- Home
- Black Math
- Logboek
Logboek
Via deze pagina blijf je op de hoogte van recente stemmen, meningen en recensies van Black Math.
Standaard zie je de activiteiten in de huidige en vorige maand. Je kunt ook voor een van de volgende perioden kiezen:
januari 2023, februari 2023, maart 2023, april 2023, mei 2023, juni 2023, juli 2023, augustus 2023, september 2023, oktober 2023, november 2023, december 2023, januari 2024, februari 2024, maart 2024
Selecteer maand & jaar
The Babysitter (2017) 3,5
26 oktober 2017, 05:09 uur
Een kort filmpje, wat wel fijn is, want voordat er sprake is van ideeënarmoede is de film vaak alweer voorbij. Wat ook voor dit filmpje geldt, dat weliswaar op gang moet komen, maar daarna flink doorwalst.
Dat doorwalsen gaat wel als een olifant in een porseleinkast, want het is alles behalve subtiel. De film is meer een slasher dan een horror, en de kills zijn soms weinig geloofwaardig, maar wel lekker lomp, wat voor de nodige gein zorgt. Gewoon verstand op nul zetten en alles over je heen laten komen.
Visueel ook best aardig, met de introductie van personages die een beetje aan Snatch doen denken. Qua acteerwerk vooral een leuke rol voor Weaving, die aanvankelijk charmeert en flirt, maar later heerlijk laconiek aan het moorden slaat.
3,5*.
Grave (2016) 3,5
Alternatieve titel: Raw, 25 oktober 2017, 05:27 uur
Interessante film, die me qua sfeer een beetje aan Noé doet denken. In ieder geval worden er flink wat grenzen opgezocht wat tot enkele gruwelijke beelden leidt.
Met name de scène waarin ze haar opgegeten haar uitspuugt, en de scène waarin ze haar zusters vinger verorbert doen een flink gevoel van walging in me opwellen. Goede scènes dus, want een geslaagde film moet in mijn ogen iets in je opwekken zolang het maar geen onverschilligheid is.
Zoals gebruikelijk bij dit soort films een sterke soundtrack met een focus op ambient geluiden. Visueel degelijk, maar er had wat meer gecreëerd kunnen worden in de scènes die wat minder grafisch zijn.
Al met al geslaagd, al is de impact kleiner dan bijvoorbeeld het betere werk van Noé. 3,5*.
Miss Congeniality (2000) 0,5
Alternatieve titel: Miss Undercover, 23 oktober 2017, 06:13 uur
Behoorlijk plat. Het personage van Bullock is karikaturaal lomp en daardoor maar weinig geloofwaardig. Dat geldt ook voor het miss wereldje, waarvan ik echt niet geloof dat iedereen zo saamhorig is, en ook niet dat iedereen zo oppervlakkig is. Om deze redenen werkt de komedie niet zo goed bij me. Beter was geweest als de hoofdpersone een tikkeltje minder karikaturaal was, en veel leuker was geweest als men het hele miss gebeuren echt in de zeik had genomen in plaats van dat kleffe gedoe dat we aan het einde krijgen.
Het plot dat je van te voren haast kan uittekenen is nietszeggend, wat eigenlijk ook voor de beelden en de soundtrack geldt. En als de humor dan ook faalt, blijft er niet veel over. Wat een acteur als Caine in een film als deze doet is me een raadsel, want dit is wel bijzonder matig. 0,5*.
Girl Asleep (2015) 3,5
23 oktober 2017, 03:47 uur
Duidelijk low budget, maar desalniettemin leuk!
De poster noemt Where The Wild Things Are als een vergelijkbare film, en ik zie de link, maar net als joolstein hierboven moest ik toch ook voornamelijk aan Wes Anderson denken, met name Moonrise Kingdom: een beetje surrealistische wereld en een aantal vreemde personages. Met name het personage Elliott zou zo uit een Wes Anderson film weggelopen kunnen zijn.
Visueel doet de regisseuse duidelijk haar best om er iets van te maken, en leuke ideeën komen voorbij zoals de dansscène waarin de feestgasten geïntroduceerd worden. En met name het bos is geweldig, al is het maar om de fantastische surrealistische sfeer daar. Qua betekenis van het bos is de link met Where The Wild Things Are het sterkst. Ook qua montage zijn er leuke momenten, maar uit sommige momenten blijkt toch het lage budget, want soms ziet het er toch wat amateuristisch uit. Ook het acteerwerk is niet echt geweldig, maar de sfeer maakt voor mij een hoop goed.
Niet perfect afgewerkt dus, maar zeker de moeite waard om eens te proberen; de speelduur is ook nog eens aangenaam kort. 3,5*.
The Addams Family (1991) 3,0
16 oktober 2017, 14:35 uur
Als kind heb ik vaak naar de jaren 90 animatieserie gekeken en ik heb ook wel eens flarden van de tweede film gezien. Altijd leuk om te zien vanwege de zwarte humor, waarin de personages precies het tegenovergestelde doen van wat een normaal persoon zou doen.
Dus leuk om eens deze eerste film te zien, die dezelfde zwarte humor vertoont. De sfeer is fijn gotisch, het huis is leuk vormgegeven met allerlei vreemde artefacten zoals een grommend gek en een de vacht van een ijsbeer als vloerkleed dat tot leven komt en voorbijgangers bijt.
Grootste troef zijn natuurlijk de personages, waarbij het helpt dat zowat iedereen van de familie uitmuntend vertolkt wordt. Om er een paar uit te pikken: Huston en Lloyd, maar absolute hoogtepunt is Ricci, ondanks dat ze hier nog zo ontzettend jong was.
De special effects zijn wel duidelijk verouderd, al is dat vooral aan het einde zichtbaar. Eindoordeel: een kleine 3*.
Baby Driver (2017) 3,5
15 oktober 2017, 17:35 uur
Erg leuke film, waarin de muziek meer dan wie of wat dan ook de hoofdrol speelt. De nummers in de soundtrack zijn over het algemeen behoorlijk retro en naar mijn smaak bijzonder goed gekozen, want de sfeer van de gehele film is erg aangenaam. De muziekkeuze mag ook redelijk divers genoemd worden: van The Beach Boys tot The Commodores. Van Dave Brubeck tot Focus. Van Queen tot Beck. Opvallende omissie in de soundtrack is Drive My Car van de Beatles, wat qua thema hier zeker op z'n plek was geweest. Zal wel een rechtenkwestie geweest zijn.
Ook opvallend is dat op driekwart van de film het plot meer de overhand krijgt, wat enigszins ten koste gaat van de muziek. Klein minpuntje wat mij betreft, al lijkt de muziek naar het einde toe weer wat meer de regie over te nemen, terwijl op hetzelfde moment het plot wat ontspoort. Maar goed, het geheel is dan al dusdanig meeslepend geworden dat dat laatste me weinig kan schelen. Het gaat niet ten koste van de beleving om het zo maar te zeggen.
Over het algemeen matcht de soundtrack de beelden uitstekend wat betreft de sfeer, maar in het geheel had de montage veel meer op de soundtrack afgestemd kunnen worden, bijvoorbeeld door verkeerslichten die precies op de maat op rood springen wat nu niet altijd gebeurt. Hier had de film veel meer op in kunnen spelen om een beter effect te hebben. Toch een aantal sterke momenten zoals de combinatie van beelden en geluid op het moment dat de tinnitus van de hoofdpersoon uitgebeeld wordt.
Visueel over het algemeen aangenaam, met name de beginscene is erg spetterend, gevolgd door een fijne longtake scène als de hoofdpersoon koffie gaat halen. De hoofdpersoon en zijn vriendinnetje komen erg fris en fruitig over, hebben een fijne chemie en weten de nodige sympathie bij me op te wekken. Over het algemeen sterk acteerwerk, met ook sterke rollen voor Jamie Foxx en Kevin Spacey, waarbij zeker de laatste één van mijn favoriete acteurs is geworden, dus altijd een feest om hem in een film aan te treffen.
Kortom een erg leuk en cool filmpje, die wel een wat betere afwerking (met name in de montage) had verdiend. 3,5*.
Wonder Woman (2017) 0,5
15 oktober 2017, 16:59 uur
Pijnlijk. Superheldenfilms zijn over het algemeen niet echt aan mij besteed. De superhelden en/of hun tegenstanders zien er vaak potsierlijk uit vaak belachelijk, de verhaallijnen slaan soms nergens op, terwijl de toon van de films dikwijls bloedserieus is. Waarvan akte in deze film.
Van te voren heb ik op internet al de nodige discussies over de film mogen lezen, waarbij de meningen uiteen wijken. Is het een feministisch meesterwerk? Of laat de film een seksistisch stereotype zien van de naïeve mooie vrouw die door haar onwetendheid juist extra schattig is? Wat dat laatste betreft, ik vind de hoofdpersone juist ontzettend irritant. En als feminisme hetzelfde is als een vrouw die fysiek veel sterker en dus beter kan vechten dan mannen, dan denk ik persoonlijk dat feministen nog een lange weg te gaan hebben. Maar goed, het lijkt me waarschijnlijk dat veel feministen een andere definitie van feminisme hanteren.
Het plot is bijzonder warrig. Aanvankelijk worden we met mythes om de oren geslagen die het bestaan van de hoofdpersone en haar volk moet verklaren, maar tegelijk lijkt haar volk daar ook maar half in te geloven. De Eerste Wereldoorlog wordt behoorlijk eendimensionaal afgeschilderd, al komt later wel een nuance, die vervolgens weer halfslachtig is. Het hele gebeuren vind plaats op bloedserieuze toon met een hoofdrol voor een bijzonder dreinerige soundtrack, en op het einde worden we getrakteerd op een dertien in een dozijn moraal als "het is niet wat je verdient, het is waarin je gelooft. En ik geloof in liefde." Kortom, van diepgang is nauwelijks sprake, want dit ontloopt nauwelijks Miss Universe die de wereldvrede wenst...
Zoals eerder gezegd is de hoofdpersone vooral irritant, maar het meest potsierlijk is toch wel de de antagonist gespeeld door Thewlis. Zeker op het einde ziet hij er totaal belachelijk uit in zijn pakje; dat hij flink overacteert completeert alleen maar het plaatje van wansmaak.
Kortom, Wonder Woman weet mij niet om haar vinger te winden, hoe sterk haar lasso ook mag zijn, want dit is gewoon een wanstaltig product dat voornamelijk ergernis oproept. 0,5*.
Deadpool (2016) 2,5
15 oktober 2017, 15:36 uur
Het accent ligt meer op humor, maar los daarvan toch een redelijk standaard superheldenfilm, waarbij de standaardformule van ontwikkeling van de superkrachten, introductie aartsvijand, object van liefde wordt gekidnapt, eindgevecht wordt gevolgd.
Ik heb niet veel met superhelden, de uitgangspunten zijn vaak belachelijk, de verhaallijnen slaan soms nergens op en/of voelen ontzettend geforceerd aan, en soms komen er de meest kolderieke figuren in voor. Zo ook het personage Colossus hier, totaal niet serieus te nemen en dat is wat de meeste superheldenfilms helaas wel doen.
Deadpool is wat dat betreft anders, want de film lijkt zich grotendeels niet al te serieus te nemen. Veel spottende referenties naar het hele superheldengebeuren, en met name de hoofdpersoon is erg gevat en lijkt elke ademteug gepaard lijkt te moeten gaan met een sarcastische opmerking. Echter, op een gegeven moment is zijn schtick wel bekend en gaat het frisse wel vanaf. En helaas toch ook de nodige momenten die serieus zijn, met name in het middengedeelte, en dat zijn echt de meest vervelende gedeelten van de film.
Visueel redelijk, een paar grappige slowmotions, bijvoorbeeld met Deadpool die de onderbroek van een tegenstander grijpt. Soundtrack is een typische "hippe" mix van hiphop en oudere muziek die nu retro is. De keuzes voor de nummers zal vast de meeste mensen wel aanspreken; ik vind het ook niet storend, maar ook niet bepaald geweldig. Er zijn films die voor eenzelfde soort mix gaan, maar dan van hogere kwaliteit om het zo maar te zeggen.
Kortom, een film die half geslaagd, half gefaald is. 2,5* ligt dan voor de hand.
Ghost in the Shell (2017) 2,5
8 oktober 2017, 03:28 uur
Niet briljant, maar het viel me alleszins mee na enkele negatieve verhalen over deze film gehoord te hebben.
Visueel ziet het er erg interessant uit, sommige scènes zijn bijna letterlijk kopieën van scènes uit de originele anime, maar zeker als het gevechtsscènes betreft, ziet het er spectaculair uit. De vormgeving van de stad is fraai; leuk om de vissen uit Tenshi no Tamago terug te zien. Sowieso heb ik het idee dat de regisseur een ode aan Oshii brengt met andere referenties zoals een basset die Gabriël genoemd wordt. De soundtrack is ook best in orde, al verliest het natuurlijk spectaculair van de originele score. Maar ik had hier veel meer wansmaak verwacht, en dat viel honderd procent mee.
Grootste verschil zit hem in de personages die allemaal net of flink anders zijn dan in de originele film of in de animeserie (manga heb ik nooit gelezen, maar ik begrijp dat de animeserie daar het dichtst bij staat). Met name de majoor is flink anders, want ze is namelijk het slachtoffer van een complot en dat heeft z'n uitwerking op haar karakter: in de originele film en in de serie is ze een stuk meer onbewogen dan hier en dat gaat ten koste van hoe cool ze is als personage.
Ook Aramaki, die gespeeld wordt door Kitano, is wat anders, en voelt meer aan als een mix van de originele Aramaki, die altijd z'n nek uitsteekt voor zijn ondergeschikte, en de yakuza personages van Kitano. Veel meer rücksichtslos, maar wel erg cool. Tenslotte is de antagonist duidelijk gebaseerd op de Puppetmaster uit de originele film, maar ook dit personage is het slachtoffer van het complot, ten koste van de hele filosofie van dat een computerprogramma ook een levensvorm kan zijn, net zoals een mens eigenlijk ook een programma is wiens code geschreven is in DNA.
Uiteindelijk is de toon van de film is een stuk anders. Door te kiezen voor een plot dat drijft op een complot, en hierbij het filosofische karakter van het origineel los te laten, komt deze film meer als een standaard science fiction als Minority Report. Dat mag wellicht het westerse publiek in het algemeen wat meer aanspreken; ik vind dat toch wel erg jammer.
Uiteindelijk denk ook ik dat het beter was geweest als Oshii zelf de film had geregisseerd, hij heeft het zelf ook een prima live-action versie van zijn eigen Patlabor gedaan. Dit is niet onverdienstelijk, maar uiteindelijk een film waar er dertien van in een dozijn gaan. 2,5*.
Her (2013) 2,0
7 oktober 2017, 02:25 uur
Gezien in het vliegtuig, waar ik later ook Ghost in the Shell zag. Twee science fiction films met Scarlett Johansson, dat was ongepland. Her was in ieder geval wat lastiger te bekijken, want er waren geen ondertitels en Phoenix articuleert niet al te duidelijk, wat al lastig is zonder omgevingsgeluiden, maar toch heb ik het meeste wel meegekregen.
Dit is een typisch "Do Robots Dream of Electronic Sheep"-verhaaltje, waar ik al zoveel van heb gezien. Deze film gaat in het bijzonder in op liefde tussen mens en machine, maar ook wat dat betreft zijn er meerdere films en series over dat onderwerp. Nieuw voor mij was de twist, die je echter lang en breed zag aankomen, dat de machine de mens verlaat in plaats van andersom. Maar voor mijn gevoel niet echt een grote vernieuwing van een uitgekauwde formule. Eerder een variatie op een welbekend thema.
Het tempo is erg laag, wat niet erg hoeft te zijn, maar hier zie je het einde al lang en breed aankomen, waardoor het erg gaat slepen. Wat ook niet helpt is dat Phoenix een bijzonder saai personage weet af te leveren. Visueel is er ook niet veel ter afleiding, want er wordt vooral geregistreerd en niet zozeer gecreëerd. De soundtrack was wel aardig, maar kan niet veel compenseren.
Kortom, het valt allemaal nogal tegen. En dat terwijl Jonze eerdere films behoorlijk interessant waren. Eindwaardering: 2*.
Beauty and the Beast (2017) 0,5
2 oktober 2017, 06:44 uur
Absolutely disgusting.
Er is veel mis met deze film, maar ik denk dat ik het meeste samenvat met dat deze film alles behalve sprookjesachtig aanvoelt. Het vergelijk met de Franse live action versie uit 2014, La Belle et la Bête is onvermijdelijk, vooral omdat die wel de juiste toon aanslaat wat betreft de atmosfeer. Bij die film had ik de milde klacht dat vanwege het sprookjesachtige karakter de daden en keuzen van de hoofdpersonages niet altijd even natuurlijk aanvoelden. Dit had overigens weinig invloed op mijn eindoordeel, getuige ook het hoge cijfer.
Welnu, het ironische is dat in deze Disney versie men wel hun uiterste best doet om die klacht te adresseren door de achtergronden van diverse karakters toe te voegen, maar juist dit verstoort de sprookjesachtige sfeer. Het doel van sprookjes is de realiteit vergeten, maar dat vind ik lastig als de karakters regelmatig op de sofa moeten plaatsnemen (terwijl er verder genoeg karikaturale personages lopen). Geen plaats voor Freud in sprookjes!
Maar ook genoeg andere zaken die storen, zoals de enorme overdaad aan liedjes. Vaak flink massaal waarbij het hele dorp in zingen uitbarst. In animatie werkt dat misschien, in live action voor mij niet, waarbij ik sowieso al niet zoveel heb met massale zangpartijen. De liedjes uit de oorspronkelijke animatie werken dus voor een groot gedeelte niet, en tot overmaat van ramp zijn er ook nog eens extra liedjes van extra laag niveau toegevoegd. Bovendien kan Watson blijkbaar niet zingen, want de auto tune is prominent aanwezig. Enorm storend. Wat overigens ook geldt voor de instrumentale muziek, die flink overheerst.
Verder is deze film redelijk politiek correct. Andere etniciteiten kasten voelt voor mij in deze setting wat ongewoon aan, maar is denk ik in deze tijd onvermijdelijk. Ook veel gedoe rondom "Disney goes gay." Door een van de antagonisten wiens naam vertaalt naar "De Gek" te kiezen als homofiel personage (al gebeurt er behalve een hele korte dans helemaal niets, hemelbestormend hoor Disney!) denk ik nou niet dat je de homoscène echt een dienst bewijst. Resultaat van dit alles is wel dat ik af en toe denk "o ja, dit moet om politiek correct te zijn", wat ook niet echt ten goede komt van de sprookjesachtige sfeer, waar je de realiteit juist even wilt vergeten. Als een positieve noot: het feministische karakter van de hoofdpersone, waar ik ook het een en ander over had gehoord, viel uiteindelijk best mee. Zo is het duidelijk uit het eerste liedje in het dorp dat ze graag kasteelromannetjes leest, wat me niet de typische feministische literatuur lijkt.
In ieder geval ook een hoop overdreven en karikaturale personages, waar ook voor geldt dat het misschien in een animatiefilm kan werken, maar hier niet. Het Beest komt er helaas ook niet al te best uit. Zeker nadat hij ineens "lief" is geworden, komt hij eerder gedrogeerd over, waardoor er niet echt sprake van chemie tussen de hoofdpersonen lijkt te zijn. Wat toch een integraal onderdeel zou moeten zijn.
Zijn er dan nog positieve dingen te noemen? Ja, technisch is het redelijk hoogstaand, en ook Watson is aangenaam om naar te kijken. Maar dat kan niet compenseren voor het feit dat ik me grotendeels flink heb lopen ergeren. 0,5*.
Shigatsu Monogatari (1998) 4,0
Alternatieve titel: April Story, 1 oktober 2017, 17:40 uur
Herzien, en het blijft een aangenaam filmpje. Iwai is een regisseur die je makkelijk onderschat vanwege zijn "kleine" films zonder enig drama, maar het moet gezegd worden dat het maken van dergelijke films ook een kunst op zich is.
In de film wordt een eerstejaars studente gevolgd die net in Tokyo is aangekomen vanuit het verre en afgelegen Hokkaido. Ik denk dat ik niet de enige ben die bij deze film moet denken aan zijn of haar eigen introductie op de universiteit; het leren kennen van vele nieuwe mensen en het vinden van je plek in een vreemde stad.
Ik moet zeggen dat ik de motivatie van de hoofdpersone voor haar keuze van universiteit vergeten was. Vanwege het onschuldige karakter van zowel de film als de hoofdpersone zie je het makkelijk over het oog, maar als je er even over nadenkt komt haar motivatie eigenlijk neer op een milde vorm van stalken. Niettemin wordt het geen moment creepy, want zoals gezegd bevat deze film totaal geen drama en komt de hoofdpersone volledig onschuldig en oprecht over.
Hooguit is de hoofdpersone een beetje ongemakkelijk, wat eerder voortkomt uit die typische combinatie van verlegenheid en beleefdheid van de hoofdpersone die veel Japanse filmkarakters kenmerkt. Ook is ze redelijk onhandig, wat voer is voor een aantal mooie momenten waar die film eigenlijk om draait. Bijvoorbeeld in de verhuisscène waarin prachtig weergegeven wordt dat ze wilt helpen, maar eigenlijk alleen maar in de weg loopt. Het zijn dit soort scènes die een "kleine" film als deze de moeite waard maakt.
Genoeg andere mooie momenten, zoals de vele fietsscènes, maar het absolute hoogtepunt is de regenscène op het einde, zowel visueel als wat betreft de sfeer die opgeroepen wordt. Ook een opmerkelijke scène in een bioscoop waar een (schijnbaar?) oude samoeraifilm vertoond wordt, waarover ik op internet las dat het wellicht een studieproject van Iwai betreft. Als dat zo is, is dat een leuk grapje dat ik wel kan waarderen. In ieder geval visueel aangenaam en sfeervol zonder grensverleggend te zijn. Datzelfde geldt ook voor de soundtrack die op bepaalde momenten wel iets te prominent aanwezig is.
Kortom, een geslaagde kleine film, waarvan er best meer gemaakt mogen worden. De 4* blijven dan ook ruimschoots staan.