolverheld) en de hoogbejaarde vader van de twee. Er wandelen ook nog wat mechanisch acterende kinderen rond en de grappen ten koste van Indianen laten een wrange smaak achter. Het scenario draait om een race, een ander gegeven dat duidelijk maakt dat Disney hier niet de originaliteitsprijs mee heeft gewonnen. Het doet allemaal geen pijn, maar er valt gewoon weinig te lachen.
The Hospital (1971) 2,5
12 juni 2018, 16:55 uur
Een Oscar-winnend satirisch scenario van Paddy Chayefski, luidruchtige politieke activisten, een man van middelbare leeftijd die de passie voor zijn vak is kwijt geraakt en een affaire heeft met een veel jongere collega en een labiele man die door een hogere macht geroepen is om Gods boodschap te brengen. Inderdaad, er zijn duidelijke overeenkomsten met Network, alleen is dit duidelijk inferieur aan dat meesterwerk. George C Scott is goed in de hoofdrol, maar de verschillende ideeën in het scenario zijn wat rommelig uitgewerkt, waardoor de film als geheel teveel van de hak op de tak springt. Bij deze Oscar voor Chayefski valt dus een behoorlijk groot vraagteken te zetten.
The Horse's Mouth (1958) 3,5
12 juni 2018, 13:33 uur
Gulley Jimson [Alec Guinness] is kunstenaar die geen enkel middel schuwt om de waarde van zijn werk kunstmatig op te krikken. Hij heeft net een gevangenisstraf uitgezeten en hoopt de schilderijen die zijn vrouw zou bewaren voor een goede prijs te kunnen verkopen. Die blijkt echter een deal te hebben gemaakt waardoor hij zowel zijn schulden als zijn kunstwerken is kwijt geraakt. Het is nu aan de sluwe Gulley om ervoor te zorgen dat hij zijn carrière als schilder nieuw leven inblaast, maar daarvoor moet hij wel een klant vinden... en een plaats om zijn werk uit te voeren!
Alec Guinness is voortreffelijk in de hoofdrol in deze komedie die wat langzaam op gang komt en vooral in het eerste deel slechts bij vlagen grappig is. Het wordt beter wanneer Gulley zijn plannen voor een nieuw 'meesterwerk' tot uitvoering probeert te brengen, waarbij Kay Walsh scoort als Gulleys niet altijd even behulpzame handlanger. De finale en de epiloog zijn prima.
The Honeymoon Killers (1969) 4,0
11 juni 2018, 21:23 uur
Het lage budget geeft deze film een rauw realisme mee en scenarist/regisseur Leonard Kastle maakt daar optimaal gebruik van. Het verhaal speelt zich grotendeels af in kleine ruimtes, waarbij de acteurs in close-up en iets van onderen zijn gefilmd. Het verhoogt de beklemmende sfeer van deze misdaadthriller gebaseerd op ware feiten. De moorden vinden grotendeels buiten beeld plaats, waardoor die ene keer dat we er wél getuige van zijn des te schokkender is. Het is een scène die nog steeds indruk maakt en die je niet gauw zult vergeten, ook door het knappe spel van Mary Jane Higby als het slachtoffer in kwestie. Een kleine film die zijn cultstatus verdient. Martin Scorcese was aanvankelijk ook betrokken bij dit project, dat Francois Truffaut beschouwde als één van zijn favoriete films.
Home from the Hill (1960) 4,0
11 juni 2018, 21:16 uur
Prachtig gefilmd melodrama met ijzersterke Robert Mitchum als Wade Honnicut, een machtige, gerespecteerde man die echter vervreemd is van zijn vrouw Hannah [Eleanor Parker] en zijn zoon Theron [George Hamilton] door zijn buitenechtelijke relaties. Wanneer hij probeert de band met zijn zoon te verbeteren komt er veel verbittering naar boven, ook wat betreft een geheim rondom Rafe [George Peppard], Wades linkerhand. George Hamilton is qua uiterlijk weinig geloofwaardig als de zoon van Mitchum en Parker, maar het ensemblespel is sterk en er zijn veel goede momenten in deze film, die de doorbraak betekende voor de Hamilton en Peppard.
Hold That Ghost (1941) 3,0
10 juni 2018, 13:05 uur
De humor van Abbott en Castello was in de jaren'30 en '40 zeer populair, maar subtiel was en is het niet. Dit vehikel sluit wel perfect aan bij de persona's die de heren zich hadden aangemeten wat deze griezelkomedie een goed startpunt maakt voor degenen die niet bekend zijn met het werk van het tweetal. De constante bekkentrekkerij van Lou Costllo, alsmede zijn hysterische gekrijs (en tel maar eens het aantal keren dat hij tussen zijn tanden fluit) begonnen mij wel gauw te vervelen, maar Joan Davis zorgt voor een aantal grappige momenten als een 'actrice' met een bijzonder specialisme.
Holding the Man (2015) 3,0
10 juni 2018, 09:20 uur
Goed geacteerd romantisch drama gebaseerd op het autobiografische boek van Timothy Conigrave, hier sterk gespeeld door Ryan Corr. Het beschrijft de ups en downs in Timothy's homoseksuele relatie met John Caleo [Craig Stott], waarbij onbegrip van familie het eerste obstakel blijkt te zijn. Het acteerwerk is prima en technisch zit deze film goed in elkaar, maar het scenario kent nauwelijks verrassingen waardoor het al snel vrij voorspelbaar wordt. Het heeft daardoor weliswaar niet de emotionele impact die de makers voor ogen hadden, maar het is zonder twijfel een goed gemaakte, competent geacteerde film.
Hoffman (1970) 2,5
9 juni 2018, 19:48 uur
De meningen zijn verdeeld over deze film die moeilijk te kwalificeren is. Peter Sellers speelt de titelrol. Hoffman gebruikt geheime informatie over de dubieuze praktijken van de verloofde van zijn secretaresse (Sinéad Cusack) om haar te dwingen een aantal dagen bij hem in te trekken en huis, haard en bed te delen. Het samenspel van beide hoofdrolspelers is mede oorzaak van de verwarring: komiek Sellers speelt zijn rol serieus maar Cusack wekt soms de indruk in een sekskomedie te zijn beland. Natuurlijk is het basisgegeven an sich al wat aan de zonderlinge kant, maar na een stroef begin komt het toch redelijk tot leven. Dit blijft hoe dan ook een vreemde eend in de bijt.
History Is Made at Night (1937) 3,5
9 juni 2018, 19:40 uur
Laat het maar aan Frank Borzage over om deze romantische komedie in goede banen te leiden. De regisseur weet bovendien sterke vertolkingen te krijgen uit hoofdrolspelers Charles Boyer en Jean Arthur en Leo Carrillo is vaak erg grappig als de beroemde chef-kok Cesar die een trouwe vriend wordt van het tweetal. Het is allemaal best vermakelijk, maar het plot is soms wat moeilijk te volgen en de uiterst melodramatische, zonderlinge finale lijkt wel uit een andere film te komen (gebaseerd op een waargebeurd incident uit 1912).
Ubiquity (2018) 2,0
8 juni 2018, 16:24 uur
Teleurstellend oppervlakkige documentaire over een onderbelicht en uiterst relevant onderwerp. besteedt meer dan een uur aan het eindeloos herhalen van de symptomen van mensen die last hebben van EHS [Electro HyperSensitivity] en daardoor niet meer kunnen leven in een wereld waarin iedereen overal en altijd digitaal met elkaar verbonden moet kunnen zijn. EHS is (nog?) niet erkend als een ziekte en daarom zou je verwachten dat Bregtje van der Haak meer tijd had besteed aan de wetenschappelijke achtergrond van EHS en het directe verband met de globale digitalisering. Pas in het laatste kwart is er aandacht voor de politieke acties van EHS-patiënten, maar net wanneer deze documentaire eindelijk interessant dreigt te worden, geeft Van der Haak er de brui aan. Een uiterst frustrerend document...
The Bookshop (2017) 4,5
Alternatieve titel: La Librería, 7 juni 2018, 13:18 uur
15 Jaar nadat haar echtgenote sneuvelde op het slagveld van WOII, maakt boekenwurm Florence Green [Emily Mortimer] haar droom waar wanneer ze The Old House in Harborough koopt en een boekenwinkeltje opent. Al snel heeft ze een ongemakkelijke ontmoeting met Violet Gamart [Patricia Clarkson], een welgestelde en zeer invloedrijke vrouw die Florence direct laat weten dat zij graag de boekwinkel zou willen ombouwen tot een Centrum voor de Kunsten. Florence laat zich echter niet uit het veld slaan en daarmee wekt ze de aandacht van Edmund Brundish [Bill Nighy], een rijke man over wie allerlei verhalen de ronde doen en die zich zelden in het openbaar vertoont. Edmund en Florence blijken in ieder geval één ding gemeen te hebben: hun passie voor literatuur.
Regisseur Isabel Coixet bewerkte de bestseller van Penelope Fitzgerald tot een vrij eenvoudig verhaal. Ze neemt de tijd om de karakters neer te zetten en de prachtige locaties en liefdevolle cinematografie van Jean-Claude Larrieu zorgen er ook voor dat je geleidelijk wordt meegesleept in de intrige. Mortimers vertolking is soms een tikje gemanierd, maar het acteerwerk is over het algemeen uitstekend. Honor Kneafsey maakt indruk als Florences jonge assistente en Bill Nighy en Patricia Clarkson zijn niets minder dan subliem. De ontmoeting van Florence en Edmund op een klein strand is een masterclass in acteren en regie, evenals de onvermijdelijke confrontatie tussen Edmund en Violet. En voor wie het boek niet gelezen heeft is er een slimme en bevredigende twist aan het eind.
Jurassic World: Fallen Kingdom (2018) 2,5
6 juni 2018, 17:39 uur
Het plot van deze vrij stompzinnige 5e film uit de Jurassic Park-franchise is een gatenkaas en de karakters (inclusief een stoere wetenschapper en een angsthaas) zijn wandelende clichés. Met het verstand op nul valt het wellicht allemaal nog wel te overzien en compenseren de vele - en uitstekende gemaakte - actiescènes het prutswerk dat moet doorgaan voor een scenario. Het verhaal betreft een evacuatie van een groot aantal dinosauriërs naar een reservaat van een miljardair [James Cromwell] op het vaste land vanwege een naderende vulkaanuitbarsting. Bryce Dallas Howard en Chris Pratt keren terug als de wetenschappers die alles in goede banen moeten leiden, maar onderdeel blijken te zijn van een duivels complot en Jeff Goldblum mag nog wat ecologische boodschappen aan ons verkopen. Dat zal niet meevallen na twee uur hersenloos vermaak.
November (2017) 1,5
5 juni 2018, 19:15 uur
Een niet al te snuggere boer krijgt advies om een 'liefdesgerecht' te maken van zweet, ossenhaar en uitwerpselen... en hij volgt het advies nog op ook! In Estland rolt men wellicht over de grond van het lachen bij dit soort scènes, maar ik kon alleen maar meewarig m'n hoofd schudden en me bijna hardop afvragen waar het allemaal op slaat. Ik vermoed dat er meer pogingen tot humor zijn dan ik heb kunnen ontwaren, maar grappig is dit allerminst. Het rommelige verhaal betreft de bewoners van een armoedige boerengemeenschap in vroeger tijden, die deals maken met de duivel en in ruil daarvoor een 'Kratt' krijgen waarmee hun diepste verlangens worden verwezenlijkt. Prachtig gefilmd en de openingsscène is fenomenaal, maar mede door een keur aan onsympathieke en slecht uitgewerkte karakters, alsmede door de abrupte verandering van toon, wordt het eerst verwarrend en uiteindelijk ronduit afstotelijk. Komt wel in aanmerking voor de titel 'meest bizarre verkrachtingsscène ooit', maar dat is zeker geen aanbeveling...
Entebbe (2018) 1,0
Alternatieve titel: 7 Days in Entebbe, 4 juni 2018, 17:18 uur
Het is ironisch dat één van de beruchtste kapingen uit de geschiedenis tot een film die zo vlak en saai is als deze. Het scenario van Gregory Burke is de grootste boosdoener, want het marginaliseert de sleutelrol van de Ugandese president Idi Amin die in Raid on Entebbe (1977) ijzersterk werd vertolkt door Yaphet Kotto en richt zich vooral op de gijzelnemers en de Israëlische politici. Rosamunde Pike en Daniel Brühl spelen de Duitse terroristen, leden van de beruchte Baader-Meinhof Groep, als idealisten die zichzelf te diep in de nesten hebben gewerkt. De eindeloze vergaderingen en telefoongesprekken van de Israëlische hoogwaardigheidsbekleders halen het tempo nog meer naar beneden en regisseur José Padilha verzuimt het gevoel van een race tegen de klok - wat de besluitvorming over een eventuele reddingsactie zeker was - over te brengen. Wie dan nog hoopt op een enerverende finale heeft het mis, want de ontknoping is sneller voorbij dan de nutteloze expressieve dans tijdens de ondertiteling. Dit is vleesch noch visch en dus niet te pruimen.
Lean on Pete (2017) 2,0
2 juni 2018, 17:49 uur
Wanneer zijn vader [Travis Fimmel] ernstig gewond raakt na een handgemeen, is het aan Charley [Charlie Plummer] om te zorgen voor een inkomen. Hij vindt een baan als hulpje van Del [Steve Buscemi], een paardentrainer die zijn paarden ziet en behandeld als koopwaar en ze zonder pardon naar de slacht stuurt als ze niets meer waard zijn. Charley raakt gehecht aan Lean On Pete, één van de renpaarden die aan het eind van zijn carrière lijkt te zijn.
Het is moeilijk sympathie op te brengen voor Charley, die zich vooral opstelt als een opportunist en een profiteur en wiens 'vriendschap' met het paard uit de titel zeer eenzijdig is. Van enige chemie tussen paard en hoofdrolspeler valt helemaal niets te merken! Het scenario van regisseur Andrew Haigh verwacht blijkbaar dat Charley's moeilijke jeugd genoeg reden is om onze sympathie op te wekken en het bevat ook enkele weinig geloofwaardige momenten. Plummers ééntonige vertolking helpt ook niet. Alleen Steve Buscemi blaast de film leven in, maar verder is dit weinig verheffend.
Only the Brave (2017) 3,0
2 juni 2018, 17:42 uur
Op papier is dit een dertien-in-een-dozijn-ware-woensdagavondfilm die Amerikaanse TV-zenders aan de lopende band produceerden in de jaren '90. De opgeklopte romantiek in deze lofzang op een team van elite-brandweerlui uit Arizona dat zich inzet om bosbranden te bestrijden, is één van de vele clichés die de middelmatigheid van het script onderstrepen. Bijzonder spannend of spectaculair is het ook niet echt, maar het is de ijzersterke en voorbeeldig spelende cast die de film weten te redden van de middelmaat. Miles Teller (als een junkie die besluit zijn leven te beteren wanneer hij vader is geworden) en Josh Brolin (als de ervaren leider van het brandweerteam) zijn de centrale personages in deze film en zijn krijgen uitstekende steun van Jeff Bridges, die ook qua uiterlijk overtuigd als Brolins broer) en Jennifer Connolly als Brolins ongeruste echtgenote, maar het materiaal doet geen recht aan het talent dat zij hier tentoonspreiden.
Shark: Rosso nell'Oceano (1984) 0,5
Alternatieve titel: Monster Shark, 2 juni 2018, 10:43 uur
Een goede reden om deze film te zien is:
A de stijlvolle manier waarop de romantische scènes zijn gefilmd;
B het meeslepende verhaal;
C de grote hoeveelheid enerverende actiescènes;
D de kwaliteit van de innovatieve special effects;
E Niet van toepassing
Gorgo (1961) 2,5
1 juni 2018, 17:18 uur
stem geplaatst
Amadeus (1984) 4,5
1 juni 2018, 08:18 uur
stem gewijzigd, oorspronkelijke stem was 4,0 sterren