Prettig wegkijkend filmpje met een mooi braaf Gutmensch-motiefje. Daar kan je toch nauwelijks tegen zijn, en dat hoort dan vast ook een lading Oscars te winnen - want dat is het natuurlijk waar overduidelijk op gemikt wordt, met het voorzichtig maar toch vooral niet al te hardhandig aanroeren van de problematiek van de rassendiscriminatie. Ietsje dapperder was toch wel erg fijn geweest, en voor mij ook graag ietsje zwartere humor, excusez le mot.
Maar allez, ik had er wel een fijne avond mee, dus verder geen kritiek. Humor, al is het ietsje te zoet, op afroep afgewisseld met een brokje discriminatie, al wordt het ook daar nergens al te erg - ook al ietsje te zoet, wellicht, al is dat ongetwijfeld een heel bewuste keuze van de makers. Perfecte timing, dat in ieder geval, en ook perfect in beeld gebracht en mooi gespeeld door de platte, lompe Mortensen en de fijnbesnaarde virtuoos Ali. Je verwacht dan ook niet minder.
Al moet ik dan nog wel kwijt dat de muziek me niet heel veel deed. En het groene boekje waar de titel van komt wordt ook maar een keer getrokken, als ik goed opgelet heb. Ook daarbij speelt de film wat veel op safe. Oh, maar wacht, het is natuurlijk wel waar gebeurd, dus wellicht was het gewoon allemaal echt zo.
Niemand in de stad, met een bijrol voor Huub van der Lubbe
Bij mij ligt de film wel goed eigenlijk, met een behoorlijk goede cast waarbij de gebruikelijke club BN-ers redelijk goed vermeden is - Feenstra, zie ik hier genoemd worden, maar wie is dat ook alweer. Het helpt als je alleen maar films kijkt, denk ik dan maar. De hoofdrollen doen het in ieder geval prima.
En tsja, een meesterwerk is het zeker niet, maar wel met kop en schouders boven het gemiddelde dat in NL geproduceerd wordt. Heel moeilijk is dat dan ook weer niet misschien - de lat ligt niet bijster hoog tenslotte. Maar toch, de film weet het wat chiche-achtige verhaal toch fris te brengen, het is prima in beeld gebracht, er wordt eens niet al te calvinistisch zuinig met het bloot en de sex omgesprongen, en er zit een net einde aan. Dat's al heel wat. De paar onwaarschijnlijkheidjes in het plot neem ik dan wel op de koop toe.
Alternatieve titel: Fyre: The Greatest Party That Never Happened, 12 februari 2019, 23:41 uur
Leedvermaak.
Wellicht nog een tikje verwondering over de idioterie van influencers die 250K US krijgen voor een post op Insta, waar ze zelf nauwelijks iets van meekrijgen - als ze zelf al de telefoon in hun vingers hebben. Maar de film zelf geeft een vrij zwak en slap verhaal van wat toch ongeveer de grootste epic fail op het gebied van oplichting in de party industry moet zijn. Tsja, je moet wel weten wanneer je moet stoppen. En het is ook wel wat handig als je ergens in de verte een idee hebt waar je mee bezig bent. Kennelijk laat niemand zich daar door tegenhouden. Maar ook de vertellers van dit trieste epos leggen de lat erg laag - op de prachtig stralend witte zandgrond, ongeveer, al zal die in het echt toch ook wel wat minder mooi zijn. Als het enige epic shot wat je als film/documentairemaker te bieden hebt van insta of youtube gejat is, dan heb je wel erg weinig ambitie. En dat straalt het geheel eigenlijk wel over de hele linie uit.
Leedvermaak van de arme sukkels die zich via FOMO of wat voor andere idiote emotie dan ook hebben laten verleiden hun geld aan deze oplichters te geven, tsja. Het is een armzalige manier om anderhalf uur door te komen. Maar iets beters heeft Netflix niet te bieden vanavond, kennelijk. Serieuze onderzoeksjournalistiek moet je kennelijk niet meer verwachten, lachen om een broodje kaas is kennelijk allang genoeg.
Herzien, en dat beviel net een tikje minder dan de eerste keer, wat ik me daar nog van herinner. Misschien omdat ik maar half aan het kijken was (want "ik had 'm al gezien", of wellicht zelfs "het is maar op netflix, als ik wat mis spoel ik wel even terug"). En ja, dan mis je wellicht net wel wat van de sfeer.
En toch aan het einde is dat dan wel het sterkste punt van de film - de sfeer, want het verhaal is niet overal even sterk misschien. De sterrencast speelt grotendeels sterk, maar laat ook wel eens een klein steekje vallen in mijn ogen. Toch, voor een eerste keer regie en dan meteen zo'n ambitieus project, ik vind dat Affleck het niet slecht doet. Beter dan hij bij mij scoort als acteur, da's op zeker - eigenlijk alleen zijn rol in Gone Girl ligt bij mij goed. Jammer wel dat hij niet lijkt te leren, want de films die hij na deze is gaan regisseren vind ik wat tegenvallen in vergelijking.
Maargoed, terug naar deze film. De grauwe morsige sfeer en het uitzichtloze van het geheel vond ik wel bijzonder sterk getroffen. En de hele opbouw van beeld, soundtrack, timing, narratief, het klopt er allemaal wel bij. Best goed, eigenlijk.
Alweer een tijdje geleden gezien, en dat was best een leuke avond in de bios. Volle zaal met ademloos kijkende mensen, en ik ook. Maar eens ik de zaal uit kwam begon het wel wat te knagen - dat de film een kleine dichterlijke vrijheid neemt was me al wel duidelijk, maar pas na een tijdje begon ik me langzaam te herinneren dat de volgorde toch echt anders was van een paar van de events in de film. En ja, als je er dan een heel klein beetje induikt blijkt dat er wel heel veel dingen niet echt kloppen. Of zelfs echt niet.
Waar de film leuk in slaagt is om een sprookje te weven rond Queen en het ontstaan van de liedjes. Dat dat ook echt een sprookje is is ook wel duidelijk. Nou zou je daar vrede mee kunnen hebben, maar ja, ik heb het nooit zo op geschiedsvervalsing. En waarom de bandleden als brave huisvaders worden afgeschilderd, en Freddie als enige wat queer mag zijn - maar dan wel een beetje calvinistisch terughoudend. Ook niet echt helemaal zoals het echt was, dacht ik toch. Captain Pervert legt de vinger daarmee precies op de zere plek - het is allemaal te gelikt, te braaf, en te mooi. En als ik ook maar even terugdenk aan die tijd, dan was er toch echt een ander geluid te horen. Ook zonder social media kwam dat wel door.
En dat is dan waar ik na een paar weekjes mijmeren op uitkom, als samenvatting. Een leuk en sterk verteld sprookje. Met een vrijwel perfecte cast voor de bandleden, en veel beter dan je zou kunnen verwachten voor de rol van Freddie Mercury. Maar met Queen heeft het denk ik bitter weinig te maken.
Daar is het verder ook wel mee gezegd, vind ik, want deze zoveelste herhaling van het bekende verhaal is ook wel wat erg aan de makkelijke en uitgetreden kant. De dapperste keuze die hij maakt is wellicht om zichzelf te casten als de romantische tragische figuur. Maar daar staat tegenover dat alle andere keuzes knap laf zijn.
Inderdaad is denk ik het bedoelde hoofdmotief dat als je jezelf trouw blijft je ten onder gaat, en dat succes alleen mogelijk is als je je ziel verkoopt. Helaas geldt dat ook voor de film zelf. Ik hoop maar dat de cast en crew hierna weer iets behoorlijks kiezen. Als dat nog kan.
Hussel even snel wat cliches door elkaar, doe wat random dino’s in de cgi, hopsakee, weer een film. Veel langer dan dat lijkt het denkwerk niet geweest te zijn. Ode aan het origineel dat het dan nog steeds een zij het matig kijkbare film oplevert.
Verder weinig te melden eigenlijk, de acteurs doen het aardig, de muziek stoort niet echt behalve bij de aftiteling als het publiek moet oprotten, het beeld is fijn in orde, de cgi is bijna goed genoeg. Meh alom.