Le Sorelle (1969)
Alternatieve titels: Les Deux Soeurs | My Sister, My Love | The Sisters
mijn stem
2 stemmen
Italië / Frankrijk
Drama
102 minuten
geregisseerd door Roberto Malenotti
met Susan Strasberg, Nathalie Delon en Massimo Girotti
Diana verlaat haar echtgenoot en beslist de winter door te brengen in het huis van haar jongere zuster Marta. Ondanks het feit dat Marta een toegewijde en hartelijke echtgenoot heeft bedriegt ze hem. Het overspel van Marta en de morbide liefde van Diana voor haar zus halen onverwachte herinneringen boven met dramatische gevolgen.
0
geplaatst: 23 januari 2015, 00:51 uur
Iemand schreef: alles is perfect in deze film, sets, decors, cinematografie, en vooral het sublieme acteerwerk van Susan Strasberg, Nathalie Delon en Giancarlo Giannini. Behalve dat de film je echt weet te grijpen. Misschien is dat het wel, waardoor Mac Hammer Fan ook niet verder komt dan 2,5 sterren. Dat vind ik weer net een beetje te weinig voor zo'n goed gemaakte en degelijk geacteerde film. Tenslotte niet de eerste de beste cast die Roberto Malenotti bijeengebracht had.
Ik heb dan ook best geboeid zitten kijken. Het is wel erg jaren zestig/zeventig met die jasjes met bontrandjes. Maar vooral met al die onvervulde liefdes, waar de film bol van staat. Noodlot en onvermogen, daar waren de filmmakers dol op in die jaren. Zeker in Italië, met Visconti voorop. Zie L'Innocente, waarin Giancarlo Giannini in mijn herinnering zijn beste rol ooit speelde.
Waar ik me wel aan ergerde was de erg irritante score, die zich veel te nadrukkelijk opdringt. Daar hadden meer films uit die jaren last van. Veel componisten, zeker in Italië (en Frankrijk) dachten dat ze niet onder deden voor Ennio Morricone, en allemaal voor een eigen concert moest zorgen. Heb je dan ook nog eens een gedubte versie (ik versta nu eenmaal geen Italiaans, maar daarom ben ik nog niet slecht), dan ontgaat je veel van de tekst omdat de muziek te luid is. Wellicht ook de reden van mijn grootste probleem. Ik begreep het slot van het verhaal niet, met name begreep ik niet waarom Marta ziek werd, en kennelijk stierf. Had Diana haar vergiftigd omdat Marta gezegd had dat ze nog liever zelfmoord zou plegen dan met Diana te moeten leven?. Zo heb ik het althans begrepen en ik had de indruk dat Marta daar ook min of meer op aanstuurde.
Genoeg stof om over na te denken dus. Ook daarom die voldoende.
Ik heb dan ook best geboeid zitten kijken. Het is wel erg jaren zestig/zeventig met die jasjes met bontrandjes. Maar vooral met al die onvervulde liefdes, waar de film bol van staat. Noodlot en onvermogen, daar waren de filmmakers dol op in die jaren. Zeker in Italië, met Visconti voorop. Zie L'Innocente, waarin Giancarlo Giannini in mijn herinnering zijn beste rol ooit speelde.
Waar ik me wel aan ergerde was de erg irritante score, die zich veel te nadrukkelijk opdringt. Daar hadden meer films uit die jaren last van. Veel componisten, zeker in Italië (en Frankrijk) dachten dat ze niet onder deden voor Ennio Morricone, en allemaal voor een eigen concert moest zorgen. Heb je dan ook nog eens een gedubte versie (ik versta nu eenmaal geen Italiaans, maar daarom ben ik nog niet slecht), dan ontgaat je veel van de tekst omdat de muziek te luid is. Wellicht ook de reden van mijn grootste probleem. Ik begreep het slot van het verhaal niet, met name begreep ik niet waarom Marta ziek werd, en kennelijk stierf. Had Diana haar vergiftigd omdat Marta gezegd had dat ze nog liever zelfmoord zou plegen dan met Diana te moeten leven?. Zo heb ik het althans begrepen en ik had de indruk dat Marta daar ook min of meer op aanstuurde.
Genoeg stof om over na te denken dus. Ook daarom die voldoende.
0
geplaatst: 25 januari 2015, 22:22 uur
Mooie review, Fransman. Misschien moet ik die film toch nog eens een tweede kans geven.
* denotes required fields.
* denotes required fields.