C'mon C'mon (2021)
Genre: Drama
Speelduur: 109 minuten
Oorsprong:
Verenigde Staten
Geregisseerd door: Mike Mills
Met onder meer: Joaquin Phoenix, Gaby Hoffmann en Scoot McNairy
IMDb beoordeling: 7,4 (38.681)
Gesproken taal: Engels
Releasedatum: 31 maart 2022
On Demand:
- Bekijk via Pathé Thuis
- Bekijk via Amazon Prime
- Bekijk via meJane
- Bekijk via iTunes
- Bekijk via Film1
- Bekijk via CANAL+
- Niet beschikbaar op Netflix
- Niet beschikbaar op Videoland
- Niet beschikbaar op Disney+
- Niet beschikbaar op Google Play
- Zondag om 13:10 uur op Film 1 Premiere
Plot C'mon C'mon
De documentairemaker Johnny werkt aan zijn nieuwste project dat over getalenteerde kinderen vertelt. Wanneer hij te horen krijgt dat hij zijn neefje Jesse gedurende enkele weken moet opvangen, staat Johnny niet te springen. Toch haalt hij de banden aan met zijn slimme en gevoelige neef, wiens vader met een bipolaire stoornis kampt en een manische episode heeft. De reis die ze door Amerika heen maken schept een unieke band tussen hen.
Externe links
- Zoek naar deze film op dvd/blu-ray op Amazon
- IMDb (7,4 / 38681)
- Trailer (YouTube, ondertiteld)
- C'mon C'mon (MusicMeter)
- Kijk op Film1
- iTunes: € 4,99 / huur € 2,99
- Pathé Thuis: vanaf € 5,99 / huur € 2,99
- Kijk op Amazon Prime
- Kijk op meJane
- Kijk op Canal Digitaal
Social Media
Acteurs en actrices
Johnny
Jesse
Viv
Paul
Roxanne
Fern
Carol
Sunni
Waitress
Behavioral Center Nurse
Reviews & comments
badfans69
-
- 3026 berichten
- 5276 stemmen
Jotil (crew bioscoopreleases)
-
- 1493 berichten
- 425 stemmen
Vanaf 3 februari 2022 in de bioscoop (The Searchers)
mrklm
-
- 8200 berichten
- 8198 stemmen
Johnny [Joaquin Phoenix] reist met collega’s Roxanne [Molly Webster] en Fern [Jaboukie Young-White] de VS rond om kinderen te interviewen over hun kijk op hun eigen leven, hun ouders, hun eigen toekomst en die van de wereld. Desondanks besluit hij zijn zus Viv [Gaby Hoffman] uit de brand te helpen door zich te ontfermen over haar zoontje Jesse [Woody Norman] terwijl zij zich volledig stort op het herstel van Jesses emotioneel ingestorte bipolaire vader [Scoot McNairy]. Johnny ontdekt al gauw hoe moeilijk het is om voor een kind te zorgen, bovendien draagt Jesse zelf de nodige emotionele bagage met zich mee. Toch ontstaat er een onconventionele vriendschap tussen de twee. Het gebrek aan verhaal en de monotonie van Johnny’s werk zorgen voor wat teveel herhaling, maar Woody Norman is een openbaring in een ontwapenende rol, iets wat zeker op het conto komt van Phoenix en van regisseur Mike Mills. Vaak lijken Phoenix en Norman volstrekt spontaan wat met elkaar te dollen en die momenten maken dit, ondanks het wat meanderende script, de moeite waard. De observaties van de geïnterviewde kinderen zijn eveneens opmerkelijk. Lijkt alleen in zwart wit gefilmd te zijn voor dat ene shot dat een duidelijke hommage is aan Woody Allens Manhattan.
james_cameron
-
- 5969 berichten
- 9108 stemmen
Tegenvaller van regisseur Mike Mills, dit in pretentieus zwart-wit geschoten drama over de relatie tussen documentairemaker Joaquin Phoenix en zijn neefje (Woody Norman), waar hij een paar weken voor moet zorgen. Phoenix is altijd het aankijken waard en de film bevat een aantal mooie scenes en observaties, maar de toon is veel te hoogdravend en qua plot gebeurt er eigenlijk bar weinig. Het mooie natuurlijke spel van de twee hoofdrolspelers verdient een betere film dan dit.
Kurtz
-
- 33 berichten
- 520 stemmen
Enkele mooie scenes maar potdomme wat is dat kind irritant.
I_extol_1994
-
- 40 berichten
- 629 stemmen
Enkele mooie scenes maar potdomme wat is dat kind irritant.
Vind ik wel meevallen. Ken je de film What's Eating Gilbert Grape? Daar speelt pas een irritant kind in
diesel64
-
- 14 berichten
- 98 stemmen
Gisteren deze film gezien en ik kan me wel vinden in de meeste opmerkingen hierboven (zowel positief als negatief). Dit is een best wel complexe film waar veel over te zeggen valt, dus hier ga ik...
C'mon C'mon is een dramafilm vermengd met documentaire aspecten over journalist Johnny (Joaquin Phoenix) die een paar weken past op zijn neefje Jesse (Woody Norman) wiens moeder een tijd weg moet om voor Jesse zijn bipolaire vader te zorgen. Aangezien Johnny voor zijn werk ook het land door reist, heeft de film bij momenten wat weg van een roadmovie, maar de kern van het verhaal is eigenlijk het conflict veroorzaakt door wederzijds onbegrip tussen ouder en kind.
Eerlijk gezegd, een film met Joaquin Phoenix was niet echt iets waar ik meteen naar uit keek. Ik vond de man geweldig ten tijde van Walk the Line, maar zijn acteerprestaties in Joker waren helemaal niet mijn ding: veel te geforceerd en elitair, neigend naar overacting. Ook in The Sisters Brothers vond ik 'm wat stereotiep. Deze keer kwam ik wel aangenaam verrast uit de cinema, want de naturel waarmee hij in C'mon C'mon film speelt is werkelijk verbluffend. Ik denk niet dat ik iemand al vaak een rol zo puur, eenvoudig en realistisch heb zien neerzetten. Ook het acteerwerk van Woody Norman is van een uitzonderlijk hoog niveau. Zelden een kind zó goed zien acteren.
In de film is Johnny een radiojournalist die rondreist om kinderen te interviewen. De verhaallijn van de film wordt op regelmatige basis onderbroken om deze interviews (die overigens echt zijn), te tonen. Ook zijn sommige medeacteurs effectief journalisten. Deze aspecten, gecombineerd met de naturel waarmee alles gepresenteerd wordt, zorgen ervoor dat de grens tussen werkelijkheid en fictie op den duur vervaagt. Of zoals in de film gezegd wordt: "Fiction or non-fiction, you can choose." Je weet op de duur niet meer of je naar een documentaire of naar een fictiefilm aan het kijken bent. Het antwoord zit waarschijnlijk ergens tussen de twee in.
Een heel interessante aanpak, maar laat nu dat net leiden tot mijn grootste punt van kritiek. Aangezien alles uit de kast gehaald wordt om het geheel zo natuurlijk, realistisch en empatisch mogelijk te maken, verknoeit ieder stukje van het plot dat onrealistisch overkomt (hoe klein het ook is) meteen je ganse inlevingsvermogen in het verhaal. Bijvoorbeeld: de manier waarop Jesse reageert op bepaalde situaties of de complexiteit van zijn dialogen zijn voor mij vaak erg onrealistisch. Nu, ik heb zelf geen ervaringen met personen met een bipolaire stoornis, dus het kan perfect ook aan mij liggen, maar betrokkenheid met de personages is op die momenten volledig weg. Een tweede voorbeeld is de manier waarop kinderen op een voetstuk geplaatst worden in deze film, alsof ze altijd de waarheid in pacht hebben, ze alle oplossingen voor alle wereldproblemen kennen en ze nooit iets verkeerd kunnen doen. Nu, ik ben een groot voorstander van kinderen met even veel respect te benaderen als volwassenen en zeker niet aan betutteling te doen, maar de manier waarop hier in iedere conflictsituatie het de volwassene is die zijn excuses moet aanbieden, terwijl het overduidelijk is dat het kind iets fout gedaan heeft, kan er bij mij moeilijk in. Dat gecombineerd met de hyperrealistische presentatie van deze film, zorgt ervoor dat suspension of disbelief over deze zaken voor mij niet echt mogelijk is.
Dus met andere woorden: orginele presentatie en fantastisch acteerwerk, maar een script dat mij niet echt raakt, ondanks dat het ongelooflijk veel moeite doet om empathie op te wekken. Het is bovendien een erg vermoeiende film, die sterk steunt op (niet evidente) dialogen, dus je moet er wel met je gedachten bij blijven. Voor mij voelde hij alvast langer aan dan de 108 minuten die hij duurt.
Oh, toch nog even een woord over de cinematografie. Ja, C'mon C'mon is in zwartwit. En ja, dat kan pretentieus overkomen. Maar het moet gezegd zijn: het zwartwit in deze film is werkelijk verbluffend mooi. Tegenwoordig is er een tendens om in zwartwitfilms het contrast zo extreem hard op te drijven dat het lijkt alsof je enkel nog maar naar zwart en wit aan het kijken bent, maar niets daar tussenin (ik kijk naar jou, Cold War). Hier zijn echter de grijstinten zo rijk en subtiel, de hooglichten nergens uitgebrand en de schaduwen nooit toegelopen. De interieus zijn subtiel en intiem. De skylines van de Amerikaanse steden adembenemend. Ik ben zelf fotograaf en als jij ook graag fotografeert op analoge zwartwitfilm, ga je alvast smullen van het visuele aspect van C'mon C'mon.
Advies: Als je een film wilt zien over een moeilijke ouder-kind relatie en de machteloosheid die dit met zich meebrengt, zou ik misschien eerder Beautiful Boy aanraden.
Fisico (moderator films)
-
- 8353 berichten
- 4695 stemmen
Morgen review schrijven, maar had die toch érgens op de Oscarnominaties verwacht, al was het maar voor het prima acteerwerk of cinematografie.
Fisico (moderator films)
-
- 8353 berichten
- 4695 stemmen
Fijne rustige voortkabbelende film over ouderschap en het opnemen van verantwoordelijkheden. De film geeft blijk van een documentaire. Uiteraard krijg je die indruk in de eerste plaats omdat het personage van Phoenix een audiojournalist is, maar de film is ook erg puur en authentiek. Er wordt erg naturel geacteerd. Van Phoenix kan je dat verwachten, maar ook de jonge ster Woody Norman doet het meer dan uitstekend.
De meerwaarde van de zwartwitbeelden kon ik moeilijk plaatsen, maar het is wel erg knap gedaan. De blikken op de skylines van LA, Oakland, NY, Detroit en New Orleans zijn werkelijk prachtig, net als het nachtelijke verkeer, Central Park of de kleine eenvoudige wijken waar het duo heen slentert.
Er is een mooie balans tussen de interviews met boeiende vragen én antwoorden en de zorg voor kleine Jesse. Dat ook de moeder nog geregeld opduikt is een pluspunt en biedt een meerwaarde aan de opvoedingsrol van Johnny. Enkele prima scènes zoals het handboek dat Johnny ter hand moet nemen om zich in te leven in Jesse en waarbij hij zich moet excuseren.
C’mon c’mon is een tedere en ontwapende film zonder een diep plot, maar met de realiteit van het leven. Het zijn de kleine dingen die bijblijven, de intermenselijke contacten, de ruzies, de grinnikende lachmomenten, enz … Fijn!
charmie
-
- 245 berichten
- 0 stemmen
Vind ik wel meevallen. Ken je de film What's Eating Gilbert Grape? Daar speelt pas een irritant kind in
Pardon?
Tijgertjexx
-
- 20 berichten
- 8 stemmen
Aartsvervelende film. Het 1ste kwartier
is zo saai dat je de zaal wil verlaten. Omdat de vorige film van de regisseur een oscar won, betekent dit niet dat deze film goed is. De zwart wit uitvoering is ook geen meerwaarde. Dexslechste film in jaren die ik in de Zebracinema heb gezien en daar krijgt hij 9/10: onbegrijpelijk
Thomas83
-
- 3718 berichten
- 3363 stemmen
Dit had zo'n sentimentele film kunnen zijn waarin een volwassene en een vroegwijs kind tegen alle verwachtingen in een speciale band vormen. Gelukkig weet de film in de invulling wel echt te verrassen. Phoenix en Norman zijn bijzonder naturel hier, en bijzonder op elkaar ingespeeld. De band tussen de twee groeit heel langzaam en op een voor een film ongebruikelijk natuurlijke manier. Daarnaast hebben we ook niet te maken met het cliché vroegwijze kind. Jesse is daadwerkelijk een uniek en interessant personage, en Mills heeft oprechte interesse in wat iedereen in de film te melden heeft of voelt, of het nu volwassenen zijn of kinderen.
Het neigt af en toe wat naar pretentie misschien, maar dit is bovenal een uitzonderlijk empathische film, waarin de personages bijzonder overtuigend zijn. Daarbij moeten naast Phoenix en Normal zeker ook McNairy en vooral Hoffmann genoemd worden. Beiden weten uitzonderlijk veel te doen met de beperkte schermtijd die ze krijgen. De film is soms zo uit het echte leven gegrepen dat ik het om eerlijk te zijn zelfs een tikkeltje deprimerend begon te vinden. Gelukkig weet de film ook regelmatig echt je hart te verwarmen, en die soort van intermezzo's met kinderen die worden geïnterviewd zijn een heel aardige vondst. Ze zeggen vaak de meest slimme dingen die kinderen.
Richardus
-
- 1801 berichten
- 913 stemmen
Ik vond m prachtig! Een psychologische moodpiece, een soort ode aan de rijkdom (én complexiteit) van kinderen, in een sfeer als Nebraska. Vooral editing was erg goed, een bijzonder ritme. Erg mooi geacteerd, rijk aan levenswijsheidjes die soms niet eens zo clichématig waren, sfeervolle muziek. Soms wat te ongericht, zo vol, maar altijd charmant en innemend. Ja, deze deed me wel wat. Dikke 4*
De filosoof
-
- 2023 berichten
- 1405 stemmen
Wat tegenvallende film die meer inhoud suggereert dan het levert. Het begint er al mee dat door de hele film heen fragmenten worden gegeven van de interviews met jongeren over met name hoe zij de toekomst zien maar waar eigenlijk geen rode draad uit te distilleren valt: het blijft fragmentarisch gebabbel. En het verhaal van de film – een oom ontfermt zich tijdelijk over z’n wat vroegwijs neefje – is eveneens slechts eindeloos gebabbel. Soms is het gebabbel vermakelijk – de film lijkt bewust het kind op gelijk niveau als de volwassene te plaatsen met de volwassene die niet wil toegeven dat hij ook geen idee heeft wat hij doet en het kind dat serieus genomen moet worden – maar het blijft uiteindelijk gebabbel waarbij het kind terecht bij elke quasi-diepe inhoud “bla bla bla” roept. Misschien bestaat het leven ook wel uit vooral “bla bla bla” met slechts de emotionaliteit van de relaties als wat het leven de moeite waard maakt waarbij de oom en z’n neefje natuurlijk aan elkaar gehecht raken, maar een hele boeiende film levert alle blabla niet op.
jorrit3
-
- 59 berichten
- 461 stemmen
Wat een draak van een film. Alles draait om het kind, geen prins, geen koning, geen keizer, maar het middelpunt van het universum lijkt het. Oom en neef krijgen haast een soort liefdesrelatie. Brrr.
Wat voor een volwassene moet daaruit groeien? Een narcistische autist is nog het best denkbare. Die hebben we dacht ik al genoeg.
Bagger.
De interviews met de pubers zijn daarintegen weer prachtig. Groot worden in deze angstige onzekere tijd is voorwaar geen sinecure.
merijn82
-
- 1874 berichten
- 413 stemmen
Laag gemiddelde hier, dit is toch wel een mooie film hoor! Schitterende zwart-wit beelden en wat een naturel acteerwerk van die twee. Net iets teveel loshangend geneuzel tussendoor, maar over het algemeen zeer goed.
4,5*.
BBarbie
-
- 12795 berichten
- 7632 stemmen
Interessante film over een prepuber en diens relatie met zijn naaste familie. Hoogtepunten van de film zijn de intermezzo’s met interviews van leeftijdgenoten over hun toekomst en de toekomst van de wereld. De jonge Woody Norman steelt de show.
Pecore
-
- 922 berichten
- 1662 stemmen
Mooie acteursfilm, subtiel gespeeld door zo'n beetje alle spelers. Maar de show wordt voor mij toch gestolen door de locaties. Los Angeles, New York en New Orleans worden prachtig gevangen door de camera en komen tot de kijker in warme en zachte zwartwit-kleuren. Erg fraai!
scorsese
-
- 11780 berichten
- 10190 stemmen
Redelijke film over een man die een paar dagen voor het zoontje van zijn zus moet zorgen. Het duurt even voordat de film goed op gang is, vooral omdat het wat richting mist. De relatie die ontstaat tussen de man en de jongen is prima neergezet (ook vanwege het naturelle acteerwerk). Het zakt hier en daar wel wat in, maar daartegenover staan dan weer een aantal mooie, kleine momenten.
ohkino
-
- 194 berichten
- 533 stemmen
Het non-stop vaak grenzeloos gebabbel, hoewel goed geacteerd (op zijn Amerikaans) begon me gaandeweg te vervelen, weinig adempauze, jammer van de mooie scenes en locaties,
Basto
-
- 10063 berichten
- 6817 stemmen
Fijne bevestiging van mijn keuze om kinderloos te zijn. Wat een vervelend tijdrovend gezeur levert dat anders op….
Doodvermoeiend en oninteressant.
2* voor de fotografie.
Partyboooi
-
- 592 berichten
- 1189 stemmen
Heb hem na 2/3e uitgezet, vond het nergens echt naartoe gaan. Weinig spannende of pakkende scenes. Ik vind Phoenix een hele goede acteur, maar dit was een weekendjob voor hem, zo leek het. Ook dat manneke vond ik niet echt leuk of zo. Jammer, want had goeie recensies gelezen en gehoopt op veel meer!
2*
Film Pegasus (moderator films)
-
- 30451 berichten
- 5199 stemmen
Mike Mills maakt een warme zwart/wit film met figuren en dialogen die alles behalve zwart/wit zijn. Ik hou wel die aanpak, omdat de karakters en de tekst dan beter naar voor komen. C'mon C'mon gaat over ouderschap en omgaan met kinderen. Niet ontoevallig is het hoofdpersonage bezig met het afnemen van interviews bij kinderen en let hij op de zoon van zijn zus. De film ontrafelt zich langzaam en laat je dan met een warm gevoel achter. De kinderen (buiten Jesse) zouden trouwens niet geacteerd hebben, maar spontaan antwoorden op de vragen die ze kregen.
De film schittert in de eenvoud en blijft langer hangen dan je zou denken. Mooi gefilmd met een prachtige cinematografie. Met passende muziek van de broers Dessner van The National.
JJ_D
-
- 3769 berichten
- 1304 stemmen
Een man reist het land door om bij monde van een resem kinderen te horen dat ze – ondanks alle ellende die ze voor zich zien opdoemen – toch nog hoop koesteren. Bij uitstek is dat immers de gave der minderjarigen: vertrouwen op een goede uitkomst, tegen beter weten in. Dat talent moet protagonist Johnny ergens onderweg zijn kwijt geraakt. Het ontluikt echter wederom…in verbondenheid met een verloren ziel.
Hoop. ‘C’mon C’mon’ ademt het. Uit al zijn poriën.
Citaten gesprokkeld uit Mike Mills’ persoonlijke inspiratiebronnen: gratuite name dropping of intuïtieve verdieping? Dat laatste! Ze vormen immers het intellectuele kader waarbinnen de cineast een universeel verhaal vertelt over wat de mens tot mens maakt. Allemaal bla-bla-bla? Jazeker, het bla-bla-bla dat voedsel geeft aan de haast onbenoembare zoektocht die een leven is. Wat ontbeert Johnny? Waarom staat hij iedere dag op? Hoe is zijn bestaan een puinhoop kunnen worden? Hij wist niet dat dit überhaupt relevante vragen waren, tot Jesse ze hem doet stellen.
Alles is Johnny kwijt geraakt. Moeder, zuster, lief: weg. Hij vlucht in een goedbedoeld project, dat hem – via een kind dat hij niet-professioneel ontmoet – terugvoert naar kernwaarden die hij, gegeseld door de hardheid van het bestaan, vergeten leek. Verbondenheid door openheid, eerlijkheid, kwetsbaarheid. Jesse laat, als uitvergroting van het modale rebellerende kind, zien dat ouders mogen falen. Want een kind opvoeden is, net zoals zorg dragen voor een moeder of een relatie met een geliefde onderhouden, de onvolmaaktheid van het zelf en van de ander accepteren. Of nog liever: omarmen.
Is dat wat ‘C’mon C’mon’ toont? Dat als we kunnen lief hebben wat imperfect, onaf of kaduuk is, we ook onszelf (terug) graag kunnen zien? Johnny kan met zichzelf leven omdat hij met Jesse overweg kan. Viv heeft haar psychisch zieke Paul nodig niet ondanks, maar om hoe hij is in zijn ziekte: puur, ongetemperd, onmogelijk...mens!
Is dat het woord: onmogelijk? Hoe onmogelijk zijn wij mensen! Voor elkaar, voor de planeet, voor de jeugd wier toekomst en wier kansen wij dreigen te verklooien in zowel maatschappelijk als ecologisch opzicht. Het is die onmogelijkheid, vanuit het verstand, die een mogelijkheid, vanuit het hart, open laat.
C’mon.
De mens vangt niet aan met het verstand, maar daar voorbij.
C’mon!
3,75*
Phantasm
-
- 6686 berichten
- 6613 stemmen
Ik vond het een oninteressante film die ik met moeite heb uitgekeken. Voor de liefhebber.
Movsin
-
- 7704 berichten
- 8096 stemmen
Ze doen het zo graag die Amerikaanse filmmakers: superbegaafde kinderen ten tonele voren die volwassenen vlot onderuit redeneren en ingaan op de soms complexe taal van die ouderen en zelfs tot interessante besluiten komen.
Deze film is er een voorbeeld van. 'Heb het liever wat realistischer.
Aldus, wat mij betreft, geen meevaller.
K. V.
-
- 4106 berichten
- 3595 stemmen
Deze passeerde nog op tv en eens meegepikt. Hm, het was toch minder m'n ding. In het begin had ik iets van oei, waarover zal deze gaan. Na een kwartiertje werd het wel wat interessanter, maar na een tijdje kabbelend het maar verder. De film kon me niet echt de aandacht er bij houden.
sperwer 27
-
- 339 berichten
- 314 stemmen
Soms wordt je vrolijk van het kijken naar een film. En dat is bij dez egelukt en daat ben ik dankbaar voor.
Kinderen zijn spontaner dan volwassenen en spreken gemakkelijker rechtuit. Zonder de argwaan die we bij onszelf hebben.
Komop! Zonder blablabla ...
En zeggen dat de journalist John, Joaquin Phoenix ook kan schitteren in de tol van Napoleon. Knap!
Lavrot
-
- 659 berichten
- 0 stemmen
Dat je na afloop denkt "Was dit het nou?" Wol noch verf, zwart wit best mooi tussen kop noch staart. Vreemd kind met dito oom. Veel te veel dialoog. Geeuw. Snel vergeten.
Sergio Leone
-
- 4018 berichten
- 2703 stemmen
Redelijk.
Ietwat gezapig, voortkabbelend filmpje. Joaquin Phoenix is ingetogen en zet voor de verandering nog eens een niet Joaquin Phoenix-vertolking neer. Dat is verfrissend. Zijn jonge tegenspeler is ook wel goed. En hoewel de dialogen misschien wat bijdehand zijn, kijkt het allemaal zeer vlot weg. Geschoten in mooi zwart-wit en verder veelal gezellig. Evenwel zonder echte hoogtepunten.
3
tukkerstein
-
- 2140 berichten
- 3033 stemmen
Onzinfilm over leeghoofdige radiomakers die onnozele vragen aan stadskinderen stellen, die vervolgens nikszeggende, pretentieuze antwoorden geven. Vervolgens wordt zelden een vervolgvraag gesteld. Voor een roadmovie is men wel erg weinig onderweg. Oh ja, en ook onnodig in zwartwit gedraaid. Echte misser.
Het laatste nieuws
Rebel Wilson doet boekje open over wangedrag 'Borat'-acteur Sacha Baron Cohen, Austin Butler speelt alcoholverslaafde oud-honkballer | MovieMeter Recap
'Red Oaks' op Prime Video snijdt serieuze onderwerpen aan met veel humor: 'Dit verdient een cultstatus'
Welke films worden vanavond uitgezonden op televisie?
Eerste trailer uitgebracht van nieuw seizoen 'Mayor of Kingstown' met Jeremy Renner die is teruggekeerd na zijn heftige ongeluk
Bekijk ook
Ai no Mukidashi
Drama / Komedie, 2008
93 reacties
Summer of Soul (...Or, When the Revolution Could Not Be Televised)
Documentaire / Muziek, 2021
12 reacties
The Rescue
Documentaire / Drama, 2021
19 reacties
Kimssi Pyoryugi
Drama / Romantiek, 2009
67 reacties
Lunana
Familie / Drama, 2019
13 reacties
Coda
Drama / Komedie, 2021
71 reacties
Nieuwsbrief MovieMeter
Het laatste film- en serienieuws per e-mail ontvangen?
Populaire toplijsten
- Top 250 beste films aller tijden
- Top 250 beste sciencefiction films aller tijden
- Top 250 beste thriller films aller tijden
- Top 250 beste familie films aller tijden
- Top 250 beste actie films aller tijden
- Top 100 beste films van de laatste jaren
- Top 100 beste films op Netflix
- Top 100 beste films op Disney+
- Top 100 beste films op Pathé Thuis
- Top 50 beste films uit 2020
- Top 50 beste films uit 2018
- Top 50 beste films uit 2019
- Top 25 beste films in het Nederlands
Corporate & Media
Realtimes | Publishing Network
Innovatieweg 20C
7007 CD, Doetinchem, Netherlands
+31(315)-764002
Over MovieMeter
MovieMeter is hét platform voor liefhebbers van films en series. Met tienduizenden titels, die dagelijkse worden aangevuld door onze community, vind je bij ons altijd de film, serie of documentaire die je zoekt. Of je jouw content nou graag op televisie, in de bioscoop of via een streamingsdienst bekijkt, bij MovieMeter navigeer je in enkele klikken naar hetgeen dat voldoet aan jouw wensen.
MovieMeter is echter meer dan een databank voor films en series. Je bent bij ons tevens aan het juiste adres voor het laatste filmnieuws, recensies en informatie over jouw favoriete acteur. Daarnaast vind je bij ons de meest recente toplijsten, zodat je altijd weet wat er populair is op Netflix, in de bioscoop of op televisie. Zelf je steentje bijdragen aan het unieke platform van MovieMeter? Sluit je dan vrijblijvend aan bij onze community.
Social media
Realtimes | Publishing Network
- Registreer |
- Contact ons |
- Over ons |
- Adverteren |
- MovieMeter Films Wiki |
- Series Wiki |
- Algemene voorwaarden en privacybeleid |
- Consent wijzigen |
- RSS Feeds |
- API
© 2024 MovieMeter B.V.