Conte d'Hiver (1992)
Genre: Drama
Speelduur: 114 minuten
Alternatieve titels: A Tale of Winter / A Winter's Tale / Wintersprookje
Oorsprong:
Frankrijk
Geregisseerd door: Éric Rohmer
Met onder meer: Charlotte Véry, Frédéric van den Driessche en Michel Voletti
IMDb beoordeling: 7,2 (6.070)
Gesproken taal: Frans
Releasedatum: 11 december 1997
On Demand:
- Niet beschikbaar op Netflix
- Niet beschikbaar op Pathé Thuis
- Niet beschikbaar op Videoland
- Niet beschikbaar op Amazon Prime
- Niet beschikbaar op Disney+
- Niet beschikbaar op Google Play
- Niet beschikbaar op meJane
Plot Conte d'Hiver
Félicie en Charles hebben een zomer lang een stormachtige romance. Per ongeluk geeft zij hem echter het verkeerde adres en raken ze elkaar kwijt. Vijf jaar later woont Félicie bij haar moeder en heeft aan de zomer-romance een dochter overgehouden. Ze heeft een relatie met twee behoorlijk verschillende mannen, maar ze kan Charles niet vergeten. Tot het moment komt dat Félicie een keuze moet maken.
Externe links
Acteurs en actrices
Félicie
Charles
Maxence
Loïc
Elise
Mother
Sister
Brother-in-Law
Edwige
Quentin
Video's en trailers
Reviews & comments
Intruder
-
- 139 berichten
- 1028 stemmen
Conte d’hiver is de eerste film van Eric Rohmer die ik zie. Rohmer stond al een hele tijd op mijn lijstje van regisseurs die ik eens zou moeten ontdekken. Ik ben sowieso een liefhebber van de Franse cinema, en Rohmer leek me toch wel een typevoorbeeld van de ‘Franse school’ – wat natuurlijk een grove veralgemening is –: cinema die, net als het Franse theater, gebaseerd is op tekst en dialoog, die zeer dicht bij het leven (en bij diegenen die dat leven leven) staat, en die in haar eenvoud toch vaak iets groters, iets fundamenteels kan aanraken. Rohmers Conte d’hiver bleek inderdaad aan deze verwachtingen tegemoet te komen, ondanks het feit dat ik ook een groot probleem met de film heb.
Op Imdb schreef iemand dat Conte d’hiver opgebouwd is zoals een muziekstuk: eerst een korte inleiding, een ouverture waarin een thema of melodie wordt geïntroduceerd, vervolgens een langer stuk dat in wezen volledig rond dit thema draait, het varieert en interpreteert, er als het ware rondcirkelt, en tot slot een korte herneming van het beginthema – nu echter ‘vervuld’ en verrijkt door de ontwikkeling van de variaties. Dit beeld lijkt me inderdaad zeer treffend. De film begint met de idyllische beelden van de zomerse romance tussen Félicie, het hoofdpersonage – dat zeer mooi vertolkt wordt door Charlotte Véry – en Charles. Op het einde van die liefdeszomer geeft ze hem per ongeluk een fout adres, zodat ze elkaar uit het oog verliezen. Na deze introductie vangt de eigenlijke film aan, die, ondanks het feit dat er nog een heleboel andere karakters hun opwachting maken, in wezen toch om Charles blijft draaien. We volgen Félicies leven – met haar dochter, het kind van Charles – in Parijs, vijf jaar later. Ze heeft een relatie met twee heel verschillende mannen, Maxence en Loic. Maxence is een eenvoudige, complexloze maar liefdevolle kapper, een veilige haven voor Félicie en haar dochter. Loic is een ‘intello’, zoals de Fransen het noemen: een boekenwurm, maar toch ook een man van de wereld, geen saaie piet. Eigenlijk zijn Maxence en Loic allebei aimabele en lieve mannen, maar geen van beide is goed genoeg voor Félicie, die eigenlijk maar aan één iemand kan denken – Charles.
Zelf vond ik het foute adres als reden voor het verlies van contact tussen Félicie en Charles vrij ongeloofwaardig; wie vergeet er nu zijn eigen adres? Anderzijds is de futiliteit van dit voorval wel belangrijk voor de film: als door zoiets stoms het contact tussen twee mensen verbroken kan worden, dan kan het misschien ook even plots – door een even onbegrijpelijk en futiel voorval – terug hersteld worden? Dit is in elk geval de overtuiging van Félicie, en het is hierrond dat de hele film duidelijk draait. Charles is voor haar geen droombeeld, zo zegt ze zelf aan Loic, neen: hij was een droom die ooit een realiteit is geweest voor haar, maar die nu afwezig is (‘une réalité absente’). Achteraf zie ik steeds duidelijker in hoeveel elementen in de film duidelijk naar dit thema verwijzen. Ten eerste is er de verwijzing naar Plato en de ‘anamnese’. Het was zoals bekend Plato’s stelling dat de ziel ooit in contact geweest was met de ideale wereld van de ideeën; het leven dat de ziel nu leeft – geketend in een lichaam tussen de dingen die enkel maar een bedrieglijke en onvolmaakte afspiegeling van die ideeën zijn – is veel donkerder en ongelukkiger dan dit directe contact met de ideeën. Maar: in dit leven is er wel de ‘anamnese’, de herinnering aan dit volmaakte bestaan. Voor Félicie is dit volmaakte bestaan haar romance met Charles geweest – een romance die zich niet toevallig tijdens een prachtige zomer situeert –, terwijl haar leven nu (het ‘winterse verhaal’, zoals de titel zegt) nooit zo intens en zo mooi kan zijn als het eerstgenoemde. Maar zij leeft in de herinnering, en vindt daarin haar geluk. Daarnaast is er – nog belangrijker misschien – Pascal: de ‘gok van Pascal’ wordt in de film door Loic en Félicie besproken nadat ze een uitvoering hebben gezien van Shakespeares ‘A Winter’s Tale’ (ook zeer belangrijk...). Pascal stelde dat we, aangezien we het bestaan van God niet kunnen bewijzen met de rede, maar beter kunnen gokken dat God er is. Indien God er immers inderdaad is, hoe klein de kans ook moge zijn, zullen we beloond worden voor ons geloof. Indien hij er niet is, hebben we niets verloren door te gokken. Het is duidelijk dat Félicie gokt: ze blijft op Charles gokken, in hem geloven, ondanks het feit dat ze twee andere mannen aan haar voeten heeft liggen. Maar ze wil niets minder dan Charles: enkel van hem houdt ze genoeg, zoals ze zelf zegt. En ze gelooft in zijn ‘reïncarnatie’, als het ware. (In de film zien we Félicie heel vaak op de trein, de tram of de metro, altijd op weg. Ik denk dat dit symbool staat voor het feit dat ze nergens thuis kan komen, behalve bij Charles.)
Hoewel velen het einde van de film waarschijnlijk prachtig zullen vinden, vond ik het een echte teleurstelling. Aangezien de hele film draait rond de afwezigheid – maar om die reden ook de aanwezigheid – van Charles, krijgt hij iets buitengewoons: voor mij was hij niet echt een persoon of een personage, maar eerder een soort beeld, een teken dat zelf geen echte realiteit heeft. Hij bestaat in zekere zin enkel nog voor Félicie, als een lang vervlogen droombeeld waar ze zich toe verhoudt. Daarom hoopte ik ook dat Charles niet zou voorkomen in de film – zijn aanwezigheid kon immers enkel maar tegenvallen, hij is te buitengewoon geworden om gewoon te verschijnen. Maar Conte d’hiver eindigt dus met de toevallige en zeer ongeloofwaardige ontmoeting tussen Félicie en Charles. Wat dan volgt, vond ik echt een teleurstelling. Ze beslissen om samen naar Bretagne te gaan en alsnog een gezin te stichten. Charles is geen haar veranderd, het lijkt wel alsof er geen vijf jaar voorbij zijn gegaan. En plots verdwijnen Loic en Maxence volledig van het toneel. De film eindigt dus met een hoopvolle boodschap: als je maar gelooft, kunnen je dromen uitkomen en kan je diegene waarvan je houdt weer tot leven wekken (zoals in het stuk van Shakespeare). Maar die booschap was nu net degene die ik niet wilde horen. Ze is jammerlijk zeemzoeterig, ondanks het feit dat Rohmer dit effect probeert te voorkomen door ze voor te stellen als iets heel gewoons, bijna banaals zelfs. De emoties blijven vrij onderkoeld, het wordt nergens pathetisch. Maar toch: de ‘moraal van het verhaal’ die Rohmer hier wil overbrengen, is denk ik niet voor mij bestemd: de gok van het geloof wordt zonder meer beloond, zonder weerhaakjes valt alles gewoon op zijn plaats...
Deze kritiek scheelt een slok op de borrel in mijn waardering van deze film, die toch zeker het kijken waard is. Dit was zeker niet mijn laatste Rohmer!
Movsin
-
- 7706 berichten
- 8097 stemmen
Vind deze "Conte d'Hiver" netjes onder "Conte d'Eté" en "Conte d'Automne". Aan de acteurs ligt het zeker niet maar het verhaal mist de subtiliteit van de andere twee en die "lapsus" lijkt toch wat ver gezocht. De dialogen, waar de film uiteindelijk grotendeels op steunt, vond ik wel best goed, klaar en vrank en vrij, maar op bepaalde momenten was er m.i. een overschot aan al te diepe filosofie.
Romance blijft wel de rode draad in deze filmreeks van Eric Rohmer.
93.9
-
- 3122 berichten
- 4195 stemmen
Die vrouw in de film moet je ondanks al haar issues toch zo’n schop onder d’r reet geven hè!
Aardige film, maar geen klassieker.
JoeCabot
-
- 2682 berichten
- 1785 stemmen
Mensen die wandelen en praten. Meer heeft Rohmer niet nodig. Geen groot budget, geen noemenswaardig verhaal, zelfs geen soundtrack (op het pianodeuntje in de intro na). Het resultaat is een ingetogen, sympathieke film die je onderdompelt in een winterse sfeer.
Sociale media maken het vandaag quasi onmogelijk om iemand voor lange tijd uit het oog te verliezen, dus het concept voelt wel wat gedateerd aan. Maar voor de rest zijn de problemen en onzekerheden waarmee de personages worstelen nog even relevant als dertig jaar geleden. Door het gebruik van natuurlijk licht oogt de film ook tijdloos. Nu ja, aan de kledij, de kapsels, en - vooral - het behangpapier zie je uiteraard wel dat dit een product van de vroege jaren 90 is.
Charlotte Véry is verder geweldig als de wispelturige Félicie. Normaal word ik hoorndol van dergelijke figuren, maar hier niet. Als kijker vergeef je Félicie al haar streken, terwijl je tegelijkertijd wel medelijden hebt met de twee mannen in haar leven. Ook dat is de kracht van een Rohmer-film.
Alleen het slot had voor mij niet gehoeven. Rohmer zal wel z’n redenen gehad hebben om te eindigen met een mirakel, maar dat soort taferelen horen m.i. toch eerder thuis in mierzoete Hollywoodfilms.
3,5*
kappeuter (crew films)
-
- 72623 berichten
- 5779 stemmen
Ondanks haar droom van de terugkeer van Charles die ik ergens kan begrijpen vind ik dat Félicie zich onmogelijk opstelt. Ik snap dat het voor haar een trauma is, de liefde van haar leven die zomaar uit haar leven verdween, nota bene door een onnozel toeval en onnozel gedrag van beide partners (hij had immers ook geen (correspondentie-)adres achtergelaten.
Dat ze niet eens zijn achternaam weet is wel heel stupide.
Er zijn genoeg leuke single vrouwen, maar van deze zure vrouw is het toch bijna onbegrijpelijk dat ze twee mannen in de tang weet te houden, terwijl ze overduidelijk niet van hen houdt.
Hoe ze hen bespeelt is te treurig voor woorden. Zelfs vriendschap met zo'n vrouw zou ik al hoogst ongemakkelijk vinden. Ze wil niks en ze zeurt alleen maar. Maar er zijn toch blijkbaar mannen die op zoek zijn naar geestelijke pijniging en verwaarlozing. Ik had vooral te doen met Loïc. Zo'n aardige man, die zich volledig wegcijfert.
Félicie zegt dan wel dat hij beter af is met een vrouw die wel volledig van hem houdt. Maar verder is het een ondankbaar kreng. Dat ze slecht keuzes kan maken is tot daar aan toe, maar dat ze ook niet achter haar keuzes kan gaan staan en haar motivatie zo snel kwijt is is wel tekenend.
De interieurs in deze film waren in 1992 ook al gedateerd. Ik denk dat er bewust gekozen is voor ongezellige plekken waar de tijd heeft stilgestaan, om het winterverhaal nog eens extra te benadrukken.
Het einde vond ik dan toch wel onbevredigend. Ik gunde deze Félicie de terugkeer van deze Charles allerminst. Ook al is het een sprookje. De enige happy ending was geweest als ze alsnog definitief voor Loïc had gekozen. Daar leek het vlak voor het einde ook naar toe te gaan. Totdat Charles opdook...
Fransman
-
- 2775 berichten
- 2109 stemmen
Ik ben wel een liefhebber van de films van Eric Rohmer. Je moet er wel op bedacht zijn dat z'n hoofdpersonen vrijwel altijd personages zijn die je graag achter het behang zou willen plakken. Ze sporen niet. Ze doen moeilijk. Kiezen de lastigste weg. Denken te veel en praten te veel. Zoals ook deze Félicie. Ze kan niet beslissen met welke man ze wil leven. En haar 'grote liefde' is verdwenen. Al heeft ze er wel een kind aan overgehouden. Dat zinniger dingen zegt dan haar moeder. Ik werd een beetje moe van deze 'kerstfilm'. Hij speelt zich af tijdens de kerstdagen, in Parijs en Nevers.
Maar die dertig jaar is de film toch wel aan te zien. Dat geneuzel over en weer kan ons tegenwoordig niet meer zo boeien. Mij althans niet. De 'Franse ziekte' neemt ook hier de overhand. Te veel tekst, te veel dialoog, te veel gewauwel, te weinig beeld, te weinig actie, te weinig film. Wat mij betreft de zwakste van z'n vier 'Vertellingen'.
Fisico (moderator films)
-
- 8353 berichten
- 4697 stemmen
Voor het verhaal wel een interessant idee dat je je geliefde kwijtspeelt en hem pas na vijf jaar terug ontmoet. De reden is al even ridicuul als hilarisch. Je zou schrik hebben om iemand nooit meer terug te zien door een stomme fout. Vandaag in het technologisch tijdperk is het helemaal onmogelijk, toch als het onbewust is. Ik bleef toch gedurende de film piekeren of nu echt niemand anders wist - een mens heeft toch vrienden, familie - waar ze kon uithangen…
Nu, daar gaat het helemaal niet om in deze Rohmer. Wederom een weifelend persoon, die ook nogal abrupt relaties in vraag stelt en op de klippen doet lopen. Het lijkt allemaal banaal. Zeker om het in Rohmeriaanse stijl af te handelen zonder geruzie of getouwtrek. Rohmer gaat steeds op zoek naar die ene perfecte liefde, maar vindt die zelden. De personages van Rohmer komen er vaak nogal bekaaid vanaf, kil en afstandelijk, spelend met emoties, maar vooral erg wispelturig. Maar drama’s worden het nimmer. Luchtigheid primeert. Ook hier.
Pre- en sequels
Conte d'Automne
1998
10 reacties
Conte de Printemps
1990
15 reacties
Het laatste nieuws
Rebel Wilson doet boekje open over wangedrag 'Borat'-acteur Sacha Baron Cohen, Austin Butler speelt alcoholverslaafde oud-honkballer | MovieMeter Recap
'Red Oaks' op Prime Video snijdt serieuze onderwerpen aan met veel humor: 'Dit verdient een cultstatus'
Welke films worden vanavond uitgezonden op televisie?
Eerste trailer uitgebracht van nieuw seizoen 'Mayor of Kingstown' met Jeremy Renner die is teruggekeerd na zijn heftige ongeluk
Bekijk ook
Secrets & Lies
Drama, 1996
118 reacties
Ruan Ling Yu
Biografie / Drama, 1991
6 reacties
Trust
Drama / Komedie, 1990
15 reacties
L'Amour l'Après-Midi
Drama, 1972
11 reacties
La Femme de l'Aviateur
Drama, 1981
8 reacties
Le Rayon Vert
Drama / Romantiek, 1986
38 reacties
Gerelateerde tags
parijs, frankrijksingle parentchancebuitenechtelijke affaire
Nieuwsbrief MovieMeter
Het laatste film- en serienieuws per e-mail ontvangen?
Populaire toplijsten
- Top 250 beste films aller tijden
- Top 250 beste sciencefiction films aller tijden
- Top 250 beste thriller films aller tijden
- Top 250 beste familie films aller tijden
- Top 250 beste actie films aller tijden
- Top 100 beste films van de laatste jaren
- Top 100 beste films op Netflix
- Top 100 beste films op Disney+
- Top 100 beste films op Pathé Thuis
- Top 50 beste films uit 2020
- Top 50 beste films uit 2018
- Top 50 beste films uit 2019
- Top 25 beste films in het Nederlands
Corporate & Media
Realtimes | Publishing Network
Innovatieweg 20C
7007 CD, Doetinchem, Netherlands
+31(315)-764002
Over MovieMeter
MovieMeter is hét platform voor liefhebbers van films en series. Met tienduizenden titels, die dagelijkse worden aangevuld door onze community, vind je bij ons altijd de film, serie of documentaire die je zoekt. Of je jouw content nou graag op televisie, in de bioscoop of via een streamingsdienst bekijkt, bij MovieMeter navigeer je in enkele klikken naar hetgeen dat voldoet aan jouw wensen.
MovieMeter is echter meer dan een databank voor films en series. Je bent bij ons tevens aan het juiste adres voor het laatste filmnieuws, recensies en informatie over jouw favoriete acteur. Daarnaast vind je bij ons de meest recente toplijsten, zodat je altijd weet wat er populair is op Netflix, in de bioscoop of op televisie. Zelf je steentje bijdragen aan het unieke platform van MovieMeter? Sluit je dan vrijblijvend aan bij onze community.
Social media
Realtimes | Publishing Network
- Registreer |
- Contact ons |
- Over ons |
- Adverteren |
- MovieMeter Films Wiki |
- Series Wiki |
- Algemene voorwaarden en privacybeleid |
- Consent wijzigen |
- RSS Feeds |
- API
© 2024 MovieMeter B.V.