Logboek
Via deze pagina blijf je op de hoogte van recente stemmen, meningen en recensies van baspls.
Standaard zie je de activiteiten in de huidige en vorige maand. Je kunt ook voor een van de volgende perioden kiezen:
januari 2023, februari 2023, maart 2023, april 2023, mei 2023, juni 2023, juli 2023, augustus 2023, september 2023, oktober 2023, november 2023, december 2023, januari 2024, februari 2024, maart 2024
Selecteer maand & jaar
Raiders!: The Story of the Greatest Fan Film Ever Made (2015) 3,0
Alternatieve titel: Raiders!, 31 december 2016, 14:17 uur
stem gewijzigd, oorspronkelijke stem was 3,5 sterren
Loft (2008) 3,0
31 december 2016, 14:15 uur
Vijf vrienden delen een loft (een soort gehuurde bovenverdieping) waar ze stiekem hun vriendinnetjes heenbrengen zonder dat hun vrouwen dat door hebben. Tot ze op een dag een dode vrouw aantreffen.
Loft is een minder serieuze film als ik had verwacht. De mannen met hun ruzies komen vrij infantiel over en de manier waarop plottwists zijn gebruikt deed me denken aan Quiz van Dick Maas. Überhaupt kwam de film erg Nederlands over (en dat is geen compliment).
Het acteerwerk was wel wat beter dan de Nederlandse standaard. Iedereen deed het wel aardig, met name Filip Peeters (Penoza) vond ik goed spelen. Wel jammer dat de twee beste acteurs van de film Gene Bervoets (Spoorloos) en Jan Decleir maar hele kleine rollen hadden. Hoewel ik geen moeite had de Vlamingen te verstaan is er toch een soort taalbarrière. Ik bleef me er over verbazen dat er telkens werd gesproken over "Iemand graag zien" in plaats van "Iemand leuk vinden"/"Van iemand houden.".
De opnames zijn wisselend. De binnenopnames leken op een Nederlandse boekverfilimg, terwijl de nachtscènes haast aan Michael Mann of de tv-serie The Bridge deden denken, zo mooi waren die geschoten. In sommige flashbacks werd ook mooi met rood en blauw gewerkt (hetgeen ik eigenlijk had verwacht van de cinematografie van Mulholland Drive).
Eerlijk is eerlijk, de film was redelijk spannend en kon me de volledige speelduur boeien. De plottwists waren wel een beetje ongeloofwaardig. Ik vind het altijd maar onwaarschijnlijk dat mensen een heel toneelstukje gaan opvoeren om iemand te gaan verassen. Dat wordt hier wel heel erg gedaan. Vincent doet net alsof hij van niets weet tegenover zijn vrienden, zijn vrienden doen net alsof ze van niets weten tegenover Vincent en helemaal aan het einde blijkt ook nog eens dat Luc iedereen bedonderd heeft. Driedubbel bedrog.
Bizar dat men het nodig vond om een Nederlandse remake van deze film te maken, en ook nog eens een Amerikaanse versie. Deze Vlaamse versie is wel aardig en hoewel de Nederlandse versie toch wel een aardige cast heeft lijkt me het zo onnozel om een letterlijke remake te maken van een film die al Nederlandstalig is. Hoewel een paar van mijn favoriete Nederlandse acteurs (Raymond Thiry o.a.) een rol hebben in de remake heb ik weinig zin om het zelfde verhaal nog een keer op zo'n typische Nederlandse manier te zien.
Al met al dus prima vermaak deze Belgische film, maar minder als dat ik van te voren had verwacht.
Cosa Avete Fatto a Solange? (1972) 3,5
Alternatieve titel: Solange, 31 december 2016, 10:49 uur
Een gymleraar van een Katholieke meisjesschool in Londen heeft een affaire met een leerling. Ze zitten samen in een bootje op de Theems als zij ziet hoe iemand wordt vermoord. Het blijkt een andere leerling te zijn en de gymleraar word meteen verdacht.
Cosa Avete Fatto a Solange? - in Nederland en België ooit uitgebracht onder de titel Was het verkrachting? - Een van de meest bekende Gialli's, die zich voor de verandering in Londen afspeelt en niet in Italië. De Angelsaksische setting mag er zeker wezen en de dubbing is dit keer erg goed. De acteurs praatte tijdens de opnames Engels en dus hadden de Britse stemacteurs geen moeite alles in te spreken.
Deze Giallo erkend zijn oorsprong in gele pulpboekjes, het verhaal is namelijk gebaseerd op The Clue of the New Pin van Edgar Wallace. Zodoende was het verhaal prima en had het wat weg van een Britse TV-Detective. Had beter gekund, maar ik ken tal van Gialli met een veel slechter plot.
De cinematografie was bijzonder netjes. Erg mooie shots in cinemascope. Heel af en toe had er een close-up meer gemogen, maar verder is het die prettige Italiaanse stijl. Mooie POV waar we in één shot zien hoe de killer inbreekt en iemand verdrinkt. Verder waren de verkrachtingen mooi in beeld gebracht, de moorden zelf en daarmee de gore was niet in beeld (maar gezien de omstandigheden snap ik dat ook wel). Mooie opnamelocaties in London.
Mooie muziek van Maestro Ennio Morricone. Prachtige melancholieke openingsmelodie en verder wat typische jaren '70 klanken. De meester heeft beter gemaakt, maar deze soundtrack mag er ook zeker wezen.
What Have You Done to Solange? is samen met Dario Argento's Giallo een van de beste films in het genre. Veel van de gebruikelijke mankementen van het genre ontbreken en ondanks dat het verhaal beter/spannender had gekund was het onderhoudend genoeg om boeiend te blijven.
Santa Sangre (1989) 3,5
Alternatieve titel: Holy Blood, 30 december 2016, 23:08 uur
Mijn eerste film van Alejandro Jodorowsky. Ik was al lang nieuwsgierig naar het werk van deze veelgeprezen surrealistische filmmaker en Santa Sangre stond al langer op mijn Watch-list. Nu voor de Horror-challenge dan maar bekeken. Een ding is zeker, Jodorowsky was aan de drugs toen hij het script schreef, niet toen hij het filmde. Het plot is namelijk bizar, maar het is wel realistisch gefilmd op één enkele hallucinatie na.
De film verteld het verhaal van Feniks (gespeeld door Jodorowsky's zoons) die opgroeit in het circus van zijn vader. Zijn enige vrienden zijn de dwerg Alladin, de clowns en het doof-stomme mimespeler meisje Alma. Zijn moeder is de leidster van een cultus en als zijn vader vreemdgaat zweert ze wraak. Ze dood hem, maar verliest haar beide armen. Jaren later zit Feniks in een inrichting, maar dan komt zijn moeder terug en maakt hem tot slaaf.
Zoals ik al eerder heb gezegd heb ik niets met het circus (voornamelijk door het dierenleed) en al helemaal met dat glitter woonwagenkamp gebeuren uit de VS. Maar goochelaars en mimespelers vind ik dan wel weer leuk. Vond de kleine goochelaar en het mime-meisje erg aandoenlijk samen. Uiteindelijk loopt de film uit in een tragisch liefdesverhaal als zijn moeder iedere vrouw die mij meeneemt laat vermoorden. En dan dat briljante allerlaatste shot waarin Feniks voor het eerst zijn eigen handen weer kan bewegen als de politie ze vraagt om hoog te doen.
De film had die zelfde heerlijke Eurohorror-sfeer van de jaren '80 als bijvoorbeeld Phenomena van Dario Argento ook had. Hoe is dat te verklaren? Claudio Argento (de grote broer van Dario) is producent en Simon Boswell (Phenomena, Demoni 2, Deliria) maakte de muziek voor de spannende scènes. De verdere muziek is vooral Mexicaans en kan soms een beetje eentonig worden, maar opzich had het wel wat dat er steeds uit het niets een Mexicaans bandje op kwam duiken en er op straat steeds andere muziek te horen was.
Op het gebied van hallucinante beelden had ik meer verwacht, maar de beelden die er waren waren mooi geschoten. Het verhaal was trippy maar toch wel aardig uitgewerkt. Ondanks de macabere thema's bleef de toon luchtig en zat er zelfs veel humor in de film, soms was dat een beetje too much (die trans-bokser). Al met al een bijzonder aparte film en dat kan ik opzich wel waarderen. De geweldige soundtrack van Simon Boswell is ook echt een van de hoogtepunten van de film. Ben erg nieuwsgierig geworden naar El Topo en The Holy Mountain, want Spaghettiwesterns en Katholieke symboliek zijn naast Horror ook geliefde thema's bij mij.
C'era una Volta il West (1968) 5,0
Alternatieve titel: Once upon a Time in the West, 30 december 2016, 12:07 uur
Erg gaaf om de film op het grote doek gezien te hebben. Had hem al eerder gezien natuurlijk, al moet ik zeggen dat ik het verhaal een beetje vergeten was.
Een keer geen Eastwood en Van Cleef. Bronson zet een sterk personage neer als Harmonica, die voor de nodige oneliners zorgt. Henry Fonda is een prima badguy en Claudia Cardinale is natuurlijk prachtig als Jill. Toch heb ik zelf een zwak voor outlaw Cheyenne (Jason Robards) en Mr. Norton (Gabriele Ferzetti) die zo graag de zee wil zien. De achtergronden van de personages zijn allemaal heel goed uitgewerkt en de film heeft wat drama betreft meer te bieden dan de gemiddelde Western.
Zoals altijd bij Leone is het fenomenaal geschoten met lekker veel close-ups en een lekker langzaam tempo. De film gaat prima met zijn tijd mee en is voor die tijd ook erg modern geschoten, vergelijk het maar eens met een Hollywood Western van de zelfde periode. Sommige shots waren echt onmogelijk goed uitgevoerd, die met de treinen bijvoorbeeld.
Ook de magistrale muziek van Ennio Morricone was weer van de partij en bezorgde me regelmatig kippenvel in de bioscoopzaal. Een beetje herhalende thema’s maar ik geloof niet dat iemand zich echt daar aan stoort.
De film is veel minder avontuurlijk als de andere Westerns van Leone en bevat ook minder actie, maar daar staan goed acteerwerk en ijzersterk drama tegenover. Ik moet wel zeggen dat ik het ondergewaardeerde A Fistful of Dynamite helemaal niets slechter vond dan deze film.
Sergio Leone maakt hier eigenlijk wat Quentin Tarantino zijn hele leven probeert te maken, maar waar hij nooit in slaagt; de perfecte Wraak-film. Een erg dubbel wraak-thema aangekleed met zowel actie, drama als cinematografische perfectie. Wat wil je nog meer.
Een klassieker.
Haute Tension (2003) 2,5
Alternatieve titel: Switchblade Romance, 30 december 2016, 12:06 uur
Door alle hoge waarderingen was ik wel nieuwsgierig geworden naar deze Franse Horrorfilm van Alexandre Aja. Frans is het zeker; chansons, lesbische romantiek, Citroën busjes, slachtingen in afgelegen provinciale dorpjes. De film verteld het verhaal over twee studentes die bij de familie van een van de twee op het Franse platteland gaan overnachten. Maar dan wordt de hele familie uitgemoord.
Het acteerwerk was prima, in het begin wel aardig drama en toen barstte de film los met Horror en zeer degelijke Gore. Tot aan de plottwist was het verhaal wel aardig, hetzij een beetje ongeloofwaardig (iemand die niet weet waar ze is en verwacht dat de politie haar kan vinden), maar na de plottwist klopt het gewoon niet meer. Hoe kan ze nou zelf de killer zijn terwijl ze boven op haar kamer zat toen de killer aankwam met zijn bus, waar komt de bus vandaan, hoe komt ze aan wapens, hoe kent ze de pompbediende in een plaats waar ze nog nooit is geweest…
De film was wel mooi opgenomen in cinemascope formaat (duidelijke John Carpenter en Giallo invloeden) en de Gore en make-up waren ook goed gedaan. Spannende momenten kent de film ook zeker, alleen jammer van het einde.
Aardige Franse Horror. Binnenkort À l'Intérieur en Martyrs ook eens kijken. Al moet ik wel zeggen dat alle moderne Horror die ik tot nog toe uit nieuwsgierigheid heb opzet me een beetje tegenvalt.
The Curse of the Werewolf (1961) 3,0
30 december 2016, 00:19 uur
Ik was al een tijdje benieuwt naar deze Weerwolf film van Hammer en toen vond ik een prachtige restauratie. De film verteld het verhaal over hoe de weerwolf Leon wordt geboren en hoe door woede zijn verandering wordt aangewakkerd.
Hammer geeft hier een geheel nieuwe invulling aan de mythe rond de Weerwolf. De wolf is namelijk de zoon van een verwilderde bedelaar en een vrouw die niet kan praten. Op zich leuk voor de verandering, maar geef mij maar liever het verhaal van de man die door een weerwolf gebeten wordt of nog beter een soort detective waar de hoofdpersoon er achter moet zien te komen wie de weerwolf is (Silver Bullet). Verder duurde het erg lang voor de film nou eens begon. Pas halverwege komt Oliver Reed opdagen. Hij levert een uitmuntend acteerwerk en beloofd hier al vroeg een groot acteur te zullen worden, met name de tragiek en de angst om zijn geliefde te verwonden beeld hij uitstekend uit. Helaas is het einde een beetje afgeraffeld en komt de wolf nauwelijks in actie.
De film is mooi geschoten en voor Hammer’s doen waren er veel opnames op locatie. De nachtschots waren erg sfeervol en de Weerwolf zag er goed uit. Prima muziek.
Al met al dus wat minder als verwacht, maar zeker geen slechte film uit de Hammer stal. Blijf ze toch leuk vinden die Hammer films. Met name de Dracula-film en The Hound of the Baskervilles vind ik nog steeds erg tof.
L'Étrange Couleur des Larmes de Ton Corps (2013) 4,0
Alternatieve titel: The Strange Color of Your Body's Tears, 28 december 2016, 23:28 uur
“Meneer, wilt u een zuurtje?”
Ik had eerder Amer al gezien van Hélène Cattet en Bruno Forzani. Die film bevatte sterke elementen en de eerste helft was een nachtmerrieachtig meesterwerk. Helaas was de tweede helft erg saai en slecht. The Strange Color of Your Body's Tears viel zeker niet tegen en bevat weer die heerlijke stilistische Giallo stijl.
Een Deens-Franse man (Klaus Tange) komt terug van zijn zakenreis. Zijn vrouw is verdwenen, maar de deur van hun appartement zit van binnen op slot. Hij gaat op onderzoek uit en ontmoet de vreemde bewoners van zijn appartementen complex.
Hoewel deze film meer een rode draad heeft als Amer had, dwaalt de film geregeld af en zit hij vol van subplots die als korte films op zichzelf hadden kunnen staan. De opzet is helemaal Giallo, maar in de uitvoering is het meer moderne Giallo meets David Lynch. Het had wel wat hoe de film ontspoorde in nachtmerrieachtig surrealisme. Toch hoop ik ooit nog eens een moderne gestileerde film met een ‘normaal’ verhaal tegen te komen. Net als Amer (en de Giallo) zitten er veel obsessies met seksualiteit in de film verwerkt, van mij hoeft het nog steeds niet, maar het werkte hier wel beter. Het appartement met de geheime gangen deed me denken aan Inferno en The Beyond.
Uiteindelijk is die huisbaas (?) de Vlaming de moordenaar als ik het goed heb, in zijn Laura boekje zaten foto’s van alle vermoorde vrouwen. En de twee andere mannen worden door een ongezien iemand vermoord dus blijft er niet veel over. Erg vreemd gevoel toen er ook een paar Vlamingen voorbij kwamen, ik ben totaal niet gewend een artistieke film met Nederlands erbij te zien.
De Suspiria invloeden zijn wederom duidelijk aanwezig. Niet alleen hebben we de mooie Bavaëske kleuren met rood en blauw het meest prominent. Maar ook wordt hier net als bij Suspiria het sounddesign ingezet om Suspense te creëren, en ik moet zeggen dat het ook best creepy was af en toe door de geluidseffecten.
Visueel is de film een meesterwerk. Prachtige opnamelocaties met de Jugendstil-stijl in alles vertegenwoordigt, een knipoogje naar Argento die ook een liefhebber van deze stijl was? Mooie cinematografie, schitterend kleurgebruik en goede cinemascope opnames met veel close-ups en een aantal onmogelijke surrealistische shots. Soms is het een beetje too much (zoals ook in Amer), die splitscreens die a la Tarantino werden gebruikt en het zwart wit met weinig fps hadden van mij niet gehoeven.
Weer worden er een hoop oude Ennio Morricone en Bruno Nicolai soundtracks bijgehaald. Mooie muziek, al vond ik het niet altijd even passend.
Hoewel de film veel afdwaalt, soms vaag was en ik toch liever een normaal verhaal had gehad, mocht het surrealisme er best wezen. Een bijzonder fraaie ode aan de Giallo van onze zuiderburen. Inspirerend en toont maar weer aan dat Nederland nog wat kan leren van België als het op filmmaken aankomt.
Jacob's Ladder (1990) 3,5
28 december 2016, 21:30 uur
In Jacob’s Ladder volgen we een veteraan van de Vietnam oorlog die wordt geplaagd door flashbacks. Langzaam wordt zijn leven een grote nachtmerrie.
Jacob’s Ladder is een spannende en meeslepende Psychologische Horror. Het is zeker geen standaard Horror, er is een flinke dosis Drama en op de hallucinaties na is het meer een Thriller. Persoonlijk vond ik het ergens jammer dat uiteindelijk het bovennatuurlijke aspect wordt losgelaten, maar de Paranoïde X-Files achtige samenzwering in het leger mag er ook zeker wezen. Het einde liet me een beetje onzeker achter, was het allemaal een doom op zijn sterfbed? Door het doorbreken van de lijn tussen werkelijkheid en nachtmerrie en het einde, vind ik dat Jacob’s Ladder wel past in het rijtje Abre Los Ojos en Inception (alleen dan zonder de SF en met Horror).
De film is degelijk opgenomen, met enkele uitschieters in positieve richting (de surrealistische nachtmerries). Maurice Jarre maakt een erg mooie soundtrack, die vooral in de dramatische momenten werkt.
Tim Robbins speelde zijn rol zeer overtuigend en draagt de film volkomen. Het verhaal had net iets beter uitgewerkt gekund in de tweede helft, maar al met al vind ik dit toch wel een erg sterke film.
Aanrader.
The Neon Demon (2016) 3,5
28 december 2016, 00:02 uur
Van The Neon Demon had ik best hoge verwachtingen, een spannende film met een stillistische aankleding. Hoewel ik het geen slechte film vond is het wel een tegenvaller. De film heeft een aantal problemen.
Laten we eens beginnen met de titel. The Neon Demon, wat een lijpe titel. What's next? Het TL-buis Spook? Nee, als je alleen op de titel afgaat verwacht je een jaren '80 parodie a la Kung Fury.
Elle Fanning speelde wel aardig in de hoofdrol, al had ze een gek stemmetje. Ik ergerde me er op een gegeven moment wel aan dat alle personages steeds zeggen dat ze zo ongelofelijk mooi is. Ze is zeker niet lelijk, maar overdrijven is ook een vak.
Omdat Refn door de Giallo is geïnspireerd dacht ik dat het plot rond de modellen, net als in veel Gialli slechts als introductie voor het slachtvee diende. Het hele plot draait echter rond de ongezonde obsessie met schoonheid en materialisme. Ik werd een beetje somber van al dat narcistische gedoe. Die competentie tussen de modellen, alsof het vrouwen in de Harem van een sultan of ballerina’s op een Sovjet-Russische Dansacademie zijn, vond ik niet zo interessant. Lekker boeiend hoe je neus of je kaaklijn eruit zien en is het niet sneu dat het enige wat je onderscheid je uiterlijk is?
De film is erg mooi geschoten en Refn maakt gebruik van mooi Bavaësk kleurgebruik. Het was veel monochroomer dan je ziet in Amer (ook al zo'n tegenvaller) of de films van Mario Bava en Dario Argento. Makkelijk te verklaren, want Refn is namelijk kleurenblind. Ik vond de hoeveelheid van het impressionistische kleurgebruik wel weer een beetje tegenvallen. De poster beloofd veel stilisme, maar in werkelijkheid heeft de film maar een paar scènes met de mooie kleuren. De soundtrack van Cliff Martinez was mooi en de jaren ’80 achtige elektronische muziek mag er zeker wezen. Kan echter niet op tegen de soundtrack van Refn’s eerdere Drive.
Het grootste probleem van The Neon Demon is dat het geen geheel vormt en het plot aan alle kanten rammelt. We beginnen met het verhaal van het jonge model dat het helemaal wil gaan maken, a la Mulholland Drive (ook een pretentieuze tegenvaller). Om vervolgens in een soort liefdesverhaal met haar vriendje terecht te komen, Val Lewton-achtige suspense opbouw naar niets (ja dat is een pleonasme) en dan ineens ontspoort de film in een ranzige vaagheid die aan Andrzej Zulawski’s Possession doet denken. Lesbische necrofilie, kannibalisme, toe maar. Aan de ene kant is het totaal geen Horrorfilm en dan ineens heel morbide. Is het een bijgeloof onder modellen dat als je iemand eet en je met haar bloed insmeert je net zo mooi als haar wordt? In een Gotische horror had het gewerkt, maar in hedendaagse setting wil ik toch echt wat uitleg. Zijn de modellen honderden jaren oude Elisabeth Bathory-achtige vampiers die leven op jonge maagden? Of zijn ze gewoon een beetje gek in hun hoofd. Geef ten minste enige vorm van uitleg.
De problemen rond het plot zijn allemaal makkelijk te verklaren. Volgens Fanning heeft Refn de film chronologisch opgenomen en is vrijwel alles geïmproviseerd, hetgeen aantoont hoe pretentieus deze film is. Een schoolboek voorbeeld van style over substance.
Soms worden nieuwe films aangekondigd die je de hoop geven een modern meesterwerk tegen te komen, alleen elke keer weer vallen ze tegen. Vrijwel altijd door problemen met het verhaal, misleidende reclame campagnes of het missen van diepgang. Ze zijn niet slecht, maar ook niet echt goed en dat is nu juist het vervelende. The Neon Demon is al de zoveelste dit jaar. Mooie beelden, mooie vrouwen, mooie muziek, potentie maar te vaag en te oppervlakkig om echt goed te zijn. Het is zeker geen doorsnee film en daarom ook zeker het bekijken waard, maar een cinematografisch meesterwerk is het allerminst.
Kaidan (1964) 3,5
Alternatieve titel: Kwaidan, 27 december 2016, 21:55 uur
Deze Japanse Horror anthologie was ik al sinds de zomer van plan om te kijken, maar de lange speelduur heeft me lang weerhouden. Ik denk ook niet dat ik nog eens een Japanse film van deze omvang in èèn keer ga proberen te kijken...
In tegenstelling tot wat je zou verwachten is de film gebaseerd op Engelstalige verhalen van Lafcadio Hearn, een Grieks-Ierse schrijver die naar Japan afreisde en met de dochter van een Samurai is getrouwd. Het acteerwerk was een beetje theatraal, maar dat was ook bij Kurosawa's Samurai-films. Tatsuya Nakadai (die speelde in Ran en Kaghemusha) heeft hier ook een rol.
De film was erg sfeervol. De gigantische sets waren mooi belicht en laten duidelijk het grote budget van de film zien. Alleen ergens jammer dat de lucht steeds een duidelijk geschilderde achtergrond was, dat was het enige dat het onrealistisch maakte. Er word bij vlagen een angstaanjagend sfeertje gecreëerd - ook toen waren witte gezichten en zwarte haren in trek bij Japanse horrorfilmers - maar eng wordt het nergens.
De verhaaltjes zijn ondanks hun lengte vrij simpel en lijken uit een verhalenbundel met exotische sprookjes te komen en het ontzettend trage tempo en de het kostuumdrama tussendoor waren toch best vermoeiend. Ook het ontbreken van muziek en erg schaarse geluidseffecten (de film had erg luie Foley artists) maken de film alleen maar langer. De traditionele Japanse instrumenten hadden wel iets, maar zijn niet 3 uur lang interessant genoeg.
Leuk om gezien te hebben en visueel prachtig, maar ik denk niet dat ik nog een Japanse anthologie hoef te zien.
Oliver Twist (2005) 3,0
26 december 2016, 23:55 uur
In een poging een originelere Dickens voor Tweede kerstdag te vinden deze adaptatie van Oliver Twist maar eens opgezet. De enige andere adaptatie die ik van het boek ken is Disney's jaren '80 dierenmusical Oliver and Company, hoewel die versie zwaar vereenvoudigt is en ik eigenlijk niets met musicals heb, is dat altijd een van mijn favoriete Disneyfilms gebleven.
Roman Polanski maakte deze film voor zijn kinderen. Hoewel er net als in het boek serieuze thema's rond kinderarbeid en kindermishandeling aanbod komen is de film geschikt voor kinderen. Barney Clark speelt prima in de hoofdrol en ook de andere kinderen deden het prima. Ben Kingsley is zowel in uiterlijk als in stem totaal onherkenbaar. Hij zet een maffe oude Fagin neer, maar is wel overtuigend in zijn rol.
De sets en kostuums vond ik net wat te gelikt om echt sfeervol te zijn. Hoewel erg groot en goed gemaakt, kwam het over als zo'n western dorpje dat duidelijk speciaal voor de film is gemaakt. London had veel donkerder gemogen, meer rook en viezigheid en meer echte oude gebouwen. Misschien heeft het er ook mee te maken dat de film helemaal in Tsjechië is opgenomen en niet echt in Engeland.
Al met al is dit een vermakelijke en degelijk gemaakte adaptatie van Oliver Twist, niet heel memorabel, maar ook zeker niet slecht.
Panna a Netvor (1978) 3,5
Alternatieve titel: Beauty and the Beast, 25 december 2016, 23:52 uur
Een obscure Tsjechoslowaakse adaptatie van Belle en het Beest op 1e Kerstdag, waarom ook niet? De film heeft een beetje het midden tussen een Gotische Horror, Dark Fantasy en een sprookje.
Een marktkoopman verdwaald in het bos en een plukt een roos. Een monsterlijk figuur claimt dat het zijn roos is en dat de marktkoopman zal sterven als zijn knappe dochter niet uit vrije wil naar zijn kasteel komt. Julie gaat naar het kasteel en er ontstaat een band tussen haar en het mysterieuze figuur.
Het 4:3-aspect ratio en de filmkorrel deden de duistere sfeer van de film alleen maar ten goede. De film is opgenomen in de mistige bossen van Oost-Europa en door het gebruik van goede kostuums en vrijwel alleen natuurlijk licht komt de film ook vrij realistisch over. Erg slim om het uiterlijk van het beest zo lang mogelijk geheim te houden, waardoor spanning wordt opgebouwd en interesse gewerkt. Het beste gedeelte vond ik dan ook de scènes in het bos en de Point-of-view shots uit het perspectief van het beest.
Het beest is hier een soort Raaf-man die door dierlijke instincten wordt gedwongen hertjes en jonge maagden op te jagen als voedsel. Als Julie ten tonele komt veranderd dat. Er ontstaat een romantisch gebeuren tussen de twee en het beest probeert kosten wat kost zijn uiterlijk voor Julie te verbergen. Uiteindelijk overwint, ook hier, de liefde alles. De film heeft mooie orgelmuziek, al was het wel een beetje herhalend.
De Disney-versie was voor hun doen ook best duister, maar het beest was daar wel een stuk minder eng (ik zie hem in ieder geval geen hertjes en jonge maagden oppeuzelen). Als ik deze versie had gezien toen ik jong was had ik hem in ieder geval heel eng gevonden en had ik er nog dagen lang nachtmerries van gehad. Wat de Disney-versie wel beter deed was de uitwerking van het verhaal en de personages en de schaal van het kasteel en het bos was ook veel groter dan hier.
Hoewel ik het jammer vond dat de film, ondanks de originele opzet, toch weer een vrij cliché einde heeft en het Romantische gedeelte van de film me niet zo aansprak, vind ik Panna a Netvor toch een erg sterke film. Dat komt met name door de heerlijke sfeer die de film bezit en de nachtmerrieachtige beelden. A je to, zoals de Tsjechen zeggen.
I Tre Volti della Paura (1963) 3,5
Alternatieve titel: Black Sabbath, 25 december 2016, 22:12 uur
Naar deze Horror-anthologie van Horror-meester Mario Bava was ik al erg lang benieuwt. Heb hem uiteindelijk voor de Kerst bewaard en dat was een goede keuze, want de film is bijzonder sfeervol.
Ik baal er enorm van dat ik de Amerikaanse versie van American International Pictures (bekend van Roger Coreman en Vincent Price) heb gekeken. De volgorde van de clips is namelijk anders, de mooie muziek van Roberto Nicolosi is vervangen door de bombastische jazzmuziek van Les Baxter en ik heb het idee dat er veel uit is geknipt (zo mis je shots als het mes dat in de rug van het slachtoffer steekt en is het afgehakte hoofd nauwelijks in beeld). Ook schijnt bij de dubbing het hele verhaal veranderd te zijn. Wat dan wel mooi was van deze versie waren het haarscherpe beeld en Boris Karloff als verteller, maar ik wil zeker de Italiaanse versie zien bij een tweede kijkbeurt.
Het eerste verhaal ‘A Drop of Water’ was een bijzonder sfeervol spookverhaal dat me een klein beetje deed denken aan Le Locataire van Roman Polanski. Inhoudelijk had het beter gekund, maar de beklemmende sfeer en de angstaanjagende Barones zijn haast ongeëvenaard. Het tweede verhaal ‘The Telephone’ was een matige vroege Giallo die in de Amerikaanse versie op zeer amateuristische wijze tot iets bovennatuurlijks is gemaakt. De zwarte handschoenen zijn al van de partij en het had wel een Hitchcockiaans sfeertje, maar het is veel te saai in vergelijking met het vorige segment. Met ‘The Wurdalak’ laat Bava zien dat hij de meester is als het op Gotische horror aankomt. Een bijzonder sfeervol geschoten Oost-Europese vampierengeschiedenis. Het segment was helaas te kort voor een uitgediept verhaal, maar het fenomenale sfeervolle kleurgebruik maakt dat ruimschoots goed. Ik wou dat alle Gotische horror’s het kleurgebruik van Mario Bava hadden. Hammer heet ook een aantal zeer sterke films, maar die missen vaak goede belichting, met name de indoor-shots zijn meestal overbelicht en sfeerloos.
De film heet eigenlijk I Tre Volti della Paura (Drie aangezichten van de verschrikking), maar de Amerikaanse producent wilde op het succes van Black Sunday teren en dus werd de titel Black Sabbath, terwijl de film helemaal niets met Hekserij te maken heeft. De metal-band Black Sabbath heeft zich vernoemt naar deze film. Toen ze aan het optreden waren ging iedereen weg omdat deze film in de bioscoop draaide, horror sells vond Ozzy. De naam zou overigens beter bij Iron Maiden passen, die maakte namelijk ook daadwerkelijk muziek over oude horrorfilms (Dario Argento en Lamberto Bava zijn ook grote Metal-fans overigens). Het blijft niet bij Metal, want Quentin Tarantino beweerd dat hij van deze film het idee heeft gekregen om Pulp Fiction in drie korte verhalen te vertellen.
Het was misschien niet helemaal wat ik er van had verwacht, maar Black Sabbath mag er zeker wezen en is een echte must voor Horror-liefhebbers. Een bijzonder gaaf spookverhaal, een erg vroege Giallo en een ontzettend sfeervolle Gotische horror met Boris Karloff als vampier.
ATM (2012) 2,5
24 december 2016, 10:20 uur
Deze Kerst-horror getiteld 'Pinautomaat', was me min of meer aangeraden door de heren van It's Only a Movie. Op de terugweg van een Kerstfeestje moeten drie vrienden pinnen, maar dan worden ze door een mysterieuze stalker vastgehouden.
De film was aardig opgenomen en kende wat spannende momenten, maar het was wat te onbeholpen om echt goed te zijn. Het moment waarop de drie hoofdpersonen die Killer voor het eerst zien was zo slecht en ongeloofwaardig gebracht. Hoe paranoïde zijn die lui wel niet, ieder normaal mens was gewoon naar de auto gelopen.
De film bewerkstelligt geen goede Kerstsfeer en de kills klinken bruut maar zijn bloedeloos en saai. Ik bleef wachten op de clou, maar die kwam niet. De film probeert duidelijk Phone Boot een beetje na te doen, maar is nog goedkoper en zit veel minder sterk in elkaar.
Zet volgende keer liever Gremlins of Black Christmas op.
Operazione Paura (1966) 3,0
Alternatieve titel: Kill, Baby... Kill!, 24 december 2016, 00:07 uur
Kill, Baby... Kill! is een bijzonder sfeervolle Gotische Horror-film van de Italiaanse Horrormeester Mario Bava. De film verteld het verhaal van een klein dorpje in de greep van een vloek. De geest van een klein meisje maakt steeds meer slachtoffers. Een arts gaat op onderzoek uit.
De film is mooi met Bava's gebruikelijke impressionistische kleurgebruik en heeft een aantal zeer mooie shots. Melissa was erg sterk in beeld gebracht en kwam best creepy over. De muziek was ook erg sterk, al heb ik wel het idee dat Bava zijn eigen muziek recyclet. Ik heb Carlo Rustichelli's muziek namelijk eerder in The Whip and the Body voorbij horen komen.
De film komt wat goedkoper over als bijv. Black Sunday of The Whip and the Body, logisch want halverwege raakte de producenten door het budget heen, waarna Bava en de cast besloten de film voor niets af te maken (wat een toewijding!). Het zag er zeker niet slecht uit, maar ik vond de mediterrane bouwvalletjes niet echt passen bij de Oostenrijk-Hongaarse namen die de personages in de film hebben.
Kill, Baby... Kill! was een vermakelijk en sfeervol filmpje, maar hoewel het voor een Gothische horror uit de jaren '60 een origineel uitgangspunt heeft, was het verhaal niet echt goed uitgewerkt. Uiteindelijk vond ik het bij vlagen een beetje saai worden en de ontknoping was ook niet heel indrukwekkend. Toch zeker geen onaardige film.
The Lion, the Witch, & the Wardrobe (1988) 3,0
Alternatieve titel: The Chronicles of Narnia: The Lion, the Witch & the Wardrobe, 22 december 2016, 16:13 uur
Naar de eerdere adapties van Narnia was ik al langer benieuwt. De adaptaties van Disney kende ik al wel en toen ik de DVD van deze mini-serie tegenkwam op de rommelmarkt heb ik die maar meegenomen.
De kinders verschillen hier nauwelijks in leeftijd, alleen zijn sommige ergerlijk kinderachtig (I WANT CANDY NOWW) en andere overdreven volwassen (Peter, kuch kuch). Voor hun leeftijd is het leeftijd niet heel slecht, maar het is zo gemaakt en onnatuurlijk dat GTST er haast niets bij is (overigens huilde die Lucy wel heel overtuigend toen Aslan doodging).
Opzich heeft de film wel een charme en is het sfeervol, maar het is zo ongelovelijk goedkoop dat het haast op de lachspieren gaat werken. De opnames hebben hele fout camerabewegingen en hoe mensen het scherm in en uitlopen ziet er niet uit, belichting is ook typisch low-budget tv. De aankleding is soms best interessant gedaan - zo zien de heks en haar slee er wel vet uit - maar is ook behoorlijk goedkoop. Aslan's kop zag er redelijk uit, maar hoe de leeuw loopte was echt heel amateuristisch. De getekende mythische wezens waren ook een beetje goedkoop, ben er sowieso nooit fan van als 2D en 3D worden gecombineerd. Moet ik echt beginnen over de wolven en bevers? Mensen ik kostuums... Ik dacht echt, WTF ben ik nu aan het kijken. Voor mensen die de vliegscène uit The Neverending Story slecht vonden, wacht todat je deze film hebt gezien...
Opmerkelijk dat deze mini-serie een half uur langer is als de remake uit 2005, maar het verhaal toch veel oppervlakkiger en gehaaster behandeld.
Ik snap dat je als klein kindje dit wel een leuke film zal vinden voor tijdens de kerstdagen (vroeger dan), maar als verfilming van Narnia is het echt waardeloos. Ik ben blij dat de Remake gemaakt is, want die is veel serieuzer, duisterder en degelijker. De scène waar Aslan stief was relatief wel duister hier, maar vond ik in de remake toch veel schokkender. Zo vond ik het erg sterk dat ze daar begonnen met het bombardement op Londen. Het komt denk ik puur door de goedkope tv-adaptatie. In de jaren '80 konden ze namelijk al wel erg goede Fantasy-effecten maken, kijk maar naar films als Willow, Legend of The Dark Crystal.
Hoe dan ook, een film om snel te vergeten, zet liever nog een keer de remake op.
(Trouwens, hoe komt het dat de bewoners van Narnia wel bekend zijn met Turks Fruit, maar niet met een kleerkast? )
Pit and the Pendulum (1961) 3,0
Alternatieve titel: The Pit and the Pendulum, 20 december 2016, 23:19 uur
Ik was al heel lang benieuwt naar deze film uit de stal van Roger Corman. Mischien dat de verwachtingen daardoor wat te hoog waren, want Pit and the Pendulum is toch iets minder dan de andere Poe-verfilmingen met Vincent Price.
Sfeervol is het zeker. De mistmachines en maté-paintings worden weer van stal gehaald en het kasteel en de Pendulum zien er erg gaaf uit. Corman heeft het ook netjes opgenomen en de soundtrack had slechter gekund. Het is vooral het verhaal en het feit dat de film er meer als een uur over doet om echt interessant te worden. Op het concept van de dodende slinger heeft de film helemaal niets te maken met het verhaal van Edgar Allen Poe, het heeft onderhand meer van doen met Premature Burial. Ik had me er nog zo op verheugd om Pice als hoofd inquisiteur te zien, maar hij is hier een soort erfgenaam. Veel bloed vloeit er ook niet, helaas kukelen de sukkels hun dood te gemoed in een ravijn.
Een sfeervol filmpje en leuk om gezien te hebben, maar niet echt memorabel.
Gok-seong (2016) 3,5
Alternatieve titel: The Wailing, 20 december 2016, 21:45 uur
Sinds kort heb ik de Koreaanse cinema een beetje 'ontdekt' en zodoende was ik best nieuwsgierig naar deze Koreaanse Horror-film. De film verteld het verhaal van een politieagent die een aantal beestachtige moorden in een klein gehucht moet onderzoeken. De bijgelovige dorpelingen spreken van geesten en monsters, maar dan krijgt ook de politieman nachtmerries. De film begint met een Bijbelcitaat uit Lukas 24: 38 over de wederopstanding van Jezus als de apostelen denken een geest te zien, en daarmee is de toon van de film al aardig gezet. De titel is toepasselijk want er wordt veel gejammerd, met name door Do-won Kwak, die overigens een goede hoofdrol neerzet.
Goksung mag dan een stuk origineler zijn dan de meeste Horror-films die het Westen de afgelopen jaren heeft geproduceerd. Voor een Aziatische film is het niet bijzonder origineel. De film begon met een komische noot over de klunzige politieagenten, wat me deed denken aan die andere Koreaanse film Memories of Murder. Daarna lijkt het een soort verhaaltje over de dorpsgemeenschap die de mysterieuze vreemdeling niet moet hebben. Om vervolgens met duivelbezitting á la The Exorcist aan te komen. Uiteindelijk loopt de film uit in een soort Aziatische variant op Angel Heart, met de Japanner als duivel in plaats van Robin De Niro. De manier waarop spanning wordt opgewekt doet denken aan wat we ook vaker zien in Japanse Horrorfilms. En dan zitten er ook nog een paar Zombies doorheen. Het voelt een beetje als een bonte mix van van alles. En dat terwijl ik eigenlijk gewoon een Moordmysterie en helemaal geen bovennatuurlijke film had verwacht. De hele tijd bleef ik wachten op het moment dat het bijgeloof ontkracht zou worden, maar dat gebeurde niet.
Ik vond het toch wel goed gedaan hoe de film lokale bijgeloof en folklore met Boeddhisme en Katholicisme vermengt. En hoewel het er lang op leek dat de film voorspelbaar zou zijn was hij uiteindelijk toch behoorlijk spannend. Een aantal scènes waren ook behoorlijk creepy.
Het sterkste punt van Goksung is toch wel het visuele aspect en de aankleding. De film is erg mooi geschoten en heeft mooie beelden van de locaties in Zuid-Korea. En die Zombies en duivels zagen er ook heel gaaf uit en ik geloof zelfs dat er helemaal geen CGI voor is gebruikt.
Aan het einde snapte ik niet helemaal hoe het verhaal nou klopt, de film is erg misleidend bezig geweest. Toch denk ik niet dat een vergelijkbaar verhaal in Westerse handen even spannend en beklemmend was geweest. Goksung is een lekker creepy film van de Koreanen. Leuk om te zien en ook zeker een van mijn favoriete films van 2016, maar een een meesterwerk is het zeker niet.
L'Ours (1988) 4,0
Alternatieve titel: The Bear, 18 december 2016, 17:52 uur
L'Ours verteld het ontroerende verhaal van een klein beertje dat door een ongeluk zijn moeder verliest. Hij ontmoet een andere beer waar hij mee optrekt, maar dan komen er jagers die de beren willen vangen...
De film is echt prachtig opgenomen en de schitterende locaties en mooie dieren komen volledig tot hun recht . De film komt haast niet geënsceneerd over, maar de cinematografie is toch erg sterk en er zitten veel verschillende camerahoeken in. In andere 'natuurdocumentaires met een verhaal' is dat vaak niet het geval, de voice-overs zijn daar ook ergerlijk en ontbreken hier gelukkig. De film ziet er door de 4K-restauratie erg modern uit, alleen de effecten in de droomscènes en hallucinaties (zoals de stop-motion kikkers) herinneren je eraan dat de film in de jaren ’80 gemaakt is. Ook de muziek van Philippe Sarde is erg mooi en ontroerend.
Het beertje dat de hoofdrol vertolkt in de film, Youk, is in 2011 overleden in Dierpark Emmen waar hij sinds 1994 is verbleven. Bart the Bear (de grote beer) is een bekende filmbeer die in talloze Hollywood-films een rol speelt. De geluidjes die de kleine beer maakt waren wel een beetje apart en leken haast door een mens gemaakt, ik heb geen flauw idee hoe berenjongen echt klinken maar na wat zoekwerk blijkt dat het over het algemeen toch een zwaarder geluid is. Verder niet heel storend.
Met L'Ours schetst regisseur Jean-Jacques Annaud een ijzersterk portret van de natuur, die zowel schitterend, ontzagwekkend als wreed kan zijn. De mens maakt het de dieren weer eens erg moeilijk. Toch zijn de jagers in de film niet alleen maar schurken, je ziet ook dat ze het zelf moeilijk hebben en hun jachthonden hebben het zwaar te verduren onder de grote beer. Uiteindelijk laten ze het beertje ook gaan. De scènes met de honden en de poema waren best heftig, gelukkig wordt heel duidelijk verteld dat de dieren geen moment echt gevaar hebben geleden aan het einde van de film.
Al met al is L'Ours een prachtige film zoals ik er weinig heb gezien. Het verhaal had opzich beter gekund, maar de prachtige beelden en ontroerende momenten maken dat ruimschoots goed. (Ook een schitterende poster trouwens.)
Des Kaisers Neue Kleider (2010)
Alternatieve titel: De Mooiste Sprookjes: De Nieuwe Kleren van de Keizer, 18 december 2016, 13:02 uur
Geinige verfilming van het bekende sprookje. Beetje flauw af en toe en weer met die typisch Nederlands-Duitse nasynchronisatie waar in plaats van groot "gans" wordt gebruikt. Voor kinderen vast wel leuk.
Sans Famille (2000) 3,5
Alternatieve titel: Without Family, 18 december 2016, 11:32 uur
Nu dacht ik eindelijk mijn inhaalslag te maken voor de challenge. Blijkt deze familiefilm op zowel IMDb als Moviemeter enkel als Drama te zijn gecategoriseerd... Heb ik weer. Terwijl het toch héél duidelijk een film voor het hele gezin is.
Een degelijke verfilming van het ontroerende verhaal van Hector Malot. Rémi wordt door zijn pleegvader verkocht aan de rondtrekkende hondenman Vitalis. Samen met diens honden en aap trekken ze door Frankrijk. Maar tegelijkertijd is een Pruisische graaf opzoek naar een vermiste jongen...
Vroeger de Japanse geanimeerde TV-serie vaak gezien, maar die herinnerde ik me heel anders als het verhaal hier. Ik dacht dat Vitalis veel eerder dood ging in het verhaal en ik miste het gedeelte met de mijn. Ook dacht ik dat het stomme meisje op de bood van de Gravin woonde. Maar het is dan ook lang geleden dat ik die serie heb gezien. Wel opvallend is dat Vitalis hier meer extravert is als in de serie, daar is het haast een soort oude Samurai-krijgsheer (heel rustig, stil en wijs). Beide vertolkingen vind ik wel wat hebben.
De mini-serie is degelijk opgenomen met hier en daar wel een mooi shot. Leek een beetje op de Halmark verfilmingen van Dickens' verhalen. Ook een mooie - ietwat sentimentele - soundtrack van Carolin Petit.
Voor een 200 minuten durende miniserie voelde de film niet lang aan. Ook was niet eens het hele verhaal behandeld, waardoor ik me afvraag hoe het mogelijk is om langere boeken in minder tijd te verfilmen. Overigens vraag ik me ook af of de kinderen van tegenwoordig überhaupt het geduld hebben om een mini-serie te kijken.
Pierre Richard speelde leuk als Vitalis en Jules Sitruk deed het voor zijn leeftijd ook wel aardig, al kon hij emoties niet allemaal even goed uitbeelden. Het verhaal was prima uitgevoerd en de film heeft net als het boek en de tv-serie een aantal ontroerende momenten. Hoewel het geen echte Kerstfilm is, heeft de mini-serie een mooie Kerstsfeer en is hij erg geschikt voor de Kerstvakantie.
Rogue One (2016) 4,0
Alternatieve titel: Rogue One: A Star Wars Story, 15 december 2016, 08:55 uur
In tegenstelling tot velen vond ik Star Wars: Episode VII - The Force Awakens een grote teleurstelling. Hoewel ik het overbodig vond om nog meet films te maken in de reeks had ik toen als fan wel hoge verwachtingen. Deze keer waren mijn verwachtingen een stuk minder. Met name omdat het geen echte Episode maar een spin-off is heb ik de film toch een kans gegeven.
In de dagen voor de Battle of Yavin krijgen de Rebellen bericht van een overgelopen Keizerlijke piloot dat het Galactische Keizerrijk een wapen aan het bouwen is om planeten te vernietigen: De Death Star. Jyn Erso wordt door de Rebellen benaderd omdat haar vader de Death Star heeft ontworpen en een zwakte in het ontwerp heeft geplaatst.
Rogue One is weer een beetje donker en serieus, een prettige verandering na het haast tekenfilmachtige The Force Awakens. Je hebt echt het gevoel dat er echt een oorlog wordt uitgevochten, zoals je dat ook had in The Empire Strikes Back. De film haakt zelfs een beetje in op de actualiteit door Arabische planeten en terroristen te gebruiken (tijdens het kijken schoot de titel ‘IS in Space’ me te binnen… ). Felicity Jones zette een goed nieuw personage neer, minder tweedimensionaal als Rey. De Mexicaanse Diego Luna speelde ook goed als de (niet perse heroïsche) Rebel en Ben Mendelsohn zette een leuke badguy neer. Forest Whitaker en Mads Mikkelsen speelde ook goed, al hadden ze geen bijzonder grote rollen. De nieuwe personages vond ik allemaal wel leuk, al is er niet echt sprake van veel karakterontwikkeling.
Regisseur Gareth Edwards voert een aantal veranderingen in ten opzichte van de andere films. Zo is de vertrouwde opening crawl verdwenen, hebben we geen slide overgangen meer en keert John Williams niet terug als componist (al is dat niet zozeer de schuld van Edwards). Michael Giacchino’s soundtrack vond ik wel geslaagd. Er zaten een aantal mooie themes in, maar soms voelde de muziek ook niet helemaal passend. De cinematografie is degelijk en de film is mooi opgenomen. De effecten waren soms duidelijk practical, maar soms helaas ook duidelijk CGI. De rebellenbasis en de schepen zagen er allemaal in ieder geval erg gaaf uit en ook de nieuwe locaties vond ik mooi ontworpen. De editig had wel minder vlot gekund, dit is wel een beetje erg pats-boem. Het lijkt haast wel alsof alle overgangen eruit zijn geknipt. Een ding kun je wel zeggen van Edwards, hij heeft veel meer verstand van Star Wars als die prutser van een J.J. Abrahms, want Rogue One voelt veel meer aan zoals we gewend zijn. Niet alleen zoals de Original Trilogy, maar ook zoals de Prequels (met name door de rol van o.a Bail Organa en het ontwerp van enkele schepen).
Wat wel onveranderd is gebleven is dat de film heel erg teert op nostalgie. We worden doodgegooid met een overkill aan cameo’s, gastoptredens en eastereggs. Hoewel het een beetje gedwongen aanvoelt, vond ik het als fan eigenlijk toch wel leuk dit keer. Toen ik totaal onverwacht een van mijn favoriete acteurs (die al jaren is overleden) weer in zijn rol van Grand Moff Tarkin zag, had ik toch even een echt fanboy momentje. Hoewel je kon zien dat het CGI was vond ik het toch nog best goed gedaan. Het roept wel vragen op, want het is toch wel een dingetje om iemands beeltenis te gebruiken als deze persoon reeds is overleden. In principe zou je nu namelijk ook weer gewoon verder kunnen gaan met het maken van de Hammer Horror-films met Peter Cushing. De gaafste badguy allertijden: Darth Vader is tevens teruggekeerd met de vertrouwde stem van James Earl Jones en ik kreeg echt kippenvel. Zijn rol is klein, maar hij komt wel degelijk in actie. Ik vraag me wel af waarom Darth Vader niet gewoon een hele grote rol speelt, dit hadden ze namelijk makkelijk kunnen doen. Helemaal aan het einde krijgen we ook een door CGI verjongde Prinses Lea te zien om het verhaal helemaal rond te maken. Het letterlijk overnemen van shots uit A New Hope was toch wel een beetje teveel van het goede, zo zie je een aantal shots van de Rebellen uit de Battle of Yavin die me wel heel bekend voorkwamen.
In tegenstelling tot The Force Awakens is het plot van Rogue One wel best aardig. Toch waren er nog steeds een paar continuïteitsproblemen met de andere Star Wars-films en andere dingen in het verhaal die enigszins ergerlijk waren. De slag aan het einde was van veel te grote schaal, er waren nog meer schepen bij betrokken dan bij de Battle of Yavin zelf en als je Star Destroyers en ATAT’s met een paar schoten kan neerhalen hier, waarom lukt dat dan niet in A New Hope? Ze hadden het beter een subtiele kleinschalige onderneming kunnen houden, spionage zoals wordt gesuggereerd in A New Hope. De nieuwe personages vond ik allemaal niet tegenvallen, al moet ik wel eerlijk toegeven dat het me eigenlijk helemaal niets deed toen ze allemaal stierven. Ter vergelijking, in Revenge of the Sith kreeg ik een wel brok in mijn keel toen ik een aantal Jedi die ik nooit eerder had gezien zag sterven. Ook ergerde ik me er een klein beetje aan dat Orson Krennic nooit genoemd werd in de lore rond de Death Star, zo ver ik weet is de Death Star Tarkin’s project (maar dat is echt een fan-dingetje).
Verder was het einde misschien iets te letterlijk een voorbode op A New Hope, ik bedoel de film eindigt letterlijk 1 seconde voor het begin van A New Hope. Eigenlijk was het einde van Revenge of the Sith ook al genoeg geweest. Het is dus ook een beetje een overbodige film, plot technisch dan. Je wil mischien zien hoe ze die plannen dan hebben gekregen, maarja daar is de Extended Universe toch voor (ooh wacht, die is ongeldig verklaard).
Sommige noemen Rogue One de beste Star Wars-film sinds The Empire Strikes Back. Dat vind ik persoonlijk toch wel een beetje overdreven. Return of the Jedi is toch echt beter met een van de beste afsluitingen van een filmreeks ooit en Prequel-haters kunnen zeggen wat ze willen maar Revenge of the Sith was ook echt een van de allerbeste Star Wars-films. Een teleurstelling was het zeker niet en de nare smaak van The Force Awakens is een beetje weggespoeld, maar met de 6 originele films kan de film echt niet concurreren. Een erg vermakelijke film was het wel en het is absoluut een aanrader, ook als je Episode 7 niet goed vond. Met name de eerste helft van de film vond ik erg sterk. Mooie nieuwe planeten, serieus oorlogs-drama en een lekker donkere backstory. De tweede helft is misschien net wat teveel spektakel, maar mag er ook zeker wezen.
Le Dernier Loup (2015) 3,5
Alternatieve titel: Wolf Totem, 11 december 2016, 11:34 uur
Jean-Jacques Annaud is toch echt een van mijn favoriete regisseurs geworden. Hij weet de natuur prachtig in beeld te brengen en heeft een erg prettige stijl van filmen. In Wolf Totem speelt de natuur de hoofdrol. De film verteld het verhaal van een Chinese student die in de jaren '60 tijdelijk bij de Mongoolse nomaden moet verblijven. Daar komt hij oog in oog te staan met de eeuwenoude vijand van de nomaden: De wolf. In tegenstelling tot de anderen fascineert de wolf hem. Hij besluit een jong zelf te verzorgen.
Wolf Totem is bijzonder mooi opgenomen. Prachtige landschappen en ook zeer mooie beelden van de wolven. Normaal gesproken worden in films wolfshonden gebruikt, maar Annaud stond erop echte wolven te trainen voor de film. Scènes die niet met echte wolven gefilmd konden worden zijn met opgezette wolven of CGI gedaan. De CGI ziet er zeker niet slecht uit, maar het is wel erg duidelijk dat het niet echt is (wat natuurlijk wel geruststellend is voor sommige scènes). Ik vertrouw erop dat er geen dieren gewond zijn geraakt bij het maken van de film. Het is dubieus omdat het in China is gefilmt (waar ze het niet zo nauw nemen met mensen- en dierenrechten) maar dierentrainer Andrew Simpson en regisseur Annaud durf ik er toch wel op te vertrouwen.
James Horner, die eerder de prachtige soundtrack voor Annaud's Der Name Der Rose maakte, maakt hier wederom een mooie soundtrack. In sommige scènes vond ik de muziek niet helemaal passend, maar er zaten een aantal erg mooie emotionele tracks tussen.
Deze mooie ontroerende film maakt weer eens pijnlijk duidelijk dat de mensheid een plaag op aarde is. Vreselijk om te zien hoe de jonge wolfjes hun dood tegemoet worden geslingerd en wolven worden gedood door die stomme Chinezen. Van de mongolen kan ik het nog enigszins begrijpen, die lijden een nomadisch bestaan, maar die pelsjagers en communisten zijn echt tuig van de ergste soort. Mensen die de film 'niet schokkend genoeg' vinden hebben volgens mij niet dezelfde film gezien. Waar ik me wel in kan vinden is dat de film op sommige punten een beetje te oppervlakkig blijft. Het acteerwerk is ook niet bij iedereen even goed.
Het is al heel wat dat Anaud (die enkele jaren geleden nog verboden was in China te komen door zijn film Seven Years in Tibet) deze film heeft mogen maken in China met enige creatieve vrijheid, dus dat er communistische boodschappen (een mongool verraad de locatie van het meer omdat hij dan een dure radio cadeau krijgt, duidelijk anti-kapitalisme) en verheerlijking van de Chinese overheersing in de film zit, zie ik dan maar door de vingers.
De film deed me trouwens erg denken aan Never Cry Wolf van Disney. Die film gaat over een onderzoeker die in Alaska moet vaststellen of de wolven de met uitsterven bedreigde Kariboes opeten, zodat de VS kan beslissen of ze moeten worden uitgeroeid of niet. Ook dat is een mooie emotionele film waar de hoofdpersoon van de wolven gaat houden en wordt geconfronteerd met pelsjagers en dergelijke figuren.
Annaud is altijd erg goed in het maken van hartverscheurende films, dat deed hij eerder met Deux Frères en nu met Wolf Totem weer. Als je een echte dierenvriend bent (zoals ik) zal het geen gemakkelijke zit voor je zijn, maar het is een mooi verhaal en Annaud heeft duidelijk respect voor de natuur en de prachtige wolven.
Deux Frères (2004) 3,5
Alternatieve titel: Two Brothers, 11 december 2016, 10:42 uur
stem geplaatst
Django Unchained (2012) 3,5
10 december 2016, 21:13 uur
Ik heb een soort haat-liefde verhouding met Quentin Tarantino. Aan de ene kant vind ik zijn films cinematografisch erg sterk en waardeer ik de knipoogjes naar oude cultfilms. Aan de andere kant vind ik zijn films veel te traag, inhoudsloos en erger ik me eraan dat hij soundtracks van andere films steelt. Vandaar dat ik lang heb gewacht om mijn volgende Tarantino-film te bekijken. Aangezien Django Unchained zo wordt gewaardeerd en de originele Django me pas goed was bevallen heb ik hem nu dan toch een kans gegeven.
Op de naam, de geweldige titelsong, de leuke cameo van Franco Nero en de gemaskerde bende na heeft de film eigenlijk helemaal niets met Django te maken. Django is hier een negerslaaf die door de excentrieke Duitse Tandarts/Premiejager Dr. King Schultz wordt vrijgekocht. Schultz wil de premie op de oude meester van Django verzamelen. Django blijkt talent voor het premiejager te hebben. Uiteindelijk gaan Schultz en Django samen opzoek naar Django's geliefde Broomhilda.
Christoph Waltz was wel leuk in zijn rol en Jamie Foxx was vele male beter dan ik had verwacht. Samuel L. Jackson speelt eindelijk eens niet de stoere neger, maar heeft een geinige rol als de norse oude huisslaaf.
Het leek er op dat we eindelijk eens een normaal verhaal voorgeschoteld kregen van Tarantino, en dat was grotendeels ook zo. Maar helaas, hij kan het weer niet laten, ondanks het serieuze thema zit de film boordevol met ongelovelijk misplaatste en flauwe humor. En dat is nog niet alles, naast de flauwe humor is er ook weer Tarantino's absurd bloederige geweld. Volgens mij heeft de beste man ook een soort Blaxploitation-fetisj want dit is nu al de zoveelste film van hem waar ik negers en racistische hillbillies het tegen elkaar zie opnemen. De historische incorrectheden waren ook ergerlijk in deze Western. Mothafucka's hadden ze nog nier in de 19e eeuw, Tarantino.
De film is wel erg mooi opgenomen, maar het is jammer dat niet de hele film een jaren '60 uitstraling heeft zoals in het begin. De rare zooms hadden ook niet gehoeven, erg fout. De film heeft erg mooie muziek in de soundtrack, alleen jammer dat het allemaal gejat is. Ik kan toch geen Western kijken met de themesong van Under Fire eronder ge-edit (erg mooie muziek van Jerry Goldsmith overigens) en ik kan me goed voorstellen dat Ennio Morricone boos was over de manier waarop Tarantino zijn muziek gebruikt. De mooie muziek van de Meastro past namelijk meestal totaal niet bij de scènes waar het vluchtig onder is ge-edit. En die rapmuziek... in een Western, Tarantino daarvoor ga je gegarandeerd naar de hel.
Ok, Django Unchained is net als Pulp Fiction, Reservoir Dogs en The Hateful Eight een vermakelijke film die mooi is opgenomen, goed acteerwerk heeft en een aantal gave actiescènes. Maar net als eerder genoemde wordt de film belachelijk overgewaardeerd door iedereen. Top 250? Gemiddelde van meer dan 4 van de 5 sterren? Ik zal nooit begrijpen wat de elite ziet in de films van Tarantino. Het is zo storend dat de film gedeeltelijk het niveau heeft van een flauwe komedie en dat Tarantino niet weet dat hij zijn scènes veel te lang uitrekt. Ik geef Django Unchained toch een ruime voldoende, ik wil niet oneerlijk zijn. Het is inderdaad een van Tarantino's beste werken, maar het is absoluut geen meesterwerk.
Män Som Hatar Kvinnor (2009) 4,0
Alternatieve titel: Millennium: Mannen Die Vrouwen Haten, 9 december 2016, 22:41 uur
De Scandinaviërs flikken het weer. Een ijzersterke en super spannende Mystery / Thriller. Eerder al series als The Bridge en The Killing en films als Nattevagten gezien.
Journalist Mikael Blomkvist wordt door grootindustrieel Henrik Vanger ingehuurd om de verdwijning van zijn nichtje Harriet in de jaren '60 te onderzoeken. Met de hulp van hacker Lisbeth ontdekt hij voor het eerst in 40 jaar nieuwe aanwijzingen in de zaak.
Män Som Hatar Kvinnor begint aan de ene kant als een brave detective met een journalist die een oude moord onderzoek en aan de andere kant als een erg rauw drama over het leven van Lisbeth. Uiteindelijk vermengen de twee verhalen zich en ontstaat een erg spannende en meeslepende thriller.
De film is mooi geschoten, deed erg denken aan The Bridge qua kleurgebruik en uitstraling. De remake van David Fincher lijkt mij een beetje overbodig, het enige dat beter zou kunnen zijn is de cinematografie.
Ik heb vrijwel niets aan te merken op de film, mischien had de ontknoping langer mogen duren en het verhaal daarna wat korter. Ook ben ik het wel eens met de kritieken dat de shockerende elementen een beetje overbodig waren voor het verhaal. Maar storend is dat absoluut niet.
Met name het mysterie rond Harriet boeide me, uiteindelijk mischien jammer dat ze gewoon nog in leven bleek. En ook ergens jammer dat we Martin niet veel in actie hebben gezien.
Al met al een bijzonder goede Zweedse film die van begin tot einde blijft boeien.
Der Amerikanische Freund (1977) 3,5
Alternatieve titel: The American Friend, 9 december 2016, 12:10 uur
"Do you wear that hat in Hamburg?"
- "What's wrong with a cowboy in Hamburg?"
Ripley verhandeld vervalste schilderijen op een veiling in Hamburg. De Duitse lijstenmaker Jonathan is de enige die doorheeft dat het vervalsingen zijn. Ripley betrekt hem bij zijn illegale handeltje. Jonathan is ziek en hoopt zijn gezin geld na te kunnen laten.
Goede rol van Bruno Ganz. Apart om hem zo rustig en kalm te horen spreken als je zijn rol in Der Untergang gewend bent. Ook Dennis Hopper speelde wel aardig en de regisseurs Nicholas Ray, Sam Fuller en Gérard Blain hebben ook leuke rolletjes. De Duitsers en Amerikanen waren prima te verstaan, alleen die Fransoos was echt nauwelijks te verstaan (lastig gezien mijn versie zonder ondertiteling is).
De film was bijzonder mooi opgenomen. Wenders maakt mooi gebruikt van de mooie wolkenluchten en de uitstraling van de havenstad Hamburg en de metro van Parijs. Ook opvallend vond ik dat de film bijzonder modern overkomt. Ik dacht namelijk dat het een film van 1987 was. De muziek was ook erg goed. Mooie combinatie van ritmische gitaren, spannende muziek en de harmonica van Jürgen Knieper.
Wat ik wel aan te merken heb is dat het plot wat beter uitgewerkt had kunnen zijn. Ripley zou een meester manipulator zijn, dat haal ik niet zo uit deze film. Helemaal aan het einde laat Jonathan hem gewoon alleen achter, omdat hij de ambulance in de fik heeft gestoken? Ook snap ik niet goed wat de moorden nou met het verhandelen van illegale kunstwerken te maken heeft, maar dat kan er ook aan liggen dat ik die Fransman niet kon verstaan. Wat wel goed was uitgewerkt was Jonathan's angst voor zijn ziekte en dat hij zijn familie geld wil achterlaten, mocht hij overlijden.
Al met al vind ik Der Amerikanische Freund een erg goede Duitse film. De film is spannend, meeslepend en mooi opgenomen. Mooi eerbetoon aan de Film Noir.
Body Heat (1981) 3,5
6 december 2016, 20:03 uur
Zoals de titel van de film al suggereert staat Hitte centraal in Body Heat. De film ademt de sfeer van een benauwde zomeravond en er zijn veel dialogen die verwijzen naar zowel letterlijke als figuurlijke hitte. Een advocaat, die in zijn vrije tijd vrouwenversierder is, krijgt een oogje op een de knappe echtgenote van een rijke zakenman. Samen verzinnen ze een plan om haar man te vermoorden.
Body Heat schijnt een remake te zijn van de jaren ’40 Film Noir Double Indemnity, een film die ik toevallig een paar dagen terug heb gezien. Body Heat vind ik toch beter uitgewerkt en spannender. Op zijn beurt denk ik dat Body Heat van invloed is geweest op de Breaking Bad-spinoff Better Call Saul. Daar zien we namelijk ook dat de advocaat zijn gedrag aan de doelgroep aanpast (vooral als het oudere mensen betreft) en naast zijn baan een vrij eenzaam bestaan lijdt.
De film is mooi geschoten en de muziek van componist John Barry was ook erg goed en had een prettige Film Noir-sfeer.
Al met al is Body Heat een sfeervolle en vermakelijke Neo Noir uit de jaren ’80. Niet heel bijzonder maar toch een goede thriller van Lawrence Kasdan, al helemaal als je je bedenkt dat het, het regiedebuut van de Star Wars-schrijver is.
Double Indemnity (1944) 3,0
Alternatieve titel: Bloedgeld, 4 december 2016, 10:00 uur
Een verzekeringsagent maakt samen met de knappe echtgenote van een oliemagnaat een plan om hem te vermoorden en er samen met het geld van zijn levensverzekering van door te gaan.
Double Indemnity (ik dacht eerst dat het 'Double Identity' was...) is een degelijke film uit de hoogtijdagen van de Film Noir. De film is mooi opgenomen in de typische zwart-wit-stijl met clair obscure-achtig schaduw gebruik. Het verhaal is niet onaardig, maar ook niet bijzonder origineel. In Hollywood is de regel dat een misdadiger nooit onbestraft mag blijven, en daardoor is de film ook niet zo spannend.
De film doet opzich wel Hitchcock-achtig aan, al denk ik dat die meer de nadruk had gelegd op de Suspense en de angst om ontdekt de worden. Wilder doet dat natuurlijk ook wel aardig, maar zonder Hitchcock's beeldtaal.
Al met al een vermakelijke en vakkundig gemaakte Film Noir, maar in mijn ogen geen top 250-materiaal.
To Live and Die in L.A. (1985) 3,5
2 december 2016, 22:57 uur
"I'm gonna bag Masters, and I don't give a shit how I do it."
Als de beruchte valsmunter Masters zijn oude partner vermoord, zet Chance van de Secret Service alles op alles om hem te pakken te krijgen.
To Live and Die in L.A. moet het vooral hebben van het fijne jaren '80 sfeertje. Het plot heeft niet heel veel om het lijf, maar is toch zeer degelijk voor een standaard Misdaad-Thriller. Zowel qua plot als qua uitstraling heeft de film veel weg van Miami Vice. Allemaal erg mooi geschoten en nachtscènes die van Michael Mann hadden kunnen zijn. Het namaken van de dollars was ook erg mooi in beeld gebracht. Ze hadden hulp gekregen van een echte valsmunter uit de gevangenis en hebben daadwerkelijk biljetten vervalst, die gewoon in de circulatie zijn gekomen en door de echte secret service moesten worden opgespoord.
William Friedkin is natuurlijk bekend van The French Connection, de film met de beste achtervolgingsscène aller tijden. Dat evenaren is natuurlijk moeilijk, maar To Live and Die in L.A. heeft toch weer een zeer aardige achtervolgingsscène, waar er zelfs door de kanalen en tegen het verkeer in word gereden (wat dat betreft ook een aanrader voor mensen die wel eens Grand Theft Auto hebben gespeeld).
De muziek van Wang Chung was ook geslaagd met mooie jaren '80 synthesizer-klanken. De drumcomputer die ze hebben gebruikt is volgens mij precies de zelfde als die in Crockett's Theme te horen is.
De film heeft een paar goede shot-outs waarbij lekker veel bloed is gebruikt. William L. Petersen en Willem Dafoe spelen hun rollen erg goed. Het einde van de film was ook veel origineler dan ik had verwacht.
Net als Manhunter, Thief en Scarface weer een erg sfeervolle en vermakelijke Misdaad-film uit de jaren '80. Een aanrader voor de liefhebbers.