In het kader van CinePremières binnenkort in Groningen (8 november) en Den Haag (14 november) twee experimentele korte films van Germaine Dulac uit 1928 (en naar het schijnt een inspiratie voor Buñuels 'Un Chien Andalou'). Met live muziek - meer info.
Wauw, wat een overweldigende cinema ervaring was dat zeg. Met name de beelden van het surrealistische Coquille staan onuitwisbaar op mijn netvlies. De muziek werkte zeer ondersteunend.
Indrukwekkend inderdaad. Hele gave zwijgende film over een waanzinnige (of noemen we het gewoon een enthousiasteling?) en zijn belevingswereld. Veel ongrijpbare symboliek of heel associatief, waarbij vooral het gebruik van geometrische vormen en herhaling wordt gebruikt. Heel abstract zo zonder tussentitels, maar ook met veel alledaagse dingen die met dit sausje iets unheimisch krijgen. Al heel anders dan Dulacs Souriante Mme Beduet die ik er voor zag. Beide sterke films.
Inmiddels ook l'Invitation au Voyage gezien. Net als Coquille/Clergyman in 1927 gemaakt. Maar ze zijn opvallend verschillend. 'Invitation' zou ik van de drie die ik zag (deze twee en Mme Beudet) de meest reguliere noemen. Ook hier doet Dulac wel veel met close-ups, maar de film heeft een erg repetitief karakter, dus vond het daarom wel de minste. Wat wel opviel dat Dulac geen gebruikt maakt van tussentitels. Ze doet in de eerste titelkaart de premisse uit de doeken (naar Baudelaire) en verder ontvouwt het (vooral) romantische verhaal zich.
Toch een interessante figuur die je samen met Epstein, Gance, Clair en L'Herbier tot de Top 5 van Franse cinema in de 20-er Jaren zou kunnen rekenen. Of vergeet ik nu iemand??