Als ik de geschiedenis nasla, heb ik het idee dat het plot van de film niet heel erg afwijkt van de werkelijkheid. Het is redelijk droogkomisch gebracht, maar ik gok zo dat sommige situaties in absolute dictaturen zo absurd zijn dat het automatisch komisch zou zijn als het niet om leven en dood zou gaan. Ik was in ieder geval al op de hoogte van het verhaal dat Stalin wenste een opname te krijgen van het concert, maar dat nogmaals uitgevoerd werd omdat het niet opgenomen bleek te zijn.
Zeker in het begin, rondom het overlijden van Stalin en het gekluns met het lichaam voelt het komisch aan, de introductie van personages is soms ook behoorlijk droog, met name die van maarschalk Zhukov, maar het einde voelt behoorlijk grimmig aan. Als komedie dus half geslaagd, maar niettemin een aardig portret van die periode. Acteerwerk is in orde, maar de keuze van sommige acteurs voelt wel vreemd aan gezien hun lichaamsbouw. Ik had van te voren nou niet bepaald een Chroesjtsjov in Buscemi gezien bijvoorbeeld.
Uiteindelijk valt de film dus een beetje tussen de wal en het schip. 2,5*.
Als kind meerdere malen gezien, de laatste keer moet meer 20 jaar geleden zijn geweest. Er zijn toch wel zaken die ik destijds niet doorhad, zoals dat Miss Hannigan eigenlijk een enorme lichtekooi is. Of dat de Indiër eigenlijk door een Afro-Amerikaan gespeeld wordt (die ook Baron Samedi in Live and Let Die blijkt te zijn, wat ik leuk om te weten vond).
Maar als film valt dit toch wel erg tegen. De hoofdrolspeelster is redelijk onuitstaanbaar, en dat geldt ook voor de meeste liedjes, die ook wel erg aanwezig zijn. Verder erge vlakke karakters. Enige lichtpuntje is de choreografie, die me nog wel wist te boeien. Maar dat kan de film nauwelijks hoger tillen. 1*.
Birdman or (The Unexpected Virtue of Ignorance) (2014) 4,0
Alternatieve titel: Birdman, 15 december 2018, 05:48 uur
Zeker een interessante film. Een kijk in de (belevings)wereld van een acteur in een aparte vorm gegoten, maar juist daarom behoorlijk boeiend. De vondst om de hoofdrol te laten spelen door een voormalig Batman acteur is natuurlijk al een sterke, ook omdat zeker niet ten koste gaat van het acteerwerk, integendeel. Een sterke hoofdrol, maar ook de overige rollen worden prima ingevuld. Altijd fijn om Norton weer te zien, die hier zeker ook schittert. Wellicht helpen de sterke dialogen ook, maar niettemin erg fijn.
Nog interessanter is de wijze waarop de hoofdrolspeler een tweede persoonlijkheid lijkt te hebben in de vorm van zijn superheldkarakter, want het toont het duale karakter van de hoofdpersoon, die tot zijn ongenoegen door iedereen geïdentificeerd wordt met zijn superheldkarakter, maar maakt zich daar eigenlijk zelf ook schuldig aan. En verder is het interessant om te zien hoe de wereld van Hollywood kan schuren met de theaterwereld.
Cinematografisch had ik het niet aan zien komen dat men de alles in één take zou doen (of althans het zo monteren en bewerken dat het lijkt alsof alles in één take genomen is). Dit soort dingen kan ik erg waarderen. De vergelijking met Irréversible dringt zich wel op, een andere film waarin hetzelfde gedaan wordt. En daar voelde het toch wat natuurlijker aan, ook omdat de wijze waarop er daar gefilmd wordt zich aanpast aan de aard van de scènes. In deze film daarentegen is het allemaal wat meer van hetzelfde en dan voelt het op een gegeven moment toch wat meer als een truc. Niettemin is het fijn dat de regisseur het experiment aandurft te gaan en ook op het visuele vlak er iets interessants van probeert te maken.
Kortom, een film die op meerdere vlakken interessant is. Misschien niet overal volmaakt, maar de film is behoorlijk allround en bovengemiddeld en alle categorieën. 4*.