Logboek
Via deze pagina blijf je op de hoogte van recente stemmen, meningen en recensies van baspls.
Standaard zie je de activiteiten in de huidige en vorige maand. Je kunt ook voor een van de volgende perioden kiezen:
januari 2023, februari 2023, maart 2023, april 2023, mei 2023, juni 2023, juli 2023, augustus 2023, september 2023, oktober 2023, november 2023, december 2023, januari 2024, februari 2024, maart 2024
Selecteer maand & jaar
Raising Cain (1992) 3,5
26 november 2016, 22:12 uur
Brian De Palma blijft een van mijn favoriete regisseurs. Hij kan van die heerlijke Hitchcockiaanse thrillers maken en heeft altijd een uitstekende visuele handtekening in al zijn films.
Raising Cain begint als een vrij standaard overspel-drama maar loopt uiteindelijk uit in een bloedstollende thriller over meervoudige persoonlijkheden waarin alles kan gebeuren. Briljant gespeeld door John Lithgow, die wel 5 verschillende identiteiten moest vertolken. Niet zo goed als Jeremy Irons in Dead Ringers, maar het komt in de buurt. Verder waren Lolita Davidovich en Steven Bauer ook wel aardig.
Ik heb de gloednieuwe Director's Cut gezien die door de Nederlander Peet Gelderblom is ge-edit. De originele versie is in chronologische volgorde ge-edit, De Palma had hier later heel erg spijt van. De Director's Cut is dan ook ge-edit in de volgorde van De Palma's originele script. In de originele versie beginnen we met het verhaal van Carter/Cain en komt het verhaal van Jenny daarna gek over. In de Recut beginnen we met het verhaal van Jenny (a la Psycho/Dressed to Kill) en komt Cater's ware aard als een totale verassing. Hoewel ik de originele versie nooit heb gezien durf ik gerust te stellen dat de Director's Cut vele male beter is.
In Raising Cain citeert De Palma zowaar mijn andere favoriete regisseur Dario Argento. Net zoals in de Giallo gebruikelijk is draagt Lithgow zwarte leren handschoenen en een lange regenjas. En dan is er natuurlijk dat magistrale allerlaatste shot van de film, een citaat uit Dario Argento's Tenebre. Ook was het zinken van de auto een leuke knipoog naar Psycho.
Raising Cain is weer zo'n heerlijk onvoorspelbare De Palma-film. Je kunt met geen mogelijkheid voorspellen wat er de volgende scène gaat gebeuren. Dat is nu net zo heerlijk van de films van De Palma. Waarschijnlijk is die onvoorspelbaarheid ook meteen de reden waarom Raising Cain bij de massa uit de gratie valt, veel mensen klagen namelijk wel over voorspelbaarheid bij films, maar eigenlijk willen ze helemaal geen écht onvoorspelbare film. Voor een Thriller had Raising Cain zelfs een aantal bijzonder sterke schrikmomenten, de doden blijven niet altijd dood.
De film heeft zijn problemen. Het plot had beter uitgewerkt kunnen worden, zo had er meer gedaan kunnen worden met Carter/Cain's achtergrond. Voor De Palma's doen waren de opnames niet heel bijzonder, op enkele zeer mooie shots - zoals het 4 minuten durende steadycam-shot en het Tenebre-shot - na dan. Toch is het een bijzonder spannende kijkervaring en bevat Raising Cain voldoende elementen om het tot een pareltje te maken. Pino Donaggio's soundtrack is ook bijzonder mooi.
Indagine Su un Cittadino Al di Sopra di Ogni Sospetto (1970) 3,5
Alternatieve titel: Investigation of a Citizen above Suspicion, 26 november 2016, 20:35 uur
Investigation of a Citizen Above Suspicion is een Italiaanse Misdaad-Thriller uit het Giallo tijdperk. Hoewel de film een aantal knipogen aan de Giallo bevat (het gele pulpromannetje bijvoorbeeld), is het zeer zeker geen Giallo. Het had bij vlagen zelfs wat Orwelliaans, zeker met al die spionage en politieke gevangenen.
De film verteld het verhaal van een politie-inspecteur die zijn maîtresse vermoord en opzettelijk sporen achter laat. Gian Maria Volontè en Florinda Bolkan speelde hun rollen goed. Volontè leek haast wel op Mussolini tijdens de toespraken met dat geschreeuw.
Ik had een zeer mooie 4K-restauratie van de film weten te bemachtigen. De film is op een aparte en typisch Italiaanse manier geschoten. De vele Point-of-view-shots doen nog enigszins aan de Giallo denken. Ook goede muziek van Ennio Morricone en Bruno Nicolai, alleen mischien net wat te Western-achtig.
Interessante film over de onaantastbaarheid van positiebekleders met een fijn Italiaans sfeertje.
The Dark Knight (2008) 4,0
26 november 2016, 13:59 uur
"Some men just want to watch the world burn."
Deze film van Christoper Nolan nu al voor de zoveelste keer gezien en hij blijft ongelovelijk sterk. The Dark Knight is eigenlijk de enige superhelden/actie-film die ik echt goed vind en dat komt omdat het eigenlijk geen superheldenfilm is. Het is een donkere Misdaad-film vol met actie en een hoofdpersoon met hi-tech uitrusting, die toevallig op een stripboek is gebaseerd.
Batman en Gordon nemen het op tegen de maffia en de Joker, een gestoorde moordenaar die tot alles in staat is. Ze worden ook geholpen door de jonge idealist Harvey Dent, die tot Waynes ongenoegen een relatie heeft met Rachel. De situatie in Gotham is erger dan ooit.
Nolan en ik hebben het beiden niet zo met CGI, vandaar dat ik de actiescènes in zijn film zo ongelovelijk goed vind. In plaats van die standaard visual effects krijgen we zeer spectaculaire stunts voorgeschoteld. Gewoon een vrachtwagen over de kop laten gaan, moet kunnen met zo'n budget. Ook achter de camera doet Nolan het goed. The Dark Knight is een cinematisch meesterwerkje met een aantal mooie shots.
Mensen hebben het er altijd over dat Quentin Tarantino zulke goede dialogen schrijft, maar eigenlijk is dat allemaal dom gezwets over koetjes en kalfjes. Christopher Nolan is pas echt goed in sterkr dialogen. The Dark Knight alleen al zit vol van de quotes en geniale verbanden tussen dialogen en achterliggende meningen van de film.
Je ziet het niet vaak, een actie-film met goede inhoud. James Cameron kan het, Tony Scott kan het en Christoper Nolan ook. The Dark Knight wordt vooral gekenmerkt door morele vraagstukken die in de film zijn verwerkt. Als iemand een ziekenhuis opblaast tenzij jij één man vermoord, zou je dat dan doen? Als twee boten de keuze krijgen om de ander te laten ontploffen en zelf geen gevaar te lopen, zou je dat dan doen? Daarnaast houd de film zich ook bezig met goed en kwaad. You either die a hero or you live long enough to see yourself become the villain.
Christian Bale is een uitstekende Batman (of liever gezegd Bruce Wayne, Keaton was net wat beter als Batman). Gary Oldman doet het goed als Gordon en hoewel ik Jack Nicholson's Joker erg sterk vind is Heath Ledger toch echt de beste Joker, gewoon eng hoe hij speelt. Morgan Freeman en Michael Caine spelen bijzonder sterke bij-rollen, met name dat verhaal van Alfred over de jungle van Birma vond ik erg sterk gedaan.
Zonder twijfel een van de betere moderne blockbusters.
Oldeuboi (2003) 4,0
Alternatieve titel: Oldboy, 25 november 2016, 22:53 uur
Oldboy is totaal anders als ik had verwacht. Ik had een soort wraakfilm verwacht met jakuza-gansters en geweld dat het midden heeft tussen de films van Quentin Tarantino en de Hong Kongse-cinema. Het is echter meer een Mystery/Thriller met als thema wraak en dus totaal geen Misdaad-film.
Oh Dae-su wordt 15 jaar lang in een kleine kamer opgesloten, hij heeft geen idee waarom. Op een dag wordt hij vrijgelaten en blijkt dat zijn vrouw is vermoord. Hij zweert wraak en gaat samen met een vrouw die hij in een Sushi-restaurant heeft ontmoet en een oude klasgenoot opzoek naar degene die hem heeft vastgehouden.
Mijn derde Koreaanse film alweer. Eerder al JSA van Chan-wook Park gezien en mede daarom had ik niet verwacht dat Oldboy zo'n aparte film zou worden. De film is gebaseerd op een Manga, hetgeen de maffe komische momenten enigszins kan verklaren. Het rauwe van Oldboy en de harde actie sprak mij wel aan en ook de melancholische sfeer van de tweede helft van de film vond ik erg geslaagd.
Hoewel de realiteit in de film niet echt in het geding is (het is geen Sciencefiction) is het wel een film in het rijtje van Abre Los Ojos, Memento en Inception. De ontknoping is het zelfde concept als van Brian De Palma's Obsession waar ook blijkt dat een man verlieft is geworden op zijn eigen dochter. Waar Micheal Courtland in Obsession nog blij is dat hij zijn dochter heeft teruggevonden is het voor Oh Dae-su de grootste marteling die hem had kunnen overkomen. Het allerlaatste shot van de film zorgde ervoor dat ik ging twijfelen of de hypnose wel was gelukt.
Oldboy is bijzonder goed geschoten. Bij JSA bleek al dat Park groot talent had voor mooie composities, maar hier krijgen we nog veel meer mooie shots voorgeschoteld. Split-diopter-shots, splitscreens en bizarre overgangen. Een aantal CGI-shots waren een beetje overbodig, maar opzich ook niet heel erg storend. De muziek van Yeong-wook Jo vond ik erg sterk, zowel tijdens de actie-scènes als tijdens de melancholische scènes. Het gebruik van (blije) klassieke muziek tijdens de tand-en-hamer-scènes gaf een lekker maf contrast.
Overigens grappig dat ze in Korea Katholieke scholen hebben. Ik heb het even opgezocht en blijkbaar is ruim de helft van Zuid-Korea atheïstisch. De andere helft is half boeddhistisch en half christelijk. Van de christenen is de helft Protestants en de helft Katholiek. In tegenstelling tot Japan (waar het maar 1% is) is er dus nog een grote Katholieke minderheid in Korea.
Opzich had ik er meer van verwacht en perfect is Oldboy zeker niet. De humor vind ik niet altijd goed overkomen en de film is soms wat te apart. Het beginstuk had ook beter en mysterieuzer gemogen. Het einde en de sfeer maken het de film toch bijzonder waard. Veel beter dan de andere Koreaanse films die ik tot nog toe heb gezien vond ik de film niet en daarom snap ik de top 250-notatie niet helemaal. Al met al is Oldboy zeker een bijzondere film.
De Palma (2015) 3,0
22 november 2016, 20:00 uur
Brian De Palma is samen met Alfred Hitchcock en Dario Argento een van mijn favoriete filmmakers. Een van de Movie Brats van New Hollywood – stuk voor stuk geweldige filmmakers – die Hitchcock’s beeldtaal en de rauwheid van de Europese Thriller/Horrorfilm bracht naar het Hollywood van de jaren ’70. Jammer dat De Palma vandaag de dag nog steeds wordt onderschat en als Hitchcock imitator word gezien. Hij heeft al een tijdje geen succesvolle film gehad (net als Dario Argento en John Carpenter overigens), maar zijn talent valt niet te ontkennen.
Op een interessante manier verteld De Palma hoe hij filmmaker is geworden en hoe het maakproces van al zijn films is verlopen. Mijn bewondering voor de beste man word er alleen maar groter door. Hij heeft het echt moeilijk gehad in het studiosysteem. Ook kwam ik erachter dat naast films als Sisters en Dressed to Kill ook Scarface, Carrie en The Untouchables duidelijke Hitchcock invloeden hebben. Ik was ook verbaast om te horen dat Scarface geen groot succes was destijds, tegenwoordig is het een van de meest gewaardeerde films ooit.
De documentaire op zichzelf is nogal goedkoop. Ze hebben gewoon De Palma twee uurtjes gefilmt vanuit het zelfde standpunt en er wat beelden van zijn films tussendoor ge-edit. Ze hadden ook gewoon Scorsese, Spielberg, Lucas en Coppola even aan het woord kunnen laten of op zijn minst De Palma op verschillende locaties kunnen filmen. Ook vond ik het jammer dat er geen enkel woord over Dario Argento en de Giallo gerept, terwijl mij lijkt dat die ook een invloed op De Palma’s werk hebben gehad.
Naast dat het goedkoop is om alleen De Palma en verder niet iemand anders aan het woord te laten is geeft het ook een beetje een vertekend beeld. De Palma doet namelijk ook een beetje na hoe Hitchcock deed bij interviews, hij verklaard zijn eigen films met voorvallen uit zijn jeugd die waarschijnlijk nooit echt zijn gebeurd.
Al met al een interessante en inspirerende documentaire, waardoor ik zin heb gekregen om weer meer films van De Palma te gaan kijken.
Nine Lives (2016) 2,5
Alternatieve titel: Meneer Pluizenbol, 22 november 2016, 16:28 uur
Leuke kinderfilm. 70% is CGI en het is soms een beetje flauw, maar ik vond Meneer Pluizenbol een leuke kat en voor kinderen is het zeker een leuke film.
Man on Fire (2004) 3,5
22 november 2016, 16:25 uur
stem gewijzigd, oorspronkelijke stem was 3,0 sterren
Raiders!: The Story of the Greatest Fan Film Ever Made (2015) 3,0
Alternatieve titel: Raiders!, 22 november 2016, 15:58 uur
"Do we have the shot?"
Wie heeft er in zijn jeugd nou niet van gedroomd om zijn favoriete films na te maken? Zelf speelde ik met vrienden op het schoolplein Star Wars, Indiana Jones en Harry Potter na en uiteindelijk heb ik Star Wars Episode V bijna helemaal shot-voor-shot nagemaakt als Lego Stop-motion filmpje. Deze zomer heb ik toevallig mijn eerste korte film opgenomen, weliswaar een origineel verhaal maar in feite een imitatie van de stijl van Dario Argento en Alfred Hitchcock. Je zal het dan ook niet gek vinden dat ik de jongens uit deze docu zie als een soort helden.
Hoewel het erg moeilijk is geweest lijkt het me heerlijk om jezelf zo te verliezen in zo’n project. Deze gasten hebben gedaan wat we allemaal hadden gewild. Als mede Indiana Jones-fan bewonder ik hun toewijding en als mede filmmaker-in-spé bewonder ik het gigantische doorzettingsvermogen en perfectionisme. Ok, als film op zichzelf stelt Raiders: The Adaption natuurlijk niet bijzonder veel voor, maar als je bedenkt wie het geeft gemaakt en hoe het is gemaakt is het toch wel erg indrukwekkend.
Mooi voorbeeld ook van escapisme, om de sleur van het leven en de narigheden uit het gezin en op school te vergeten ga je met z’n allen 7 jaar lang je favoriete film remaken. De documentaire op zich is wel aardig gemaakt, maar het is vooral de inhoud dat deze het bekijken waard maakt.
Paddington (2014) 3,0
20 november 2016, 18:46 uur
Leuke Britse kinderfilm gebaseerd op het kinderboek dat iedereen wel is gelezen heeft (of is voorgelezen). Best goed gefilmt en effecten lijden nergens af. Leuke gastdrol van 'Doctor Who' Peter Capaldi.
The BFG (2016) 3,0
Alternatieve titel: De GVR, 20 november 2016, 15:59 uur
Leuke kinderfilm van Spielberg. Precies hoe ik me de tekenfilm en het boek herinner. Mooie muziek van John Williams en degelijke CGI-effecten.
A History of Violence (2005) 3,0
20 november 2016, 09:50 uur
Een zorgzame vader wordt op een dag lastig gevallen door een stel gangsters die beweren hem te kennen. Hij weet zich uitstekend te verweren. Is hij wel wie hij beweerd te zijn?
Als je de naam David Cronenberg hoort denk je vooral aan Body horror en maffe Sciencefiction, en totaal niet aan het genre Misdaad. Toch heeft de Canadese regisseur na de eeuwwisseling een aantal Misdaad-drama's geregisseerd, waar A History of Violence er een van is. De hand van David Cronenberg is echter nergens te herkennen, behalve in de lekker harde gewelddadige scènes die behoorlijk wat gore hebben voor een Misdaadfilm. En daarnaast is de
Het concept is sterk, het verhaal is redelijk (al had het wat beter uitgewerkt kunnen zijn) en het acteerwerk is ook goed. Viggo Mortensen speelde een goede hoofdrol, in het begin kwam hij echt over alsof hij niets van de misdadigers afwist.
De film is degelijk opgenomen en is wel vermakelijk. Prima Misdaad/Drama.
The Hateful Eight (2015) 3,5
Alternatieve titel: The Hateful 8, 20 november 2016, 09:45 uur
stem gewijzigd, oorspronkelijke stem was 4,0 sterren
Mean Streets (1973) 2,5
20 november 2016, 09:41 uur
In de jaren '70 waaide er een frisse wind door Hollywood. Van de nieuwe generatie filmmakers, de zogenaamde Movie Brats, zouden een paar uitgroeien tot enkele van de beste regisseurs ooit. Francis Ford Coppola, Brian DePalma, Roman Polanski, Steven Spielberg - en Martin Scorsese. Scorsese is een geniaal maker van misdaadfilms, dat heeft hij zeker bewezen. Met Mean Streets word echter wel duidelijk dat Scorsese niet altijd even goed is geweest en dat de frisse wind ook behoorlijk kan stinken.
Het zou me niets verbazen als dit een van de favoriete films is van Quentin Tarantino. Alles waar ik me aan erger bij zijn films zie ik hier terug. Onzinnige dialogen waar maar geen einde aan komt, veel te lange gevechten die uit het niets lijken te komen en het vervelendste van alles: de film gaat totaal nergens over en is erg saai.
De film draait om Johnny Boy (De Niro) die het leven van zijn kameraad Charlie (Keitel) behoorlijk moeilijk maakt door voortdurend schulden te maken en mensen op te fokken. Daarnaast heeft Charlie ook een geheime relatie met Johnny's nicht en zoekt hij een manier om vergeving te krijgen voor zijn zonden. Beide heren zijn wel ontzettende kruimeldieven, ze praten over bedragen als 40$. Terwel ze er wel op los schieten met wapens en rijden in dure Cadillacs, túúrlijk...
Wat Scorsese hier nog onderscheid van Tarantino is de Katholieke ondertoon en het typisch Italiaanse karakter. Al had die Katholieke symboliek veel meer belicht kunnen worden. Verder heeft de film ook een heerlijk jaren '70 sfeertje en word de jaren '70 muziek op een leuke manier gebruikt, wat dan weer een van de positieve dingen van Tarantino's stijl is. Ook is de film wel erg goed geschoten. Een aantal indrukwekkende shots en ook goed ge-edit (Scorsese had dan ook hulp van Brian De Palma).
Het eindresultaat blijft echter behoorlijk saai. Wat ik dan wel vreemd vind is dat bij Mean Streets veel mensen wel zien hoe hinderlijk die saaiheid is, maar bij de films van Tarantino niet. Resevoir Dogs en Pulp Fiction vind ik zeker geen slechte films, maar ze gaan wel nergens over en zijn alleen goed door de cinematografie, het acteerwerk en de gave editing in combinatie met goede muziek. Ik snap dat sommige het sfeertje kunnen waarderen, maar in vergelijking met Taxi Driver en Goodfellas is Mean Streets toch echt geen goede film.
American Gangster (2007) 3,5
20 november 2016, 09:37 uur
"The loudest one in the room is the weakest one in the room."
American Gangster verteld het verhaal van de oud chauffeur van een overleden Misdaadkoning uit Harlem die zijn eigen imperium opbouwt door Heroïne direct uit Vietnam te importeren via het Amerikaanse leger. Tegelijk probeert een agent zijn organisatie op te rollen, hij komt echter niet ver door de grote corrupte in het New Yorkse politiekorps.
Frank Lucas is zonder twijfel Denzel Washington's beste rol. Op een sterke manier zet hij de misdadiger neer, zowel intimiderend als menselijk. Russell Crowe doet het verder ook goed als de Richie Roberts.
De film is mooi opgenomen. De jaren '60/'70 was goed gedaan, maar op een of andere manier vond ik het toch net wat te modern over komen. De muziek van Marc Streitenfeld vond ik erg goed.
De film is vrij lang, maar wist de aandacht toch goed vast te houden. Bepaalde dingen hadden beter belicht kunnen worden en ik vond het ook onwaarschijnlijk dat iemand zo machtig als Lucas zich zo laat intimideren door die corrupte agent. Verder heb ik toch weinig aan te merken. Mooi om te zien hoe Lucas zijn imperium opbouwt en de touwtjes strak in handen heeft.
Uitstekend Misdaad/Drama van Scott.
American History X (1998) 3,5
19 november 2016, 09:45 uur
"Don't fuck with me 'cause I'm the most dangerous man in this prison. You know why? 'Cause I control the underwear."
American History X verteld het verhaal van Neo-nazi Derek. Over hoe hij zijn gezin meesleurt in de ellende. Als hij drie mannen heeft neergeschoten, moet hij de gevangenis in. Eenmaal uit de gevangenis is Derek een totaal ander persoon...
American History X is een ijzersterk drama dat op een goede manier laat zien hoe achterlijk racisme en rassenhaat zijn. Ook los van het racisme vind ik Neo-nazi's bijzonder vreemde lui, met name die uit de VS. Het is toch raar om de mensen waar je opa of overgrootvader tegen heeft gevochten te verafgoden? De mensen waar je eigen land met man en macht tegen heeft gevochten... Alleen zwarten-haat is bij die Neo-nazi's en KKK lui trouwens niet het geval. Ook blanken zoals Joden en Katholieken (zoals mijzelf) zijn bij hun ook het leven niet zeker.
Aanvankelijk vond ik het ongeloofwaardig dat iemand ineens een goed mens wordt door in de bak te hebben gezeten, maar nu ik er over na denk is het toch wel goed gebracht. Door de prettige omgang met die neger in de wasserij en de (zacht gezegd) bijzonder onprettige omgang met zijn mede Nazi's, is het niet onwaarschijnlijk dat hij terugkomt op zijn racistische opvattingen.
Edward Norton speelt een sterke hoofdrol, waarin hij zowel meedogenloos als zorgzaam weet over te komen. Stacy Keach (Prison Break) was verder wel aardig als de Führer van de Neo-nazi’s.
De film is degelijk opgenomen, met hier en daar een paar bijzonder mooie shots. De tegenstelling tussen zwart-wit en kleur was ook wel sterk gedaan, dat maakte de flash-backs iets overzichtelijker. Ook goede muziek van Anne Dudley, de orkestrale muziek zou je eigenlijk niet zo snel verwachten bij een dergelijke film maar past verrassend goed.
Het einde maakt de film nog een stuk dubbelzinniger, al heb ik wel mijn vraagtekens waarom een jongetje op klaarlichte dag op school iemand neerschiet. Toch geeft het de film een toepasselijke dramatische twist, door Dereks verleden komt zijn broertje alsnog om het leven.
Al met al is American History X een bijzondere film die terecht gewaardeerd wordt, ijzersterk drama, goed acteerwerk en een degelijke afwerking.
Star Trek Beyond (2016) 2,5
19 november 2016, 09:33 uur
Redelijke Star Trek-film. De originele cast is ongeëvenaard, maar de jongere acteurs doen het opzich nog wel prima, ze lijken ook nog best op de originele. Wel een beetje vaag dat de Spock uit de toekomst dan door Nimoy word gespeeld en een promotiefoto van The Original Series heeft, maargoed. Effecten waren redelijk en de film is wel degelijk opgenomen. Verhaal heeft niet veel om het lijf, maar ongeveer net zo vermakelijk als een doorsnee aflevering van Star Trek.
Salinui Chueok (2003) 4,0
Alternatieve titel: Memories of Murder, 17 november 2016, 22:29 uur
Memories of Murder is mijn tweede Koreaanse film alweer. De film verteld het verhaal van de zoektocht naar een beruchte seriemoordenaar die zijn slachtoffers op beestachtige wijze verkracht, in het Korea van de jaren '80. De lokale inspecteur krijgt hulp van een nieuweling uit Seoel, hun werkwijze botsen met elkaar.
De film begint met een vrij humoristische toon, maar word uiteindelijk toch steeds grimmiger. De stuntelige Koreaanse politie die het de gewoonste zaak van de wereld vind om de verdachten eerst even in elkaar te trappen alvorens met het verhoor te beginnen kwam maf over. Mooi hoe in het begin de lokale inspecteur (die er lekker op los martelt) en de nieuweling (die opzoek is naar echt bewijs) met elkaar botsen en later de rollen zijn omgedraaid.
De film is mooi opgenomen. In het begin mooie zomerse beelden van het Koreaanse platteland en later sfeervolle nachtscènes en scènes in de regen die doen denken aan Andrei Tarkovsky's obsessie met druppelend water.
Het concept van een moordenaar die alleen moord als het regent en een bepaald liedje op de radio is vond ik erg sterk. Dario Argento had eerder iets vergelijkbaars in Trauma en The X-Files heeft ook eens zoiets gehad. Ergens had de achtergrond van de moorden mischien verder uitgediept kunnen worden en er word relatief veel aandacht aan red herrings besteed, maar heel erg storend is dat niet.
De muziek van de film is gecomponeerd door Tarô Iwashiro. Ik merkte al meteen aan de stijl van de muziek dat het een Japanner was, alleen die gebruiken dat soort pianomelodieën.
Memories of Murder deed me erg denken aan Zodiac van David Fincher, een film die tevens gaat over een onopgeloste moordzaak. Het acteerwerk was goed, voor zover ik dat kan beoordelen en de film is mooi opgenomen. De zoektocht naar de moordenaar was spannend en goed gebracht. Ergens jammer dat het allemaal een beetje open wordt gelaten, maar mischien zit daar juist de kracht van de film in. Kortom weer een erg goede Koreaanse film.
Pi (1998) 3,0
Alternatieve titel: π, 13 november 2016, 09:04 uur
"11:15, restate my assumptions: 1. Mathematics is the language of nature. 2. Everything around us can be represented and understood through numbers. 3. If you graph these numbers, patterns emerge. Therefore: There are patterns everywhere in nature."
Max Cohen is geobsedeerd door nummers. Hij heeft zelf een supercomputer gebouwd die op een dag een schijnbare willekeurige 216 getallen produceert. Max wordt benaderd door een groot bedrijf en een Joodse sekte.
Wiskunde is mijn minst favoriete vak en ik ben erg slecht met nummers. Toch vond ik het concept van Pi wel erg interessant. De film heeft een geslaagd paranoïde sfeertje en het obsessieve spreekt me ook wel aan. Het ontwerp van de 'supercomputer' zag er ook wel gaaf uit.
Darren Aronofsky's filmdebuut, gemaakt voor een bescheiden budget van $60,000. De film deed me denken aan het debuut van Christopher Nolan, Following uit dat zelfde jaar (die voor slechts $6,000 gemaakt is). Beide films hebben dezelfde grauwe zwart-wit fotografie. Pi was opzich mooi geschoten, al was het beeld af en toe wel een beetje wazig en te hoog belicht. De soundtrack bestaat uit een elektronische score met een typisch jaren '90 geluid, past wel goed bij de paranoïde sfeer.
Uiteindelijk vond ik Pi wel een redelijke film. Het is leuk om te zien wat je met zo'n klein budget kan doen en de film heeft een sterk uitgangspunt. Het plot loopt echter toch niet helemaal lekker en echt spannend werd het nergens.
Forbidden Planet (1956) 3,0
Alternatieve titel: Verboden Planeet, 12 november 2016, 23:33 uur
Forbidden Planet verteld het verhaal van een expeditie die polshoogte moet nemen bij een kolonie waar al jaren niets meer van vernomen is. Ze dat alleen een geleerde en zijn dochter nog in leven zijn. De anderen zijn door een mysterieus monster gedood...
De film was toch stukken minder als ik had verwacht. Ik was er wel op voorbereid dat de film gedateerd zou zijn, maar veel dingen zijn ook gewoon een beetje dom. Een vliegende schotel als ruimteschip is behoorlijk afgezaagd en ook veel dialogen waren nogal dom. Het romantische sub-plot met de dochter die nog nooit andere mensen heeft gezien kon me gestolen worden en het verhaal van de Krel en de achtergrond van het monster vond ik slecht bedacht. Überhaupt spreekt het utopische mij totaal niet aan. Een perfecte samenleving en technologie die haast magische kwaliteiten heeft vind ik maar niets.
Hoewel het over grote deel van alle ontwerpen behoorlijk afgezaagd was, zagen sommige dingen er wel gaaf uit. Robbie de robot is terecht iconisch geworden, mooi ontwerp en een mindset die een beetje is gepikt van Isaac Asimov. Ook zag de kale vlakte van de planeet er wel sfeervol uit. De special effects zijn voor die tijd ook goed gelukt. Het enige probleem is dat de film wel heel erg de special effects probeert te showen, de personages zeggen vaak lekkerlijd "Look at this", "Look at that". En dat is natuurlijk een beetje dom als je het indrukwekkend wil houden. Juist bij films als Star Wars komen de special effects indrukwekkend over omdat ze niet expliciet in de aandacht komen. De Laserstralen en het onzichtbare monster zijn door Disney-animator Joshua Meador verzorgt.
Forbidden Planet is de eerste Hollywood-film met een volledig elektronische soundtrack. De mooggeluidjes waren leuk gedaan en kwamen heel futuristisch over. Wel jammer was dat de muziek de helft van de tijd totaal niet paste bij de film.
Hoewel ik blij ben deze SF-klassieker eens gezien te hebben ben ik wel lichtelijk teleurgesteld. Het is niet het mysterieuze sfeervolle meesterwerk dat ik had verwacht en dat is jammer. Voornamelijk het slechte plot en de afgezaagde uitstraling doen de film een beetje de das om. Het concept van een mysterieus monster dat langzaam een bemanning uitschakelt is in The Thing en Alien later zoveel beter gedaan (geen eerlijke vergelijking maar goed). De film heeft wel een prettig jaren '50 sfeertje en is onmisbaar in de filmgeschiedenis, zo inspireerde de film Gene Roddenberry voor Star Trek.
Children of Men (2006) 3,5
12 november 2016, 23:33 uur
"Pull my finger"
In de nabije toekomst is de mens onvruchtbaar geworden. De wereld verkeerd in chaos en duizenden vluchtelingen proberen Engeland te bereiken. Theo - een voormalig revolutionair - word door de organisatie van zijn ex benaderd om hen te helpen met een geheime missie. Het in veiligheid brengen van de eerste zwangere vrouw in 18 jaar...
Children of Men is een goede Sciencefiction-film met een bijzonder sterk concept. De mens is om onbekende reden onvruchtbaar geworden en de wereld staat op instorten. En dat alles is ook nog eens op een erg actuele en (schokkend genoeg) aannemelijke manier gebracht. De vluchtelingenkampen en dergelijke versterken dat effect. Tegelijkertijd is ook het bekende Orwelliaanse dystopische concept in een hedendaags jasje gestoken. En onder dit alles zit ook nog eens een goed drama over de vader die zijn zoon heeft verloren die de kans heeft een ander kind te helpen.
Het is duidelijk een film van Alfonso Cuarón. De grauwe colorgrading, onstabiele shots (volgens mij is de hele film handheld gedaan) en maffe Britse locaties deden heel erg denken aan Harry Potter and the Prisoner of Azkaban dat hij twee jaar eerder maakte. De actiescènes met long shots waren indrukwekkend en nergens in de film krijg je echt de indruk dat er veel special effects zijn gebruikt, wat het realisme ten goede doet. De combinatie van 'underground' hippiemuziek en vage rockmuziek uit het milleniale tijdperk geeft de film ook een soort moderne uitstraling.
Clive Owen speelt een sterke hoofdrol en Michael Caine had een geinige rol als de oude hippie (grappig trouwens gezien hij in het hippietijdperk juist meer conservatieve rollen speelde).
Children of Men is een vermakelijke en bij vlagen vrij spannende Sciencefiction-film die het bekijken meer dan waard is.
Ôritsu Uchûgun Oneamisu no Tsubasa (1987) 3,5
Alternatieve titel: Wings of Honneamise, 12 november 2016, 10:32 uur
Wings of Honneamise verteld het verhaal van Shiro. Hij droomt ervan om naar de ruimte te reizen. Veel mensen denken dat het onmogelijk is of geldverspilling en zelfs zijn kameraden bij de Koninklijke Ruimtemacht verklaren hem voor gek. Maar dan ontmoet hij een meisje dat hem hoop geeft zijn doel te bereiken.
De Engelstalige dub was bijzonder degelijk. Op Bryan Cranston (Breaking Bad) na alleen niet echt bekende namen, maar mischien is dat juist wel goed.
De film heeft erg aparte ontwerpen voor het toekomstbeeld. Het deed me vaak denken aan de muurschilderingen van Inca's en Azteken (zo leken de lampen en flitsers op een soort zonnetooi). Daarnaast onderscheid het toekomstbeeld zich ook door het feit dat de technologie niet zo vanzelfsprekend is als in meeste Sciencefiction. Hier hebben we namelijk een futuristische wereld waar nog nooit ruimtevaart heeft plaatsgevonden.
De animatie was wisselend in kwaliteit, dan is het bijzonder gedetailleerd en indrukwekkend realistisch en dan weer een beetje TV-animatie achtig met net wat te weinig frames-per-second. Dat is dan ook wel een beetje een kenmerk van Japanse animatie in het algemeen, heel veel detail maar net wat minder beeldjes per seconde. Als liefhebber van traditionele cel animatie vond ik de film een lust voor het oog, prachtige animatie en schitterende achtergronden. Zoveel mooier dan die digitale animatie die we vandaag de dag voorgeschoteld krijgen. Ik vind het ook altijd mooi dat je in Japanse animatie vaak van die shots en composities tegenkomt die je normaal in live-action zou verwachten, dat heb je hier ook.
Wings of Honneamise is geen standaard verhaaltje over ambities. De film houd zich ook bezig met politieke intriges en heeft een groot christelijk thema. Er zijn in Japan missionarissen geweest en een aanzienlijk deel is ooit tot de Rooms-Katholieke kerk bekeerd geweest. Japan mag dan een van de meest seculiere landen ter wereld zijn, vandaag de dag zijn er nog steeds christelijke kerken (een minderheid van 1% van de bevolking is christelijk). Dat het een volwassen animatiefilm is zie je ook terug in de verkrachtingsscène en wanneer een huurmoordenaar met een mes wordt doodgestoken. Deze twee momenten staan wel een beetje in een vreemd contrast met de - vaak humoristische - toon van de rest van de film.
Net als Akira en Miyazaki's Nausicaä of the Valley of the Wind en Castle in the Sky is Wings of Honneamise weer een heerlijke Japanse Sciencefiction-animatiefilm.
Andrey Rublev (1966) 5,0
Alternatieve titel: Andrei Rublev, 12 november 2016, 09:37 uur
De film verteld het verhaal van iconograaf Andrei Rublev ten tijde van de Tartaarse invallen in de 15e eeuw. De film houd zich bezig met de relatie tussen de mens en god, de mens en de natuur en de kunstenaar en het volk.
Andrey Rublyov is weer bijzonder mooi opgenomen. Opmerkelijk is dat de film totaal niet geënsceneerd overkomt. De pas geschilderde Kathedraal, de rook en de modder, maar ook de gigantische veldslagen en grote shots van steden. Het ziet er allemaal zeer middeleeuws uit en je wordt er nauwelijks aan herinnert dat het een film is waarnaar je aan het kijken bent. Overigens was het soms een beetje te realistisch misschien, want er zaten een aantal stunts met paarden in de film die er behoorlijk riskant uit zagen.
Het mag dan Tarkovsky’s meest spectaculaire film zijn, nog steeds behoud hij zijn uitzonderlijk oog voor detail en probeert hij de aandacht op de natuur te richten, o.a. in de vorm van druppelend water. De hele film is in mooi zwart-wit geschoten, wat de film ook een donkere middeleeuwse uitstraling geeft, maar dan krijgen we helemaal aan het einde prachtige kleurenbeelden van Rublev’s iconografie te zien.
Ik kom er nu achter dat ik de aller kortste 185 minuten-versie van de film heb gezien. Het was dan wel een mooie restauratie, ik vind het toch wel erg jammer. Ik vond de overgangen namelijk te groot en voor Tarkovsky's doen waren er niet bijzonder veel long shots. Toch vond Tarkovsky de kortste versie wel de beste. Hij was dan wel gedwongen om de film in te korten, maar heeft dit wel zelf mogen doen. De film is toentertijd niet uitgebracht in de Sovjet-Unie, begrijpelijk sinds de Atheïstische Unie de religieuze toon van de film niet kon waarderen en de film zich bezig houd met het ontstaan van het Tsarenrijk.
Andrey Rublyov is een erg indrukwekkende en bijzondere film. Niet alleen hebben we een perfect realistisch portret van de harde donkere Middeleeuwen in het Orthodoxe Rusland, maar daarnaast is het ook inhoudelijk een bijzondere film. Andrei filmt Andrei, de Sovjetrussische filmmaker verkend weer zijn gebruikelijke religieuze en filosofische thema’s en de film zit boordevol symboliek. Dit alles onder begeleiding van klokken, een Orthodox koor en het geluid van druppelend water.
Cross of Iron (1977) 3,0
Alternatieve titel: Steiner - Das Eiserne Kreuz, 10 november 2016, 16:38 uur
Cross of Iron verteld het verhaal van Steiner, een gedesillusioneerde peletonaanvoerder van de Wehrmacht. Als er een nieuwe officier aan het oostfront verschijnt, een trotse Pruisische edelman, krijgt Steiner het moeilijk...
De toon van de film wordt al meteen gezet als we tijdens de opening archiefbeelden zien van Duitse propaganda en verschrikkelijke gebeurtenissen uit de oorlog, dit alles begeleid door een Jongetjeskoor van de Hitlerjugend. Het contrast geeft al goed aan dat het een anti-oorlogsfilm gaat worden. De hoofdpersoon Steiner symboliseert dan ook de idioterie van de oorlog.
Cross of Iron mag dan serieus en genuanceerd van toon zijn, toch vond ik het wel jammer dat we weer Anglo-Nazi's voorgeschoteld krijgen. De Russen spreken wel Russisch en de Duitsers kunnen wel Duits zingen, wat de keuze van een Engelstalige cast alleen maar opvallender maakt. Toch speelde James Coburn een sterke rol als Steiner en de Oostenrijkse Maximilian Schell deed het ook goed als zijn rivaal.
Halverwege de film wanneer Steiner in de ziekenboeg licht, komt er een soort hallucinante sfeer over de film heen. Is Steiner gek? Dan wordt alles weer normaal en vergeten we het voorval als Steiner terug naar het front wordt gestuurd. Als we helemaal aan het einde een absurdistisch einde voorgeschoteld krijgen, waarin de Pruisische jager niet weet hoe hij een geweer moet laden worden we weer herinnerd aan de hallucinante sfeer en kun je het oordeel trekken dat de film vanaf de ziekenboeg een grote koortsdroom is geweest.
De film is mooi en vrij modern opgenomen. Het veelvuldige gebruik van slowmotion kwam indrukwekkend over, zeker tijdens de explosies als het puin in het rond vloog. Ook de onconventionele manier van editen vond ik wel wat hebben. Door het gebruik van slow-motion, het casten van James Coburn en de dramatische muziek van Ernest Gold, deed Cross of Iron me een beetje aan de stijl van Sergio Leone denken. Dit is denk ik ook de film die het meest lijkt op hoe Leone's Stalingrad film eruit had gezien.
Al met al vind ik Cross of Iron een goede oorlogsfilm. Het verhaal heeft niet veel om het lijf, maar het feit dat we een keer een film over het oostfront hebben die niet over Stalingrad gaat kan ik wel waarderen.
La Vita È Bella (1997) 3,0
Alternatieve titel: Life Is Beautiful, 6 november 2016, 10:22 uur
Ik was nieuwsgierig naar La Vita È Bella door de nogal hoge waardering en vele lovende kritieken. Daarnaast heb ik de laatste jaren zoveel meesterwerken uit de Italiaanse cinema gezien dat ik er ook wel hoge verwachtingen bij had. Dat het een komedie zou zijn, had ik in de verste verte niet verwacht.
Een onhandige kelner wordt verlieft op de aanstaande vrouw van een fascistische positiebekleder. Ze krijgen een zoontje, maar dan breekt de Tweede Wereldoorlog uit. De kelner is Joods en daarom worden hij en zijn zoontje naar een concentratiekamp afgevoerd. Daar maakt de kelner een grote grap van alles wat er gebeurt door zijn zoontje te vertellen dat het allemaal maar een spel is...
De film begon ontzettend flauw met een sketch die het regime van Mussolini op de hak moet nemen. Daarna is het een vrij standaard komedie over de kluns die verlieft word. Pas echt interessant wordt het in het concentratiekamp. Maar eigenlijk moet ik bekennen dat de film me enorm tegenviel. Het wist me niet zo te raken. Het was bij vlagen een beetje vermakelijk, maar het is gewoon mijn humor niet. Roberto Benigni is als die ene oom op de verjaardag die van alles maar een grapje probeert te maken (en dat vind ik gewoon niet grappig). Komedie is trouwens ook totaal niet mijn genre.
Daarnaast had het einde niet zo'n grote emotionele impact op mij als het zou moeten hebben. En dat komt omdat de toon van de film veel te luchtig is. De Duitse soldaten zijn schreeuwende stripfiguren, de concentratiekamp-gevangen kijken alleen een beetje bedrukt en het lijkt erop alsof ze kunnen gaan en staan waar ze willen. Het feit dat het jongetje het heeft overleeft alleen al is ontzettend onwaarschijnlijk. De dood van de vader maakte weinig indruk door de manier waarop het werd gebracht, geen dramatische muziek, alleen een Duitse soldaat die loopt te stuntelen. Een moment dat ik wel indrukwekkend vond was dat vader en zoon in het donker door het kamp lopen een gigantische berg lijken tegenkomen, daar werd ik wel even stil van.
Er is een goede reden dat er niet veel komische films zijn over de Holocaust, het is een serieuze en pijnlijke aangelegenheid en erom lachen kan eigenlijk niet (dat is trouwens zelfs strafbaar in Nederland, het ontkennen van de Holocaust of het bagatelliseren ervan). Ik verbaas me er dan ook over dat de film zo populair is. Het is op zich wel vermakelijk en het einde was op zich wel 'heftig', maar over het algemeen vond ik het een beetje flauw. Ik weet verder niet zo goed wat ik nou met de film moet.
De Tweeling (2002) 4,0
Alternatieve titel: Twin Sisters, 5 november 2016, 21:30 uur
Ik probeer dit jaar wat meer Nederlandse films te kijken en aangezien het boek me al meerdere keren was aangeraden en de verfilming op Netflix stond, en we ook nog eens een Oorlog/SF-challenge hebben, heb ik hem gister avond dan maar eens bekeken.
De film verteld het verhaal van twee Duitse tweelingzusjes die uit elkaar worden gehaald na de dood van hun ouders. Lotte gaat naar Nederland en Anna groeit op het Duitse platteland op. Als de Tweede Wereldoorlog uitbreekt beleven de zusjes die ieder totaal anders.
Voor Nederlandse begrippen was het acteerwerk bijzonder sterk. Het is wel ironisch dat het beste acteerwerk in deze Nederlandse film word geleverd door de Duitse acteurs. Thekla Reuten en Jeroen Spitzenberger waren zeker niet slecht, maar stellen niet veel voor in vergelijking met bijvoorbeeld Nadja Uhl.
Sowieso sprak de Duitse kant van het verhaal me veel meer aan, al was het al omdat de 'Hollanders' hier weer van die gereformeerde snobs zijn die naar hun Duitse familie refereren met termen als 'domme Katholieke boeren' en 'barbaren'. Maar verder gebeurt er ook veel meer aan de Duitse zijde en is het verhaal aan de Nederlandse kant veel cliché-matiger. Van mij had het verhaal aan Duitse zijde dus ook wat meer belicht mogen worden. Het boek heb ik nooit gelezen, maar volgens de achterflap moet het Nederlanders confronteren met de keerzijde van de oorlog. Ik vind dat altijd een sterke inslag bij Oorlogsfilms (en boeken) als het goed en kwaad-beeld eens losgelaten wordt. Daarom vind ik ook Das Boot en Der Untergang zo sterk.
Het aanhouden van een niet-chronologische volgorde is toch wel een blunder en het enige grote minpunt van de film. De sprongetjes tussen verleden en heden en tussen Anna en Lotte waren best wel irritant, ze hadden het beter gewoon allemaal achter elkaar kunnen vertellen, dan was het ook spannender geweest. Het einde met de bejaarde Anna en Lotte vond ik wel een mooie afsluiter.
De cinematografie is netjes verzorgt door de Poolse Piotr Kukla. De setting was ook uitstekend, slechts een paar heel erg kleine Historische incorrectheden (volgens IMDb). Luxemburg kan prima voor Duitsland doorgaan ook. De film heeft een heerlijke ouderwetse soundtrack van Fons Merkies, zonde dat die componist zijn talent de afgelopen 15 jaar heeft verspilt aan komedie-troep.
Ben Sombogaart is toch wel een van de betere filmmakers die in ons land rondloopt. Het Zakmes was een aandoenlijke kinderfilm en Kruistocht in Spijkerbroek een meer dan geslaagde boekverfilming. En nu deze bijzonder goede Oorlogsfilm van eigen bodem. De Tweeling maakte onverwacht toch een grote indruk op mij. Uitstekend drama en een genuanceerd verhaal over de oorlog in een erg sterke setting.
Enemy at the Gates (2001) 3,5
4 november 2016, 22:50 uur
Ik ben een beetje een fan van regisseur Jean-Jacques Annaud. La Guerre du Feu en Der Name der Rose behoren tot mijn favoriete films en ik ben erg nieuwsgierig naar wat de beste man verder heeft gemaakt. Vandaar dat ik voor de Oorlog/SF-challenge deze film maar eens heb bekeken.
De Russische sniper Vassili wordt door zijn prestaties als propaganda gebruikt voor het Sovjet leger tijdens de slag om Stalingrad. Alleen dan worden Vassili en de lijder van de propaganda-campagne verliefd op dezelfde vrouw. Ook de Duitsers krijgen lucht van de sniper en sturen sniper
Major König naar Stalingrad om Vassili uit te schakelen.
In het begin ergerde ik me er een beetje aan dat de Russen en de Duitsers allebei Engels praten en af en toe wat met een accentje schreeuwen, maar zodra je dat eenmaal accepteert zie je dat het acteerwerk erg goed is. Jude Law zet een sterke rol neer als Vassili, hij ziet er ook een beetje uit als een Rus. Verder ook goed acteerwerk van Joseph Fiennes, Ed Harris en Ron Perlman. Bob Hoskins zette een grappige Chroesjtsjov neer, al was het mischien een beetje tekenfilmachtig. Rachel Weisz was ook wel goed, al vond ik haar stem soms een beetje irritant.
Enemy at the Gates heeft echt zo'n begin 00s look, en dat werkt toch een beetje in het nadeel van de film. Ik vond de locatie niet echt als Stalingrad aanvoelen, maar opzich was het wel prima gebouwd. De film was ook degelijk opgenomen en de CGI zag er over het algemeen wel redelijk uit. De soundtrack is gecomponeerd door James Horner. Ik vind Horner een erg goede componist, maar dit is wel een van zijn mindere werken. Veel hergebruikte cue's uit Willow en schandalig jatwerk uit Schindler's List.
Al met al vind vind ik Enemy at the Gates een goede oorlogsfilm, een goede balans tussen drama, romantiek en actie. Al vind ik wel dat je veel meer met het verhaal had kunnen doen en het had ook minder ver-engelst gemogen. Ben erg nieuwsgierig hoe Sergio Leone's nooit voltooide Stalingrad-film eruit had gezien, qua plot zou het opzich wel hier op kunnen lijken.
Als Twee Druppels Water (1963) 3,5
Alternatieve titel: Like Two Drops of Water, 3 november 2016, 19:53 uur
"Zie je dat! Aardbeientaart met slagroom en jij krijgt lekker niks, vuile flikker!!"
Als Twee Druppels Water is de controversiële verfilming van W.F. Hermans' beroemde boek De donkere Kamer van Damokles. Toen filmmaker Fons Rademakers het boek las zag hij er meteen een film in en met hulp van Freddie Heineken wist hij de film te financieren. Hoewel de film door critici met lof werd ontvangen en zelfs voor een Gouden palm werd genomineerd besloot Heineken - de eigenaar van de film - dat de film nooit meer vertoond mocht worden (waarschijnlijk omdat de biermagnaat ruzie had met actrice Nan Los). Pas in 2002 werd de film voor het eerst weer uitgebracht.
De film verteld het verhaal van sigarenhandelaar Ducker (in het boek Osewoudt) die bij toeval zijn dubbelganger ontmoet: de verzetsstrijder Dorbeck. Waar Ducker blond en verwijft is, is Dorbeck stoer en heeft zwart haar. Dorbeck sleept hem mee in het verzet en Ducker raakt steeds verder verstrikt in complotten en aanslagen. Maar als hij na de oorlog de enige is die van het bestaan van Dorbeck weet ziet het er niet best voor hem uit...
Het acteerwerk is op de typisch Nederlands theatrale manier met ouderwets en overdreven formeel taalgebruik. Het heeft wel wat grappigs (ik moest mijn lach af en toe echt inhouden, zie de quote) en de meeste acteurs spelen toch zeker niet slecht. Lex Schoorel vertolkt een erg knappe dubbelrol als Ducker/Dorbeck. Op bijzonder knappe wijze is Schoorel tegelijk in het zelfde shot als zowel Ducker en Dorbeck te zien (ik dacht de hele tijd dat het gewoon twee acteurs waren die heel erg op elkaar leken). Dit effect werd verkregen door de lens steeds half af te dekken, maar het blijft ontzettend knap dat het synchroon is.
De film is mooi opgenomen in cinemascope. De cinematografie is verzorgt door Raoul Coutard, een cinematograaf die o.a. met Jean-Luc Godard heeft gewerkt, een van de dingen die mogelijk werd door de hulp van Heineken. De muziek van Jurriaan Andriessen was niet verkeerd, maar had spannender gekund. De stijl van filmen deed me af en toe een beetje aan Hitchcock denken en dan met name zijn zwart-wit films. De film heeft een aantal indrukwekkende shots, twee Schoorel's tegelijk en Dorbeck en Nan vanuit de lucht aan het einde. De aanval op de Jeugdstormlijster was wel ongelovelijk random gefilmd, het lijkt alsof Ducker haar in de lucht gooit en ze dan recht op haar hoofd op de grond land.
Ik ben het helemaal met Rademakers eens dat De donkere kamer van Damokles een bijzonder verfilmbaar boek is. Tegen mijn verwachtingen in vond ik het een bijzonder goed boek. Wat me vooral verbaasde was hoe spannend het was (zeker aan het einde). Hoewel ik Als twee druppels water geen slechte film vind, vind ik het wel een waardeloze verfilming van Hermans' boek. De film is niet echt spannend en voelt aan als een compilatie van fragmenten uit het verhaal. Nu snap ik dat een verfilming altijd wel wat versimpeld is, maar het had echt beter gekund. Hermans schreef een filmscript dat 18 uur aan film zou opleveren, waardoor Rademakers genoodzaakt was een hoop te schrappen. Mijnsinziens kon het probleem makkelijk worden opgelost door een uur of anderhalf uur extra speelduur toe te voegen.
Ik snap het Nederlandse filmpubliek soms niet. Als Twee Druppels Water zou een te negatief beeld van het verzet geven, maar tegelijk is Soldaat van Oranje weer te nationalistisch. Leer een goede film nou eens waarderen. De roman van Hermans (en daarmee ook deze verfilming) geeft een beeld van de oorlog dat niet zo zwart-wit is zoals in de naoorlogse jaren gebruikelijk was, en dat is juist goed. Het is echt niet zo dat alles in het verzet zo netjes was en dat alles wat de bezetter deed afschuwelijk was. Het is ook best aannemelijk dat er echt verzetsmensen als Ducker/Osewoudt zijn geweest.
Al met al vond ik het erg interessant om eens een wat oudere film van eigen bodem gezien te hebben. Als twee druppels water vind ik een goede Nederlandse oorlogsfilm, maar wel een vrij matige boekverfilming. Het boek was vele male spannender en wist aan het einde een veel groter emotioneel effect op mij te maken. Er had meer aandacht aan suspense besteed mogen worden, dan was het al stukken beter geweest. Toch een erg belangrijke film om een beeld te krijgen van de vaderlandse cinema en zeker een van de betere films van eigen bodem.
Gojira (1954) 3,0
Alternatieve titel: Godzilla, 2 november 2016, 19:59 uur
Eindelijk eens deze beroemde monsterfilm gekeken. Tot mijn verbazing is het plot niet zo flinterdun als ik had verwacht. Er zijn een hoop theorieën over de origine van Godzilla in de film en het onderzoek hierna is goed gebracht. De verklaring dat het een door radioactieve straling gemuteerde dinosaurus is klinkt in sciencefictiontermen nog best aannemelijk. De film bevat ook aardig wat drama en op een sterke manier is het eigenlijk allemaal een soort allegorie op de Amerikaanse atoombom. Gojira komt daardoor ook veel intelligenter over dan de vele vervolgen en Westernse monsterfilms die erdoor zijn beïnvloed.
Omdat stop-motion te duur zou zijn en teveel tijd in beslag zou nemen is er met geautomatiseerde miniaturen en een man in een pak gewerkt. Daar zit ook meteen het charme van de film, want de scènes met Godzilla zijn toch wel het hoogtepunt van de film. Het iconische geluid dat het monster maakt is een opname van het geluid van leren handschoenen die langs de snaren van een basgitaar gaat. De drums voor de voedstappen van Godzilla vond ik ook een geniaal geluid maken.
Het plot is een beetje vergelijkbaar met Jaws, eerst zien we het monster nauwelijks en wordt er spanning opgebouwd, daarna krijgen we wat drama voorgeschoteld en zien we de vernielingen. Om vervolgens een laatste stuk te hebben met actie en pogingen om het monster te vangen en te vernietigen.
In Amerika werd de film in 1956 uitgebracht onder de titel Godzilla, King of the Monsters!, met bijna alle drama eruit geknipt en vervangen door een nieuwslezer die berichten opleest. De naam Godzilla is trouwens geen verwestersing. De Japanse distributeur meende dat Gojira in traditioneel Japans fonetisch Go-dzi-ila is en daarom gebruikte ze de titel Godzilla toen ze de film aan Westerse distributeurs verkochten.
Erg hoogstaand is Gojira niet, maar de film wist opzich prima te vermaken en had een redelijk sfeertje. De film is prima op genomen en de gedateerde effecten hebben wel charme.
Vermakelijke antieke spektakel film uit Japan.
Alphaville, une Étrange Aventure de Lemmy Caution (1965) 3,0
Alternatieve titel: Alphaville, a Strange Adventure of Lemmy Caution, 2 november 2016, 08:31 uur
Naar Alphaville was ik nieuwsgierig omdat het een van de allereerste SF noir-films is en ik langzamerhand ook eens wat van Godard wilde zien.
Een amerikaanse detective komt aan in een futuristische stad met een strak Orwelliaans regime.
Eddie Constantine speelde al in talloze films de rol van Lemmy Caution. Godard heeft het personage hier alleen even geleend voor zijn bizarre Film noir die zich in de toekomst afspeelt. Constantine ziet er inderdaad bijzonder geschikt uit voor zo'n rol en ik ben nu ook nieuwsgierig geworden naar de gangbaardere Lemmy Caution-films.
Godard wilde een sciencefiction film maken zonder special effects en dat is mijns inziens toch best aardig gelukt. Door in bepaalde moderne stukjes van Parijs te filmen en veel gebruik te maken van de nachtverlichting ziet het er nog best futuristisch uit. Verder voelt de film toch grotendeels als een parodie op het genre aan. Namen als Flash Gordon, Dick Tracy en Nosferatu komen voorbij en Von Braun lijkt mij een verwijzing naar de omstreden Duitse geleerde... De computer die emoties verbied en het verdwijnen van woorden kende we natuurlijk allang uit Orwell's 1984.
Mijn eerste film uit de Nouvelle vague en ik weet niet of het wat voor mij is. Al die bewust gemaakte 'fouten' (want dat zijn het voor gangbare filmmakers) werken toch een beetje op je zenuwen. Overdreven aanwezige geluidseffecten, muziek die midden in een scène begint en plotseling stilvalt, bewuste fouten in continuïteit (in een shot is heeft de acteur een totaal andere emotie als in de andere) en acteurs praten in de camera ect. Het doel was om de kijker ervan bewust te maken dat het een film is, en daarin slaagt Alphaville bijzonder goed. Maar mijn vraag is, waarom zou je dat willen? Ik wil juist de film voor de totale speelduur als de realiteit ervaren en dus juist vergeten dat het een film is. Uiteindelijk verliest de film alle structuur en plot en werd het een beetje uitzitten. Toch was de cinematografie zeker niet verkeerd en met name de close-ups waren bijzonder mooi geschoten.
De naam van de film inspireerde de Duitse Synth-pop band Alphaville - die ik stiekem toch best goed vind - voor hun naam en zou ook invloed hebben op latere SF noir-films zoals Blade Runner en Dark City. Dus de film is in ieder geval ergens goed voor geweest.
Het is zeker geen slechte film en ik zou het een erg bijzondere en enigszins vooruitstrevende film willen noemen, maar vermakelijk was het totaal niet en slechts bij vlagen wist de film mijn aandacht vast te houden. Metropolis - een veel oudere SF noir - lukte dat allemaal wel.
Twelve Monkeys (1995) 3,5
Alternatieve titel: 12 Monkeys, 1 november 2016, 20:33 uur
De poster van Twelve Monkeys is een beetje misleidend. Als je enkel op de poster af zou gaan zou je denken dat het een donkere Terminator-achtige Sciencefiction/Horror zou zijn, terwijl het eigenlijk een typische Terry Gilliam film is.
In 2035 leven de overlevenden van een virus ondergronds. James Cole wordt uitgekozen om terug in de tijd te reizen en de epidemie van 1996 te voorkomen. Eenmaal daar denken ze echter dat hij gek is en wordt hij in een inrichting gestopt. Terwijl zijn psychiater langzaam in zijn verhaal begint te geloven, begint Cole steeds meer aan zijn eigen verstand te twijfelen.
Bruce Willis speelt een sterke hoofdrol. Een keer wat anders dan zijn typische actie-rollen en Brad Pitt vond ik het - voor de verandering - ook nog best goed doen.
Gilliam's stijl is alom aanwezig; de maffe futuristische designs met beeldbuizen en absurdistische momenten die je erg aan Brazil doen denken. Toch is Twelve Monkeys een stuk minder tekenfilm-achtig als de andere films van Gilliam, dat komt uiteraard ook omdat de film niet voor hem is geschreven. De film is geïnspireerd door de korte film La jetée (1962) van Chris Marker. Uiteindelijk kreeg de film ook Hitchcock invloeden en waren er een paar geslaagde citaten uit Vertigo te zien. De film was mooi opgenomen en de special effects en toekomst zagen er goed uit. Ook de flashbacks waren sterk gedaan. Componist Paul Buckmaster, die verder aan geen enkele noemenswaardige film heeft gewerkt, maakt een uitstekende soundtrack die je niet zo snel bij een Sciencefictionfilm zou verwachten.
Heel veel plot-twists had de film niet voor mij. Er werden zoveel aanwijzingen gegeven dat de alerte kijker niet veel verassingen te wachten stond. Desalniettemin bleef de film wel van begin tot einde interessant en was de film aan het einde ook best spannend. Een bijzondere Sciencefiction-film met een interessant thema. Al vind ik het nog maar de vraag of zo'n virus nou zo slecht is, Gilliam roept dat gevoel ook een beetje op met zijn film vind ik. Zeker als je de dierenmishandeling ziet lijkt het me niet verkeerd als de mensheid maar eens flink uitgedund wordt en een tijdje ondergronds gaat leven.