Leuke misdaad prent met wederom een zeer fijn acterende Ben Affleck. De film speelt zich in af in een tijd waar ik me vaak wat meer in wil verdiepen, en ik best interessant vind ondanks dat er niet héél veel gebeurd. De film is leuk, de acteerwerken zijn prima en de film raast leuk door, he is soms allemaal wat cliché maar toch een prima zit voor de zondagavond.
Ontzettend saaie prent was dit zeg. Ik had nogal de verwachtingen voor deze film, oogde best leuk maar heb me stierlijk verveeld. Er werd een apart sfeertje gecreeërd door de kids, en het neigde allemaal erg na het succes van Stranger Things. Ik ben echt niet te spreken over deze film, de monster zag er nog wel leuk uit, maar dat was eigenlijk ook het enige beetje spanning wat te film te bieden had, de rest was slappe hap en vooral erg saai.
Alternatieve titel: Bullhead, 19 mei 2019, 21:06 uur
Toch nog een best vermakelijke film. Deze Belgische misdaad film was vrij moeizaam in te vallen, het onderwerp vond ik namelijk helemaal niet interessant dus het was even wennen maar al gauw kwam de film rauw op je dak en laten ze zich zeker niet kennen waardoor het uitzitten steeds makkelijker werd. Het had constante vraagtekens om zich heen, en de flashbacks wouden je iets duidelijk maken. Als je het eenmaal snapte en je er eenmaal in zat knalde de film goed door, werd het interessanter en leefde je steeds vaker mee. Jacky was ook een behoorlijke beer, maar echt misdaad mistte ik nog wel een beetje. Het ging in mijn ogen meer over de moeilijkheden waar Jacky mee leefde, en misdaad hing er een beetje omheen.
Alternatieve titel: In Order of Disappearance, 16 mei 2019, 23:59 uur
Vrij standaard Neeson film. En ook een film die ik eigenlijk wel een beetje van hem verwacht had, gezien de genres. Iets waar hij echt goed in is en het nog steeds leuk weet te brengen, maar we hebben het langzamerhand ook wel een keer gezien. De film is vrij vlot en houd zich zeker niet in, Neeson gaat als een stoomtrein door de film heen en we beginnen al vrij vroeg met de actie waarvan ik toch dacht: “hoe redden ze zich zo door de film heen”. Ja, prima vermaakt maar meer ook niet. Vrij standaard Neeson prent, en we kennen er meer in deze setting van hem: kijkend naar Taken ?.
Leuke biografie maar toch anders dan ik had verwacht, en had gehoopt. In deze film volgen we de jacht die gehouden werd op de fanatieke nazi ‘Adolf Eichmann’ die ten einde van de tweede wereld oorlog gevlucht is richting ‘Argentinië’ waar hij dacht veilig te zijn om daar rustig een leven te leiden met zijn vrouw en kinderen. Echter zijn de Israeliërs erg fanatiek om deze man op te sporen en te berechten en dat was te zien in deze film. Leuk om te volgen en voor de ontwetenden was het best informatief maar mij deed het allemaal maar weinig. Had toch wat meer verwacht over de acties die Eichmann verrichtte en daar schoot de film voor mij wat te kort. Het was een prima zit, dat geef ik toe, en de film is ook makkelijk uit te kijken maar het was allemaal gewoon vrij makkelijk zo.
Eigenlijk toch echt met de reden omdat het nu vier en vijf mei is heb ik deze oorlogs film maar eens aangezet. Kwam hem al een langere tijd tegen en als persoon die erg geinteresseerd is in de tweede wereldoorlog, dan wel op musea gebied als film gebied kon deze film natuurlijk niet achter blijven in mijn collectie. Ik heb hem vaak links laten liggen, puur om het feit dat de film me op het eerste gezicht niet aantrok: een pianist in hartje oorlog, ik had natuurlijk totaal geen zin om twee en aan half uur naar iemand te kijken die piano speelt. Toen ik de film echter startte bleek alles minder waar dan ik dacht, de film laat een tal aan gruwel beelden zien, geschoten in de slechte naam van de Duitsers maar ook in de slechte naam van het verzet. De film brengt rillingen over je lichaam met een paar harde scenes, alleen toch wist Polanski net het puntje op de i iets verkeerd te plaatsen, waardoor het net niet de voldoening gaf die de films uit mijn top tien bijvoorbeeld wel hebben gegeven. De filmt duurt voor mijn gevoel nét iets te lang waardoor we soms blijven steken in bepaalde scenes die allang afgesloten mochten zijn, en na een tijdje valt de film niet echt meer op: het word alsmaar rustiger, en ook dat laat de film merken door soms wat slapper over te komen.
En dan toch wel alle lof naar Adrien Brody, die hier de film wel echt op de schouders neemt en er mee weg weet te lopen door een ijzersterke rol als de Joodse Wladyslaw Szpilman. Een waargebeurd verhaal met een bittere smaak, je moet het maar kunnen dat hebben we vaker gezien in oorlog films, en Adrien doet het. Ook de rest van de cast deed het leuk maar ik vond er verder niet echt iemand uit springen.
Zoals ik al zei vertolkt de film het waargebeurde verhaal achter de Poolse componist Wladyslaw Szpilman. Hij is van joodse afkomst en woont samen met zijn familie in Warschau als de oorlog uitbreekt. Hij komt dan samen met zijn familie in de Getto te wonen. De getto van Warschau ook wel genoemd: een gesloten gebied waar alle joodse mensen in werden geplaatst tijdens de holocaust. Opgericht door Hans Frank, gouverneur-generaal van Polen, die hier de vreselijkste dingen liet gebeuren. Een grote naam dus. Het mooie is dat de opstand die hier plaats vond één van de eerste opstanden was in nazi-Duitsland. De heftige gebeurtenis die ook in deze film te zien was.
En dan zijn het toch wel de heftige beelden die voor mij de film afmaakten. Ik neem maar een scene uit velen waar de nazi’s maar eens geen lieverdjes blijken en een appartement uitzoeken waar ze even iedereen wakker maken en naar buiten halen. Een man in een rolstoel kon niet opstaan, wat me duidelijk lijkt alleen daar dachten ze iets anders over, rolden de man naar het balkon en gooide hem over de rand heen. Vervolgens moesten de mensen het pand verlaten en rennen waarna er op hun geschoten werd, de Duitsers gingen al lachend weer terug in de auto waarna ze nog even over de lijken heen crossen, eentje over het hoofd die je zelfs nog ziet bewegen. Het was allemaal leedvermaak voor sommige Duitsers en het oogde maar wat realistisch.
En dat laatste is zeker de grootste kracht van deze hele film, het realisme die er aan verbonden zat. Maar je werd ook ontroerd of je was echt even onder de indruk over het feit hoe de Duitsers met de joodse mensen om gingen, vooral het te kakken zetten, het vernederen en martelen stond hoog op het lijstje. De film is indrukwekkend, krachtig en erg bijzonder om eens te zien, voor een ‘liefhebber’ toch een ware must om eens gezien te hebben!
Alternatieve titel: 'n Te Gekke Nacht, 4 mei 2019, 21:51 uur
Een dubbel gevoel kreeg ik bij deze film, en ook niet zo’n klein beetje ook. De film begint leuk, maar al gauw kon ik merken dat de klik tussen mij en Jeff Goldblum ver te zoeken is. De man komt oninteressant over, en daardoor was de zit soms erg lang. En dat laatste viel me vaker tegen, die film had een stuk korter gemogen maar we krijgen constant best wat onzin om onze oren geslingerd.
Opzich een vrij makkelijke film, die nergens ook maar spannend wist te worden. Een kat en muis spel, hier en daar wat actie en wat droge humor, maar dat humor kon ik vaak ver zoeken. Nee, ik was zeker niet onder de indruk van deze film, viel me nog behoorlijk tegen.
Pfoe, dit was een zware zit. Het is niet dat de film ontzettend slecht was maar niks drong door. De humor is zo erg gestaged en slecht dat de film nergens grappig word, na elk ‘grappige’ poging valt de film toch in een bepaalde dal waar hij moeilijk uit weet te komen. Het verhaal is vrij standaard, en nergens word het bijzonder. Toch een best zwakke film, die er zo leuk uit zag.