Een thriller die werkelijk nergens spannend wordt, hoe krijg je 't voor mekaar? Die vent is niet eng, dat gekke wijf is niet eng. Regisseur heeft wel goed naar Basic Instinct gekeken. Nou ja, goed.. het lijkt er in de verste verte nog niet op. Qua spanning dan, of erotiek. Heel veel blauw. Dreigende muziek. Groot huis. Inspiratieloos Virginia Andrews-achtig verhaaltje waar kraak noch smaak aan zit. Een kleuter van 3 had dit nog wel kunnen verzinnen. Beter zelfs. De politie-auto die aan het einde aan komt tuffen: 'Hey guys, you need some help?' Ja, nu is het verhaal al afgelopen. Typisch politie, altijd te laat.
Nee, Ik kan mijn tijd wel ergens anders aan besteden.
Eurovision Song Contest: The Story of Fire Saga (2020) 3,5
29 juni 2020, 09:30 uur
Op een paar momenten na niet mijn humor of gewoon niet grappig, ik denk het laatste. Als zelfs Graham Norton die zichzelf speelt niet grappig is.. Raar trouwens dat hier nog nooit een film over is gemaakt. En het zijn natuurlijk weer de Amerikanen die met de eer strijken. Sacha Baron Cohen had jaren geleden al plannen voor een film over het songfestival, maar dat is helaas nooit van de grond gekomen. Cohen is meer van het in de zeik nemen en ik denk dat dat beter werkt dan zo'n soft Amerikaans romcom verhaaltje. Het hoge feelgood gehalte werkte voor mij overigens wel. Die puntentelling haha... 12 punten van IJsland voor The Netherlands, ach wat leuk... Echt scherp wordt het ook nergens, behalve dan die gladjakker uit Rusland. Rusland die een homo-act stuurt met een.. ahum, 'heteroseksuele' zanger. Ik dacht dat ze het daarbij zouden laten, dat zijn geaardheid onuitgesproken zou blijven, dat zou wel heel flauw wezen, maar toen kwam McAdams gelukkig opeens met: 'Are you gay?' Haha..
Voor een film over een liedjeswedstrijd valt er muzikaal gezien niet echt heel veel te beleven. De helft is gewoon reguliere muziek: Happy van Pharrell Williams, Believe van Cher, Ray of Light van Madonna.. 'Volcano Man' is inderdaad zo'n typisch songefestivalnummer dat goed blijft hangen, ik had ook verwacht dat die het zou worden eigenlijk. Maar het uiteindelijke nummer was ook zeker niet slecht. Zo'n nummer kan trouwens met gemak een songfestival winnen.
En Rachel McAdams, absoluut een van mijn favoriete actrices: Mean Girls, Midnight in Paris, Passion.. Heel puur altijd en niet zo van: kijk mij 's geweldig acteren.
Hier en daar lees ik dat de special effects niet al te best zijn, maar die vind ik juist adembenemend. Toen ik deze film voor de eerste keer zag zat ik echt met open mond te kijken naar de vliegscènes die me deden denken aan mijn eigen vliegdromen. Iedereen droomt wel eens dat ie kan vliegen, maar de wijze waarop er in dromen gevlogen wordt is voor ieder persoon weer verschillend. De een zet zich klapwiekend af vanaf de grond en schiet dan in een loodrechte lijn omhoog als een raket, de ander neemt eerst nog een aanloopje om vervolgens als een vliegtuig op te stijgen. Zweven, glijden, vliegen... Ook de hoogte kan verschillen, waar de een hoog boven de stad vliegt als een soort Superman, blijft de ander wat lager bij de grond of springt van dak tot dak als een lenige kat. Voor Freud had zo'n vliegdroom een seksuele betekenis en stond het voor een seksueel verlangen. Volgens Jung echter had zo'n droom eerder de betekenis van vrijheid en ontsnapping aan de regels en eisen van de gewone wereld.
Crouching Tiger, Hidden Dragon is een episch Chinees sprookje en zou je kunnen betitelen als 'feministisch', in die zin dat het verhaal draait om een jongedame die zich wil loswrikken uit het keurslijf en het voor haar uitgestippelde leventje inruilt voor het grote avontuur. Als ze verkleed als jongen een herberg bezoekt wordt haar aanwezigheid niet op prijs gesteld en breekt er al snel een gevecht uit waarbij ze praktisch alle aanwezige mannen aan haar zwaard spietst. De gevechten zijn schitterend gechoreografeerd met grappige elementen erin en veel stripachtige kreten als Oeh!, Argh!, Ieejaj! en het zijn vooral vrouwen die vechten. Ook de slechterik is een vrouw: de geheimzinnige Jade Vos, door iedereen gevreesd en berucht om haar dodelijke gifpijltjes. Geweldige rol van Cheng Pei-pei.
Alternatieve titel: Mother, 23 juni 2020, 21:48 uur
Mooie, bijzondere film. Thriller, drama en komedie in één. Over de onvoorwaardelijke (zeg maar obsessieve) liefde van een moeder voor haar kind en de zoon die daar handig gebruik van maakt. Prachtig, invoelbaar acteerwerk van Hye-ja Kim. Maar ook goed spel van de zoon, Bin Won, die op mij eerder overkomt als een verwend kind; zijn stiekeme blikken, de al dan niet gespeelde onschuld, de woedeaanvallen als hij voor idioot wordt uitgemaakt of als zijn moeder iets zegt wat hem niet zint. Sterke soundtrack, divers ook; het ene moment Hitchcock-achtig met de snerpende violen, het andere moment melancholisch met een trompet of gitaarmuziek. Fijn, rustig camerawerk. Fraaie plaatjes van zowel stad als natuur.
Zo halverwege de tweede helft verandert er iets in de moeder, alsof ze haar zoon niet meer op een voetstuk wil zetten en de dwangmatige liefde voor hem langzaam afbrokkelt. Ontroerende scène als ze in de bus zit en naar buiten staart naar een eenzaam boompje langs de kant van de weg. Wat ik tamelijk luguber vond is het moment dat de zoon zijn moeder doodserieus vertelt wat volgens hem de reden is van de modus operandi van de moordenaar, brr...
Het einde is echt briljant; de moeder die zich met een van haar accupunctuurnaalden prikt en vervolgens gaat meedansen met de andere vrouwen. Als een soort overwinning op het patriarchaat. Althans, zo is mijn interpretatie van deze film.
Opnieuw gekeken afgelopen zaterdag en ik zag nu eigenlijk pas dat ie helemaal niet zo slecht is. De film ziet er visueel gezien mooi uit; de oude fabriek, de groezelige arbeidershuisjes, de spookachtige mistnevels in het bos. Oss heeft wel de naam natuurlijk. Toen al, maar nu nog. Ook het West-Brabantse St. Willebrord heeft min of meer zo'n zelfde reputatie, al wordt Willebrord ook gezien als een wielerdorp. Het Brabants is niet heel goed, maar echt storen deed het me niet, ik heb het erger gehoord.
Theo Maassen als corrupte politieagent Van Schijndel, heeft precies de goeie kop daarvoor haha.. Het is bij Theo Maassen altijd één van de twee: of hij speelt een zachtgekookt ei (Minoes, Het Geheim) of een stiekeme schurk (Zwartboek, TBS).
Wie denkt een film te zullen zien over de geschiedenis van de Bende van Oss, die overigens een periode bestrijkt van bijna een halve eeuw, komt toch enigszins bedrogen uit. Dat verhaal speelt zich meer af op de achtergrond. Hier gaat het over caféhoudster Johanna van Heesch (Sylvia Hoeks) die van haar gewelddadige man af wil die ze met behulp van boekhouder en consigliere van de bende Harry den Brock (Frank Lammers) laat liquideren, met alle gevolgen van dien.
Als geheel komt het niet echt Brabants op mij over, het is eerder een Brabant gezien door de ogen van een Hollander, hoewel de regisseur wel een Brabander is gek genoeg.
Weer een beetje van hetzelfde allemaal, wat ik overigens niet negatief bedoel. De snelwegachtervolging ziet er weer puik uit. Toch zie ik, zeventien jaar na het derde deel en bijna dertig jaar na deel twee, weinig ontwikkeling in de special effects. Op de scène in het vrachtvliegtuig na dan. Het gaat vooral veel sneller allemaal. Sneller, maar niet per se beter. Mijn trage 80's brein kan die snelheid niet aan.
Ook voor Linda Hamilton is de tijd niet stil blijven staan. De stoere Sarah Connor die ze in Judgment Day nog was is hier eerder lachwekkend, hoewel je daar snel aan went. En ook Schwarzenegger is duidelijk de jongste niet meer, maar die is eerder grappig als verkoper van gordijnstoffen en vader van een burgerlijk gezinnetje. Een terminator die zijn benen over elkaar slaat haha... Cool kapsel ook, raar trouwens dat terminators hun haar laten knippen, of had hij die coupe al toen hij gemaakt werd? Maar ergens heeft het ook wel iets, een paar van die oudjes erbij.
Wat ik wel ongeloofwaardig vind is dat er altijd maar één terminator gestuurd wordt en niet meteen een heel leger, dat zet toch meer zoden aan de dijk lijkt me. De bad terminator is natuurlijk weer een stuk geavanceerder dan alle vorige versies; kan zich in tweeën splitsen en springt van hot naar her als een soortement Spiderman. Ik persoonlijk vind dat er belachelijk uitzien.
Alternatieve titel: Maleficent 2, 5 juni 2020, 17:45 uur
Visueel overdonderde het me totaal niet. Op veel momenten veel te donker. Als de camera over het koninkrijk heen vliegt maakt die nog even een draai in de lucht. Waar dat nou goed voor was? Het kasteel heeft eerder weg van een schaalmodel dat nog niet helemaal af is. In CGI oogt vooral de natuur grijzig en kleurloos, afgezien van de kleur rood. De natuur oogt eigenlijk alleen mooi als die ook echt is en niet digitaal; bijvoorbeeld op het moment aan het begin van de film als Maleficent aan de rand van het bos staat om de rivier over te steken. Dan betreft het een echt stukje natuur en oogt dat mijns inziens veel fraaier.
Angelina Jolie als de Mistress of Evil doet mij vrij weinig. Wat ik dan wel leuk aan haar vind is dat ze zo weinig opheeft met mensen en bijvoorbeeld niet weet hoe ze een simpel 'small talk' gesprekje moet voeren. Had die antisociale kant van haar dan wat beter uitgewerkt en wat vaker terug laten komen.
Gelukkig geeft Pfeiffer wat meer tegengas. Het is jammer dat er weinig scènes zijn tussen Pfeiffer en Jolie, dat had ongetwijfeld voor meer vuurwerk gezorgd. Als koningin Ingrith (Pfeiffer) in de ondergrondse vertrekken van haar kasteel bezig is met een geheim chemisch wapen heeft dat wel veel overeenkomsten met Cersei Lannister in Game of Thrones.
Het is me allemaal teveel van het goede. Er wordt een blik fantasiewezens opengetrokken waar je niet goed van wordt: kabouters, trollen, elfjes, hybride wezens, mensen in dierengedaantes... Het complete sprookjesbos van de Efteling is uitgelopen om hieraan mee te werken. Het is allemaal zo veel en zo overdadig dat je je fantasie niet meer hoeft te gebruiken, dat doet de film wel voor jou. En dat is nu precies mijn probleem met deze moderne onzin. Alles moet steeds sneller, gekker, grootser, idioter en fantastischer. En er mag vooral geen stilte vallen.
Imelda Staunton speelt letterlijk en figuurlijk zo'n klein rolletje dat ik er eigenlijk niks zinnigs over kan zeggen. Afijn, net iets beter dan deel 1, dankzij Michelle Pfeiffer dus.