- Home
- Black Math
- Logboek
Logboek
Via deze pagina blijf je op de hoogte van recente stemmen, meningen en recensies van Black Math.
Standaard zie je de activiteiten in de huidige en vorige maand. Je kunt ook voor een van de volgende perioden kiezen:
januari 2023, februari 2023, maart 2023, april 2023, mei 2023, juni 2023, juli 2023, augustus 2023, september 2023, oktober 2023, november 2023, december 2023, januari 2024, februari 2024, maart 2024
Selecteer maand & jaar
Mother! (2017) 4,5
31 december 2017, 01:44 uur
Nog net op tijd gezien om de film in mijn top 10 van 2017 te zetten. En wel bovenaan.
Er zijn hier al pagina's volgeschreven, die bijna allemaal heb genegeerd om van te voren zo min mogelijk over de film te weten te krijgen. In ieder geval had ik wel meegekregen dat er veel Bijbelse symboliek in de film zit.
Nochtans voelt de film in het begin meer psychologisch aan. Ik heb Teorema niet gezien, wel Visitor Q, wat een soort van ode aan/parodie op die film is en ben om die reden bekend geraakt met het idee achter die eerste film. Mijn aanvankelijke indruk van Mother! was dan ook dat Teorema de belangrijkste inspiratiebron vormde. Halverwege slaat de film een andere kant op en mijn ouders, met wie ik deze film samen heb gezien, moesten toen juist aan Rosemary's Baby denken, een andere film die ik tot mijn schande nog niet gezien heb.
De sfeer is in ieder geval uitmuntend. Geen muziek, wel sterke geluidseffecten. De film toont slechts af en toe een first persons perspectief, nochtans wordt alles vanuit het perspectief van het personage van Lawrence gefilmd door altijd vlak op haar huid te zitten. Alles vindt verder op een enkele locatie plaats, namelijk het huis, dat er ook nog eens fraai vormgegeven is, met name de trappen.
Dit alles helpt enorm bij het ervaren van de film, want dit is uiteindelijk toch meer een film die je moet ervaren in plaats van begrijpen. Ik denk dat dit niet echt besteed is aan mensen die een duidelijk verhaal willen, want op het einde is het duidelijk dat een realistische dan wel psychologische interpretatie de prullenbak in kan, want wordt het allemaal een stuk surrealistischer, al is het eerder in als een nachtmerrie dan een droom.
Wat uiteindelijk de betekenis van de film is uiteindelijk voor mij secundair, toch een poging tot duiding: Bardems personage is God, Lawrence is de natuur, het huis is de Aarde, wat alleen hersteld lijkt te kunnen worden door de natuur/Lawrence, maar wat flink te lijden heeft onder het bezoek van de gasten (de mensheid), die ongelooflijk respectloos zijn. Enorm punt van kritiek op de mensheid dus! De personages van Harris en Pfeiffer zijn Adam en Eva (waarbij je aan een groot litteken kan zien dat een rib van "Adam" verwijderd is wanneer hij zijn maag leegt in het toilet). Hun zonen zijn Kain en Abel (inclusief broedermoord). De kamer van "God" is het paradijs, het kristal speelt een soortgelijke rol als de vrucht van de kennis. De baby is natuurlijk Jezus. Uiteindelijk veroorzaakt de mensheid de destructie van de aarde, de vuurzee is de apocalyps, waarna we de nieuwe wereld krijgen die God heeft belooft (maar waar je bij deze film je gaat afvragen of dat net zo'n ramp gaat worden als de huidige wereld. Puntje van kritiek op God dus!
Ik heb hier ook verklaringen voorbij zien komen waarbij de vluchtelingenproblematiek aangehaald wordt; daar zie ik eerlijk gezegd niet veel in. De Bijbelse symboliek ligt er erg dik bovenop, en is voor mijn gevoel veel meer voor de hand liggend. De herziening wordt ongetwijfeld een feest omdat me dan vast nog meer links met de Bijbel opvallen (het litteken in de zij van het personage van Harris was me bijvoorbeeld meteen opgevallen, maar ik kon het toen nog niet duiden tot ik eraan herinnerd werd tijdens het lezen van een van de berichten hier).
Er is hier al aan meerdere films gerefereerd ter vergelijking, maar ik zou er nog een willen toevoegen en voor mijn gevoel is dat de film die nog het meeste raakt aan deze, namelijk Tenshi no Tamago. Ook daar een film die sterk drijft op de sfeer, waarbij het meer om de beleving gaat dan om het begrip (in sterkere mate dan Mother! zelfs), die erg surrealistisch is met veel Bijbelse symboliek, die post-apocalyptisch is (al is Mother! meer apocalyptisch). Die film staat bovenaan mijn top 10, Mother! bovenaan mijn top 10 van 2017. Dat is eigenlijk ook weer mooie symboliek.
Wat een film om 2017 mee af te sluiten! Een dikke 4,5*!
Esio Trot (2015) 2,5
Alternatieve titel: Roald Dahl's Esio Trot, 29 december 2017, 01:58 uur
Na Matilda gisteren vandaag deze verfilming van een kinderboek van Roald Dahl gezien. Met het boek ben ik vertrouwd, het is behoorlijk dun, dus ik vroeg me van te voren af hoe je daarmee een hele film vult.
Dat wordt opgelost door een liefdesrivaal die niet in het boek voorkomt te introduceren. Een bijzonder irritant persoon, maar dat is functioneel in het verhaal. Het voelt een beetje onwennig aangezien ik vertrouwd ben met het boek en alles wat afwijkt voelt dan een beetje raar. Ook levert het allemaal wat extra drama op, wat totaal niet aanwezig is in het boek. Maar gezegd moet worden dat deze afwijkingen van het boek uiteindelijk ten goede komen voor een film die toch ook volwassenen moet aanspreken. Het krijgt iets meer diepgang zo. Bovendien is het basismateriaal gewoon te beperkt, dus dan zijn de enige opties of kiezen voor een kortfilm of het toevoegen van extra materiaal.
Ook de verteller speelt een soort van rol in het verhaal en ik weet niet helemaal of ik die kunstgreep echt geslaagd vind, aangezien zijn rol in het verhaal nu ook niet echt veel voorstelt. Of een rol die meer doorvlochten is met het verhaal of een klassieke voice over zou misschien beter werken.
Films over oude mensen zijn redelijk schaars, kinderboeken over oude mensen lijken me al helemaal bijzonder. Het levert in ieder geval een mooie rol voor Dench op. Wat Hoffman betreft ben ik helaas wat minder overtuigd. Alleen mompelen is niet voldoende om een verlegen persoon neer te zetten; ik geloof hem gewoon niet.
In ieder geval aardig voor een keertje, maar net als zoveel boekverfilmingen (en zeker bij Roald Dahl) heb ik uiteindelijk toch een voorkeur voor het boek. 2,5*.
Matilda (1996) 1,5
28 december 2017, 00:17 uur
Weer eens herzien. Als kind vond ik deze film altijd wel leuk, al was dat misschien meer omdat ik fan van het boek was. Altijd al een fan van Roald Dahl geweest.
Dahl was altijd zo sterk in het neerzetten van weinig sympathieke personages. In het boek waarop deze film gebaseerd is, geldt dat met name voor de ouders van Matilda. De centrale antagonist heeft bijna zonder uitzondering een enorme hekel aan kinderen en is om die reden extra angstaanjagend. Schooldirectrice Trunchbull speelt die rol in dit verhaal, maar was natuurlijk nooit zo eng als de reuzen of de heksen die het echt op het leven van kinderen gezien hadden.
In ieder geval worden deze personages in deze film leuk neergezet, met name de directrice, maar het blijft jammer dat ze nog wat minder angstaanjagend is dan in het boek getuige het meisje dat aan haar vlechten weggeslingerd wordt en zacht landt, terwijl ik uit het boek een tekening van haar na de worp herinner waar je haar helemaal in de war ziet. En wat de vader van Matilda betreft, een beetje vreemd dat DeVito naast die rol ook de voiceover doet.
Maar het grootste probleem in deze film zit in hem in de beelden. Het ziet er gewoon erg goedkoop uit, vooral als mensen door de lucht zweven dan wel geslingerd worden. En het is toch ook een beetje jammer dat het zo'n Amerikaanse setting heeft gekregen. Het zou toch wat minder plausibeler aanvoelen om aan televisie verslaafde ouders te hebben in een Britse setting.
Kortom, Matilda verdient eigenlijk een remake. 1,5*.
Anastasia (1997) 1,0
24 december 2017, 00:31 uur
Deze film heb ik geloof ik nog in de bioscoop gezien. Destijds vond ik alles wat getekend was leuk en deze film was daar geen uitzondering op. Helaas is er nu niet veel meer van over.
Dit oogt toch als een Disneyfilm maar dan met een lager niveau. Een typische in-en-in slechte antagonist, een beetje magie, en heel veel liedjes. Het is interessant om de stijl van de liedjes aan te horen, je hoort uit elke tijd de film komt, want de Disney films uit die tijd hebben dezelfde stijl, met van die lange krachtige uithalen en koortjes enzo. Maar geweldig zijn de liedjes in deze film helaas niet; alleen het liedje van Raspoetin, een aardige stemrol voor Lloyd overigens, was nog wel aardig.
Animatie is inmiddels ook flink verouderd. Bij de actiescenes is het duidelijk dat een hoop met de computer gedaan is, met name als voertuigen als locomotieven, auto's en schepen etcetera in het spel zijn. Dat ziet er tegenwoordig veel natuurlijker uit, de computerscenes van de betere animatiefilms van tegenwoordig zien er veel gedetailleerder uit waardoor het net lijkt alsof ze met de hand getekend zijn. De karakterontwerpen zien er wel hedendaags uit, maar meer van een hedendaagse westerse animatieserie dan van het niveau van een film. In ieder geval niet erg expressierijk en eigenlijk behoorlijk grof.
De enige scene die er qua animatie voor mij uit stak was het liedje (ugh) in Parijs, waarbij de achtergronden met stippeltjes getekend waren als ware het pointillistische schilderijen waren. Om die reden niet het absolute minimum. 1* dus.
Atomic Blonde (2017) 1,0
22 december 2017, 14:46 uur
De poster zag er hip uit, maar dit is toch best wel een teleurstelling. Er worden wel aanzetjes gedaan om dit cool en hip over te laten komen, maar uiteindelijk faalt de film wat dat betreft. Hier had zoveel meer uitgehaald kunnen worden, vooral visueel zowel qua cameradynamiek als qua montage. Het ziet er gewoon te standaard uit, en dat terwijl dit op een strip gebaseerd schijnt te zijn. Een aanpak als in Sin City waar zaken flink dik aangezet worden had hier ook niet misstaan, maar dat heeft men ook achterwege gelaten.
Het plot was dan weer wel vrij overdreven en onzinnig, waardoor de film tussen wal en schip valt, want het plot rijmde niet met de visuals. Of die hadden uitzinniger gemogen, of het plot had serieuzer mogen zijn. Nu is het drie keer niks.
Theron is verre van overtuigend. Het acteerwerk oogt houterig, en dat geldt eigenlijk ook voor haar vechtkunsten. Het ziet er allemaal weinig vloeiend uit, waardoor het eerder door geluk dan door wijsheid lijkt te komen dat haar personage haar gevechten wint.
Kortom, een film die op allerlei vlakken het probeert, maar eigenlijk overal faalt. 1*.
Dunkirk (2017) 1,5
22 december 2017, 14:23 uur
Tja, niet echt een idee wat ik hiermee moet. Een film over een wat onderbelicht moment aan het begin van de Tweede Wereldoorlog, waar de meeste films eerder over het laatste jaar van de oorlog gaat. Wel eens over gelezen, maar verder staat het me niet veel bij.
In het vliegtuig gezien, wat natuurlijk ten koste gaat van de beleving, maar zelfs dan kan ik nog wel afleiden dat de geluidseffecten erg sterk zijn en voor een benauwende atmosfeer zorgen. Wat jammer is dat de muziek veel roet in het eten gooit. Steeds dezelfde monotone melodie die erg dwingend laat horen dat het allemaal heel erg dramatisch is wat we zien. Het had veel en veel subtieler gemogen. Natuurlijk weer het werk van de door mij meest verafschuwde filmcomponist Zimmer, die bij Nolans vorige film al eens in slaap is gevallen op het orgel, wat tot eenzelfde soort monotone score leidde.
Wat betreft het plot slaagt deze film er niet zo goed in om te laten zien hoe verschrikkelijk oorlog is. Films over militaire handelingen tijdens de Tweede Wereldoorlog staan natuurlijk altijd al met 1-0 achter ten opzichte van Holocaust films wat dat betreft, maar zelfs onder de militaire films heb ik films gezien die directer waren, die veel meer de verschrikking van de strijd lieten zien door middel van bijvoorbeeld soldaten die sterven omdat hun ingewanden er half uit geschoten zijn, zoals in Saving Private Ryan gebeurt om maar een film te noemen. Hier ging het er dan toch iets "beschaafder" aan toe. Het helpt misschien ook niet dat geen van de gewone soldaten op het strand een naam krijgt. Ik snap die keuze ergens wel, omdat zo'n soldaat dan voor alle soldaten moet staan, maar als je alsnog niet echt een band krijgt met deze onbekende soldaat, dan was het misschien toch niet zo'n beste keuze.
Beelden verder ook niet al te bijzonder, waardoor ik uiteindelijk na een ster aftrek voor de matige muziek op 1,5* uitkom.
Ace Ventura: Pet Detective (1994) 1,5
17 december 2017, 08:16 uur
Naar aanleiding van de Jim & Andy documentaire, die mijn waardering voor Jim Carrey als persoon heeft doen stijgen, kwam deze doorbraakfilm van Carrey op de kijklijst. En ondanks die documentaire blijf ik gemengde gevoelens over Jim Carrey in komedies hebben. Zijn gezicht lijkt van rubber te zijn, wat veel potentie tot humor oplevert; het is ook vaak bij vlagen grappig, maar ook zo vaak levert het een overkill aan gekke bekken trekken op.
Tot nu toe twee uitzonderingen, waarbij de humor wel grotendeels raak lijkt te zijn. De eerste is The Mask waarbij Carreys gekte met name toeslaat als hij het masker draagt en een cartoonesk persoon wordt, waardoor het past bij de situatie; de tweede is Man on the Moon waar hij Andy Kaufman briljant vertolkt.
Ace Ventura valt helaas wel in het gebruikelijke stramien. De beginscene is hilarisch, maar daarna is het veel hit en miss met de gebruikelijke overdaad aan gekke bekkentrekkerij. Verder is het einde bijzonder flauw met de twist dat Einhorn een is man, waarbij de grappen eromheen ook nog eens behoorlijk transfobisch zijn.
In ieder geval voor het grootste gedeelte 2* waard; het einde trekt het om genoemde redenen nog een halfje naar beneden. 1,5* dus.
The Nightmare before Christmas (1993) 4,0
Alternatieve titel: Tim Burton's The Nightmare before Christmas, 14 december 2017, 08:49 uur
Deze film lag al een tijd klaar, maar ik wilde wachten met kijken tot de kersttijd aangebroken was. Van te voren wist ik niet precies waar deze film uit zou komen. Van dezelfde regisseur als Coraline die ik echt geweldig vond, maar misschien was de invloed van Burton op deze film nog wel groter en zijn Corpse Bride, hoewel op zich een aardige film, was toch wel een stuk minder dan Coraline.
De uitkomst is dat The Nightmare before Christmas iets minder is dan Coraline, maar zeker beter dan Corpse Bride. De ontwerpen voelen erg Oost-Europeaans aan, wat eerder een opmerking dan een aanmerking is, want er zit verder veel creativiteit in en de visuele details zijn om te smullen. Wel is de animatie duidelijk wat minder vloeiend dan in Coraline wat waarschijnlijk vooral door het leeftijdsverschil komt. Het verhaal voelt dan weer erg typisch Burton aan: er is een griezelige ondertoon, maar uiteindelijk is het vrij onschuldig en bijna nooit echt eng. Behalve dan de Oogie Boogieman, die geweldig vormgegeven was met al die insecten.
Ik ben over het algemeen niet echt fan van musicals, maar de muziek in deze film was best aardig en met vlagen echt goed. De hoeveelheid liedjes stoorden me dan ook nauwelijks. Maar wel moet gezegd worden dat ook qua soundtrack Coraline wint, want daar zaten echt bijzonder stukken in de soundtrack.
Kortom, een erg leuke film en zeker een van de betere kerstfilms. Fijn dat mijn duizendste stem een 4* is.
Anchiporuno (2016) 4,5
Alternatieve titel: Antiporno, 12 december 2017, 04:12 uur
Voor een pinku weinig erotisch, maar wat is deze film ondanks dat ontzettend prikkelend. Audiovisueel wel te verstaan.
Vanaf het begin is het duidelijk dat deze film bijzonder fraai gestileerd is getuige de lichtval en de kleuren waarin de kamer waarin de film zich grotendeels afspeelt geschilderd is. In dit eerste gedeelte zijn de personages behoorlijk uitvergroot; zo doet de hele entourage rondom het interview mij ook denken aan Helter Skelter, zo heerlijk decadent iedereen overkomt. Alleen vond ik het jammer dat de hoofdpersone duidelijk aan het overacteren was.
Dit blijkt echter de bedoeling te zijn, zodra op een gegeven moment rollen omgedraaid worden en er flink met realiteit gespeeld wordt. Ik vind dit altijd heel erg interessant, en ondanks dat ik dit trucje al meerdere malen heb gezien, blijft het goed smaken. En terwijl realiteit en film door elkaar lopen wordt op interessante wijze de psyche van de hoofdpersone ontleedt. Uiteindelijk blijkt de film behoorlijk feministisch te zijn, waardoor ook duidelijk wordt dat de film aan kracht had ingeboet als het erotischer was geweest.
Wat mij betreft een goede keuze dus en zoals eerder gezegd is er genoeg dat de zintuigen stimuleert, want terwijl het begin dus al visueel erg de moeite waard was, gaan aan het einde de registers helemaal open, eerst in de vorm van de belichting die de hele kamer lijkt te vullen en uiteindelijk de magistrale verfregens.
Zoals vanouds bij Sono veel klassieke muziek, waarover je me zelden hoort klagen en ook hier niet. Sono's eerdere films bevatten vooral veel Beethoven, die hier ook kort voorbij komt met de Moonlight Sonate. Opmerkelijk is dat hij ook het veel onbekendere derde deel de revue laat passeren. Verder komt ook de 1e Arabesque van Debussy voorbij, maar het hoofdthema van de film is Offenbachs Barcarolle. In ieder geval passen alle werken wonderwel goed bij de film, ofwel vormen ze een mooi contrast met de beelden.
Kortom, een film waarin alle elementen zitten die Sono zo'n interessante regisseur maken, en visueel lijkt hij ook alleen maar beter te worden. Voor deze film zit het maximum er nog niet in, maar voor een volgende film zit het voor mijn gevoel er wel aan te komen. 4,5*.
Koe no Katachi (2016) 4,0
Alternatieve titel: A Silent Voice, 11 december 2017, 05:58 uur
De naam Shinkai valt hier regelmatig, maar ik vind het maar weinig vergelijkbaar. De films van Shinkai ogen visueel een stuk mooier, vertonen veel meer spel met licht en kleur, terwijl deze film psychologisch een stuk dieper gaat.
Een zeer solide drama dat allereerst een interessante blik op pesten biedt met meelopers en schijnheiligen die zelfs nog jaren na het voorval weigeren hun eigen rol te herkennen. Maar ook interessant om te zien is hoe rollen in een klas ogenblikkelijk omgedraaid kunnen worden, waarbij klasgenoten genadeloos afrekenen met iemand die ineens volledig onderaan de pikorde terechtgekomen is. Iets soortgelijks zie je ook in Confessions, waardoor ik het idee krijg dat een dergelijke wraak uitgeoefend door de klas erg typisch Japans is, al zal het ongetwijfeld ook in Nederland gebeuren.
In ieder geval draait het in deze film om het in het reine komen van de hoofdpersoon met zijn slachtoffer en met zichzelf. De valkuil in een film is dat dit te gemakkelijk gaat en dat iedereen daarna weer vrolijk en blij is. Hier gelukkig toch wat meer psychologische obstakels, zoals oud klasgenoten die in oude patronen vervallen. Genoeg diepgang dus.
Visueel haalt het dus niet bij Shinkai. De stijl, met name van de karakterontwerpen, is zelfs behoorlijk generiek te noemen, wat toch een beetje jammer is. Niettemin kan de animatie nog steeds hoogstaand zijn zonder het niveau van Shinkai of Ghibli aan te tikken. De vuurwerkscene was zelfs erg indrukwekkend met name wanneer de hoofdpersoon valt.
Lengte had misschien iets korter gemogen, want aan het einde sleept het toch een beetje, maar over het algemeen hou ik er een behoorlijk positief nasmaak aan over. Een kleine 4*.
While the Women Are Sleeping (2016) 4,0
Alternatieve titel: 女が眠る時, 11 december 2017, 01:56 uur
Laat ik het gemiddelde van de film dan weer wat omhoog gooien. Zeker een interessante en broeierige film die ook nog eens fraai geschoten is. De omgeving aan de kust is prachtig met schitterende rotsformaties en dat wordt ook nog een mooi in beeld gebracht. Hoogtepunt is het shot van het personage Miki in de regen op een klif. Soundtrack is ondanks dat er niet of nauwelijks muziek klinkt ook sterk met veel ruimte voor omgevingsgeluiden, zoals de regen, maar ook af en toe ambient.
Het verhaal is een beetje vaag, maar desondanks weet de film grotendeels te boeien, met dank aan het charisma van Kitano en de broeierige atmosfeer. En af en toe momenten die zich afspelen in een droom wat voor de nodige surreële momenten zorgt. Leukste personage is overigens de man met de rare vragen over het verschil tussen kousen en panties en met de verhalen over wat leeuwenseks met zijn ouders te maken heeft. Een grappige noot, die echter wel wonderwel goed past binnen de algemene sfeer van de film.
4*.
Yoru wa Mijikashi Arukeyo Otome (2017) 4,0
Alternatieve titel: The Night Is Short, Walk on Girl, 9 december 2017, 06:52 uur
Ik ben wel echt een fan van Yuasa, al is het maar omdat hij een zeer eigenzinnige stijl heeft en zijn werk vaak erg surrealistisch is, wat mij altijd erg goed smaakt. Mind Game vond ik geweldig en het is eigenlijk jammer dat hij zich met name op series toelegt, maar daar zitten dan ook een aantal pareltjes tussen zoals Kaiba en The Tatami Galaxy.
Deze laatste serie is net als The Night is Short, Walk on Girl gebaseerd op een boek van Morimi Tomihiko en niet geheel ontoevallig lijken de hoofdpersonen uit beide anime erg op elkaar, zowel qua uiterlijk als qua rol die ze in de respectievelijke verhalen spelen. Beide anime spelen in Kyoto, met name op de campus van de Universiteit van Kyoto. Ik heb zelf Kyoto bezocht, inclusief de campus, en kan niet anders concluderen dat beide anime onmiskenbaar Kyoto uitbeelden. Ik herken echter weinig specifieks, wat ook door de stijl komt die behoorlijk vervreemdend en surreëel is (wat ik dus alleen maar als een pluspunt zie).
In zekere zin is dit dus een beetje een filmversie van The Tatami Galaxy, maar alleen in zeer grote lijnen, want ondanks dat in beide anime de gebeurtenissen vervreemdend zijn, zijn ze verder wel echt verschillend. Het wijkt voldoende van elkaar af om toch beide fris aan te voelen. En behalve dat de stijl gaaf is, is de animatie in deze film ook spetterend om te zien. Wat me dan uiteindelijk weerhoudt om toch hoger dan 4* uit te delen zijn de liedjes in de film. Okee, ze hebben een functie in het verhaal, maar echt goed zijn ze niet. Niettemin is deze film over de hele linie een kleurrijk en maf feestje en dat is wat vooral blijft hangen.
Tian Liang Zhi Qian (2016) 3,5
Alternatieve titel: One Night Only, 5 december 2017, 05:59 uur
Een aardige film, die er ook nog eens mooi gestileerd uitziet, al is het niet zo overweldigend als de film die ik gisteren zag (See You Tomorrow), waardoor ik niet stijl achterover sla van de stijl. Nochtans is het degelijk en zeker een stuk fraaier dan de doorsnee film.
Verhaaltje gaat inderdaad alle kanten uit en weet grotendeels te vermaken. Misschien is de autorit met blinddoek wel het hoogtepunt. Deed me een beetje denken aan een soortgelijke motorrit in Nerve, die toevallig ook z'n wereldwijde premiere in juli 2016 had. Het einde is nogal dramatisch en had wat mij betreft niet gehoeven. Geeft de film toch een andere nasmaak waarvan ik niet helemaal overtuigd ben.
Niettemin een prettige kijkervaring. 3,5*.
See You Tomorrow (2016) 4,0
Alternatieve titel: The Ferryman, 4 december 2017, 05:53 uur
Inderdaad een film die erg aan Wong doet denken: hoofdrolspeler Tony Leung, de visuele stijl, inclusief typische Wong elementen zoals het indirect filmen door bijvoorbeeld glas, maar ook het thema van de liefde die niet vervuld kan worden.
Opmerkelijk genoeg gaat dit in combinatie met de nodige humor die behoorlijk over de top is; richting slapstick zonder echt flauw te worden. Het is allemaal met een knipoog om maar zo te zeggen. Toch is voor mijn gevoel de verhouding tussen komedie en drama ongeveer één. In het begin wat meer humor en tegen het einde wat meer drama. Op een derde voelt de film misschien een beetje stroperig, maar zeker naar het einde toe komt er de nodige diepgang. Dat de grote liefde van de hoofdpersoon niet bij hem weggegaan is, maar overleden blijkt te zijn was voor mij de grote verrassing en maakt de wat melancholieke houding van de hoofdpersoon begrijpelijk. Heel erg Wong.
Visueel dus echt de moeite waard, de beelden zijn werkelijk om door een ringetje te halen. Een spel van kleuren en belichting met veel gevoel voor details en af en toe de nodige slow motions. Maar ook versnellingen, zoals van de wolken, de opkomende zon. En zelfs een gave autoscene. De soundtrack blijft alleen een beetje achter. Over het algemeen okee, maar sommige liedjes zijn wel een beetje cheesy.
Ik was verder niet vertrouwd met andere Jet Tone films dan de Wong films, maar zelfs zonder kennis van alle referenties is dit zeker de moeite waard. Voor nu een dikke 4*, wellicht nog wat meer na de onvermijdelijke herziening.
The Land before Time (1988) 2,5
Alternatieve titel: Platvoet en Zijn Vriendjes, 3 december 2017, 22:30 uur
Voor kleine jochies die geobsedeerd zijn door dinosaurussen is dit natuurlijk een ultieme film. Althans zo herinnerde ik hoe ik in mijn basisschooltijd de film beleefde.
Qua plot nog steeds een degelijke film, die ergens een beetje een dinomix is van Bambi (hallo, dode moeder) en [i]Jungle Book[i/] (een kind alleen op tocht in de wildernis en daarbij allerlei andere dieren tegenkomend) met daarbij de nodige onderlinge obstakels waarbij uiteindelijk vriendschap overwint. Niet heel erg origineel, maar wel degelijk. Verder de nodige schattigheid waardoor de film nog steeds een zekere charme heeft.
Visueel toch wat verouderd. Niet altijd scherp wat niet echt prettig is. Soms lijkt het bedoeld te zijn zoals tijdens de onderwaterbeelden. Echte onderwaterbeelden zijn ook niet altijd haarscherp en wellicht heeft men dat willen nabootsen, maar zelfs dan ben ik er niet echt fan van.
Muzikaal af en toe behoorlijk generiek, maar de soundtrack heeft soms toch wel aardige momenten. Nu lijken veel filmcomponisten Wagner als voorbeeld te willen nemen, maar wat aardig is hier, is dat Horner, die hier voor de score tekent, juist erg Wagneriaans klinkt als de muziek rustig en teder is zoals in de sfeervollere passages in Parsifal en Lohengrin. Die kant had Wagner ook, de bombastische momenten zijn over een hele opera genomen veel minder aanwezig ten opzichte van de tedere momenten, maar veel mensen kennen alleen maar die bombastische momenten.
Degelijk dus, maar niet geweldig, en zeker visueel verouderd. 2,5*.
Bad Santa 2 (2016) 2,5
3 december 2017, 02:47 uur
Toch een stuk minder dan de voorganger. Thornton en Cox zijn weliswaar weer op niveau, en Bates heeft ook een leuke rol, maar de humor is toch minder scherp en minder sterk getimed. Dat het meer van hetzelfde is, is niet heel erg, maar wel graag op hetzelfde niveau. Dat geldt ook voor de emotionele component. Het jochie, ook hier weer gespeeld door Kelly, is terug, maar inmiddels tot een volwassen man uitgegroeid, die nog steeds even naïef is, maar als volwassene werkt het gewoon een stuk minder sterk.
Grootste verschil is de soundtrack. Ook hier weliswaar af en toe klassiek, maar het gebruik ervan is echt een stuk minder. In tegenstelling tot de eerste film lijken beelden en muziek behoorlijk los van elkaar te staan (afgezien van het neerzetten van een bepaalde sfeer), en ook daarmee gaat een hoop potentie tot humor verloren.
Een flink lagere waardering is helaas onvermijdelijk. 2,5*.
Bad Santa (2003) 4,0
Alternatieve titel: Badder Santa, 1 december 2017, 06:20 uur
Al twee keer eerder gezien, maar nog niet eerder een bericht geschreven. De eerste keer vond ik de film hilarisch, de tweede keer merkwaardig genoeg een stuk minder, maar misschien was dat omdat ik hem destijds met familie keek, waardoor de omgevingssfeer wat anders was. Deze keer weer alleen gekeken en dat hielp erg.
Genoeg leuke rollen in de film. Thornton heeft zelf al een beetje een uitstraling van een zuiplap, dus is perfect gecast. Lauren Graham kende ik eigenlijk alleen als de moeder uit de Gilmore Girls, waar haar "fuck me, Santa!"-rol hier haaks op staat wat het alleen maar grappiger maakt. "Huiself" Cox is meer een aangever, maar kan op momenten heerlijk vuil gebekt zijn, en de gortdroge rol van Bernie Mac hier maakt het alleen maar betreurenswaardiger dat hij relatief jong is heengegaan. Maar misschien is de rol van Brett Kelly wel de mooiste van allen, zoals hij zijn rol van een (ogenschijnlijk) naïef jochie met een hart van goud neerzet.
Al met al genoeg humor en door het jochie ook niet compleet plat waardoor de film normaal ruimschoots op 3,5* uit zou komen. Echter deze film blijkt voor mij als klassieke muziekliefhebber nog iets meer in petto te hebben: een sublieme keuze van klassieke stukken die perfect passen bij de sfeer van de scène en vaak zelfs nog in de pas lopen met de beelden, met als hoogtepunt het aambeeldkoor van Verdi uit Il Trovatore waarbij Thornton op de kluis en Cox met een golfstick op de benen van een paspop slaan op de maat van de aambeeldslagen in de muziek. Om deze reden toch een halfje meer, 4* dus.
Burn after Reading (2008) 3,0
1 december 2017, 04:22 uur
The Russians?!?
Net iets minder dan tien jaar oud, maar blijkbaar alweer door de werkelijkheid ingehaald, terwijl omstreeks mijn eerste kijkbeurt zeven jaar geleden iedereen ervan overtuigd leek te zijn dat er totaal geen spanningen meer waren tussen Rusland en het Westen.
Ik had ergens de hoop dat deze film, die in hetzelfde straatje ligt als The Big Lebowski wat betreft kolderieke typetjes en een verhaallijn die eigenlijk maar secundair is aan die typetjes, bij een tweede kijkbeurt zou groeien, net zoals destijds ook bij The Big Lebowski, maar mijn globale indruk van deze film blijft hetzelfde als de vorige keer.
De typetjes zijn leuk, de acteurs hebben er duidelijk veel plezier aan. Aardige domme rollen voor Clooney, McDormand en Pitt. Nog leuker is de rol van J.K. Simmons, die helaas maar kort te zien is. Leukste rol is voor Malkovich die zo heerlijk uit zijn slof kan schieten.
Helaas is de soundtrack datgene dat de meeste roet in het eten gooit, want behoorlijk dramatisch, terwijl het plot en de typetjes erg luchthartig van aard zijn. Het mag los van de film aardig klinken, maar in combinatie met de beelden heb ik zelden zo'n misplaatste soundtrack meegemaakt.
Geen wezenlijk andere indruk dan de vorige keer, wel heb ik hem voor mijn gevoel de vorige keer iets te hoog beoordeeld. Een halfje eraf dus: 3*.