En zo maar uit het niets duikt er een film op die voor mij gaat mee dingen om de titel film van het jaar. Een in en in triest drama over een vrouw die verwaarloost word door haar gezin en totaal onzichtbaar voor haar omgeving door het leven gaat. Denk het begin van Hereditary en Midsommar (zonder alle bovennatuurlijke en surrealistische elementen) en je weet een beetje hoe somber deze film op momenten kan worden.
De grootste reden dat deze film er bij mij zo inhakt is het acteerwerk van Azura Skye, die gedurende de film haar grip op het leven en de realiteit steeds verder uit haar handen voelt glippen. Je kan de aftakeling die zij ondergaat bijna letterlijk door het scherm heen voelen. Het is een acteerprestatie die zich moeiteloos kan meten met de prestatie van Joaquin Phoenix vorig jaar in The Joker. Het verschil is dat waar het in The Joker tegen het theatrale aanleunt het hier allemaal veel ingetogener en subtieler is. Het is dan ook jammer dat deze film door het grote publiek waarschijnlijk niet ontdekt gaat worden en daardoor te weinig buzz zal creëren om te kunnen meedingen om de grote prijzen. Want als het aan mij had gelegen hadden ze dat Oscarbeeldje per direct naar Skye op mogen sturen.
Ik zag op metacritic een review voorbij komen waarin de film werd omschreven als “one of the most depressing horror movies i’ve ever seen” en ik sluit me hier bij aan. Want alhoewel de film enkel gelabeld is als drama is een film die menselijk leed op zo’n rauwe, realistische manier weet vast te leggen wat mij betreft enger dan de gruwelijkste horrorfilm.