Een interessante documentaire over 'suburbia'. Er komen verschillende experts aan het woord, waaronder architecten en stadsplanners maar ook filosofen en sociologen, die het fenomeen van de 'suburb' onder de loep nemen. Daarnaast volgt de film ook het wedervaren van de familie Moss wanneer ze van de stad verhuizen naar een suburbane nieuwbouwwijk.
Hoewel intussen niet nieuw, vond ik de commentaren van de geïnterviewden vaak treffend. Zo wordt er gewezen op het feit dat de 'suburb' in wezen monofunctioneel is, in tegenstelling tot de traditionele stad. Er zijn weinig of geen winkels, laat staan cultuurcentra of plekken waar je je kan amuseren; die bevinden zich allemaal op weer een andere - daar speciaal voor ingerichte - plaats. Om die reden is de bewoner van de suburb volkomen afhankelijk van de auto, wat negatieve implicaties heeft voor de leefkwaliteit van kinderen en ouderen. In feite betekent de 'suburb' de totale triomf van de private ruimte. Het is perfect mogelijk om van je huis de auto in te stappen, de parkeergarage van je kantoor binnen te rijden en zo rechtstreeks je werkplek binnen te stappen. Het huis keert zich af van de buitenwereld, werpt grenzen op, het gaat de wereld steeds meer 'bevatten' - dit in contrast met de stadswoning waar het huis moet worden begrepen als het verlengde van het stedelijke netwerk.
Hte meest opvallende element van de film is echter de familie Moss. Aanvankelijk heb je de indruk naar een documentaire te kijken, maar steeds meer krijg je de indruk dat dit toch niet echt kan zijn, dat je in een mockumentary bent beland en voor de gek bent gehouden. Dat blijkt op het einde ook het geval te zijn. Ik weet niet of dit de film nu maakt of kraakt. Het doet mijns inziens wel iets af van het documentaire gehalte, omdat het niet de werkelijkheid toont - voor zover dat al mogelijk is - maar het perspectief van de filmmakers erop, en datgene wat zij aan de kijker willen duidelijk maken.
Alles bij elkaar een interessante film.