Een spin-off van Iron Man met Deadpool voor tieners. Terwijl DC na enkele films aan te modderen uitpakt met Wonder Woman, blijft Marvel braaf de formule volgen van hun succesfilms. Spider-Man moet niet echt meer voorgesteld worden na de zoveelste reboot, maar toch moeten ze de hele tijd Iron Man en de link met Avengers opvoeren. Mag wel, niets mis mee als je een filmwereld creëert. Maar Iron Man is volgens mij meer aanwezig dan tante May en komt ook niet bepaald sympathiek over.
Spider-Man is een tienerkomedie geworden. Wat het ontbreekt aan grote actie en spanning, maakt het wel goed met de nodige humor. Tom Holland past mooi in dit soort film en mag nog gerust de rol wat verder spelen. Michael Keaton was beter als Batman, maar is toch één van de betere Marvel-vijanden. Iets waar Marvel nooit echt goed in is geweest op een enkeling na.
Homecoming maakt gelukkig niet de fout om nog eens het begin te verfilmen. Vergelijk het met de moord op Batman's ouders dat al zoveel keer verfilmd werd. De film mist alles van actie. Dat gaat te gemakkelijk en maakt weinig indruk. Maar de humor werkt wel. Het is alvast de leukste Marvel-film uit de reeks. En dat is inclusief Deadpool. De film zelf maakt weinig indruk, daarvoor heeft Marvel te weinig creatief geweest. Marvel is ook beter in de groeps-films als Avengers. Thor, Hulk of Captain America waren ook niet bepaald hun grootste troeven. Maar met Spider-Man mochten ze dat risico toch wel nemen en de link met Avengers een stuk minderen.
En de film heeft de saaiste 'after credits' ooit. Los daar van benieuwd naar de sequels.
De geschiedenis van Amerika in een notendop door de ogen van een naïeve Amerikaan. Forrest Gump komt door het toeval terecht bij legendarische personages en gebeurtenissen. Daarnaast krijgen we ook een ander beeld van de geschiedenis via de liefdesrelatie met zijn Jenny. Een fragmentarisch verhaal dat af en toe wel werkt, maar evengoed wel eens wegzakt.
Forrest Gump is zo'n figuur als Rain Man, waarbij de grens tussen boeiend typetje en karikatuur vrij dun is. Het is de naïviteit van Gump in combinatie met de gebeurtenissen die werkt. Daarmee staat z'n typetje in dienst van de grappen en als verteller van het verhaal. Verder moet je achter het personage ook niet zoeken. Als dat nodig zou zijn.
Forrest Gump is een leuke familiefilm met humor dat wel werkt. Kwalitatieve Hollywood met vooral een goed script (dankzij het originele boek) maar verder ook niet verrassend. Degelijke film dus, en soms moet dat niet meer zijn. Dankzij de gimmicks als de chocolatebox en run Forrest! blijft dit in het filmgeheugen hangen.
Tijd voor een herziening. Het blijft een mooie ode aan de stomme film. Nog meer viel mij op dat Jean Dujardin hier een geweldige mimiek heeft. En in tegenstelling tot de Coen-films beviel John Goodman me hier wel. Ironisch genoeg is hij meer een karikatuur van zichzelf in de Coen-films dan in een film over de stomme film.
Toch wel een aparte film met een minimalistische stijl maar tegelijk ook heel experimenteel. Om dan over te gaan naar een filosofische kijk op het leven. Don Hertzfeldt is vooral een maker van kortfilms en je merkt dan ook dat zelfs deze korte duur van amper een uur te lang is voor wat hij wil brengen.
Het idee is wel goed om enkel de essentie in beeld te brengen met een verteller zonder enige emotie. Dat brengt de boodschap sterker naar voor. Visueel verrast het af en toe wel, maar hoop je toch op meer. Anders had dit beter gewerkt als kortfilm lijkt me.
Edit: animatie/komedie is wel een slechte beschrijving. Animatie/experimenteel zou beter zijn.
Ik zie niet echt de glorie in deze film. Een semi-erotische neo-noir dat nogal oogt als een tv-film. De film kent nochtans een goed verhaal en enkele interessante personages. Waar helaas te weinig mee wordt gedaan. Een typisch product van de 90's dat ondertussen gedateerd is. Wel apart om iemand te zien strippen op muziek van Leonard Cohen.
Ik ben als kind opgegroeid met de muziek van U2 uit de 80's. Met het ouder worden werd dat beeld ietwat aangepast als 20'er door de live U2 begin deze eeuw met hits als Vertigo en Elevation. Persoonlijk niet uitnodigend om naar de band te gaan kijken. Gaandeweg gelukkig wel de betere albums leren kennen met oa The Unforgettable Fire en The Joshua Tree. Dat de liefde voor U2 toch wat deed terug komen.
Beetje in voorbereiding van mijn eerste live optreden van U2 binnenkort, deze muzikale documentaire opgezet. Als ze één moment moesten vastleggen van U2, was dat wel het moment. 8 jaar na hun eerste album Boy staat er een band met de nodige ervaring. Ze hebben net 2 klassiekers gemaakt met The Unforgettable Fire en The Joshua Tree. En toch hebben ze er duidelijk nog veel plezier in en leven ze vooral voor de liefde voor muziek. Met hun toch door Amerika, gaan ze op zoek naar de roots van de muziek. Toch de Amerikaanse roots, niet de Ierse achtergrond.
Door het gebruik van zwart/wit verdwijnt de glitter en staat de muziek centraal. Het is geen verheerlijking van muzikale iconen, maar wel muzikanten/muziekliefhebbers op hun topmoment. Groot genoeg qua professionaliteit, ervaring en kennis. Niet TE groot om de muziek ondergeschikt te laten worden aan commerce, showgehalte, winstbejag, creatieve herhaling. Prachtig hoe ze nederig en tegelijk professioneel omgaan met B.B. King. Hoe ze het nummer I Still Haven't Found What I'm Looking For uitkleden tot een gospelnummer en het heerlijk brengen met The New Voices of Freedom.
Het is geen muzikale documentaire geworden en ook geen pure concertfilm. Maar de muziek zelf staat wel centraal, niet Bono of U2. Het is geen promotour, maar een band die duidelijk leeft voor de muziek. Dat wordt ook met de podiumbeelden duidelijk op camera vastgelegd. Het was niet de bedoeling om het showgehalte te filmen, maar tot bij de muziek te geraken. En dat is best wel gelukt.
Een rechtbankdrama met een thema dat vooral toen nog harder aankwam. Niet dat homoseksualiteit of AIDS nu voor iedereen evident zijn helaas, maar we zijn (hopelijk toch) al wat ruimdenkender geworden. De film is een typisch Amerikaanse rechtbankdrama, beetje in de stijl van John Grisham. Het is dan ook vooral een goed gemaakte film met sterke acteurs, passende muziek en Jonathan Demme die alles in goeie banen leidt. Dat heeft wel z'n voordelen, want het onderwerp wordt wel serieus gebracht en geen parodie. Het verhaal loopt wat standaard en heeft toch wel wat kracht verloren na al die tijd. Maar het is een kwaliteitsvolle film waar je zeker van kan genieten.
Heerlijke film na herziening. Dit heeft wel een affiche die de kijker op het verkeerde been zet. The American is immers geen spannende actiefilm, maar wel een intrigerende thriller die tijd neemt om sfeer te bouwen. Weinig woorden gebruikt en het beeld laat spreken. Doet wat denken aan de zwijgzame types uit de Leone films of Le Samouraï. Anton Corbijn gebruikt duidelijk (en gelukkig) zijn insteek als fotograaf.
Het is geen grootse films geworden. De beelden zijn niet iconisch en het is zo'n vakantieplekje dat niet in je top 10 blijft hangen, maar waar je heerlijk hebt kunnen uitrusten en genieten. Het is een film die ook niet slecht is en zelfs beter wordt me de jaren als een goeie fles wijn.
Vin Diesel als xXx in een film die met dit deel het potentieel heeft van een franchise als Fast & Furious. Heeft er ook veel van weg, buiten de auto's dan. Diesel werkt hier ook met een heel team, met elk hun specialiteiten. Veel stuntwerk, bad guys, mooi volk en de nodige actie. Beter dan de recensies doen uitschijnen, maar niet zo goed als Fast & Furious films op hun best. Met een goeie regisseur en beter script kan je hier iets van maken dat op hetzelfde niveau draait. Al ben je dan wel jezelf aan het beconcurreren natuurlijk.
Het geromantiseerde verhaal van de Russische sluipschutter Vassili Zaitzev. Verfilmd door Amerikanen dan nog wel. Weliswaar over een tijd waarin ze bondgenoten waren. Of toch samen vochten tegen dezelfde vijand. Het verhaal is geromantiseerd met feiten en figuren die niet bestaan hebben, maar het is nu eenmaal film. Daar maak ik me niet zo druk om, evenmin om de taal dat hier voor sommigen wel een probleem lijkt te zijn.
De film begint wel goed en het lijkt dan ook een boeiende oorlogsfilm te worden. De slag van Stalingrad was een belangrijk keerpunt in de 2e WO, dus voldoende materiaal voor een film. We zien ook de manier van oorlogsvoeren door de ogen van de Russen. Gewoonlijk gaat het over de oorlog in het westen van Europa. Hoskins is wel een zwakke Khrushchev, toch één van de bekendere figuren die wel echt bestaan heeft.
Gaandeweg krijgen we een Pearl Harbor-sausje over de film met een driehoeksverhouding. Wat bij Pearl Harbor nog wel werkte, wordt hier meer en meer de rode draad van de film. Naast de vete tussen de sluipschutters, zodat het meer een western in oorlogstijd wordt. De Slag van Stalingrad wordt helemaal bijzaak en is ook gedaan voor je er erg in hebt.
Maar het is wel genoeg entertainment en de aankleding is wel tof gedaan. Saai is het zeker niet, maar er had veel meer in gezeten.
Alternatieve titel: Napoléon, 13 juli 2017, 13:07 uur
Een film die bekender is vanwege de vooruitstrevende filmtechnieken dan de film zelf. Het is dan ook zo groots opgevat dat Abel Gance het geheel niet meer echt in handen had. Door zijn gevoel voor perfectie zijn we in elk geval enkele technieken rijker. Hij speelde veel meer met de camera, beeld en de montage dan z'n voorganger. Maar deze film is niet alleen onvolledige (veel materiaal verloren gegaan), het was ook de bedoeling dat dit paste in een groter geheel met het hele leven van Napoleon. Die aanpak doet het verhaal niet veel goed.
Het begin is wel boeiend om te zien met de jonge Napoleon. Gaandeweg gaat de aandacht eerder naar de veldslagen en heb ik minder met de volwassen Napoleon. Het is te lang en ik de film kan me niet bepaald boeien. Historisch gezien een absoluut hoogtepunt in de filmgeschiedenis, maar ondertussen voor de filmliefhebber wel serieus gedateerd. Zeker in dit genre zijn er later (wel dankzij het origineel natuurlijk) betere films gemaakt.
De film die vooral bekend is vanwege de whitewashing. Lijkt me idd geen goeie zet te zijn, al gaf origineel regisseur Oshii toch wel z'n consensus omdat het gaat over een internationale wereld. Los van het feit dat whitewashing nooit een goed idee is, mag dat geen afbreuk doen aan de prestatie van Scarlett Johansson. Ze is wel degelijk goed gecast hierin.
Probleem ligt ook niet bij de actrice, maar bij het script dat in de westerse mangel gedraaid werd om tegemoet te komen aan de westerse kijkers. Weg met de filosofische insteek (voor één keer vond ik dit wel aangenaam in een film, ben daar gewoonlijk niet voor te vinden) met een resultaat dat nogal rommelig aandoet. Het is een mix van het origineel, een ode aan andere films uit het genre en wat actie erbij om het spectaculair te maken. Het voelt nogal onwennig.
Ironisch wel dat hier verwijzingen naar Matrix en zo worden genoemd. Terwijl films als The Matrix, Avatar, AI en meer net hun inspiratie haalden bij de originele Ghost in the shell.
De film kan absoluut niet tippen aan het origineel, maar heeft haar momenten. Scarlett is best te genieten, de aankleding is best wel goed en er zijn voldoende leuke scènes. Alleen is het gewoon een rommeltje geworden doordat de makers het origineel niet begrepen of simpelweg verprutst hebben.
Tijd voor herziening, maar de film is nog niets ingeboet. Geweldig hoe Affleck er in geslaagd is om dit verhaal spannend te maken. Geen grootse actiescènes, je weet quasi wat er gaat gebeuren, gezien de waargebeurde feiten, het is vooral politiek dit en toch zit je op het randje van je stoel. Ok, het de waarheid is hier en daar wat verdraaid, maar dit is bij elke film het geval. Vakmanschap en het bewijs dat Affleck een veel beter regisseur is dan acteur.
Alternatieve titel: Marvel Avengers: Age of Ultron, 11 juli 2017, 01:59 uur
Marvel was er in geslaagd om de fakkel van DC al een tijdje over te nemen. Frisse superhelden, de nodige actie en stap voor stap een groeiende franchise. DC hinkelt duidelijk achter. Marvel heeft ondertussen wel de arrogantie om zichzelf liever te herhalen met de nodige sequels en ook de verhaallijnen trekken wel wat op elkaar. Ik kon nog wel genieten van Civil War omdat je daar de helden meer aan bod ziet komen. Elk met haar of zijn goeie en slechte kanten.
Avengers bracht alle helden bij elkaar, Avengers 2 is opnieuw het hele zootje tegen een almachtige vijand. Zijn het geen ruimtewezens, dan worden het wel robots. Copy Past, maar dan hier en daar anders ingekleurd. Het is vooral uitkijken naar nieuwe dingen met Black Panther en half nieuw als Spider-Man Homecoming. Doctor Strange was minder geslaagd. Het schitterende Wonder Woman bewijst dat DC die fakkel wel eens terug zou kunnen overnemen.
Avengers: Age of Ultron doet wat een blockbuster moet doen (of toch bijna). Hersenloos entertainment dat op veilig speelt. Bekende formule, bekende figuren, vrij voorspelbaar maar dankzij het grote budget hier en daar enkele genietbare scènes. Ik zal wel kijken naar de opvolgers, maar hoe ze al die personages samen brengen zonder overkill is nog de vraag. Doet wat denken aan het 3e deel van The Expendables.
Bij herziening veel beter meegevallen dan gedacht. Tim Burton is hier nog creatief en maakt een mooie gothic wereld die past bij het griezelige sprookje. Geen horror, en zo mag je het ook niet bekijken. Depp is zelfs nog te genieten in deze film. Een ideale rol voor hem met een beetje excentrieke trekken, maar nog steeds een echt personage. In de 21e eeuw werd hij veel meer een karikatuur van zichzelf helaas.
Het blijft een sprookje dat vooral iets wil vertellen en weinig voor verrassingen zorgt. Maar het is wel goed gemaakt. Zelfs de tand des tijds doorstaan, al mocht het hier en daar wel meer pit hebben.
Alternatieve titel: The Witch, 7 juli 2017, 14:05 uur
Horror in de 21e eeuw moet al stevig uit de hoek komen om qua sfeer te kunnen werken. Het zijn vooral actiescènes, schrikmomenten en gore die tegenwoordig werken. The Vvitch neemt je mee naar een tijd dat alles wat verkeerd liep de fout was van de duivel. En al wie een fout maakte was een heks. Uitstekend debuut met mooie beelden en een constante spanning. Zowel van actrice Anya Taylor-Joy als regisseur Robert Eggers zullen we nog wel meer horen.
Het leek goed te worden. Ik had het origineel al gezien met Jason Statham dat een doorsnee thriller werd. Mijn hoop ging dan ook naar dit origineel. De aanpak in zwart/wit maakt het geheel wat harder en tijdlozer. Zou je denk dan. Als ze staan te bellen met typische nokia's gaat de sfeer helemaal weg. En veel pit zit er ook niet in. Statham acteerde dan veel beter. Wat meer zegt over deze acteurs dan over Statham. Het geheel is wel wat minder zoet dan z'n remake, maar kan het ook niet echt waarmaken. Het leek wel een film die in de jaren '70 provocerend zou geweest zijn, maar nu komt het nogal flauw over.
Alternatieve titel: Young & Beautiful, 6 juli 2017, 11:31 uur
Niet de eerste film met een coming-age verhaal van een jong meisje dat speelt met haar hormonen. Marine Vacth kan de film wel voldoende trekken. Ozon slaagt er in om de liefdesscènes zowel aantrekkelijk te maken als zoekend voor iemand van haar leeftijd. Al heb ik de indruk dat Ozon hier eerder mikt op een mooie hoofdrolspeelster die zich van geen kwaad bewust is, dan de problematiek van een jong meisje dat in alle naïviteit zich gaat prostitueren. Het leek wel of alleen de moeder dit abnormaal vond. Ozon weet het gelukkig allemaal mooi in beeld te brengen, maar het is zeker geen meesterwerk van hem.
Een mooie film over een vrouw in de Libanese oorlog. Ik moest in het begin denken aan de film Venuto al Mondo (2012) over een vrouw die terugkeert naar Sarajevo waar ze de oorlogsjaren heeft meegemaakt. Die film draaide toch beter uit dan Incendies. Incendies vertelt over de oorlog, maar vooral over de achtergrond van het hoofdpersonage. En die verhaallijn neemt hoofdzakelijk de overhand. Het kruipt net niet onder het vel, maar kan wel voldoende boeien en is echt wel goed gemaakt.