Maleficent, de koningin van Sneeuwwitje en de koningin van Onderland uit Jommeke zijn drie varianten van hetzelfde personage. Ze is interessanter dan de prinses zelf, want dat is een passieve heldin die slechts ligt te wachten totdat de prins op het witte paard haar wakker komt kussen. Het is dus interessant om het verhaal te hervertellen vanuit haar standpunt. Het is ook leuk dat de elfjes gespeeld worden door actrices die bekend zijn van serieuze drama's van Mike Leigh. Het scenario van Linda Woolverton maakt van Maleficent een personage met wroeging. De simpliciteit van het sprookje wordt doorbroken. Angelina Jolie en Elle Fanning zijn geknipt voor hun rol; de koning is minder overtuigend. De effecten mogen er wel zijn. Een van die onderdanen lijkt op de GVR.
Alternatieve titel: Het Jochie, 22 januari 2018, 16:15 uur
Jackie Coogan was het allereerste kindsterretje. Om hem te laten huilen of lachen speelden ze in op z'n emoties, bijvoorbeeld door te dreigen dat hij echt naar een tuchthuis gestuurd zou worden. De werktitel was The Waif, een verouderd woord voor een verwaarloosd kind. Charlie Chaplin speelt de Zwerver, zijn typetje met het grappige loopje dat steevast de armen in bescherming neemt en de strijd aangaat met de machthebbers. Allebei lopen ze gekleed in te wijde, verfomfaaide kleren. De hoofdpersonages zijn geen heiligen. Een ongehuwde vrouw legt haat baby te vondeling, het jongetje is een belhamel en de Zwerver laat hem ruiten ingooien. Toch dwingen ze sympathie af, want ze doen het uit armoede.
Het verhaal wordt met beelden verteld, niet met tussentitels. De Zwerver kijkt naar een rioolputje, vervolgens naar de baby. Je kunt je z'n gedachten lezen: toch maar niet dumpen. Op dat moment ontstaat de band waar het vervolg op gebouwd is. Het is een combinatie van humor, sentiment en sociale aanklacht, telkens met de bijhorende muziek: ragtime voor de komische scènes, strijkers voor de sentimentele scènes. Pure slapstick zit er relatief weinig in, al is er wel de achtervolging door de politie. In de boksscène zie je de achtergrond die Chaplin én Coogan hadden in vaudeville, met name wanneer ze elke keer net op tijd wegduiken. Wie niet sterk is, moet slim zijn. Veelzeggend zijn de eetscènes. De snaak krijgt een veel te grote protie stamppot opgeschept, en die laatste pannenkoek wordt netjes in tweeën gesneden. De Zwerver wil hem verwennen ondanks z'n eigen armoede.
Jack Coogan senior begeleidde z'n zoontje en speelde zelf drie nevenrolletjes: zakkenroller in het armenhuis, gast en duivel in de droomscène. In die droomscène komen verschillende personages terug in vervormde toestand. Er zitten ouderwetse effecten in, zoals vliegen met behulp van onzichtbare touwen. De achtervolging over de daken is goed gedaan met de toenmalige technische middelen. Na bijna een eeuw is dit nog steeds genietbaar.
Alternatieve titel: Tie Me Up! Tie Me Down!, 17 januari 2018, 13:52 uur
Er is een verschil tussen kitsch en het bewust gebruiken van kitscherige elementen. Met pastelkleuren, bloemmotieven en prenten van religieuze of erotische aard creëert Almodóvar z'n eigen originele universum. In de V.S. was er een rechtszaak over de provocerende inhoud, waarna de X-rating omgezet werd in geen rating. Het wordt allemaal met humor gebracht, met name de ode aan Jacques Cousteau.
Banderas speelt een obsessieve fan die alle omgangsregels aan z'n laars lapt. Hij dringt haar appartement binnen, slaat en knevelt haar. Toch dwingt hij geleidelijk aan sympathie af. Hij heeft tenslotte een moeilijke jeugd gehad. Daarmee probeert hij in het reine te komen door terug te reizen naar z'n geboortedorp in Extremadura, wat een mooi panorama oplevert.
Victoria Abril is mijn favoriete Spaanse actrice. Ze speelt een B-ster die verslaafd is aan opiaten. In haar verdoofde toestand wil ze pijn voelen. Ze is een masochiste die aan een ernstige vorm van het Stockholmsyndroom gaat lijden. Twee labiele persoonlijkheden vinden elkaar.
Drie karakterrollen geven het nodige contrapunt. Francisco Rabal speelt een bejaarde regisseur van campy horror. Loles León speelt de ongeremde Lola, het tegendeel van haar zus. De expressief lelijke Rossy de Palma speelt een van haar groteske nevenrollen, dit keer een virago op een scooter. Ennio Morricone voegt er muziek aan toe die soms dreigend klinkt als Psycho, dan weer geruststellend en romantisch.
Alternatieve titel: Forbidden Games, 14 januari 2018, 12:08 uur
De grootschalige gebeurtenissen van de oorlog worden bekeken door de ogen van twee kinderen. Terwijl miljoenen sterven, ga je medelijden voelen met die ene hond. Op kleine schaal kun je gemakkelijker sympathiseren. Het is straf dat ze twee kindacteurs zo naturel kunnen doen ogen. Dat ligt ook aan de montage. Brigitte Fossey wordt soms in close-up getoond in een reactie. Het bombardement kreeg ze pas achteraf te zien. De willekeur wordt aangetoond: toevallig is zij degene die overleeft. Het boerenleven wordt niet geïdealiseerd. Burenruzies, schijnheiligheid en lichte vormen van kindermishandeling waren deel van het leven. Narciso Yepes speelt de anonieme Romanza, soms doodgeslagen door beginnende gitaristen, maar hier zeer sfeervol gebracht.
Alternatieve titel: Hijacking of flight 181: Mogadishu Welcome, 12 januari 2018, 10:11 uur
Dit is een welkome aanvulling op Der Baader Meinhof Komplex (2008). Daarin komt dezelfde vliegtuigkaping in beknopter vorm voor. Nadja Uhl, die toen Brigitte Mohnhaupt speelde, speelt nu de stewardess Gabriele Dillmann, dit keer met krullen. Het is trouw aan de feiten weergegeven. Je beleeft het allemaal mee uit het standpunt van de passagiers, de twee piloten en de Duitse politici. De stijl is onrustig, met een schokkerige handcamera, wat bij het gegeven past. Bevreemdend is het gedoe met de verjaardagstaart. De leidende terrorist lijkt wat op Sammy Davis Jr. Het kunstmatige huwelijk tussen Palestijnse terroristen en Duitse communisten heeft een hoop ellende veroorzaakt.
Alternatieve titel: Lift naar het Schavot, 9 januari 2018, 13:10 uur
Er worden drie verschillende snelheden gebruikt. De joyride is hectisch, jong en onbezonnen. De scènes in de lift zijn statisch en claustrofobisch. Daartussenin zit het tempo van Jeanne Moreaus nachtwachteling door Parijs. Het speelt zich allemaal af binnen de vierentwintig uur. Het onweer en de kunstverlichting versterken de sfeer van het broeierige nachtleven, net als de jazz van Miles Davis. Tijdens de dollemansrit wordt het muzikale ritme frenetiek. De stijl is realistisch. Jeanne Moreau draagt geen make-up, wordt niet geïdealiseerd. Moderne snuisterijen maken deel uit van de levensstijl: een gegeerd model van Mercedes, een Chevycabriolet en een minicamera van Minox.
De intrige doet Amerikaans aan. Er is een femme fatale, een antiheld en een koele rechercheur (Lino Ventura). Julien wordt verdacht van een dubbele moord die hij niet gepleegd heeft, maar zijn alibi houdt in dat hij ergens anders een andere moord aan het plegen was. Er zit ook een politiek kantje aan: het onsympathieke slachtoffer is een wapenhandelaar die rijk wordt van de oorlog, een kapitalist.
De twee hoofdpersonages komen nooit samen in beeld, behalve op die ontwikkelde foto's op het einde. Toch suggereert de montage dat ze verbonden zijn. In het begin hebben ze een telefoongesprek. Wanneer zij aan het hek rammelt, hoort hij het geluid. Als misdaadverhaal zit het goed ineen, maar het zijn vooral de stijl en de sfeer die hiervan een klassieker maken.